Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 30 Αυγούστου 2022

ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ...

 ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ...



     Με "διπλωματική" διατύπωση, ως διπλωμάτης άλλωστε, ο Δημήτρης Κ. Βελισσαρόπουλος, στο έργο του "Ιστορία της Ινδικής Φιλοσοφίας" (1975) συγκρίνει τις επιπτώσεις της εισβολής ξένων θρησκειών στον Ινδικό και στον Ελληνικό κόσμο... Συγκρίνει και χρησιμοποιεί την ανώδυνη διατύπωση "βαθειά επίδραση" αποφεύγοντας την πλέον ακριβολόγο "διαλυτικήν επίπτωση" του εβραιοχριστιανικού δόγματος στον Ελληνικό κόσμο, εν αντιθέσει με την απουσία επιπτώσεων του μωαμεθανισμού και του εβραιοχριστιανισμού στον Ινδικό κόσμο. Πού έγκειται το πλεονέκτημα του Ινδικού κόσμου; Μα φυσικά στην ταύτιση της θρησκευτικότητός του με την φιλοσοφία, θωρακίζοντας με την νόηση εκείνο που άλλοι εγκατέλειψαν στο συναίσθημα την λογική. Ειρήσθω, δε, εν παρόδω, η κορυφαία ινδική φιλοσοφική σχολή (η Advaita Vedanta) θεωρεί ως τον μεγαλύτερο εχθρό της το συναίσθημα το οποίο δεν αφήνει απερίσπαστη τη νόηση να λειτουργήσει όχι μόνον μέσα σε ένα καθορισμένο ρασιοναλιστικό πλαίσιο αλλά μέσα στα κατά πολύ ευρύτερα όριά της. Και στην Ελλάδα αυτή η καθοριστική θέαση που αφορά στην "οχυρωτική" των κοινωνιών από αλλόδοξες συνέπειες, ήταν χαρακτηριστική μόνον στο σώμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως οι οποίοι δρούσαν με πλήρως αφομοιωμένη την θρησκευτικότητά τους από την μαχητική φιλοσοφία τους, όπως ακριβώς μας τους περιγράφει ο μεγάλος Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας.


Σάββατο 24 Απριλίου 2021

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΣ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ

 

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΣ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ



     Οι "Έλληνες Κένταυροι" μεταφέρουμε σε μιαν εποχήν αξιακών "χαλασμάτων" άλκιμο πνεύμα προγόνων το οποίο καταφέρνει να διεισδύει από τις "χαραμάδες" της μεταπολεμικής ερειπώσεως, να διατρυπά τον ζόφο και να γίνεται αισθητό από όσους διατηρούμε και θα διατηρούμε την "όρασή" μας!


    Με καταστατική προσήλωση στην "Πολιτεία" του Πλάτωνος ως Έλληνες, αλλά και με δύναμη ψυχής να αναγνωρίζουμε Αξίες πέραν του αυστηρώς "εθνικού ορίζοντός" μας, αναβιώνουμε μία πολεμική προγονική τέχνη της οποίας οι τελευταίοι θεράποντες ήσαν οι, αναγεννησιακοί, Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως.

     Όμως, αυτή η μεταφορά του προγονικού πνεύματος δεν μπορεί να επιτελείται παρά μόνον υπό όρους θρησκευτικότητος, συνάδοντες προς την "Κείνων θρησκευτικότητα", άλλως το εγχείρημα θα ήταν άγονο ή κίβδηλο!

