Η ΚΑΚΟΥΡΓΙΑ
ΤΟΥ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΗΤΟΡΩΝ ΙΠΠΩΝ
To να επιχειρούμε την αποτίμηση του εγκληματικού ευνουχισμού των επιβητόρων Ίππων σε μία κοινωνία η οποία ανέχεται τον νηπιοβιασμό βρεφών και την ασέλγεια επί της προσωπικότητός τους "σφραγίζοντάς" τα με ένα δόγμα το οποίο εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να συναινέσουν ότι αποδέχονται ακούγεται, μάλλον, ως ..."πολυτέλεια". Επίσης, στην ίδια κοινωνία όπου είναι ανεκτός ο νηπιοβιασμός, είναι αναμενόμενο και τα ζώα να θεωρούνται κατά νόμο, όπως δυστυχώς θεωρούνται, ως "πράγματα" και περιουσιακά στοιχεία του αναιδούς Ανθρώπου ο οποίος ως "νομοθέτης" ασχημονεί τόσο επί των ασυνείδων αδόλων νηπίων, όσον και και επί των επίσης ασυνείδων αδόλων ζώων. Εν συμπεράσματι, ο δόλιος Άνθρωπος κυριαρχεί δια της βίας της θεσμοθετημένης ισχύος του επί των αδόλων πλασμάτων, ακόμη και εκείνων των ιδιίων ταξιδερμικώς, διανυόντων την βρεφικότητα, προς προσπορισμόν ιδιοτελών οφελών, είτε δογματικής παραφροσύνης, είτε υλικής εκδουλεύσεως. Διόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι επιχειρούμε αυτή την προσέγγιση σε μία κοινωνία υπό σκοταδιστική θρησκευτική δογματική, η οποία συγκαλύπτει την ιδιοτέλεια εφ' όλων των επιπέδων βίου, αγόμενη και φερόμενη από την καθεστηκυία ύβρη η οποία θεωρεί ότι το νήπιο δεν έχει προσωπικότητα και μπορεί ο οιοσδήποτε ενήλιξ να άσελγεί επ΄ αυτής, ενώ το ζώο δεν έχει ψυχή και δύναται ο Άνθρωπος να την διαχειρίζεται κατά το δοκούν αντ' αυτού. Παρά ταύτα, εξ αφορμής σχολίου φίλου αναγνώστη του υστερογράφου προηγουμένης αναρτήσεώς μας, με υποχρεώνει να αναλύσω τον ευνουχισμό επιβητόρων Ίππων και να τοποθετηθώ ως ακολούθως:
ΒΙΟΗΘΙΚΏΣ
Αποτελεί αδιαμφισβήτητο κανόνα ότι κανένα πλάσμα μιας ηθικής κοινωνίας, δια μόνης της βίας και άνευ κοινής συναινέσεως προϋποθέτουσας νουνέχειαν, και πλήρη συνείδηση, δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει αλλοιώνοντας την προσωπικότητα άλλου πλάσματος, άλλως εγκληματεί.
Η πράξη ευνουχισμού επιβήτορος Ίππου από τον Άνθρωπο συνιστά αντιφυσικόν έγκλημα του τελευταίου ούτω πως στρεφομένου κατά της προσωπικότητος του ζώου και, μάλιστα, σε βαθμό καθοριστικότατο για το τελευταίο, αποστερώντας του το βασικό φυσικό δικαίωμα τoυ γενετησίου κύκλου και της αναπαραγωγής.
ΕΥΓΟΝΙΚΩΣ
Εκτός της ιπποφυλής των Przevalsky διατηρούσης το προνόμιο της φύσει καθαροαιμίας και εξ΄ ης και η καταγωγή όλων των παρεπομένων, όλες οι μετέπειτα ιπποφυλές αποτελούν εξελίξιμα είδη με συγχωρητέες αποκλίσεις, συχνά και ακραίες, πέραν του, αρχικώς, προσδοκίμου φυλετικού μορφολογικού πραπύπου μιας εκάστης. Αυτές οι ευρύτατες διακυμάνσεις των μορφολογικών προτύπων εκάστης ιπποφυλής τα οποία, άλλωστε, θέτει ο ίδιος ο Άνθρωπος και όχι η Φύση, συνιστούν κίνδυνο υποκειμενικών ερμηνειών και απορρίψεως πλασμάτων τα οποία, υπό προσεκτικότερη εξέταση, θα μπορούσε να τους αναγνωρισθεί η καθαροαιμία. Παρά ταύτα, δικαίωμα στη ζωή και σε ό,τι αυτή συνεπάγεται [εν οις πρωτίστως και το δικαίωμα του γενετησίου κύκλου και της αναπαραγωγής] δεν έχουν μόνον τα, ούτως ειπείν, "καθαρόαιμα" πλάσματα αλλά και τα μη "καθαρόαιμα", οπότε, κάθε αιτίαση εστιαζόμενη σε ευγονικές "προσδοκίες" είναι ψευδής και ανυπόστατος διότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, το μη "καθαρόαιμο" πλάσμα [επιβήτωρ Ίππος] θα πρέπει να αφεθεί να αναπαραχθεί με μη "καθαρόαιμο" και όχι να του αποστερηθεί παντελώς το δικαίωμα του γενετησίου κύκλου και της αναπαραγωγής. Αν ο Άνθρωπος δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει προγράμματα ευγονικής και καθαροαιμίας διαχωρίζοντας τα, κατά την υποκειμενική του άποψη, καθαρόαιμα προς ανέλιξη, τούτο δεν σημαίνει ότι έχει δικαίωμα να ευνουχίσει τα κατά την υποκειμενική του άποψη μη "καθαρόαιμα" προς αποτροπή κινδύνου ανεπιθυμήτου αναπαραγωγής.
