ΠΑΡΙΣΙ-ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ZINGARO" Μέρος 2ον ΘΕΑΤΡΟ "ΖINGARO"

 ΠΑΡΙΣΙ-ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ZINGARO"

Μέρος 2ον

 

ΘΕΑΤΡΟ "ΖINGARO"

     Μετά την "επιδρομή" μας στην Ιππικήν Ακαδημία των Βερσαλλιών όπου στεγάζεται η Σχολή Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" του μεγάλου Bartabas, τούτη την φορά σχεδιάσαμε μιαν ακόμη ...καταδρομικήν επίσκεψη στις κλειστές (αυτό τον καιρό) εγκαταστάσεις όπου δίδονται οι παραστάσεις του "Zingaro", στην αντίθετη πλευρά του Παρισιού, στο 176 της λεωφόρου Jean Jaures, στη περιοχή Aubervilliers.

     Η πολιτική της "ερμητικότητος" είναι εμφανής όπου ..."Bartabas" αλλά εμείς βρεθήκαμε για 40 ολόκληρες μέρες στο Παρίσι όχι για να χασομερήσουμε στο "Moulin Rouge" αλλά για να μελετήσουμε, ακριβώς, τα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro"  ώστε να βοηθηθουμε στην ανάπτυξη της δικής μας Σχολης Ιππικού Θεάτρου, των "Ελλήνων Κενταύρων". Δυστυχώς, οι υστερήσεις της Ελλάδος πολλές και ποικίλες και ως Έλληνες είμαστε υποχρεωμένοι να πασχίζουμε για την αναπλήρωση των ελλείψεών της χώρας μας ακόμη και με καταδρομικά εγχειρήματα τα οποία, πάντως, χαρακτηρίζονται από σεβασμό στον όποιον αρωγό μας. Για αυτό κι ενώ η φωτογραφική “συγκομιδη" μας ήταν και σε αυτή την περίπτωση μεγάλη, εν τούτοις ελάχιστες φωτογραφίες θα δημοσιοποιήσουμε.

     Όπως και η Σχολή των Βερσαλλιών, έτσι και το Θέατρο της Aubervilliers παραμένουν όχι απλώς κλειστά, αλλά ...διπλομανταλωμένα, με βαρειές περιφράξεις και συστήματα ασφαλείας.

     Και αυτή η ...παρεπόμενη "καταδρομική" επίσκεψη μας -σωστό πειρατικό ..."βιζιτάρισμα"- θα παρέμενε άγονη αν δεν είχε προηγηθεί άριστη σχεδίαση παρακάμψεως πολλών εμποδίων (μέχρι και το πάρκιγκ υπό ηλεκτρονική παρακολούθηση!) έχοντας εξασφαλισμένο δίκην Δούρειου Ίππου τον... agent provocateur στα ίδια πρόσωπα που, λίγες ημέρες πριν, μας ξενάγησαν μέσα στις εγκαταστάσεις αλλά και στα ...μυστικά της περιφρουρούμενης Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών. Η αγαθών προθέσεων ερευνητικότητα μας, υποστηριζόμενη από έναν καλών διαθέσεων υποστηρικτικόν ...ιμάντα, έφεραν τα ωφέλιμα αποτελέσματα. 

     Συν Δουρείω Ίππω και χείρα κίινει και, κάπως έτσι, η επτασφράγιστη εξωτερική σιδερόπορτα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" μας έκανε τη χάρη και ...άνοιξε!

     Των ...θυρανοιξίων επιτευχθέντων, πλέον, το δημιούργημα του Patrick Bouchain ήταν στην αδηφάγο διάθεση του φωτογραφικού φακού μας, όσο εμείς στην αφιερωματικήν ακρόαση του ομιλούντος ..."ιμάντος"!

     Σκοπός αυτής της επισκέψεως μας ήταν η έσωθεν μελέτη και κατανόηση του αρχιτεκτονικού "οράματος" του Patrick Bouchain, όχι απλώς κατασκευαστικώς, αλλά ως "λίκνου" υποδοχής μιας υψηλής τέχνης, όπως αυτής του Ιππικού Θεάτρου η οποία δεν αφορά μόνον στον Άνθρωπο αλλά και στον Ίππο στον οποίο, μάλιστα, παραχωρεί και την πρωταγωνιστική ιδιότητα ως εκ των πραγμάτων.

     Σαράντα ημέρες παραμονής στο Παρίσι δεν "ακούγονται" ...άσχημα, ειδικώς όταν πρόκειται για σαράντα ημέρες σπουδής ιππικών πραγμάτων για έναν παθιασμένο ...Κένταυρο! Μόνη εξαίρεση όταν αυτός συγκρίνει τις σαράντα ημέρες στο Παρίσι με μια ώρα στη Βουδαπέστη! Ας είναι...

     Μεγάλος Δάσκαλος ο Bartabas και άξιο μελέτης το Ιππικό Θέατρο του "Zingaro" το οποίο καθ' όλο αυτό το σαραντάμερο "ξεσκονίζουμε" σε βάθος. Αν κι αυτή η μελέτη μας δεν αποτελεί την πρώτη επαφή μας με το έργο της Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών αλλά έχει προηγηθεί μακροχρόνια παρατήρηση του, αυτή την φορά επιχειρούμε μια in situ σπουδή του όλου πλαισίου του όχι για να το μιμηθούμε στην αντίστοιχη δική μας Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", αλλά για να βελτιώσουμε δικές μας προσεγγίσεις.

     Παρά ταύτα, συνεχώς διαπιστώνουμε διαρκή σύμπτωση προσεγγίσεων, πλην μιας μεγάλης και καθοριστικής διαφοράς η οποία δεν είναι άλλη παρά ο άξονας "συνομιλίας" με τον Ίππο  που, στην περίπτωση του "Zingaro" είναι αυστηρώς ακαδημαϊκός ενώ, στην δική μας Σχολή, απολύτως φυσιοκεντρικός!

     Όπως είναι φυσικό, στην Σχολή του ο Bartabas παραμένει δέσμιος του ακαδημαϊκού ιππικού "πνεύματος" που καθιέρωσε ο Βασιλέας Ήλιος, Λουδοβίκος XIV, ενώ εμείς, στρατευμένοι με τον Δάσκαλο μας Kassai Lajos ακολουθούμε τους αρχέγονους κανόνες της Φυσικής Ιππικής η οποία είναι απαλλαγμένη από ολέθριες ανθρωποκεντρικές υποκειμενικότητος.

     Μεγάλος Δάσκαλος ο Bartabas, αλλά ως φαίνεται ο Kassai Lajos είναι πολύ μεγαλύτερος διότι διδάσκει την επίτευξη του απόλυτου αποτελέσματος επί της συνεργασίας με τον Ίππο χωρίς την χρήση βασανιστικών (για τον Ίππο) "βοηθημάτων".

