« ΝΟΥΣ ΥΓΙΗΣ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΕΙ »

H AΡΜΟΝΙΚΗ ΑΝΕΛΙΞΗ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

     Με πρόταγμα τον νου και ακολούθημα το σώμα, το ιδρυτικό όραμα της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" για την ανάδειξη νοημόνων πολεμιστών, υλοποιείται τα τελευταία 15 χρόνια, με "εφαλτήριο" τις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες, το Ιππικό Θέατρο και την Έφιππη Τοξοβολία!

     Μία εργώδης κοινότητα ομαίμων "πολεμιστών του φωτός", τιμά τις παραδόσεις των προγόνων της, λογίων κατά κανόνα, Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως και ακολουθεί το παράδειγμα του Δασκάλου της, Ιππότη των Γραμμάτων και Τεχνών στη χώρα του αλλά και παγκόσμιου πρωταθλητή Kassai Lajos!

     Σε μιαν εποχή παρακμιακής υπελίξεως, στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" ενθαρρύνουμε την ανέλιξη πνεύματος και σώματος, επιδιώκοντες το "πολλώ κάρρονες" και, όπως φαίνεται, η προσπάθειά μας στέφεται από επιτυχία.

     Τούτες τις μέρες χαιρόμαστε τις προόδους, ταυτοχρόνως, τεσσάρων νέων παιδιών μας που επιβεβαιώνουν την κυριαρχία των Αξιών εν μέσω περιρρεουσών συνθηκών οι οποίες ευτελίζουν κάθε έννοια πνευματικότητος αλλά και αλκής, με τις δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, σε πλήρη "παρά φύσει" κατάπτωση και έκπτωση!

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΟΝΟΥ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ-ΗΘΟΠΟΙΟΣ-ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΣ
22 ΕΤΩΝ

Βιογραφικό

     Η Δέσποινα Μπόνου γεννήθηκε στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 1998 και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. Κόλλησε το μικρόβιο του θεάτρου από τον παππού της σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών και άρχισε να ασχολείται πιο επαγγελματικά με τον χώρο στα 16 της χρόνια, όταν με τη βοήθεια της γιαγιάς της, κρυφά από τους γονείς της, γράφτηκε στη θεατρική ομάδα της «Εστίας Νέας Σμύρνης», υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Ζάκα. Αποφάσισε να εξελίξει την τεχνική της φοιτώντας δύο καλοκαίρια στα εφηβικά μαθήματα της Κινηματογραφικής Ακαδημίας της Νέας Υόρκης (New York Film Academy), και από το 2016 έως τώρα, φοιτά στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος (Deree), όπου σπουδάζει Theatre Arts και Communications, ενώ μόλις έλαβε το πτυχίο της πάνω στο «Πρόγραμμα Διεθνών Τιμών». Παράλληλα με τις σπουδές της, έπαιξε σε παραστάσεις εντός και εκτός του πανεπιστημίου, καθώς και σε ταινίες μικρού μήκους. Εργάστηκε για ένα εξάμηνο στα κεντρικά γραφεία του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, και για δύο καλοκαίρια, στο ίδιο φεστιβάλ, ως ομαδάρχισσα, συντονίστρια και μεταφράστρια στην ομάδα του σκηνοθέτη Dennis Hilton-Reed, και του χορευτή/χορογράφου Ichinosuke Umekawa. Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως ‘δασκάλα’ στην ενισχυτική διδασκαλία του πανεπιστημίου, βοηθώντας μαθητές που έχουν ανάγκη στα μαθήματά τους. Στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με το πιάνο, το τραγούδι, καθώς και πιο ερασιτεχνικά με την εκμάθηση των Ιαπωνικών, την ιππασία και την τοξοβολία, στο πλευρό των Ελλήνων Κενταύρων. Ταυτόχρονα, ετοιμάζει τον ερχόμενο μήνα δικιά της κινησιολογική παράσταση βασισμένη στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης που θα πραγματοποιηθεί στον αρχαιολογικό χώρο του Λαυρίου, και παράσταση πάνω σε δικό της κείμενο, με θέμα τα επιτεύγματα και την καθημερινή ζωή των αρχαίων πολεμιστριών, των Αμαζόνων, προγραμματισμένη για την ερχόμενη άνοιξη.

ΑΜΑΖΟΝΕΣ: ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΙΕΣ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

"Αμαζόνες: Οι Αρχαίες Πολεμίστριες"

της Δέσποινας Μπόνου

[International Honors Program, DEREE—ACG, 2020]

     Από της αρχαιότητα, η θέση των γυναικών στην κοινωνία, έχει οριστεί, αμφισβητηθεί και αλλάξει. Αυτή η εργασία εξετάζει την καθημερινή ζωή και τα έθιμα των Αμαζόνων, των αρχαίων πολεμιστριών της αρχαίας Σκυθίας, οι οποίες επαναπροσδιόρισαν την θέση της γυναίκας, στο πλαίσιο μιας μητριαρχικής κοινωνίας και συμπεριφέρθηκαν όμοια με άνδρες. Μέσα από την έρευνα, αποσκοπούσα να δημιουργήσω μία χοροθεατρική παράσταση, αλλά λόγω του ξεσπάσματος του κορωναϊού να μετατρέψω την παράσταση και τη διαδικασία της σε μορφή γραπτής εργασίας: project portfolio. Παρόλα αυτά, το portfolio είναι ιστορικά βασισμένο σε αρχαίες και μεταγενέστερες αποδείξεις σχετικά με τις Αμαζόνες, όπως αρχαιολογικές ανασκαφές, αρχαίους μύθους και επιγραφές, αρχαία αγγεία και αγάλματα, καθώς και σύγχρονη λογοτεχνία, όπως βιβλία, έρευνες, θεατρικά έργα και ποίηση. Ο κύριος στόχος αυτής της εργασίας, είναι να παρουσιάσω όλο αυτό το υλικό με οπτικοακουστικό τρόπο, συμπεριλαμβάνοντας ένα πρωτότυπο σενάριο, πρωτότυπη μουσική σύνθεση και χορογραφίες, μαζί με χειροποίητα κουστούμια και αντικείμενα, τα οποία θα αποτυπώνουν τις ζωές και τα κατορθώματα των τριών πιο καταξιωμένων βασιλισσών των Αμαζόνων. Με, εκ βαθέων, αναφορές στην Ιππολύτη και τη χρυσή της ζώνη, τη Αντιόπη και την αγάπη της για έναν άνδρα, και την Πενθεσίλεια στο πεδίο της Τροίας, το σενάριο επίσης περιέχει δεσμικές και πένθιμες τελετουργίες, καθώς και μια ματιά στην παιδική και ενήλικη ζωή τους.

