Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Μέρος Α' ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Α'

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

     "Θ έ α τ ρ ο"  εκ του "θ ε ώ μ α ι" (βλέπω, παρατηρώ) αλλά, "τι" και "γιατί"; "Ποια" η, εν προκειμένω, ακριβής σημασία του "βλέπω" αφού συνεχώς βλέπουμε και παρατηρούμε ακόμη και ως ...μη βλέποντες αφού το "θεώμαι" εκτείνεται πέραν της οράσεως και αγγίζει την υπερορία του "όντως υπάρχειν έστω και αοράτως"; 

     Εν προκειμένω, βλέπουμε και παρατηρούμε ώστε να "απολαύσουμε" διεγέρσεις οι οποίες θέτουν σε δράση νου και συναίσθημα για την διείσδυση στην θεατή και αθέατη αλήθεια της ζωής, προς τέκμαρση συμπερασμάτων βελτιώσεώς της. Διότι, αυτός είναι ο σκοπός του Θεάτρου. 

     Όχι, η διατύπωση «Το θέατρο είναι μίμησις πράξεως» δεν ισχύει, διότι εκφράζει ένα μικρό μέρος και μόνον από τον πλήρη ορισμό του διότι, «θέατρο» είναι μεν η αναπαράσταση (και όχι απλή «μίμηση») πράξεως, αλλά η σημασία του δεν σταματά εδώ, εξικνούμενη έως και στην εξ αυτής της αναπαραστάσεως  σ υ ν α γ ω γ ή  συμπερασμάτων βελτιωτικών του βίου, άνευ της οποίας «συναγωγής συμπερασμάτων» η «θέαση» χάνει το νόημά της. Και, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αναπαράσταση δεν συγχωρείται να εμπεριέχει στοιχεία (σκηνοθετικά, σκηνογραφικά κ.ά.) που παραχαράσσουν την πραγματικότητα … «σκηνοθετικής αδείας» (αναιδείας, μάλλον) …ένεκεν! Η σκηνική αναπαράσταση της πράξεως, ως εκ τούτων, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ακριβή μεταφορά των πραγματικών παραμέτρων της αναπαριστώμενης πράξεως, με ακέραιη την  α λ ή θ ε ι α  της ώστε, τα αυθεντικό πρωτογενές υλικό να εγγυάται και την ορθότητα των αναμενόμενων διεγέρσεων του νοός και των συναισθημάτων και την εξ αυτών, συνεπαγόμενη ορθότητα των προσδοκώμενων συμπερασμάτων. Άλλως, τα συμπεράσματα θα είναι ανυπόστατα και η αποστολή του θεάτρου αποτυχημένη, όπως, δυστυχώς είναι, κατά κανόνα, αποτυχημένη η αποστολή του ευρωπαϊκού θεάτρου μετά την Γαλλική επανάσταση και τις ολέθριες συνέπειες των δημοκρατικών επιλογών, όπως, ευστοχότατα σημειώνει ο ειδικός μελετητής Δρ. Χρήστος Γ. Αθανασόπουλος στο βιβλίο του "Προβλήματα στις εξελίξεις του συγχρόνου θεάτρου" (Σιδέρης, 1976, σ. 107):  

παραθέτοντας, επιπλέον και την παρατήρηση του Αμερικανού συγγραφέως και θεατρικού κριτικού Sheldon Warren Cheney ο οποίος, στο βιβλίο του "The Theatre: Three Thousand Years of Drama, Acting and Stagecraft", σημειώνει:

     Επ΄ αυτής δε της αληθείας του ορισμού του θεάτρου θεμελιώνονται, τόσο η ίδρυση, όσο και οι επιλογές διδασκαλίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων". 

 Ιστορική σύναψη

     Στην Ελλάδα το θέατρο έχει τις ρίζες του στις λατρευτικές γιορτές του θεού Διονύσου όταν, κατά τις διονυσιακές τελετές, ε κ ε ί ν ο ι  οι Έλληνες τραγουδούσαν τον διθύραμβο, ένα είδος αυτοσχεδιαστικού ύμνου από τον οποίο προήλθαν τα πρώτα κείμενα που «γέννησαν» το σκηνικό δράμα.

