ΨΙΘΥΡΟΙ ΒΕΛΩΝ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΤΟΞΩΝ
Η σημερινή Προπόνηση
είχε ένα καταπληκτικό κλίμα μεταξύ των Συνασκουμένων, με απίστευτη κινητική
συνεργασία μεταξύ τους, και φοβερά αποτελέσματα βολών... Δεν μπορώ παρά μόνο
χαρούμενη να είμαι με τις εικόνες που είδα σήμερα από όλα τα παιδιά, αλλά ακόμα
ποιο χαρούμενη με την ομαδική εικόνα που αντίκρισα...
Άτομα διαφορετικά
τελείως μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα, άτομα διαφορετικών ηλικιών, άτομα με
ξεχωριστούς χαρακτήρες, άτομα με διαφορετικά προγράμματα, και γενικά... "Άτομα διαφορετικά και ξεχωριστά",
που συναντιούνται μόνο μια φορά την εβδομάδα για να συνασκηθούν, έδειξαν σήμερα
πως μπορούν να κάνουν τα πάντα και ατομικά και ομαδικά... ΤΟΞΌΤΕΣ που δείχνουν
πως αγαπούν αυτό που κάνουν με κάθε τους βολή...
Αυτό είδα σήμερα στα
μάτια όλων, αγάπη για την Τοξοβολία... Και αυτή η αγάπη τους θεωρώ πως ήταν
η αφετηρία για τον συντονισμό τους...
Ήταν σαν να είχαν φωνή
σήμερα η βολές των Τοξοτών και να μιλούσαν... (όχι μόνο τον κλασικό ήχο
πρόσκρουσης που όλοι γνωρίζουμε)... Κάθε βολή κάθε βέλος είχε και κάτι να
πει...
<<Έτσι ζήλεψαν
ακόμη 3 βέλη και μπήκαν στην συζήτηση έχοντας να πουν και την δική τους
ιστορία>>... Γιατί όχι άλλωστε...? <<Μια υγιής
συζήτηση είναι ένας δρόμος προς την σοφία, και κάθε δρόμος προς την σοφία είναι
πάντα ο σωστός>>
"Εύστοχες λοιπόν
οι βολές με τις τοποθετήσεις τους" μου είπαν σήμερα πως δεν υπάρχει κάτι
ακατόρθωτο φτάνει να είναι μεγαλύτερη η δύναμη της θέλησης που θα πνίξει κάθε
"δεν μπορώ"...
Έκπληκτη σήμερα
διαπίστωσα πως δεν υπήρξαν δικαιολογίες από κανέναν Συνασκούμενο, σε καμία
άσκηση, εύκολη η δύσκολη (για τον καθένα ξεχωριστά), κινητική η στατική,
ατομική ή ομαδική... Και αυτό το οφείλω στην "συζήτηση που είχαν σήμερα τα
βέλη"... Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο με δικαιολογίες... <<ΜΟΥ
ΕΙΠΑΝ>>, μόνο ΕΥΣΤΟΧΑ επιχειρήματα από κάθε βέλος...
Δυο μέρη και σήμερα
στην προθέρμανση. Το πρώτο μέρος με την
κινητική άσκηση της προσομοίωσης του τόξου, που παρατηρώ πως έχει ωφελήσει
όλους τους Συνασκουμενους, και το δεύτερο μέρος ήταν η καθιερωμένη προθέρμανση
της Ομάδας.
Ξεκινήσαμε με τις
αρχικές βολές μας. Τρεις βολές πρόσθιες,
τρεις βολές πλάγιες, και τρεις βολές πάρθιες, και ακόμη τρεις βολές πλάγιες με
κάθισμα.
Συνεχίσαμε με μια
κινητική άσκηση. Χώρισα την Γραμμή Βολής σε δύο παράλληλες και οριζόντιες προς τον στόχο. Οι Τοξότες της πίσω
γραμμής βρίσκονταν στα κενά των Τοξοτών της μπροστινής, και με δικό μου
παρατεταμένο σφύριγμα οι πίσω Τοξότες έμπαιναν με βήμα στα κενά της μπροστινής
γραμμής και έκαναν τις βολές τους σε δικούς μου χρόνους, αμέσως μετά επέστρεφαν
στην θέση τους πίσω για να οπλίσουν και κατόπιν έδινα χρόνους για την μπροστινή
γραμμή μέχρι να οπλίσουν η πίσω τοξότες...Απίστευτες εικόνες
έλαβα από την άσκηση, και σας ευχαριστώ όλους γι αυτό...
Η άσκηση έγινε τρεις
φορές, όπου στην τρίτη άλλαξα απλά τις γραμμές φέρνοντας τους πίσω μπροστά και
τους μπροστινούς Τοξότες πίσω.
Επίσης κινητική η
άσκηση που ακολούθησε και πολύ δυναμική η εικόνα της. Χωρισμένη σε τετράδες
δύο γραμμές απέναντι η μια στην άλλη και παράλληλες προς τον στόχο, ένας από
κάθε γραμμή προχωρούσε προς το κέντρο και όταν συναντιόντουσαν οι Τοξότες
ένωναν τις πλάτες τους. Πρώτος ξεκινούσε τη βολή ο Τοξότης που βρισκόταν στα
δεξιά σε δικούς μου χρόνους, έπειτα με δεξιόστροφη κίνηση (συνεχίζοντας να
κρατούν ενωμένες τις πλάτες) ερχόταν και ο άλλος τοξότης στα δεξιά και έκανε τη
βολή του στους χρόνους μου, έπειτα ακολούθησε παρατεταμένο σφύριγμα για τους
επόμενους 2 Τοξότες των γραμμών. Η άσκηση έγινε δύο
φορές.