ΣΥΝΑΨΗ

Γιατί τις Αμαζόνες;

     Στο πλαίσιο της φοίτησής μου στο Πρόγραμμα Διεθνών Τιμών, του Αμερικάνικου Κολλεγίου Ελλάδος (International Honors Program at Deree, the American College of Greece), κλήθηκα να μελετήσω από επιλογή τη μυθολογία των Αμαζόνων, των πολεμιστριών της αρχαίας Σκυθίας. Συγκεκριμένα, διάλεξα αυτή τη θεματολογία, καθώς, παρόλο που οι Αμαζόνες απασχολούν ένα σχετικά μεγάλο μέρος της Ελληνικής μυθολογίας, τα επιτεύγματά τους δεν είναι ευρέως γνωστά. Με ενδιέφερε λοιπόν να τις ερευνήσω ως την πρώτη μητριαρχική κοινωνία που υπήρξε ποτέ και παράλληλα, να εξερευνήσω πώς μία ηθοποιός/χορεύτρια μπορεί να κινηθεί με ζωώδη κίνηση πάνω στη σκηνή. Σκοπός μου ήταν να δημιουργήσω μία πρωτότυπη χοροθεατρική παράσταση γύρω από το πρόσωπό τους, καθώς με ενδιαφέρει η ενασχόληση με τον τομέα της Αρχαιολογίας, της Μυθολογίας και του Θεάτρου και πώς αυτά τα τρία μπορούν να συνδυαστούν.

Αλλαγές Λόγω του Εθνικού Περιορισμού:

     Αρχικά, η παράσταση είχε αρχίσει να παίρνει μορφή μέσα από έξι παράγοντες: 1) Τη συγγραφή πρωτότυπου σεναρίου εμπνευσμένο από αρχαίες Ελληνικές πηγές, 2) Τη διαδικασία σκηνοθεσίας και προβών, 3) Τη δημιουργία χορογραφιών, 4) Τη σύνθεση μουσικής, 5) Τη δημιουργία κουστουμιών, καθώς και 6) Την κατασκευή πολεμικών αντικειμένων. Λόγω της εξάπλωσης της πανδημίας του κορωναϊού και της εθνικής απαγόρευσης κυκλοφορίας, αναγκάστηκα να μετατρέψω την παράσταση και τη διαδικασία της σε μορφή γραπτής εργασίας: project portfolio. Επομένως, έχοντας ήδη έτοιμα: το σενάριο και τη μουσική, μετέφερα τους υπόλοιπους παράγοντες γραπτώς, για να χρησιμοποιηθούν ως κομβικό σημείο για δημιουργία της παράστασης στο μέλλον.

Το Σενάριο:

     Έχοντας κάνει έρευνα πάνω στις αρχαίες Ελληνικές και Ρωμαϊκές πηγές, αποφάσισα να γράψω το σενάριο ακολουθώντας το μοντέλο γραφής του Αριστοτέλη, ο οποίος στην «Ποιητική» αναφέρει πως ο μύθος πρέπει να συγκροτείται από αρχή, μέση και τέλος, και πως οι πράξεις των Ηρώων πρέπει να οδηγούν στο τέλος σε μία λύση.

     Η πρώτη σκηνή επεξηγεί τη θεϊκή καταγωγή των Αμαζόνων, ως κόρες του θεού του πολέμου, Άρη, και της Ναϊάδας Αρμονίας, καθώς απομυθοποιεί τη ρίζα του ονόματός τους,  ως τις γυναίκες που έκοβαν το δεξιό τους μαστό (α + μαζός), σύμφωνα με τον Ελλάνικο, αλλά τους προσδιορίζει το πραγματικό τους όνομα που αναφέρει ο Ηρόδοτος, «οιορ-πάτα», δηλαδή «οι σφαγείς των ανδρών» στα Σκυθικά.

     Η δεύτερη σκηνή, αποτελεί την πρώτη κύρια πράξη της παράστασης, και ακολουθεί την ιστορία του ένατου άθλου του Ηρακλή, ο οποίος κλήθηκε να αποκτήσει τη χρυσή ζώνη της βασίλισσας Ιππολύτης. Η επίσκεψή του στη χώρα των Αμαζόνων κατέληξε στην σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση της φυλής τους.

     Έπειτα, η τρίτη σκηνή παρουσιάζει τις καθημερινές τους συνήθειες όπως την καλλιέργεια γης, την πολεμική τους εκπαίδευση, και το γεγονός ότι θεωρούνται από τους πρώτους λαούς που ημέρευσαν και εκπαίδευσαν άλογα. Στην σκηνή επίσης, παρουσιάζεται ο Σκυθικός δεσμός αίματος που φημολογούνταν ότι τελούσαν, στον οποίο συμμετείχαν μια Αμαζόνα ως μέντορας, και άλλες δύο ως μαθητευόμενες (Τριαδικός Δεσμός).

     Στην τέταρτη σκηνή παρουσιάζεται η δεύτερη κύρια πράξη γύρω από το πρόσωπο της Αντιόπης. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν πως ο Θησέας απήγαγε την Αντιόπη όταν συνόδευσε τον Ηρακλή στον άθλο του, αλλά άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως η Αντιόπη ερωτεύτηκε τον Αθηναίο ήρωα και το έσκασε μαζί του στην Αθήνα. Το γεγονός ότι ακολούθησε τον Θησέα με τη δικιά της βούληση, δείχνει την συναισθηματική ήττα της Αμαζόνας, συγκριτικά με τη σωματική και πολεμική ήττα της Ιππολύτης. Ως αποτέλεσμα, ξέσπασε η ξακουστή Αμαζονομαχία στην Αθήνα, όπου για άλλη μία φορά, θριαμβευτές ήταν οι Αθηναίοι.

     Η πέμπτη σκηνή γράφτηκε γύρω από τις συνήθεις της ενήλικης ζωής τους, όπως την ετυμολογία της έννοιας της «παρθένας γυναίκας» για εκείνες, την ετήσια δίμηνη διαμονή τους στα Σκυθικά όρη μαζί με τους γειτονικούς λαούς, όπως τους Σαρμάτες, με σκοπό την αναπαραγωγή, και τη σχέση τους με αρσενικά μωρά που γεννιόνταν από την ένωση τους.

     Η έκτη σκηνή τοποθετείται στο πεδίο της Τροίας και αποτελεί την τελευταία κύρια πράξη, στην οποία, η εκάστοτε βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια, έχει αποδεχτεί το κάλεσμα βοήθειας του Πριάμου και μονομαχεί με τον Αχιλλέα. Με αποτέλεσμα, η πολεμίστρια να χάσει τη ζωή της από το χέρι του Έλληνα πολεμιστή, και να ακολουθήσει άλλη μία μεγάλη ήττα των Αμαζόνων.

