PLITVIčKA JEZERA: Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

PLITVIčKA JEZERA:

Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

ΣΤΗΝ

ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

     Oι παραδοσιακές τέχνες και δραστηριότητες κατά την αναβίωσή τους στην σύγχρονη εποχή αντιμετωπίζουν ένα σοβαρότατο εμπόδιο που δεν είναι άλλο από την γενική αλλοίωση των περιβαλλουσών συνθηκών, μια αλλοίωση που παρεμποδίζει την επίτευξη της πραγματικής  "φυσιογνωμίας" του ακριβούς "λίκνου" μέσα στο οποίο, κάποτε, αναπτύσσονταν αυτές οι παραδοσιακές τέχνες και δραστηριότητες.

     Επί παραδείγματι, είναι γνωστό ότι στην μάχη του Ελλησπόντου, ο Ευμένης με το Ιππικό του και μόνον, νίκησε τη στρατιά του Κρατερού χωρίς την συμμετοχή του Πεζικού, όμως, σε ποιο  φ υ σ ι κ ό   π ε ρ ι β ά λ λ ο ν  διεξήχθη η αναμέτρηση αυτή, σε ποιο φυσικό περιβάλλον πολέμησαν οι Ιππείς του Ευμένη, σε ποιο φυσικό περιβάλλον εκπαιδεύθηκαν να ιππεύουν και να μάχονται οι Ιππείς του Ευμένη ώστε να καταλήξουν στο νικηφόρο αποτέλεσμα; Kαι, κατ΄ επέκταση, σε ποιο φυσικό περιβάλλον  σ ή μ ε ρ α  θα πρέπει να εκπαιδεύεται ένας πολεμιστής Ιππέας ώστε να προσεγγίσει τις δεξιότητες ενός ομοτέχνου του εκείνης της εποχής, όταν είναι γνωστή η σημερινή εξαλλαγή της φυσιογνωμίας του πλανήτη με την οικοπεδοποίηση της επιφανείας του από κοινωνίες οι οποίες υποτάσσονται σε αδήριτες ανάγκες μαζικής στεγάσεως και, ούτως ειπείν, "ευημερίας", εφημέρων, υλικών κριτηρίων; 

     Η κατανόηση, λοιπόν, της "φυσιογνωμίας" της φυσικής μορφολογίας του περιβάλλοντος είναι βασική παράμετρος για την αναστατική αναπαράσταση των συνθηκών που θα πρέπει να αναπαραχθούν για να ενθέσουν, μέσα σε αυτές, την σύγχρονη εκπαίδευση ενός αναβιωτή που θα επιχειρήσει να ξαναζωντανέψει τις δεξιότητες των προκατόχων του. Κι αυτή η κατανόηση αποτελεί μία από τις προσφορές μιας στοχευμένης εξορμήσεως σε έναν σύγχρονο προορισμό ο οποίος συνοψίζει την αλήθεια εκείνων των παλιών περιβαλλοντικών συνθηκών που εξακολουθούν να υπάρχουν στην εποχή μας. Έτσι και για μας, η τελευταία εξόρμησή μας στην Κροατία μας βοήθησε να καταλάβουμε το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινήθηκαν και πολέμησαν οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως διερχόμενοι είτε από τις παράκτιες διαδρομές τους των Δαλματικών ακτών, είτε από τις πλέον "ηπειρωτικές" πορείες τους των οποίων τα φυσικά περιβάλλοντα δεν είχαν καμία σχέση με την σημερινή τους εικόνα των διανοιγμένων αυτοκινητοδρόμων, των μεγάλων πεδίων των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, της αστυφιλικής πολεοδομίας κλπ.

Πώς, λοιπόν, θα ήταν το φυσικό δαλματικό περιβάλλον εκείνη την εποχή που παρέμενε ανέγγιχτο από τα καταστροφικά χέρια των "εργολάβων" της μετα-βιομηχανικής, περιβαλλοντικής, υπελίξεως; Προς τούτο, το βλέμμα μας, "εμβαδομέτρησε" έναν εμβληματικό, απομένοντα, δρυμό της Κροατίας, τον Plitvička Jezera, ένα γεωλογικό και υδρογεωλογικό καρστικό φαινόμενο που τοποθετείται στα όρια δύο διαφορετικών κομητειών της χώρας, κατά το 91% της εκτάσεώς του στην κομητεία Lika-Senj και κατά το υπόλοιπο 9% στην κομητεία Karlovac και το οποίο χαρακτηρίζει και την ευρύτερη καρστική Κροατία, συνολικής εκτάσεως 29.685 εκταρίων εκ των οποίων τα εντυπωσιακά δάση είναι εκτάσεως 13.320 εκταρίων και οι λίμνες 200 εκταρίων, ενώ το μέσο ύψος του δρυμού ανέρχεται στα 600 μέτρα, επίκεντρο επισκεπτών από το 1861. Πιστεύεται ότι το όνομα του πάρκου προέρχεται από τον ποταμό Plitvice, ο οποίος ρέει στις λίμνες Plitvice στο χαμηλότερο και τελευταίο τμήμα της λίμνης. Ένα κοντινό χωριό φέρει το ίδιο όνομα.

     Περιέχει 16 φυσικές λίμνες οι οποίες διεμορφώθησαν κατά το πέρασμα χιλιάδων ετών και βρίσκονται σε ανισοϋψή επίπεδα, συνδεόμενες με καταρράκτες. Στην δεκαετία του 2010 εμφανίζονται ακόμη δύο λίμνες ως αποτέλεσμα ανθρώπινης δραστηριότητος και υποδεέστερου φυσικού κάλλους και χαμηλότερης καθαρότητος του υδάτινου περιεχομένου τους, αλλά αυτές οι σχετικοί οδηγοί αποφεύγουν να τις αναφέρουν. Σε αυτές τις λίμνες βρίσκεται και η πηγή του ποταμού Korana. Αυτές οι λίμνες βρίσκονται ανάμεσα στα βουνά Mala Kapela στα δυτικά και Plješivica στα ανατολικά, καταμεσής του Δειναρικού ορεινού όγκου. 