Είναι δε απορίας άξιο για όσους παρέχουν "συγχωροχάρτι" στο έγκλημα καθοσιώσεως του ευνουχισμού επικαλούμενοι λόγους ..."καθαροαιμίας" γιατί δεν επικαλούνται τους ίδιους ακριβώς λόγους και δεν διακηρύσσουν την αναγκαιότητα του ευνουχισμού και στην περίπτωση Ανθρώπων οι οποίοι είναι φορείς εξωφθάλμων διαμαρτιών περί την ύπαρξη, την διάπλαση, την διανοητικήν ισορροπία ή και νόσων ταλανιζουσών τις κοινωνίες [ψυχικών κλπ]; Από που και ως που ο Άνθρωπος αποφασίζει ελαφρά τη καρδία και ευνουχίζει ένα ζώο το οποίο δεν συναινεί στην διαστροφική παρέμβαση επί της προσωπικότητός του, ενώ ο ίδιος ο Άνθρωπος αδυνατεί να ευνουχίσει τον φορέα-παιδί του, π.χ., μεσογειακού στίγματος, ή, διπολικής διαταραχής, θεωρώντας κάτι ανάλογο ως ..."Φασισμό" και ανεχόμενος την κληρονομική διαιώνιση αυτών των σοβαροτάτων νόσων που εξαπλώνονται δια της ανεμποδίστου αναπαραγωγής, πλήττοντας την ανέλιξη των κοινωνιών και της ιδίας της Ανθρωπότητος; Όπου, λοιπόν, ιδιοτελώς "βολεύεται" ο Άνθρωπος, επικαλείται την "ευγονική" και την θεσμοθετεί δια των ιδίων αυτού "ψευδονόμων", ενώ αδυνατεί να την επικαλεσθεί και να την εφαρμόσει εκεί όπου αυτή αληθώς νομιμοποιείται υπό της ιδίας της Φύσεως;
ΙΠΠΟ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΏΣ
Ο Άνθρωπος ανέκαθεν αντιμετωπίζει την Φύση με ιδιοτελή υστεροβουλία προσδοκών εξ αυτής εξ αυτής τον υλικό πλουτισμό του στον συντομότερο δυνατό χρόνο, με τον συντομότερο δυνατό κόπο και, ει δυνατόν, με μηδενικά έξοδα. Στην περίπτωση της εκμεταλλεύσεως των Ίππων ο Άνθρωπος επιδιώκει να τους ..."ξυλεύσει" όσον γίνεται τάχιστα, όσο γίνεται πιο ακόπιαστα, όσο γίνεται χωρίς να ξοδευτεί, με αποτέλεσμα να επικαλείται ψευδείς προφάσεις προκειμένου να αποφύγει την δαπάνη χρόνου, κόπου και εξόδων για την εκπαίδευση των επιβητόρων Ίππων επικαλούμενος την ανόητη δικαιολογία ότι δια του ευνουχισμού ..."καταλληλοποιούνται προς ίππευση". Ουδέν ψευδέστερον.