     Η έβδομη και τελευταία σκηνή, παρουσιάζει την νεκρική τελετή της Πενθεσίλειας από τις εναπομείνασες  Αμαζόνες, σηματοδοτώντας την πτώση του λαού τους.

     Αυτές οι τρεις ήττες των Αμαζόνων σε πολεμικό επίπεδο, όπως έγινε με την Ιππολύτη και την Πενθεσίλεια, αλλά και σε συναισθηματικό επίπεδο στην περίπτωση της Αντιόπης, προετοίμασαν την τελειωτική πτώση της μητριαρχικής κοινωνίας τους, με αποτέλεσμα η ιστορία να τους να θεωρηθεί παραμύθι για τους μεταγενέστερους. Παρόλα αυτά, η κληρονομιά τους επιβίωσε σε άλλες μορφές και σε άλλα γεωγραφικά μέρη του πλανήτη, όπως η Β. Αφρική, η Κίνα και η Μογγολία.

Η Διαδικασία Σκηνοθεσίας και των Προβών:

     Πριν από τον εθνικό περιορισμό της κυκλοφορίας, προλάβαμε να δουλέψουμε σε περιορισμένες πρόβες, πάνω στις οποίες ήμουν διατεθειμένη να ακούσω τις ιδέες και να δω τις σκηνικές εικόνες που είχαν να προσφέρουν οι ηθοποιοί μου. Προλάβαμε να δουλέψουμε πάνω σε δύο αυτοσχεδιασμούς που δημιούργησα, όπου στην μία θα έμπαιναν στη θέση της Αμαζόνας Βασίλισσας η οποία πολεμάει στη μάχη και τους ζήτησα να ανακαλύψουν πώς αυτός ο χαρακτήρας περπατάει, μιλάει και μάχεται. Στην άλλη, αφού οι Αμαζόνες είχαν τόσο στενούς δεσμούς με τα άλογά τους, και αφού δεν μου ήταν εφικτό να έχω πραγματικά άλογα στην παράσταση, κάλεσα  τις ηθοποιούς μου να ανακαλύψουν πως μπορούν να εμφυσήσουν την κίνηση του αλόγου στα σώματά τους και να περπατήσουν σαν και αυτά.

Οι Χορογραφίες:

     Για τις χορογραφίες, αποφάσισα να συμπεριλάβω το «Πυρρίχιο Πολεμικό Χορό». Ο χορός αυτός χορευόταν από τους πολεμιστές γύρω από τη φωτιά πριν τις μάχες, ενώ ήταν ντυμένοι με τις πανοπλίες τους. Ο Ξενοφώντας υποστηρίζει πως και οι Αμαζόνες τελούσαν το χορό, και για αυτό, θεώρησα πως είναι ταιριαστό να δείξω πως και οι γυναίκες-πολεμίστριες τιμούσαν ένα ανδρικό έθιμο πριν τη μάχη, υπογραμμίζοντας έτσι την αρρενωπότητά τους.

     Εκτός αυτού, σκόπευα να συμπεριλάβω χορογραφίες και για κάθε μάχη που υπάρχει στο σενάριο. Για τη μάχη ενάντια στον Ηρακλή, αποφάσισα να βασίσω τη χορογραφία στην κίνηση του δόρατος, καθώς είναι ένα όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από απόσταση, και με αυτήν την επιλογή ήθελα να δείξω ότι οι Αμαζόνες δεν κατάφεραν καθόλου να προσεγγίσουν τον Ημίθεο Ηρακλή, πόσο μάλλον να τον τραυματίσουν. Στη δεύτερη χορογραφία, στην Αμαζονομαχία, αποφάσισα να δώσω στις ηθοποιούς μου τόξα (χωρίς βέλη για λόγους ασφαλείας), για να υπογραμμίσω τη Σκυθική τους καταγωγή, διότι οι Σκύθες θεωρούνται από κάποιους ως ο πρώτος λαός που εξάσκησε το τόξο  και το βέλος. Με αυτόν τον τρόπο επισημαίνεται και η προδοσία της Αντιόπης απέναντι στην οικογένεια και την καταγωγή της. Τέλος, στην χορογραφία για το πεδίο της Τροίας, αποφάσισα να συμπεριλάβω το αρχαίο πολεμικό όπλο που είναι η σάγαρις, δηλαδή, ο μικρός άνισος διπλοπέλεκυς, για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή ιστορικές πηγές αναφέρουν πως δημιουργήθηκε από την ίδια την Πενθεσίλεια και, δεύτερον, επειδή είναι ένα όπλο το οποίο, κυρίως, χρησιμοποιείται από κοντινή απόσταση, και με αυτό ήθελα να δείξω πως η Πενθεσίλεια κατάφερε να πλησιάσει πολύ κοντά τον  Αχιλλέα στη μάχη και πως ήταν αντάξιά του. Όσον αφορά την σχεδίαση των χορογραφιών, συνεργάστηκα με τη χορεύτρια και χορογράφο, Έρση Λαδάκη, καθώς είναι ένας τομέας στον οποίο εγώ δεν είμαι καλή γνώστρια.

Η Μουσική:

     Για τη σύνθεση της μουσικής, στηρίχθηκα σε ιστοριογραφικά, μυθολογικά και αρχαιολογικά στοιχεία, όπως το μελανόμορφο σκύφο που απεικονίζει τις Αμαζόνες να χορεύουν στη συνοδεία αυλού, το ποίημα του Καλλίμαχου για το ρυθμό στο χορό της Ιππολύτης, και τις αρχαιολογικές ανασκαφές, τα οποία έδειξαν πως οι Αμαζόνες μάλλον χρησιμοποιούσαν αυλούς και τύμπανα για να χορέψουν. Παράλληλα, είχα και εμπνεύσεις από μοντέρνα συγκροτήματα, όπως το Ελληνικό συγκρότημα «Δαιμόνια Νύμφη». Έχοντας συλλέξει τα παραπάνω στοιχεία, τα έδωσα στη μουσικοσυνθέτρια με την οποία συνεργάστηκα, τη Σοφία Ρουμπάτη, και την άφησα να γράψει τη μουσική μόνη της.

Τα Κουστούμια:

     Όσον αφορά τα κουστούμια, όπως προαναφέρθηκε, δημιούργησα την παράσταση γύρω από τρεις κυρίαρχες φιγούρες των Αμαζόνων και έτσι υπάρχουν τρεις βασικές ιστορίες στο σενάριο. Αφού η καθεμία από αυτές τις τρεις φιγούρες έχει το δικό της Τριαδικό δεσμό, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, αποφάσισα να δημιουργήσω κοστούμια τα οποία θα είναι όμοια ανά τριάδα.