     Πάραυτα, μιλώντας για "θρησκευτικότητα" θα πρέπει να αναφερθούμε στο διέπον πνεύμα και, προκειμένου περί μιας πολεμικής τέχνης όπως η δική μας της Έφιππης Τοξοβολίας, στο  α γ ω ν ι σ τ ι κ ό  πνεύμα το οποίο διέπει τους "Έλληνες Κενταύρους" και, επ΄  αυτού, θα πρέπει να επικαλεσθούμε έναν ειδικό, όσο και πολυγραφότατον, επιστήμονα, τον Αχιλλέα Σ. Δρίβα,διευθυντή της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής, ο οποίος στην σπουδαία μελέτη του "Αγωνιστική, Θεωρία και Πράξη του σύγχρονου Αθλητισμού" (Αθήναι, 1964, Το αγωνιστικό πνεύμα, σ. 11-13) αναφέρει τα ακόλουθα:

     "Χαρακτηριστικό της μεγάλης σημασίας που έδιναν οι αρχαίοι στους αγώνες τους είναι ότι τους τελούσαν γύρω από ναούς και ιερά, κάτω από την προστασία, τη σκιά και το άμεσο ενδιαφέρον των ίδιων των Θεών. Η αγωνιστική ήταν ένα από τα ιεροπρεπέστερα λειτουργήματα, αναπόσπαστο ακόμη μέρος και από τις εκδηλώσεις λατρείας των νεκρών. Όλες οι εκδηλώσεις των Ελλήνων ατομικές και ομαδικές ήταν αυθόρμητες και πηγαίες σαν βαθύτατη ανάγκη της ψυχής τους. Η θρησκεία δεν ήταν παρά το σύμβολο αυτών των ψυχικών τους αναγκών και συντελούσε στο να επικρατεί μιαν απαράμιλλη ενότητα μεταξύ τους μέσα από τις ποικίλες εκδηλώσεις, από τη θυσία ως το εμπόριο, από την πομπή των Παναθηναίων ως τους πολιτικούς διαπληκτισμούς στην εκκλησία του δήμου. Αποτελούσαν οι εκδηλώσεις αυτές ποικιλία ροπών και αντιθέσεων ακόμη μα όλες ανεξαίρετα εκπορεύονταν από την ίδια ζωική πηγή, παρόμοια σαν τις φωτεινές ακτίνες, που εκπέμπονται προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα από τον κεντρικό ηλιακό πυρήνα. Έτσι κάθε εκδήλωση, σαν αυτόνομη λειτουργία, έκλεινε μέσα της και την καθολικότητα εκείνη, που της έδινε ο θρησκευτικός της χαρακτήρας. Η κάθε του έκφραση ήτανε μόριο από μια συστηματοποιημένη και διαφοροποιουμένη ενότητα, από το 'ενιστικό' μιας πραγματικής θρησκευτικότητας πνεύμα. Το πνεύμα τούτο, συμπυκνωμένο στις ατομικές και κοινωνικές του εκφράσεις σαν πυρήνας, ή σε ποικίλους βαθμούς ανεπτυγμένο, καθρέφτιζε την ίδια εσώτερη μορφή, τον ίδιο κεντρικό ζωικό πόθο, απαράλλαχτα όπως μέσα από τα μάτια του ίδιου του ανθρώπου που διαδοχικά γελάει, σατυρίζει, σκέπτεται και κλαίει, φέγγει η ίδια πάντα ψυχή. Τον ενιαίο λοιπόν και συγκεντρωτικό αυτόν χαρακτήρα είχαν οι αγώνες και ιδιαίτερα οι Ολυμπιακοί.

     Η ανάδειξη εξ άλλου του ολυμπιονίκη, χωρίς να εσήμαινε υποτίμηση των συναθλητών του, εσυμβόλιζε την ανώτερη συμπύκνωση της πειθαρχίας και του μέτρου, όπου μπορούσε να αποδώσει η δημιουργική προσπάθεια της φυλής, τον καθαρώτερο, με άλλα λόγια, ανθρώπινο τύποτου θεού ανάμεσα στους συναθλητές.

