ΑΣ  ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ 

ΤΗΝ "ΕΙΚΟΝΑ" ΤΟΥ ΤΡΩΚΤΙΚΟΥ 

ΣΤΟ ΤΡΟΧΟ ΤΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ ΤΟΥ

     Το 1992 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά και στην Αγγλική γλώσσα ένα εκπληκτικό εγχειρίδιο μιας σπουδαίας Ιαπωνικής πολεμικής τέχνης για την οποία δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου βιβλιογραφία, με συγγραφέα έναν από τους εγκυρότερους Ιάπωνες Δασκάλους της. Το εγχειρίδιο αυτό , δέκα χρόνια αργότερα, το 2002, μετέφρασε στην Ελληνική γλώσσα και δημοσίευσε σε έναν από τους πλέον ειδικούς εκδοτικούς Οίκους, ο Έλληνας μαθητής του συγγραφέως και αναγνωρισμένος Δάσκαλος της ίδιας τέχνης,, αποδίδοντας ένα εξαιρετικό έργο, με άψογη «δομή», υψηλότατη ποιότητα και εκδοτική τελειότητα περιέχοντας τα τρία πρώτα από τα τέσσερα συνολικώς μέρη που απάρτιζαν το συνολικό περιεχόμενο του έργου. Στον πρώτο, αυτό τόμο που εκδόθηκε υπήρχε και η προαναγγελία της μελλοντικής εκδόσεως του τετάρτου μέρους σε ξεχωριστό τόμο.

     Ωστόσο, αγόρασα την ελληνική έκδοση αυτής της σπουδαίας συγγραφικής, μεταφραστικής κι εκδοτικής δουλειάς και την μελέτησα επισταμένως, αποκομίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και περιμένοντας εναγωνίως την έκδοση και του επόμενου, προαναγγελθέντος, τόμου ώστε να ολοκληρώσω την μελέτη μου.

     Τα χρόνια πέρναγαν και η διαρκής επικοινωνία μου με τον ελληνικό εκδοτικό Οίκο μου απέφερε την τυποποιημένη απάντηση «βρίσκεται υπό επεξεργασία».

     Ένα χρόνο πριν απεφάσισα να επικοινωνήσω άμεσα με τον Έλληνα μεταφραστή και μαθητή του συγγραφέως Δασκάλου αυτής της σπουδαίας πολεμικής τέχνης ώστε να πληροφορηθώ για την πορεία της εκδόσεως του πολύ-αναμενόμενου τόμου που θα συμπλήρωνε το εξαιρετικό αυτό έργο. Ο αναζητούμενος Έλληνας μεταφραστής και μαθητής του μεγάλου Ιάπωνος Δασκάλου, Δάσκαλος και ο ίδιος, δεν ήταν εύκολο να εντοπισθεί και χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες ώστε, επιτέλους να βρω το τηλέφωνό του και να μιλήσω απευθείας μαζύ του. Και ω της …εκπλήξεως!

     Αποσβολωμένος τον άκουσα να μου λέει ότι ο προαναγγελθείς τόμος δεν πρόκειται να εκδοθεί ποτέ διότι η συγκεκριμένη πολεμική τέχνη [την οποία το παγκόσμιο Κοινό σέβεται και αναγνωρίζει] αποτελεί … «απάτη» και ότι ο Δάσκαλός του ήταν … «απατεώνας». Όταν δε του υπενθύμισα ότι και ο ίδιος υπήρξε Δάσκαλος αυτής της πολεμικής τέχνης που τώρα κατηγορεί μου απήντησε με αφοπλιστικήν ηλιθιότητα: «Μα και εγώ κάνω βλακείες!».

     Σωστά. ΌΑλλά, όταν παραδέχεσαι ότι «κάνεις βλακείες» βλακεία είναι και το θεωρείς ...βλακεία το ο,τιδήποτε, οπότε αρχίζει μια πολύ μακρά "συζήτηση" για κάθε ...ευφυή.