     Την διθυραμβική ποίηση τραγουδούσαν δύο χορωδίες, με την κάθε μία να τραγουδά  μία στροφή και ονομάστηκαν «χοροί» με τον αρχηγό τους «εξάρχοντα». Τα μέλη του χορού απήγγελλαν  φορώντας δέρματα τράγου και, από αυτό, καθιερώθηκε ο όρος «τραγωδία» με τον κορυφαίο του χορού να θεωρείται ως ο πρώτος ηθοποιός του κόσμου.

     Ο ποιητής Θέσπις, «αρχιτέκτων» της τραγωδίας και, πιθανώς, πρώτος ηθοποιός, στα μέσα περίπου του 6ου αι. π.χ.χ., διεχώρισε τον εξάρχοντα, ο οποίος ήταν ο κορυφαίος του διθυράμβου, παρεμβάλλοντας στον διθύραμβο απαγγελία με άλλο μέτρο και διαφορετική μελωδία από εκείνα του χορού. Έτσι, επειδή ο εξάρχων του χορού - που έφερε προσωπείο, δηλαδή μάσκα - έκανε διάλογο με το χορό και απεκρίνετο (αρχ. ὑπεκρίνετο) στις ερωτήσεις του, ονομάστηκε υποκριτής, δηλαδή ηθοποιός.

     Τον 6ο αιώνα π.χ.χ. δημιουργήθηκαν και οι πρόδρομοι της αττικής τραγωδίας. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο διακρίνεται: (α) στην τραγωδία, με τους Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη, και (β) στην κωμωδία, με τον Αριστοφάνη.

Ιππικό Θέατρο

     Το Ιππικό Θέατρο συνιστά συνδυασμό της θεατρικής και της ιππικής παραμέτρου, προσθέτοντας και την σκηνική παρουσία του Ίππου με ό,τι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή, την απόδοση υποκριτικού ρόλου στον Ίππο και την ανάδειξη της σκηνικής σχέσεως μεταξύ Ανθρώπου και Ίππου με την σχέση αυτή να αποτελεί πλαίσιο ρόλων που μπορεί να εμπεριέχουν και το στοιχείο της ιππεύσεως. 

Θέατρο και Ψυχολογία

     Το θέατρο είναι ψ υ χ α γ ω γ ί α, όχι «διασκέδαση», τουτέστιν, α γ ω γ ή της ψ υ χ ή ς και στο σημείο αυτό το Θέατρο «συναντά» την Ψυχολογία. Τούτο σημαίνει ότι το Θέατρο καλείται να προκαλέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχής που είναι το  σ υ ν α ί σ θ η μ α  και να το αναδείξει επί τα βελτίω της αναμορφώσεως του κόσμου και της ζωής. Αλλά, «τι», ακριβώς, είναι το  «συναίσθημα»;

     Συναίσθημα είναι η υποκειμενική, συνειδητή εμπειρία η οποία διαμορφώνει νοητικές καταστάσεις και συγκίνηση που πυροδοτούν ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Βρίσκεται  σε άμεση σύνδεση με την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία της και την διάθεσή της, ενώ επηρεάζεται από την ορμονική κατάσταση και νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, η νοραδρεναλίνη, η σεροτονίνη, η ωκυτοκίνη και η κορτιζόλη. Το «αποτύπωμα» του συναισθήματος «ανιχνεύεται», κατά κανόνα, στις εκφράσεις του προσώπου, της φωνής και της στάσεως του σώματος, είναι δε η «κινητήρια δύναμη» των κινήτρων. Πολύ βαθύτερο από την απλή «αίσθηση», το αίσθημα μπορεί να επηρεάσει ακόμη, αναλόγως της εντάσεώς του, ακόμη  και τον καρδιακό ρυθμό και εντοπίζεται ακόμη και από εξωτερικούς παρατηρητές της όψεως και συμπεριφοράς του φορέως του. Το συναντούμε σε όλα τα θηλαστικά και όχι μόνον στον Άνθρωπο επηρεάζει δε την συμπεριφορά μας κατά τέτοιον τρόπον ώστε, κάποτε, αυτή να μην είναι λογικώς ερμηνεύσιμη.

