ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ 

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ 

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

     Πιστοί στο ραντεβού με την υψηλή τέχνη της Tοξοβολίας, συγκεντρωθήκαμε οι “Έλληνες Κένταυροι”  στο καθιερωμένο σημείο του Λυκαβηττού. Η διάχυτη καλή διάθεση που συνόδευε τα μέλη της ομάδας μας αποτελούσε εξ αρχής εχέγγυο για την ωφέλιμη κατάληξη ακόμη μίας συνάντησης.

     Το ζητούμενο της σημερινής Προπόνησης δεν ήταν τόσο μία δυναμική προσέγγιση της τοξευτικής τέχνης, όσο η κατάδειξη και συνακολούθως η καλλιέργεια των βασικών πυλώνων της. Είναι ισχυρή άλλωστε η πεποίθησή μου πως η πνευματική κυρίως φαρέτρα είναι απαραίτητο να είναι πλήρης.

     Οι ασκήσεις εκτελέστηκαν από τους ασκουμένους άψογα και υποδειγματικά, πράγμα το οποίο πιστοποιεί πως αντελήφθησαν τάχιστα την σημασία τους.

     Κατά την άσκησή μας, πραγματοποιήθηκαν βολές σε μονό και διπλό στοίχο, σε μονή και διπλή γραμμή ενώ τέλος επετεύχθη εναλλαγή γραμμών με ταυτόχρονη τόξευση. Ωστόσο, ο αντικειμενικός σκοπός των σημερινών ασκήσεων δεν ήταν η τελική τόξευση του στόχου.

     Στην σημερινή Προπόνηση τηρήθηκε από τους ασκούμενους εντυπωσιακή σιγή. Κάθε ασκούμενος  κατέστη κύριος του χώρου του, πάντοτε σε συνάρτηση και έμμεση εξάρτηση με τον διπλανό του.

     Το υψηλό επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης που επετεύχθη ήταν εμφανές σε κάθε βολή. Κατά συνέπεια η πνευματική εγρήγορση ήταν τέτοια που να μας επιτρέπει να πραγματοποιούμε διαρκώς πιο σύνθετες ασκήσεις με απόλυτη επιτυχία.

     Παράλληλα, με την ανεκτίμητη πείρα του Πρωτεσίλαου και την διακριτική ηγεσία της Χρυσής, που οδήγησαν στις πιο απαιτητικές ασκήσεις, δόθηκε και διατηρήθηκε ο ρυθμός, ένα από τα βασικά ζητούμενα της ημέρας. Οι ασκούμενοι κινούνταν με ομαδικό ρυθμό στον βηματισμό, στην αναπνοή, στη σκόπευση, στην άφεση, σχεδόν σε κάθε τους κίνηση.

     Ήταν μοναδικά υπέροχο το συναίσθημα που μας κατέλαβε καθώς παρακολουθούσαμε την γέννηση και την διάχυση του εγρηγορότος της Ομάδας μας. Η αλληλεπίδραση των συνασκουμένων δημιούργησε μία ζεύξη μεταξύ τους, την βαθύτερη συναίσθηση πως αποτελούμε ομάδα.

     Και όσο κι αν φαίνεται παράξενο, καθώς η ζεύξη των συνασκουμένων δυνάμωνε, τα βέλη ταξίδευαν πιο ομαλά και πιο συγκεντρωμένα στον στόχο.

     Το μάθημα που αποκόμισε ο καθένας μας σήμερα είναι διαφορετικό, ωστόσο υψηλή τέχνη της τοξοβολίας μάς δίδαξε όλους για μία ακόμα φορά πώς τον βίον ωφέλιμον ποιείν.

        Γεώργιος Φούκας

ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ

     Σήμερα, τρία πολύ ξεχωριστά Ελληνόπουλα μας έδωσαν την χαρά να παρακολουθήσουν την Προπόνησή μας και στο τέλος θέλησαν να δοκιμάσουν την τοξευτική τους ικανότητα ως απόγονοι του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος!