     Οι Έλληνες οραματίζονταν τον δυνατό και ωραίο τύπο ανθρώπου σαν ένα ύψιστο αγαθό και δόξαζαν με το στεφάνι της νίκης την ατομικότητα που κλείει, μέσα της τις διάχυτες αρετές της φυλής. Απ΄ αυτές εμπνεόμενη, μπορούσε η ψυχή να καλλιεργεί την ύπαρξή της και να κατορθώνει την ολοένα πληρέστερη 'εκ των ένδον' συγκρότησή της. Γιατί δεν υπήρχε, γενικά τότε, εκτίμηση στον αριθμό και στον όγκο, αλλά στο άτομο, στη μονάδα, που τόσο ο πολλαπλασιασμός της όσο και η ακτινοβολούσα επίδρασή της μπορούσε να εξουσιάσει το πλήθος. Και τούτο εξηγείται γιατί παραγματικά, το άτομο είναι η ανώτερη μορφή της δημιουργίας, προωρισμένο να γίνει ο επίγειος θεός και η ενσάρκωση των Ολυμπίων.

     Ο θρησκευτικός λοιπόν χαρακτήρας, που μετέβαλλε τους αγώνες σε εξαιρετικά υψηλού περιεχομένου λειτούργημα και η ιδιαίτερη και συμβολική έννοια που είχαν αυτοί  να χαλυβδώνουν τις ατομικότητες και να τις υψώνουν σε ημιθεϊκούς τύπους με την αλληλοσύγκρουσή τους, ώστε να παραχθεί έτσι, σαν ωραιότατος καρπός, σαν ανώτερη θεολατρική πραγμάτωση, ο Ένας, το άτομο, ο Νικητής, η συμπυκνωμένη δηλαδή έκφραση του συνόλου των προσπαθειών που είναι ακριβώς οι δυο ταυτόσημες αφετηρίες, απ΄ όπου ξεκινούμε προς το δρόμο για την κατανόηση του πνεύματος της αρχαίας αγωνιστικής."

     Η ουσία, λοιπόν, της δράσεως των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν μπορεί παρά να είναι η πατρώα θρησκευτικότητα η οποία χαρακτηρίζει την Ελληνική φυλή, χωρίς νοθεύσεις αλλότριων δογμάτων και παρεκκλινουσών θεοκρατικών "εστιάσεων", κάτι που μας διδάσκουν οι Μέντορές μας Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως. Και η δική μας πατρώα θρησκευτικότητα μας συνδέει με το φυσικό θείον και όχι το ανθρωποκατασκεύαστο "δόγμα" το οποίο ουδέποτε χαρεκτήρισε Έλληνες! Κι έτσι, ως "Έλληνες Κένταυροι" παραμένουμε αγωνιστικώς  θ ρ η σ κ ε υ ό μ ε ν ο ι  με όσην ευλάβεια, προς την αυτοβελτίωση και αυτοανύψωση, τούτο σημαίνει!

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "Έλληνες Κένταυροι", έχει την καταγωγή της στον Οργανισμό "KASSAI" με Δάσκαλο τον ίδιο τον παγκόσμιο Πρωταθλητή Kassai Lajos,  λειτουργεί από το 2005 με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, είναι Μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Έφιππης Τοξοβολίας (W.H.A.F.) και έχει τιμηθεί με δύο πρώτα παγκόσμια βραβεία και πολλές διακρίσεις.

Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν εισπράττει χρήματα και, βεβαίως και η Τοξοβολία προσφέρεται ΔΩΡΕΑΝ στους μαθητές μας, ενώ τους παρέχονται και Τόξα (κατασκευής "KASSAI").

Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" παρέχει στα Μέλη της μια πολυσχιδή και ολοκληρωμένη εκπαίδευση η οποία αποβλέπει στη δόμηση χρηστών και δυνατών χαρακτήρων!

Οι τακτικές Προπονήσεις διεξάγονται στους Αμπελοκήπους (κέντρο) και την πρόσβαση στον προπονητικό χώρο εξυπηρετεί η μπλε γραμμή του μετρό, στάση "Αμπελόκηποι".

Aνεξαρτήτως του περιορισμένου του χώρου, μπορούμε όλοι να προπονούμεθα κατόπιν συνεννοήσεως στο 6977764737 ορίζοντας, όπως καθένας ευκαιρεί, ημερομηνία και ώρα, τουλάχιστον 24 ώρες πριν. Αυτό επιτρέπει τον καλύτερο συνδυασμό Συνασκουμένων με την καλύτερη σχεδίαση προπονητικού προγράμματος.