     Το ταξίδι πάντα είναι ένα μεγάλο "σχολείο πνεύματος και ψυχής" με καταληκτικό παρονομαστή την βαθύτερη εννόηση του κόσμου και της ζωής, βεβαίως και της Ιππικής συμπεριλαμβανομένης.

     Τσιγγάνος ο Bartabas και γόνος Ουννων  μεταναστών ο Kassai Lagos! Κι οι δυο "νοτισμενοι" με τη πνοή του "μετακινούμενου" που δεν προσδοκά παρά μόνον να κατακτήσει εκείνου που του ανήκει! Κι όμως, η διαφορά έγκειται στην Αισθητική της ζωής, με τον Kassai Lajos να είναι κληρονόμος της αρχαιότερης ευρωπαϊκής γλώσσας (Rovasiras) και γόνος εκείνων που καθιέρωσαν το πρώτο ευρωπαϊκό Σύνταγμα (1222) ενώ ο Bartabas φορέας ο,τι συνεπάγεται η τσιγγάνικη καταγωγή του.

     Με έδρα του τις αυτοκρατορικές Βερσαλλίες ο Γάλλος τσιγγάνος ανελίσσει την καλλιτεχνική δημιουργία του σε ένα επίπεδο αντάξιο του χώρου που την στεγάζει. Αντιθέτως, ο Μαγυάρος Kassai Lajos, με το δικό του τεράστιο έργο, εξυψώνει έναν ταπεινό και άγνωστο τόπο της Ουγγαρίας σε παγκόσμιες "Βερσαλλίες". Ποιος είναι "μεγαλύτερος"? Πόσο αστείο ακούγεται αυτό το ερώτημα σε κάθε υποψιασμένο... και μόνη απάντηση: Και οι δύο μεγαλύτεροι των ...δύο!

     Καθένας μας μεταφέρει στην υπαρξιακή του "αποσκευή" την ίδια την καταγωγή του και, ασφαλώς και ο Bartabas όλα όσα συνθέτουν την διττή του καταγωγή ως τσιγγάνου αλλά και Γάλλου. "Μέσα" του η τσιγγάνικη άμαξα, "μέσα" του κι η Γαλλία η οποία "σφραγίστηκε" από την βασιλεία η οποία και, όντως ανέδειξε Πολιτισμό, τον δικό της Πολιτισμό, τον οποίο ουδέποτε κατάφερε να "αγγίξει" η μετέπειτα δημοκρατία! Και ο Bartabas σε όλο του το έργο απ' αυτή την μεγαλοπρέπεια, ίσως και υψιπέτεια, εμπνέεται, συνεχίζοντας επί του άξονος της Αισθητικής των Λουδοβίκων , μέσα στον ανάλογο χώρο και με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

     Αντιθέτως, ο Kassai Lajos, τολμά μέσα σ' ένα απέριττο φυσικό περιβάλλον, σ' ένα απόμακρο ουγγρικό  χωριό που λέγεται Kaposmero να στήσει τον δικό του μνημειακό χώρο μιας Σχολής η οποία καταλείπει στην παγκόσμια Ιππική την δική της σημαντικότητα, εξίσου λαμπρή με εκείνη των βασιλικών αυλών της Ευρώπης με μόνο στέμμα, όχι τα αδαμαντοκόλλητα των δυναστειών αλλά της τελειότητος μιας πολεμικής τέχνης.

     Παρά ταύτα, ο Kassai Lajos καταφέρνει να διορθώσει ένα λάθος αιώνων που διαπράττει ο άνθρωπος στην Ιππική από την εποχή Shang της κινεζικής ιστορίας, όπως εκτίθεται στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης Cernuschi, στο Παρίσι κι απ' την εποχή του Ξενοφώντος, στα καθ' ημάς: Την στομίδα! Διότι ο Kassai Lajos, πολεμιστής καθώς είναι, τ ο λ μ α  να πει: "Τιμάμε τους προγόνους μας και ακολουθούμε τα έργα τους, αλλά και διορθώνουμε τα λάθη τους όπου αυτά χρειάζονται διόρθωση". Διότι έτσι και μόνον ο Πολιτισμός προάγεται.

     Αντιθέτως, ο Bartabas αυτό δεν το τολμά! Και για αυτό, ήδη, επεσήμανα ότι σκοπός της μελέτης μας της Σχολής της Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών δεν είναι η "μίμηση" της, διότι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εκ της ιδρύσεως της, ακολουθεί δικούς της κανόνες των οποίων η ορθότητα έχει επιβεβαιωθεί συν τω χρόνω, όπως η υψηλή αξία της μη χρήσεως στομίδος την οποία, βεβαίως, τηρούμε και στην Σχολή μας του Ιππικού Θεάτρου.

     Πράξη, δια βίου, παραστάσεως η καθημερινότητα μας εν ειρήνη και εν πολέμω, ενώ, η δράση της επί σκηνής, η, επί θυμελικού ορμητηρίου για τους πολεμιστές, μια ιδιότητα κοινή και για τον τσιγγάνο Bartabas και για τον Μαγυάρος Kassai Lajos και για τους "Έλληνες Κενταύρους". Ποια, όμως, είναι η αντίληψη ενός εκάστου εκ των τριών περί, αυτού ακριβώς, του θυμελικού ορμητηρίου;

     Ο τσιγγάνος Bartabas, όταν δεν δημιουργεί στις Βερσαλλίες χρησιμοποιεί ως θυμελικό ορμητήριο του ένα ξύλινο κτήριο του οποίου ο αρχιτέκτονας θέλησε να μη θυμίζει τίποτε, η να θυμίζει τα πάντα, όπως ακριβώς και οι τσιγγάνοι που ως ανέστιοι και πλάνητες, μη διαθέτοντας παρά μόνον την ιππήλατη άμαξα τους, διεκδικούν τα πάντα, τον κόσμον ολόκληρο! Κι αυτό υποδηλώνει η έδρα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" στη περιοχή Aubervilliers του Παρισιού.

     Αντιθέτως, το θυμελικό ορμητήριο του Kassai Lajos είναι πολύ συγκεκριμένο αλλά και αντισυμβατικό, εντελώς υπερβατικό, παραπέμπον στον καθημερινό "διάλογο" του με τις ψυχές των Προγόνων του των οποίων η ιαματική ευποιίας θεραπεύει αγωνίες και πάθη...