     Κλείνοντας το τηλέφωνο ξανάπιασα στα χέρια μου το υπέροχο βιβλίο που παραμένει ημιτελές και το ξαναξεφύλλισα… Το ξανα-απόλαυσα όπως αμέτρητες φορές το απολαμβάνω και προσπάθησα να εντοπίσω «απάτη» στα γραφόμενά του. Πουθενά, κάτι τέτοιο. Όλα ευσταθέστατα και «γεωμετρημένα», όλα δομημένα σαν από χέρι πνευματικού αρχιτέκτονος και τίποτε «εκκρεμές» παρά μόνο ο προαναγγελθείς και ουδέποτε εκδοθείς τόμος με το τελευταίο μέρος.

     Το μάτι μου ξανάπεσε στο εξώφυλλο του τόμου που ξεφύλλιζα και κάτω από τον τίτλο με το όνομα της πολεμικής τέχνης ξαναδιάβασα τον υπότιτλο: «…Φιλοσοφία-Ιστορία».

     «Φ ι λ ο σ ο φ ί α …»

     Κάθε πολεμική τέχνη εγκλείει στον πυρήνα της την μαγεία της φιλοσοφίας της που αποτελεί και την ίδια τη ‘ψυχή” της. Όποιος ασχολείται με μια πολεμική τέχνη χωρίς, κατά προτεραιότητα, να έχει αποκωδικοποιήσει και να ενστερνισθεί την φιλοσοφία της ματαιοπονεί και μπορεί να έχει καταλήξει ακόμη και πρωταθλητής αλλά χωρίς καμία ουσιαστική σχέση με την τέχνη του.

     Όποιος προσεγγίζει το Αϊκίντο με επιθετική κινησιολογία μπορεί να έχει τις προθήκες του γεμάτες με τρόπαια πρωταθλητισμού αλλά θα έχει πάντα άδεια τη ψυχή του από την αλήθεια του Αϊκίντο. Κι όποιος πατά το πετάλι του ποδηλάτου του με πόδι ποδοσφαιριστή, ταξιδεύει με λάθος όχημα.

     Έτσι κι ο Έλληνας μεταφραστής και «Δάσκαλος» του παραπάνω εγχειριδίου πολεμικής τέχνης έδειξε ότι, πέρα από περιστασιακές «μεγαλοστομίες», ουδέποτε ήταν κοινωνός της φιλοσοφίας της υψηλότατης πολεμικής τέχνης την οποία κατέληξε να θεωρεί … «απάτη» και τον εαυτό του «βλάκα». Γι αυτόν η λέξη «Φιλοσοφία» που είχε τυπώσει με …χρυσά γράμματα στο εξώφυλλο του πονήματός του δεν ήταν παρά μόνο εννέα τυπογραφικά στοιχεία με άγνωστο περιεχόμενο.

     Όμως, τι θέλει να εκφράσει τούτο το κείμενο, μήπως ότι οι μαθητές των πολεμικών τεχνών θα πρέπει να αρκούνται στην φιλοσοφία (ή και …αμπελοφιλοσοφία) της πολεμικής τέχνης τους παραλείποντας την εντατική άσκησή τους στις πρακτικές τεχνικές τους; Κάθε άλλο.

     Εκείνο το οποίο επιχειρεί να υπογραμμίσει αυτό το κείμενο είναι η   π ρ ο τ ε ρ α ι ό τ η τ α  για κάθε μαθητή πολεμικής τέχνης να χαρτογραφεί τον φιλοσοφικό άξονα της τέχνης του και επάνω σε αυτό τον άξονα να δομεί την καθημερινή πρακτική εξάσκησή του ώστε η προσέγγισή του να είναι η ενδεδειγμένη από την ίδια την φύση της τέχνης που επέλεξε. Άλλως, η φρενήρης επικέντρωση στην ανάπτυξη δεξιοτήτων θα έχει το αποτέλεσμα της ατέρμονης κυκλικής περιστροφής του μικρού τρωκτικού επάνω στον τροχό του κλουβιού του, όπου μπορεί να αναπτύξει μεν μια εντυπωσιακή ταχύτητα περιστροφής χωρίς, δε, κανένα άλλο ουσιαστικό αποτέλεσμα.