     Υπείκοντες στο καθήκον μας μυήσαμε τους τρεις καλούς μας φίλους στην ενστικτώδη-Παραδοσιακή Τοξοβολία και τους απολαύσαμε να καταφέρνουν αποτελεσματικές τοξεύσεις σχεδόν από την πρώτη στιγμή που κράτησαν το Τόξο.

     Παρατηρώντας αυτά τα παιδιά καθ΄'  όλη την διάρκεια των προσπαθειών τους νοιώσαμε υπερήφανοι για την συνέχιση της τοξευτικής ικανότητος στους επιγόνους του Οδυσσέως εν μέσω αιώνων σε τούτο τον τόπο και μας έδωσαν μιαν ιδέα:

     Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" πεπεισμένη στην αποστολή μιας ανιδιοτελούς ευποιίας, θα καθιερώσει ειδικές ημερίδες για Συνέλληνες νεαρής ηλικίας τους οποίους θα εισάγει τόσο στην τέχνη του Απόλλωνος όσο και στην τέχνη του Ξενοφώντος αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των επερχομένων να απολαμβάνουν ελληνικές Παραδόσεις και τέχνες, όπως αυτές που προάγουν οι "Έλληνες Κένταυροι".

     ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 

ΤΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΡΙΑΣ

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΗΛΙΑΔΗ

     Για πρώτη φορά στην 13χρονη λειτουργία της Ομάδος των «Ελλήνων Κενταύρων» διαπιστευόμενος Εφιπποτοξοτης και, εν προκειμένω, Εφιπποτοξότρια, όπως η  Χρυσούλα Ηλιάδη, καλείται να δώσει δημόσια διάλεξη ώστε να λάβει την διαπίστευσή της γνωστού όντος ότι η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας δεν επιθυμεί την ανάδειξη, απλώς, αρίστων Εφιπποτοξοτών αλλά, συνάμα και πνευματικώς προηγμένων Στελεχών – διακόνων του παγκοσμίου πολιτισμικού  αγαθού  όπως η Έφιππη Τοξοβολία θεωρείται από την “Unesco”.

                                                  

     Σε αυτό το πλαίσιο η προσφάτως  αναδειχθείσα ως Εφιπποτοξότρια και Αρχηγός Ομάδος, Χρυσούλα Ηλιάδη, παρέθεσε την, ως ακολουθεί, διάλεξή της δημοσία, στην αίθουσα της λατρευτικής Κοινότητος «Ιερά Φιλενθέων Ιστίη», την 2^α  Νοεμβρίου 2018 στις 19:30 μ.μ. εντός της οποίας έγινε και η απονομή της περγαμηνής της διαπιστεύσεώς της από τον Ιδρυτή της Ομάδος των «Ελλήνων Κενταύρων»  και επικεφαλής Ιππικής Εκπαιδεύσεως.

     Η για πρώτη φορά επιλογή του χώρου απονομής της διαπιστεύσεως  έγινε προκειμένου η «Ελληνική Εφιπποτοξοτική Εταιρεία» να αποτίσει φόρον Τιμής στον ‘ομφαλό’ δημιουργίας ελληνοκεντρικού έργου «Ιεράν Φιλενθέων Ιστίη» με την οποία οι «Έλληνες Κένταυροι» διατηρούμε ιδιαίτερη σχέση κοινών Ελληνικών Αξιών!

     Στην διαπιστευθείσα, το Δ.Σ. προσέφερε ένα χειροποίητο έργο νεώτερης Βενετσιάνικης μικρογλυπτικής επί φυσικού θαλασσινού οστράκου με δύο ανθρώπινες φιγούρες (γυναικεία και ανδρική) προκειμένου να τιμήσουμε την ιδιαίτερη μητρική σχέση της  με τον τετράχρονο γιο της τον οποίο φροντίζει επιμελέστατα παρά τον βαρύτατο φόρτο των καθηκόντων της ως Αρχηγού Ομάδος και Εκπαιδευτρίας.

