KOΡΥΦΩΣΗ!

 K O Ρ Υ Φ Ω Σ Η!

     

     Αληθώς "επετειακή", για τα εικοσάχρονα της λειτουργίας της Σχολής μας, η παρούσα ημερίδα Ιππευτηρίου όπου εκ του μηδενός και χωρίς καμία προηγούμενη εισαγωγική διαδικασία, Ίππος και μαθητής καταλήγουν στην Έφιππη Τοξοβολία με την εφαρμογή νεοείσακτων "οδηγιών" προς τον Ίππο διαρκείας 30'' (δευτερολέπτων) που συνοψίζουν με ακρίβεια προς τον Ίππο όλα τα "θέλω" του Εκπαιδευτή, εξοικονομώντας τον χρόνο μυήσεως του σχολικού Ίππου στην Έφιππη Τοξοβολία και αυξάνοντας την ασφάλεια της συνεργασίας και της συμπεριφοράς του ζώου με τον Εκπαιδευτή και τον εκπαιδευόμενο! Το λίκνο εκπαιδεύσεως Έφιππης Τοξοβολίας και Εφίππων Πολεμικών Τεχνών το οποίο επί μία εικοσαετία λειτουργεί συνεχώς ως Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" παράγοντας Ιππικό Πολιτισμό αισθάνεται την πλήρη δικαίωση του έργου του από το αποτέλεσμα της σημερινής εκπαιδευτικής ημερίδος και όχι μόνον χάρη στην ωριμότατη, πολυετή, εμπειρία που αποκτήσαμε αφιερώνοντας τη ζωή μας στο Ιππευτήριο αλλά και χάρη σε έναν τυχαίο Ίππο καθώς και σε δύο αξιολογότατους εκπαιδευομένους οι οποίοι, με τον πειθαρχημένο χαρακτήρα τους και την εμφανή εσωτερικότητά τους συνέπραξαν σε ένα πρωτοποριακό εφιπποτοξοτικό αποτέλεσμα!     

     Πολύ αντίξοη ημέρα από πλευράς καιρικών συνθηκών με ηλιοφάνεια και παράλληλη ...βροχή που άρχισε με ψεκάδες και κατέληξε σε καταιγίδα! Ο Ίππος, o 103ος κατά σειράν Ίππος που εκπαιδεύουμε από την αρχή της λειτουργίας της Σχολής μας, ζωηρότατος, χωρίς καμία εμπειρία Φυσικής Ιππικής, εργαζόμενος μέχρι τώρα με στομίδα κλασικής χαλινώσεως και επισεσαγμένος, σήμερα ανέλαβε ρόλο σχολικού Ίππου με την αφαίρεση της στομίδος και της σέλλας του, χωρίς καμία εξοικείωση με το Τόξο και την Τοξοβολία, χωρίς καμία προηγούμενη "γνωριμία" με τους χειριστές του! Και οι δύο εκπαιδευόμενοι χωρίς καμία προηγούμενη επαφή με την Ιππική και την Έφιππη Τοξοβολία. Δηλαδή, όλα ...ιδανικά(!) για την εκτέλεση ενός μυητικού μαθήματος αρχαρίων στο πλέον επικίνδυνο είδος Ιππικής, την Έφιππη Τοξοβολία με πρόσημο την φοβικότητα του Ίππου και το δέος του Ανθρώπου έναντι του Ίππου! 

     "Κλειδί" στην σχεδίαση της σημερινής ημερίδος ήταν η σχέση των δύο εκπαιδευομένων, η σχέση Πατέρα και γιού με ό,τι αυτό σημαίνει. Έτσι, ο Εκπαιδευτής εκμεταλλεύτηκε αυτή την σχέση η οποία a priori υπόσχεται υπευθυνότητα διαδράσεως και, βασιζόμενος, στα πλεονεκτήματά της, στήριξε επάνω της το πρώτο μέρος της ημερίδος που ήταν η ευσταθής "εγκαθίδρυση" των δύο εκπαιδευομένων στη ράχη του Ίππου με την παράλληλη "κατάκτηση" των ενδεδειγμένων, βασικών, χειρισμών ελέγχου του ζώου. Και τούτο ήταν το "θεμέλιο" αυτής της ημερίδος!

     Όπως τηρούμε ευλαβικώς πάντοτε, η αφετηρία μας ήταν ο Κύκλος Προσεγγίσεως και η ρυταγώγηση του Ίππου από τους δύο εκπαιδευομένους οι οποίοι, με την πειθαρχημένη συνεργασία τους υπήρξαν οι ανεκτίμητοι αρωγοί της επιτυχίας του σημερινού εγχειρήματός μας!  

     Τόσο ο Πατέρας (γλύπτης και αστρονόμος) όσο και ο γιος (φοιτητής) με ισορροπημένη σκέψη η οποία αποκαλύπτεται στην Ιππασία περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστο χρόνο ώστε να αποδεχθούν τον Ίππο και την (φυσικώς αδιάφορη) έφιππη ισορροπία, ανελίσσοντάς την σε ευσταθή με το ασκησιολόγιο που ακολούθησε.

      Ο νεαρός Λεωνίδας με τον σαρωτικό χαρακτήρα του δεν χρειάστηκε καμία ώθηση για να διεκπεραιώσει σε χρόνο "dt" την εισαγωγική ενότητα ασκήσεων καλού "καθίσματος" και βασικών χειρισμών ελέγχου. 

     Με ελάχιστη προσπάθεια, ο Λεωνίδας έμαθε και να ακινητοποιεί τον Ίππο αν και η τελειοποίηση αυτού του χειρισμού, βεβαίως, απαιτεί αρκετήν, ακόμη, εξάσκηση.   

       Και μόνον όταν ο Λεωνίδας "κάθισε" με ασφάλεια επί της ανεπίσακτης ράχεως του Ίππου συνεχίσαμε με τον Πατέρα του. 

     H ωριμότητα της ηλικίας με την συνεπαγόμενη υπόμνηση των ευλόγων κινδύνων που μεταφράζεται σε συμπεριφορικήν επιφύλαξη ή και φόβο, δεν εμπόδισε και τον Κυριάκο να χαλαρώσει, τελικώς και να χαρεί την Ιππασία, καταλήγοντας στους ίδιους επιτυχείς χειρισμούς ελέγχου που λίγο πριν κατάφερε κι ο γιος του, μάλιστα, με αξιοπρόσεκτο καλό "κάθισμα", στάση κορμού και ισορροπία ιππεύσεως.