     Σ'  αυτό τον δρυμό έχουν καταμετρηθεί  1146 είδη χλωρίδος με δένδρα που ξεπερνούν το ύψος των 50 μέτρων και διάμετρο κορμού μεγαλύτερη των 140 εκτμ, ενώ εντοπίζεται και μία πολύ μεγάλη ποικιλία πανίδος που περιλαμβάνει έντομα, πτηνά, ψάρια, αμφίβια, ερπετά, θηλαστικά κ.ά,, από σαλαμάνδρες, αγριόγατες, λύγκες, λύκους, οχιές κερασφόρες, αλεπούδες, ελάφια, αγριόχοιρους, μέχρι και πολλές καφέ  αρκούδες!    

Mέσα σε τούτο το φυσικό περιβάλλον μείναμε πολλές ώρες μελετώντας το, πεζοπορώντας με τον χάρτη, τον πολυσέλιδο οδηγό και την φωτογραφική μηχανή στο χέρι, διαπλέοντας με ηλεκτροκίνητο σκάφος την μεγάλη λίμνη Kozjak. Κυρίως, με ερευνητικό βλέμμα που, σε κάθε βήμα, μας θύμιζε τις τεχνικές δυσκολίες υπό τις οποίες, ένας πολεμιστής αλλοτινών καιρών, θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του, είτε ως πεζός είτε ως έφιππος, σ΄ έναν τέτοιο χώρο, ιδίως την νύχτα! Πώς θα μπορούσε να κινηθεί επάνω σε επικίνδυνες, ολισθηρές ή και παραπλανητικές, επιφάνειες που θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν και μέσα στο νερό μιας λίμνης, ακόμη και με ημερήσιο φως, λόγω των οπτικών αλλοιώσεων ενός ιδιαίτερου φωτισμού τον οποίο "φιλτράρει" και παραμορφώνει η ίδια η βλάστηση. 

     

Κατόπιν, επί πολλές ώρες αναπολήσαμε το φυσικό, αδυσώπητο, περιβάλλον μέσα στο οποίο βρεθήκαμε μελετώντας το "in vitro" στο Μελετητήριό μας από τις εκατοντάδες των φωτογραφιών που αποκομίσαμε και ...γελάσαμε όταν φέραμε κατά νου την γελοιότητα του ..."Dressage" που τόσο πομπωδώς επικαλείται η δυτική "Ιππική" ως ...κατόρθωμα, σκεπτόμενοι τις δυσκολίες μιας "πιρουέτας" ενός εφίππου πολεμιστή σ΄ αυτό το περιβάλλον συγκριτικώς με μιαν αντίστοιχη "πιρουέτα" σε κάποιο "καλοχτενισμένο" Ιππευτήριο. Ε, λοιπόν, αυτή είναι η δική μας Ιππική, μια πολεμική τέχνη της οποίας η ειδοποιός διαφορά από την "αθλητική-τουριστικήν Ιππική" έγκειται ακριβώς εδώ, στην υπέρβαση κάθε αντιξοότητος προς επίτευξη της όποιας ιππικής αποστολής όπως απαιτεί η τέχνη του Πολέμου! Εδώ, όπου το έδαφος λόγω της βλαστήσεως, συχνά, δεν σου επιτρέπει ούτε να κινηθείς, ούτε καν να ξιφουλκήσεις!

     Εδώ, όπου το έδαφος είναι τόσο απατηλό ώστε δεν είσαι σίγουρος ότι θα συνεχίσεις να στέκεσαι επί γης ή θα σε καταπιούν τα νερά μιας λίμνης!

      Σε σημεία που δεν σου επιτρέπουν ούτε καν να ελιχθείς ως πεζός για να συνεχίσεις να κινείσαι, αναλογίζεσαι το πόσο δύσκολο είναι για έναν έφιππο να εκτελέσει ελιγμούς μάχης ή, πολύ περισσότερο, να επιτύχει καλπασμό, όταν αυτός κριθεί απαραίτητος.

     Και οι δυσκολίες είναι τόσο αθέατες κι απρόοπτες όσο και οι προεξέχουσες ρίζες ενός δένδρου επάνω στις οποίες μπορεί να εμπλακούν οι οπλές του Ίππου, χωρίς να υποψιάζεσαι την ύπαρξή τους ακόμη και με ημερήσιο φως το οποίο, πολλές ώρες, περιορίζεται από την βλάστηση.

     Περιβάλλον, στο οποίο ποτέ δεν ξέρεις εάν ο εχθρός είναι μόνον κάποιος άλλος Άνθρωπος, ή και κάποια ...αρκούδα που ξαφνικά θα "παρεμβληθεί" στο πολεμικό σενάριό σου για να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά σου και την ψυχραιμία του Ίππου σου του οποίου κάθε πανικός μπορεί να καταλήξει και σε ένα τσάκισμα στο διπλανό ρυάκι.   

     Εκπαιδευόμενοι, ταξιδεύοντας και μελετώντας, στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" αποκτήσαμε μια τεχνογνωσία η οποία μας επιτρέπει να προσαρμόζουμε το εκπαιδευτικό μας πλαίσιο σε συνθήκες προσομοιώσεως Πολέμου, γενόμενοι υπερήφανοι για το επίπεδο εκπαιδεύσεως των μαθητών μας οι οποίοι, όλοι και χωρίς κανένα απολύτως "δυσάρεστο" κατάφεραν να αποκτήσουν δεξιότητες πραγματικών πολεμιστών και σε ελάχιστα, κατά κανόνα μαθήματα!