"ARBEIT MACHT FREI"

Η  ΕΡΓΑΣΙΑ  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ

     Μην έχοντας πάει ποτέ στο "Empire State Building" με δανεικά από ξένους για να πιούμε καφέ, όπως οι τράπεζες παλιών αμαρτωλών "εποχών" δελέαζαν τους αφελείς ...ψηφοφόρους, οι "Έλληνες Κένταυροι" έχουμε ξαναζωντανέψει στη καθημερινότητά μας τις πραγματικές Αξίες της ζωής με πρώτιστη την πνευματική αλλά και χειρωνακτικήν εργασία.

     Στο Παράρτημα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" συνεχίζονται οι εργασίες για την κατασκευή ενός κυκλοτερούς μέσα στο οποίο θα μπορούν να εκπαιδεύονται τα αλογάκια της Ομάδος.

     Με σκληρήν εργασία, ο επικεφαλής του Παραρτήματος Αθανάσιος με τους βοηθούς του Ιωάννα, Μελέτη, Χρύσανθο και άλλους, όχι μόνο κινούνται προς την ολοκλήρωση του μικρού αλλά σημαντικού, αυτού, έργου αλλά, ταυτοχρόνως, δεν παραλείπουν και τις Προπονήσεις τους.

     Είναι χαρακτηριστική η 'σύμπτωση" της ενάρετης καθημερινότητος όλων των "Ελλήνων Κενταύρων" όπου και εάν αυτοί βρίσκονται και υπάρχουν, αποτελώντας μια "κυψέλη' παραγωγής θετικού έργου, όπως ήταν και ο αρχικός ιδρυτικός οραματισμός του θεμελιωτή τους.

     Και αυτό το ιδρυτικό όραμα το κάνει πράξη και το Παράρτημα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" το οποίο αποτελεί ένα δημιουργικό εργοτάξιο αγαθού έργου.

     Σήμερα που η κοινωνία εκφυλίζεται και αυτο-αφανίζεται στις συνοικιακές καφετέριες με τον "φραπέ" των τριών ευρώ να εξελίσσεται στη ..."φραπεδούμπα" των ...εννέα ευρώ [αν δεν το ξέρετε, τώρα σερβίρεται νέα "έκδοση" δεόντως ...υπερτιμημένη] οι "Έλληνες Κένταυροι" μακροημερεύουμε ακμαίοι, τηρώντας τον κανόνα της εργασίας η οποία όχι μόνον απελευθερώνει αλλά και διατηρεί τον Άνθρωπο οξυγονωμένο και υγιή.

     Ο Αθανάσιος, η Ιωάννα, ο Μελέτης, ο Χρύσανθος, ο Χριστόφορος, η Αναστασία, ο Ιφικράτης, ο Κωνσταντίνος, ο Γεώργιος, η Χρυσούλα, η Μαρία και άλλοι 350 "Έλληνες Κένταυροι" καταφέραμε να κάνουμε χαρά την καθημερινότητά μας μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον καλλιεργώντας και ωφελώντας εαυτούς και ...αλλήλους.

     Κρίμα που η ευρύτερη και πολλαπλώς χρεωκοπημένη κοινωνία δεν είναι σε θέση να ανακαλύψει ωφέλιμα "μονοπάτια" πάνω στα οποία θα μπορούσε να είναι, το ίδιο με εμάς, ευτυχής και δημιουργική.