     Ο επικεφαλής εκπαιδεύσεως,προσέφερε ως προσωπικό του συμβολικό δώρο προς την διαπιστευθείσα μία ξύστρα μετά αγκύλης και ένα κτένι χαίτης και ουράς εκ των αυθεντικών ιπποκομικών παρελκομένων του διαλυθέντος από τους νεοβαρβάρους γραικύλους Ελληνικού Ιππικού, προκειμένου να της διατηρεί άσβεστο το χρέος της υπηρετήσεως του Ίππου ως λατρευτού ζώου-συνοδοιπόρου του Ανθρώπου και φορέως του ανθρωπίνου Πολιτισμού!

     Στην νεο-διαπιστευθείσα, το Δ.Σ. της"Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Εταιρείας" και η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" ευχόμεθα να ασκεί εσαεί το έργο της ψυχωφελώς για την ίδια και επιτυχώς για την πρόοδο όλων μας, μέσα στο πλαίσιο των Ελληνικών φυλετικών Αξιών και του παραδείγματος των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως των οποίων τις πολεμικές παρακαταθήκες τιμούμε! 

     Ολόκληρη η ομιλία της Αρχηγού των "Ελλήνων Κενταύρων" , 

Εφιπποτοξότριας Χρυσούλας Ηλιάδη 

βρίσκεται σε μορφή pdf εδώ.

ΣΧΟΛΉ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

"ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ" 

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΕΠΙ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ...ΣΚΗΝΗΣ

     Χειραγωγώντας μεθοδικά τους ηθοποιούς του προς αναδίφηση των αθέατων εαυτών τους, ο σκηνοθέτης Γιάννης Δρίτσας μας έδωσε κι αυτή την εβδομάδα την δυνατότητα να εμβαθύνουμε στην εξερεύνηση "απυρόβλητων" υπαρξιακών πλευρών, "χτίζοντας" μιαν "αγία πύλη" που μυεί στην υποκριτική.

     Πολυμαθέστατος και πέραν της "τέχνης του θεάτρου"  ο Γιάννης Δρίτσας, αποκαλύπτει έναν αφοσιωμένο θεράποντα του "σανιδιού" που δεν κουράζεται να ανεβάζει ταυτοχρόνως τέσσερις παραστάσεις αλλά και να διδάσκει αφιλοκερδώς μιαν ομάδα αλογατάρηδων για το ανέβασμα και ενός πέμπτου θεατρικού έργου με αυξημένες σκηνοθετικές δυσκολίες.

     Αυτό το βράδυ ο Γιάννης Δρίτσας διδάσκοντας τους μαθητές της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν λειτούργησε ούτε ως Δάσκαλος, ούτε ως σκηνοθέτης αλλά ως ένας απλός ...ταξιθέτης που φώτισε με το φακό του το δρόμο των μαθητών του ως τα ..."καθίσματά" τους για να δουν από κει ψηλά την "εσωτερική" τους "σκηνή" και οι ίδιοι να την σκηνοθετήσουν.

     Μια διαδικασία τόσο ψυχωφελής που αν και όλοι ήμασταν κατάκοποι από τις προηγηθείσες υποχρεώσεις της ημέρας μας, όταν, ξεκινώντας στις οκτώ και τελειώνοντας μετά τα μεσάνυχτα, βγήκαμε όλοι από το θέατρο τόσο ξεκούραστοι, συμπεριλαμβανομένου και του...βρέφους της Χρυσούλας μας που από το πρωί ήταν μαζύ με την Μητέρα του και στο οποίο θα αναφερθούμε εν συνεχεία.

     Οι ασκήσεις που διδάχθηκαν απόψε δεν είχαν δασκαλίστικο χαρακτήρα αφού ο Γιάννης Δρίτσας δεν έχει παρόμοιο χαρακτήρα, κάτι που τον κάνει ιδιαιτέρως διεισδυτικό και προσφιλή στους μαθητές του.   