     Και μόνον τότε, έχοντας εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις ευσταθούς "καθίσματος" και βασικών χειρισμών ελέγχου του Ίππου, ήρθε η σειρά της μεταδόσεως του "θέλω" της Έφιππης Τοξοβολίας στον Ίππο από τον Εκπαιδευτή ο οποίος σε χρόνο, όπως προείπαμε, τριάντα δευτερολέπτων, επιστρατεύοντας την ακρίβεια και την λακωνικότητα της "γλώσσας του σώματος" κι επιδεικνύοντας στο ζώο την ακινδυνότητα και φιλικότητα του Τόξου και των βελών, μετέδωσε στον Ίππο αυτό που ήθελε, ο Ίππος το αντελήφθη κι επιβεβαίωσε ότι κατάλαβε το "θέλω" του Εκπαιδευτή κι ο Λεωνίδας ανέλαβε Τόξο και βέλη! 

     Ήταν η κρίσιμη στιγμή κατά την οποία ο Άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα μόνιτορ ελέγχου ακριβείας της αδρεναλίνης του, της σεροτονίνης του, της ντοπαμίνης του, της ωκυτοκίνης του και των ενδορφινών του. Και από την προσπάθεια και ακρίβεια αυτού του "μόνιτορ" εξαρτάται η όλη επιτυχία συνεννοήσεως Ανθρώπου και Ίππου ο οποίος, φύσει, παραμένει και ο ακριβέστερος αποτιμητής του επιπέδου υπάρξεως αυτών των ορμονών στον χειριστή του ώστε να τον εμπιστευθεί ή όχι!

     Ναι, ελάχιστος χρόνος χρειάζεται για την διάπραξη ενός εγκλήματος γενοκτονίας όπως στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ενώ ελάχιστος χρόνος χρειάζεται και για ένα πραγματικό θαύμα, όπως αυτό της αναβαθμίσεως της ψυχολογίας ενός εντελώς διαφορετικού και ιδιότυπου, ταξιδερμικώς, πλάσματος, όπως του Ίππου, από το επίπεδο του φοβικού ζώου (θηράματος) που επιλέγει την άτακτη φυγή σε ένα αυτοκυρίαρχο πλάσμα που κατανοεί και συνεργάζεται με ένα, επίσης, διαφορετικό ταξιδερμικώς πλάσμα όπως ο Άνθρωπος (θηρευτής) σε μία δραστηριότητα εντελώς ξένη προς το φάσμα των ιππείων εμπειριών και ενασχολήσεων. Επί τούτου, αλλά και εκ των συνθηκών, γι αυτά τα ζωτικότατα τριάντα δευτερόλεπτα δεν τηρήθηκε οπτικοακουστικό υλικό προς ανάρτηση, όπως συνηθίζουμε. Εκ των συνθηκών διότι δεν υπήρχε έμπειρος χειριστής κάμερας ώστε να απαθανατίσει την σκηνή. Επί τούτου, διότι δεν θα θέλαμε κάποιος να μιμηθεί, απλώς, την "εικόνα" χωρίς προηγούμενη βιωματική ενσυναίσθηση των παραμέτρων που εμπεριέχει διότι θα ήταν απολύτως επικίνδυνο. 

     Αυτά τα τριάντα δευτερόλεπτα περικλείουν εμπειρία δύο δεκαετιών στην οποία συμποσούται ένα πλήρες "απόσταγμα" ασφαλούς εκπαιδεύσεως νεολέκτου Ίππου! Και κατέληξαν στις ασφαλέστατες και μαχητικότατες τοξεύσεις του νεαρού Λεωνίδα, όπως αποτυπώθηκαν στο οπτικοακουστικό υλικό τούτης της ημερίδος!

     Και ο Λεωνίδας, ούτω πως, για πρώτη φορά και μόλις στο πρώτο του μάθημα,  άρχισε να τοξεύει έφιππος και εν κινήσει, μάλιστα, επανοπλίζοντας αρκετές φορές το Τόξο του.

     Ο νεαρός Λεωνίδας σ΄ αυτό το "βάπτισμά" του στην Ιππασία τόξευσε 38 φορές εν κινήσει, ακόμη και σε παρθία τόξευση και με απόλυτη άνεση ενώ ο Ίππος του με την όλη συμπεριφορά του συνεργάσθηκε τόσο άψογα με τον Κυριάκο ο οποίος τον οδηγούσε αλλά και με τον αναβάτη του στον οποίο, με την ηρεμία του, εξασφάλισε πλήρη αυτοσυγκέντρωση και ανάπτυξη έφιππης τοξευτικής τεχνικής. Μια "επένδυση" τριάντα δευτερολέπτων που προηγήθηκε, εξασφάλισε μιαν αποτελεσματικότατην εκπαιδευτικήν ημερίδα.

Σήμερα, θυμηθήκαμε και την παρατήρηση κάποιου, προ τετραετίας, αναγνώστη της σελίδος μας, του κ. Vladimiros Gavakis τον οποίον δεν γνωρίζουμε προσωπικώς και ο οποίος μας έψεξε για την μη τήρηση κανόνων ασφαλείας τους οποίους, παρά την παράκλησή μας απέφυγε, στα χρόνια που μεσολάβησαν, να προσδιορίσει, ενώ δεν παρέλειψε και να μας απειλήσει ότι θα βρεθούμε στη ...νοσοκομείο ή στο ...κρατητήριο «με αυτά που κάνουμε».

Και δεν μας εξήγησε και υπό ποία ιδιότητα διατυπώνει παρόμοιους ισχυρισμούς σε μία Σχολή η οποία λειτουργεί επί 20 συνεχή χρόνια με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, έχοντας πρώτη εισαγάγει (2005) στην Ελλάδα την Έφιππη όσο και την Παραδοσιακή Τοξοβολία, κατακτώντας και πρώτα παγκόσμια βραβεία σε διεθνείς αγώνες του εξωτερικού! Δυστυχώς, ο επικριτής μας δεν μας τίμησε με κάποιαν απάντησή του και πολύ θα θέλαμε να έχε αντιληφθεί τον δικό μας τρόπο αποφυγής ατυχημάτων και, γενικώς, απροόπτων ώστε να τον υιοθετήσει κι εκείνος, ανεξαρτήτως με το "τι" τελικώς ασχολείται.