     Ας ορθώσουμε, λοιπόν, όσο πιο ψηλά γίνεται τον φράχτη κρατώντας μακριά το "έξωθεν" ημών μίασμα το οποίο, άλλωστε, βαίνει προς εξαφάνιση, μιας και καθήκον μας είναι να διατηρήσουμε εαυτούς ακέραιους εν όψει των νέων προοπτικών που ζύγωσαν, πια, με την "ανάσα" των εξελίξεων αισθητή τριγύρω μας... Κι αυτός ο "φράχτης" στη περιρρέουσα νοσηρότητα είναι και το βασικό προληπτικό μέτρο διασφαλίσεως της ακεραιότητός μας, όπως έδειξε και ο άλλος "φράχτης" στην Ουγγαρία, την σύγχρονη κοιτίδα καταγωγής της Ομάδος μας. Κι όλα αυτά αφού η ομαδική βλακεία μπορεί να μην είναι "κολλητική"  αλλά είναι τόσο επιβαρυντική ως ανασταλτικό κάθε προόδου, με αποτέλεσμα να πρέπει να κρατείται μακράν όσων επιδιώκουν την πρόοδο.

     Διότι ο αυτοσεβασμός, αυτή η βασική "αυτοπροστασία" υπό συνθήκες επερχόμενης ..."καταιγίδος" αποτελεί την προτεραιότητα για όποιον θέλει να επιβιώσει ηθικά και φυσικά. Κι όταν οι άρρωστοι αυτοεγκλωβίζονται στα καβαφικά τους "τείχη", καθήκον ημών των υγιών είναι να ενισχύουμε την "καραντίνα" τους με επιπρόσθετους "φράχτες" ασφαλείας.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΤΩΝ

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΧΑΛΚΙΔΟΣ"

     Ο Αρχηγός του Παραρτήματος των «Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος» Εφιπποτοξότης Γεώργιος Σταυριανόπουλος – Ιφικράτης, αφού … “πολλῶν δ᾿ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω” κατέληξε αισίως στη γαλήνια Κοιλάδα του, εν μέσω αγαπημένων διπόδων και τετραπόδων πλασμάτων.

     Και πασχίζοντας «οίκαδε τ’ ελθέμεναι και νόστιμον ήμαρ ιδέσθαι» είδε μπροστά του τα δυο νεογέννητα πουλάρια που με κάθε τρόπο ήθελε να χαρεί από κοντά και να παίξει μαζύ τους.

     Αφοσιωμένος αλογατάρης ο Ιφικράτης μας αλλά και λίαν ευαίσθητος, πλέον, είναι βέβαιο ότι δεν θα ξανά αφήσει καμιά Κίρκη να τον απομακρύνει από την Κοιλάδα του όταν, μάλιστα, από τον σεπτέμβριο τον περιμένουν νέοι μαθητές για να τους "περπατήσει" στο συναρπαστικό μονοπάτι της Έφιππης Τοξοβολίας.

     Κι ενώ δεν ξεκολλάει από τα νεογέννητα αλογάκια, καταφέρνει να αυτοπειθαρχήσει ώστε να προχωρήσει και στην αυτοβελτίωσή του.

     Καλωσόρισες, λοιπόν, Ιφικράτη στην έδρα σου και ...καλή δουλειά μιας και σε περιμένουν πολλά και ...πολλοί.

ΔΥΟ ENΣΤΟΜΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗ' ΑΙΩΝΟΣ

     Το επιτυχές αποτέλεσμα μιας δημοπρασίας που έγινε στο Μόναχο από τον Οίκο "Hermann Historica" επαύξησε τα περιεχόμενα του Μουσείου της "Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Εταιρείας" κατά δύο πολύ σημαντικά αντικείμενα, ενδεικτικά της κεντρο-ευρωπαϊκής χαλινώσεως του ιη' αιώνος.

     Δύο χειροποίητα ενστομίσματα, το ένα σύνθετο και το άλλο μία απλή στομίδα, τότε που ήταν ανύπαρκτη η βιομηχανοποιημένη "αγορά" ειδών Ιππασίας και Ιπποσαγής και όλα περνούσαν από το "χέρι" του τεχνίτη για τον οποίο δεν υπήρχε "πληρωμή" και η αμοιβή του ήταν το μεροφάι του, ειδικώς δε του σιδερά ο οποίος, στην κεντρική Ευρώπη εκείνης της περιόδου ήταν ο απαραίτητος "σκλάβος" της κοινωνίας.

