Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Μέρος Α' ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Α'

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

     "Θ έ α τ ρ ο"  εκ του "θ ε ώ μ α ι" (βλέπω, παρατηρώ) αλλά, "τι" και "γιατί"; "Ποια" η, εν προκειμένω, ακριβής σημασία του "βλέπω" αφού συνεχώς βλέπουμε και παρατηρούμε ακόμη και ως ...μη βλέποντες αφού το "θεώμαι" εκτείνεται πέραν της οράσεως και αγγίζει την υπερορία του "όντως υπάρχειν έστω και αοράτως"; 

     Εν προκειμένω, βλέπουμε και παρατηρούμε ώστε να "απολαύσουμε" διεγέρσεις οι οποίες θέτουν σε δράση νου και συναίσθημα για την διείσδυση στην θεατή και αθέατη αλήθεια της ζωής, προς τέκμαρση συμπερασμάτων βελτιώσεώς της. Διότι, αυτός είναι ο σκοπός του Θεάτρου. 

     Όχι, η διατύπωση «Το θέατρο είναι μίμησις πράξεως» δεν ισχύει, διότι εκφράζει ένα μικρό μέρος και μόνον από τον πλήρη ορισμό του διότι, «θέατρο» είναι μεν η αναπαράσταση (και όχι απλή «μίμηση») πράξεως, αλλά η σημασία του δεν σταματά εδώ, εξικνούμενη έως και στην εξ αυτής της αναπαραστάσεως  σ υ ν α γ ω γ ή  συμπερασμάτων βελτιωτικών του βίου, άνευ της οποίας «συναγωγής συμπερασμάτων» η «θέαση» χάνει το νόημά της. Και, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αναπαράσταση δεν συγχωρείται να εμπεριέχει στοιχεία (σκηνοθετικά, σκηνογραφικά κ.ά.) που παραχαράσσουν την πραγματικότητα … «σκηνοθετικής αδείας» (αναιδείας, μάλλον) …ένεκεν! Η σκηνική αναπαράσταση της πράξεως, ως εκ τούτων, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ακριβή μεταφορά των πραγματικών παραμέτρων της αναπαριστώμενης πράξεως, με ακέραιη την  α λ ή θ ε ι α  της ώστε, τα αυθεντικό πρωτογενές υλικό να εγγυάται και την ορθότητα των αναμενόμενων διεγέρσεων του νοός και των συναισθημάτων και την εξ αυτών, συνεπαγόμενη ορθότητα των προσδοκώμενων συμπερασμάτων. Άλλως, τα συμπεράσματα θα είναι ανυπόστατα και η αποστολή του θεάτρου αποτυχημένη, όπως, δυστυχώς είναι, κατά κανόνα, αποτυχημένη η αποστολή του ευρωπαϊκού θεάτρου μετά την Γαλλική επανάσταση και τις ολέθριες συνέπειες των δημοκρατικών επιλογών, όπως, ευστοχότατα σημειώνει ο ειδικός μελετητής Δρ. Χρήστος Γ. Αθανασόπουλος στο βιβλίο του "Προβλήματα στις εξελίξεις του συγχρόνου θεάτρου" (Σιδέρης, 1976, σ. 107):  

παραθέτοντας, επιπλέον και την παρατήρηση του Αμερικανού συγγραφέως και θεατρικού κριτικού Sheldon Warren Cheney ο οποίος, στο βιβλίο του "The Theatre: Three Thousand Years of Drama, Acting and Stagecraft", σημειώνει:

     Επ΄ αυτής δε της αληθείας του ορισμού του θεάτρου θεμελιώνονται, τόσο η ίδρυση, όσο και οι επιλογές διδασκαλίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων". 

 Ιστορική σύναψη

     Στην Ελλάδα το θέατρο έχει τις ρίζες του στις λατρευτικές γιορτές του θεού Διονύσου όταν, κατά τις διονυσιακές τελετές, ε κ ε ί ν ο ι  οι Έλληνες τραγουδούσαν τον διθύραμβο, ένα είδος αυτοσχεδιαστικού ύμνου από τον οποίο προήλθαν τα πρώτα κείμενα που «γέννησαν» το σκηνικό δράμα.

