ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΙΠΠΙΚΟ  ΘΕΑΤΡΟ  &  ΑΛΧΗΜΕΙΑ 

     Eνοχοποιημένη από την πονηρώς αλχημίζουσα εκκλησία, η Αλχημεία, παραμένει εσαεί για τα ανήσυχα πνεύματα, τους Αλχημιστές, η υπέρτατη "ατραπός" έρευνας μιας αθέατης πραγματικότητος εκεί όπου το "ερευνάτε" και όχι μόνον "τας γραφάς" αλλά την ίδια την Φύση, εξακολουθεί να ορίζεται ως σημείον εστιάσεως της γνώσεως του Ανθρώπου.

     Προς αυτό το σημείον εστιάσεως στρέφεται και το γνωστικό "βλέμμα" των "Ελλήνων Κενταύρων" ελαύνον "επί ράχεως Ίππου" προς μια βαθύτερη φυσιοδιφία "αναγνώσεως" του κόσμου και της ζωής. Και στην κορυφή της κενταύρειας πυραμίδος, στην θέση του Ερμή του τρισμέγιστου ο Πλάτων με την "Πολιτεία" αντί του Σμαράγδινου Πίνακος, λίγο πιο κάτω, στην θέση του Αρνόλδου Βιλλανοβάνου  και του "Semita Semitae" ο Ξενοφών με το "Περί Ιππικής" και ακόμη πιο κάτω στη θέση του Ραϋμόνδου Λούλλου και του "Clavicula" ο Kassai Lajos με το επικό του έργο της Κοιλάδος για το οποίο κάθε τίτλος τυγχάνει ελάχιστος!  

     Όχι, η Αλχημεία δεν είναι το προσχηματικό "αφήγημα" του αφελούς Τεκτονισμού που προσπαθεί να χειραγωγήσει τους αφελέστερους, ανεύρους υπεργήρους, προγάστορες, θιασώτες του, αυτούς οι οποίοι κομπάζουν περί ..."Ιπποσύνης" καταπίνοντας κοψίδια στις ταβέρνες των "στοών" τους χωρίς ποτέ να έχουν αντικρίσει ...Ίππο! Η συναρπαστική αλληγορία της Αλχημείας γίνεται κατανοητή μόνον από όσους αισθάνονται ελεύθεροι και δυνατοί να εμβαδομετρήσουν το σύμπαν σαρώνοντας "ορίζοντες" μ΄ ένα ακάματο οπτικό νεύρο ίδιο με προβολέα σε πεδίο νυκτερινής αερομαχίας. Και στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" όπου το σκότος μιας αδιερεύνητης Ιππικής φωτίζεται προοδευτικά και μεθοδικά μέχρι να λάμψει και να χαρογραφηθεί όλος ο "ουρανός" της πολύ πιο πέρα από την ήδη υπάρχουσα, σημαντική, αλχημιστική βιβλιογραφία, το ανήσυχο "οπτικό νεύρο" ενός άγρυπνου Αλχημιστή ψαύει ολοένα και πιο σίγουρα τον Ίππο, την δική μας "φιλοσοφική λίθο" ενώ η αφή, πια, μας ψιθυρίζει ότι ζυγώνουμε στο στόχο.

     Γι αυτό και στο σημερινό μάθημα Ιππικού Θεάτρου ακολουθήσαμε "την ατραπό της ατραπού", συνδυάζοντας την παροχή στον Απόστολο σκηνικής και ιππικής δεξιότητος δίκην "Mercurium Philosophorum" (Yδραργύρου των Φιλοσόφων), ενός στοιχείου του οποίου ο βρασμός κατέχει την τέταρτη και ανώτερη θέση βαθμού πυρός της Αλχημείας στους 357 °C. Τι σημαίνει τούτο;

     Το μάθημα, σήμερα, του Απόστολου δεν ήταν καθόλου εύκολο! Εμπεριείχε συνδυαστικές απαιτήσεις ιππικής ισορροπιστικής αλλά και υποκριτικής καθόλου "βατές" για έναν αρχάριο Ιππέα κι έναν αρχαριότερο ηθοποιό κι όμως...