     "Μεταφέροντας" τις δυσκολίες του πραγματικού φυσικού περιβάλλοντος στο γαλήνιο πεδίο του Ιππευτηρίου με την βοήθεια "τεχνασμάτων" αναλογικής μιμήσεως δυσκολιών, αναδείξαμε υποδειγματικούς Ιππείς, πάντοτε σεβόμενοι τον Ίππο!

     Και, επεκτείνοντας αυτές τις μιμήσεις δυσκολίας και στην εκπαίδευση των Ίππων μας, ανεδείξαμε 102 σχολικούς Ίππους σε άριστους Δασκάλους, πολεμικής πλέον, Ιππασίας, ατρόμητους ενώπιον κάθε αιφνιδιασμού!  

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" επιδιώκει την διαμόρφωση των καλύτερων, δυνατόν, συνθηκών εκπαιδεύσεως των μαθητών της και όσα προανεφέρθησαν αποτελούν έναν σοβαρό "κόμβο" προσοχής και μελέτης ώστε οι δικοί μας Ιππείς, Εφιπποτοξότες κλπ να προσομοιάζουν στους παλαιούς πολεμιστές ομολόγους τους. Και δεν επιτρέπουμε να μας περνά απαρατήρητη καμία παράμετρος αληθούς αναβιώσεως της πολεμικής τέχνης μας διότι οι επιπτώσεις μιας τέτοιας παραλείψεως θα παραμένει εμφανής στην ποιότητα του εκπαιδευτικού αποτελέσματός μας, κάτι που επ΄  ουδενί συγχωρούμε. Και το ταξίδι μας στη Κροατική Plitvička Jezera ήταν ακόμη ένα "λιθαράκι" προς την σωστή κατεύθυνση της βαθύτερης εκτιμήσεως της σημασίας του φυσικού περιβάλλοντος στην ιππικήν εκπαίδευση της Σχολής μας ώστε, να την συνυπολογίσουμε ακόμη προσεκτικότερα στην σχεδίαση των μελλοντικών προγραμμάτων μας.

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

O MYΘΟΣ , ΕΠΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

O MYΘΟΣ

ΕΠΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

     Κάποτε ακούσαμε έναν μαθητή της Σχολής μας να λέει: "Αρκεί να μην χαθεί ο μύθος!" Ο μαθητής αυτός δεν ήταν ούτε εγγράμματος, ούτε ιδιαιτέρως επιδέξιος, αλλά αγαπούσε πολύ τις γάτες και η επίγνωση των αδυναμιών του τον έκανε να βασίζεται στο ένστικτό του και να το αναπτύσσει όπως ακριβώς το αναπτύσσουν και οι γάτες, με αποτέλεσμα να είχε υποψιασθεί αρκετά για την σημασία και την αξία της "Πύλης εισόδου" σε μία πολεμική τέχνη που δεν είναι άλλη από τον μύθο, αυτό που θα πρέπει κάθε Σχολή πολεμικών τεχνών να αναγνωρίζει ως εκείνο το οποίο, αν και ανύπαρκτο, θα πρέπει να πραγματώσει! Και ο μαθητής μας Σπύρος έχασε τον "μύθο" (καλώς ή κακώς, εκείνος θα απαντήσει...) οι υπόλοιποι, όμως, τον "ζούμε" ολοζώντανο μπροστά μας, καθώς τον αναβιώνουμε στην καθημερινότητα των δράσεών μας, μια από τις οποίες και το τελευταίο "Οδοιπορικό" στο Δαλματικό πέρασμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως που λίγες μέρες πριν  επιχειρήσαμε διατρέχοντας έξι χώρες και πολλές εποχές πίσω...

     Οκτώ μερόνυχτα μας ακολουθούσε άγρυπνη η μεγάλη σκιά του τυχερού μας δράκου, ξεναγώντας μας στα χνάρια εκείνων που άφησαν πίσω τους μιαν εποποιία που κατέγραψε και παρουσίασε ο αείμνηστος Μεσαιωνολόγος Κωνσταντίνος Σάθας στο έργο του "Έλληνες Στρατιώται εν τη Δύσει".

     Κι όταν αυτή η "σκιά" μας περπάτησε στο ...πράσινο λημέρι της, στη Λιουμπλιάνα μας έφτασε μέχρι τα άδυτα του σπηλαίου της (Postojna) αλλά απέφυγε να μας ξεναγήσει στο παρακείμενο κάστρο της Predjama, υποσχόμενη να μας το δείξει στην επόμενη εξόρμησή μας.    

     Ο δικός μας μύθος, λοιπόν, περιέχει ...δράκο κι ας αφεθούμε στην επική περιπέτεια του βασιλείου της φαντασίας για να μη χάσουμε ούτε τον μύθο, ούτε τον δράκο, ούτε και την καβαφικήν Αλεξάνδρεια! Κι ας τα αναζητήσουμε εδώ, στον 38ο παράλληλο, αλλά και σε όλο το πλανητικό σύστημα, ακυρώνοντας τους περιορισμούς των συνόρων και διευρύνοντας την κοσμοθέασή μας αφού, αυτή, θα είναι το εφόδιό μας για την συνέχιση του ατομικού μας αστρικού κύκλου! 