     Την διθυραμβική ποίηση τραγουδούσαν δύο χορωδίες, με την κάθε μία να τραγουδά  μία στροφή και ονομάστηκαν «χοροί» με τον αρχηγό τους «εξάρχοντα». Τα μέλη του χορού απήγγελλαν  φορώντας δέρματα τράγου και, από αυτό, καθιερώθηκε ο όρος «τραγωδία» με τον κορυφαίο του χορού να θεωρείται ως ο πρώτος ηθοποιός του κόσμου.

     Ο ποιητής Θέσπις, «αρχιτέκτων» της τραγωδίας και, πιθανώς, πρώτος ηθοποιός, στα μέσα περίπου του 6ου αι. π.χ.χ., διεχώρισε τον εξάρχοντα, ο οποίος ήταν ο κορυφαίος του διθυράμβου, παρεμβάλλοντας στον διθύραμβο απαγγελία με άλλο μέτρο και διαφορετική μελωδία από εκείνα του χορού. Έτσι, επειδή ο εξάρχων του χορού - που έφερε προσωπείο, δηλαδή μάσκα - έκανε διάλογο με το χορό και απεκρίνετο (αρχ. ὑπεκρίνετο) στις ερωτήσεις του, ονομάστηκε υποκριτής, δηλαδή ηθοποιός.

     Τον 6ο αιώνα π.χ.χ. δημιουργήθηκαν και οι πρόδρομοι της αττικής τραγωδίας. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο διακρίνεται: (α) στην τραγωδία, με τους Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη, και (β) στην κωμωδία, με τον Αριστοφάνη.

Ιππικό Θέατρο

     Το Ιππικό Θέατρο συνιστά συνδυασμό της θεατρικής και της ιππικής παραμέτρου, προσθέτοντας και την σκηνική παρουσία του Ίππου με ό,τι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή, την απόδοση υποκριτικού ρόλου στον Ίππο και την ανάδειξη της σκηνικής σχέσεως μεταξύ Ανθρώπου και Ίππου με την σχέση αυτή να αποτελεί πλαίσιο ρόλων που μπορεί να εμπεριέχουν και το στοιχείο της ιππεύσεως. 

Θέατρο και Ψυχολογία

     Το θέατρο είναι ψ υ χ α γ ω γ ί α, όχι «διασκέδαση», τουτέστιν, α γ ω γ ή της ψ υ χ ή ς και στο σημείο αυτό το Θέατρο «συναντά» την Ψυχολογία. Τούτο σημαίνει ότι το Θέατρο καλείται να προκαλέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχής που είναι το  σ υ ν α ί σ θ η μ α  και να το αναδείξει επί τα βελτίω της αναμορφώσεως του κόσμου και της ζωής. Αλλά, «τι», ακριβώς, είναι το  «συναίσθημα»;

     Συναίσθημα είναι η υποκειμενική, συνειδητή εμπειρία η οποία διαμορφώνει νοητικές καταστάσεις και συγκίνηση που πυροδοτούν ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Βρίσκεται  σε άμεση σύνδεση με την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία της και την διάθεσή της, ενώ επηρεάζεται από την ορμονική κατάσταση και νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, η νοραδρεναλίνη, η σεροτονίνη, η ωκυτοκίνη και η κορτιζόλη. Το «αποτύπωμα» του συναισθήματος «ανιχνεύεται», κατά κανόνα, στις εκφράσεις του προσώπου, της φωνής και της στάσεως του σώματος, είναι δε η «κινητήρια δύναμη» των κινήτρων. Πολύ βαθύτερο από την απλή «αίσθηση», το αίσθημα μπορεί να επηρεάσει ακόμη, αναλόγως της εντάσεώς του, ακόμη  και τον καρδιακό ρυθμό και εντοπίζεται ακόμη και από εξωτερικούς παρατηρητές της όψεως και συμπεριφοράς του φορέως του. Το συναντούμε σε όλα τα θηλαστικά και όχι μόνον στον Άνθρωπο επηρεάζει δε την συμπεριφορά μας κατά τέτοιον τρόπον ώστε, κάποτε, αυτή να μην είναι λογικώς ερμηνεύσιμη.