     Δυστυχώς, ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν επέτρεψε στο σύνθετο ενστόμισμα να διατηρηθεί ακέραιο μετά από τρεις αιώνες, ωστόσο, όπως έχει μας μεταφέρει πολλές πληροφορίες για την χαλινωτική νοοτροπία της εποχής του στην κεντρική Ευρώπη, όταν η γηραιά ήπειρος "ψηλάφιζε" τον Έλληνα Ξενοφώντα και ο Γάλλος François Robichon de La Guérinière τον παρερμήνευε... Από το ενστόμισμα αυτό λείπει το πλευρικό ωτίο με το κόσμημα άνθους της μιας πλευράς όπως και ο ένας από τους τέσσερις -πάντοτε χειροποίητους- δακτυλίους της στομίδος της ιδίας πλευράς.

     Εντυπωσιακής εργασίας χειρός σε καμίνι, κάθε μέρος που απαρτίζει αυτό το ενστόμισμα, από το χειροποίητο [κρίκο προς κρίκο] ψάλιο, το πλευρικό ωτίο με τον τρισδιάστατο ανθοδιάκοσμο, μέχρι και τα σημεία συνδέσεως των διασταυρουμένων βραχιόνων.

     Ευτυχώς, αυτό το σπανιότατο λόγω παλαιότητος ενστόμισμα, εξακολουθεί να μας παρέχει σημαντική πληροφόρηση για την ιπποσακτική και χαλινωτική "φιλοσοφία" της εποχής και της γεωγραφικής περιοχής της προελεύσεώς του 

     Της ιδίας περιόδου και τεχνοτροπίας είναι και η αυτοτελής στομίδα η οποία είναι εξ ολοκλήρου χειροποίητα κατεργασμένη και σε "φωτιά", όπως είναι εμφανές από το σημείο του "γυρίσματος" των άκρων του κυρίου σώματος προκειμένου να περάσουν μέσα από αυτά οι δύο δακτύλιοι ηνιοχείας. 

Βιβλιογαρφία:

Christian-H. Tavard "L' HABIT DU CHEVAL, Selle et Bride" , 1975.

"KIME"

ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

     Έξοχη η "δομή" των ομαδικών Προπονήσεων των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" στην υπέροχη "αυλή" τους και ο άξιος επικεφαλής τους, Συνασκούμενος, Χριστόφορος Κασφίκης, αναλυτικότατος στην τακτική Αναφορά του. Αυτές τις Προπονήσεις όλοι τις χαιρόμαστε και διδασκόμαστε πολλά... Όμως, αυτό που, εμείς, πάντα "διαβάζουμε" στη δουλειά του Κερκυραϊκού μας Παραρτήματος είναι μια συνεπής και συνεχής θεμελίωση του "Κίμε", της συγκεντρώσεως του νου, κάτι ακρογωνιαίο για όλες τις πολεμικές τέχνες.

     «...να συγκεντρώνετε όλη την ενέργεια του σώματος και του νου σας σε ένα και μόνο ένα συγκεκριμένο στόχο ή σκοπό κάθε φορά. Το μυστικό του κίμε, της συγκέντρωσης του νου, είναι να αποκλείσεις όλες τις εξωγενείς σκέψεις που θα σε αποτρέψουν από την πραγμάτωση του άμεσου σκοπού σου...Στη ζωή όπως και στη μάχη ένα μη συγκεντρωμένο μυαλό σπαταλάει ενέργεια...».[Τζο Χάυαμς: "Το ζεν στις πολεμικές τέχνες", 1989].

