ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΣΤΙΛΒΗ ...ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΥ ΜΑΡΜΑΡΟΥ

     Η εμπλοκή των Βαυαρών Γερμανών του 19^ου αιώνος στην ίδρυση του νεώτερου ελλαδικού κράτους είχε συναισθηματικήν αφετηρία κινήτρου, διασυνδέοντας ατόπως, την αρχαίαν Ελλάδα με το μετα-πυδναϊκό της τερατούργημα στο οποίο κυριάρχησε ένας πληθυσμός νοθευμένος από τους αλλοφύλους κατακτητές της άλλοτε λαμπρής γεωγραφικής περιοχής. Και για τους αφελείς Τεύτονες αυτή η, συναισθηματικής αφετηρίας, εμπλοκή είχε ως αποτέλεσμα να παραγάγουν, οψίμους εχθρούς αντί ευγνωμόνων φίλων διότι «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του …ευεργετηθέντος»!

     Στην χορεία της μεγάλης προσφοράς των Γερμανών προς το «ίδρυμά» τους, δηλαδή, το νεώτερο ελλαδικό κράτος, συμπεριλαμβάνεται βεβαίως και η θεμελίωση των νεοελλαδικών Γραμμάτων και Τεχνών με όσα ο Βασιλέας Όθων Α’ ανίδρυσε (Πανεπιστήμιο κλπ) και υπεστήριξε ώστε οι ελλαδίτες υπήκοοί του να παρακολουθήσουν, ει δυνατόν, όχι τα πολιτιστικά «ίχνη» των Ελλήνων αλλά, τουλάχιστον, εκείνα των Ευρωπαίων.

     Μετά την δολοφονία του ευγενούς πλην …ανυποψιάστου (περί της ψυχολογίας του όχλου που ανέλαβε να κυβερνήσει) πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος, η έλευση του Γερμανού Βασιλέως Όθωνος Α’ υπήρξε η φέρελπις προοπτική της συγκροτήσεως του νέου κράτους, ανεξαρτήτως εάν η ποιότητα των υπηκόων του έθετε υπό αμφισβήτηση την «βιωσιμότητά» του (όπως και απεδείχθη!). Και αυτό το κράτος, όντως, ανιδρύθηκε με τους καλύτερους οιωνούς σε ό,τι αφορούσε στις δομές του  (υγεία, ασφάλεια, παιδεία, δικαιοσύνη, οικονομία κλπ) αλλά «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» και οι υπήκοοι κατάφεραν, ως υποτελείς της αναξιότητός τους, να εγκλωβιστούν στην «ηλάγρα» των ανεπαρκειών τους, καταντώντας στον 21^ο αιώνα … «βαλκάνιοι απόκληροι» ασελγούντες επί της Ιστορίας των Ελλήνων! 

     Ωστόσο, στον εικαστικό τομέα, το νεώτερο, Οθώνειο, ελλαδικό κράτος βάσισε την Παιδεία των υπηκόων του στο μέγιστο, για την εποχή εκείνη, Σχολείο του Μονάχου όπου φοίτησαν και μεγαλούργησαν οι μέγιστοι των νέων Ελλήνων καλλιτεχνών, ζωγράφοι και γλύπτες, κατά κανόνα, υπό την αιγίδα του Βασιλέως Όθωνος Α΄ τον οποίο υπεστήριξε ο μεγάλος πατέρας του Βασιλέας της Βαυαρίας Λουδοβίκος Α’ της δυναστείας των Wittelsbach, θερμός φιλέλληνας και υποστηρικτής της επαναστάσεως του 1821.

     Οι «χρωστήρες» και οι «σμίλες» στην Σχολή του Μονάχου λάβαιναν ένα ιερό χρίσμα Ελληνικής Αισθητικής διότι αυτό ήταν το μύχιο «όραμα» των Γερμανών και, δη, της Βαυαρίας, όσο κι αν αυτό το «όραμα», τελικώς, απεδείχθη εντελώς ξένο προς τον ανελλήνιστο ψυχισμό των, συγκυριακώς, κατοίκων της μεταπελευθερωτικής νοτιοβαλκανικής χερσονήσου.