     Για την πρώτη τριάδα, την Ιππολύτη, τη Μελανίππη και την Αλκίππη, αποφάσισα να αγγίξω την ιδέα του εκτεθειμένου στήθους. Πολλοί αρχαίοι ιστορικοί πίστευαν πως οι Αμαζόνες έκοβαν το δεξιό τους μαστό για να αποκτήσουν καλύτερη κίνηση στον χειρισμό του τόξου, το οποίο έχει απορριφθεί ως ιδέα από την αρχαιότητα, καθώς επεξηγείται ότι οι Αμαζόνες απλά άφηναν εκτεθειμένο το δεξί στήθος για άνεση στην ίδια κίνηση.

     Για τη δεύτερη τριάδα, την Αντιόπη, την Πολεμούσα και την Ορνίθια, αποφάσισα να αποδώσω τη Σκυθική τους ενδυμασία, καθώς στην πλειοψηφία των αγγείων, απεικονίζονται με μακριά μανίκια και παντελόνια, και περίτεχνα σχέδια. Μάλιστα, υποστηρίζεται πως οι Αμαζόνες ήταν οι πρώτες που φόρεσαν μακριά ρούχα και παντελόνια, και έτσι, ήθελα να επισημάνω την προδοσία της Σκυθικής φύσης της Αντιόπης, για την Ελληνική, μέσω της ενδυμασίας της.

     Για την τρίτη τριάδα, την Πενθεσίλεια, την Δεινομάχη και την Δερινόη, αποφάσισα να βασίσω το ρουχισμό τους σε απεικονίσεις αγγείων που είναι άμεσα επηρεασμένα από τις Ελληνικές ενδυμασίες. Επομένως, οι τρείς τους θα έχουν ενδυμασίες που ταιριάζουν καλύτερα σε πολεμιστή στο πεδίο της μάχης, με δερμάτινες επικαλύψεις στους ώμους, στη μέση και στους καρπούς.

Τα Όπλα:

     Τέλος, ήθελα να κατασκευάσω όπλα για να χρησιμοποιηθούν στις χορογραφίες. Συγκεκριμένα, ήθελα να κατασκευάσω «πέλτες», ασπίδες σε σχήμα μισοφέγγαρου, τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Σκυθικοί λαοί. Έπειτα, σκυθικά τόξα, τα οποία είναι μικρότερα σε μέγεθος από ότι τα Ελληνικά και προσέφεραν μεγαλύτερη ταχύτητα και ακρίβεια στον χειριστή, τους, σαγάρεις που, όπως προαναφέρθηκε, κατασκευάστηκαν από την Πενθεσίλεια, και δόρατα, τα οποία οι Αμαζόνες τα χρησιμοποιούσαν περισσότερο από τα σπαθιά.

Η Επίδραση των Προσωπικών μου Βιωμάτων ως Τοξότριας και Ιππεύτριας:

     Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να αναφερθώ στο πώς συνέβαλε η προσωπική μου εμπειρία με την ιππασία και την τοξοβολία στη δημιουργία αυτής της εργασίας. Συγκεκριμένα, η ιππασία αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση, καθώς όχι μόνο με βοήθησε να αισθανθώ και εγώ η ίδια ως Αμαζόνα, και να μεταφέρω τα βιώματά μου στις ηθοποιούς μου, αλλά αποτέλεσε και τον κύριο παράγοντα για να αναπτύξω την ιδέα της συμπεριφοράς του σώματος του ηθοποιού ως αλόγου πάνω στην σκηνή.

     Παρατηρώντας τις κινήσεις του ίππου από απόσταση, κράτησα νοερές σημειώσεις πάνω στην ανατομία του αλόγου, όπως στην σύσπαση των μυών, στην κίνηση του κεφαλιού, ακόμα και στην κίνηση της ουράς, στο ρυθμό του καλπάσματός του, καθώς και στα χλιμιντρίσματά του. Από την άλλη, ιππεύοντας είχα την ευκαιρία να κάνω επιπλέον παρατηρήσεις στη συμπεριφορά του ίππου, όπως στον εσωτερικό ρυθμό που αναπτύσσει ένας ιππέας με τον ίππο, στην εναρμόνιση των κινήσεων των δύων και την τυφλή εμπιστοσύνη. Όλα αυτά τα κατέγραψα σε ένα τετράδιο, και με έμπνευση από το έργο του Ιάπωνα σκηνοθέτη και συγγραφέα, Tadashi Suzuki, έκτισα μία δική μου άσκηση στην οποία οι ηθοποιοί μου θα απελευθερώνονταν από τους περιορισμούς του ανθρωπίνου νου, που περιορίζει τις κινήσεις και τις δυνατότητες του σώματος, και σταδιακά θα αποκτούσαν την κίνηση του αλόγου.

     Παρομοίως, η σύντομη εμπειρία μου στην άσκηση της τοξοβολίας με βοήθησε αρχικά στο να θέσω αυτόν τον στόχο και να τον επιτύχω. Όπως και στην τοξοβολία, έτσι και στη δημιουργία του οτιδήποτε από το μηδέν, πρέπει να έχεις συγκέντρωση και ξεκάθαρο σημείο στόχου. Έτσι και έγινε και στη δικιά μου περίπτωση: ξεκαθάρισα τον στόχο μου και συγκεντρώθηκα αποκλειστικά σε αυτόν. Έκλεισα τα αυτιά σε οποιεσδήποτε αρνητικές επιρροές και αντιμετώπισα τις αντιξοότητες και τα προβλήματα που βρέθηκαν στο πέρασμά μου (και ήταν πολλά!), βλέποντάς τα ως πρόκληση για να γίνω καλύτερη, και αντιμετωπίζοντάς τα με μεγαλύτερο πείσμα και με ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο. Μου έχει εγγραφεί και στο νου μία φράση που άκουσα από τον εκπαιδευτή της ομάδας μας, Αριστοτέλη, όταν ήμουν σε ηλικία 15 ετών, να λέει πως «είναι να σημαντικότερο να τοξεύεις με την καρδιά». Και έτσι προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα να φέρω εις πέρας την εργασία με την καρδιά.

     Με άλλα λόγια, η τοξοβολία μου προσέφερε το συναίσθημα ότι μπορώ να καταφέρω οτιδήποτε βάλω στο νου, αρκεί να τολμήσω να αφήσω τη χορδή και να ελευθερώσω το βέλος.