Πλην των νεοπροσερχομένων, όλοι υποχρεούνται να αποδέχονται το Καταστατικό της "Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Εταιρείας", τον Κανονισμό Λειτουργίας της Ομάδος, να φέρουν την προβλεπόμενη αμφίεση των "Ελλήνων Κενταύρων" και να τηρούν τις οδηγίες των Εκπαιδευτών. 

Τρίτη 5 Μαΐου 2020

Ο ΚΟΙΝΟΣ 
"ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ" 
ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΛΑΩΝ


     Κοινός ο "θρησκευτικός παρονομαστής" των πολεμικών λαών και όταν μεταβάλλεται "ξεθωριάζει" η πολεμική ιδιότητα! Άποψη ...αιρετική, ρηξικέλευθη,  βλάσφημη, όμως, αξίζει να μας προβληματίσει και να μας οδηγήσει σε συγκρίσεις ...εποχών, τόπων και λαών. Άλλωστε, στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" οι παρωπίδες δεν επιτρέπονται ούτε στους ...Ίππους! Και ο Λαμβέρτιος Βόσιος δεν φείδεται ...αιρετικότητος επιβεβαιώνοντας ότι "Οι αρχαιότατοι Έλληνες και πολλοί άλλοι λαοί ως θεότητας εσέβοντο τον Ουρανόν, τον Ήλιον, την Σελήνην, τα Άστρα και την Γην, τα οποία επειδή διέκρινον ότι ήσαν εις παντοτεινήν κίνησιν και φοράν, ωνόμασαν θεούς από του θέειν=τρέχειν..."









(Για μεγέθυνση των σελίδων κλικάρετε επάνω τους)

     Και ταύτα ειπόντος (ξυγγράψαντος) του Λαμβερτίου Βοσίου ...κέλευσον υμετέραν κρίσιν, άνευ παρωπίδων, προς απόφανσιν!

Πέμπτη 11 Απριλίου 2019

Κ Ε Κ Ρ Υ Μ Μ Ε Ν Α...
ΑΛΛΑ,  ΑΠΟ  ΠΟΙΟΝ  ΚΑΙ  ΓΙΑΤΙ;


     Ξεκινώντας το εγχείρημά μας για το ανέβασμα της παραστάσεως που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη διαπιστώσαμε ότι αυτός, o ιδιαίτερος Έλληνας λόγιος και πολεμιστής ήταν άγνωστος στους πολλούς! Όπως, ακριβώς, παραμένει αγνοημένη η πραγματική έναρξη της επαναστάσεως και πρώτη απελευθέρωση ελληνικού εδάφους από τον οθωμανικό ζυγό την οποία επέτυχε ο προεστώς του Αλποχωρίου Καλέντζης ήδη από τον 18ο αιώνα, παρά το ότι το γεγονός είναι ιστορικώς τεκμηριωμένο με σωρεία αναφορών σε ιστορικές πηγές εγκρίτων ιστορικών επιστημόνων και κρατικών αρχείων.


     ΠΟΙΟΣ, λοιπόν, κρατά "κεκρυμμένη" την ιστορική πραγματικότητα στην μετα-οθωμανική Ελλάδα και γιατί; Ποιος καλλιεργεί το ψεύδος ή την ιστορικήν ανακρίβεια "ταίζοντας" έναν λαό (;) με μία ακατάσχετη παραμυθολογία φθάνοντας μέχρι σημείου να διαδίδεται ότι ο σφαγέας του Ελληνισμού Winston Churchill ..επήνεσε τους Έλληνες λέγοντας, δήθεν, ότι "πολεμούν σαν ήρωες" (κάτι που ουδέποτε είπε!) ή ότι, δήθεν, ο Ισοκράτης αγωνιούσε για την ...δημοκρατία ενώ στον "Αρεοπαγιτικό" του σημείωνε:


"οὐδέποτ’ ἐν δημοκρατίᾳ κάκιον ἐπολιτεύθημεν"
"ουδέποτε εκυβερνήθημεν χειρότερον όσο στη δημοκρατία"

     Μα, ο μόνος που θα μπορούσε είναι αυτός που, πραγματικά, κυβερνά τούτο τον τόπο, είτε σαν εγκάθετος εξουσιαστής από τον (οθωμανό) κατακτητή, είτε μετά από από αυτόν ως απόλυτος συγκυριακός μονοκράτωρ επί αδρανών συνειδήσεων: η αλλόδοξη Εκκλησία που αφού απεκήρυξε, δια συνοδικού αφορισμού, τους εξεγερμένους επαναστάτες του 1821, μετά την επικράτηση της επαναστάσεως, την ανάγκη ...φιλοτιμία ποιουμένη, τους "εγκολπώθηκε" και κατασκεύασε επί των θυσιών τους το δικό της "αφήγημα" προς εξαγνισμό του ανόμου παρελθόντος της! 


Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΟΥ 1821
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟ Ε' ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ
[Το πρωτότυπο εκτίθεται στο Μουσείο Φαλτάιτς]

     Ασκώντας την "φαναριώτικη" εξουσιαστικότητά της επί του "νεότευκτου" και μηδέποτε ενηλικιωθέντος νεο-ρωμαίικου κράτους  η εκκλησία φρόντισε να διατηρήσει υποτεταγμένη (όπως από την προ αλώσεως εποχή) τον λογισμό των ρωμιών και χρησιμοποιώντας την δεισιδαίμονες απειλές της ως μέσον επιβολής κράτησε την ηγεμονική κοσμική κυριαρχία της, αδιάλειπτα, μέχρι σήμερα μασκαρεύοντάς την υπό το ράσο δίκην δοράς αγαθού προβάτου!

     Επικεφαλής του πλέγματος της εκκλησιαστικής εξουσίας σε λαϊκό, πλέον, επίπεδο, μια ορδή παραεκκλησιαστικών στρατευμένων που, με τις συνοδικές "ευλογίες", ανελάμβανε και αναλαμβάνει ρόλο φερεφώνου του ρασοφόρου εσμού, αλείφοντας βούτυρο στο παντεσπάνι του κλήρου αρπάζοντάς το από το στόμα των αφελών πιστών. Και, ασκώντας τον μίσθαρνο ρόλο τους αυτά τα παραεκκλησιαστικά φερέφωνα όλων των ειδών (θεολόγοι, "ιστορικοί" κλπ κλπ) εκτοπίζουν μεθοδικώς τους πραγματικώς αξίους συναδέλφους τους οι οποίοι τλιθενται στο περιθώριο μη δυνάμενοι, πλέον, να συνεισφέρουν σε επιστημονικότητα και αλήθεια.

     Και κάπως έτσι δια της ευνοίας της ανελλήνιστης εκκλησίας ο παραεκκλησιαστικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος "εξετόπισε" τον πραγματικό ιστορικό και αντικληρικό Νικόλαο Σάθα με πρόσχημα ότι ο τελευταίος δεν κατείχε ...πανεπιστημιακό τίτλο, λες και κατείχε πανεπιστημιακό τίτλο ως "αρχαιολόγος" ο Ερρίκος Σλήμαν ή ο λαμπρός Στυλιανός Κουμούτσος! 

     Είναι δε χαρακτηριστική η πλαστογράφηση της ιστορικής πραγματικότητος από αυτούς του παραεκκλησιαστικούς αρτηριοσκληρυντικούς και ευνοουμένους των ρασοφόρων οι οποίοι, όπου λέρωσαν χαρτί με την πέννα τους αλλοίωσαν την αλήθεια προκειμένου να φέρουν την Ιστορία στα "μέτρα" των αλλοδόξων εντολοδοτών τους, εγκαταλείποντας στο σκοτάδι τον εύπιστο λαό.