Το "κλου" όμως, αυτής της ημερίδος κατεγράφη όταν στο τέλος της, ο Κυριάκος, απληροφόρητος προφανώς ότι η Σχολή μας δεν εισπράττει χρήματα για τα παρεχόμενα μαθήματά της, ευγενέστατα προέτεινε στον έκπληκτο Εκπαιδευτή να τον ...πληρώσει(!) ενώ ο Εκπαιδευτής, αναπολώντας την υπέροχην ημερίδα, προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι και ο Κυριάκος και ο γιος του, με την εξαιρετική συνεργασία τους του είχαν ήδη προσφέρει έναν ανεκτίμητο θησαυρό, επιτρέποντάς του να εφαρμόσει για πρώτη φορά στην γνωστό, τουλάχιστον, πεδίο της Εκπαιδεύσεως Νεολέκτου Ίππου την πλέον ρηξικέλευθη "γλώσσα του σώματος"! Τώρα, που ο φίλτατος Κυριάκος θα διαβάζει αυτές τις επεξηγηματικές αράδες θα καταλάβει τι εννοούσε ο ιδιόρρυθμος Εκπαιδευτής υπό τον όμβρο που έπεφτε στον Σταύλο! Kαι οι μνήμες του Εκπαιδευτή ξαναγύρισαν στον πρώτο Ίππο που ο ίδιος εκπαίδευσε το 2005, επστρέφοντας από την δική του εκπαίδευση στον Οργανισμό "KASSAI" και ιδρύοντας την Ελληνική Σχολή, όπως διασώθηκαν στην φωτογραφία που ακολουθεί.

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΕΝΑΡΞΗ ΙΠΠΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ

 ΕΝΑΡΞΗ ΙΠΠΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ

     Κατόπιν παρακλήσεως παλαιού Μέλους μας, κατά τις εγγύς προσεχείς ημέρες σχεδιάζεται ένας κύκλος μαθημάτων Έφιππης Τοξοβολίας, εφίππων πολεμικών τεχνών και Γυμνιππευτικής/Djigitovka, διαρκείας μιας εβδομάδος.

     Εάν υπάρχει και κάποιος άλλος ενδιαφερόμενος ας το δηλώσει (6977764737) ώστε να συνδυασθούν εγκαίρως ημέρες και ωράρια.

     Στα μαθήματα θα χρησιμοποιηθεί και πάλι ο ίδιος ο σχολικός Ίππος που χρησιμοποιούσε η Σχολή μας και ο οποίος απεδείχθη ιδανικός.

     Το κόστος κάθε μαθήματος που θα καταβληθεί απευθείας από τον εκπαιδευόμενο στον ιδιοκτήτη του Ομίλου είναι 25 ευρώ.

ΕΝΝΕΑΗΜΕΡΟ «ΚΟΑΝ»

 ΕΝΝΕΑΗΜΕΡΟ «ΚΟΑΝ»

     Από 1^ης Μαίου έως 9^η Μαίου ε.έ. οι εκπαιδευόμενοι της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων» αξιολογούν τον Εκπαιδευτή τους και διορθώνουν τα λάθη του αφού, το μόνο βέβαιο είναι ότι ως λειτουργών διαπράττει και λάθη.

     Κατά την διάρκεια αυτών των ημερών οι εκπαιδευόμενοι θα αναλογισθούν με νηφαλιότητα «τι» παρετήρησαν ως λάθος/λάθη του Εκπαιδευτή τους και, χωρίς καμία διάθεση συναισθηματικής  «ωραιοποιήσεως», θα του τα υποδείξουν, ει δυνατόν τεκμηριωμένα, ώστε αυτός να βελτιώσει και τα λάθη του και τον χαρακτήρα του! Και, προσοχή, μη τολμήσει κανείς να διατυπώσει κολακείες στις οποίες ρέπει, ζωδιακώς (ως Λέων) ο Εκπαιδευτής διότι όποιος υποκύψει σε μια τέτοια εκτροπή για τον οιονδήποτε λόγο θα υποστεί ...βρεγμένη σανίδα!

     Καθήκον συμμετοχής έχουν ισοτίμως όλοι οι εκπαιδευόμενοι ανεξαρτήτως χρόνου εντάξεως στους «Έλληνες Κενταύρους» και επιπέδου προόδου όπως, βεβαίως και ο φίλτατος κ. Παναγιώτης Γλυνός ο οποίος εργάζεται μαζύ βιντεοσκοπώντας την δράση μας για το ντοκιμαντέρ του.

     Διότι υποχρέωση στην εκπαίδευση έχει πρωτίστως ο Εκπαιδευτής, κατόπιν δε οι εκπαιδευόμενοι.

Εφιπποτοξοτικά!  

ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ... ...ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ!

 ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ...

...ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ!

     Αν για κάτι είμαστε πραγματικά υπερήφανοι ως "Έλληνες Κένταυροι" είναι για το ότι πάντοτε διαλέγαμε τον δυσκολότερο δρόμο να πορευτούμε στο εφιπποτοξοτικό αντικείμενο και στις παραμέτρους του. Φυσική Ιππική, ανενστόμιστος Ίππος, Γυμνιππευτική, κατάργηση οροθετημένης καλπαστικής διαδρομής και τόξευση επί ανοικτού πεδίου (κάτι που καμία Σχολή δεν επιχειρεί!) κλπ κλπ... Και να που τώρα, όλως τυχαίως, μια νέα πρόκληση δυσκολίας ανακύπτει για εμάς, κατόπιν αιτήματος αγαπητού φίλου από την επαρχία ο οποίος, με ελάχιστην ιππική εμπειρία, ως Ιππαγωγός νεαρού επιβήτορος που παραμένει επί χρόνια ανεκπαίδευτος και σε κλειστό χώρο(!), ζητά βοήθεια εξ αποστάσεως προκειμένου να καταστήσει ιππεύσιμο τον Ίππο του και ο ίδιος να μπορέσει να τον χαρεί.

     Ήδη απαντήσαμε καταφατικώς στον αγαπητό Φίλο μας και, επειδή κανείς δεν αστειεύεται με την ασφάλεια της ιππεύσεως, ολοκληρώσαμε τα πρώτα σκαριφήματα παροχής συμβουλευτικής συνδρομής, σταθμίζοντας πολύ καλώς τις δυσκολίες του εγχειρήματος. Θα είναι χαρά μας η πρόοδος της σχέσεως και των δύο πέραν της, αμιγώς, "Ιππικής"! Γι αυτό και θα ξεκινήσουμε με την διευκρίνιση ότι το κράτημα των ηνιών δεν σημαίνει τον έλεγχο του Ίππου από τον Ιππέα, αλλά την εκτίμηση της διαθέσεως του Ίππου από τον Άνθρωπο! 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος E' IΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος E'

IΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

     Αν το θέατρο είναι η ψηλάφηση  της πραγματικότητας με τ΄ ακροδάχτυλα ενός βαθύτερου στοχασμού, τότε, αυτό λάβαμε υπ΄ όψη μας όταν τον Ιούνιο του 2018 ιδρύαμε την Σχολή Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων». Τότε, πήραμε την απόφαση μέσα από την υποκριτική διδασκαλία να απελευθερώσουμε τους μαθητές μας από τα δεσμά της πεζής συμβατικότητας, φτερώνοντάς τους σαν Ίκαρους και Πήγασους, αφήνοντάς τους να πετάξουν ψηλά. στην ενίσχυση των ιππικών δεξιοτήτων των μαθητών της. Κι αυτό, στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας αλλά και πειραματισμών, είδαμε ότι επιτυγχάνεται!