     Κοινός παρονομαστής των θυμελικών ορμητηρίων των δύο μεγάλων Δασκάλων η εις τόπον  σ τ ά σ η, ο  γαλήνιος ..."ελλιμενισμός" στον ατάραχο κι  ακύμαντο "λιμένα" της ιδιοκτησίας! Και για τους δύο, το θυμελικό ορμητήριο προσφέρει το πλεονέκτημα της τυποποίησης με ό,τι αγαθό τούτο συνεπάγεται και, πρωτ' απ' όλα" την δυνατότητα χρήσεως ίδιων Ίππων, όπερ και ιδανικό!

     Αντιθέτως, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" αφορμώμενη εκ του συλλογισμού "χωσιά => χωσιάριος => Ουσάρος" εκ της ιδρύσεως της και με ιδανικό της το μάχιμο Σώμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως εκ του οποίου και, διεθνώς, οι Ουσάροι, ουδέποτε επεδίωξε μονιμότητα έδρας, παγίωση θυμελικού ορμητηρίου, ακολουθώντας την Παράδοση των διαρκώς (μετα-)κινουμένων, πολεμιστών, Προγόνων μας!  Ομοίως, ουδέποτε επιδιώξαμε και την ιπποστελέχωση του έργου μας με συγκεκριμένους Ίππους όπως και οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως ίππευαν διαφορετικούς Ίππους.

     Και για να γίνει πιο κατανοητή η μεγάλη διαφορά μεταξύ Φυσικής και ακαδημαϊκής Ιππικής, θα αναφερθούμε στις "μακρές ηνίες".

     Οι μακρές ηνίες είναι οι προεκτάσεις των χειρών του Εκπαιδευτή ενός Ίππου κατά την διάρκεια της εκπαιδεύσεως εδάφους που αποτελεί και το θεμέλιο της όλης εκπαιδεύσεως νεολέκτου Ίππου.

     Οι μακρές ηνίες αποτελούν ιππικό κληροδότημα στην ακαδημαϊκή Ιππική από την περίοδο της ιταλικής Αναγεννήσεως, όταν στις αυλές των ηγεμόνων κυριαρχούσε η ανάγκη επιδείξεως "προηγμένων" ιππο-εκπαιδευτικών μεθόδων, προς εντυπωσιασμό ενός κοινού που, αν και με περιορισμένο άρτο, χόρταινε με ...θεάματα.

     Στην ακαδημαϊκή Ιππική οι μακρές ηνίες είναι χρήσιμες για την εκπαίδευση του Ίππου στην κατ εντολή του Εκπαιδευτή εκτέλεση ασκήσεων των οποίων η ετερότροπη διδασκαλία θα είχε κινδύνους για τον Ανθρωπο-Εκπαιδευτή. Η ενότητα αυτών των ασκήσεων περιλαμβάνει άλματα τα οποία, κινούμενος στην φύση, μπορεί, μεν, να εκτελεί ο ίδιος ο Ίππος κατά την δική του κρίση και υπό την οικονομία των ίδιων αυτού δυνάμεων, όμως, όταν αυτά τα άλματα υποχρεούται να τα εκτελέσει κατ' εντολή του Ανθρώπου και υπό τα δεδομένα που θέτει ανά πάσα στιγμή ο Εκπαιδευτής, τότε ο Ίππος αισθάνεται βιασμό του οποίου ο έλεγχος και η υπέρβαση προς εκτελεστική επίτευξη, προϋποθέτει τις μακρές ηνίες.

     Στην Φυσική Ιππική δεν χρησιμοποιούμε καν μακρές ηνίες διότι δεν βιάζουμε κατά κανένα τρόπο τον Ίππο! Και, βεβαίως, στην Φυσική Ιππική δεν υπάρχει αυτή η ενότητα των ασκήσεων με κατ' ανθρώπινη επιταγή άλματα τα οποία το μόνο που υπηρετούν είναι η υποκειμενική ανθρωποκεντρική "αντίληψη" περί χορογραφικής Αισθητικής η οποία τέρπει εκείνους που παραβλέπουν την Αισθητική της φυσιολογικής κινησιολογίας του Ίππου.

     Αντιθέτως, στην ακαδημαϊκή Ιππική οι μακρές ηνίες διατηρούν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεμελιώδη εκπαίδευση της εργασίας εδάφους κάθε νεολέκτου Ίππου.

     Και, όπως είναι αναμενόμενο, μακρές ηνίες χρησιμοποιεί η "Ιππική Ακαδημία των  Βερσαλλιών" αλλά όχι η Σχολή "Kassai", ούτε και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Η "Ιππική Ακαδημία των Βερσαλλιών" έχει κατασκευάσει τις σέλλες της ιπποσκευής της στον παραδοσιακό γαλλικό Οίκο "Hermes", έναν ακριβό και προβεβλημένο κατασκευαστή με μακροχρόνια εμπειρία και στα είδη Ιππασίας. 

     Έτσι, δεν παραλείψαμε να αφιερώσουμε μιαν επίσκεψη στο, εμπλεκόμενο, υποκατάστημα της οδού Sevres (17) στο 6ο διαμέρισμα του Παρισιού, όπου μάθαμε αρκετές κατασκευαστικές λεπτομέρειες από τους τεχνίτες του. Και, τι έκπληξη, σε αυτό το υποκατάστημα προσέξαμε και μια "γωνία"  ...βιβλιοπωλείου όπου ανακαλύψαμε σημαντικές εκδόσεις σχετικές με το Ιππικό Θέατρο "Zingaro" τις οποίες, φυσικά, αγοράσαμε προς εμπλουτισμό της Βιβλιοθήκης των "Ελλήνων Κενταύρων", μαζύ με κάποια επιπλέον για αγαπημένα πρόσωπα. Ο Οίκος "Hermes", εν αντιθέσει με κάποιους άλλους αντίστοιχους όσο και κακόγουστους, διατηρεί μιαν υψηλή ποιότητα μη απευθυνόμενος σε οψίπλουτο επιδειξιομανή πελατεία. Και αυτό το έντυπο υλικό, έρχεται να συμπληρώσει την ζωντανή εμπειρία της επαφής μας με το σημαντικό έργο και την Σχολή του  Δασκάλου Bartabas.

     Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι εκδόσεις που σχετίζονται με το Ιππικό Θέατρο "Zingaro" είναι δυσεύρετες και δεν καταφέραμε να τις βρούμε ούτε στον ίδιο τον εκδότη ("Gallimard") όταν, προ καιρού τις ζητήσαμε, θεωρούμε δε εαυτούς ευτυχείς ανακαλύπτοντας αυτό το πληροφοριακότατο υλικό στο "Hermes" και από το οποίο προλάβαμε τα ...τελευταία του αντίτυπα. Οποίος γυρίζει ...κερδίζει.