     Εκ των ως άνω, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τον ζωτικό ρόλο της Ψυχολογίας ως πυρήνος του Θεάτρου, βεβαίως και του Ιππικού Θεάτρου εφ΄ όσον σε αυτό, δύο ταξιδερμικώς διαφορετικά είδη  θ η λ α σ τ ι κ ώ ν  συμπράττουν για ένα κοινό αποτέλεσμα! Και τούτο σημαίνει και το χρέος επιλογής της προσφορότερης (από πολλές απόψεις) «Σχολής» Ψυχολογίας επί της οποίας θα πρέπει να «κινηθεί» μία συγκροτημένη Σχολή Ιππικού Θεάτρου, όπως η δική μας!

Συνεχίζεται...

ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ...

 ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ...

     Με "διπλωματική" διατύπωση, ως διπλωμάτης άλλωστε, ο Δημήτρης Κ. Βελισσαρόπουλος, στο έργο του "Ιστορία της Ινδικής Φιλοσοφίας" (1975) συγκρίνει τις επιπτώσεις της εισβολής ξένων θρησκειών στον Ινδικό και στον Ελληνικό κόσμο... Συγκρίνει και χρησιμοποιεί την ανώδυνη διατύπωση "βαθειά επίδραση" αποφεύγοντας την πλέον ακριβολόγο "διαλυτικήν επίπτωση" του εβραιοχριστιανικού δόγματος στον Ελληνικό κόσμο, εν αντιθέσει με την απουσία επιπτώσεων του μωαμεθανισμού και του εβραιοχριστιανισμού στον Ινδικό κόσμο. Πού έγκειται το πλεονέκτημα του Ινδικού κόσμου; Μα φυσικά στην ταύτιση της θρησκευτικότητός του με την φιλοσοφία, θωρακίζοντας με την νόηση εκείνο που άλλοι εγκατέλειψαν στο συναίσθημα την λογική. Ειρήσθω, δε, εν παρόδω, η κορυφαία ινδική φιλοσοφική σχολή (η Advaita Vedanta) θεωρεί ως τον μεγαλύτερο εχθρό της το συναίσθημα το οποίο δεν αφήνει απερίσπαστη τη νόηση να λειτουργήσει όχι μόνον μέσα σε ένα καθορισμένο ρασιοναλιστικό πλαίσιο αλλά μέσα στα κατά πολύ ευρύτερα όριά της. Και στην Ελλάδα αυτή η καθοριστική θέαση που αφορά στην "οχυρωτική" των κοινωνιών από αλλόδοξες συνέπειες, ήταν χαρακτηριστική μόνον στο σώμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως οι οποίοι δρούσαν με πλήρως αφομοιωμένη την θρησκευτικότητά τους από την μαχητική φιλοσοφία τους, όπως ακριβώς μας τους περιγράφει ο μεγάλος Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας.

Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

 Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

Ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν έχει σχέση με το λειτούργημα του ιατρού όπως κάποιοι ιατροί δεν έχουν σχέση με την ...υγεία, όμως, έχει σχέση με την υγεία φροντίζοντας να διατηρεί την δική του σε άριστο επίπεδο κλείνοντας επτά δεκαετίες ζωής χωρίς ποτέ να χρειασθεί να καταφύγει σε ιατρό για τον οιονδήποτε παθολογικό λόγο και χωρίς ποτέ για τον ίδιο λόγο να έχει χρεία φαρμάκων! Ζει, κινείται, βλέπει, ακούει άριστα και τρώει τα πάντα χωρίς καμία επίπτωση, εργαζόμενος πλέον των δεκαπέντε ωρών καθημερινώς χωρίς να κουράζεται, χωρίς να χρησιμοποιεί γυαλιά, ακουστικά ή βακτηρία, ασκούμενος και, κυρίως, ιππεύοντας, τοξεύοντας και απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή, αν και στο παρελθόν έχει βιώσει μακρές περιόδους δυσκολότατων συνθηκών διαβιώσεως που ελάχιστοι συνάνθρωποι έχουν υποστεί. Μετά ταύτα, εκείνοι οι οποίοι ενδιαφέρονται για την ιατρική μπορούν να αποχωρήσουν, ενώ εκείνοι οι οποίοι ενδιαφέρονται για την υγεία τους μπορούν να παραμείνουν. Α.Η.Κ.