     Ο Απόστολος έδειξε να μην "προσκρούει" σε καμία δυσκολία, ή, αν θέλετε, να μην αντιλαμβάνεται καμία δυσκολία, ενστικτωδώς επιλέγοντας "την ατραπό της ατραπού" της αυτοσυγκεντρώσεως και διδάσκοντάς μας ότι τα "αδύνατα παρ΄ ανθρώποις δυνατά παρά τω ...αυτοσυγκεντρωμένω εστίν", επικυρώνοντας για άλλη μια φορά ότι "θεός" είναι ο αυτοσυγκεντρωμένος!  

     Ζητήθηκε, σήμερα από τον Απόστολο να διευθύνει γυμνιππευτικώς τον ανεπίσακτο και ανενστόμιστον Ίππο του ενώ, ταυτοχρόνως απήγγελε με σκηνικήν εκφορά λόγου ένα ποίημα επιδεικνύοντας και επίγνωση όχι μόνον του περιεχομένου και του εξ αυτού "μηνύματος" αλλά και της "εικαστικής" εικόνος του γραπτού καταδεικνύοντας, ενώ ίππευε και την "συνείδηση" της στίξεως του κειμένου!

     Και του ζητήθηκε μία σκηνική απαγγελία με ορθοφωνική επάρκεια ενώ διηύθυνε και με την επισήμανση δια της ανορθώσεως του βιβλίου του, άλλοτε σε τελείες, άλλοτε σε λέξεις με "ρ", άλλοτε σε κύρια ονόματα κι άλλοτε σε λέξεις με ..."ξ". Ειδικώς, αυτό το τελευταίο του ήρθε απρόσμενα στο τέλος προξενώντας του πανικό ψάχνοντας να εντοπίσει εγκαίρως το "ξ" για να σηκώσει το βιβλίο, αλλά "ξ" δεν υπήρχε μέχρι την μέση της δεύτερης σελίδος που του ζητήθηκε να σταματήσει, ωστόσο ο Απόστολος επέδειξε την καλύτερη ετοιμότητα για να σηκώσει το βιβλίο!

     Μετά από κάθε φορά που ανόρθωνε το βιβλίο, όταν το ξανακατέβαζε για να συνεχίσει ανάγνωση κι απαγγελία και σταθερά συνεχίζοντας την διεύθυνση του Ίππου, θα έπρεπε αμέσως να εντοπίσει το σημείο απ΄ όπου έπρεπε να συνεχίσει σε ένα κείμενο τυπωμένο με ...μικρά στοιχεία... Κι αυτό ήταν ακόμη μια δυσκολία που επέσυρε την αυτοσυγκέντρωση και προσοχή του στη σύνθεση των χειρισμών.

     Μια διαδικασία η οποία πολυσχάζει τον εγκέφαλο σε ξεχωριστά πεδία αυτοσυγκεντρώσεως (ισορροπία, διεύθυνση Ίππου και ετοιμότητα,"σύλληψη" του νοήματος του κειμένου, σύλληψη της "εικόνος" του κειμένου, σκηνική απαγγελία, επίδειξη στικτικής επιγνώσεως κλπ κλπ) συνθέτοντάς τα ως, τελικώς βαθμολογούμενο, αποτέλεσμα. 

     Με άλλα λόγια, σήμερα επιχειρήσαμε την πρώτη βαθμίδα του έργου του Αλχημιστή, την "διάλυση" όπως την περιγράφει ο Αρνόλδος Βιλλανοβάνος στο "Semita Semitae", δηλαδή, την αναγωγή των μετάλλων σε υδράργυρο, την μετατροπή των σωμάτων σε ύδωρ εκ του οποίου παρήχθησαν. Αναλύσαμε, λοιπόν, τις συνισταμένες ενός εφίππου σκηνικού ηθοποιού σε επιμέρους πεδία παρατηρήσεως προκειμένου να καταφέρουμε διορθώσεις και να ανασυνθέσουμε τα επιμέρους σε ένα συμπαγές τελικό αποτέλεσμα.

     Και η εξατομικευμένη σχεδίαση των μαθημάτων της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" για την περίπτωση του αγαπημένου μας Απόστολου προβλέπει την ακολουθία των επομένων τριών βαθμίδων αλχημιστικής εργασίας, ήτοι, "το εκ της γης γιγνόμενον", "της λίθου η κάθαρσις" και "η εξαέρωσις του ύδατος δι εξάρσεως" στις οποίες θα αναφερθούμε αναλυτικώς εν καιρώ.