     Έτσι, ανακοινώνοντας την ίδρυση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» την 1η Ιουνίου 2018 υπογραμμίζαμε: «Η  Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" πέραν του χαρακτήρος της ως εργαστηρίου έφιππης υποκριτικής Τέχνης αποσκοπεί στην ενίσχυση των ιππικών δεξιοτήτων των μαθητών της, εμφυσώντας τους τα πλεονεκτήματα μιας βιωματικής προσεγγίσεως εφίππων ρόλων που ενδυναμώνουν την ιππικήν αυτοπεποίθηση ως βασικό παράγοντα ιππικής δεξιότητος. Δηλαδή, αυτή η Σχολή "σχεδιάζεται" να υποστυλώνει την εκπαίδευση ενός Ιππέως όπως οι ιταλικοί κόθορνοι του 15ου αιώνος με την δεκάποντη σόλα, οι οποίοι είχαν σκοπό την υπερύψωση των γυναικείων ποδογύρων που τότε έφταναν μέχρι τον αστράγαλο ώστε να μη λερώνονται από τις λάσπες και τα στάσιμα νερά των δρόμων εκείνης της εποχής.». Παρά ταύτα, κάποιοι δεν …κατάλαβαν και νόμισαν ότι αλλάζει το εφιπποτοξοτικό «προφίλ» της Σχολής μας γενόμενο …θεατρικό και …απεχώρησαν! Συχνά οι αλλαγές έχουν κόστος, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το κόστος δεν φάνηκε να επιβαρύνει την Σχολή μας αλλά εκείνους που δεν εννόησαν και, όπως όλοι οι εγκαταλείψαντες, απλώς παρέμειναν μακράν της Έφιππης Τοξοβολίας και του Ίππου, γενικότερα! Ωστόσο οι «κόθορνοι» έδειξαν ότι λειτουργούσαν…

Το σενάριο

     Με την προηγούμενη εμπειρία του από το Λυρικό Θέατρο, ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», προέβλεψε ώστε να έχει προετοιμασμένο ένα σενάριο επί τη βάσει του οποίου θα παρέχεται η διδασκαλία. Και το σενάριο αυτό δεν είναι άλλο από μία θεατροποιημένη διάλεξη γύρω από την προσωπικότητα και την ζωή του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, Έλληνος λογίου και πολεμιστή που έζησε στην Ιταλία του 15ου αιώνος.

      M’ αυτό το σενάριο ο συγγραφέας αποτίνει φόρο Τιμής σε μία λαμπρή προσωπικότητα του Ελληνισμού, εντελώς άγνωστη ακόμη και στους σημερινούς ρωμηούς που εποικούν την, πάλαι, Ελλάδα: στον λόγιο πολεμιστή Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη του οποίου η εποχή σηματοδοτεί και την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την οποία οι ανελλήνιστοι πλαστογραφούν ως «Βυζάντιο»! 

     Γεννημένος στην Πόλη του Ρωμαίου Κωνσταντίνου ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, μεταφέρεται από την οικογένειά του μέσω Ιονίων στην Ιταλία όπου και μεγαλώνει ασπαζόμενος την Ελληνική Θρησκεία ενώ συγγράφει Ποίηση και, ταυτοχρόνως, πολεμά ως μισθοφόρος. Η λαμπρή προσωπικότητά του τον εισάγει στους υψηλούς πνευματικούς «κύκλους» της, τότε, Ιταλίας όπου και συναντά τον έρωτά του, μία ομόθρησκη Ιταλίδα η οποία, τελικώς, μετά τον αδόκητο πνιγμό πεθαίνει τρελλή σε ένα χριστιανικό μοναστήρι.

     Όλα αυτά, με μία προλογική εισαγωγή περί της καταστάσεως της Ελλάδος κατά την περίοδο της παρακμής και αλλοτριώσεώς της, απεμπολώντας την Θρησκεία της και γενόμενη έρμαιο του εβραιοχριστιανισμού, περιλαμβάνονται εν «σμικρώ» στο σενάριο προκειμένου η συνεπτυγμένη μορφή του να διευκολύνει τους αρχάριους μαθητές στην εκμάθησή του. Και ως προς αυτόν τον τομέα ο συγγραφέας επέδειξε ιδιαίτερη προσοχή αναγνωρίζοντας ότι η ιδιοτυπία της «γλώσσας» του και η ροπή του προς αναλυτική περιγραφικότητα των πραγμάτων δεν ευνοούν την αποστήθιση όπως απαιτεί ένα θεατρικό κείμενο. Όμως, αυτό δεν ήταν το μόνο…

     Παραλλήλως με την συγγραφή του σεναρίου προετοιμάσθηκαν και δύο παράμετροι απαραίτητες για την πλήρη θεμελίωση της διδασκαλίας: (α) Το σκηνοθετικό όραμα και (β) η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηρίωση.

Το σκηνοθετικό όραμα

     Ήδη, από τα Β’ και Γ’ μέρη του παρόντος, εξάγεται και το πλαίσιο του σκηνοθετικού οράματος που δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την απόδοση της  α λ ή θ ε ι α ς  της εποχής, των προσώπων της και των συναισθημάτων τους, χωρίς υποκειμενικές ακροβασίες και συρμώδεις σκηνικές προκλήσεις προς άγραν «ιδιοτύπων θεατών» και «αυγάτισμα» …εισιτηρίων! Άλλωστε, η μη κερδοσκοπικότητα της όλης λειτουργίας των «Ελλήνων Κενταύρων» μας παρέχει την πολυτέλεια της πλήρους αποστασιοποιήσεως από κάθε εισπρακτικήν αγωνία.

     Στην περίπτωση της δικής μας διαμορφώσεως σκηνοθετικής απόψεως θα πρέπει να διατυπώσουμε ευγνώμονες ευχαριστίες προς την θυγατέρα του αειμνήστου αναβιωτή της αρχαίας τραγωδίας και μεγάλου σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, την ερίτιμη κυρία Κωστούλα Ροντήρη, για την ανεκτίμητη δυνατότητα που μας προσέφερε να μελετήσουμε το προσωπικό αρχείο του πατέρα της στην οικία Ροντήρη, στη Γλυφάδα, πριν αυτό παραχωρηθεί, εν τέλει, στον Δήμο Πειραιώς. Εξ αυτού του πολύτιμου αρχείου αντλήσαμε και τις βασικές συντεταγμένες της δικής μας σκηνοθετικής «χαρτογραφήσεως» για να βοηθηθούμε στην συγκεκριμένη διδασκαλία.  

