EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 6ο ΜΕΡΟΣ ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

  EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 6ο ΜΕΡΟΣ

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 

    Προς όσους προτίθενται να παρευρεθούν στην ημερίδα της παραστατικής αναλύσεως του 6^ου Μέρους του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel, την Κυριακή 8^η Ιανουαρίου 2023, στην έδρα της Ομάδος στις 16.00 μ.μ.:

     Επειδή κατά την συγκεκριμένη ημερίδα ο χρόνος που θα είναι αφιερωμένος στο παραστατικό ασκησιολόγιο επί της Γραμμής Βολής θα είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μην επιτρέπει και την, παράλληλη, προφορική εισήγηση, όπως συνηθίζουμε μέχρι τώρα, παραθέτουμε εδώ την εισαγωγικήν αναφορά στο περιεχόμενο της ημερίδος ώστε να το μελετήσετε κατ’ ιδίαν, πριν βρεθείτε στην Γραμμή Βολής.

Μ Ε Ρ Ο Σ  6^ο

Ο ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ «ΕΓΩ»

Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΩΣ ΚΛΕΙΔΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ

ΠΝΕΥΜΑ ΧΩΡΙΣ …ΣΚΕΨΗ, ΕΥΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟ ΣΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ ΟΠΟΥ ΧΥΘΕΙ

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ KYUDO

Η ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΛΗΜΑ 

     Είναι δεδομένο ότι το «εγώ» δεν είναι παρά ένας κλωβός υποκειμενικών αντιλήψεων της αντικειμενικής πραγματικότητος την οποία ακυρώνει. Κι ο πολεμιστής είναι υποχρεωμένος να παραμένει διαρκώς συνδεδεμένος με την καθαρότερη, δυνατήν, «εικόνα» της πραγματικότητος της οποίας τα περιγράμματα θα πρέπει να γίνονται κατανοητά ώστε οι ενέργειές του να καταλήγουν στην επιδωκτέαν αποτελεσματικότητα! Βεβαίως, ο πολεμιστής δεν θα πρέπει να εκλαμβάνει την αποτυχία ως τον «επίλογο» ενός ατελέσφορου εγχειρήματος αλλ’ ως «πύλη εισόδου» στην τελικήν επιτυχία και σε κάθε περίπτωση η νίκη θα είναι το επιδιωκτέον αποτέλεσμα! Πάντως, αυτός ο δεσμευτικός κλωβός του «εγώ» θα πρέπει εγκαίρως να εκπορθείται από τον πολεμιστή ώστε να του επιτρέπεται το πλεονέκτημα της ρεαλιστικής αντιλήψεως του, όποιου, «πεδίου μάχης»! Και αυτό το «εγκαίρως» στην περίπτωσή μας, στην περίπτωση της ασκήσεως στην Τοξοβολία έχει χρονικό σημείο το οποίο ορίζεται πολύ πριν ο ασκούμενος φθάσει στη Γραμμή Βολής, από τον δρόμο.

     Πώς, όμως, θα επιτευχθεί αυτός ο απαραίτητος απεγκλωβισμός από το «εγώ»;

     Και πάλι, εν προκειμένω, το πνεύμα καλείται να στηρίξει την προσπάθεια! Το πνεύμα, το οποίο, οξυγονωμένο και απηλλαγμένο σκέψεως (-ων) επιτρέπει στον πολεμιστή να αυτοσυγκεντρωθεί στην επικείμενη τοξευτική διαδικασία πολύ πριν φτάσει στη Γραμμή Βολής, ήδη από τον δρόμο προς το Τοξευτήριο, προσπερνώντας και αφήνοντας πίσω του τα πάντα χωρίς καν να τα προσέχει. Κι αυτή η λέξη «κλειδί», η λέξη «οξυγονωμένο», ασφαλώς παραπέμπει στη «βακτηρία» της αναπνοής της οποίας την καθοριστική συμβολή θα εξασφαλίσει η επιμελής όσο και διαρκής εξάσκηση του πολεμιστή με σχολαστικήν ευσυνειδησία, γνωρίζοντας ότι στην αναπνοή βρίσκεται το «κλειδί» της διαμορφώσεως μιας, εν τέλει πνευματικής δυνάμεως η οποία θα ανακουφίσει την σωματική καταπόνηση στην έλξη της χορδής αλλά και στην ορθήν εκτίμηση των καθόλου παραμέτρων της μάχης. Και, για τον λόγον αυτόν, ο πολεμιστής θα πρέπει να ξεπερνά τις αρχικές δυσκολίες επικεντρώσεως στην ορθή αναπνοή, παραμερίζοντας ολοένα και περισσότερα εξωτερικά ερεθίσματα που αποδυναμώνουν την αυτοσυγκέντρωσή του στην εντέλεια της προσπαθείας του έτσι που σιγά-σιγά να παραμένει απαθής ακόμη και στους ισχυρότερους ερεθισμούς με το σώμα του χαλαρό, είτε είναι ορθό, είτε είναι καθιστό, είτε είναι ξαπλωτό.

     Ακριβώς αυτή η διαρκής χαλάρωση του σώματος είναι και το κατά προτεραιότητα «ζητούμενο» διότι η προέκτασή της είναι η ψυχοπνευματική χαλάρωση η οποία απελευθερώνει το πνεύμα προσδίδοντάς του μιαν αντιληπτικήν «ευκινησία» απαραίτητη για την σωστή τόξευση.

     Βαθμιαία η αναπνοή θα επιβραδύνεται συνεχώς, ώσπου θα καταλήξει φειδωλή σε σπατάλη αέρος, μηχανικώς μονότονη και αποτελεσματική ώστε να διατηρεί τον πολεμιστή σε μία κατάσταση πλήρους ηρεμίας. Προσοχή, όμως, αυτή η κατάσταση στην οποία δεν θα αναπτύσσονται σκέψεις επανεγκλωβισμού στο «εγώ», δεν θα πρέπει να οδηγήσει τον ασκούμενο σε ένα τέλμα απομονώσεως, σε μιαν οριστικήν ολίσθηση εκτός πραγματικότητος. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αχθούμε σε μια λειτουργικήν απραγία όπως η αχλύς εκείνου που ετοιμάζεται να παραδοθεί στην ενύπνια «θωπεία» του Μορφέως διότι η επαφή με την πραγματικότητα είναι απαραίτητη στον πολεμιστή.  Κι εδώ θα απαιτηθεί ένα «άλμα συνειδήσεως» ώστε να εξασφαλισθεί το «αργοσάλεμα της ψυχής» που θα συνδράμει τον πολεμιστή να κρατήσει την επαφή του με τον κόσμο.

     Κατά την φάση αυτή, δεν θα «υπάρχουμε» σκεπτόμενοι, προγραμματίζοντας, προσμένοντας ή επιθυμώντας, αλλά θα ζούμε ενεργώς μεν, απαθώς δε, συνεχίζοντας τον πόλεμο χωρίς αυτός να μας …απασχολεί. 

     Τότε και μόνον ο νους μετατρέπεται σε νερό που υπάρχει διαχεόμενο προς όλη την έκταση του χώρου που του προσφέρεται, χωρίς να μπορεί να προσδιορισθεί ο εντοπισμός του αλλά και χωρίς να μπορεί να αμφισβητηθεί η διάχυτη παρουσία του, παντού! Κι αυτή είναι η πραγματικώς «πνευματική κατάσταση» όπως την θεωρεί ο Δάσκαλος αποδιδόμενη με το σχήμα του κενού κύκλου με το οποίο συμβολίζεται το «Ζεν».

     Προκειμένου, όμως, ο ασκούμενος να «αγγίξει» αυτό το σημείο θα πρέπει να έχει ήδη ξεκινήσει την εξάσκηση μιας τέχνης και, εν προκειμένω, την εξάσκηση της τέχνης της Τοξοβολίας ώστε, κατά την διάρκεια της εξασκήσεως να ανακαλεί ως αρωγό του, την συνδρομή του πνεύματος.

     Θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την εξάσκηση του Kyudo η τελεία εκτέλεση των οκτώ διαδοχικών φάσεων της τοξεύσεως απαιτεί την παρουσία του πνεύματος το οποίο καθοδηγεί τις κινήσεις του Τοξότη. Και, με πρωταγωνιστή το πνεύμα κατά την τόξευση, η Τοξοβολία αναδεικνύεται σε τελετή μιας Μεγάλης Διδασκαλίας, ξεπερνώντας τα όρια ενός κοινού αθλήματος. Και, εν τοιαύτη περιπτώσει, το πνεύμα, απηλλαγμένο του έρματος των σκέψεων, συνεργεί στην υλοποίηση του τοξευτικού εξωτερικού «γίγνεσθαι», χωρίς καμιάν ανάγκη ελέγχου από πλευράς του Τοξότη ο οποίος, απλώς, «εισπράττει» την πολύτιμη «χορηγία» του.          

 

"ΕΝΑ" ΚΑΙ "ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ"!

"ΕΝΑ" ΚΑΙ "ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ"!

     Ο δυτικός κόσμος υπελίσσεται, εν μέσω πνευματικών ερειπίων, στο "σκοτάδι" που του επιβάλλεται από τον διεθνή σιωνισμό οποίος μεθοδεύει με κάθε βάρβαρο τρόπο την παγκόσμια κυριαρχία του! Ο κόσμος μας υφίσταται την διαρκή παραχάραξη της φυσικής αλήθειας χειραγωγούμενος βίαια προς  το αδιέξοδο της αλλοιώσεως της πραγματικότητος και την εξουδετέρωσή του σε ένα τέλμα όπου τα ανακλαστικά του θα μπορούν "παντί τρόπω" να ελέγχονται από εκείνους που προετοιμάζονται να τον εξουσιάσουν. Και μέσα σε αυτή την εξουσιαστική μεθόδευσή του, ο μεγάλος εχθρός της ανθρωπότητος, ο διεθνής σιωνισμός, ο οποίος απαγορεύει όχι μόνον την ιστορική κριτική σκέψη, θεσπίζοντας εκβιαστικούς νόμους σε λαούς ("Ολοκαύτωμα") αλλά, κυρίως, την ίδια την γνώση, απομειώνοντας ο,τιδήποτε μπορεί να αποτελέσει "πυρσό" που φωτίζει! Έτσι και ο ίδιος ο Eugen Herrigel, εκφράζοντας την αντίπαλη πλευρά του σκοταδιστικού σιωνισμού, δεν απέφυγε από τους παραχαράκτες της πραγματικότητος την, ανεπιτυχή βεβαίως, αμφισβήτηση του βιβλίου του "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" αφού ο ίδιος προήρχετο από τους ιστορικούς πολεμίους τους. Πάντως, με δεδομένη την ήττα των πλαστογράφων της αλήθειας, η αναγνώριση του έργου του Eugen Herrigel παραμένει διεθνώς αδιαμφισβήτητη και ως "Έλληνες Κένταυροι" έχουμε πλήρη συναίσθηση της ευθύνης αλλά και της Τιμής που πρώτοι, παγκοσμίως, επιχειρούμε μιαν παραστατική ανάλυση και επί Γραμμής Βολής, του περιεχομένου του, υποστηριζόμενοι και από τις, περί αυτού, κρίσεις κορυφαίων πνευματικών Δασκάλων οι οποίοι εκτιμούν το "Ζεν στην τέχνη της Τοξοβολίας", ως εξαιρετικό, όπως το χαρακτηρίζει και ο Jackson S. Morisawa.   

     Ο Jackson S. Morisawa σε συνεργασία με την έγκριτη Διεθνή Σχολή Ιαπωνικής Τοξοβολίας (Kyūdō, 弓道) “Chozen-Ji”, συνέγραψε το βιβλίο “The Secret of the Target”, το οποίο και εξέδωσε η Σχολή (1984) με πρόλογο του Ōmori Sōgen (大森 曹玄, 1904–1994), Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Hanazono του Τόκυο (花園大学, Hanazono Daigaku). Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας σημειώνει:

     «Υπάρχει μόνον ένα βιβλίο μεταφρασμένο στα Αγγλικά που αναφέρεται στην σχέση Τοξοβολίας (Kyudo) και Ζεν. Το βιβλίο του Eugen Herrigel “Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας” το οποίο είναι εξαιρετικό και επικεντρώνεται στην αληθινή φιλοσοφία του Kyudo. Θα πρέπει να το μελετούν όλοι όσοι φιλοδοξούν να κατανοήσουν το Kyudo. Κι αυτό αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στην βιωματικήν εμπειρία του Καθηγητή Eugen Herrigel από την εκπαίδευσή του στην Ιαπωνία.

     Αυτό το βιβλίο δεν γράφτηκε με σκοπό να διδάξει κάποιον το στυλ και την τεχνική της Ιαπωνικής Τοξοβολίας ή να διδάξει κάποιον να τοξεύει, γενικώς. Είναι ένας οδηγός για ένα “μονοπάτι” τέχνης (Dō, 道) και ως εκ τούτου, είναι ένα εκπαιδευτικό εγχειρίδιο που καθοδηγεί κάποιον προς την πνευματική ολοκλήρωση, δια μέσου κάποιων εκπαιδευτικών μεθόδων που επιτυγχάνουν  την ανέλιξη του χαρακτήρος και του αυτοελέγχου. Βεβαίως, ένα βιβλίο είναι απλώς ένα βιβλίο… Και ένα βιβλίο, όπως αυτό, αποκτά αξία όταν το περιεχόμενό του γίνεται βιωματικό απόκτημα του μελετητή του. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την επιθυμία, την επιμέλεια και την πειθαρχία κάποιου να ακολουθήσει την φιλοσοφία και την διδασκαλία του βιβλίου. Κατά την παγία αρχή του Ζεν, η πνευματική εκπαίδευση είναι μια εξατομικευμένη προσπάθεια η οποία απαιτεί αυτοπειθαρχία, καινοτομίες και προσοχή, όλα αυτά δε απαιτούν σκληρή προσωπική προσπάθεια. Επομένως, ένας εκπαιδευτής μπορεί μόνο να καθοδηγήσει, αλλά το ικανοποιητικό αποτέλεσμα  μπορεί να επιτευχθεί μόνο από την εξατομικευμένη προσπάθεια του ενδιαφερομένου»

     Από τα όσα έχουν προηγηθεί, κατά τις συνεδρίες της παραστατικής αναλύσεως του μνημειακού βιβλίου του Eugen Herrigel  τεκμαίρεται η Αξία του, κρινομένου εκ του οφέλους που είχαμε όσοι το βιώσαμε, αλλά και η ορθότητα της επιλογής της Σχολής μας να το παρουσιάσουμε στους μαθητές μας, παρατηρώντας, με χαρά τις, επί τα βελτίω, αλλαγές των προσεγγίσεών τους! 

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΞΑΣΚΟΥΜΕ KYUDO!

 ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΞΑΣΚΟΥΜΕ KYUDO!

     Φαίνεται η σειρά των ημερίδων παραστατικής αναλύσεως του βιβλίου του Eugen Herrigel "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" που υλοποιούμε, προξένησε σύγχυση σε αναγνώστες και φίλους οι οποίοι μας ρωτούν αν διδάσκουμε Ιαπωνική Τοξοβολία Kyudo. Και η απάντησή μας είναι ΟΧΙ δεν διδάσκουμε, ούτε εξασκούμε Kyudo! Απλώς, αναλύουμε το περιεχόμενο του προαναφερθέντος βιβλίου του Eugen Herrigel με αντικείμενο το ΖΕΝ στην Τέχνη, γενικώς, της Τοξοβολίας και όχι, ειδικώς, της Ιαπωνικής Τοξοβολίας (Kyudo). Άλλωστε τα αντικείμενα με τα οποία ασχολείται η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" είναι γνωστά [https://www.greekcentaurs.org/istoriki-ereyna-historical-research] και δεν περιλαμβάνεται σε αυτά το Kyudo ή το Yabusame τα οποία είναι πολύ σημαντικά αλλά μακράν των δικών μας γνώσεων κι ενδιαφερόντων.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

     Προς όσους προτίθενται να παρευρεθούν στην ημερίδα της παραδόσεως του 4^ου Μέρους του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel, την προσεχή Κυριακή 27^η Νοεμβρίου 2022, στην έδρα της Ομάδος στις 16.00 μ.μ.:

     Επειδή κατ΄ αυτή την ημερίδα ο χρόνος θα είναι αφιερωμένος σε δισκελές ασκησιολόγιο επί της Γραμμής Βολής ώστε, αφ΄ ενός να υλοποιηθεί πρακτικώς μια διδακτική επανάληψη του περιεχομένου των τριών πρώτων μερών και, αφ΄ ετέρου, να εμπεδώσουμε την σημασία της αναπνοής στην τόξευση με την ανάλογη πρακτική εφαρμογή ο χρόνος θα είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μην επιτρέπεται η εισαγωγική αναφορά στο περιεχόμενο αυτού του 4^ου Μέρους, όπως συνηθίζουμε, στην αρχή κάθε ημερίδος. Για τον λόγο αυτό, εν συνεχεία, παρατίθεται η εισαγωγική αναφορά στο περιεχόμενο της ημερίδος ώστε να το μελετήσετε κατ’ ιδίαν πριν βρεθείτε στον χώρο, έχοντες γνώση του όλου πλαισίου του 4^ου Μέρους.