     Ο Βartabas παράγει  θ έ α μ α  και τα καταφέρνει άριστα! Προσφέρει στο "μάτι" αυτό που το τέρπει αλλά, ένα μεγάλο "αλλά", το "μάτι" δεν είναι το μόνο "μέρος" του  ό λ ο υ  και το  θ έ α τ ρ ο είναι πολύ περισσότερο από ένα ολιγαρκές "θεώμαι"!

     Το "μάτι" ως μία από τις πύλες "εισόδου συναισθημάτων" και παραγωγής στοχασμού, αν δεν λειτουργήσει ως υποστηρικτικός διακομιστής ενός ολοκληρωμένου "κυκλώματος" το οποίο θα δώσει "αποτέλεσμα", τότε θα παραμείνει εσαεί αδικαίωτο κι αυτό στο θέατρο παραμένει κυρίαρχο αξίωμα. Αλλά, ποιο ακριβώς, είναι το "κύκλωμα" και ποιο το προσδόκιμο "αποτέλεσμα";

     Το θέατρο απευθύνεται σε μια "διαδρομή" που ξεκινά από τα οργανικά αισθητήρια και κατευθύνεται δια του πνεύματος προς την ψυχή του Ανθρώπου και όταν το, δια των αισθητηρίων εισερχόμενο σκηνικό ερέθισμα διανύει πλήρως την διαδρομή του δια του πνεύματος προς την ψυχή του θεατή, τότε, αυτό το "κύκλωμα" θα "κλείσει" επιτυχώς και θα δικαιώσει τον σκοπό του θεάτρου.

     Και το "αποτέλεσμα", ποιο πρέπει να είναι το "αποτέλεσμα"; Μα τίποτε ΄'αλλο παρά η βελτίωση του ανθρώπινου ψυχισμού, η κραταίωση της ανθρώπινης αρετής, η ανάταση του Ανθρώπου.

     Στην περίπτωση του θεάτρου "Zingaro" και πάντοτε εντός των περιορισμένων ορίων των προσδοκιών που χαρακτηρίζουν τον "δυτικό" Άνθρωπο, ο Bartabas ασφαλώς κι επιτυγχάνει το βελτιωτικό αποτέλεσμα μέσα από τις σκηνικές προσεγγίσεις του. Και είναι κατανοητό το ότι στη σημερινή Ευρώπη δεν θα μπορούσε κανείς να ζητήσει τίποτε παραπάνω από το, πράγματι, υπέροχο θέατρο "Zingaro". Όμως, ο κόσμος δεν εξαντλείται στα όρια της γηραιάς ηπείρου και η περιχαράκωση των Ευρωπαίων στα όρια της ηπείρου μας, απλώς, μας στερεί τα οφέλη ενός επέκεινα κόσμου ο οποίος υπάρχει αθέατος πίσω από τον (δικό μας) κόσμο, αυτόν που βλέπουμε. Και η Ασία, όχι μόνον εξακολουθεί να υπάρχει πέρα από τον Παρθενώνα ή τις Βερσαλλίες αλλά είναι και απαραίτητη για την συμπλήρωση των ευρωπαϊκών υστερήσεών μας με εκίνο το πολύτιμο στοιχείο που αφθονεί στη μακρινή Ασία: τον Εσωτερισμό!

     Πολύ σωστά ψυχανεμίζεται ο Bartabas και εισάγει στη διδασκαλία του τον ιαπωνικό "Δρόμο του Τόξου", το Kyudo... Οσμίζεται τα μεγάλα οφέλη του και εμπιστεύεται τα Yumi στα χέρια των μαθητών του, όμως, περιορίζεται στην αναπαραγωγή μιας σκηνικής τελετουργίας χωρίς την ένταξη αυτής της διδασκαλίας στο βαθύτερο πλαίσιο του βιωματικού Εσωτερισμού που θα επετύγχανε πληρέστερο "κλείσιμο του κυκλώματος" και, έτσι, άριστο "αποτέλεσμα". Και η σκηνική τελετουργία χωρίς τον, εμφανώς, απόντα Εσωτερισμό, άγει στο περίβλεπτο "φαίνεσθαι", αφήνοντας υπό αίρεση το ουσιώδες "είναι". Εν τέλει δε, αυτός ο καθοριστικός Εσωτερισμός απουσιάζει από το, κατά τα λοιπά θαυμαστό έργο του Bartabas. Kαι στο ερώτημα εάν το "είναι" δεν εμπεριέχεται στο "φαίνεσθαι" η απάντηση είναι ασφαλώς "ναι" υπό την υλιστική προσέγγιση του ερωτήματος, όμως, υπό την ηθική η απάντηση διαχωρίζει απολύτως το "φαίνεσθαι" από το "είναι" και, περί αυτού ο λόγος εν προκειμένω.

     Μετά από πολύχρονη μελέτη του έργου του Bartabas, μετά από βαθύτατην ενημέρωση περί αυτού από μαθητές του και, βεβαίως, μετά την προσεκτικότατη μελέτη της ογκώδους επετειακής εκδόσεως των 25 χρόνων του Θεάτρου "Zingaro" (Actes Sud, 2009) νιώθουμε την σκηνή του Aubervilliers να ξεχειλίζει από θεσπέσια "εικόνα" και θελκτικότατο κινητικό "θέαμα" αλλά με πλήρην απουσία εκείνης της παραμέτρου που παραπέμπει στο ζενικό "ουδέν", στην άυλην εσωτεριστική κενότητα η οποία προσφέρει τον χώρο της προς συμπλήρωση από τον γόνιμο στοχασμό που θα ολοκληρώσει και θα καθοσιώσει το θεατρικό "αποτέλεσμα". Κι όλα τούτα τα προσέξαμε και στα οκτώ έργα του Bartabas τα οποία μελετήσαμε στην προαναφερθείσα επετειακήν έκδοση όχι μόνον ως "έντυπην" εικόνα αλλά και ως περιεχόμενο των οκτώ συμπακτών δίσκων τους οποίους συμπεριέχει αυτή η ογκώδης έκδοση.

     Μπορεί η τσιγγάνικη φύση του Bartabas να τον διαχωρίζει από το αμιγώς ευρωπαϊκό πρότυπο, όμως, δεν του δίνει και ..."διαβατήριο" εσωτεριστή Ασιάτη. Κι αυτό το "διαβατήριο" που δεν παραπέμπει σε γεωγραφική καταγωγή όσο σε νοοτροπία, είναι εκείνο που κατά την γνώμη μας θα "θέωνε" το έργο του Bartabas.

     Σίγουρα ένα τέτοιο "διαβατήριο" θα απέδιδε εντελώς διαφορετικά, π.χ., την "Battuta" αλλά εκείνο που θα προέκυπτε θα ήταν και η πραγματική "Battuta" αφού ο σαρκασμός και μόνον δεν μπορεί να συνοψίζει τον "παρονομαστή" της.