     Εκ των ως άνω, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τον ζωτικό ρόλο της Ψυχολογίας ως πυρήνος του Θεάτρου, βεβαίως και του Ιππικού Θεάτρου εφ΄ όσον σε αυτό, δύο ταξιδερμικώς διαφορετικά είδη  θ η λ α σ τ ι κ ώ ν  συμπράττουν για ένα κοινό αποτέλεσμα! Και τούτο σημαίνει και το χρέος επιλογής της προσφορότερης (από πολλές απόψεις) «Σχολής» Ψυχολογίας επί της οποίας θα πρέπει να «κινηθεί» μία συγκροτημένη Σχολή Ιππικού Θεάτρου, όπως η δική μας!

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Β': Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Β'

 Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ 

     Η σημερινή, αμφιλεγόμενη, «επιστήμη» της Ψυχολογίας εκφράζει, κατά κανόνα, ιδεολογικές τάσεις υπό το «επίχρισμα» μιας προσχηματικής επιστημοσύνης που αποπειράται να προσδώσει εγκυρότητα σε «μεταγλωττισμένες» και αμιγώς πολιτικές ντιρεκτίβες! Αμέτρητες «σχολές», αμέτρητα «ρεύματα» …καλοθελητών της, δήθεν, «ψυχικής υγείας» των κοινωνιών συνεργούν, ήδη, από την προπολεμική περίοδο, ώστε να κατασκευάσουν κοινωνίες ψυχικώς αρρώστων επί των οποίων αποκτούν λόγον υπάρξεως ιδιοτελείς «σωτήρες» ενδεδυμένοι την λευκή ρόμπα του «θεράποντος» ψυχών οι οποίοι, όμως, ποτέ δεν θεραπεύουν διότι έτσι χάνουν και την «πελατεία» τους και, κυρίως, τον λόγον υπάρξεώς τους!

     Τεχνηέντως πλασαρισμένοι ως «περισπούδαστοι ψυχολόγοι» σιωνιστές, παρεντίθενται σε μιαν μεθόδευση ελέγχου μαζών, εργαλειοποιώντας την Ψυχολογία υπέρ των φυλετικών τους συμφερόντων και νικώντας σε ένα μονοτερματικό «γήπεδο» αφού γνωρίζουν ότι οι «απέναντι» δεν μπορούν να συνταχθούν σε ομογενοποιημένη ομάδα ώστε να αντιμετωπίσουν, όχι την ανύπαρκτη επιστημοσύνη τους, αλλά την φυλετική μεθόδευσή τους που αποβλέπει στην υπόθαλψη της, ευρύτερης, επικυριαρχικής διεκδικήσεώς τους! Βεβαίως, αυτοί οι «περισπούδαστοι ψυχολόγοι» σιωνιστές, οι οποίοι, ρατσιστικώς, θεωρούν εαυτούς ως ...«περιούσιους», καταστρέφουν αδιστάκτως, άτομα και κοινωνίες, προκειμένου να διατηρούν το ... «θεραπευτικό» και, πάντως, το, εν μέσω αυτοχείρων ηλιθίων, αγκιτατόρικο πρωτείο τους, το «στίγμα» του οποίου αποτυπώνεται εκτυφλωτικώς σε κοινή ...θέα!

     Υφέρποντας αθέατος μέσα σε ένα παγκόσμιο «πλέγμα» λογοκρισίας του πνεύματος και της επιστήμης που έχει μεθοδεύσει ο διεθνής σιωνισμός μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διεμόρφωσε ένα έδαφος πρόσφορο στην αλλοίωση της επιστημονικής αλήθειας με οικτρά αποτελέσματα επί της ευημερίας των κοινωνιών τα οποία, πλέον, οι πάντες υφίστανται και μάλιστα αδιαμαρτύρητα έχοντας μετατραπεί σε δυναστευόμενους έναντι του «πινακίου φακής» του σκλάβου! Και, ειδικώς, η διεθνής παραχάραξη της Ψυχολογίας επί τα …σιωνιστικοτέρω(!) έχει τα τραγικά αποτελέσματα μιας ομαδικής συμπεριφοράς τα οποία βλέπουμε καθημερινώς ως «κοινωνικά πεπραγμένα» στα δημοκρατικά πρωτοσέλιδα!