     Αλλά ποιο ήταν το κείμενο που απήγγειλε ο Απόστολος; Ποιο άλλο από τον ... "Αλχημιστή, Ψαλμός για τη μεταστοιχείωση των μετάλλων" του μεγάλου Ezra Pound και από την συλλογή του "Ripostes".  

     Ένα κείμενο εκτενέστατο αλλά και δυσκολότατο λόγω του "κεκρυμμένου" μηνύματός του και των επαναλαμβανομένων ξενικών ονομάτων μαγισσών τα οποία όχι μόνον αιφνιδιάζουν ως σπάνια αλλά και δυσκολεύουν κατά την εκφορά λόγω διαπλοκής φωνηέντων και συμφώνων κατά τέτοιον τρόπο ώστε, επί της εκφοράς αυτής να γίνει διόρθωση της όλης αρθρώσεως όχι κατά την υποκειμενικήν εκδοχή ενός "διδάσκοντος" αλλά επί τη βάσει των ορθοφωνικών "παρακαταθηκών" του μεγάλου Δασκάλου Νικολάου Δ. Παπακωνσταντίνου ("Αγωγή του Λόγου, Ορθοφωνία).

     Και όλα 'τούτα τα "τρ" (Κλόστρα), "ρντ" (Αρντένκα, Πικάρντα), "γκρ" (Αγκραντίβα) των οποίων τα σύμφωνα θα έπρεπε να ακουστούν ένα-ένα, ξεχωριστά, κρυστάλλινα και διαυγέστατα, μέσα στο θυελλώδες εκπνευστικό ρεύμα ενός αρχαρίου Ιππέως ο οποίος, γυμνιππευτικώς πάντοτε, διευθύνει τον Ίππο του με ό,τι τούτο συνεπάγεται! Και, με τις απαραίτητες διορθώσεις, ακούστηκαν όπως έπρεπε και όπως θα απαιτούσε και ο αείμνηστος Νικόλαος Δ. Παπακωνσταντίνου στο λεπτομερές ασκησιολόγιο των ...478 σελίδων, "ευαγγελίου" του!  

'

     H ωραιότερη επίκληση στις αλχημίστριες μάγισσες έγινε σήμερα στο Ιππευτήριο των «Ελλήνων Κενταύρων» από τον Απόστολο Η Σαίλ, η Αελίς, η Αζαλαία, η Ραϊμόνα, η Τιμπόρ, η Βερανζέρα, η Μιράλ, η Σεμπελίν, η Οντιάρντα, η Ελαίν, η Τιρείς, η Αλκμήνα, η Αγκραντίβα, η Ανιές, η Αρντένκα, η Βρισηίς η Λιανόρα, η Λόικα, η Μιντόνζ, η Άνη, η Αιμελίς, η Λιανόρ, η Ιωάννα, η Βάννα, η Μαντέττα, η Βιέρα, η Αλοντέτα, η Πικάρντα, η Μανουέλα, η Υζώτ, η Υδόνη, η Βιέρνα, η Ζοσελύν, η Σελβάτζια, η Γκουισκάρντα, η Αλκυών, η Φαεθώνη, η Λητώ, όλες μα όλες οι μάγισσες μνημονεύτηκαν τόσο σεβαστικά ώστε και τα δύο «ν» της Μιντόνζ ακούστηκαν πεντακάθαρα στο απέραντο Ιππευτήριο. Σήμερα ο μέγας Ezra Pound είχε αφήσει πίσω του τη πλημμυρισμένη, αγαπημένη του, Βενετία και στάθηκε πάνω από το ηλιόλουστο Ιππευτήριό μας για να απολαύσει τον έφιππον Απόστολο να απαγγέλλει τον «Αλχημιστή» του.