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

 ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

     Ο Συνασκούμενος Κωνσταντίνος Εμμανουηλίδης, τον οποίον και ευχαριστούμε, μελετώντας πολύ περισσότερους κι ενδιαφέροντες τομείς Τοξοβολίας, ενετόπισε μιαν έγκυρην, ιστορική, πηγή πληροφοριών αναφορικώς με το Ιαπωνικό Kyudo και, ευγενώς, μας ενημερώνει για την συμπερίληψή της στην ενότητα των χρήσιμων pdf που διαθέτουμε προς μελέτη.  

     H συγκεκριμένη έκδοση (1937) η οποία  αποτελεί αναστατικό χειρόγραφο του ρέκτη συγγραφέα William Acker εντάσσεται στην "χρυσή εποχή" της βαθύτερης μελέτης του Ιαπωνικού Kyudo από δυτικούς ερευνητές οι οποίοι είχαν "ανακαλύψει" τούτη την υψηλή τέχνη των Ιαπώνων την οποία ανέδειξε ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός με προεξάρχοντα τον Eugen Herrigel ("Ζεν και Τοξοβολία").

     Μπορεί το είδος της δικής μας Τοξοβολίας (ενστικτώδους) ως επικεντρωμένο στο φονικό αποτέλεσμα να διαφέρει κατά πολύ έναντι του Ιαπωνικού Kyudo το οποίο "αφοσιώνεται" στην τελετουργικότητα μιας τυποποιημένης πρακτικής, εν τούτοις, στις σημειώσεις του William Acker ανακαλύπτουμε ενδιαφέρουσες τεχνικές προσεγγίσεις οι οποίες βρίσκουν εφαρμογή και στην δική μας Τοξοβολία.

     Διεξοδικός ο William Acker και με παραστατικές, όπου χρειάζεται, σχεδιάσεις, "σκιαγραφεί" την Ιαπωνική Τοξοβολία αναδεικνύοντας ακόμη και με λεπτομέρειες επί ...λεπτομερειών τα όσα θεμελιώδη την καθορίζουν.  

     Η Ιαπωνική Τοξοβολία, το διαλογιστικό Kyudo, αποτελεί πνευματική παράμετρο παγκόσμιας κληρονομιάς και, όπως και πολλές άλλες "Τοξοβολίες" θα πρέπει να αποτελούν ξεχωριστά όσο κι εξίσου σημαντικά "κεφάλαια" μελέτης για όλους όσους ασχολούμεθα με τον "Βίο", το Τόξο και την προσέγγισή του, διόλου δε τυχαίο το ότι η Σχολή μας μελέτησε και την Κορεατική Τοξοβολία, εξίσου σημαντική και διδακτική, δεδομένου ότι η Τοξοβολία ενώνει λαούς και Παραδόσεις!  

     Αυτό το εξαιρετικό κείμενο μπορείτε να το μελετήσετε ΕΔΩ.

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΣΣΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΣΣΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

Ενώ διανύουμε τις τελευταίες ώρες και αυτού του θέρους, με την ανοηταίνουσα Ανθρωπότητα να κλυδωνίζεται στο χείλος του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου στο οποίο την σύρουν και πάλι οι ίδιοι μεγάλοι ένοχοι του προηγουμένου πολέμου που γενοκτονούν ατιμωρητί περιδεείς κοινωνίες οι οποίες παρακολουθούν άπραγες τον αφανισμό τους, οι "Έλληνες Κένταυροι" επιστρέφουμε εκεί απ΄ όπου ποτέ δεν ...φύγαμε, στην δράση της Σχολής μας. Και ο Περικλής Τελιορίδης μας περιμένει στην είσοδο με το νέο έργο τέχνης του ανά χείρας, για να μας μυήσει στην χρήση του πρώτου Ασσυριακού Τόξου που κατάφερε να ανακατασκευάσει επί τη βάσει των πληροφοριών, αρχαίων αναγλύφων παραστάσεων!

     Έχοντας καταφέρει να "ξεκλειδώσει" την "πύλη εισόδου" της Τοξοποιίας κι έχοντας, ήδη, πιστωθεί με την επιτυχή κατασκευή δοκιμασμένων αρχαίων Ελληνικών Τόξων τα οποία απέδειξαν αξιοπιστία και ευστοχία τόσο από εδάφους όσο και από την ράχη του Ίππου, αυτή την φορά, ο φίλτατος Περικλής μας αποτολμά την αναβίωση ενός Ασσυριακού Τόξου το οποίο, ο ίδιος, μας το παρουσιάζει ως εξής:

"Πλήρως λειτουργικό χειροποίητο αντίγραφο του τόξου που απεικονίζεται σε αρχαία ασσυριακά ανάγλυφα, κυρίως σε απεικονίσεις του αυτοκράτορα Ασσουρμπανιπάλ, ηγεμόνα της νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας (669–631 π.Χ.). Αυτό το κομμάτι είναι ένας φόρος τιμής σε ένα χαμένο σχέδιο, αναδημιουργημένο σχολαστικά για τους λάτρεις των αρχαίων όπλων.

H σύνδεση της χορδής είναι πιθανώς παρόμοια με τις σκυθικές παραδόσεις.

Κατασκευασμένο από ξύλο χαρουπιάς, προσεκτικά φινιρισμένο για να εξασφαλίσει ανθεκτικότητα και αντοχή. Ενισχυμένο με τρία στρώματα τένοντα και γνήσιο δέρμα φιδιού, προσφέροντας ανθεκτικότητα και κομψή εμφάνιση.

Οι άκρες του τόξου είναι σκαλισμένες από ξύλο πικρού πορτοκαλιού, προσθέτοντας μια εκλεπτυσμένη πινελιά στην αρχαία σιλουέτα του. Λαβή κατασκευασμένη από ξύλο Medicago arborea και ένθετα οστών - διακοσμημένη με χειροποίητο δέρμα και ένα υψηλής ποιότητας κεχριμπαρένιο κόσμημα.