Μ Ε Ρ Ο Σ  4ο

ΑΝΑΠΝΟΗ

ΠΝΕΥΜΑ ΑΝΤΙ ΜΥΩΝ

ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΛΠΑ ΕΠΙΔΕΙΞΕΩΣ

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ

     Σε αυτό το τέταρτο μέρος του βιβλίου του, ο Eugen Herrigel αγγίζει τέσσερα σημαντικότατα ζητήματα της Τοξοβολίας τα οποία είναι:

     1. Η μεγάλη σημασία της αναπνοής στην τόξευση.

     2. Ο ρόλος του πνεύματος και όχι της μυικής

         δυνάμεως στο άνοιγμα της χορδής.

     3. Η αναγκαιότητα επικεντρώσεως στην ουσία της

         Τοξοβολίας και η αποφυγή της εκτροπής σε

         κόλπα  και επιδείξεις εντυπωσιασμού και,

      4. Η αναγκαιότητα της παράλληλης ιδιότητος του

          παιδαγωγού για κάθε Δάσκαλο και δη της

          Τοξοβολίας.

     Διδακτικότατος ο Eugen Herrigel, ξεκινά με την επανάληψη του ότι το αντικείμενό μας είναι μία τέχνη χωρίς …τέχνη, ώστε να μας αποθαρρύνει από το να περιμένουμε «δοκιμασμένες συνταγές …μαγειρικής» για να χορτάσουμε! Ακολούθως, μνημονεύει το Τόξο και το  ε υ γ ε ν ι κ ό  σχήμα που παίρνει όταν είναι  σ ω σ τ ά ανοιγμένο ώστε μέσα του να περικλείει το «π α ν». Κι αυτό, ακριβώς, υπογραμμίζει την σημαντικότητα της ορθότητος του ανοίγματος επισημαίνοντάς μας, εμμέσως, ότι αυτή η παράμετρος είναι ό,τι σημαντικότερο στην σωστή τόξευση διότι, εξ αυτής προκύπτει και το τελετουργικό αποτέλεσμα της βολής που είναι η δημιουργία της δονήσεως με τον επακόλουθο βόμβο που εξορκίζουν τα κακά πνεύματα ως, πλέον, εισαγωγική πράξη εξαγνισμού σύμφωνα με την ιαπωνική θρησκευτικότητα!

     Μιλώντας, λοιπόν, για το άνοιγμα της χορδής του Τόξου δεν απομένει παρά και ο προσδιορισμός του  τ ρ ό π ο υ  ανοίγματος καθ΄ ην στιγμή το μυαλό όλων πηγαίνει στη μυική δύναμη που χρειάζεται ο Τοξότης για να ανοίξει το Τόξο του. Κι όμως…! Ενώ ο κανόνας των Τοξοτών στρέφεται προς την σωματική δύναμη ως κινητήριας δυνάμεως στο άνοιγμα ενός Τόξου, ο Eugen Herrigel, αντλώντας από την εμπειρία της διδασκαλίας του μας επισημαίνει ότι, τελικώς, την χορδή του Τόξου δεν την ανοίγει η σωματική δύναμη του Τοξότη, αλλά η π ν ε υ μ α τ ι κ ή  δύναμή του η οποία εκπηγάζει από έναν καλώς  ο ξ υ γ ο ν ω μ έ ν ο  εγκέφαλο. Και, καλώς οξυγονωμένος εγκέφαλος είναι εκείνος που τροφοδοτείται με επαρκές οξυγόνο δια της  α ν α π ν ο ή ς! Άρα, πίσω από κάθε σωστή τόξευση βρίσκεται το σωστό άνοιγμα της χορδής, πίσω από το οποίο σωστά άνοιγμα της χορδής βρίσκεται η   σ ω σ τ ή  α ν α π ν ο ή!

      Ο συγγραφέας αναπαριστά περιγραφικότατα τα λάθη του στην αναπνοή και τις συνέπειές του στην ποιότητα της τοξεύσεώς του και μας περιγράφει (βλ. παραπάνω εικόνα)  την διαδικασία του ανοίγματος της χορδής στην Ιαπωνική Τοξοβολία. Eίναι βασικό, για την κατανόηση της όλης διαδικασίας ανοίγματος της χορδής, να εννοήσουμε, προηγουμένως, την σημασία της αναπνοής και να υιοθετήσουμε ένα πλαίσιο σωστής ρυθμίσεώς της, διότι η λάθος αναπνοή οδηγεί σε λάθος τόξευση. Και, εν συνεχεία μας δίδεται και η σωστή αναπνοή για την Ιαπωνική Τοξοβολία.

     Με αφορμή την αναπνευστική διαδικασία, ο Eugen Herrigel αγγίζει και το θέμα των πρακτικών τεχνασμάτων που αναζητούνται στην Τοξοβολία προς επίλυση διαφόρων, κατά περίπτωση, προβλημάτων που αναφύονται κατά την εξάσκησή της. Και, αναφορικώς με την αναπνοή, τίποτε δεν είναι πιο αποτελεσματικό όσο η ακολουθία του βασικού «άξονός» της που οδηγεί στο «πνευματικό άνοιγμα» της χορδής όπως το προαναφέραμε. Εν τούτοις…

     Εν τούτοις, επεκτεινόμενοι στην περίπτωση των πρακτικών τεχνασμάτων της Τοξοβολίας, σημειώνουμε ότι αυτά, γενικώς, ως προς την πειραματικότητά τους, μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να είναι χρήσιμα. Ο πειραματισμός, π.χ., της τοξεύσεως υπό διάφορες καταστάσεις ασταθούς ισορροπίας ή κινήσεως, υπηρετούν την ανάδειξη του Τοξότη σε μαχητή μιας πολεμικής τέχνης όπως η Τοξοβολία, αλλά, εν προκειμένω θα πρέπει ναγίνει μια διάκριση των «τεχνασμάτων» σε εκείνα τα οποία έχουν εκπαιδευτική χρησιμότητα και εκείνα που υιοθετούνται για λόγους εντυπωσιασμού. Ασφαλώς και τα ύστερα, αυτά που επιδιώκουν τον εντυπωσιασμό φιλοθεάμονος κοινού, δεν έχουν θέση στο ασκησιολόγιο ενός σοβαρού ασκητή της Τοξοβολίας!

     Πολύ αξιοπρόσεκτη είναι και η συσχέτιση της Διδασκαλίας με την Παιδαγωγική στην «μετάδοση» της τέχνης της Τοξοβολίας από τους Ιάπωνες, όπως την επισημαίνει ο Eugen Herrigel.

     Αναφερόμενος στον τρόπο διδασκαλίας του, ο Eugen Herrigel επισημαίνει την τακτική του Δασκάλου του Kenzo Awa περισσότερο ως παιδαγωγού και όχι ως απλού διδάσκοντος, ελαχιστοποιώντας τις διορθωτικές παρεμβάσεις προς τον μαθητή, ωθώντας τον να συνειδητοποιεί πρώτος τα λάθη και τις αδυναμίες του και κατόπιν να παρεμβαίνει προς οριστικοποίηση της διορθώσεως.  Και, πράγματι, αυτός κρίνεται και ο παιδαγωγικότερος τρόπος διδασκαλίας ο οποίος, κατ΄ αρχήν, επιδεικνύει σεβασμό προς το πρόσωπο του διδασκομένου ο οποίος αναγνωρίζεται ως αυτάρκης κρίσεως, ενώ δεν επιπροσθέτει δυσβάστακτα «φορτία» οδηγιών στον μαθητή βιάζοντάς τον να τα συγκρατεί και να εφαρμόζει με όσες επιβαρυντικές συνέπειες στην διανοητική κόπωση και την συνεπακόλουθη δυσφορία έναντι του μαθήματος.