     Ένας "Ψαλμός", λοιπόν, στην μεταστοιχείωση των μετάλλων με κάθε ελεύθερη μεθερμηνεία αυτής της αλληγορικής "μεταστοιχειώσεως", επιτρεπόμενη. Κι εμείς, εκμεταλλευόμενοι αυτή την ελευθεριότητα αλλά και τηρώντας την βασική αρχή των διατυπώσεών μας να επιμένουμε στην πραγματικότητα και στην αλήθεια της, θα λέγαμε ότι σε τούτο το μάθημα η μεταστοιχείωση δεν ήταν άλλη από την επαύξηση της καθόλου σκηνικής βελτιώσεως και της ιππικής αυτοπεποιθήσεως του μαθητή δια της ενστικτώδους εμβαθύνσεως στην αυτοπειθαρχία άνευ της οποίας η αποτυχία έως και το ατύχημα θα ήταν τα μόνα βέβαια!

     Οι ταυτόχρονες επικεντρώσεις της προσοχής του μαθητή αλλά και οι ταυτόχρονες κινήσεις και χειρισμοί κορμού, κεφαλής και άκρων καθ΄ όλη την διάρκεια του μαθήματος πολλαπλασίαζαν τις πιθανότητες ανησυχίας του Ίππου και απροβλέπτων αντιδράσεών του. Επ΄ αυτού του άξονος και η αναγκαστική βελτιστοποίηση της "στρογγυλής κινήσεως" του μαθητή, ακρογωνιαίου λίθου της Φυσικής Ιππικής και κατά το "ανάγκα και θεοί πείθονται"! 

    Aναφορικώς προς την ιστορία και τις παραδόσεις της παραδεδεγμένης Αλχημείας πολλά θρυλούνται και μας είναι παντελώς αδιάφορο, π.χ., κατά πόσον η φιλοσοφική λίθος του Ραϋμόνδου Λούλλου τον εβοήθησε όσο παρέμενε έγκλειστος στον πύργο του Εδουάρδου ΙΙ (14ο αι.) να παραγάγει τις 50.000 λίτρες χρυσού εκ μετατροπής υδραργύρου και κασσιτέρου, όπως μας αφηγείται ο ιστορικός, γεωγράφος και φιλόσοφος Nicolas Lenglet Du Fresnoy.

     Εκείνο το οποίο ενδιαφέρει εμάς είναι η αδιάκοπη έρευνα των γνωστικών ενδιαφερόντων μας προς προαγωγή τους και διεύρυνση των πνευματικών μας οριζόντων αλλά και ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας, κάτι που αποτελεί οίκοθεν νοούμενο χρέος μας, όπως και χρέος κάθε νουνεχούς. 

     Εν συμπεράσματι, εάν το Ιππικό Θέατρο δεν υπηρετούσε την Ιππική ουδέποτε θα εισήγετο στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"! Και αυτή η ρηξικέλευθη "εισαγωγή" τούτου του είδους Ιππικής δικαίωσε και πάλι την επιλογή της. Γι αυτό και σήμερα μετά από μία και περισσότερην ώρα μαθήματος Ιππικού Θεάτρου στο κεντρικό Ιππευτήριο μας περίμενε το Κυκλοτερές για την καθιερωμένη Έφιππη Τοξοβολία άνευ της οποίας δεν ολοκληρώνεται εκπαιδευτική ημερίδα.

     Κι εδώ ασκηθήκαμε για αρκετήν ώρα σε παντοειδείς τοξεύσεις με κατάληξη τις ριπαίες τοξεύσεις ταχυβολίας και στοχαστικής συγκεντρώσεως και ένοπλην αφίππευση εν κινήσει.

     Σήμερα εκτός των άλλων, ο Απόστολος από την μέση του μαθήματός του κατάφερε ενστικτωδώς να αποσπάσει τον Ίππο από την επιρροή του Εκπαιδευτή και να τον θέσει στην δική του. Χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει, ανέπτυξε τόσο πολύ την αυτοκυριαρχία και την αυτοπεποίθησή του ώστε ο Λάμπων έγινε "δικός του" με μία σχέση άψογης συνεργασίας. Και όταν επέστρεψαν και οι δύο στον Σταύλο στη θέση του Ίππου παρατηρούσαμε ένα οικόσιτο ...pet να ακολουθεί τον Απόστολο αδιαφορώντας για τον παρακείμενο Εκπαιδευτή. Αυτό κι αν ήτα κατόρθωμα!