MAΡΙΝΑ ΚΙΚΙΔΟΥ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, 14 ΕΤΩΝ

     Τι γίνεται όταν ένας πρίγκιπας ασήμαντος για όλους μαθαίνει πως αναλαμβάνει την ηγεσία της Σελκούθια; Το νεαρό της ηλικίας του αποτελεί έγκλημα για τον αχάριστο μονάρχη του γειτονικού βασιλείου. Απειλεί να καταστρέψει τη Σελκούθια, αν ο πρίγκιπας Βάνκερ δεν αποδείξει πως είναι άξιος να στεφθεί. Τι γίνεται όταν η αρχή μίας εκστρατείας μετατρέπεται στην εκπλήρωση ενός ονείρου; Όταν οι εχθροί γίνονται φίλοι; Μία μοιραία συνάντηση θα ανατρέψει τα γεγονότα και θα ξυπνήσει το «τέρας» στην ψυχή του καταραμένου διαδόχου. Μα μέχρι πού θα έφτανε κανείς για τον θρόνο; Μία ιστορία αγάπης και προδοσίας, μεταξύ ψέματος κι αλήθειας, γραμμένη για τους ήρωες των καιρών μας.

      Την συνέχεια μας την περιγράφει η 14χρονη Μαρίνα Κικίδου, Μέλος των "Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος" στο βιβλίο της που μόλις κυκλοφόρησε, στις εκδόσεις "Φύλατος" με τον τίτλο "ΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΕΛΚΟΥΘΙΑ" και δια "φωνής" του Αρχηγού της, ολόκληρη η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" της απευθύνουμε τα, εν συνεχεία, συγχαρητήρια:

 ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ

     Οι "Έλληνες Κένταυροι Χαλκίδος" συγχαίρουμε το Μέλος της Ομάδος μας Μαρίνα Κικίδου για την ευγένεια της ψυχής της, την πειθαρχία και τις συγγραφικές της ικανότητες, ολοκληρώνοντας την συγγραφή και την έκδοση του πρώτου της μυθιστορήματος "Οι Υπερασπιστές της Σελκούθια", σε ηλικία μόλις 14 ετών!

              

Ο Αρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος",

Εφιπποτοξότης Γ. Σταυριανόπουλος - Ιφικράτης

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

EΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ 12 ΕΤΩΝ

     Ο νεαρός Θεοχάρης μας, μετά τις επιτυχείς εξετάσεις του κατέκτησε την Πιστοποίηση του Εφιπποτοξότη, γενόμενος ο νεαρότερος Έλληνας (ίσως και διεθνής) πολεμιστής αυτής της τόσο απαιτητικής Πολεμικής Τέχνης.

     Ο επιτυχών είναι μαθητής της Σχολής μας από τον περασμένο Σεπτέμβριο και λογιζομένης και της διακοπής των δραστηριοτήτων των Ιππικών Ομίλων λόγω κορωναϊού, κατέγραψε και ρεκόρ χρόνου εκπαιδεύσεως προκειμένου να διαπιστευθεί ως Εφιπποτοξότης!

     Ο 12χρονος Θεοχάρης Κυριακίδης, παραλλήλως με την Έφιππη Τοξοβολία συμμετέχει αγωνιστικά και στην Υπερπήδηση Εμποδίων προπονούμενος από τον Πατέρα του κ. Δημήτρη Κυριακίδη, Προπονητή Υπερπηδήσεως Εμποδίων.

ΜΗΝΑΣ ΤΣΟΜΠΑΝΙΑΝ

ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ ΥΠΟ ΕΠΙΒΛΕΨΗ 
ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΗΣ ΝΕΜΕΟΝΙΚΗΣ ΟΠΛΙΤΟΔΡΟΜΙΑΣ 2016

     Ικανός Εφιπποτοξότης αλλά και φιλοσοφημένος διανοητής, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Μηνάς μας δομεί τον επίλογο αυτής της παρουσιάσεως αφήνοντας, με το κείμενό του, το δακτυλικό αποτύπωμα των συλλογισμών του που επισφραγίζουν την συζυγή πρόοδο των "Ελλήνων Κενταύρων" τόσον ως προς την πολεμική τέχνη μας όσο και προς την συγκροτημένη σκέψη η οποία πρέπει να καθοδηγεί τον Πολεμιστή. Απολαύστε τον:

"Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια ημέρα, 

αλλά κάηκε σε μια νύχτα"

     Μετά από 24 ώρες ασταμάτητων καλπασμών ο Δάσκαλος μας Κάσσαι Λάιος, καταρρίπτοντας προηγούμενο δικό του ρεκόρ, πριν από χρόνια, παραδέχεται ότι, αφιππεύοντας βρισκόταν σε άλλο επίπεδο συνειδητότητας, απόδειξη  ότι η Έφιππη Τοξοβολία είναι κατά κύριο και μεγαλύτερο λόγο, πνευματική άσκηση.

     Με ποια φιλοσοφία, σκεπτικό και σθένος παίρνει κάποιος την πρωτοβουλία να ασκηθεί στην Κοιλάδα του πρώτου αναβιωτή της αρχέγονης αυτής τέχνης και να ιδρύσει μια Ομάδα στην χώρα μας, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν χαρακτήρες οι οποίοι μπορούν να υποστηρίξουν την προσπάθεια αυτή;

     Μετά από 15 χρόνια λειτουργίας της Σχολής μας το σημαντικότερο μάθημα το οποίο παίρνει κάθε Συνασκούμενος δεν είναι να ιππεύει και να τοξεύει αλλά να κατανοεί ότι κάθε οντότητα αποτελεί μέρος μιας οικογενείας και όχι απλά μιας τυχαίας συντεχνίας. Και όπως σε κάθε οικογένεια υπάρχουν κανόνες και σεβασμός έτσι και στην οικογένεια των Κενταύρων ο κάθε μαθητής είναι υπόδειγμα χαρακτήρος σεβόμενος τον Συνασκούμενο του και, προπάντων, τον ίδιο του τον εαυτό.

     Μετά από 15 χρόνια δεν έχει δημιουργηθεί απλώς μια Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας αλλά ένα φυσικό "φιλτράρισμα" χαρακτήρων αποδεικνύοντας μας ότι ο κάθε Άνθρωπος την κάθε στιγμή, στην κάθε φράση, και στο κάθε βέλος δεν δίνει εξετάσεις ικανοτήτων, αλλά χαρακτήρος. Αυτό το φυσικό "φιλτράρισμα" καθημερινών εξετάσεων δεν μας επιτρέπει να έχουμε τους πλείστους αλλά τους καλούς και τους γενναίους άλλωστε αν ανατρέξουμε στον τίτλο: "Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια ημέρα, αλλά κάηκε σε μια νύχτα", μας διδάσκει η φράση αυτή ότι οι συμπεριφορές είναι σαν τα βέλη που, όταν εκτοξευθούν, δεν μπορούν να επιστρέψουν στην φαρέτρα,  με συνέπειες και αποτελέσματα μη αναστρέψιμα.