     Την ίδια παιδαγωγική λεπτομέρεια επισημαίνουν στο βιβλίο του  «KYUDO The Essence and Practice of Japanese Archery, HIDEHARU ONUMA» οι Αμερικανοί Dan και Jackie DeProspero, όπου υπογραμμίζουν ότι ο Δάσκαλος του Kyudo θα πρέπει να ενθαρρύνει τους μαθητές του να ανακαλύπτουν αφ΄ εαυτού τους τις απαντήσεις στα ερωτήματά τους!

Αξίζει να σημειωθεί ότι εκ της ενάρξεως  της  λειτουργίας της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων» ο Ιδρυτής και Εκπαιδευτής, ενστικτωδώς, ακολούθησε αυτή την παιδαγωγική διαδικασία  εκπαιδεύσεως  των  μαθητών, αποφεύγοντας την υπερβάρυνσή τους με «πακτωλό»  οδηγιών,   πληροφοριών  και διορθώσεων, αφήνοντάς τους να «διαπράξουν» λάθη των  οποίων  τις  επιπτώσεις  θα     συνειδητοποιούσαν ώστε, από μόνοι τους. να προβούν στις απαραίτητες διορθώσεις. Με την πρόνοια της αποφυγής ατυχήματος κατά την διάρκεια των ιππικών μαθημάτων, κάτι που επετεύχθη, πάντοτε ο συγκεκριμένος Εκπαιδευτής εναπέθετε την πρωτοβουλία της διορθώσεως των λαθών του μαθητή στον ίδιο τον εκπαιδευόμενο και ουδέποτε διεψεύσθη η προσδοκία του, απολαμβάνοντας και τους μαθητές να αποκτούν γνωστικήν ενσυναίσθηση σε μία διαρκή πρόοδο η οποία, άλλως, δεν θα ήταν παρά η ανέμπνευστη επανάληψη ενός «ακαδημαϊκού» αναμηρυκασμού ο οποίος κάθε άλλο παρά αναπτύσσει δημιουργική κριτική!

     Όσοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν αυτή την τρίτη, δ ω ρ ε ά ν, ημερίδα θα πρέπει να έχουν μαζύ τους τρία ατομικά βέλη και, εάν διαθέτουν, Τόξο, διαφορετικά Τόξο χορηγεί και η Σχολή μας, διότι δεν θα πρόκειται περί απλής διαλέξεως, αλλά θα συνοδεύεται με πρακτικήν εφαρμογή προκειμένου να κατανοηθεί πλήρως το περιεχόμενο της θεωρητικής εισηγήσεως. Απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η έγκαιρη αναγγελία προσελεύσεώς σας στο τ. 6977764737 και η ενδυμασία Ομάδος.

KYUDO: ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ …ΤΕΛΟΣ!

 KYUDO: ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ, 

ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ …ΤΕΛΟΣ!

 Eugen Herrigel: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" Μέρος 3ο

     Καθώς διεισδύουμε βαθμιαίως σε ένα βιβλίο που μας οδηγεί σε βάθη εσωτερισμού με «όχημα» την Τοξοβολία και, δη, την Ιαπωνική (Kyudo), θα πρέπει να έχουμε, έστω, μιαν «υποψία» του γνωστικού αντικειμένου. Στο 3^ο μέρος, θα μάθουμε την «σχέση» του συγγραφέως μας Eugen Herrigel με τον εσωτερισμό και την αγωνία του να τον αποκωδικοποιήσει …ζενικώς μέσω της Ιαπωνικής Τοξοβολίας και για την πληρέστερη κατανόηση των όσων μας ιστορεί θα πρέπει να έχουμε μία «γεύση» της Ιαπωνικής Τοξοβολίας και του ιστορικού Ιαπωνικού Τόξου (Yumi). Και για τον λόγον αυτό, επιλέγουμε, όπως πάντοτε τους καλύτερους Δασκάλους και τις καλύτερες «πηγές», εν προκειμένω δε το κλασικό βιβλίο «KYUDO the essence and practice of Japanese Archery» των Hideharu Onuma και Dan και Jackie DeProspero (1992). Έτσι, με τον καλύτερο «ξεναγό» στο χέρι, θα πορευτούμε σε «μονοπάτια» …αλλότρια για τα μέχρι τώρα γνωστά μας δεδομένα της Ενστικτώδους - Παραδοσιακής Τοξοβολίας στην οποία σημασία έχει ο «προορισμός», ενώ, αντιθέτως, στην Ιαπωνική Τοξοβολία σημασία έχει το «ταξίδι»…  

鈴木 大拙 貞太郎, Suzuki Daisetsu Teitarō

 鈴木 大拙 貞太郎, Suzuki Daisetsu Teitarō

18 Οκτωβρίου 1870 στο Honda-machi, Kanazawa, [Ιαπωνία] 

 12 Ιουλίου 1966 στην Kamakura, [Ιαπωνία].

 

Suzuki Daisetsu Teitarō

Βουδιστής μοναχός, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, 

θρησκευτικός μελετητής, μεταφραστής, συγγραφέας

και πανεπιστημιακός καθηγητής .

Βραβείο: Εθνικό Μετάλλιο Πολιτισμού

 

     Ήταν μελετητής και συγγραφέας βιβλίων και δοκιμίων για τον Βουδισμό, το Ζεν και το Σιν που συνέβαλαν στη διάδοση του ενδιαφέροντος τόσο για το Ζεν όσο και για το Σιν (και τη φιλοσοφία της Άπω Ανατολής γενικότερα) στη Δύση. O Suzuki ήταν επίσης μεταφραστής κινεζικής, ιαπωνικής και σανσκριτικής Φιλολογίας. O Suzuki πέρασε πολλές μεγάλες περιόδους διδάσκοντας σε δυτικά πανεπιστήμια και αφιέρωσε πολλά χρόνια ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ōtani (大谷大学, Ōtani Daigaku) ένα βουδιστικό πανεπιστήμιο στο Kita-ku του Κιότο της Ιαπωνίας. Προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης το 1963.

Τα πρώτα χρόνια

     Ο D. T. Suzuki γεννήθηκε ως Teitarō Suzuki στο Honda-machi, Kanazawa, στην επαρχία Ishikawa και ήταν ο τέταρτος γιος του γιατρού Ryojun Suzuki. Το βουδιστικό όνομα Daisetsu, που σημαίνει «Μεγάλη Ταπεινοφροσύνη», το kanji του οποίου μπορεί επίσης να σημαίνει «Πολύ Αδέξια», του δόθηκε από τον δάσκαλό του Ζεν, Soen (ή Soyen) Shaku. Αν και η γενέτειρά του δεν υπάρχει πια, ένα ταπεινό μνημείο σηματοδοτεί τη θέση του (ένα δέντρο με έναν βράχο στη βάση του). Η τάξη των σαμουράι στην οποία γεννήθηκε ο Σουζούκι παρήκμασε με την πτώση της φεουδαρχίας, η οποία ανάγκασε τη μητέρα του Σουζούκι, την βουδίστρια Τζόντο Σινσού, να τον μεγαλώσει σε φτωχές συνθήκες μετά τον θάνατο του πατέρα του. Όταν έγινε αρκετά μεγάλος για να σκεφτεί τη μοίρα του να γεννηθεί σε αυτή την κατάσταση, άρχισε να αναζητά απαντήσεις σε διάφορες μορφές θρησκείας. Η εκ φύσεως αιχμηρή και φιλοσοφική του διάνοια δυσκολεύτηκε να δεχτεί κάποιες από τις κοσμολογίες με τις οποίες διασταυρώθηκε.

Σπουδές

     Ο Suzuki σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Waseda και στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Suzuki άρχισε να αποκτά γνώσεις κινεζικών, σανσκριτικών, Παλί και πολλών ευρωπαϊκών γλωσσών. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, ο Σουζούκι ξεκίνησε την πρακτική του Ζεν στο Engaku-ji στην Καμακούρα.