     Έτσι, η τεχνική πλευρά του Θεάτρου "Zingaro" παραμένει αξιοθαύμαστη ¨ η σεναριακή επιλογή, η εκπαίδευση των Ίππων, η διδασκαλία των ηθοποιών-Ίππων, τα σκηνογραφικά "ευρήματα", οι χορογραφίες, οι φωτισμοί, οι μουσικές,  ό λ α  άψογα κατά τον δυτικό, πάντοτε, τρόπο κρίσεως. Ο ...παρονομαστής, όμως, παραμένει ασυμπλήρωτος, ελλειπής, ανολοκλήρωτος χωρίς εκείνο το  ε σ ω τ ε ρ ι σ τ ι κ ό  "απαραίτητο" που ευνοεί τον τελικό στοχασμό του θεατή! Κι αυτό το έλλειμμα είναι τόσο εμφανές και καθοριστικό όσο και στην περίπτωση της φράσεως του Αμερικανού Στρατηγού George S. Patton ο οποίος ομολόγησε: "Πολεμήσαμε λάθος εχθρό!", παραδεχόμενος την εσφαλμένην αντίθεση της Δύσεως προς τον Φασισμό, κάτι που εκ των υστέρων και εκ της ίδιας της τραγικής "εικόνας" των μεταπολεμικών δυτικών κοινωνιών επιβεβαιώνει του λόγου του George S. Patton το αληθές! Αν ο στοχασμός των προπολεμικών αντιφασιστών ηγητόρων της Δύσεως ήταν ακεραιωμένος, ασφαλώς, η εικόνα των μεταπολεμικών κοινωνιών τους δεν θα ήταν οικτρή όπως είναι σήμερα! Το ίδιο απαραίτητη είναι και η ακεραίωση του στοχασμού και στον θεατή ενός θεάτρου και στο "Zingaro" αυτή η ακεραίωση παραμένει ανεπίτευκτη!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ΤΑ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ

 ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

ΤΑ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ

Κι αφού ανανήψαμε από τους γέλωτες που μας επεφύλαξε το τελευταίο κοινοβουλευτικό "Σατυρικόν" του πάνδημου κοινοβουλευτικού παλκοσένικου, είναι ώρα να περάσουμε στα σοβαρά! Ωστόσο, ας σηκωθούμε απ΄ τα πατώματα όπου μας εκσφενδόνισαν οι νευρικοί γέλωτες εκ της υποργουποιήσεως ως Υπουργού ...Οικογενείας μιας 47χρονης ...άγαμης και ...άτεκνης κι ας παραμείνουμε σε επιφυλακή ευωχίας από τα μελλούμενα μιας εκπορνευόμενης δημοκρατίας στην οποία πρωταγωνιστεί η μεγαλύτερη περιφρόνηση προς τον εκλογικό θεσμό από καταβολής νεωτέρου ελλαδικού κράτους, ένας μειοψηφικός πρωθυπουργός που εμφανίζεται ως ..."θριαμβευτής" και μια σέχτα Σπαρτιατών από την ...Λαμία! Όπως είπαμε, έχουμε και σοβαρά θέματα όπως το σκηνογραφικό ειδικό βάρος της παραστάσεως του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη.

     Πόσες διαφορετικές παραμέτρους δεν θα συναντήσουμε μέσα στον πυρήνα αυτού του "ειδικού βάρους" ή, μάλλον, πόσες θα πρέπει να υπάρχουν...

      Η απόδοση του κυρίως πνεύματος και των πραγματικών συνθηκών του έργου, η απόδοση των "αποχρώσεων" της εποχής, η σκηνική υπογράμμιση της εικαστικής αλήθειας μιας παρελθούσας πραγματικότητος...

     Και μόλις καταλήξαμε σε μια γλαφυρή λεπτομέρεια της θρησκευτικότητος του όχλου ο οποίος εμφανίζεται στην πρώτη σκηνή του έργου έμφορτος πίστεως προς την εισαγόμενη ξένη "θρησκεία" απεμπολώντας την δική του και σείοντας ...εξαπτέρυγα προς επίταση της ζέσεώς του προς τον νέο θεό... Και, μη γελάσετε, βλέποντας τα εξαπτέρυγα που σχεδιάσαμε για την παράστασή μας διότι απηχούν τον πραγματικό συμβολισμό της νέας θρησκείας, της θεολογικής της βαρύτητος, της Αισθητικής της, των δογματικών αληθειών της...!

     Ναι αυτά τα εξαπτέρυγα θα σείει ο όχλος στην πρώτη σκηνή της παραστάσεώς μας στη θέση των ...ριπιδίων τα οποία υπήρξαν οι προκάτοχοί τους και τα έφεραν διάκονοι, σύμφωνα με τις "Αποστολικές Διαταγές", βεβαίως κι αυτά κοπιαρισμένα από τις παλιότερες ρωμαϊκές συναθροίσεις αφού, η νέα θρησκεία δεν είχε τίποτε δικό της κι όλα τα άρπαξε από όλες τις προηγηθείσες!

     Έχουμε να σας πούμε κι άλλα, όμως, ας κρατήσουμε και κάτι για έκπληξη... Άλλωστε, έχουμε τόσα να μάθουμε στις Βερσαλλίες κι όχι για τα καθίκια που χρησιμοποιούσε ο Λουδοβίκος ΙΔ' αλλά για πολύ σημαντικότερα μετα-λουδοβίκεια ζητήματα, όπως η Ακαδημία Ιππικής Τέχνης που στεγάζεται στο περικαλλές αρχιτεκτόνημα...με την Σχολή Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" που εγκολπώνεται... 

ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ΤΕΛΙΚΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΣΥΝΘΕΣΕΩΝ

 ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

  "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

ΤΕΛΙΚΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΣΥΝΘΕΣΕΩΝ

      Συνεπέστερος της ...συνεπείας και υπερβάτης κάθε προσδοκίας, ο συνθέτης της μουσικής του προετοιμαζόμενου θεατρικού μας έργου Γεώργιος Κοχλιός, σήμερα, μας αιφνιδίασε κατά τον πλέον ευχάριστο τρόπο παραδίδοντάς μας τις τελικές ηχογραφήσεις των πέντε συνθέσεων οι οποίες θα συνοδεύσουν τα σκηνικά δρώμενα.

     Η πορεία της μέχρι τώρα συνεργασίας μας καταγράφεται ενδεικτικώς στα ακόλουθα τρία δημοσιεύματά μας, αλλά το αποτέλεσμα των τελικών ηχογραφήσεων ξεπερνά κάθε προσδοκία!