     Κατά την καθημερινή διάδραση με το περιβάλλον του, ο άνθρωπος, εκών άκων, υπόκειται, αφ΄ ενός μεν, στην ανάπτυξη και, ενίοτε, "εκπομπή" συναισθημάτων, αφ΄ ετέρου δε, στην "είσπραξη" των παντοίων ενεργειών τις οποίες αναπτύσσει και του εκπέμπει το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο ίδιος ζει. Αυτή η διαδραστική "συναλλαγή" επηρεάζει καθοριστικά τον οργανισμό και την υγεία του ανθρώπου, ενώ, ως "άυλη" (και εδώ τα εισαγωγικά έχουν αμιγώς σαρκαστικό χαρακτήρα διότι η ενέργεια έχει  κ α ι  υλικήν υπόσταση...) διαφεύγει της προσοχής του, με τις, συχνά, σοβαρότατες επιπτώσεις της να μην γίνονται αντιληπτές ενώ, αντιθέτως, καταφέρουν σοβαρά αποτελέσματα υπό την μορφή αναπτύξεως αρνητικών συναισθημάτων τα οποία αποτελούν και την γενεσιουργό αιτία πολλών ασθενειών που επιφέρουν την κατάρρευση της υγείας ακόμη, δε και τον ίδιο τον θάνατο. 

     Είναι γνωστό το πόσο τα ..."άυλα" συναισθήματα επηρεάζουν το υλικό, ανθρώπινο, σώμα, εάν και μόνον αναλογισθούμε την επίδραση του "άυλου" φόβου ή θυμού στα ...υλικότατα επινεφρίδια τα οποία εξαναγκάζουν στην έκλυση αδρεναλίνης με συνέπεια επιπτώσεις στο κυκλοφορικό το οποίο επηρεάζεται σοβαρά από διάφορες έντονες συγκινήσεις που προξενεί η εκπομπή αρνητικής ενεργείας του περιβάλλοντος της οποίας, την επί του  εαυτού του δυσμενή επίδραση, οφείλει να αποτρέπει ή, έστω, μα μετριάζει ο άνθρωπος επιτυγχάνοντας δραστικό, συναισθηματικόν, αυτοέλεγχο ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από την  α π ά θ ε ι α!

     Διόλου τυχαία η "καταγωγή" του ουσιαστικού "απάθεια" εκ του ρήματος "π ά σ χ ω" το οποίο σημαίνει  υ π ο φ έ ρ ω  και, πραγματικά, η πρόκληση προς τον άνθρωπο ο οποίος επιδιώκει να ζει μην υποφέροντας είναι η διαρκής προτεραιότητα αυτού του στερητικού α- στο πάσχειν, δηλαδή, η "α-πάθεια".

     Είναι πολύ φυσικό όσο και αναμενόμενο, στο πλαίσιο της βιοτικής τύρβης, ο άνθρωπος να υπόκειται σε πολλές δοκιμασίες οι οποίες να τον παρασύρουν στην ανάπτυξη αρνητικών συναισθημάτων, οργής, μίσους, φθόνου, φόβου κλπ, αλλά αυτά ακριβώς τα αρνητικά και ψυχο/σωματοφθόρα συναισθήματα καλείται ο άνθρωπος να εξουδετερώσει δια της απαθείας η οποία δεν επιτυγχάνεται με κάποιες στρεσογόνες διαδικασίες, αλλά, απλώς, με την ήρεμη, όσο και αυτονόητης σημασίας, εμπέδωση της σημασίας της για την υγεία και την ζωή κάθε ανθρώπου. 

     Την μεγάλη σημασία της απαθείας, λίγο έως πολύ, υπογραμμίζει και ο Βουδισμός ο οποίος την επιδιώκει μέσω του διαλογισμού για τα οφέλη του οποίου η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" τρέφει ιδιαίτερην εκτίμηση έχοντας, ήδη, αφιερώσει σχετικό μνημόνιο υπό τον τίτλο "Διαλογισμός και Τοξοβολία".  