     Ο Suzuki έζησε και σπούδασε αρκετά χρόνια με τον μελετητή Paul Carus. Ο Suzuki παρουσιάστηκε στον Carus από τον Soyen Shaku (ή Soen Shaku), ο οποίος τον συνάντησε στο Παγκόσμιο Κοινοβούλιο των Θρησκειών που πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο το 1893. Ο Carus, ο οποίος είχε εγκατασταθεί στο LaSalle του Ιλινόις, πλησίασε τον Soyen Shaku για να ζητήσει τη βοήθειά του στη μετάφραση και προετοιμασία ανατολικής πνευματικής λογοτεχνίας για δημοσίευση στη Δύση. Ο Soyen Shaku αντ' αυτού συνέστησε τον μαθητή του Suzuki για τη εργασία αυτή. Ο Suzuki ζούσε στο σπίτι του Dr. Carus, το Μέγαρο Hegeler Carus, και εργάσθηκε μαζί του, αρχικά στη μετάφραση του κλασικού Τάο Τε Τσινγκ από τα αρχαία κινέζικα. Στο Ιλινόις, ο Suzuki ξεκίνησε το πρώτο του έργο «Περιγράμματα του Βουδισμού Μαχαγιάνα» τον οποίο συνιστά και ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης στην εισήγησή του κατά το 6ο Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Συνέδριο το οποίο συνήλθε στην Αθήνα το 2015 (βλ. https://youtu.be/yrva4duarxo).

     Ο ίδιος ο Carus είχε γράψει ένα βιβλίο που προσφέρει μια εικόνα και μια επισκόπηση του Βουδισμού, με τίτλο «The Gospel of Buddha». Ο Soyen Shaku έγραψε την εισαγωγή και ο Suzuki μετέφρασε το βιβλίο στα Ιαπωνικά. Εκείνη την εποχή, γύρω στις αρχές του αιώνα, αρκετοί Δυτικοί και Ασιάτες (συμπεριλαμβανομένων των Carus, Soyen και Suzuki) συμμετείχαν στην παγκόσμια βουδιστική αναβίωση που είχε αρχίσει αργά τη δεκαετία του 1880.

Ο γάμος του

     Το 1911, ο Suzuki παντρεύτηκε την Beatrice Erskine Lane, πτυχιούχο του «Radcliffe» και θεοσοφίστρια με πολλαπλές επαφές με την Πίστη Μπαχάι τόσο στην Αμερική όσο και στην Ιαπωνία.  Αργότερα ο ίδιος ο Suzuki εντάχθηκε στη Θεοσοφική Εταιρεία Adyar την οποία είχε ιδρύσει η Helena Petrovna Blavatsky και ήταν ενεργός θεοσοφιστής.

 

Δραστηριότητα

     Ο Suzuki διέπρεψε ως καθηγητής της Βουδιστικής Φιλοσοφίας. Εκτός από τη ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Suzuki ταξίδεψε στην Ευρώπη προτού αναλάβει θέση καθηγητή στην Ιαπωνία. Το 1909, ο Suzuki έγινε επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Gakushuin και στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Suzuki και η σύζυγός του αφιερώθηκαν στη διάδοση της κατανoήσεως του Βουδισμού Μαχαγιάνα. Μέχρι το 1919 ζούσαν σε ένα εξοχικό σπίτι στην περιοχή Engaku-ji, στη συνέχεια μετακόμισαν στο Κιότο, όπου ο Suzuki ξεκίνησε τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Ōtani το 1921. Ενώ βρισκόταν στο Κιότο, επισκέφτηκε τον Διδάκτορα Φιλοσοφίας Hoseki Shin'ichi Hisamatsu και συζήτησαν μαζί για τον Βουδισμό του Ζεν στο ναό Shunkō-in στο συγκρότημα ναών Myōshin-ji.

     Το 1921, τη χρονιά που μπήκε στο Πανεπιστήμιο Ōtani, μαζί με τη σύζυγό του ίδρυσαν την Ανατολική Βουδιστική Εταιρεία. Η Εταιρεία επικεντρώνεται στον Βουδισμό Μαχαγιάνα και προσφέρει διαλέξεις και σεμινάρια και δημοσιεύει ένα επιστημονικό περιοδικό, «The Eastern Buddhist». Ο Suzuki διατήρησε διασυνδέσεις στη Δύση και, για παράδειγμα, παρέδωσε μια εργασία στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Πιστών το 1936, στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (αυτό το έτος ήταν αντεπιστέλλων καθηγητής).

     Εκτός από τη διδασκαλία σχετικά με την πρακτική του Ζεν και την ιστορία του βουδισμού του Ζεν (Τσαν), ο Suzuki ήταν ειδικός μελετητής στη σχετική φιλοσοφία που ονομαζόταν, στα ιαπωνικά, Κέγκον, την οποία θεωρούσε ως τη διανοητική εξήγηση της εμπειρίας του Ζεν.

     O Suzuki έλαβε πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Μεταλλίου Πολιτισμού της Ιαπωνίας.

     Καθηγητής της βουδιστικής φιλοσοφίας στα μέσα του 20ού αιώνος, ο Suzuki συνέγραψε εισαγωγές και θεωρήσεις του Βουδισμού, και ιδιαίτερα της σχολής Ζεν. Πήγε σε μια περιοδεία διαλέξεων σε αμερικανικά πανεπιστήμια το 1951 και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια από το 1952 έως το 1957.

     Ο Suzuki ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τους αιώνες που διεμόρφωσαν την βουδιστική Παράδοση στην Κίνα. Πολλά από τα γραπτά του Suzuki στα Αγγλικά αφορούν μεταφράσεις και συζητήσεις κομματιών από τα κείμενα του Chan, το Biyan Lu (Blue Cliff Record) και το Wumenguan (Mumonkan/Gateless Passage), που καταγράφουν τα ρεύματα διδασκαλίας και τα λόγια των κλασικών Κινέζων δασκάλων. Ενδιεφέρετο επίσης για το πώς αυτή η Παράδοση, που κάποτε εισήχθη στην Ιαπωνία, είχε επηρεάσει τον ιαπωνικό χαρακτήρα και την ιστορία, και έγραψε γι' αυτήν στα Αγγλικά το «Ζεν και Ιαπωνική κουλτούρα». Η φήμη του Suzuki θεμελιώθηκε πρώτα στην Αγγλία και κατόπιν στις Η.Π.Α.

     Εκτός από τα εκλαϊκευμένα έργα του, ο Suzuki ολοκλήρωσε μια μετάφραση της «Lankavatara Sutra» και ένα σχόλιο για τη Σανσκριτική ορολογία της. Επισκόπησε τις προσπάθειες των Saburō Hasegawa, Judith Tyberg, Alan Watts και των άλλων που εργάστηκαν στην Ακαδημία Ασιατικών Σπουδών της Καλιφόρνια (τώρα γνωστή ως California Institute of Integral Studies), στο Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του 1950. Στα τελευταία του χρόνια, άρχισε να ερευνά την πίστη Jōdo Shinshū την οποία του «εκοινώνησε» η μητέρα του και υπήρξε προσκεκλημένος ομιλητής Διαλέξεων σχετικών με τον  βουδισμό Jōdo Shinshū τις οποίες προσέφερε στις Βουδιστικές Εκκλησίες της Αμερικής.

     Ο Suzuki άφησε μιαν αγγλική μετάφραση του «Kyogyoshinsho», του μεγάλου έργου του Shinran, ιδρυτή της σχολής Jōdo Shinshū. Ωστόσο, ο Suzuki δεν προσπάθησε να διαδώσει το δόγμα του Jōdo Shinshū στη Δύση, καθώς πίστευε ότι το Ζεν ταίριαζε καλύτερα στη δυτική προτίμηση για τον ανατολικό μυστικισμό αν και δήλωσε ότι ο βουδισμός Jōdo Shinshū είναι η «πιο αξιοσημείωτη εξέλιξη του Βουδισμού Μαχαγιάνα που επιτεύχθηκε ποτέ στην Ανατολική Ασία». Ο Suzuki ενδιεφέρετο, επίσης, για τον χριστιανικό μυστικισμό και για μερικούς από τους πιο σημαντικούς μυστικιστές της Δύσης, για παράδειγμα, τον Meister Eckhart, τον οποίο συνέκρινε με τους οπαδούς του Jōdo Shinshū, τους Myokonin. Ο Suzuki ήταν μεταξύ των πρώτων που έκαναν έρευνα για τους Myokonin εκτός Ιαπωνίας.