     Η διδασκαλία του Δημήτρη Ροντήρη «ελλιμενίζονταν» στην προσωπική του ικανότητα και εμπειρία ως ηθοποιού και όχι ως τηρητή κανόνων θεωρητικού δασκάλου και ο σκηνοθετικός κορεσμός του δεν σταματούσε στο να υποδυθεί, πριν από τον ηθοποιό του, τον ρόλο, κάτι που είχε καθιερώσει παλιότερα ο Αριστείδης Οικονόμου και ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος ο οποίος υπήρξε κι εκείνος που εισήγαγε την έννοια του «σκηνοθέτη». Βασιζόμενος στις λεπτομερείς σημειώσεις του, ο Δημήτρης Ροντήρης επέμενε να βεβαιωθεί ότι ο ηθοποιός του όχι μόνον είχε προσλάβει κάθε ερμηνευτική παράμετρο όπως ο ίδιος την εννοούσε και την δίδασκε αλλά και διερευνούσε κάθε πιθανή ένσταση του ηθοποιού του, διαλεγόμενος «μαιευτικώς» και διεξοδικώς μαζύ του. Τέλος, δεν κουράζονταν να αναπαραστήσει τα ερμηνευτικά λάθη του ηθοποιού του «αντανακλώντας» τα, δίκην κατόπτρου, στον διδασκόμενο, ώστε ο ίδιος να τα αντιληφθεί και να τα διορθώσει, μια διαδικασία κοπιαστικότατη και εξοντωτική για τον ίδιο τον σκηνοθέτη αλλά δικλείδα ασφαλείας για το ορθό τελικό αποτέλεσμα της διδασκαλίας του.

     Δάσκαλος ευρυμαθέστατος με Παιδεία πέραν των "ανεγνωρισμένων διπλωμάτων" την οποία απέκτησε, συχνά, αυτοδιδασκόμενος με αφιερωματική προσήλωση στην Τέχνη, έφθασε μέχρι σημείου να παρεμβαίνει τόσο θετικά ακόμη και στο έργο του τιτάνιου Δημήτρη Μητρόπουλου, προσωπικού του φίλου και μουσικού συνεργάτη του σε πολλά σκηνοθετικά "ανεβάσματα", γενομένων αποδεκτών των παρατηρήσεών από τον κορυφαίο μουσουργό.

   Σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ο Δημήτρης Ροντήρης υπήρξε «…ίσως, ο σημαντικότερος Έλληνας παιδαγωγός με την έννοια ότι εισήγαγε την επιστημονική συγκρότηση των ηθοποιών, δημιουργώντας στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου την υποδομή για την άσκηση και σταθμό στην εκπαίδευση των ηθοποιών, με επιστημονικά κριτήρια»!

    Και, βεβαίως, ο Δημήτρης Ροντήρης θεωρούσε εκ των ουκ άνευ, την άριστην εμπέδωση της γλώσσας ώστε να βιώνεται το νόημά της και να αποδίδονται τα εξ αυτού συναισθήματα αλλά και την ορθοφωνία για την διδασκαλία της οποίας αφιέρωνε ατελείωτες ώρες και πάντοτε επί τη βάσει γερμανογλώσσων βοηθημάτων προκειμένου να εξελίξει τον φθόγγο σε φράση, στο στόμα του κάθε μαθητή του.

     Ποιο, όμως, υπήρξε το "δακτυλικό αποτύπωμα" της διδασκαλίας του Δημήτρη Ροντήρη, αυτό που της διασφάλισε την αθανασία της μοναδικότητος; Ο ίδιος, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την αρχαία τραγωδία, έγραψε κάποτε ότι η επιτομή της συνοψίζεται σε τρία στοιχεία: Στην ανάδειξη του θρησκευτικού και τελετουργικού χαρακτήρα της, την απόδοση του καθαρού και ουσιώδους συναισθήματος  χ ω ρ ί ς   υ π ε ρ β ο λ έ ς  και, τέλος, την ανάδειξη του λυρικού στοιχείου που οι τραγικοί ποιητές πήραν από ένα θρησκευτικό τραγούδι, τον διθύραμβο, ανυψώνοντάς τον σε καλλιτεχνική διαδικασία που απομόνωσε την τραγωδία από την καθημερινή πραγματικότητα, μία διαδικασία που επιτρέπει στην ψυχή του θεατή να διατηρεί την ελευθερία του ακόμα και μέσα στη θύελλα των έντονων παθών.

     Μέτοχος της Γερμανικής Παιδείας και πιστός τηρητής της τευτονικής αφοσιώσεως στον σκοπό, όπως είχε άλλωστε διδαχθεί στην Αυστρία και στην Γερμανία από μεγάλους Δασκάλους, ο Δημήτρης Ροντήρης κατέκτησε το βάθρο του κορυφαίου αναγεννητή της αρχαίας τραγωδίας εργαζόμενος σκληρότατα όπως κάθε θεράπων της Τέχνης πρέπει να εργάζεται.                  

             

     Και, τελικώς, αυτή η σκληρότατη ενασχόλησή του με το καλλιτεχνικό του αντικείμενο ήταν ό,τι τον ώθησε προς τα πάνω, ό,τι τον έκανε να αποφύγει το "ψεύτισμα", διακονώντας με συνέπεια το θέατρο και διδάσκοντας εκ του τάφου του ακόμη και εμάς τους ελαχίστους.

Η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηρίωση

     Με προσοχή στην ιστορική ακρίβεια στην οποία συνυπολογίσθηκε και το συναισθηματικό πλαίσιο της εποχής με ό,τι αυτό επηρεάζει το σκηνογραφικό «κλίμα», ολοκληρώθηκε η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηριώθηκε γραπτώς, ως αναπόσπαστο τμήμα του κυρίως σεναρίου από τον συγγραφέα του. Κύριο βοήθημά μας το περιεχόμενο της Βιβλιοθήκης των «Ελλήνων Κενταύρων» με εξαιρετικές εκδόσεις που καλύπτουν την πλήρη σκηνογραφική προσέγγιση κάτι το οποίο μας εξοικονόμησε χρόνο προσφυγής σε ξένες Βιβλιοθήκες.       

     Η πλήρης σκηνογραφική προσέγγιση αποτελεί κεφάλαιο του κυρίως κειμένου του σεναρίου.