     Ένας από αυτούς και ο Μαργαρίτης Δήμιτσας ο οποίος συνέγραψε, υπό το αλλοιωτικό "φίλτρο" της εκκλησιαστικής υπαγορεύσεως, κάτι που δεν δίστασε να διαπράξει και στην περίπτωση του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη παραμορφώνοντας και παραχαράσσοντας την προσωπικότητα αλλά και την θρησκευτική πίστη του διακεκριμένου, αυτού, Έλληνος λογίου και πολεμιστή.     




     Παρά το ότι ο Μ. Δήμιτσας πρόσκειται στην εκκλησία, εν τούτοις δεν μπορεί να μη παραδεχθεί ότι η εκκλησία δεν εκινδύνευσε επί τουρκοκρατίας, αντιθέτως ...ενισχύθηκε, όπως ακριβώς συνέβη! Κυνισμός, διαφυγή εκ του ...έρκους οδόντων, ο ίδιος το γνωρίζει. Εμείς, μην έχοντας επ΄ αυτού καμίαν αμφιβολία, εξ αυτού ερμηνεύουμε και τα κίνητρα των εν συνεχεία.  


     Άλλωστε, πως να το αποφύγει το φερέφωνο όταν ο υψηλός υποβολέας, ο ίδιος ο επικεφαλής της εβραιοχριστιανικής εκκλησίας έχει ομολογήσει δημόσια τον "έρωτα" του δόγματός του με τον οθωμανό κατακτητή:

                        
     Kαι γνωστής ούσης της υποχρεωτικής, από παλαιότατης εποχής, της  τ ο υ ρ κ ι κ ή ς  υπηκοότητος του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο οποίος ορκίζεται πίστη στο  τ ο υ ρ κ ι κ ό σύνταγμα αναγνωρίζοντας ως έθνος του το  τ ο υ ρ κ ι κ ό  και ως πατρίδα του την  Τ ο υ ρ κ ί α  την οποία και υπηρετεί;


     Και πως ο προκαθήμενος αυτής της διεθνιστικής εκκλησίας εκπροσωπεί ένα δόγμα που αποτελεί παρέκταμα του σιωνισμού;


     Είναι εμφανές ότι όλα τούτα διαμορφώνουν ένα "πλαίσιο" απολύτως ξένο προς τον Ελληνισμό υπέρ του οποίου αγωνίσθηκαν οι Έλληνες Στρατιώτες στη Δύση, μεταξύ των οποίων και ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης!


     Ήδη, από την εποχή της καταρρεύσεως της αμαρτωλής και διεφθαρμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (την οποία ψευδώς οι νοθευτές της Ιστορίας αποκαλούν "Βυζάντιο") αλλά κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, είχε καταστεί "συνείδηση" στους, απομένοντες, 'Ελληνες η ασυμβατότητα του Ελληνισμού με τον εβραιοχριστιανισμό.


     Αλησμόνητη και η προδοτική κατά του Ελληνισμού ομολογητική "ρήση" του μητραλοία πατριάρχη Γενναδίου Σχολαρίου ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του πρώτου τοποτηρητή κατόπιν εντολής του οθωμανού Πορθητή.


     Και αυτή η πλήρης διάσταση μεταξύ Ελληνισμού και εβραιοχριστιανισμού διατηρείται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, αλλά αυτό αφορά στους συγχρόνους συρομένους πίσω από το αλλόδοξο δόγμα η οποίοι αναμηρυκάζουν μιαν επιπολής πίστη στον Ελληνισμό, υπηρετώντας στην πράξη τον αλλότριο γιαχβέ!


     Τι, όμως, να σχολιάσεις για μία μονοθεϊστική δοξασία της οποίας η δογματική "ρίζα" προέρχεται και καταλήγει στον αλλόδοξο γιαχβέ; Και, δυστυχώς το "Δευτερονόμιο" παραμένει ιερό βιβλίο της εβραιοχριστιανικής εκκλησίας!