     Αυτές οι ασκήσεις ήσαν ένα απόσταγμα βιωματικών εμπειριών του σκηνοθέτη μας ο οποίος, όπως ο ίδιος ομολόγησε, κάποτε τις είχε απορρίψει ενώ αναθεώρησε αυτή του την άποψη διαπιστώνοντας εκ των υστέρων την μεγάλη ωφελιμότητά τους για τον ηθοποιό.

     Έτσι, απόψε, όλοι κλήθηκαν επί σκηνής να ασκηθούν και όλοι απεκάλυψαν έναν "ακόμη" ενδιαφέροντα εαυτό που παρέμενε αθέατος ακόμη και μεταξύ μας, παρά την καθημερινή επαφή μας στο Ιππευτήριο και εκτός αυτού.

     Ο σκηνοθέτης άρχισε να "χτίζει" τους ηθοποιούς του και φαίνεται ότι αυτή η "δομική" διαδικασία θα καταλήξει μάλλον σε ...ναοδομία παρά σε κάποιο κοινό ..."κτήριο"!

     Ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης  και η Αλεσάντρα Σκάλα αρχίζουν σιγά-σιγά να διαγράφονται απρόσμενα επί σκηνής, ίσως, χωρίς κι οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται...

     Επί αποψινής ...σκηνής, είδαμε κι έναν Ραφαέλο Μαφφέι κι έναν Τζάκοπο Αππιάνο αλλά ...ας μη βιαζόμαστε... Μπροστά μας υπάρχει πολύ δουλειά!

     Και η ικανοποίησή μας δεν περιγράφεται όταν απολαμβάνουμε τους "Έλληνες Κενταύρους" να προοδεύουν  γεωμετρικώς και ...συζυγώς, τόσο στην Έφιππη Τοξοβολία όσο και στην θεατρική διδασκαλία επιβεβαιώνοντας την αρχική μας σκέψη ότι ο συνδυασμός αυτών των δύο αλληλοσυπληρούμενων κατευθύνσεων άγει σε ένα τέλειο αποτέλεσμα! 

     Τα "προφίλ" των χαρακτήρων ανακύπτουν με πολύ αχνές "μολυβιές" του σκηνοθέτη που τα φιλοτεχνεί μεγεθύνοντας τις προσδοκίες μας για μία άρτια σκηνική αναφορά στην προσωπικότητα του μεγάλου Έλληνος αναγεννησιακού πολεμιστή και λογίου την μνήμη του οποίου θέλουμε να τιμήσουμε!

     Απόψε, όμως, ανεδείχθησαν και δύο επιπλέον "ήρωες" εκτός εκείνων που περιλαμβάνονται στο θεατρικό έργο: το ...ευτυχές βρέφος της Αρχηγού μας Χρυσούλας και ο αγαπημένος μας Παντελής!

     Ο πρώτος των σημερινών ηρώων, ο μικρός Χρήστος, στην αγκαλιά της Μητέρας του από το πρωί στο Σταύλο και εν συνεχεία στο ...Θέατρο και μέχρι μετά τα μεσάνυκτα, επιδεικνύει, σ΄ αυτή την τρυφερή ηλικία, έναν πραγματικό γενναίο μαχητή της καθημερινότητος!

     Με την Χρυσούλα μας υποχρεωμένη να κρατά μαζύ της τον γιο της, λόγω εργασιακών υποχρεώσεων του Συζύγου της στην επαρχία και μη εμπιστευόμενη το παιδί της σε άλλα χέρια εκτός από τα δικά της, αυτό το βρέφος εξελίσσεται σε μιαν επιτομή δυναμισμού αλλά και στωϊκότητος που θα μπορούσε να μας διδάξει όλους πολλά!

     Χωρίς να παύει να βιώνει μέσα του το παιδί και να συμπεριφέρεται ως κανόνας της ηλικίας του, εν τούτοις, αυτό το πλάσμα καταφέρνει να αφομοιώνεται ευγενικά και καλοθέλητα μέσα στο εκάστοτε -και συχνά αντιθετικό- περιβάλλον που καλείται αναγκαστικώς να περάσει πολλές ώρες με τόση διάθεση συνεργασίας ώστε, χθες, διαπιστώσαμε ότι η παρουσία του ακόμη και κατά την διάρκεια μιας τόσο ευαίσθητης διαδικασίας όπως μία πρόβα θεάτρου δεν ενόχλησε στο παραμικρό!