     Και όπως λέει ο Δάσκαλος μας Κασσαι Λάιος: "Έφιππη Τοξοβολία μέχρι θανάτου". Και, όχι για να μάθουμε να ιππεύουμε, αλλά για να μάθουμε να ζούμε!

Μηνάς Τσομπανιάν

Εφιπποτοξότης - Εκπαιδευτής υπό επίβλεψη

     Μία συζυγής καλλιέργεια νου και σώματος επιχειρείται και επιτυγχάνεται επί 15 χρόνια στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" και, συνεχώς, δρέπουμε τους χυμώδεις καρπούς αυτής της αρμονικής ανελίξεως των Μελών μας. Η προσοχή μας εστιασμένη στη φύση από την οποία αντλούμε διδάγματα και βαδίζουμε στο "μονοπάτι" μιας πολεμικής τέχνης με οδοδείκτη την φυσιοκεντρική μας αντίληψη. Και ...δεν κάνουμε, ούτε μπορεί να κάνουμε, λάθος!

     Στη μακρινή Ινδονησία, οι μεγαλύτερες σαύρες του πλανήτη, οι Δράκοι του Κoμόντο, ξέρουν πολύ καλά να θηρεύουν την τροφή τους παραμονεύοντας το θήραμά τους, εναρμονιζόμενες πλήρως προς το γαιόσχημα, όμως, αυτό δεν τις κάνει "Πολεμιστές" αλλά "επιβιωτές"! Στο στόμα μα τη διχαλωτή, χαρακτηριστική, γλώσσα των ερπετών, "φιλοξενούν" ένα ισχυρότατο τοξικό περιεχόμενο με πενήντα είδη βακτηρίων που ακόμη και εάν το θήραμά τους διαφύγει, εάν προηγουμένως δαγκώθηκε είναι βέβαιο ότι θα πεθάνει σε λίγη ώρα! 

     Όμως αυτές οι τρομαριακές σαύρες δεν βγαίνουν πάντα νικήτριες από τις συμπλοκές που προκαλεί η περιορισμένη ευφυία τους, όταν επιλέγουν ως θηράματα ...κροκοδείλους, οι οποίοι διαθέτουν τριπλάσιο βάρος και μήκος, ανθεκτικότατες φολίδες αντί των οστεοδέρμων που διαθέτουν οι Δράκοι του Κομόντο και δόντια οκτώ εκατοστομέτρων αντί δύο, όπως διαθέτουν οι απαίσιες σαύρες. Έτσι, όταν ο Δράκος του Κομόντο παρασυρθεί από την βλακεία και την λαιμαργία του σε πάλη με τον κροκόδειλο, απλώς, θα ηττηθεί και θα καταλήξει στο στομάχι του μεγάλου ερπετού!   

     Ο Πολεμιστής, αυτός που αναδεικνύεται νικητής της ζωής μέσα από την δεξιότητά του στις τέχνες του Πολέμου, είναι αυτός ο οποίος προτάσσει το πνεύμα του έναντι της δυνάμεως ώστε να κυριαρχήσει επί του αντιπάλου και προς τούτο οι ενασχολούμενοι με τις Πολεμικές Τέχνες, όπως και η Έφιππη Τοξοβολία, θα πρέπει να επιμελούνται της πνευματικής τους προόδου πριν καλλιεργήσουν δεξιότητες. Αυτό, άλλωστε, μας δίδαξαν και οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως των οποίων την εποποιία τιμούμε, αναδεικνύοντας στον κύκλο τους σημαντικούς λογίους όπως τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης

Εφιπποτοξότης - Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων"

ΙΠΠΙΚΟ  ΘΕΑΤΡΟ  &  ΑΛΧΗΜΕΙΑ 

     Eνοχοποιημένη από την πονηρώς αλχημίζουσα εκκλησία, η Αλχημεία, παραμένει εσαεί για τα ανήσυχα πνεύματα, τους Αλχημιστές, η υπέρτατη "ατραπός" έρευνας μιας αθέατης πραγματικότητος εκεί όπου το "ερευνάτε" και όχι μόνον "τας γραφάς" αλλά την ίδια την Φύση, εξακολουθεί να ορίζεται ως σημείον εστιάσεως της γνώσεως του Ανθρώπου.

     Προς αυτό το σημείον εστιάσεως στρέφεται και το γνωστικό "βλέμμα" των "Ελλήνων Κενταύρων" ελαύνον "επί ράχεως Ίππου" προς μια βαθύτερη φυσιοδιφία "αναγνώσεως" του κόσμου και της ζωής. Και στην κορυφή της κενταύρειας πυραμίδος, στην θέση του Ερμή του τρισμέγιστου ο Πλάτων με την "Πολιτεία" αντί του Σμαράγδινου Πίνακος, λίγο πιο κάτω, στην θέση του Αρνόλδου Βιλλανοβάνου  και του "Semita Semitae" ο Ξενοφών με το "Περί Ιππικής" και ακόμη πιο κάτω στη θέση του Ραϋμόνδου Λούλλου και του "Clavicula" ο Kassai Lajos με το επικό του έργο της Κοιλάδος για το οποίο κάθε τίτλος τυγχάνει ελάχιστος!  

     Όχι, η Αλχημεία δεν είναι το προσχηματικό "αφήγημα" του αφελούς Τεκτονισμού που προσπαθεί να χειραγωγήσει τους αφελέστερους, ανεύρους υπεργήρους, προγάστορες, θιασώτες του, αυτούς οι οποίοι κομπάζουν περί ..."Ιπποσύνης" καταπίνοντας κοψίδια στις ταβέρνες των "στοών" τους χωρίς ποτέ να έχουν αντικρίσει ...Ίππο! Η συναρπαστική αλληγορία της Αλχημείας γίνεται κατανοητή μόνον από όσους αισθάνονται ελεύθεροι και δυνατοί να εμβαδομετρήσουν το σύμπαν σαρώνοντας "ορίζοντες" μ΄ ένα ακάματο οπτικό νεύρο ίδιο με προβολέα σε πεδίο νυκτερινής αερομαχίας. Και στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" όπου το σκότος μιας αδιερεύνητης Ιππικής φωτίζεται προοδευτικά και μεθοδικά μέχρι να λάμψει και να χαρογραφηθεί όλος ο "ουρανός" της πολύ πιο πέρα από την ήδη υπάρχουσα, σημαντική, αλχημιστική βιβλιογραφία, το ανήσυχο "οπτικό νεύρο" ενός άγρυπνου Αλχημιστή ψαύει ολοένα και πιο σίγουρα τον Ίππο, την δική μας "φιλοσοφική λίθο" ενώ η αφή, πια, μας ψιθυρίζει ότι ζυγώνουμε στο στόχο.