     Και μέσα σε αυτόν τον «κλωβό» λογοκρισίας και φιμώματος κάθε ελεύθερου πνεύματος και επιστημονικής φωνής, ορίστηκε και το «διαβατήριο» με το οποίο επιτρέπεται, πλέον, η «άρθρωση» υπαγορευόμενου λόγου και η αναγνώριση των «εγκρίτων» της μεταπολεμικής «ιντελιγκέντσιας», ένα «διαβατήριο» με την στάμπα του  α ν τ ι φ α σ ι σ μ ο ύ  ως «auto-da-fé» όσων θέλουν να «εισακούονται» εν μέσω ...ερειπίων! Δυστυχώς, όμως για τους υπαιτίους της εργαλειοποιήσεως της επιστήμης, μη σταθμίζοντας τον «παρονομαστή» της ψυχικής κατωτερότητος εκείνων που είναι πρόθυμοι να υποδουλωθούν έναντι «πινακίου φακής» ...επιβιώσεως, το συγκεκριμένο «διαβατήριο» έγινε συνώνυμο της ψυχικής διαστροφής και «κοινός παρονομαστής» σημάνσεως, ομοειδώς, ψ υ χ α ν ω μ ά λ ω ν!

     Υπό την επίδραση, λοιπόν, της συγκεκριμένης κατεστημένης «Ψυχολογίας»  νοσοποιούνται οι κοινωνίες ώστε η θεραπεία τους να εξαρτάται από την, ανύπαρκτη, «καλή πρόθεση» του δράστη, καταλήγοντας σε επαναλαμβανόμενα εκτρώματα ψυχοπαθητικών συμπεριφορών από τους κατόχους του αντιφασιστικού «διαβατηρίου» ...έγκριτης κοινωνικότητος!

     Εν συνάψει, λοιπόν, η ως έχει και υφίσταται,  δ ι α β λ η τ ό τ α τ η  σημερινή, κατ΄ όνομα, «Ψυχολογία», μην έχοντας ουδεμία αξία ως πραγματική επιστήμη, δεν θα μπορούσε να προσφέρει ουδεμία θετική συνδρομή σε οποιοδήποτε πολιτιστικό πεδίο, του θεάτρου συμπεριλαμβανομένου και απομένει η σωστή επιλογή κατευθύνσεων εκ παλαιοτέρων «δοκιμασμένων στον χρόνο» Σχολών Ψυχολογίας κι επιστημόνων Ψυχολόγων προκειμένου να υποστηριχθεί ένα σύγχρονο εγχείρημα διδασκαλίας Ιππικού Θεάτρου!  

     Στην Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", σε μια Σχολή στην οποία αποστρεφόμεθα «συρμώδη διαβατήρια» επιμένοντας στην διατήρηση της ψυχικής υγείας μας, θεωρούμε ότι η επιστήμη της Ψυχολογίας αποτελεί θεμέλιο διδασκαλίας για την ανάδειξη σκηνικών «προσωπικοτήτων», τόσον Ανθρώπων όσο και Ίππων, δεδομένου ότι τα θηλαστικά (όπως εν συνεχεία θα εκθέσουμε) υπόκεινται σε κοινό πλαίσιο συναισθημάτων τα οποία και αποδίδονται επί σκηνής! Και για τον λόγον αυτό, εξ αρχής, επιλέξαμε να κινηθούμε επί του άξονος της πειραματικής α υ τ ο - π α ρ α τ η ρ ή σ ε ω ς  (ε ν δ ο σ κ ο π ή σ ε ω ς) του Wilhelm Maximilian Wundt ο οποίος και θεμελίωσε την επιστήμη της Ψυχολογίας, διαχωρίζοντάς την από την Φιλοσοφία. Αναφορικώς με την ενδοσκόπηση, θα ήταν περιττό να επιχειρηθεί η όποια αιτιολόγησή της αξίας της ως οίκοθεν νοουμένη! Αυτό δε το άθροισμα των συμπερασμάτων της αυτο-παρατηρήσεως (ενδοσκοπήσεως) άγει στην εγκυρότητα και του σ υ λ λ ο γ ι κ ο ύ   α σ υ ν ε ι δ ή τ ο υ  του Carl Gustav Jung του οποίου τις προσεγγίσεις και υιοθετούμε, επίσης!  