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Δ' ΑΛΛΑ, ΠΡΟΣ ΤΙ «ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»;

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 

Μέρος Δ'

ΑΛΛΑ, ΠΡΟΣ ΤΙ «ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»;

 

Η σώρευση εμπειρίας

     Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» διδάσκοντας επί 17 συνεχή χρόνια και με 600, περίπου, εγγεγραμμένους μαθητές την πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας και, μάλιστα, με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων πιστώθηκε με πολλές «πρωτιές» εκτός των δύο πρώτων παγκόσμιων βραβείων που έχει κατακτήσει σε διεθνείς αγώνες. Συγκεκριμένα:

     Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» εκτός της Τιμής της πρώτης εισαγωγής στην Ελλάδα και στην Κύπρο της Έφιππης Τοξοβολίας και της Παραδοσιακής Τοξοβολίας (2005 και 2013, αντιστοίχως), έχει και την Τιμή της πρώτης Σχολής Ιππηλασίου (2013), της πρώτης Σχολής Έφιππης Σπαθασκίας (2015), της πρώτης Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών (2016). Επίσης, πρώτη η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εισήγαγε στην Ελλάδα την Στρογγυλή ή Κυκλική Κίνηση (2013), την Γυμνιππευτική Υοga (Azva Yoga, 2014) την Έφιππη Πάλη (2015), την Σέλα της Στέπας (2016), την Καταρριχητική Τοξοβολία (2016),την Τοξοβολία εξ Επαφής, την Παραστατική Συραγώγηση (2021), τον Ιππακοντισμό (2021), την Ακροβατική Djigitovka (2021), τον πρώτο Πλαγιοβαδιστή Ίππο στην Έφιππη Τοξοβολία (2021), το επίγειο ισορροπιστικό ασκησιολόγιο με Ισορροπία επί Ιμάντος και Ισορροπία επί Μονορόδου (2021), το ασκησιολόγιο Μαχητικής Τοξοβολίας (2021), την Ναϊτικήν Ίππευση (2021), την Ενάλια Έφιππη Τοξοβολία (2022). Και για την επίτευξη αυτού του έργου, ο Ιδρυτής της Σχολής, Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης, χρειάστηκε να εκπαιδεύσει ο ίδιος 89 νεόλεκτους Ίππους (πέραν των πολλαπλασίως περισσοτέρων Ίππων τους οποίους χειρίσθηκε σε διάφορες ξένες Σχολές) μεταφέροντας ο ίδιος όλη αυτή την τεράστια τεχνογνωσία με χιλιάδες μαθημάτων στους εκπαιδευομένους του, αντιλαμβανόμενος εγκαίρως ότι θα ήταν πολύ ευεργετικό για όλους τους μαθητές, πέραν των τεχνικών γνώσεων, η διαμόρφωση ατομικής ψυχολογίας ικανής να επιτρέψει στο εκπαιδευόμενο άτομο να διεισδύσει στον χαρακτήρα του πολεμιστή, εφ΄ όσον πρόκειται περί διδασκαλίας πολεμικής τέχνης! Έτσι, με αυτό το «σκεπτικό» ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», απεφάσισε και την πρώτην ίδρυση στην Ελλάδα Σχολής Ιππικού Θεάτρου ώστε να διαμορφώσει ψυχολογικώς τους μαθητές των «Ελλήνων Κενταύρων» ως υποδοχείς των παραμέτρων του χαρακτήρος πραγματικού πολεμιστή, θωρακίζοντάς τους έναντι φυσικών φόβων και αναστολών και εισάγοντάς τους βαθύτερα στον ρόλο του Εφιπποτοξότη και, πάντως, του πραγματικού πολεμιστή.

Το σκεπτικό μας

     Εκλαμβάνοντας την Έφιππη Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη και όχι ως «άθλημα» (sport) η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» κινείται επί άξονος ο οποίος απαιτεί τον εμπλεκόμενο πολεμιστή και όχι αθλητή και αυτό θέτει συγκεκριμένο ψυχολογικό πλαίσιο άνευ του οποίου κάθε απόπειρα εκπαιδεύσεως κρίνεται εκ των προτέρων ως αποτυχημένη.

     Στη δική μας Σχολή ο Εφιπποτοξότης δεν προορίζεται για την απλή κατάκτηση «αθλητικών επιδόσεων» με την κατάκτηση συγκεκριμένων τεχνικών, αλλά κατευθύνεται προς το υπόδειγμα του διακόνου μιας πολεμικής τέχνης με όλες τις πολυπρισματικές παραμέτρους τις οποίες απαιτεί η περίσταση.

     Εξ αρχής (2005) παρατηρήσαμε να προσέρχονται προς εκπαίδευση στη Σχολή μας άτομα τα οποία ήσαν απλώς εντυπωσιασμένα από την εικόνα του «Εφιπποτοξότη», αλλά χωρίς καμία βαθύτερη επίγνωση, καμία συνείδηση, περί των απαιτήσεων της πολεμικής τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας, χωρίς καν να έχουν συνειδητοποιήσει φόβους έναντι του ίδιου του Ίππου με τον οποίο θα ήσαν υποχρεωμένοι να συνεργασθούν και οι φόβοι αυτοί γίνονταν αντιληπτοί από τον Εκπαιδευτή, ήδη, από την πρώτη στιγμή της εισαγωγικής επαφής του νεοεισερχομένου με τον σχολικόν Ίππο. Και τότε, ο Εκπαιδευτής ή οδηγούσε στην πύλη εξόδου τον φοβικό «ενδιαφερόμενο» ή αφιέρωνε χρόνο και τεχνάσματα ώστε να τον βοηθήσει να υπερβεί τους φόβους και τις επιφυλάξεις του, φυσικά, με ζημία χρόνου και, εκατέρωθεν, φθορά ψυχής, κυρίως δε, με επαυξημένη κόπωση του σχολικού Ίππου, κάτι το οποίο θέτει σε κρίσιμη προτεραιότητα ο Ιδρυτής αυτής της Σχολής. 

     Είναι γεγονός ότι το δέος απέναντι σε ένα ζώο πολύ ογκωδέστερο και, κυρίως, υψηλότερο του Ανθρώπου, μάλιστα, δέκα τέσσερις φορές δυνατότερό του, είναι φυσικό να προκαλεί φόβο απέναντι σ΄ αυτό το δίποδο το οποίο δεν φημίζεται και για την εναρμόνισή του με την φύση την οποία εκπροσωπεί ο Ίππος. Έτσι, ουκ ολίγες φορές υποδεχθήκαμε στο Ιππευτήριο νεοεισαγόμενους μαθητές οι οποίοι, συχνά, δεν είχαν «ξαναπλησιάσει» Ίππο στη ζωή τους, εκδηλώνοντας φοβικές αντιδράσεις οι οποίες κάθε άλλο παρά διεμόρφωναν θετικήν εκπαιδευτικήν ατμόσφαιρα.