     Όλοι μας χθες "ζήσαμε" στη πρόβα την παρουσία ενός ιδιαιτέρως "δυναμικού" βρέφους το οποίο αφέθηκε να "συμπρωταγωνιστήσει" σε μία ιδιαιτέρως πνευματική διαδικασία και αυτό όχι μόνον δεν διετάραξε την αυτοσυγκέντρωσή μας αλλά και την ενίσχυσε ασχέτως εάν πετούσε μπαλλόνια κι εκσφενδόνιζε με παιδική ζωηράδα τα ...αυτοκινητάκια του.

     Κανείς, ποτέ δεν θα μπορούσε να διανοηθεί σε μία θεατρική πρόβα μια τέτοια κατάσταση, όμως, απόψε, ο σκηνοθέτης Γιάννης Δρίτσας δίδαξε με ένα βρέφος στην αγκαλιά του αφού κι ο ίδιος Πατέρας δύο εξαιρετικών παιδιών είναι!

     Αλλά, βεβαίως,γίνεται αντιληπτό ότι πέραν του βρέφους,ο πραγματικός ήρωας, ή μάλλον, η ηρωίδα της περιπτώσεως είναι η Μητέρα του και Αρχηγός της Ομάδος μας στην οποία πιστώνεται η υπέρτατη αφοσίωση στο παιδί της με όσους κόπους και θυσίες αυτό σημαίνει!

     Ο άλλος ήρωας της βραδυάς, ο αγαπημένος Παντελής ο οποίος επιστρέφοντας κατάκοπος από την εργασία του στο σπίτι αργά το απόγευμα δεν προτίμησε να απουσιάσει από την πρόβα αλλά αμέσως κατηφόρισε από τον Βύρωνα στο Φάληρο για να είναι συνεπής στη προκαθορισμένη συγκέντρωση και "από σεβασμό στον σκηνοθέτη", όπως μας διευκρίνισε!

     Πραγματικό "ανάχωμα" στη παρακμή των γραικύλων, οι "Έλληνες Κένταυροι" συνεισφέρουμε  με καθημερινό μόχθο και προσωπικές θυσίες στην ανοικοδόμηση της απωλεσθείσας αξιοσύνης και αξιοπρεπείας της φυλής μας, άλλοτε στο Ιππευτήριο ως θεράποντες του ιππικού Πολιτισμού του Ξενοφώντος, άλλοτε επί σκηνής θιεάτρου ως θεράποντες της Θάλειας, της Μελπομένης ...κλπ, όπως ακριβώς ο Ιδρυτής της Ομάδος κάποτε οραματίσθηκε, όσο γύρω μας οι ιταμοί γραικύλοι ταπεινώνουν  τον Ελληνισμό ως χαμαιτυπείο ομαδικής, απέλπιδος, παραφροσύνης!  

ΣΚΛΗΡΟ ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΙΝ...

     Μπορεί παιδαγωγική της γνώσεως και των δεξιοτήτων να είναι μια πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση, όμως, η παιδαγωγική του Ήθους και, κυρίως, του…σθένους είναι ό,τι δυσκολότερο και υπευθυνότερο. Και αυτό είναι το κυριότερο μέλημα στην εκπαίδευση των «Ελλήνων Κενταύρων».

     Η νέα μας μαθήτρια έφτασε στο Ιππευτήριο πολύ φοβισμένη για τον Ίππο και την Ιππασία, χωρίς καν να το κρύβει. Ένα ακόμη εξαιρετικό παιδί που αναπτύσσεται μέσα σε μία φοβική κοινωνία η οποία μεταδίδει επιδημικώς τα κουσούρια της στα μέλη της αλλά και σε αυτό το επίμαχο σημείο, η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» επιμένει στον ρόλο του «αναχώματος»!