Πρόκειται για μια προσπάθεια αναβίωσης αυτού του ξεχασμένου σχεδίου τόξου, βασισμένη αποκλειστικά σε αρχαιολογική τεκμηρίωση. Σε αντίθεση με τις σύγχρονες ερμηνείες, αυτό το αντίγραφο προσπαθεί να αποτυπώσει την ουσία της αρχικής μορφής."

Με την αξιοπρόσεκτη, βουστροφηδόν, εγκαθίδρυση της χορδής στα αυλακοφόρα, κυκλικά, άκρα των δύο "κεράτων", κάτι εντελώς ασυνήθιστο στην γενική Τοξοποιία και το γενικό του φινίρισμα που σου θυμίζει πανάκριβους σύγχρονους κατασκευαστές, αυτό το Τόξο με το "ειδικό βάρος" της μέσης διατομής του που, αμέσως, σε παραπέμπει σε πολεμικό όπλο, αντανακλά μιαν "αλήθειαν εποχής" και, με τη θωριά του και μόνον προκαλεί να το δοκιμάσεις! Κι εμείς το δοκιμάσαμε και, πράγματι, απολαύσαμε ένα δημιούργημα το οποίο, αμέσως μόλις το κρατήσεις στα χέρια σου νιώθεις ότι, ήδη, ταξίδεψες πολλούς αιώνες πίσω!

H α φ ή, λοιπόν και μ ό ν ο ν αυτού του Τόξου σου ξαναφέρνει στο νου αρχαία ανάγλυφα, τα ίδια που ενέπνευσαν και τον αναβιωτή Περικλή Τελιορίδη και σε "ενθέτει" σε αυτά ως μέρος των παραστάσεών τους.

Η βολή του, ακραιφνώς μαχητική, χωρίς τίποτε το "ελαφρύτερο", το αθλητικό, ή, το "ψυχαγωγικό", σου θυμίζει εξ αρχής ότι ανοίγεις την χορδή για να φέρεις ουσιώδες αποτέλεσμα κι όχι για να περάσεις την ώρα σου ή, έστω, να βάλεις ακόμη ένα βέλος στον στόχο διεκδικώντας κάποια διάκριση σε βάθρο.

Κι αυτό δεν το νιώσαμε μόνον οι ίδιοι, βιωματικώς, δοκιμάζοντας αυτό το εντυπωσιακό Τόξο, αλλά το προσέξαμε και στον Περικλή μας όταν αυτός τόξευε!

Aξίζει να τονιστεί ότι η αξιοπιστία αυτού του δημιουργήματος φάνηκε από την σταθερότητα των βολών του, βοηθώντας μας ακόμη και να επανεκτιμήσουμε ορθά τα πτητικά χαρακτηριστικά των ιδιοκατασκεύαστων βελών που χρησιμοποιήσαμε, μάλιστα δε, σε μία "ενότητα" ολιγάριθμων τοξεύσεων. Η ίδια η ενστικτώδης επιφύλαξη που προξενεί στον Τοξότη το ενδεχόμενο εκφυγής της χορδής από την αύλακα εγκαθιδρύσεώς της και στα δύο κέρατα, αφ΄ εαυτής της, βοηθά στην επικέντρωση της χειριστικής προσοχής του σε ομοιογενή ακρίβεια κινήσεων και τον "ευθυγραμμίζει" ώστε να επαναλαμβάνει την αυτή τόξευση (τυποποίηση τοξεύσεως) χωρίς εκτροπές υπερ-εμπιστοσύνης και αυτό είναι ένα μεγάλο ευεργέτημα αυτού του Τόξου προς τον χειριστή του ο οποίος το αναλαμβάνει για πρώτη φορά αφού, μετά από κάποια χρήση, θα το εμπιστευθεί πλήρως.

Στο "εργαστήριο" της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" η ροή μιας εργώδους καθημερινότητος οδηγεί σε συναρπαστικές εμπειρίες και στην απόλαυση μιας ομορφιάς πραγματικού Πολιτισμού που μπορεί να δημιουργηθεί με ελάχιστα μέσα, αλλά με αρκετή ποιότητα πνεύματος, σε μια παρηκμασμένη κοινωνία που παράγει ασκήμια. Κι ο Περικλής Τελιορίδης, όπως κι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ξέρουν την ...συνταγή, μια συνταγή που μπορεί να αναβιώσει ακόμη και το αρχαίο Ασσυριακό τόξο, εδώ, στις φθίνουσες ..."παρυφές" μιας Ευρώπης υπό διάλυση! Μιας Ευρώπης η οποία, σήμερα, θρηνεί εκείνη την επέτειο της ενάρξεως της αιματοχυσίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος τείνει να επαναληφθεί υπό την μορφή του επικείμενου Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όπως επιδιώκουν οι ί δ ι ο ι ένοχοι του προηγουμένου οι οποίοι, ως ηττημένοι "νικητές", φαίνεται ότι δεν κόρεσαν τις πολεμοκάπηλες φιλοδοξίες τους!

Απομένει να ξαναπάρει "ζωή" μια ακόμη αρχαία παράσταση, ένα ανάγλυφο με ιδιαίτερη σημασία για το Ασσυριακό Τόξο και την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και, υποσχόμεθα να την υλοποιήσουμε. Απομένει να δούμε και να δοκιμάσουμε το τελευταίο δημιούργημα του Περικλέους και ...εφίππως κι αυτό είναι κάτι που το προγραμματίζουμε!

Καλώς ήλθαμε στην ΙΗ' Προπονητική Περίοδο!