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής Kassai Lajos και Δάσκαλός μου, στην Κοιλάδα του Οργανισμού του σταυλίζει 13 επιβήτορες Shagya Αrabian, Nonius κ.ά, οι οποίοι ιππεύονται, ασφαλέστατα, άνευ στομίδων και άνευ ηνιών, διαβιούντες εν κοινώ και πλήρη αρμονία [βλέπε παραπάνω φωτογραφία], με φάτνες ημιανοικτές ώστε όποτε τα ίδια θέλουν να εισέρχονται και να εξέρχονται, επ΄ αυτών δε εφιππεύουν αρχάριοι μαθητές και οι Ίπποι αυτοί συραγωγούνται όχι δια συραγωγέως αλλά δια του βλέμματος και μόνον, του συραγωγούντος υπό απόλυτη τάξη και υποχειριότητα, άνευ της ασκήσεως οιασδήποτε σωματικής ή ψυχολογικής βίας. Προς επίτευξη, όμως αυτού του ιδανικού αποτελέσματος ο Kassai Lajos όχι μόνον αφιέρωσε κόπον και εργατώρες εκπαιδεύσεως αλλά και αφιερώνει καθημερινώς ώστε να συντηρεί το υψηλό επίπεδο εκπαιδεύσεως των Ίππων του. Ουδ' επί στιγμή, αυτός, ο παγκόσμιος Ούγγρος πρωταθλητής και Ιππαγωγός δεν σκέφθηκε να ...ευνουχίσει τους επιβήτορές του αιτιώμενος "επικινδυνότητα" ή "ακαταλληλότητα" για τους μαθητές του, αλλά αφιερώνοντας ό,τι υπεχρεούτο σε κόπο, χρόνο και χρήμα απολαμβάνει 13 ασφαλέστατους επιβήτορες οι οποίοι ζουν εν κοινώ και εκπαιδεύουν αρχαρίους μαθητές στην Έφιππη Τοξοβολία και όχι στην απλήν Ιππασία, με ό,τι επιπλέον τούτο συνεπάγεται.
To παραπάνω παράδειγμα είναι ένα από τα αμέτρητα τα οποία βίωσε ο γράφων κατά την μακροχρόνια ιππική του εμπειρία, ακόμη και όταν ως αρχάριος ίππευε νεαρόν επιβήτορα [Haflinger] Ίππο-Σχολής με τον οποίο, μάλιστα, συνευρίσκετο εντός του ιδίου στίβου με συνασκουμένη φοράδα εφιππευόμενη από αρχάριον, επίσης, μαθητή, επιπλέον, δε και σε πάμπολλες παρόμοιες περιπτώσεις όπου στην Ουγγαρία, Πολωνία, Γερμανία, Ιταλία, Αυστρία, Ελλάδα, Βουλγαρία και Μογγολία ίππευσε ασφαλέστατα και απολαυστικότατα επιβήτορες Ίππους διαφόρων ηλικιών και ιπποφυλών χωρίς καν να διανοηθεί ότι εξ αυτών θα ήταν δυνατόν να προκύψει ο οιοσδήποτε κίνδυνος. ή η οιαδήποτε απρόβλεπτη και δυσάρεστη συμπεριφορική "ιδιοτυπία" .
Ας αφήσουμε λοιπόν τις αστειότητες περί "επικινδυνότητος" των επιβητόρων Ίππων και ας δούμε πόσο επικίνδυνος είναι ο Άνθρωπος όχι μόνον για τους Ίππους αλλά και για την ίδια την Φύση επιδρών βιαίως και εγκληματικώς επί μιας κατηγορίας χρησίμων και εξαιρετικών ζώων όπως οι επιβήτορες Ίπποι, ασχέτως φυλής και ηλικίας.
Κατά παρόμοιον παραλογισμό, ο Άνθρωπος παραμελεί την παιδαγωγική εκπαίδευση των ιδίων αυτού παιδιών, εστιαζόμενος στην αφιέρωση εργατωρών για τον προσπορισμό οικονομικών οφελών τα οποία του εξασφαλίζουν υλικά αγαθά για την χαμερπή καθημερινότητά του και τούτο τεκμαίρεται εάν απλώς αποτιμήσουμε τα κοινωνικά πεπραγμένα των συγχρόνων κοινωνιών των οποίων ο γενικός παρονομαστής σημειούται με θετικό πρόσημο τεχνοκρατικώς και αρνητικό πρόσημο ηθικώς και, ουσία, πολιτισμικώς.
Τέλος δε και εν σχέσει με την ατόπως επικαλούμενη δήθεν "επικινδυνότητα" των επιβητόρων Ίππων, όσοι αναμασούν αυτή την ανυπόστατη "τσιχλόφουσκα" ας μελετήσουν Konrad Lorenz ["Επιθετικότητα"] για να αντιληφθούν ότι ο φόβος γεννά επιθετικότητα και αν ο Άνθρωπος παραμένει φοβικός έναντι των επιβητόρων Ίππων, αυτοί πολύ φυσιολογικώς συγχωρούνται να επιδεικνύουν προς τον Άνθρωπο επιθετικότητα, οπότε, η θεραπεία αφορά στον Άνθρωπο και όχι στον Ίππο, ώστε ο Άνθρωπος να θεραπεύσει τις ανυπόστατες και νοσηρές φοβίες του προκειμένου να μην προκαλεί δι αυτών την επιθετικότητα ούτε των επιβητόρων Ίππων, ούτε και των άλλων πλασμάτων τα οποία πιθανώς να βρεθούν κοντά του.