     Και σε αυτή την τελευταία Αναφορά του ο Χριστόφορος Κασφίκης δεν παραλείπει να μας ενημερώσει και για ένα επιπλέον ευχάριστο περιστατικό:

     «Είχαμε την Τιμή την Προπόνηση μας να παρακολουθήσει ο Προπονητής και φίλος από τα παλιά της Ολυμπιακής Τοξοβολίας του "Πρωτοπόρου Ιωαννίνων" και Προπονητής της αγωνιστικής Ξιφασκίας κ. Λάζαρος Τάσσης ο οποίος διαμένει πλέων στην Γερμανία και βρέθηκε για ολιγοήμερες διακοπές στο νησί των Φαιάκων. Οι εντυπώσεις που αποκόμισε από την δουλειά του Παραρτήματος ήταν θετικότατες δεδομένου ότι σε αντίστοιχο Γερμανικό σύλλογο Παραδοσιακής Τοξοβολίας στην πόλη που διαμένει δεν υπάρχει ούτε η δική μας πειθαρχία, ομαδικότητα και διδαχή μια και, όπως μας είπε, αναλώνονται σε τεχνικές σκόπευσης χάνοντας ουσιαστικά την ουσία. "Ενεργείτε σαν μια εμπειρότατη ομάδα κυνηγών. Κοιτάτε ο ένας τον άλλο και καταλαβαίνετε τι πρέπει να κάνετε". Αυτά τα λόγια ήταν σαν μου φόρεσαν  το πιο ακριβό μετάλλιο του κόσμου».

     Ευγνώμονες οι "Έλληνες Κένταυροι" προς τον κ. Λάζαρο Τάσση, του ευχόμεθα να είναι πάντα καλά εκεί όπου βρίσκεται.

     Ακόμη ένα ενδεικτικό περιστατικό μας μεταφέρει ο επικεφαλής των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" στην αναφορά του, ένα περιστατικό το οποίο μας κάνει υπερήφανους για την αφοσίωση των Κερκυραίων Κενταύρων στην προπονητική του προσπάθεια κάτι για το οποίο τους συγχαίρουμε και, ιδιαιτέρως, τον Συνασκούμενο Ηρακλή και την Συνασκουμένη Ιωάννα:

     «Ο Ηρακλής και η Ιωάννα ήταν με "πολιτική περιβολή" μια και τους παραλάβαμε απευθείας από το αεροδρόμιο και τους μεταφέραμε στο πεδίο».

     Μετά από όλα αυτά, πως να μη νιώθεις υπερήφανος για μία "κυψέλη' Πολιτισμού όπως οι "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας" σε μία χώρα η οποία ασφυκτιά πολιτισμικώς ...ανοξυγόνωτη; 

ΜΟΥΣΕΙΟΠΟΙΩΝΤΑΣ 

ΤΗΝ ΙΠΠΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

     Μία μουσειακή συλλογή δεν θα πρέπει να απαθανατίζει μόνον το ιδανικό και την ομορφιά του Πολιτισμού αλλά και τα ελαττώματα και την ασκήμια του προς παραβολή και αποφυγή, κάτι το οποίο επιδιώκουμε και με την δική μας μουσειακή συλλογή η οποία "δομείται" με στοχευμένη σχεδίαση, ώστε να καταδείξει τον Ιππικό και Τοξευτικό Πολιτισμό με όλο τους  το μεγαλείο αλλά και την μικρότητα, χωρίς εξωραίζουσες ψιμυθιώσεις. 

     Τα τελευταία προσκτήματα του Μουσείου της "Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Εταιρείας" αποτελούν μιάν αναφορά στην ιππική των Gauchos, δηλαδή, των καβαλάρηδων της Αργεντινής και εντάσσεται στη πρόθεσή μας να σκιαγραφήσουμε την "σκοτεινή πλευρά" της παγκόσμιας Ιππικής, αυτήν, που η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" προσπαθεί να αποπλύνει και να εξευγενίσει σεβόμενη την ευημερία του Ίππου.

     Με μία μινιμαλιστική "άποψη", ένα ζευγάρι βασανιστικών αργεντίνικων πτερνιστήρων [Nazarenas] κι ένα εγχειρίδιο [Facon] που φέρουν οι Gauchos στη μπότα τους και τα δύο του πρώτου ημίσεος του 20ού αιώνος, στερεώθηκαν σε ένα σύμπλεγμα παρασιτικών φυτών που αναπτύσσονται γύρω από έναν κορμό, προς τοποθέτηση στην αργεντίνικη "γωνιά" της μουσειακής συλλογής μας.