Kαλή επιστροφή στα ...μαθητικά θρανία!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΠΝΟΗ ΦΩΤΙΑΣ

 ΠΝΟΗ ΦΩΤΙΑΣ

     Στα "ψηλά" της Niš (Ниш) της Σερβίας, μόνον για μία διανυκτέρευση στον πέμπτο όροφο ενός ξενοδοχείου, απ΄ όπου έβλεπε κανείς ολόκληρη την πόλη. Κι εδώ είχα επισημάνει εγκαίρως μια δασκάλα ...αναπνοής, την Даница (Danica) δηλαδή, το "πρωινό αστέρι" όπως το όνομα αυτό σημαίνει στα Σλαυικά. Είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε στον χώρο της αργά το βράδυ, όμως, μια απρόσμενη βλάβη στην υδραυλική της εγκατάσταση προξένησε πλημμύρα στο διαμέρισμά της και αναγκαστήκαμε να βρεθούμε στο άνετο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου. Το αντικείμενο της συναντήσεώς μας ήταν η διδασκαλία της αναπνοής αφού η Даница είχε εκπαιδευθεί στην Ινδία σε πολλά θέματα σχετικά με την "ανατολικήν" αναπνοή και τον βελονισμό. Και η Даница, μου είχε υποσχεθεί να μου δείξει ένα μονοπάτι χωρίς αμοιβή, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, έχοντας "γνωρίσει" διαδικτυακώς τους "Έλληνες Κενταύρους" κι έχοντας ανταλλάξει μαζύ μας γνώμες σχετικά με την δική μας προσέγγιση της αναπνοής.

     Με ρώτησε επιμόνως εάν είμαι καρδιοπαθής, εάν πάσχω από νευρολογικά νοσήματα, εάν υποφέρω από πονοκεφάλους ή αναπνευστικά προβλήματα και όταν την καθησύχασα ότι στα 74 χρόνια μου δεν έχω πάρει ούτε ασπιρίνη, άρχισε τη διδασκαλία μιας μορφής Pranayama (αναπνευστικής προσεγγίσεως) που την όρισε ως "Prasanna Agni" (= Πνοή Φωτιάς) μιαν ιδιαιτέρως διεγερτική άσκηση η οποία επαυξάνει την, φυσική, ζωτικήν ενέργεια του σώματος, καθαρίζει το αίμα, απομειώνει το στρές και απεμπλέκει συναισθήματα, παράμετροι που δεν υφίστανται, μεν, στην περίπτωσή μου αλλά, πάντως, είναι πολύ χρήσιμες.

     Μας πήρε ελάχιστο χρόνο για να αντιληφθώ την διαδικασία και να την εφαρμόσω παρατηρώντας ότι όσο την εφάρμοζα, τηρώντας τις επιταχύνσεις των αναπνοών όπως μου υπεδείκνυε η Даница, ένιωθα σαν κάποιος να εμφυσούσε μέσα μου ενέργεια με ένα φυσερό, όπως αυτά που φυσάνε τη φωτιά για να την δυναμώσουν.

     Η Даница δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω για πολύ, αλλά με άφησε να χαλαρώσω και κατόπιν μου είπε: Και τώρα θα συνεχίσουμε με τη βοήθεια του νερού, θα κάνεις το ίδιο ενώ επάνω σου θα τρέχει κρύο νερό. Και όταν διεπίστωσε ότι το λουτρό του δωματίου μου διέθετε υδρομαλακτικό λουτήρα (ελληνιστί ...τζακούζι😂) κάτι το οποίο ουδέποτε είχα σε εκτίμηση αρκούμενος στην απλή καταιόνηση, μου έδωσε οδηγίες ρυθμίσεως της εντάσεως και πάντοτε με κρύο νερό ξεκίνησα. Το αποτέλεσμα μετά από ένα, μόλις, πεντάλεπτο, ήταν ...απερίγραπτο! Αν και μετά από μία πολύ εργώδη και κουραστικήν ημέρα, τρεις η ώρα το ξημέρωμα και χωρίς ύπνο, ένιωθα έτοιμος να γυρίσω με τα πόδια στην ...Αθήνα!  Κι ενώ με περίμενε πρωινή πεζοπορική ξενάγηση του γκρουπ στην Niš και, εν συνεχεία, ημερήσιο συνεχές ταξίδι επιστροφής δεν σκεπτόμουν καν να κοιμηθώ! Αντιθέτως, συνόδευσα την ευγενέστατη Даница στο σπίτι της κατηφορίζοντας την ευθεία από το ξενοδοχείο προς το κέντρο και επέστρεψα για να προετοιμαστώ για το ξεκίνημα της ημέρας που ήδη το "αστέρι της αυγής" έφερνε πίσω του! Σημειωτέον ότι στην Αθήνα επιστρέψαμε τα μεσάνυχτα κι εγώ δεν είχα καμία διάθεση όχι να ...κοιμηθώ αλλά, ούτε καν να χαλαρώσω. Και στο σπίτι, συνέχισα να ταξινομώ το υλικό της εκδρομής μέχρι το επόμενο ξημέρωμα! Η Prasanna Agni είναι, πράγματι, "δυναμίτης"!

     Δυστυχώς, αυτό το είδος "αναπνοής", ειδικώς, λόγω των βασικών προϋποθέσεων υγείας και της διαμεσολαβήσεως του υγρού στοιχείου (δεν κατάλαβα εάν είναι υποχρεωτικό αλλά σε κάθε περίπτωση...) παρεμποδίζει την ευρύτερη εφαρμογή της και ειδικώς στο πλαίσιο της δικής μας Σχολής.  Όμως, η εμπειρία ήταν εκπληκτική κι από τα ταξίδια θα πρέπει πάντοτε να αντλούμε το μέγιστο, δυνατόν, όφελος, ενώ η ευγνωμοσύνη μας στην εξαιρετική και ανιδιοτελέστατη Даница παραμένει δεδομένη! 

ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΑ: ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΝΤΟΥΜΠΡΟΒΝΙΚ

ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΑ:

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΝΤΟΥΜΠΡΟΒΝΙΚ

Η δια βίου απέχθειά μου προς τις εκμαυλιστικές θρησκείες και τους ρασοφόρους αβανταδόρους τους δεν με εμπόδισε, για δεύτερη φορά στη ζωή μου, να εκτιμήσω έναν βαθμούχο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, απόγονο Οικογενείας Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως και όχι μόνον γι αυτό. Ο Μgr. Bua που έφτασε από μακριά για να συναντηθούμε και να ανταλλάξουμε σκέψεις για ένα κοινό παρελθόν Οικογενειών, απέπνεε κοσμικότατη και διόλου "ψευδεπίγραφη εκκλησιαστική" ευγένεια και πνευματικότητα, χωρίς λιγδιάρικα κοτσίδια και σκορδόβρωμα όπως οι "ομόλογοί" του του "ανατολικού" ...μαντριού. Πρόσεξα τις λεπτές βελονιές του ευπρεπέστατου όσο και λιτού "σχήματός" του και τον διακριτικότατο φιλντισένιο σταυρό του, εν αντιθέσει με τα χοντρο-φτιαγμένα και χρυσο-φορτωμένα ράσα των "ανατολικών" και τον εξετίμησα περισσότερο. Τουλάχιστον, αυτός ήταν "σύννομος" με το λειτούργημά του. Μέτρησα την σωματοδομή του και δεν ανακάλυψα ούτε κιλό παραπανίσιο για τα 64 χρόνια του (δέκα χρόνια μικρότερός μου) και παρετήρησα τα υποδήματά του: δερμάτινα αθλητικά καμουφλαρισμένα σε ...αμπιγιέ, περιπάτου! Ήταν προετοιμασμένος! Ο χρόνος της συναντήσεώς μας περιορισμένος, με το "χρονόμετρο", αφού συνόδευα 32 ρωμιούς και ήμασταν στον άδειο ναό των Φραγκισκανών του περιτειχισμένου ιστορικού κέντρου του Ντουμπρόβνικ, έτοιμοι ν' ανηφορήσουμε για να με ξεναγήσει ο φίλτατος Mgr.

Οι ναοί έχουν μια χρησιμότητα, παρέχοντας ήρεμες συνθήκες επικοινωνίας (και ...συνωμοσίας!), τουλάχιστον, ηπιότερες από τις καφετέριες... Ξεκινήσαμε, ακούγοντάς τον να μου λέει στα Ιταλικά: "Μόνο, μη τρέχεις!" Και προσεπάθησα να μην τρέχω, όμως, ο χρόνος έτρεχε...

Aφήνοντας πίσω μας τα στεγνά ...βαπτιστήρια και τα άδεια εξομολογητήρια, ροβολήσαμε για τα ανηφορικά σκαλοπάτια που μας οδήγησαν σ΄ έναν εγκαταλελειμμένον εξώστη κάποιου, πρώην, ημιϋπαίθριου καφέ, κάτι σαν μιαν έρημη "αετοφωλιά" που "επέβλεπε" όλη τη παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ με το λιμάνι της. Του είχα ζητήσει να αποφύγουμε πολυσύχναστα μέρη και κατάλαβα ότι το ίδιο ήθελε κι εκείνος. Όμως, δεν φανταζόμουν ότι θα επέλεγε το ιδανικότερο σημείο που θα συνεδύαζε τις ανέσεις μιας κοσμικής καφετέριας χωρίς ...καφετέρια κι έτσι, απερίσπαστοι από σερβιτόρους και θορυβώδη πλέμπα με διαρκώς ηχορρυπαίνοντα φορητά τηλέφωνα και ατέρμονα "κακαρίσματα", αξιοποιήσαμε τους παρατημένους πάγκους της, άλλοτε καφετέριας, απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα. Ο Mgr. ήξερε να επιλέγει ό,τι ιδανικότερο, δημιουργώντας "ατμόσφαιρα" που εντυπωσίασε τον νεοφερμένο. Αυτοί οι ρωμαιοκαθολικοί μεγαλοπαπάδες δεν παίζονται στην Αισθητική και στις δημόσιες σχέσεις.

Κι εκεί, στ΄ αψηλά, δώσαμε κλότσο στην ανέμη να γυρίσει και Ιστορία κι όχι "παραμύθι", να αρχίσει! Σε μια αντιφασιστική αγέλη που ζει με παραμύθια, ένα ακόμη σε τι θα ωφελούσε;

Στη μισή ώρα που μας απέμενε και τι δεν μου εξιστόρησε... Και τι δεν μου έδειξε, από κει ψηλά, στη πόλη και στο λιμάνι που ξεδιπλώνονταν κάτω απ΄ τα πόδια μας... Και τι δεν με δίδαξε από μιαν Ιστορία που παραμένει ολοζώντανη στους ρέκτες της, ενώ, στο υποπόδιο του "εξώστη" μας οι τουρίστες κατάπιναν πίτσες και παγωτά, περιφερόμενοι ανυποψίαστοι στη Placa...