     Γι αυτό και στο σημερινό μάθημα Ιππικού Θεάτρου ακολουθήσαμε "την ατραπό της ατραπού", συνδυάζοντας την παροχή στον Απόστολο σκηνικής και ιππικής δεξιότητος δίκην "Mercurium Philosophorum" (Yδραργύρου των Φιλοσόφων), ενός στοιχείου του οποίου ο βρασμός κατέχει την τέταρτη και ανώτερη θέση βαθμού πυρός της Αλχημείας στους 357 °C. Τι σημαίνει τούτο;

     Το μάθημα, σήμερα, του Απόστολου δεν ήταν καθόλου εύκολο! Εμπεριείχε συνδυαστικές απαιτήσεις ιππικής ισορροπιστικής αλλά και υποκριτικής καθόλου "βατές" για έναν αρχάριο Ιππέα κι έναν αρχαριότερο ηθοποιό κι όμως...

     Ο Απόστολος έδειξε να μην "προσκρούει" σε καμία δυσκολία, ή, αν θέλετε, να μην αντιλαμβάνεται καμία δυσκολία, ενστικτωδώς επιλέγοντας "την ατραπό της ατραπού" της αυτοσυγκεντρώσεως και διδάσκοντάς μας ότι τα "αδύνατα παρ΄ ανθρώποις δυνατά παρά τω ...αυτοσυγκεντρωμένω εστίν", επικυρώνοντας για άλλη μια φορά ότι "θεός" είναι ο αυτοσυγκεντρωμένος!  

     Ζητήθηκε, σήμερα από τον Απόστολο να διευθύνει γυμνιππευτικώς τον ανεπίσακτο και ανενστόμιστον Ίππο του ενώ, ταυτοχρόνως απήγγελε με σκηνικήν εκφορά λόγου ένα ποίημα επιδεικνύοντας και επίγνωση όχι μόνον του περιεχομένου και του εξ αυτού "μηνύματος" αλλά και της "εικαστικής" εικόνος του γραπτού καταδεικνύοντας, ενώ ίππευε και την "συνείδηση" της στίξεως του κειμένου!

     Και του ζητήθηκε μία σκηνική απαγγελία με ορθοφωνική επάρκεια ενώ διηύθυνε και με την επισήμανση δια της ανορθώσεως του βιβλίου του, άλλοτε σε τελείες, άλλοτε σε λέξεις με "ρ", άλλοτε σε κύρια ονόματα κι άλλοτε σε λέξεις με ..."ξ". Ειδικώς, αυτό το τελευταίο του ήρθε απρόσμενα στο τέλος προξενώντας του πανικό ψάχνοντας να εντοπίσει εγκαίρως το "ξ" για να σηκώσει το βιβλίο, αλλά "ξ" δεν υπήρχε μέχρι την μέση της δεύτερης σελίδος που του ζητήθηκε να σταματήσει, ωστόσο ο Απόστολος επέδειξε την καλύτερη ετοιμότητα για να σηκώσει το βιβλίο!

     Μετά από κάθε φορά που ανόρθωνε το βιβλίο, όταν το ξανακατέβαζε για να συνεχίσει ανάγνωση κι απαγγελία και σταθερά συνεχίζοντας την διεύθυνση του Ίππου, θα έπρεπε αμέσως να εντοπίσει το σημείο απ΄ όπου έπρεπε να συνεχίσει σε ένα κείμενο τυπωμένο με ...μικρά στοιχεία... Κι αυτό ήταν ακόμη μια δυσκολία που επέσυρε την αυτοσυγκέντρωση και προσοχή του στη σύνθεση των χειρισμών.

     Μια διαδικασία η οποία πολυσχάζει τον εγκέφαλο σε ξεχωριστά πεδία αυτοσυγκεντρώσεως (ισορροπία, διεύθυνση Ίππου και ετοιμότητα,"σύλληψη" του νοήματος του κειμένου, σύλληψη της "εικόνος" του κειμένου, σκηνική απαγγελία, επίδειξη στικτικής επιγνώσεως κλπ κλπ) συνθέτοντάς τα ως, τελικώς βαθμολογούμενο, αποτέλεσμα. 

     Με άλλα λόγια, σήμερα επιχειρήσαμε την πρώτη βαθμίδα του έργου του Αλχημιστή, την "διάλυση" όπως την περιγράφει ο Αρνόλδος Βιλλανοβάνος στο "Semita Semitae", δηλαδή, την αναγωγή των μετάλλων σε υδράργυρο, την μετατροπή των σωμάτων σε ύδωρ εκ του οποίου παρήχθησαν. Αναλύσαμε, λοιπόν, τις συνισταμένες ενός εφίππου σκηνικού ηθοποιού σε επιμέρους πεδία παρατηρήσεως προκειμένου να καταφέρουμε διορθώσεις και να ανασυνθέσουμε τα επιμέρους σε ένα συμπαγές τελικό αποτέλεσμα.

     Και η εξατομικευμένη σχεδίαση των μαθημάτων της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" για την περίπτωση του αγαπημένου μας Απόστολου προβλέπει την ακολουθία των επομένων τριών βαθμίδων αλχημιστικής εργασίας, ήτοι, "το εκ της γης γιγνόμενον", "της λίθου η κάθαρσις" και "η εξαέρωσις του ύδατος δι εξάρσεως" στις οποίες θα αναφερθούμε αναλυτικώς εν καιρώ.

     Αλλά ποιο ήταν το κείμενο που απήγγειλε ο Απόστολος; Ποιο άλλο από τον ... "Αλχημιστή, Ψαλμός για τη μεταστοιχείωση των μετάλλων" του μεγάλου Ezra Pound και από την συλλογή του "Ripostes".  

     Ένα κείμενο εκτενέστατο αλλά και δυσκολότατο λόγω του "κεκρυμμένου" μηνύματός του και των επαναλαμβανομένων ξενικών ονομάτων μαγισσών τα οποία όχι μόνον αιφνιδιάζουν ως σπάνια αλλά και δυσκολεύουν κατά την εκφορά λόγω διαπλοκής φωνηέντων και συμφώνων κατά τέτοιον τρόπο ώστε, επί της εκφοράς αυτής να γίνει διόρθωση της όλης αρθρώσεως όχι κατά την υποκειμενικήν εκδοχή ενός "διδάσκοντος" αλλά επί τη βάσει των ορθοφωνικών "παρακαταθηκών" του μεγάλου Δασκάλου Νικολάου Δ. Παπακωνσταντίνου ("Αγωγή του Λόγου, Ορθοφωνία).

