ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΠΟΣΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΙΠΠΕΑΣ;

     Συχνά ακούμε το ερώτημα: "Πόσα μαθήματα χρειάζονται για να γίνει κανείς Ιππέας;", ένα ..."εναγώνιο" ερώτημα, κυρίως, των "δυτικών" ανθρώπων οι οποίοι βιάζονται να κατακτήσουν γνώση και δεξιότητες το γρηγορότερο δυνατόν μιας και ..."χρόνος σημαίνει χρήμα"!

     Στους ερωτώντες απαντάμε: "Μια ολόκληρη ζωή και ΑΝ..." !

     Οι παράμετροι που επηρεάζουν την διαμόρφωση ενός ικανού Ιππέως συναρτήσει του χρόνου είναι πραγματικά πολλές. Έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον εκπαιδευόμενο και την δεκτικότητά του, συναρτήσει των φυσικών ικανοτήτων, του εκπαιδευτή Ανθρώπου και του εκπαιδευτή Ίππου, του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος και, βεβαίως, του εκπαιδευτικού συστήματος που θα ακολουθηθεί. Και, πάντως, θα παραμένει εντελώς ασαφής και υποκειμενική η έννοια του "ικανού Ιππεώς", αφού ο χαρακτηρισμός ενός Ιππέως ως "ικανού" αφορά σε πλήθος μεταβλητών κατά περίπτωση.

     Από όλες τις προεκτεθείσες παραμέτρους μόνη συζητήσιμη παραμένει η τελευταία, δηλαδή, το είδος του εκπαιδευτικού συστήματος που θα ακολουθηθεί και το οποίο, στη περίπτωση της Έφιππης Τοξοβολίας, είναι η Φυσική Ιππική.

     Ο αναγνώστης θα πρόσεξε ότι δεν αναφερόμεθα σε σύστημα "Φυσικής Ιππασίας" αλλά "Φυσικής Ιππικής" διότι, κατ΄ αρχήν, στην εκπαίδευση του Εφιπποτοξότη δεν αρκεί η γνώση απλώς της Ιππασίας ως δεξιότητος, αλλά της Ιππικής ως πλήρους Τέχνης.

     Το να ιππεύσεις ένα πλάσμα χωρίς να γνωρίζεις εάν είναι κατάλληλο και ικανό προς ίππευση, χωρίς να γνωρίζεις εάν κατά την συγκεκριμένη στιγμή ασθενεί ή χωλαίνει ή ψυχικώς είναι δύσθυμο ή και συντετριμμένο, σημαίνει ότι ποτέ δεν θα καταφέρεις επιτυχή συνεργασία μαζύ του.

     Κατά το σύστημα Φυσικής Ιππικής το οποίο εμείς εφαρμόζουμε, προσδίδοντας εξ αρχής έμφαση στην φυσική (αγαστή) σχέση μεταξύ Ανθρώπου και Ίππου, αναπτύσσεται ταχύτατα η ιππική δεξιότητα του εκπαιδευόμενου υπό συνθήκες πλήρους ασφαλείας και για τους δύο.

     Το περιεχόμενο του δικού μας μαθήματος είναι τέτοιο ώστε να φέρνει τον εκπαιδευόμενο κοντά στον Ίππο και όχι το αντίστροφο, όπως συμβαίνει με ένα τυπικό μάθημα "δυτικής" Ιππασίας. 

     Λειτουργούμε φυσιοκεντρικά και όχι ανθρωποκεντρικά, θεωρούμε εαυτούς υποχρεωμένους να ερμηνεύσουμε την Φύση και όχι την Φύση υποχρεωμένη να κατανοήσει εμάς! Γι αυτό κι επιδιώκουμε ώστε, κάθε εκπαιδευόμενός μας να ξεκινά με την ενδυνάμωση της ψυχικής και σωματικής καταστάσεώς του αφού την Φύση μπορούν να την κατανοήσουν οι ψυχοσωματικώς ρωμαλέοι, ενώ οι ψυχοσωματικώς ασθενούντες την αποστρέφονται διατηρώντας την παραμορφωμένη "εικόνα" της στα μύχια της ίδιας της αυτο-αποστροφής τους.

     Ξεκινώντας από το έδαφος και τελειώνοντας πάντα σ΄αυτό, οι εκπαιδευόμενοί μας προσεγγίζουν σωστά τον Ίππο και αποκτούν την εμπιστοσύνη του πριν καν τον ιππεύσουν και αφιππεύουν αφήνοντάς του την αίσθηση ότι τον σεβάσθηκαν! Και αυτός ο σεβασμός, είναι η αφετηρία συνεργασίας Ανθρώπου και Ίππου κατά το επόμενο μάθημα.

     Η Έφιππη Τοξοβολία είναι αρχέγονη Πολεμική Τέχνη και ο Εφιπποτοξότης είναι πάνω απ΄ όλα Πολεμιστής και ο Πολεμιστής δεν μπορεί να είναι αδύναμος! Έτσι, όποιος προσεγγίζει την Έφιππη Τοξοβολία για να γίνει απλώς ένας "ικανός Ιππέας" κρούει λάθος "θύρα"!  

     H προοδευτική εισαγωγική διαδικασία του εκπαιδευομένου στην διαχείριση καταστάσεων ασταθούς ισορροπίας που συνθέτουν την  ίππευση,  αποτελεί για την Φυσική Ιππική τη βάση της αναπτύξεως εμπιστοσύνης του αρχαρίου προς το "ιππεύειν" και την σταθερή ανάπτυξη των δεξιοτήτων του.

    Έτσι, κατά την Φυσική Ιππική, ποτέ δεν θα πιεσθεί ο εκπαιδευόμενος να εκτελέσει άσκηση πέραν των δυνατοτήτων του κάτι που αποτελεί και την εξήγηση του μηδενικού δείκτη ατυχημάτων κατά την εφαρμογή του συγκεκριμένου συστήματος ιππικής εκπαιδεύσεως.

     Τέλος, η δια βίου άσκησή του στην Φυσική Ιππική θα καταστήσει τον εκπαιδευόμενο, κατ' αρχήν, μαχόμενο Πολεμιστή με την βελτίωση της ιππικής δεξιότητος που συνεπάγεται η ιδιότητα αυτή. Τότε και μόνον θα μπορούμε να μιλήσουμε για επίτευξη του βασικού στόχου, δηλαδή, του "ικανού Ιππέως"!. Αλλά, πότε; Ας επιστρέψουμε στην αρχή της παραγράφου, σ'  εκείνη τη χρονική διευκρίνιση η οποία αποτελεί και την απάντηση στο ερώτημα του τίτλου : "...δια βίου..."!