     Οι Έλληνες Στρατιώτες στην αναγεννησιακή Δύση, όμως, εμάχοντο υπέρ Ελλάδος και μόνον και ήταν φυσικό το παραεκκλησιαστικό "σκυλολόι" και εχθρούς να τους θεωρεί και να θέλει να παραχαράξει τον λαμπρό αγώνα τους, κάτι που τελικώς κατάφερε με τον εσμό των "ιστορικών" φερεφώνων του, όπως ο Παπαρρηγόπουλος, ο Δήμιτσας ή και ο  Ζαμπέλιος ο οποίος δεν δίστασε να αναθεματίσει υπέρ της εβραιοχριστιανοσύνης τον ίδιο τον Ελληνισμό, τα Ελληνικά γράμματα και τον Πλάτωνα!

     Αλλά, ας επιστρέψουμε στον προκείμενο παραχαράκτη Μ. Δήμιτσα ο οποίος επιχειρεί την αλλοίωση της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη "βιογραφώντας" τον σε ...δύο, μόνον, σελίδες του, παραπάνω, βιβλίου του.

      Ο Μ. Δήμιτσας στο συγκεκριμένο βιβλίο του επιχειρεί να βιογραφήσει σημαντικούς Έλληνες της Αναγεννήσεως οι οποίοι διέδωσαν τις Αξίες του Ελληνισμού κατ΄ εκείνη την εποχή στην Ιταλία και Ευρώπη. Όμως, σκοπός απώτερος αυτής της συγγραφής, κάτι που εμφανίζεται σε πολλά σημεία της, είναι η παραχάραξη των παρουσιαζομένων προσωπικοτήτων ώστε να παρουσιασθούν ψιμυθιωμένες και ..."σύννομες" κατά πως θέλει η εκκλησία!


ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ

     Εξαντλώντας σε δύο, μόνον, ...σελίδες την προσωπικότητα του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, ο Μ. Δήμιτσας του αφαιρεί τον ηρωικό χαρακτήρα και, ούτε λίγο ούτε πολύ τον εμφανίζει να πνίγεται ενώ μετέβαινε σε ...επίσκεψη  φίλου του (!), σαν να επρόκειτο περί ενός ...απρόσεκτου ο οποίος κινούμενος άνευ σκοπού ασκόπως πλάι στο ποτάμι ...γλίστρησε και μη ξέροντας ...κολύμπι έχασε τη ζωή του! Αυτός, ο οποίος εν μέσω θυέλλης ξεκίνησε νύχτα έφιππος και φορώντας την πανοπλία του να διασχίσει ένα αγριεμένο ποτάμι για να μεταβεί να πολεμήσει και πνίγηκε όταν ο Ίππος του παραπάτησε και έπεσε μέσα στο ποτάμι με τον αναβάτη του ο οποίος παγιδεύθηκε από την βαρύτατη πανοπλία που φορούσε και εκ των συνθηκών δεν μπορούσε να αφαιρέσει ώστε να κολυμπήσει και να σωθεί!



     Αλλά το παραεκκλησιαστικό φερέφωνο δεν αρκείται σ΄ αυτό! Ασεβεί στη μνήμη του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη ο οποίος δια των ιδίων των γραπτών του όπου τιμά τους αρχαίους Θεούς υποδηλώνει και την πίστη του στην πατρώα Ελληνική θρησκεία, ενώ ο Μ. Δήμιτσας τον εμφανίζει και ως ...εβραιοχριστιανό:


     Ευτυχώς, για όσους η αλήθεια παραμένει Αξία βίου, η προσωπικότητα και το έργο του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη παραμένει ελληνοπρεπώς διαυγές και υπαρξιακώς πανάξιο! Τα υπέρ πατρώας Θρησκείας "scripta" του "manent" αενάως και οι Ύμνοι του στους Έλληνες Θεούς μας εμπνέουν ως αυθεντικές συνέχειες του Ελληνισμού παρά πάσαν ελπίδα των εχθρών του να τον αλλοιωσουν!