     Άλλοι πάλι, χρειάζονταν μεγάλη «πίστωση» χρόνου για να υπερβούν τις αναστολές τους προσεγγίζοντας τον Ίππο με αποτέλεσμα να σπαταλώνται ατελείωτες «εργατώρες» χωρίς ανταποδοτικότητα ωφελείας ενώ, σε κάποια περίπτωση ιδιαιτέρως φοβικού μαθητή ο οποίος, μάλιστα, επέμεινε να εκπαιδευθεί και τελικώς βοηθήθηκε και εκπαιδεύτηκε, χρειάστηκε και η διαμεσολάβηση μιας τετραετίας, ώσπου, δια της Σχολής Ιππικού Θεάτρου να συνειδητοποιήσει τον ρόλο του πολεμιστή και να ανταποκριθεί!

     Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο απεφασίσθη η ίδρυση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου, μελετώντας την περίπτωση του συγκεκριμένου, φοβικού μαθητή μας και βλέποντας τα θετικά αποτελέσματα εισάγοντας τον φοβικό μαθητή στον ρόλο του πολεμιστή. Στον «ρόλο» όμως, με ό,τι αυτό σημαίνει και σε ό,τι αυτό διαβαθμίζεται.

     Πράγματι, μιλώντας για «εισαγωγή σε ρόλο» αναφερόμεθα σε μιαν επιδερμική προσέγγιση χαρακτήρος «Α’ Βοηθειών» που δεν καλύπτει παρά ένα απειροελάχιστο μέρος του τεραστίου πεδίου ωφελείας του Ιππικού Θεάτρου, όπως το οραματιστήκαμε στους «Έλληνες Κενταύρους».

     Ιδρύοντας το Ιππικό Θέατρο σχεδιάσαμε μια «ψυχολογική συνδρομή» προς τους μαθητές μας δύο …ταχυτήτων. Αφ’  ενός για την αρχικήν ενθάρρυνση του εκπαιδευομένου να υπερβεί βασικούς φόβους και, αφ’  ετέρου για την εμβάθυνσή του στον χαρακτήρα του πολεμιστή, ταυτοχρόνως, με την διαμόρφωση («ποίηση») ήθους, γενόμενος πλέον «ηθοποιός».

     Οι μαθητές μας εισάγονται και στην χρήση ιστορικών αμφιέσεων, όπλων και παρελκομένων, μαθαίνοντας να ιππεύουν με αυτά ενώ τα χειρίζονται, κάτι το οποίο ευνοεί την βιωματική ενσυναίσθηση ενός μεγαλύτερου βάθους «πεδίου» των Εφίππων Πολεμικών Τεχνών με τεράστιο όφελος στην εμπέδωση ευσταθείας ιππικού «καθίσματος» αλλά και ψυχοπνευματικής ισορροπίας με την αυτοσυγκέντρωση να ευνοείται πάνω απ΄ όλα!

     Και σε όλη αυτή την κλιμάκωση του σκεπτικού ο Ίππος παρακολουθεί και συστρατεύεται με την όλη διδασκαλία, παρασυρόμενος και αυτός στο βάθρο του ηθοποιού, όπως η συζυγής σχέση του με τον εκπαιδευόμενο Άνθρωπο προϋποθέτει.

     Συνοψίζοντας, το Ιππικό Θέατρο αναδεικνύει καλύτερους Εφιπποτοξότες αναβαθμίζοντας το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα εκπαιδευόμενων σε μια πολεμική τέχνη προικίζοντάς τους με ψυχολογία πραγματικού πολεμιστή, ενώ, παραλλήλως, εξοικονομεί προσπάθειες και χρόνον εκπαιδεύσεως.

Συμπέρασμα

     Και στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων», όλα τούτα τα παρατηρήσαμε κατά τον πλέον χειροπιαστό τρόπο, αισθανόμενοι απολύτως δικαιωμένοι για την αρχικήν επιλογή της ιδρύσεως αυτής της, τόσο ζωτικής για την ποιότητα της εκπαιδεύσεώς μας, Σχολής.

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Μέρος Α' ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Α'

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

     "Θ έ α τ ρ ο"  εκ του "θ ε ώ μ α ι" (βλέπω, παρατηρώ) αλλά, "τι" και "γιατί"; "Ποια" η, εν προκειμένω, ακριβής σημασία του "βλέπω" αφού συνεχώς βλέπουμε και παρατηρούμε ακόμη και ως ...μη βλέποντες αφού το "θεώμαι" εκτείνεται πέραν της οράσεως και αγγίζει την υπερορία του "όντως υπάρχειν έστω και αοράτως"; 

     Εν προκειμένω, βλέπουμε και παρατηρούμε ώστε να "απολαύσουμε" διεγέρσεις οι οποίες θέτουν σε δράση νου και συναίσθημα για την διείσδυση στην θεατή και αθέατη αλήθεια της ζωής, προς τέκμαρση συμπερασμάτων βελτιώσεώς της. Διότι, αυτός είναι ο σκοπός του Θεάτρου. 

     Όχι, η διατύπωση «Το θέατρο είναι μίμησις πράξεως» δεν ισχύει, διότι εκφράζει ένα μικρό μέρος και μόνον από τον πλήρη ορισμό του διότι, «θέατρο» είναι μεν η αναπαράσταση (και όχι απλή «μίμηση») πράξεως, αλλά η σημασία του δεν σταματά εδώ, εξικνούμενη έως και στην εξ αυτής της αναπαραστάσεως  σ υ ν α γ ω γ ή  συμπερασμάτων βελτιωτικών του βίου, άνευ της οποίας «συναγωγής συμπερασμάτων» η «θέαση» χάνει το νόημά της. Και, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αναπαράσταση δεν συγχωρείται να εμπεριέχει στοιχεία (σκηνοθετικά, σκηνογραφικά κ.ά.) που παραχαράσσουν την πραγματικότητα … «σκηνοθετικής αδείας» (αναιδείας, μάλλον) …ένεκεν! Η σκηνική αναπαράσταση της πράξεως, ως εκ τούτων, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ακριβή μεταφορά των πραγματικών παραμέτρων της αναπαριστώμενης πράξεως, με ακέραιη την  α λ ή θ ε ι α  της ώστε, τα αυθεντικό πρωτογενές υλικό να εγγυάται και την ορθότητα των αναμενόμενων διεγέρσεων του νοός και των συναισθημάτων και την εξ αυτών, συνεπαγόμενη ορθότητα των προσδοκώμενων συμπερασμάτων. Άλλως, τα συμπεράσματα θα είναι ανυπόστατα και η αποστολή του θεάτρου αποτυχημένη, όπως, δυστυχώς είναι, κατά κανόνα, αποτυχημένη η αποστολή του ευρωπαϊκού θεάτρου μετά την Γαλλική επανάσταση και τις ολέθριες συνέπειες των δημοκρατικών επιλογών, όπως, ευστοχότατα σημειώνει ο ειδικός μελετητής Δρ. Χρήστος Γ. Αθανασόπουλος στο βιβλίο του "Προβλήματα στις εξελίξεις του συγχρόνου θεάτρου" (Σιδέρης, 1976, σ. 107):  