     Άλλα έργα του περιλαμβάνουν «Δοκίμια στον Βουδισμό Ζεν» (τρεις τόμοι), «Μελέτες στον Βουδισμό Ζεν» και «Εγχειρίδιο του Ζεν Βουδισμού». Ο Αμερικανός φιλόσοφος William Barrett συγκέντρωσε πολλά από τα άρθρα και τα δοκίμια του Suzuki σχετικά με το Ζεν σε μια ανθολογία του 1956 με τίτλο «Zen Buddhism»

 

Επιστημονικές απόψεις

     Ο δάσκαλος του Ζεν του Suzuki, Soyen Shaku, ο οποίος έγραψε επίσης ένα βιβλίο που εκδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες (αγγλική μετάφραση από τον Suzuki), είχε τονίσει τις βουδιστικές ρίζες της Μαχαγιάνα της παράδοσης του Ζεν. Η αντίθετη άποψη του Suzuki ήταν ότι, στους αιώνες ανάπτυξής του στην Κίνα, το Ζεν (ή Τσαν) είχε απορροφήσει πολλά από τον γηγενή κινεζικό Ταοϊσμό. Ο Suzuki πίστευε ότι οι λαοί της Άπω Ανατολής ήταν πιο ευαίσθητοι, ή συντονισμένοι με την φύση από τους λαούς της Ευρώπης ή από εκείνους της Βόρειας Ινδίας.

     Ο Suzuki συμφώνησε στην ιδέα ότι οι θρησκείες είναι η καθεμία ένα είδος οργανισμού, ο οποίος, με το πέρασμα του χρόνου, υπόκειται σε «ερεθισμό» και έχει την ικανότητα να αλλάζει ή να εξελίσσεται.

     Ο Suzuki επέμενε ότι το «ξύπνημα» του Ζεν ήταν ο στόχος της εκπαιδεύσεως της Παραδόσεως, αλλά ότι αυτό που διέκρινε την Παράδοση καθώς αναπτύχθηκε ανά τους αιώνες στην Κίνα ήταν ένας τρόπος ζωής ριζικά διαφορετικός από εκείνον των Ινδών Βουδιστών. Στην Ινδία, επικράτησε η Παράδοση του ιερού ζητιάνου, αλλά στην Κίνα, οι κοινωνικές συνθήκες οδήγησαν στην ανάπτυξη ενός συστήματος ναών και κέντρων εκπαιδεύσεως στο οποίο ο Ηγούμενος και οι μοναχοί εκτελούσαν όλοι κοσμικές εργασίες. Αυτά περιελάμβαναν την κηπουρική ή την γεωργία τροφίμων, την ξυλουργική, την αρχιτεκτονική, την οικοκυρική, τη διοίκηση (ή την κοινοτική διεύθυνση) και την πρακτική της λαϊκής ιατρικής. Κατά συνέπεια, η φώτιση που αναζητήθηκε στο Ζεν έπρεπε να ανταποκριθεί με επάρκεια στις απαιτήσεις και τις πιθανές απογοητεύσεις της καθημερινής ζωής.

     Ο Suzuki συνδέεται συχνά με τη Φιλοσοφική Σχολή του Κιότο. Ο Suzuki ενδιαφέρθηκε και για άλλες παραδόσεις εκτός από το Ζεν. Το βιβλίο του «Ζεν και Ιαπωνικός Βουδισμός» εμβαθύνει στην ιστορία και το πεδίο ενδιαφέροντος όλων των μεγάλων Ιαπωνικών βουδιστικών δογμάτων.

 

Εκπαίδευση Ζεν

     Ενώ ακόμη σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, ο Suzuki ξεκίνησε την πρακτική του Ζεν στο Engaku-ji, ένα από τα Πέντε Βουνά της Kamakura, μελετώντας πρώτα με τον Kosen Roshi. Μετά το θάνατο του Kosen το 1892, ο Suzuki συνέχισε με τον διάδοχο του Kosen στο Engaku-ji, Soyen Shaku.

     Υπό τον Rōshi Soyen, τον πρώτο δάσκαλο που δίδαξε τον βουδισμό ζεν στην Αμερική, οι σπουδές του Suzuki ήταν ουσιαστικά εσωτερικές και μη λεκτικές, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων περιόδων καθιστού διαλογισμού. Το έργο περιελάμβανε αυτό που ο Suzuki περιέγραψε ως “τέσσερα χρόνια ψυχικής, σωματικής, ηθικής και πνευματικής πάλης”. Κατά τη διάρκεια των περιόδων εκπαιδεύσεως στο Engaku-ji, ο Suzuki έζησε την ζωή ενός μοναχού. Περιέγραψε αυτή την ζωή και την δική του εμπειρία στην Kamakura στο βιβλίο του «The Training of the Zen Buddhist Monk». Ο Suzuki χαρακτήρισε τις πτυχές της εκπαιδεύσεως ως «μια ζωή ταπεινότητας, μια ζωή εργασίας, μια ζωή υπηρετήσεως, μια ζωή προσευχής κι ευγνωμοσύνης. και μια ζωή διαλογισμού».

     Ο Suzuki προσκλήθηκε από τον Shaku να επισκεφθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1890 όπου και εργάσθηκε ως μεταφραστής στην Αγγλική γλώσσα ενός βιβλίου του Shaku (1906). Αν και ο Suzuki είχε μεταφράσει ως τότε μερικά αρχαία ασιατικά κείμενα στα Αγγλικά (π.χ. «Awakening of Faith in the Mahayana»), η εμπλοκή του στη μετάφραση και τη συγγραφή κάποιων παρένθετων αποτμημάτων του βιβλίου του Soyen Shaku, σηματοδότησε  την απαρχή της καριέρας του Suzuki ως συγγραφέως στα Αγγλικά 

     Στη κατοπινή ζωή του, ο Suzuki ήταν, σε προσωπικό επίπεδο, περισσότερο προσκείμενος στην πρακτική Jodo Shin (Αληθινή Αγνή Γη), διαβλέποντας στο δόγμα του Tariki μια απαλλαγή του εαυτού που συνάδει απολύτως με την  άσκηση του Ζεν. Στο βιβλίο του «Buddha of Infinite Light» (2002), (αρχικώςς τιτλοφορημένο «Shin Buddhism») ο Suzuki δήλωσε ότι, «Από όλες τις εξελίξεις που έχει επιτύχει ο Μαχαγιάνα Βουδισμός στην Ανατολική Ασία, η πιο αξιοσημείωτη είναι η διδασκαλία του Σιν του Βουδισμού της Καθαρής Γης» (σελ. 22).

 

Εξάπλωση του Ζεν στη Δύση

     Ο Suzuki υπήρξε ο  πραγματικός ευαγγελιστής του Ζεν στη Δύση και περί αυτού ο φιλόσοφος Charles A. Moore είπε: «Ο Suzuki στα τελευταία του χρόνια δεν ήταν απλώς ένας ρεπόρτερ του Ζεν, ούτε απλώς ένας παρουσιαστής, αλλά ένας σημαντικός συντελεστής στην ανάπτυξη του Ζεν και στον εμπλουτισμό του».

     Όμως ο Suzuki ήταν και ο εκσυγχρονιστής του Βουδισμού Ζεν θεωρώντας τον ως μια εξαιρετικώς πρακτική θρησκεία της οποίας η έμφαση στην άμεση εμπειρία τον έκανε ιδιαίτερα συγκρίσιμο με μορφές μυστικισμού που λόγιοι όπως ο Γουίλιαμ Τζέιμς είχαν τονίσει ως την πηγή όλων των θρησκευτικών συναισθημάτων. Αυτή η ιδέα μιας κοινής ουσίας είναι που έκανε τις ιδέες του Suzuki αναγνωρίσιμες στο δυτικό κοινό, το οποίο μπορούσε να ταυτιστεί με τον δυτικό εσωτερισμό που κρύβεται σε αυτό, μεταμφιεσμένο ως ανατολική μεταφυσική. Ο Suzuki παρουσιάζει μια εκδοχή του Ζεν που μπορεί να περιγραφεί ως εκσυγχρονιστική και ουσιαστική. Αυτή η ομοιότητα δεν είναι τυχαία, αφού ο Suzuki επηρεάστηκε επίσης από τον δυτικό εσωτερισμό και, μάλιστα, εντάχθηκε στη Θεοσοφική Εταιρεία.

     Αρκετοί μελετητές έχουν αναγνωρίσει τον Suzuki ως βουδιστή εκσυγχρονιστή. Όπως το περιγράφει ο μελετητής David McMahan «ο βουδιστικός εκσυγχρονισμός αποτελείται από μορφές του βουδισμού που προέκυψαν από μια διασύνδεση με τις κυρίαρχες πολιτιστικές και πνευματικές δυνάμεις της νεωτερικότητας».