     Και όλα 'τούτα τα "τρ" (Κλόστρα), "ρντ" (Αρντένκα, Πικάρντα), "γκρ" (Αγκραντίβα) των οποίων τα σύμφωνα θα έπρεπε να ακουστούν ένα-ένα, ξεχωριστά, κρυστάλλινα και διαυγέστατα, μέσα στο θυελλώδες εκπνευστικό ρεύμα ενός αρχαρίου Ιππέως ο οποίος, γυμνιππευτικώς πάντοτε, διευθύνει τον Ίππο του με ό,τι τούτο συνεπάγεται! Και, με τις απαραίτητες διορθώσεις, ακούστηκαν όπως έπρεπε και όπως θα απαιτούσε και ο αείμνηστος Νικόλαος Δ. Παπακωνσταντίνου στο λεπτομερές ασκησιολόγιο των ...478 σελίδων, "ευαγγελίου" του!  

'

     H ωραιότερη επίκληση στις αλχημίστριες μάγισσες έγινε σήμερα στο Ιππευτήριο των «Ελλήνων Κενταύρων» από τον Απόστολο Η Σαίλ, η Αελίς, η Αζαλαία, η Ραϊμόνα, η Τιμπόρ, η Βερανζέρα, η Μιράλ, η Σεμπελίν, η Οντιάρντα, η Ελαίν, η Τιρείς, η Αλκμήνα, η Αγκραντίβα, η Ανιές, η Αρντένκα, η Βρισηίς η Λιανόρα, η Λόικα, η Μιντόνζ, η Άνη, η Αιμελίς, η Λιανόρ, η Ιωάννα, η Βάννα, η Μαντέττα, η Βιέρα, η Αλοντέτα, η Πικάρντα, η Μανουέλα, η Υζώτ, η Υδόνη, η Βιέρνα, η Ζοσελύν, η Σελβάτζια, η Γκουισκάρντα, η Αλκυών, η Φαεθώνη, η Λητώ, όλες μα όλες οι μάγισσες μνημονεύτηκαν τόσο σεβαστικά ώστε και τα δύο «ν» της Μιντόνζ ακούστηκαν πεντακάθαρα στο απέραντο Ιππευτήριο. Σήμερα ο μέγας Ezra Pound είχε αφήσει πίσω του τη πλημμυρισμένη, αγαπημένη του, Βενετία και στάθηκε πάνω από το ηλιόλουστο Ιππευτήριό μας για να απολαύσει τον έφιππον Απόστολο να απαγγέλλει τον «Αλχημιστή» του.

     Ένας "Ψαλμός", λοιπόν, στην μεταστοιχείωση των μετάλλων με κάθε ελεύθερη μεθερμηνεία αυτής της αλληγορικής "μεταστοιχειώσεως", επιτρεπόμενη. Κι εμείς, εκμεταλλευόμενοι αυτή την ελευθεριότητα αλλά και τηρώντας την βασική αρχή των διατυπώσεών μας να επιμένουμε στην πραγματικότητα και στην αλήθεια της, θα λέγαμε ότι σε τούτο το μάθημα η μεταστοιχείωση δεν ήταν άλλη από την επαύξηση της καθόλου σκηνικής βελτιώσεως και της ιππικής αυτοπεποιθήσεως του μαθητή δια της ενστικτώδους εμβαθύνσεως στην αυτοπειθαρχία άνευ της οποίας η αποτυχία έως και το ατύχημα θα ήταν τα μόνα βέβαια!

     Οι ταυτόχρονες επικεντρώσεις της προσοχής του μαθητή αλλά και οι ταυτόχρονες κινήσεις και χειρισμοί κορμού, κεφαλής και άκρων καθ΄ όλη την διάρκεια του μαθήματος πολλαπλασίαζαν τις πιθανότητες ανησυχίας του Ίππου και απροβλέπτων αντιδράσεών του. Επ΄ αυτού του άξονος και η αναγκαστική βελτιστοποίηση της "στρογγυλής κινήσεως" του μαθητή, ακρογωνιαίου λίθου της Φυσικής Ιππικής και κατά το "ανάγκα και θεοί πείθονται"! 

    Aναφορικώς προς την ιστορία και τις παραδόσεις της παραδεδεγμένης Αλχημείας πολλά θρυλούνται και μας είναι παντελώς αδιάφορο, π.χ., κατά πόσον η φιλοσοφική λίθος του Ραϋμόνδου Λούλλου τον εβοήθησε όσο παρέμενε έγκλειστος στον πύργο του Εδουάρδου ΙΙ (14ο αι.) να παραγάγει τις 50.000 λίτρες χρυσού εκ μετατροπής υδραργύρου και κασσιτέρου, όπως μας αφηγείται ο ιστορικός, γεωγράφος και φιλόσοφος Nicolas Lenglet Du Fresnoy.

     Εκείνο το οποίο ενδιαφέρει εμάς είναι η αδιάκοπη έρευνα των γνωστικών ενδιαφερόντων μας προς προαγωγή τους και διεύρυνση των πνευματικών μας οριζόντων αλλά και ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας, κάτι που αποτελεί οίκοθεν νοούμενο χρέος μας, όπως και χρέος κάθε νουνεχούς. 

     Εν συμπεράσματι, εάν το Ιππικό Θέατρο δεν υπηρετούσε την Ιππική ουδέποτε θα εισήγετο στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"! Και αυτή η ρηξικέλευθη "εισαγωγή" τούτου του είδους Ιππικής δικαίωσε και πάλι την επιλογή της. Γι αυτό και σήμερα μετά από μία και περισσότερην ώρα μαθήματος Ιππικού Θεάτρου στο κεντρικό Ιππευτήριο μας περίμενε το Κυκλοτερές για την καθιερωμένη Έφιππη Τοξοβολία άνευ της οποίας δεν ολοκληρώνεται εκπαιδευτική ημερίδα.

     Κι εδώ ασκηθήκαμε για αρκετήν ώρα σε παντοειδείς τοξεύσεις με κατάληξη τις ριπαίες τοξεύσεις ταχυβολίας και στοχαστικής συγκεντρώσεως και ένοπλην αφίππευση εν κινήσει.

     Σήμερα εκτός των άλλων, ο Απόστολος από την μέση του μαθήματός του κατάφερε ενστικτωδώς να αποσπάσει τον Ίππο από την επιρροή του Εκπαιδευτή και να τον θέσει στην δική του. Χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει, ανέπτυξε τόσο πολύ την αυτοκυριαρχία και την αυτοπεποίθησή του ώστε ο Λάμπων έγινε "δικός του" με μία σχέση άψογης συνεργασίας. Και όταν επέστρεψαν και οι δύο στον Σταύλο στη θέση του Ίππου παρατηρούσαμε ένα οικόσιτο ...pet να ακολουθεί τον Απόστολο αδιαφορώντας για τον παρακείμενο Εκπαιδευτή. Αυτό κι αν ήτα κατόρθωμα!