Εν ολίγοις, Ιππαγωγοί οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να κοπιάσουν ώστε να εκπαιδεύσουν [και] έναν επιβήτορα Ίππο, νομίζοντας ότι δια του βαναύσου ευνουχισμού του θα τον καταστήσουν συντομότερα, ακόπιαστα και ανέξοδα υποχείριό τους λανθάνουν λάθος οικτρό διότι αμέτρητα παραδείγματα αξιοπίστων, ακινδύνων, λίαν συνεργασίμων επιβητόρων Ίππων Σχολής, παντού, καταρρίπτουν κάθε ανθρωποκεντρική ανοησία που επιμένει στην αντιφυσική κακουργία του ευνουχισμού τους.
Ο γράφων, ως Ιδρυτής της Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας και της, επί δωδεκαετία λειτουργούσης Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" είναι ευτυχής διότι εγκαίρως κατενόησε το εύρος των συνιστωσών της ευημερίας του Ίππου με προεξάρχουσα εκείνη του γενετησίου κύκλου και της αναπαραγωγής του, ώστε να αναπτύξει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις αποκλείουσες κάθε "αναγκαιότητα" κακουργηματικού ευνουχισμού προς συμπεριφορική, δήθεν, "ακινδυνοποίηση" επιβητόρων Ίππων, τούτων λογιζομένων ως θα έδει, δηλαδή, ως απολύτως φυσιολογικών, δικαιουμένων και μόνον την ενδεδειγμένη παιδαγωγική επιμέλεια υπό του Ιππαγωγού. Και είναι ευτυχέστατος διότι όλοι οι Εκπαιδευτές και μαθητές της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" εμφορούνται υπό του ιδίου σεβασμού προς την εν θέματι συνιστώσα της ευημερίας του Ίππου και τον σεβασμό της ιδίας της φυσικής προσωπικότητός του.
Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης
τ.6977764737
ΥΓ: Ο υπογράφων δεν θεωρεί όλους τους επιλέγοντες τον ευνουχισμό ως συνειδητώς εγκληματούντες, αλλά αναγνωρίζει σε μεγάλο μέρος αυτών την άγνοια προσεγγίσεως εκπαιδευτικών διαδικασιών οι οποίες θα τους επέτρεπαν να διαχειρισθούν τους, φύσει, ασφαλέστατους επιβήτορες όπως ακριβώς και τους υπόλοιπους Ίππους. Εκείνο, όμως, το οποίο τους προσάπτει είναι την εμμονικότητα εις ένα λάθος και η άρνηση αναθεωρήσεώς του οι οποίες μαρτυρούν ασέβεια προς την ίδια την Φύση, την Βιοηθική, την αληθή Ευγονική αλλά και την Εκπαίδευση νεολέκτου Ίππου, εύχεται δε να υπερβούν την εμμονικότητα και να αναθεωρήσουν, αναλογιζόμενοι τα αμέτρητα παραδείγματα φυσιολογικώς συμπεριφερομένων επιβητόρων ακόμη και ως Ίππων Σχολών δι' αρχαρίους μαθητές, ανά τον κόσμο. Και η προσωπική μου σύσταση για την υπέρβαση αυτής της νοσηρής εμμονικότητος η οποία αρχομένη εκ των αδικαιολογήτων φοβιών, παράγει και αναπαράγει επιθετικότητα είναι η στροφή του Ανθρώπου προς το ζώο, γεινικώς, η διείσδυση στον τρόπο του "σκέπτεσθαί" του και η, εν τέλει, επίτευξη διαδραστικής επικοινωνίας μαζύ του, ώστε να μπορεί ο Άνθρωπος να επιδράσει αποτελεσματικώς επί της παιδαγωγικής του ζώου και, εν προκειμένω, του επιβήτορος Ίππου με την επιθυμητή κατάληξη. προς τούτο δε και η επιλογή των φωτογραφιών του κειμένου οι οποίες δεν απεικονίζουν τίποτε περισσότερο από την αγαστή επικοινωνία του Ανθρώπου με τον ζωικό κόσμο και, βεβαίως, με τον Ίππο ως απαρχή της κατανοήσεως των αντιληπτικών του διαύλων και των δι αυτών συλλήψεων των αγαθών διδαγμάτων του Ανθρώπου. Μόνον έτσι ο βίος τελειούται επ΄ αγαθώ όλων και όχι, απλώς, ενός ιδιοτελούς και κακοβούλου Ανθρώπου.