 

Κριτική

     Ο Suzuki έχει επικριθεί ήδη από το 1951 και δη από τον Hu Shih ο οποίος τον κατηγόρησε για την παρουσίαση μιας ιδεαλιστικής εικόνας του Ζεν, ενώ ο McMahan του προσάπτει «Στην αναφορά του για την ανθρωπότητα και την φύση, ο Suzuki βγάζει τη λογοτεχνία Ζεν από τα κοινωνικά, τελετουργικά και ηθικά της πλαίσια και την επαναπλαισιώνει με όρους μιας γλώσσας μεταφυσικής που προέρχεται από τον γερμανικό ρομαντικό ιδεαλισμό, τον αγγλικό ρομαντισμό και τον αμερικανικό υπερβατισμό», ενώ από κάποιους άλλους η προσέγγιση του Suzuki έχει χαρακτηριστεί ως «ακατανόητη»:

 

Συστράτευση του Suzuki με τον ιαπωνικό εθνικισμό

     Σύμφωνα με τους Sharf και Victoria, o Suzuki συνδέθηκε με τον Iαπωνικό Eθνικισμό και την διάδοσή του μέσω της αναδείξεως του Ιαπωνικού Ζεν και έχει θαυμασθεί για την υπεράσπιση των Ιαπωνικών Αξιών και των Ιαπωνικών πολεμικών ηρωισμών.

O Suzuki ως προσκείμενος στον Εθνικοσοσιαλισμό και αντισιωνισμό

     Ο Brian Victoria ο οποίος παρέδωσε διαλέξεις στη Γερμανία το 2012 αποκάλυψε στοιχεία συμπάθειας του Suzuki για το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό κράτος  σημειώνοντας: «Ο D. T. Suzuki άφησε ένα αρχείο της πρώιμης άπόψεώς του για το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα που συμπεριελήφθη σε μια σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν στην ιαπωνική βουδιστική εφημερίδα Chūgai Nippō, στις 3, 4, 6, 11 και 13 Οκτωβρίου 1936» Σε αυτό ο Suzuki συμφωνεί απολύτως με την πολιτική του εκλεγμένου Καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ. Επίσης, συμφωνεί με την εκδίωξη των εβραίων από τη Γερμανία όπως την μεθόδευε ο Αδόλφος Χίτλερ. Παρά ταύτα, ο Suzuki εξέφρασε συμπάθεια λαο προς κάποιους μεμονωμένους Εβραίους, επιδεικνύοντας πνεύμα ακριβοδικίας.

     Ξαφνιάζει το γεγονός, αλλά όπως μαθαίνουμε από αντιναζιστική πηγή, το Ζεν εισήχθη στη Δύση με την συνδρομή ενός ευγενούς Γερμανού Αξιωματικού των SS, του Κόμητος  Karlfried Graf von Dürckheim ο οποίος  υπεστήριξε τον Suzuki στο έργο του [Βλ. Koltermann, Till Philip (2009), «Der Untergang des Dritten Reiches im Spiegel der deutsch-japanischen Kulturbegegnung 1933–1945», εκδ. Harrassowitz Verlag. σελ. 87–89].  

Karlfried Graf von Dürckheim

     Ο Suzuki ήταν φίλος του διακεκριμένου Γερμανού Εθνικοσοσιαλιστή και Μέλους των SS, Karlfried Graf von Dürckheim ο οποίος υπήρξε εκφραστής της ιαπωνικής φιλοσοφίας Ζεν στη Δύση, εργαζόμενος με αφοσίωση για το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών στο Τόκιο κατά τη διάρκεια του πολέμου. 

Path of Initiation The Wisdom of Karlfried Graf Dürckheim

Νέος Βουδισμός

     Κατά την έναρξη του εκσυγχρονισμού στην περίοδο Meiji, το 1868, όταν η Ιαπωνία εισήλθε στη διεθνή κοινότητα, ο Βουδισμός διώχθηκε για λίγο στην Ιαπωνία ως «μια διεφθαρμένη, παρακμιακή, αντικοινωνική, παρασιτική και δεισιδαιμονική πίστη, εχθρική προς τις ανάγκες της Ιαπωνίας για επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο». Η ιαπωνική κυβέρνηση σκόπευε να εξαλείψει την Παράδοση, η οποία εθεωρείτο ένας ξένος «άλλος», ανίκανος να καλλιεργήσει τα νατιβιστικά αισθήματα που θα ήσαν ζωτικής σημασίας για την εθνική, ιδεολογική συνοχή. Επιπλέον, η εκβιομηχάνιση οδήγησε στην κατάρρευση του συστήματος των ενοριτών που είχε χρηματοδοτήσει βουδιστικά μοναστήρια για αιώνες. Ωστόσο, μια ομάδα σύγχρονων βουδιστών ηγετών εμφανίστηκε για να επιχειρηματολογήσει για τη βουδιστική υπόθεση. Αυτοί οι ηγέτες συμφώνησαν με την κυβερνητική δίωξη του Βουδισμού, αποδεχόμενοι την ιδέα ενός φθαρμένου βουδιστικού θεσμού που χρειάζεται αναζωογόνηση.

     Ως απάντηση στον εκσυγχρονισμό της Ιαπωνίας και τη δίωξη του Βουδισμού, εμφανίστηκε το Shin Bukkyo, ή ο «Νέος Βουδισμός». Διευθύνονταν από διανοούμενους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση που είχαν εκτεθεί σε ένα τεράστιο σώμα δυτικής πνευματικής λογοτεχνίας. Οι υποστηρικτές του Νέου Βουδισμού, όπως οι δάσκαλοι του Suzuki, Kosen και ο διάδοχός του Soyen Shaku, είδαν αυτό το κίνημα ως υπεράσπιση του Βουδισμού ενάντια στην κυβερνητική δίωξη και επίσης το είδαν ως έναν τρόπο να φέρουν το έθνος τους στον σύγχρονο κόσμο ως ανταγωνιστική πολιτιστική δύναμη.

     Μελετητές όπως ο Martin Verhoeven και ο Robert Sharf, καθώς και ο Ιάπωνας μοναχός Ζεν G. Victor Sogen Hori, έχουν υποστηρίξει ότι το ρεύμα  του ιαπωνικού Ζεν που διαδόθηκε από ιδεολόγους του Νέου Βουδισμού, όπως ο Imakita Kosen και ο Soyen Ο Shaku, δεν ήταν κατά το τυπικό του ιαπωνικού Ζεν κατά την εποχή τους, ούτε είναι χαρακτηριστικό του ιαπωνικού Ζεν τώρα. Η σημασία του έγκειται ιδιαίτερα στο δυτικό Ζεν: Αρκεί να πούμε ότι, ακριβώς όπως τα γραπτά του Suzuki και του Hisamatsu δεν είναι αντιπροσωπευτικά της παραδοσιακής (δηλαδή, προ-Meiji) ερμηνείας του Ζεν, το στυλ της εκπαιδεύσεως του Ζεν που είναι πιο γνωστό στους ασκούμενους του Δυτικού Ζεν μπορεί να ανιχνευθεί σε σχετικά πρόσφατες και κοινωνικώς περιθωριακούς Ιάπωνες. λαϊκά κινήματα που δεν έχουν ούτε την έγκριση ούτε τον σεβασμό των σύγχρονων μοναστικών ορθοδόξων Rinzai ή Sōtō. Πράγματι, το ένα χαρακτηριστικό που μοιράζονται σχεδόν όλες οι προσωπικότητες που πιστώνονται με το δυτικό ενδιαφέρον για το Ζεν είναι η σχετικά οριακή τους θέση στο ιαπωνικό κατεστημένο του Ζεν. Ενώ οι Suzuki, Nishida και οι διανοούμενοι κληρονόμοι τους μπορεί να διεμόρφωσαν τον τρόπο με τον οποίο οι Δυτικοί εννοούν το Ζεν, η επιρροή αυτών των Ιαπώνων διανοουμένων στα καθιερωμένα ρεύματα Ζεν στην Ιαπωνία ήταν αμελητέα. Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητο να επιβεβαιώσουμε ότι ο ιαπωνικός μοναχισμός Ζεν είναι πράγματι ακόμα ζωντανός, παρά τις κραυγαλέες υποτροπές ορισμένων εντοπίων ιεραπόστολων Ζεν που επιμένουν ότι το αυθεντικό Ζεν δεν μπορεί πλέον να βρεθεί στην Ιαπωνία.