Και για να ολοκληρωθεί
η συζήτηση κάναμε 3 τελευταίες βολές, μια προσθία, μια πλαγία και μία παρθία,
σε χρόνους δικούς μου και του μικρού μου Χρήστου, καθώς τον είχα σήμερα ως
εξαίρετο βοηθό... "Εντάξει... Θα τα πω όλα... Υπήρξαν και ορισμένα
παραπλανητικά σφυρίγματα που δεν κρατήθηκαν θέλοντας απεγνωσμένα να ακουστούν
από τον αγαπημένο μας Αριστοτέλη, αλλά οι Συνασκούμενοι με εξέπληξαν για ακόμη
μια φορά περιμένοντας το δικό μου σφύριγμα για να ολοκληρώσουν την βολή τους...
Ειλικρινά ευχαριστώ
πολύ τον καθένα ξεχωριστά γι'αυτό που μου δώσατε σήμερα με μοναδικό αποτέλεσμα
το χαμόγελο μου αυτήν την στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο...
Χρυσή Ηλιάδη
Βοηθός Αρχηγού Ομάδος
Υστερόγραφο
ΔΙΔΑΓΜΑ
για όλους μας
Η Χρυσούλα είναι ένα λεπτεπίλεπτο κορίτσι έγγαμο και μητέρα ενός βρέφους που, από αίσθημα μητρικής υπευθυνότητος, δεν το αφήνει στα χέρια κάποιου άλλου αλλά το έχει πάντα δίπλα της με ό,τι κι αν αυτό -επί χρόνια- της κοστίζει...
Η Χρυσούλα ξεκινά με την συγκοινωνία από την ...Σαρωνίδα, αγκαλιά με το βρέφος, το Τόξο και τη φαρέτρα της, για να φτάσει στον ...Λυκαβηττό και να είναι πάντα παρούσα σε κάθε εκδήλωση της Ομάδος ακόμη και μισή ώρα π ρ ι ν από τους "άλλους" που μένουμε έως και "δίπλα", σε κοντινές γειτονιές, χωρίς ποτέ να μας πει το αναμενόμενο "μένω μακριά", "είμαι μητέρα" κλπ κλπ
Σήμερα, εκτός των άλλων, ανέλαβε με ...χαμόγελο και την ευθύνη του ρόλου της Αρχηγού Βολής, με όσα επιπλέον κουραστικά ο ρόλος αυτός της επεφύλαξε.
Καθ΄ όλη την διάρκεια της Προπονήσεως δεν είχε μόνον κατά νου τους Συνασκουμένους της αλλά και το βρέφος της το οποίο έπαιζε δίπλα της...
Μετά την Προπόνηση δεν έφυγε για να επιστρέψει σπίτι της, αλλά κατέβηκε στην έδρα της Ομάδος όπου υπήρχε προγραμματισμένη συνάντηση-συζήτηση για την έναρξη των μαθημάτων της Σχολής Ιππικού Θεάτρου στο οποίο, η ίδια, έχει δηλώσει ενδιαφέρον.
Όταν η συνάντηση-συζήτηση ολοκληρώθηκε η Χρυσούλα δεν έφυγε για το σπίτι αλλά παρέμεινε για ακόμη δυο ώρες σε μια ιδιαίτερη συζήτηση για την βελτίωση εκκρεμοτήτων σχετικών με την Ομάδα, κρατώντας το βρέφος της κοιμισμένο στην αγκαλιά της χωρίς η ίδια να δείχνει καμία κούραση...
Έφυγε αργά το βράδυ κι όλοι πιστέψαμε ότι πάει για να ξεκουραστεί... κι όμως, εκείνη μόλις έφτασε στο σπίτι της, μία και είκοσι πέντε τα ξημερώματα, κάθισε και συνέταξε την Αναφορά της για την Προπόνηση που είχε διευθύνει και μας την έστειλε, αν και θα μπορούσε να την στείλει την επομένη. Η Χρυσούλα μπορεί να ήταν κομμάτια από την κούραση αλλά δεν καταδέχεται να γίνει "κομμάτια" από μια παρατήρηση -έστω και άδικη- για "ασυνέπεια"...
Δεν χρειάζεται να αναζητάς να θυσιαστείς στον έβδομο ουρανό μας σημειώνει ο Nietzsche, αλλά αυτό μπορείς να το κάνεις και πάνω στη γη... Δεν χρειάζεται να οραματίζεσαι ότι είσαι ένας θωρακοφόρος Ιππότης που πεθαίνει στο πεδίο του Grunwald για να νοιώσεις ήρωας, λέμε συχνά στην Ομάδα. Η θυσία και ο ηρωισμός είναι κάτι που μπορεί να τιμούν ακόμη κι ένα εύθραυστο κορίτσι όπως είναι η Χρυσούλα μας της οποίας το καθημερινό παράδεισμα ανάμεσά μας είναι πολύ διδακτικότερο από οποιανδήποτε πολεμική τέχνη κι από τα περιεχόμενα των συγγραμμάτων ακόμη και των πλέον βαθυστόχαστων φιλοσόφων...
Χρυσούλα,
σε ευχαριστούμε για την ανεκτίμητη διδασκαλία σου.
"ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ"