     Η «Αθηναϊκή Τριλογία» (Οθώνειο Πανεπιστήμιο, Ακαδημία, Βιβλιοθήκη) αποπνέουν το υψιπετές «όραμα» του Βασιλέως Όθωνος Α’ και μεταλαμπαδεύουν για πρώτη φορά από την Ελληνικήν αρχαιότητα και μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση, στον νεώτερο κόσμο την Ελληνικήν Αισθητική! Και αυτή η «Αθηναϊκή Τριλογία» παρέμεινε, ατυχώς το  μ ό ν ο  δείγμα λαμπρής αρχιτεκτονικής σε ολόκληρη την μεταπελευθερωτικήν Ελλάδα!

     Αλλά  π ο ι ο  ήταν το βασικό δομικό υλικό αυτής της λαμπρής αρχιτεκτονικής; Το πεντελικό μάρμαρο! Αυτό το στιβαρότατο αλλά και διαχρονικότατο δομικό υλικό του οποίου η εξόρυξη αλλά και επεξεργασία προϋποθέτει  κ ό π ο  αλλά το αποτέλεσμα αναδεικνύεται μνημειακό!

     Με αυτό το δυσκολότατο δομικό υλικό, ο διεθνώς καταξιωμένος γλύπτης μας Λεωνίδας Δρόσης (1834-1882) Γερμανικής καταγωγής από πατέρα (Karl von Dőrsch, Bαυαρός) ακόλουθος κι αυτός της Σχολής του Μονάχου αλλά και καθηγητής του Οθωνείου «Σχολείου των Τεχνών», κατάφερε να δώσει εκπληκτικά δείγματα μοναδικής γλυπτικής δεξιοτεχνίας στον μνημειακό ανδριάντα του Βαρβάκη (χώρος Ζαππείου) εκπλήσσοντάς μας με τις λεπτομέρειες του κυρίως έργου αλλά και των περιφερειακών αλληγορικών αγαλματιδίων που το περιβάλλουν (Απελευθερωμένη Ελλάδα, Ιστορία, Σκέψη και Ναυτικό).

     Τότε, που η μεταπολεμική παρακμή του «μοντερνισμού» δεν προωθούσε ως «καλλιτέχνες» αταλάντους «παρά φύσει» και με την απαραίτητη κομματική ταυτότητα, η σμίλη του Λεωνίδα Δρόση χάραζε επάνω στο πεντελικό μάρμαρο τον ορισμό της «κατά φύση» Τέχνης και της Αισθητικής κάνοντάς το να μας αφηγείται, με την μεγαλειώδη «γλώσσα» του αλήθειες τις οποίες οι μύστες μόνον κατέχουν!

     Αυτό το πεντελικό μάρμαρο, κάτω από την σμίλη του Λεωνίδα Δρόση … «μίλησε» και από τότε μας κρατά δεσμώτες της γλαφυρότητός του υποσκελίζοντας, αγέρωχο αυτό, τους κακαίσθητους και άτεχνους …επιγόνους!

     Ποιο, όμως, το μέγα μειονέκτημα αυτού του διαχρονικού κλασικού δομικού υλικού, του πάλλευκου και απαστράπτοντος στο ηλιακό φως, πεντελικού μαρμάρου; Μα, βεβαίως, η ίδια του η …λάμψη, η εκτυφλωτική στίλβη του την οποία λίγοι οφθαλμοί μπορούν να αντέξουν και να απολαύσουν!

     Υλικό φυσικό, ανθεκτικό, υπέροχο το πεντελικό μάρμαρο, αλλά με ένα, πράγματι,  μεγάλο μειονέκτημα το οποίο μετατρέπεται σε πλεονέκτημα διότι το αποκλείει από την νομή των «πολλών» διασφαλίζοντας την λατρεία του από τους ολίγους, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών «σιδήρου» και «χρυσού», όπως ισχύει επί γης.

     Πόσοι, άραγε, μπορούν να το χαρούν απελευθερωμένοι από αλυσίδες τρόμου προ του λαμπρού και πόσοι περισσότεροι, αντ΄ αυτού, επιλέγουν να τεχνουργήσουν επί της …άμμου, είναι υπόθεση ευνόητη για τον αδήριτο νόμο των ποιοτικών αναλογιών του βίου!