Συνεχίζεται...

Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ

Θα είναι σωστό το ίδιο πρόσωπο

που χθες χαρακτηρίσθηκε εξαιρετικό,

σήμερα χαρακτηρίζεται καλό και,

αύριο μπορεί να χαρακτηρισθεί ελαττωματικό;

Ναι, μπορεί και μπορεί ο εκάστοτε χαρακτηρισμός να είναι σωστός!

     Πολυσχιδές ερευνητικό "εργαστήριο" η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "Έλληνες Κένταυροι" επιδιώκει να υπηρετεί μία αρχέγονη πολεμική τέχνη αλλά και ένα ευρύτερο φάσμα εφίππων πολεμικών τεχνών εστιάζοντας στον Άνθρωπο και στην προσωπικότητά του αφού αυτός είναι και ο ζωντανός "πυρήνας" διακονίας κάθε τέχνης! Έτσι, εν συνάψει, θα επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε την περίπτωση της αλλοιώσεως της προσωπικότητος που, τον τελευταίο καιρό, παρατηρούμε συχνά στον κοινωνικό μας περίγυρο, συχνά, ξαφνιάζοντάς μας! 

     Ως "πρόσωπο" νοείται το άτομο με σαφή συνειδητότητα του εαυτού του και αυτό αποτελεί την κορυφαία μορφή της ατομικότητος. Και ως "προσωπικότης" νοείται η κορυφαία μορφή της ψυχικής ατομικότητος, κάτι που μας παραπέμπει  στο ερώτημα "τι είναι το άτομον"; Προκειμένου, δε, να απαντήσουμε επακριβώς σε αυτό τελευταίο ερώτημα κινδυνεύουμε να εμπλακούμε σε εκτρεπτικές απεραντολογίες με αποτέλεσμα να επικεντρωθούμε στην ετυμολογική κυριολεξία του όρου που σημαίνει (α-τέμνω) το μη τεμνόμενο! 

     Η ανθρώπινη προσωπικότητα αποτελεί ένα συγκεκριμένο σύνολο συνιστωσών των οποίων η αναγνώριση προϋποθέτει μια τεχνητήν ανάλυση  διότι αυτές οι συνιστώσες δεν τίθενται παραλλήλως διατεταγμένες αλλά συμπεπλεγμένες με σχέσεις όχι συντεταγμένου συγχρονισμού αλλά αμοιβαίας αλληλεξαρτήσεως.    

     Και προσεγγίζοντας κάπως έτσι, ας παραδεχθούμε μία "διαίρεση" όρων  της προσωπικότητος, ο ρ γ α ν ι κ ώ ν,  α ι σ θ η τ ι κ ώ ν  και  δ ι α ν ο η τ ι κ ώ ν, εις τα αντίστοιχα πεδία των οποίων εντοπίζουμε κατά περίπτωση, αλλοιώσεις, ανωμαλίες και διαταράξεις της προσωπικότητος.

     Στην χορεία των  ο ρ γ α ν ι κ ώ ν  αλλοιώσεων της προσωπικότητος υπερισχύουν οι περιπτώσεις διπλής προσωπικότητος σε διάφορες παραλλαγές.

     Στην χορεία των  α ι σ θ η τ ι κ ώ ν  αλλοιώσεων της προσωπικότητος εντοπίζονται διάφορες υπερεντάσεις, εξαλλάξεις στην περιοδική φρενοβλάβεια, μέχρι την πλήρη μεταμόρφωση της προσωπικότητος. 

     Στην χορεία των  δ ι α ν ο η τ ι κ ώ ν  αλλοιώσεων της προσωπικότητος "ψαύουμε" εκείνες που προέρχονται από παραισθήσεις, δυσαισθήσεις, ψευδαισθήσεις κλπ.  