     Η παραδοσιακή μορφή του Ζεν έχει αλλάξει πολύ από την αποκατάσταση του Meiji, αλλά το ιαπωνικό Ζεν εξακολουθεί να ακμάζει ως μοναστική παράδοση. Η παράδοση του Ζεν στην Ιαπωνία, στη συνηθισμένη της μορφή, απαιτούσε πολύ χρόνο και πειθαρχία από τους μοναχούς που οι λαϊκοί θα δυσκολεύονταν να βρουν. Οι μοναχοί του Ζεν αναμένονταν συχνά να είχαν περάσει αρκετά χρόνια σε εντατική δογματική μελέτη, απομνημόνευση σούτρας και σχολιασμούς, πριν ακόμη εισέλθουν στο μοναστήρι για να υποβληθούν σε πρακτική kōan στο sanzen με έναν δάσκαλο του Zen. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Suzuki μπόρεσε να το κάνει (ως λαϊκός) ήταν σε μεγάλο βαθμό η εφεύρεση του Νέου Βουδισμού.

 

Ιαπωνικός εθνικισμός

     Κατά τη διάρκεια της αποκαταστάσεως του Meiji επικράτησε η φιλοσοφία Nihonjinron η οποία τονίζει την μοναδικότητα του Ιαπωνικού λαού. Αυτή η μοναδικότητα έχει αποδοθεί σε πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Ο Suzuki την απέδωσε στο Ζεν. Κατά την άποψή του, το Ζεν ενσαρκώνει την απόλυτη ουσία όλης της φιλοσοφίας και της θρησκείας. Παρουσίασε το Ζεν ως μια μοναδική έκφραση της ασιατικής πνευματικότητας, η οποία εθεωρείτο ανώτερη από τους δυτικούς τρόπους σκέψεως.

 

Έπαινος του έργου της Suzuki

     Το έργο του Suzuki έχει μελετηθεί και εκτιμηθεί από σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες. Ένα παράδειγμα είναι η «Εισαγωγή στον Βουδισμό Ζεν», η οποία περιλαμβάνει ένα σχόλιο 30 σελίδων από τον κορυφαίο αναλυτικό Ψυχολόγο Καρλ Γιουνγκ, ο οποίος έγραψε για τον Suzuki: «Το έργο του Σουζούκι για τον Βουδισμό Ζεν είναι από τις καλύτερες συνεισφορές στη γνώση του ζωντανού Βουδισμού. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε πολύ ευγνώμονες στον συγγραφέα, πρώτον για το γεγονός ότι έφερε το Ζεν πιο κοντά στη δυτική κατανόηση και δεύτερον για τον τρόπο με τον οποίο πέτυχε αυτό το έργο».

 

Βιβλιογραφία

     Αυτές οι μελέτες έκαναν γνωστό το Ζεν στην Δύση για πρώτη φορά:

«Essays in Zen Buddhism»: Πρώτη Σειρά (1927), New York: Grove Press.

«Essays in Zen Buddhism»: Δεύτερη Σειρά (1933), New York: Samuel Weiser, Inc. 1953–1971. Έκδοση Christmas Humphreys.

«Essays in Zen Buddhism»: Τρίτη Σειρά (1934), York Beach, Maine: Samuel Weiser, Inc. 1953. Έκδοση Christmas Humphreys.

Ο Dr. Suzuki μετέφρασε την «Lankavatara Sutra» από την αυθεντική Σανσκριτική, Έκδοση Boulder, CO: Prajña Press, 1978, ISBN 0-87773-702-9, πρώτη έκδοση Routledge Kegan Paul, 1932.

     Αμέσως μετά ακολούθησε μία δεύτερη σειρά εκδόσεων:

«An Introduction to Zen Buddhism», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1934. Αναδημοσίευση με πρόλογο του C.G. Jung, London: Rider & Company, 1948. Ο Suzuki την αποκαλεί «περίγραμμα διδασκαλίας Ζεν»

«The Training of the Zen Buddhist Monk», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1934. New York: University Books, 1959. Αυτό το έργο καλύπτει μία περιγραφή της «Αίθουσας διαλογισμού και της εντός αυτής ζωής».

«Manual of Zen Buddhism», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1935. London: Rider & Company, 1950, 1956. New York: Random House, 1960 και επακόλουθες εκδόσεις, μια συλλογή Βουδδιστικών σούτρας, κλασικών κειμένων και εικόνων, συμπεριλαμβανομένων των "Ten Ox-Herding Pictures". Ο Suzuki γράφει ότι αυτό το έργο του «πληροφορεί τον αναγνώστη επί διαφόρων κειμένων σχετικών με τη μοναστική ζωή, με ό,τι ο μοναχός Ζεν μελετά κατά την διάρκεια της καθημερινής του υπηρετήσεως όπου οι σκέψεις του περιπλανώνται κατά τις ελεύθερες στιγμές τους και ποια τα αντικείμενα λατρείας στο ίδρυμα που βρίσκεται».

     Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο:

«The Zen Doctrine of No-Mind», London: Rider & Company, 1949. York Beach, Maine: Red Wheel/Weiser 1972, ISBN 0-87728-182-3.

«Living by Zen». London: Rider & Company, 1949.

«Mysticism: Christian and Buddhist: The Eastern and Western Way», Macmillan, 1957. «Μία μελέτη των ιδιοτήτων που μοιράζεται ο Meister Eckhart με τον Βουδδισμό Zen και Shin. Περιλαμβάνει μετάφραση των ποιημάτων των  myokonin του Saichi.

«Zen and Japanese Culture», New York: Pantheon Books, 1959.

«Zen Buddhism and Psychoanalysis», Erich Fromm, D. T. Suzuki και De Martino. Περίπου το ένα τρίτο αυτού του βιβλίου είναι μια μακρά συζήτηση από τον Suzuki που δίνει μια βουδιστική ανάλυση του νου, των επιπέδων του και της μεθοδολογίας επεκτάσεως της επιγνώσεως πέρα από το απλώς λεκτικό επίπεδο σκέψεως. Κατά την παραγωγή αυτής της αναλύσεως, ο Suzuki δίνει μια θεωρητική εξήγηση για πολλές από τις ιστορίες διδασκαλίας της οπλομαχίας στο Ζεν και την Ιαπωνική κουλτούρα που διαφορετικά θα φαινόταν να περιλαμβάνουν ψυχική τηλεπάθεια, εξωαισθητήν αντίληψη κ.λπ.

     Διάφορα

Μία ανθολογία του έργου του έως τα μέσα του 1950: «Zen Buddhism»: Επιλογές του D. T. Suzuki, Doubleday, New York: 1956. Έκδοση by William Barrett.

Πρώιμο έργο για τον φιλοσοφο - μυστικιστή. Swedenborg: «Buddha of the North», West Chester, Pa: Swedenborg Foundation, 1996. Μετάφραση Andrew Bernstein of Swedenborugu, 1913.

«A Miscellany on the Shin Teaching of Buddhism», Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1949.

«Shin Buddhism», New York, Harper & Row, 1970 

«Gutoku Shaku Shinran, The Kyōgyōshinshō, The Collection of Passages Expounding the True Teaching, Living, Faith, and Realizing of the Pure Land», μετάφραση Daisetz Teitarō Suzuki, Έκδοση The Eastern Buddhist Society, Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1973.

«Collected Writings on Shin Buddhism», Έκδοση The Eastern Buddhist Society,  Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1973.

«Transcription of talks on Shin Buddhism. Buddha of Infinite Light». Boston: Shambhala Publications, 1998. Έκδοση Taitetsu Unno.

«'Tribute; anthology of essays by great thinkers. D. T. Suzuki: A Zen Life Remembered», Wheatherhill, 1986. Ανατύπωση Shambhala Publications.

     Βλ. Επίσης έργα  Alan Watts, Paul Reps κλπ.

     ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η  παρούσα ανάρτηση δημοσιεύεται προς διευκόλυνση όσων παρακολουθήσουν το 1ο Μέρος της αναλύσεως του βιβλίου του Eugen Herrigel "Ζεν και η Τέχνη της Τοξοβολίας"  ώστε να έχουν την δυνατότητα να μελετήσουν την συνοπτική βιογραφία του συγγραφέως της Εισαγωγής του υπό μελέτην, κυρίως, έργου, μετά δε την ολοκλήρωση της ημερίδος της 9ης Οκτωβρίου 2022 θα ενσωματωθεί στην ανάρτηση που θα αφορά στην ημερίδα.