     Αλλά, τι σχέση μπορούν να έχουν όλα τα παραπάνω με ένα Ιστολόγιο Έφιππης Τοξοβολίας και με την Σχολή την οποία εκπροσωπεί, την Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» η οποία είναι Σχολή μιας έφιππης πολεμικής τέχνης και όχι …γλυπτικής; Βεβαίως και υπάρχει σχέση και η σχέση αυτή έγκειται στην αλληγορία του «δομικού υλικού»…

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" δόμησε την διδασκαλία της στο, δοκιμασμένο, "πεντελικό μάρμαρο" της Έφιππης Τοξοβολίας που λέγεται "Kassai Lajos", ένα "πεντελικό μάρμαρο" το οποίο μάλιστα κατά την διάρκεια της σύντομης επισκέψεώς του στην Αθήνα όχι μόνον υπήρξε προσκυνητής του Ιερού Βράχου της Ακροπόλεως αλλά και της ίδιας της ...Πεντέλης, όπου, ενώπιον ολίγων ευτυχών Ελλήνων, παρέδωσε και το πρώτο μάθημά του επί Ελληνικού εδάφους.

     Αυτό το ολοζώντανο "πεντελικό μάρμαρο", βεβαίως, δεν παράγει μόνον τελειότητα στον τομέα του αλλά εκπέμπει και λάμψη την οποία, είναι φυσικό, να μην αντέχουν όλοι οι οφθαλμοί και κάποιοι εξ αυτών να ενοχλούνται! Άλλωστε, πουθενά στην φύση δεν υπάρχει "ισότητα", ούτε και στην αντοχή των οράσεων έναντι του φωτός το οποίο, κάποιες φορές μπορεί να είναι και εκτυφλωτικό, όπως η διδασκαλία και, κυρίως, η  φ ι λ ο σ ο φ ί α  του Kassai Lajos! 

     Έτσι και η, ελάχιστη μπροστά στον Δάσκαλο Kassai Lajos, Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", μεταφέροντας πιστά στην Ελλάδα την διδασκαλία και την φιλοσοφία του, είναι φυσικό να ενοχλεί ..."οράσεις" και θεάσεις, κυρίως, όσων είναι παγιδευμένοι σε μια ταλανιστικήν αμφισβήτηση που επιμένει στο ...καχύποπτο "πολύ καλό για να είναι αληθινό" και ο σεβασμός μας, ο σεβασμός ημών των "Ελλήνων Κενταύρων" προς την ελευθερία του "άλλου", μας αποτρέπει από το να "κλειδαμπαρώνουμε θύρες", επιλέγοντας να τις διατηρούμε ορθάνοιχτες τόσο για είσοδο όσο και για έξοδο!

     Για εμάς τους "Έλληνες Κενταύρους" χρέος απομένει η συνέπεια προς την μεταλαμπάδευση των Αξιών της Ομάδος μας και της έφιππης πολεμικής τέχνης μας, αλλά και της αγαθής κατανοήσεως των άλλων, ακόμη και όσων δεν μας κατανοούν, ανεξαρτήτως του πως καθένας μπορεί αυτά να τα εκλάβει και πολύ περισσότερο, εξ αιτίας υποκειμενικών ερμηνειών και εκτιμήσεων διότι εμείς δεν εμπορευόμεθα (δωρεάν προσφέρουμε ό,τι μπορούμε...) αλλά λειτουργούμε.  

ΥΓ: Τα παραπάνω απαντούν στην αγωνία 

του υπερευαίσθητου και ευγενούς Μηνά μας 

ο οποίος αναρωτιέται συχνά για "ακατανόητες συμπεριφορές" 

κοινών αγαπημένων (και όχι μόνον...) προσώπων 

και, μόλις χθες βράδυ προβληματίζονταν γι αυτούς! 

"Έκαστος εφ'  ω ετάχθη" αγαπημένε μας Μηνά, 

"εφ΄ ω ετάχθη", κυρίως, από τις κατ΄ ιδίαν φυσικές του ιδιότητες 

(της "οράσεως" συμπεριλαμβανομένης) 

και επί της αλλαγής των οποίων 

ουδέ η φύση δύναται να επιδράσει 

αφού τον ον γεννάται και δεν γίνεται!