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/09/blog-post_16.html 

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/10/blog-post_6.html 

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/11/blog-post_68.html

     Αυτό που μας παρέδωσε ο ταλαντούχος νεαρός συνθέτης μας μετέφερε, αμέσως, στον χρόνο και στα πρόσωπα, στα ήθη της εποχής και τις συνθήκες της, στην αισθητικήν ατμόσφαιρα του τόπου και κυρίως, στην αγωνία της ελληνικής ψυχής του πρωταγωνιστή και τον "σφυγμό" του!

     Είναι συγκινητικό, μόλις έχεις επιστρέψει από την Φλωρεντία των Μεδίκων, του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, της Αλεσάντρα Σκάλα, να σε "επιστρέφει" σ΄ αυτά ο Γεώργιος Κοχλιός με τις μουσικές δημιουργίες του. 

     Και ιδιαιτέρως συγκινητικό όταν το σκηνοθετικό πλαίσιο εντάσσεται στους κανόνες της αυθεντικής ρεαλιστικής αποδόσεως των αληθειών του σεναρίου με την επιδεικτική περιφρόνηση κάθε συρμώδους ψευτο-μοντερνιάς, ανεξαρτήτως κόστους! 

     Με τις συνθέσεις του Γεωργίου Κοχλιού, αφήσαμε πίσω μας την κατακτημένη από τους Οθωμανούς ελληνική γη και τον λυγμό της από την ταπείνωση της υποδουλώσεως κι ανοίξαμε φτερά για να ξαναβρεθούμε στα στενά της αναγεννησιακής Φλωρεντίας κάνοντάς την ορμητήριό μας.

     Υπό τους ήχους των συνθέσεων αυτών, αφιερώσαμε την πέννα μας στον Βασιλέα Ήλιο, ερωτευτήκαμε μιαν οπτασία της αυλής των Μεδίκων, φορέσαμε τις πανοπλίες μας κι εφιππεύσαμε για να διατηρήσουμε το αξιόμαχό μας και, στο τέλος, πνιγήκαμε σ΄ έναν αγριεμένο ποταμό μια βροχερή νύχτα! Με λίγα λόγια, ο συναρπαστικός Γεώργιος Κοχλιός κατάφερε να ξαναγράψει το σενάριο με νότες, τόσο περιγραφικές, αρμονικές και, κυρίως, πειστικές, ώστε το πεζό σενάριο να δείχνει, πλέον, περιττό, λόγος για τον οποίο του είμεθα ευγνώμονες και, δειγματοληπτικώς, προσφέρουμε στον αναγνώστη μας μια μουσική απόλαυση, πατώντας επάνω στην εικόνα που ακολουθεί: 

"EQUESTRIAN CHAOS" ΕΝΑ ΔΕΙΓΜΑ ΥΨΗΛΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

 "EQUESTRIAN CHAOS"

ΕΝΑ ΔΕΙΓΜΑ ΥΨΗΛΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

     Μία ιδιαίτερη Τιμή για τους "Έλληνες Κενταύρους" ήταν το μήνυμα που λάβαμε από την κ. Krystin Celisse, εκπρόσωπο του "Equestrian Chaos", μιας Σχολής αλλά και Οργανισμού θεατρικών επιδείξεων εφίππων πολεμικών τεχνών, υψηλού επιπέδου, με έδρα τις Η.Π.Α.

     Το "Equestrian Chaos" με τον ελληνικότατο προσδιορισμό που αποκαλύπτει την χαώδη απεραντοσύνη της Ιππικής, συνδυάζει την Φυσική Ιππική με την Djigitovka, την Έφιππη Τοξοβολία και την θεατρική σκηνικότητα, ίδιες ιππικές παράμετροι με αυτές που σέβεται και τηρεί και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Τόσο το αρχικό μήνυμα όσο και η εν συνεχεία επικοινωνία μας προμηνύουν πολλά καλά για την Ιππική. 

     Kαι σύντομα θα ακολουθήσει μια πλήρης παρουσίαση του "Equestrian Chaos" του οποίου την δραστηριότητα αξίζει να απολαύσουμε λεπτομερέστερα.

     Η Αμερική, με την υψηλήν ιππική της Παράδοση, στην περίπτωση του "Equestrian Chaos" αναδεικνύεται σε μιαν ήπειρο η οποία όχι μόνον διεκδικεί το μερίδιό της στον παγκόσμιο ιππικό Πολιτισμό, αλλά και ξέρει να τον μεταλαμπαδεύει στον νεώτερο Κόσμο με τον συναρπαστικό τρόπο ενός λαμπρού σκηνικού υπερθεάματος!

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Ζ' Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Ζ'

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

     Αρμονία και ρυθμός η ζωή και ό,τι την συνθέτει! Ένα αμάλγαμα ισορροπίας εικόνας, οσμής, αφής (απτής ή και «ορατής») αλλά και γεύσεως (φυσικής ή και νοητής) που εκφράζεται με ήχο που διεγείρει την ακοή σε μιαν εξίσωση η οποία παρακολουθεί κάθε έμβιο μέχρι τον θάνατό του. Αυτή είναι η Μουσική! Και η προηγούμενη επαγγελματική σχέση του Ιδρυτή των «Ελλήνων Κενταύρων» και της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου τους με το Λυρικό Θέατρο τον κάνει, εν αντιθέσει με τα ευρέως ισχύοντα, να θεωρεί ότι η Μουσική επί σκηνής «συμπρωταγωνιστεί» εξίσου με την σεναριακή, την σκηνοθετική, την υποκριτική και την σκηνογραφική παράμετρο!

     Με τούτες τις σκέψεις και θεωρώντας την Μουσική απαραίτητο στοιχείο της, υπό προετοιμασία, παραστάσεως, προσπαθήσαμε με επιμονή να συνεργασθούμε με έναν μουσικό παρέχοντάς του την δυνατότητα της συνθετικής αυτονομίας προκειμένου να συνεισφέρει στην όλη προσπάθεια με πέντε συνθέσεις οι οποίες να καλύπτουν ως «επένδυση» όλο το έργο. Και, μιλώντας, για «επένδυση» εννοούμε φυσικά το εσωτερικό μέρος του σκηνικού εγχειρήματος το οποίο, όπως η φόδρα στο ένδυμα παρέχει την θάλπη στον φέροντα, έτσι και ο ήχος παρέχει την θάλπη της ολοκληρωμένης συναισθηματικής διεγέρσεως στον θεατή.

     Στην προσπάθεια ανακαλύψεως ενός συνθέτη αντιμετωπίσαμε πλείστες όσες δυσκολίες με κυριότερη εκείνη της αδυναμίας κατανοήσεως της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη του οποίου το γιγαντιαίο «υπαρξιακό βάθρο» προϋποθέτει, κυρίως, ικανότητα ηρωικής προσεγγίσεως και μουσικής αναπλάσεως στο πεντάγραμμο.