     Εν τέλει, η αποσύνθεση της προσωπικότητος ως κατάληξη επιστεγάζει την απαρχή της αλλοιώσεως.

     Βίαια εξωτερικά συμβάντα, νόσοι, φυσική φθορά χρόνου και πολλά άλλα αίτια, ενέχονται για όλα τα παραπάνω, έτσι που μία άλλοτε ακέραιη προσωπικότητα σήμερα ή αύριο μπορεί να καταλήξει αλλοιωμένη ή και σε πλήρη αποσύνθεση! Και, βεβαίως, το "προνόμιο" των αλλοιώσεων αλλά και της πλήρους αποσυνθέσεως της προσωπικότητος δεν αφορά μόνον στον Άνθρωπο αλλά και σε όλη την πανίδα αλλά και χλωρίδα καθόσον όλα τα πλάσματα διαθέτουν προσωπικότητα, ασχέτως εάν ο ανθρωποκεντρικώς λανθάνων Άνθρωπος νομίζει ότι μόνον αυτός διαθέτει συνείδηση! Ήδη από το 1881, ο Edmond Perrier ("Les colonies animales et la formation des organisme", Παρίσι, εκδ. G. Masson) μας έχει "αφηγηθεί" πολλά ενδιαφέροντα επ΄ αυτού!    

                                                                                   

      

     Ας έχουμε, λοιπόν, κατά νου όλα τα παραπάνω τα οποία, δυστυχώς, τα εντοπίζουμε σε "γείτονες" συμπεριφορές και ας επιμελούμεθα του αναλλοιώτου της προσωπικότητός μας όσον ...ένεστι συν τω χρόνω... Ας ...ανησυχούμε, ώστε να παραμένουμε σε ένα σταθερώς υγιές οργανικό, αισθητικό και διανοητικό πλαίσιο όσον ο πανδαμάτωρ χρόνος διέρχεται πάνω από τις υπάρξεις μας με στόχο αυτό τούτο το , δυνατόν,"αναλλοίωτο" που θα μας εξασφαλίσει το, κατά το δυνατόν, άριστον τέλος! Και προς αυτή την κατεύθυνση δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από την διατήρηση μιας ακμαίας συνειδητότητος αλλά και της προσηλώσεως στον τρόπο ζωής ο οποίος αποδεικνύεται "πηδάλιο βίου": Ο  φ υ σ ι ο κ ε ν τ ρ ι κ ό ς  και μόνον! 

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 

ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ

ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ι. ΚΑΛΕΝΤΖΗ

     "Σκαπανέας" της επιστήμης της Ψυχολογίας και με ένα βαρύτατο βιογραφικό παρά το νεαρότατο της ηλικίας του, ο Ψυχολόγος Αντώνιος Ι. Καλέντζης παρουσίασε σήμερα το πρώτο βιβλίο του (εκδόσεων "ΑΡΝΑΟΥΤΗ") με αδημοσίευτες, ακόμη, επιστημονικές έρευνες της τελευταίας διετίας, απολύτως απαντητικές σε σύγχρονα ερωτήματα ψυχικής υγείας. 

     Σε ένα ιδιαιτέρως φιλόξενο περιβάλλον, στη Πλάκα, ο Αντώνιος Ι. Καλέντζης προσέφερε σε όλους που είχαμε την τύχη να τον ακούσουμε άφθονα ερεθίσματα ψυχικής ανορθώσεως μέσα σε μιαν εποχή η οποία κάθε άλλο ευνοεί κάτι τέτοιο κάνοντάς μας να νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για την ευγενή του προσφορά προς τον συνάνθρωπο.

     Κι εμείς οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" έχουμε πολλούς περισσότερους λόγους να του είμαστε ευγνώμονες διότι μέσα στις ευρύτατες επιστημονικές του δημοσιεύσεις, χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, χειραγωγεί συμβουλευτικώς τους "σχεδιαστές" της εκπαιδεύσεως της Ομάδος μας με σοφές συμβουλές και απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που σχετίζονται με την απαιτητική Πολεμική Τέχνη μας.