ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΙΕΡΑΡΧΙΑ

     Ένα από τα πλέον συγκεχυμένα ζητήματα που, διαχρονικώς, απασχολούν τις Κοινωνίες υπήρξε το ζήτημα της Ιεραρχίας που συχνά, αν όχι πάντοτε, λανθασμένα εκλαμβάνεται ως «εξουσιαστικότητα».

     Η Ιεραρχία αποτελεί μία υπόθεση φυσικής αποτιμήσεως και διαβαθμίσεως απαραίτητη για την υποστήριξη της συνεχείας των φυσικών διαδικασιών. Όπου και όταν την Ιεραρχία την επηρεάζουν ανθρωποκατασκεύαστες  ερμηνευτικές «προσεγγίσεις» και παράμετροι, τότε, η Ιεραρχία χάνει τη σημασία της και μετατρέπεται σε ένα «δεκανίκι» της ανασφαλείας του ανθρώπου ο οποίος αποζητά στην εξουσιαστικότητα την αναπλήρωση των υπαρξιακών του κενών.

     Στην Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ», σ’  αυτή τη μικρή Κοινωνία η οποία λειτουργεί επί τη βάσει της Πλατωνικής Πολιτείας μέσα σε ένα απολύτως φυσιοκεντρικό πλαίσιο, η Ιεραρχία είναι δεδομένη, όπως δεδομένη είναι και στην ίδια τη Φύση, όμως το πλαίσιο της λειτουργίας της αποκλείει ρητώς κάθε εξουσιαστική ερμηνεία που, ενδεχομένως, οι ατελείς ανθρώπινοι χαρακτήρες μας θα μπορούσαν να επιχειρήσουν.

     Στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» κάθε Μέλος έχει τη θέση του αναλόγως με τις ικανότητές του οι οποίες πιστοποιούνται με αδιάβλητες εξεταστικές διαδικασίες από κριτές οι οποίοι ήδη, κατά τεκμήριο, διαθέτουν πολύ περισσότερες ικανότητες από αυτές που απαιτούν από τους κρινομένους τους. Και κάθε Μέλος διατηρεί το καθήκον της αυτοτελούς προσωπικότητος αλλά και τη περιφρόνηση προς κάθε εξουσιαστικό ρόλο, όπου και όταν καλείται να ασκήσει καθήκοντα που απορρέουν από τη θέση του στην Ιεραρχία της Ομάδος. Για την εμμονή στο καθήκον της διατηρήσεως της αυτοτελείας της προσωπικότητος έχουμε πάντοτε υπ΄ όψη μας τη ρήση του Γερμανού φιλοσόφου Otto Dietrich: "Δεν δεχόμαστε απλώς την ελευθερία του ατόμου αλλά και την απαιτούμε!". Για την περιφρόνηση κάθε εξουσιαστικού ρόλου έχουμε επίγνωση της δυνάμεώς μας ως "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ώστε, μη έχοντες "κενά" να μη χρειαζόμαστε ..."δεκανίκια".  

     Διότι, εμείς παραμένουμε μέσα στη Φύση!