     Αναζητώντας τον μουσικό συνεργάτη ακολουθήσαμε μια πεπατημένη η οποία δεν φαίνεται ότι διαθέτει και εναλλακτικές: (α) Προσωπική συνέντευξη με τον υποψήφιο συνεργάτη, (β) Ανάλυση του έργου στον υποψήφιο συνεργάτη, (γ) Παραχώρηση του σεναρίου στον υποψήφιο συνεργάτη προς ιδίαν μελέτη και συναγωγή εμπνεύσεως και (δ) Παραχώρηση πίστωση χρόνου στον υποψήφιο συνεργάτη προς κατάθεση, προχείρως, ηχογραφημένων «προτάσεων».

     «Καθ΄ οδόν» συναντήσαμε αξιόλογους μουσικούς τους οποίους προσεγγίσαμε ως μέλλοντες συνεργάτες και, όντως, χαρήκαμε από τις επαφές μας αυτές επικοινωνώντας με άτομα αξιοπρόσεκτων ικανοτήτων αλλά, πάντοτε, με την ίδια κατάληξη: Ο ερμαφρόδιτος, εκμοντερνισμένος, τρόπος «ζωής» (πνευματικού θανάτου, θα λέγαμε…) δεν τους επέτρεπε διαύγεια κατανοήσεως του ειδικού «υπαρξιακού βάθρου» του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη το οποίο προαναφέραμε! Έτσι, οι τελικές «προτάσεις» τους κυμαίνονταν μεταξύ «επικοφανών» αναμηρυκασμών και βαλκανο-κλαρινιτζίδικων «κλαυθμών» χωρίς κανένα δείγμα κατανοήσεως της υψιπετούς ψυχοσυστασίας, του γενναίου χαρακτήρος, της σκοτεινής εποχής και του ευρωπαϊκού τόπου, του ήρωος-πρωταγωνιστή του έργου.

     Τότε, προς αποφυγή περαιτέρω ταλαιπωριών ημών και τρίτων, λάβαμε την απόφαση να χρησιμοποιήσουμε ήδη υπάρχοντα μουσικά έργα στην παράστασή μας για τα τέσσερα κύρια μέρη που την σπονδυλώνουν, αφήνοντας σε εκκρεμότητα το πέμπτο και τελευταίο μέρος εν αναμονή της …τύχης! Και η τύχη-ευτυχία για την πρόοδο της παραστάσεως δεν άργησε να φανεί με το καλύτερο πρόσωπό της! 

Γεώργιος Κοχλιός

     Και το καλύτερο «πρόσωπο», εν προκειμένω ήταν ένας νέος μουσικός επιστήμων με τον οποίο συναντηθήκαμε απροόπτως και διαπιστώσαμε ότι, χωρίς καν να μελετήσει το σενάριο και μετά από μια λακωνική αναφορά περιλήψεως του περιεχομένου του, είχε πλήρως αντιληφθεί τον χαρακτήρα, την εποχή, τον τόπο και ό,τι αφορούσε στην μουσική περιγραφή του έργου. Αυτός είναι ο συνθέτης της μουσικής του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη» ο Γεώργιος Κοχλιός και, μεταξύ μας, αναζητήσαμε το αντιληπτικό «πλεονέκτημα» αυτού του νέου ξεκινώντας και παραμένοντας στο «βιογραφικό» του, κάτι, βεβαίως, κοινότυπο, όπου, όμως, διαπιστώσαμε κάτι κοινό που είχε με τον ήρωα του σεναρίου: την κοινή … «περιπλάνηση», με τις μάχες ο πρώτος, με τα επαγγελματικά ταξίδια ο σημερινός κατά τα οποία ως μουσικός ορχηστρών κρουαζιεροπλοίων είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά «άστεα» και «νόον» ανθρώπων, παρά το νεαρό της ηλικίας του!

     Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, ο Γεώργιος Κοχλιός, με διπλώματα (α) Κλασικής Αρμονίας της Μουσικής και (β) Αρμονίου και Πλήκτρων, καθώς και με εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα κρουαζιεροπλοίων με πολλές εμφανίσεις. 

     Και όταν μας είπε ότι θα μας στείλει σύντομα τις μουσικές «προτάσεις» του, ανησυχήσαμε φοβούμενοι μην ακούσουμε καμιά παραφθορά μαδριγαλίων του Orfeo Vecchi σε …κοσμικότερη μεταγραφή! Άλλωστε, αν ο Χατζηδάκις δεν είχε κλέψει τον Μότσαρτ και ο Θεοδωράκης τον Ζαμπέτα, τούτη η χώρα θα έψαχνε ακόμη για να βρει…κορυφαίους τραγουδοποιούς! Κι όμως! Ο Γεώργιος Κοχλιός σύντομα έστειλε τις πρωτότυπες όσο και εντυπωσιακές συνθέσεις του οι οποίες έφεραν την σφραγίδα μιας ιδιότυπης συλλήψεως επικεντρωμένης μέσα στο όλο «πνεύμα» του έργου και, το κυριότερο, με την ατμοσφαιρικότητα που προσδοκούσαμε! Ευγνώμονες, λοιπόν, προς τον συνθέτη μας.

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος ΣΤ' ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος ΣΤ'

ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

     Η θεατρική διδασκαλία στους μαθητές ενός Ιππικού Θεάτρου οι οποίοι είναι, ταυτοχρόνως, Ίπποι και Άνθρωποι, αποτελεί μία πολύ σύνθετη διαδικασία η οποία, διόλου «περιέργως», ενώ παρέχει την προτεραιότητα θεατρικής «μυήσεως» προς τον Ίππο-ηθοποιό, τον συνεκπαιδεύει, παραλλήλως, με τον Άνθρωπο-ηθοποιό ώστε να «διασταυρωθούν» ομαλώς και ισοτίμως επί σκηνής. Αυτό σημαίνει ότι σε ένα Ιππικό Θέατρο, ακόμη και ο καλύτερος θεατρικός σκηνοθέτης είναι καταδικασμένος να αποτύχει εάν δεν είναι  ι π π ο γ ν ώ σ τ η ς! Έτσι, η διδασκαλία στο Ιππικό Θέατρο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υλοποιηθεί από έναν σκηνοθέτη ο οποίος αγνοεί την ψυχολογία και τον τρόπο των βιολογικών λειτουργιών του Ίππου, πρωτίστως, τον τρόπο της εκ μέρους του Ίππου αντιλήψεως της φυσικής πραγματικότητος και της εκ μέρους του αναλύσεως και κατανοήσεως των εξωτερικών ερεθισμάτων.

     Η βασική, λοιπόν, «μαγιά» σε ένα Ιππικό Θέατρο είναι ο Ίππος και με αυτόν ως επίκεντρο και «θεμέλιο λίθο» θα «χτίσουμε» το όλο «οικοδόμημα»!