     Διαβάζουμε στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου "Διδασκαλίες Ζεν και Τσαν" του Λου Κουάν Γιού: "Ο σκοπός της εκπαίδευσης Τσαν είναι να μετατρέψει το νου για την αντίληψη της φύσης (του εαυτού), δηλαδή να εξαφανίσει τις ακαθαρσίες που ρυπαίνουν το νου, έτσι ώστε το θεμελιώδες πρόσωπο της φύσης του εαυτού να μπορέσει πράγματι να γίνει αντιληπτό". Αλλά, μήπως, αυτές ακριβώς οι "ακαθαρσίες" του νου δεν είναι τα αίτια των αρνητικών συναισθημάτων τα οποία αποτελούν και τις γενεσιουργές αιτίες πλείστων σωματικών νόσων;

     Πέραν του Βουδισμού, αρκετοί αρχαίοι (Χρύσιππος, Επίκουρος, Κλεάνθης, Μάρκος Αυρήλιος κλπ) συνετάγησαν με την επιταγή της απαθείας ως μέτρο ψυχοσωματικής υγιεινής πολύ πριν τους "επιβεβαιώσουν" ο René Descartes στο έργο του "Τα πάθη της ψυχής" και ο Benedictus de Spinoza στο έργο του "Ηθική".

     Επ'  αυτού του πεδίου σημαντικότατη υπήρξε η συνεισφορά του διασήμου Γάλλου ιατροχειρουργού και βιολόγου Alexis Carrel, κατόχου του βραβείου Νομπέλ Ιατρικής και Φυσιολογίας (1912), ο οποίος, ως γενετιστής υπήρξε ο εισηγητής της Ευγονικής στο ΙΙΙ Reich, προτείνοντας επιστημονικές λύσεις για την βελτίωση της βιολογικής ποιότητος του ανθρωπίνου γένους, ο οποίος επεσήμανε ότι σε κάθε νοσογένεση τα  π ά θ η  παίζουν καθοριστικό ρόλο    

     Οι ως άνω, περί απαθείας συντεταγμένες είναι προφανές ότι δεν αποτελούν, απλώς, μια προσωπική "συμπερασματολογία" του γράφοντος, αλλά ευθυγραμμίζονται με την προγενέστερη σοφία ειδικών αλλά και με τα πορίσματα της, νεώτερης, αντισυμβατικής ιατρικής η οποία εμφανίζεται συντεταγμένη, ήδη, από το 1927, υπό την ονομασία "Νέα Ιατρική" από τον Έλληνα ιατρό Αργύριο Κούζα στο σύγγραμμά του "Το ενιαίον των νόσων και η Νέα Ιατρική" όπου ο συγγραφεύς, όχι μόνον επισημαίνει ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι επικίνδυνα για την υγεία του ανθρώπου που τα παράγει αλλά και ότι αυτά "τοξινώνουν" την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα με συνέπεια να διακυβεύουν και την υγεία όσων άλλων συνευρίσκονται σε αυτήν. Και τούτο συμβαίνει λόγω της, αρνητικής, ενεργείας που  εκλύουν αυτά τα συναισθήματα και η οποία, ασφαλώς, επιφέρει τις "υλικές" αρνητικές επιδράσεις της εφ΄ όσων την υφίστανται. Κατά τον Αργύριο Κούζα, τα συναισθήματα δια της εκπνοής του φορέως τους αποκτούν υλικήν υπόσταση "διαχεόμενα" στο περιβάλλον με τις οίκοθεν νοούμενες επιπτώσεις, θετικές, εφ΄ όσον αυτά είναι θετικά και αρνητικές, εφ΄ όσον αυτά είναι αρνητικά. Άλλωστε, πολύ παλαιότερα, ο μέγας αποκρυφιστής Éliphas Lévi Zahed, στο έργο του "Το δόγμα της υψηλής μαγείας" είχε σημειώσει: "Το σώμα απορροφά ό,τι μας περιβάλλει". Ιδού, λοιπόν η ερμηνεία του  "τ ο ξ ι κ ο ύ  ανθρώπου" που ακούμε συχνά αλλά αδυνατούμε να συλλάβουμε ως πραγματικότητα.