παραθέτοντας, επιπλέον και την παρατήρηση του Αμερικανού συγγραφέως και θεατρικού κριτικού Sheldon Warren Cheney ο οποίος, στο βιβλίο του "The Theatre: Three Thousand Years of Drama, Acting and Stagecraft", σημειώνει:

     Επ΄ αυτής δε της αληθείας του ορισμού του θεάτρου θεμελιώνονται, τόσο η ίδρυση, όσο και οι επιλογές διδασκαλίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων". 

 Ιστορική σύναψη

     Στην Ελλάδα το θέατρο έχει τις ρίζες του στις λατρευτικές γιορτές του θεού Διονύσου όταν, κατά τις διονυσιακές τελετές, ε κ ε ί ν ο ι  οι Έλληνες τραγουδούσαν τον διθύραμβο, ένα είδος αυτοσχεδιαστικού ύμνου από τον οποίο προήλθαν τα πρώτα κείμενα που «γέννησαν» το σκηνικό δράμα.

     Την διθυραμβική ποίηση τραγουδούσαν δύο χορωδίες, με την κάθε μία να τραγουδά  μία στροφή και ονομάστηκαν «χοροί» με τον αρχηγό τους «εξάρχοντα». Τα μέλη του χορού απήγγελλαν  φορώντας δέρματα τράγου και, από αυτό, καθιερώθηκε ο όρος «τραγωδία» με τον κορυφαίο του χορού να θεωρείται ως ο πρώτος ηθοποιός του κόσμου.

     Ο ποιητής Θέσπις, «αρχιτέκτων» της τραγωδίας και, πιθανώς, πρώτος ηθοποιός, στα μέσα περίπου του 6ου αι. π.χ.χ., διεχώρισε τον εξάρχοντα, ο οποίος ήταν ο κορυφαίος του διθυράμβου, παρεμβάλλοντας στον διθύραμβο απαγγελία με άλλο μέτρο και διαφορετική μελωδία από εκείνα του χορού. Έτσι, επειδή ο εξάρχων του χορού - που έφερε προσωπείο, δηλαδή μάσκα - έκανε διάλογο με το χορό και απεκρίνετο (αρχ. ὑπεκρίνετο) στις ερωτήσεις του, ονομάστηκε υποκριτής, δηλαδή ηθοποιός.

     Τον 6ο αιώνα π.χ.χ. δημιουργήθηκαν και οι πρόδρομοι της αττικής τραγωδίας. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο διακρίνεται: (α) στην τραγωδία, με τους Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη, και (β) στην κωμωδία, με τον Αριστοφάνη.

Ιππικό Θέατρο

     Το Ιππικό Θέατρο συνιστά συνδυασμό της θεατρικής και της ιππικής παραμέτρου, προσθέτοντας και την σκηνική παρουσία του Ίππου με ό,τι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή, την απόδοση υποκριτικού ρόλου στον Ίππο και την ανάδειξη της σκηνικής σχέσεως μεταξύ Ανθρώπου και Ίππου με την σχέση αυτή να αποτελεί πλαίσιο ρόλων που μπορεί να εμπεριέχουν και το στοιχείο της ιππεύσεως. 

Θέατρο και Ψυχολογία

     Το θέατρο είναι ψ υ χ α γ ω γ ί α, όχι «διασκέδαση», τουτέστιν, α γ ω γ ή της ψ υ χ ή ς και στο σημείο αυτό το Θέατρο «συναντά» την Ψυχολογία. Τούτο σημαίνει ότι το Θέατρο καλείται να προκαλέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχής που είναι το  σ υ ν α ί σ θ η μ α  και να το αναδείξει επί τα βελτίω της αναμορφώσεως του κόσμου και της ζωής. Αλλά, «τι», ακριβώς, είναι το  «συναίσθημα»;

     Συναίσθημα είναι η υποκειμενική, συνειδητή εμπειρία η οποία διαμορφώνει νοητικές καταστάσεις και συγκίνηση που πυροδοτούν ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Βρίσκεται  σε άμεση σύνδεση με την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία της και την διάθεσή της, ενώ επηρεάζεται από την ορμονική κατάσταση και νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, η νοραδρεναλίνη, η σεροτονίνη, η ωκυτοκίνη και η κορτιζόλη. Το «αποτύπωμα» του συναισθήματος «ανιχνεύεται», κατά κανόνα, στις εκφράσεις του προσώπου, της φωνής και της στάσεως του σώματος, είναι δε η «κινητήρια δύναμη» των κινήτρων. Πολύ βαθύτερο από την απλή «αίσθηση», το αίσθημα μπορεί να επηρεάσει ακόμη, αναλόγως της εντάσεώς του, ακόμη  και τον καρδιακό ρυθμό και εντοπίζεται ακόμη και από εξωτερικούς παρατηρητές της όψεως και συμπεριφοράς του φορέως του. Το συναντούμε σε όλα τα θηλαστικά και όχι μόνον στον Άνθρωπο επηρεάζει δε την συμπεριφορά μας κατά τέτοιον τρόπον ώστε, κάποτε, αυτή να μην είναι λογικώς ερμηνεύσιμη.

     Εκ των ως άνω, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τον ζωτικό ρόλο της Ψυχολογίας ως πυρήνος του Θεάτρου, βεβαίως και του Ιππικού Θεάτρου εφ΄ όσον σε αυτό, δύο ταξιδερμικώς διαφορετικά είδη  θ η λ α σ τ ι κ ώ ν  συμπράττουν για ένα κοινό αποτέλεσμα! Και τούτο σημαίνει και το χρέος επιλογής της προσφορότερης (από πολλές απόψεις) «Σχολής» Ψυχολογίας επί της οποίας θα πρέπει να «κινηθεί» μία συγκροτημένη Σχολή Ιππικού Θεάτρου, όπως η δική μας!

Συνεχίζεται...