     Ο λατρευτός μας επιβήτορας-ΔάσκαλοςSepp περίμενε, όπως πάντα ελεύθερος «δεσμών» την μαθήτριά του για το εισαγωγικό της μάθημα και τον Κύκλο Προσεγγίσεως με την αίσθηση της πλήρους ελευθερίας που εδραιώνει σχέσεις αγαστής και ασφαλούς συνεργασίας!

     Την ίδια αίσθηση ένοιωσε και η μαθήτριά μας Κωνσταντίνα προσεγγίζοντας τον τετράποδο Δάσκαλό της και παρατηρώντας τον να την περιμένει υπομονητικά και ακίνητος στη θέση του με τις ηνίες …περιφρονητικώς ριγμένες ελεύθερες κατά γης. Μόνον οι ελεύθερες βουλήσεις συνεισφέρουν έργο Πολιτισμού και ο ιππικός Πολιτισμός όπως και κάθε Πολιτισμός το πρώτιστο που απαιτεί είναι την ελευθερία του ατόμου, είτε διπόδου είτε τετραπόδου διότι η διαφορετικότητα της Φύσεως δεν διαταράσσει την ισοτιμία των πλασμάτων της.

     Τόσο σφιγμένη τις πρώτες στιγμές της εφιππεύσεώς της, έδειχνε να σκέφτεται σοβαρά αν πρέπει να ακολουθεί τον Ίππο ή να …σαλτάρει προς…εξορκισμό των φόβων της, όμως παρέμεινε ρυταγωγούμενη ώσπου «έσπασε» τον πρώτο «πάγο» και κατάφερε να αφήσει το ένα χέρι της από την σελλίσκη.

     Σε ελάχιστο χρόνο είχε αφήσει και τα δύο χέρια της από τις χειρολαβές και ένα χαμόγελο έδειξε στο πρόσωπό της ότι το παραπέτασμα του φόβου είχε αρχίσει να παραμερίζει!  

     Απόφαση δύσκολη αλλά παιδαγωγικώς απαραίτητη η πρόκληση της πτώσεως του μαθητή και η Κωνσταντίνα μας οδηγήθηκε σε μία πρώτη, αναγκαστικήν, αφίππευση και σε μία μάλλον αιφνιδιαστική πτώση. Και στις δύο περιπτώσεις, όπως ήταν προβλεπόμενο, η μαθήτρια χωρίς καμία αντίρρηση επανεφίππευσε αμέσως και το μάθημα συνεχίστηκε κανονικά μέχρι την ολοκλήρωσή του, ενώ η μαθήτριά μας επιβεβαίωνε συνεχώς ότι πια δεν την βασάνιζε ο φόβος της πτώσεως.

     Όταν, τέλος, της ζητήσαμε να εκτελέσει το κλασικό καταληκτικό ορθοστάδην κάθε εισαγωγικού μαθήματος μας δήλωσε αδυναμία όχι ένεκεν φόβου αλλά συναισθανόμενη τις εκτελεστικές δυσκολίες της συγκεκριμένης ασκήσεως. Την καθησυχάσαμε λέγοντάς της ότι το ίδιο ακούμε συνεχώς από κάθε νέο μαθητή… Σε λίγο το ευγενέστατο κορίτσι στέκονταν όρθιο επάνω στον  γαλήνιo και ελεύθερο συγκρατήσεως Sepp με τα χέρια στην έκταση.

     Σκληρή η απόφαση του διακυβεύματος, ιδίως ενός τόσο ρισκαδόρικου διακυβεύματος, αλλά και τόσο καρποφόρου. Σκληρό να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου ιδίως όταν πρόκειται ανιδιοτελώς να συνεισφέρεις στην βελτίωση του άλλου αλλά αν αυτός δεν είναι ο ρόλος ενός Στελέχους των "Ελλήνων Κενταύρων" τότε, ποιος άλλος είναι; Εμείς, δεν αποτελούμε παράμετρο του περιρρέοντος συστήματος αλλά μέτρο της Φύσεως και της ζωής!