     Όμως, προς αυτές οι τοποθετήσεις της, αντισυμβατικής, Νέας Ιατρικής  συγκλίνουν και τοποθετήσεις της, ούτως ειπείν "κλασικής", συμβατικής Ιατρικής, της οποίας οι θιασώτες ιατροί παραδέχονται ότι τα άτομα που επιτυγχάνουν εσωτερική γαλήνη δεν κινδυνεύουν από ανωμαλίες των νεύρων και του πεπτικού συστήματος και αυτό δεν αποτελεί "νίκη" της "Νέας Ιατρικής" στην οποία, καθ' υπερβολήν, αποδίδεται μία ..."μεταφυσική" διάσταση ενώ αυτή παραμένει εντός των πλαισίων των φυσικών ιατρικών πραγμάτων, αλλά στην ορθή ερμηνεία της φυσιολογίας των λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος με λογικότατην αλληλουχία αιτίου και αποτελέσματος.

     Πάντως, εάν ο αυτοέλεγχος προς κατάκτηση της απαθείας είναι ο ένας "πυλώνας" αποφυγής ψυχοσωματικών νόσων για τον άνθρωπο, ο δεύτερος "πυλώνας" είναι, ασφαλώς, η οξυγόνωση του οργανισμού του.

     Σπουδαία συμβολή στην κατάδειξη της μεγάλης σημασίας της οξυγονώσεως στην ανθρώπινη υγεία συνεισέφερε ο, επίσης νομπελίστας (Φυσιολογία/ιατρική 1931), Γερμανός ιατρός και φυσιολόγος Otto Heinrich Warburg, δεινός ιππέας και παρασημοφορημένος ήρωας του Α΄ παγκοσμίου πολέμου έχοντας υπηρετήσει στους επίλεκτους Ουλάνους,  ο οποίος, αν και εκ πατρός Εβραίος, προτίμησε να παραμείνει στην ναζιστική Γερμανία, υπό την υποστήριξη του εκλεγμένου Καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ και του Στρατάρχη Hermann Goering, όπου και αφιερώθηκε στο ερευνητικό έργο του παρά το ότι είχε πρόσκληση από το αμερικανικό ίδρυμα "Rockefeller"  να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και, βεβαίως, αυτή η οξυγόνωση δεν αποτελεί υπόθεση τεχνητής παροχής αλλά φυσικής προσκτήσεως δια της συστηματικής αθλήσεως και κινήσεως, αλλά και ορθής επιλογής φυσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ο άνθρωπος διασφαλίζει έναν ποιοτικό βίο.

     Και o συνδυασμός του ψυχικού αυτοελέγχου που οδηγεί σε απάθεια, με την επιμελή οξυγόνωση του ανθρώπινου οργανισμού, αποτελούν, για τον άνθρωπο, την καλύτερη προϋπόθεση αποφυγής νόσων τις οποίες, δυστυχώς, συχνότατα ...επιλέγει ο αναστατωμένος ψυχισμός του και/ή υστέρηση οξυγόνου στους ιστούς του.    

     Όλα τα παραπάνω ως συνιστώντα την προσωπική "θέαση" του Ιδρυτή της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" απετέλεσαν και το θεμέλιο "πλαίσιο υγείας" που αυτός "οραματίσθηκε" ως ιδανικό της ομαδικής φυσιολογίας της, αλλά και της, επιμέρους, φυσιολογίας των Μελών της. Και με δεδομένη την οξυγόνωση ως εκ του εφιπποτοξοτικού αντικειμένου της Ομάδος, απέμεινε να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις "περιβαλλοντικής ατοξικότητος" (βλ. παραπάνω περί "τοξικού ανθρώπου") μέσα στην οποία θα μπορούσαν να αναπτυχθούν θετικά συναισθήματα, να διευκολυνθεί ο ατομικός αυτοέλεγχος των Μελών και να επιτευχθεί η απάθεια η οποία θωρακίζει την ψυχοσωματικήν υγεία του ανθρώπου.

     Έτσι, ο τρόπος λειτουργίας των "Ελλήνων Κενταύρων" ενετάγη μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που ευνοεί όλα τα παραπάνω επ΄ αγαθώ της ψυχοσωματικής υγείας όλων μας, αποκλειομένων "τοξικών χαρακτήρων" και συμπεριφορών οι οποίες προξενούν "τοξικότητα" με ό,τι αυτή συνεπιφέρει.