Ο συναντιλήπτωρ Mgr. Bua ξεκίνησε με την διευκρίνηση ότι το Ντουμπρόβνικ ιδρύθηκε μεν από πρόσφυγες της Επιδαύρου (αποικίας της Ανατολικο-Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ή "Παλαιά Ραγκούσα") ως "Πολιτεία της Ραγκούσα" και αυτό το "Πολιτεία" (Republica) οι σύγχρονοι ιστορικοί παραχαράκτες το μεταφράζουν ως "δημοκρατία" (democrazia) προς πρόκληση συγχύσεως και απαλοιφής της τεράστιας αποστάσεως μεταξύ της αριστοκρατικής και αντιδημοκρατικής "Πολιτείας" και της οχλοκρατικής "δημοκρατίας", ένα σημείο στο οποίο κι εγώ επέμεινα κι επιμένω και το επεσήμανα και στις ξεναγήσεις μου προς τους μεταφερόμενους ρωμιούς! Κι όταν κάποιοι δύσπιστοι επεστράτευσαν στα τηλέφωνά τους το ίντερνετ και την παντελώς αναξιόπιστη "Wikipedia" (εβραιο-Απαιδεία) επικαλούμενοι το ανεκδιήγητο "Δημοκρατία της Βενετίας" τους ρώτησα, ποια "δημοκρατία" δικαιολογεί την ανάδειξη Ηγεμόνος(!) όχι με την λαϊκή ψήφο, αλλά με την υπόδειξη ενός συμβουλίου 10 ...εστεμμένων ευγενών(!); Και, οι βέβηλοι σάστισαν και ...βουβάθηκαν!

Κατόπιν, μου επεσήμανε την σχέση της αρβανίτικης Οικογενείας των Μπούα με τους Ιλλυριούς πρωτο-κατοίκους του Ντουμπρόβνικ, Πλεραίους (Pleraei). Κι εδώ, τον 13ο αιώνα πιστοποιείται για πρώτη φορά και η ύπαρξη της Αλβανικής γλώσσας όταν ένας μάρτυρας εγκλήματος, στις 14 Ιουλίου 1284, καταθέτει ότι άκουσε στην Α λ β α ν ι κ ή γλώσσα μια φωνή.

Το λάβαρο της Στρατιωτικής Οικογενείας των Μπούα

Moυ ανέπτυξε την μεγάλη σημασία των Κρατικών Αρχείων της Πολιτείας της Ραγκούσα στο Ντουμπρόβνικ (DADU) τα οποία καλύπτουν μία χρονική περίοδο από τον 13ο-19ο αιώνα και εκτείνονται σε έναν όγκο 300 ενοτήτων σε 2.700.000 σελίδες και μου κατονόμασε τις Οικογένειες των Στρατιωτών που διέμειναν στο Ντουμπρόβνικ, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του ως εξής:

BUA (1450-1600)

RENESI (147-1600)

CRESCIA (1460-1550)

CAPUZZIMATI (1480-1550)

ALAMBRESI (1480-1550)

BASTA (1510-1620)

RALLIS (1460-1550)

MEKSI (1470-1600)

ZAMPA (1470-1550)

ZORZI/GIORGIO (1480-1550)

CAPPELLETTI (1490-1550)

STRATIGO (?)

Πακτωλός πληροφοριών και "αδάμας" ιστορικής μνήμης ο Mgr. Bua, δεν παρέλειψε να με παραπέμψει και στο έργο του Ισπανού Ιστορικού José M . Floristán ο οποίος έχει μελετήσει επισταμένως την Ιστορία των Ελλήνων και άλλων Στρατιωτών της Δύσεως! Τελικώς, αυτό το ταξίδι στις Δαλματικές Ακτές ήταν πολύτιμο... όσο κι ο Mgr. Bua!

Στον ελάχιστο χρόνο και τις οχυρώσεις μου εξήγησε κι την διακίνηση των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, ακόμη και με την πειρατική δραστηριότητά τους προς διασφάλιση των "απαραιτήτων" και τις ιστορικές "φάσεις" του Ντουμπρόβνικ με τις επιδράσεις του "κατά μήκος" πολλών και διαφορετικών ιστορικών περιόδων, πολιορκητών και κατακτητών.

Ιδιαιτέρως διαφωτιστικός ήταν στην περίπτωση των Ουστάσε και του εθνικού ήρωος των Κροατών, νομικού και πολιτικού, Άντε Πάβελιτς ο οποίος, συμμαχώντας με τον Άξονα και οργανώνοντας σώμα εθελοντών μαχητών, πολέμησε εναντίον των Σέρβων που συμπεριφέρθηκαν γενοκτονικά εναντίον των Κροατών.

Κι όταν το έφερε η συζήτηση, ο Mgr. Bua γνώριζε ότι η Ελληνική επανάσταση έγινε τον ιη' αιώνα στην Λάμαρη και όχι τον ιθ' στην Λαύρα, γνωρίζοντας και τους πρωταγωνιστές της παλινορθώσεως της Ελλάδος! Άραγε, ποιος ανιπτόπους ανατολικο-ορθόλοξος ρασοφόρος το γνωρίζει; Kαι ποιος εξάρχων της ανατολικο-ορθολοξίας θα γελούσε, όπως γελάσαμε με τον Mgr. Bua, αναφερόμενοι στο παραμύθι των "κρυφών σκολιών" που αναμασούν σαν τσιχλόφουσκα οι ανιστόρητοι σκοταδιστές της οθωμανολαγνικής "ορθολοξίας";

Τώρα, μετά από εκείνη την, ανθρωπιστικού χαρακτήρος, συνεργασία μου με την Καθολική "Caritas" αναμένω τον τρίτο Ρωμαιοκαθολικό μεγαλοπαπά στη ζωή μου μετά τον Μgr. Bua τον οποίο αποχαιρέτησα αφού φωτογραφηθήκαμε και με φωτογράφησε να ρεμβάζω από ψηλά την πόλη των παλιών εκείνων Πλεραίων! Για να δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος Mgr....