     Και τα δύο ενδεικτικότατα, νέα, προσκτήματα τεκμηριώθηκαν βάσει του μοναδικής συλλεκτικότητος βιβλίου "Equitatcion Gaucha" του Justo P. Saenz[h.] που εκδόθηκε το 1959 στο Buenos Aires, σε μία σπάνια, αριθμημένη έκδοση [φέρει αριθμό αντιτύπου 3999], βιβλιοδετημένου με πραγματικό δέρμα ...Ίππου επί του οποίου όλες οι ενδείξεις εξωφύλλου έχουν γίνει με πυρογραφία, ως ακόμη μία μαρτυρία ανθρώπινης βαρβαρότητος, ευρισκόμενου στη Βιβλιοθήκη μας.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΩΤΙΣΗ

     Ο Βουδισμός Μαχαγιάνα, αποτελεί μία από τις κατευθυντήριες φιλοσοφικές συνιστώσες της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων", όπως έχει διακηρύξει και ο Ιδρυτής της Ομάδος, Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης ως εισηγητής στο 6ο Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Συνέδριο. Και, μιλώντας για "Βουδισμό" οι μεν "επιπολής" αναγνώστες θα αντιληφθούν "θρησκεία", οι δε βαθύσκεπτοι θα εννοήσουν "φιλοσοφία", αλλά τούτο είναι παντελώς αδιάφορο προς τον γράφοντα...

     Διόλου, λοιπόν, παράξενο ότι ο Βουδισμός Μαχαγιάνα είναι γνωστός στην Κίνα και ως "Ντιάνα" λόγω ενός βασικού του "συστατικού" το οποίο αποτελεί μία διαδικασία προς την φώτιση.

     Στις αρχαίες, ιερές, ινδουιστικές Ουπανισάδες απαντάται ένας σημαντικός πνευματικός όρος ο οποίος χαρτογραφεί το μονοπάτι που άγει στο υψηλότερο επίπεδο συνειδήσεως ' ο όρος αυτός είναι ο "ντιάνα".

     "Ντιάνα" δεν είναι παρά μία τελεία μορφή διαλογισμού κατά τον οποίο ο διαλογιζόμενος απορροφάται και εξαϋλούται προσεγγίζοντας το "σαμαντχί", δηλαδή, την τελική λύτρωση.

     Έχοντας τις ρίζες του βαθιά στον Ινδουισμό, ο Βουδισμός αποδέχεται τον όρο "ντιάνα" τον οποίο μεταγλωττίζει σε "ιάνα", εκφράζοντας με αυτόν μια διαδικασία οκτώ σταδίων κατά την οποία ο διαλογιζόμενος απαλλάσσεται από κάθε περισπασμό δυνατό να "θαμπώσει"  την διαύγεια των αισθήσεών του και να "σκιάσει" κάθε προσπάθειά του για αμφιθέαση της ζωής και του Κόσμου.

     Έτσι, το βουδιστικό "ιάνα" συντελεί σε μία εναργή "οξυδερκή" αυτοσυγκέντρωση του διαλογιζομένου όχι ως ένας αυτοσκοπός αλλά ως μία κυματοειδώς ανελισσομένη ψυχοπνευματική κατάσταση διαμορφώνουσα το πλαίσιο μιας τελείας ηρεμίας και διαυγούς ενοράσεως που άγουν στη φώτιση.

     Ο ιερός κύκλος της διδασκαλίας του Βουδισμού Χαν τον οποίο, πλέον, ανέπτυξαν οι Κινέζοι ιεράρχες του πατριάρχη Μποντιντάρμα, εμπεριέχει το "ντιάνα" ενσωματωμένο στην ταοϊστική φιλοσοφία του Λάο Τσε. Eίθε, δε, όλοι οι "Έλληνες Κένταυροι" να καταστούν κοινωνοί αυτού του "ντιάνα" άγοντες εαυτούς προς την φώτιση.