     Επειδή δε, ο οιοσδήποτε μπορεί να αγνοεί όλα τα παραπάνω ή και να μην τα συμμερίζεται, το όλο πλαίσιο λειτουργίας της Ομάδος μας δεν αφήνει περιθώρια "τοξικοτήτων" και οι, προς τούτο, δικλείδες ασφαλείας είναι αρκετές, όπως έχουν προβλεφθεί από της ιδρύσεως των "Ελλήνων Κενταύρων", επαληθευόμενες συν τω χρόνω.

     Γι αυτό και η θετική σκέψη η οποία παράγει θετικά συναισθήματα που διατηρούν ήρεμο και υγιή τον ανθρώπινο οργανισμό, θα παραμένει το "σήμα κατατεθέν" για όλους τους "Έλληνες Κενταύρους", ανεξαρτήτως, συγκυριακών αντιξοοτήτων και αρνητικών περιρρεουσών συνθηκών, έχοντας κατά νου το απότμημα από την "Ιθάκη" του Κ. Π. Καβάφη, που μας λέει: 

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,

τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι,

τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς,

ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ

συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει.

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,

τὸν ἄγριο Ποσειδώνα δὲν θὰ συναντήσεις,

ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου,

ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου.

      Διότι, οι "Έλληνες Κένταυροι", πορευόμενοι με θετική σκέψη και θετικά συναισθήματα, δεν κουβαλάμε στη ψυχή μας τους Λαιστρυγόνες ή τους Κύκλωπες και δεν φοβόμαστε κανέναν θυμωμένο, ούτε κι αν αυτός είναι ο ίδιος ο Ποσειδώνας!

     Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

"Έλληνες Κένταυροι": "Διαλογισμός και Τοξοβολία", Αθήναι 2020

Λου Κουάν Γιου "Διδασκαλίες Ζεν και Τσαν", Αθήναι 1990, εκδ.. "Πνευματικός Ήλιος"

René Descartes:"Τα πάθη της ψυχής".

Benedictus de Spinoza: "Ηθική"

Alexis Carrel: "Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος"

Αργυρίου Κούζα: "Το ενιαίον των νόσων και η Νέα Ιατρική", Αθήναι, 1927

Éliphas Lévi Zahed: "Το δόγμα της υψηλής μαγείας".

Χρήστου Παίζη:"Η διαχρονική θεραπευτική στα πλαίσια της 'Νέας Ιατρικής'"

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "Έλληνες Κένταυροι", έχει την καταγωγή της στον Οργανισμό "KASSAI" με Δάσκαλο τον ίδιο τον παγκόσμιο Πρωταθλητή Kassai Lajos,  λειτουργεί από το 2005 με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, είναι Μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Έφιππης Τοξοβολίας (W.H.A.F.) και έχει τιμηθεί με δύο πρώτα παγκόσμια βραβεία και πολλές διακρίσεις.

Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν εισπράττει χρήματα και, βεβαίως και η Τοξοβολία προσφέρεται ΔΩΡΕΑΝ στους μαθητές μας, ενώ τους παρέχονται και Τόξα (κατασκευής "KASSAI").

Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" παρέχει στα Μέλη της μια πολυσχιδή και ολοκληρωμένη εκπαίδευση η οποία αποβλέπει στη δόμηση χρηστών και δυνατών χαρακτήρων!

Οι τακτικές Προπονήσεις διεξάγονται στους Αμπελοκήπους (κέντρο) και την πρόσβαση στον προπονητικό χώρο εξυπηρετεί η μπλε γραμμή του μετρό, στάση "Αμπελόκηποι".

Aνεξαρτήτως του περιορισμένου του χώρου, μπορούμε όλοι να προπονούμεθα κατόπιν συνεννοήσεως στο 6977764737 ορίζοντας, όπως καθένας ευκαιρεί, ημερομηνία και ώρα, τουλάχιστον 24 ώρες πριν. Αυτό επιτρέπει τον καλύτερο συνδυασμό Συνασκουμένων με την καλύτερη σχεδίαση προπονητικού προγράμματος.

Πλην των νεοπροσερχομένων, όλοι υποχρεούνται να αποδέχονται το Καταστατικό της "Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Εταιρείας", τον Κανονισμό Λειτουργίας της Ομάδος, να φέρουν την προβλεπόμενη αμφίεση των "Ελλήνων Κενταύρων" και να τηρούν τις οδηγίες των Εκπαιδευτών.