          Όσο κι αν η δίψα της γρήγορης απολαύσεως με την ολοκλήρωση ενός σκηνικού αποτελέσματος «καταδιώκει» όλους τους συντελεστές μιας, οποιασδήποτε, παραστάσεως, στο Ιππικό Θέατρο ο χρόνος «παγώνει» σε μια προσπάθεια επεξεργασίας μικρών λεπτομερειών που αθροίζονται στο βέλτιστο αποτέλεσμα. Και αυτό το βέλτιστο αποτέλεσμα εδράζεται, πρωτίστως, στην α σ φ ά λ ε ι α των σκηνικών συντελεστών και στην θεατρική απόδοσή τους. Εδώ, όπου καμιά πρόθεση διογκώσεως μιας παραστασιογραφίας δεν υφίσταται αφού τα πάντα αφορμώνται από μία παράμετρο που σε κανένα άλλο είδος θεάτρου δεν είναι τόσο έντονη. 

     Επί παραδείγματι, ένας ανεπαίσθητος ήχος της πόρπης του υποσιαγώνου μπορεί να ανησυχήσει μέχρις αφηνιασμού τον υπερευαίσθητο Ίππο με συνέπεια ένα ατύχημα; Κι εδώ καλείται ο διδάσκων να σταθμίσει την ψυχολογία του Ίππου του, να επαληθεύσει τις «αντοχές» του στη συγκεκριμένη δοκιμασία και σε περίπτωση εμφανίσεως του όποιου προβλήματος να το λύσει.

     Στην Ιππική, η  α π ο φ υ γ ή  α τ υ χ ή μ α τ ο ς και η αλληλένδετη  α σ φ ά λ ε ι α  του Ίππου και του Ιππέως ξεκινά από την γνώση της ψυχολογίας και του τρόπου αντιλήψεως του Ίππου από τον Άνθρωπο. Και, σε κάθε μάθημα, θα πρέπει εξ αρχής να είμαστε βέβαιοι ότι ο τετράποδος συνεργάτης μας δεν υφίσταται καμιάν ενόχληση η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπιθύμητες αντιδράσεις του. Ούτω πως, ένα μάθημα Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την επικέντρωση στη βιωματική διδασκαλία της λεπτομέρειας και όχι στην διεκπεραιωτική γενικότητα, με προτεραιότητα στην ασφάλεια της συνεργασίας Ίππου και Ανθρώπου.

     Εν αρχή, λοιπόν, ην ο …Ίππος-ηθοποιός! Διότι, η «αρχή» του Ιππικού Θεάτρου, εξ ορισμού, είναι ο Ίππος-ηθοποιός και όχι ο Άνθρωπος-ηθοποιός. Και, εν αρχή της …αρχής η ασφάλεια της διδασκαλίας, οπότε, ο Ίππος θα πρέπει να εισαχθεί βαθμιαίως σε ό,τιδήποτε τον αφορά και αφού δείξει συμβατός με το εκάστοτε διδασκόμενο αντικείμενο θα πρέπει να προχωρεί στο επόμενο.

     Αυτά και εφαρμόσαμε με τους μέχρι τώρα σχολικούς Ίππους τους οποίους χειρισθήκαμε με τους κανόνες της Φυσικής Ιππικής που ακολουθούμε στην Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» παρατηρώντας ότι, όλοι ανεξαιρέτως, επέδειξαν ικανοποιητικότατη προσαρμογή στα σκηνικά τους καθήκοντα. Και σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμαστε το βιβλίο «Έφιππη Τοξοβολία» του Δασκάλου Kassai Lajos όπου, στην 30ή σελίδα γράφει: «Δεν είναι όλοι οι Ίπποι κατάλληλοι για Έφιππη Τοξοβολία.». Στην δική μας περίπτωση, περιέργως πως και στην Έφιππη Τοξοβολία και στο Ιππικό Θέατρο όσοι Ίπποι βρέθηκαν στα χέρια μας, απεδείχθησαν κατάλληλοι για την αποστολή τους! Σύμπτωση; Μπορεί!... Ασφαλώς και ως μαθητές του Kassai Lajos δεν θεωρούμε εαυτούς σε τίποτε καλύτερους εκείνου!

     Απλώς, από την πρώτη στιγμή της επαφής διαπιστώσαμε ότι ο Ίππος έχει ανάγκη να νιώσει ασφαλής με τον Άνθρωπο ώστε να τον εμπιστευθεί κι ευθύς αμέσως μετατρέπεται σε έναν ασφαλή και πιστό συνεργάτη του κι αυτό ακολουθήσαμε.

     Κατά τα λοιπά, η διδασκαλία του θεατρικού ρόλου στον ίππο είναι υπόθεση τηρήσεως των όρων που τον διατηρούν ήρεμο και επικεντρωμένο στον διδάσκοντα με δεδομένο το ότι η αυτοσυγκέντρωση δεν είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει …επ΄ άπειρον, έχοντας βραχύ χρόνο λήξεως. Γι αυτό και η θεατρική εκπαίδευση ενός Ίππου θα πρέπει να ακολουθεί βήματα εικοσαλέπτων διδασκαλίας με διαλείμματα ανανήψεως κι επαναλήψεων με σύναψη των διδαχθέντων, τουτέστιν: Διδάσκουμε το ¨α¨ επί είκοσι λεπτά, διαμεσολαβεί διάλειμμα μισού χρόνου κι επανερχόμεθα με επανάληψη του ¨α¨ συν το νέο γνωστικό αντικείμενο ¨β¨, καταλήγοντας με ¨α¨ και ¨β¨.  

     Η προϋπόθεση της υπάρξεως θεατρικού σεναρίου έργου το οποίο έχει διαρκώς κατά νου ο Εκπαιδευτής, διευκολύνει την σκηνική εκπαίδευση του Ίππου-ηθοποιού. Υπ΄ αυτή την προϋπόθεση ο Εκπαιδευτής γνωρίζει ανά πάσα στιγμή το διδακτέο αντικείμενο στον Ίππο, την ιπποσαγή, την κίνηση, την παρεμβολή φωτισμών, μουσικής και εφφέ και, τέλος, την ίππευση εκεί όπου αυτή υπάρχει. 

     Ιδανικόν είναι η εκπαίδευση του Ίππου να γίνεται στην πραγματική σκηνή όπου προορίζεται να ανεβεί η παράσταση για την οποία προορίζεται, αυτό, όμως, δεν είναι απαραίτητο και ένας Ίππος-ηθοποιός μπορεί να εκπαιδευθεί οπουδήποτε με την συνδυαστική μνήμη του να «τροφοδοτείται» με «συντεταγμένες» γενικής εφαρμογής ώστε όταν βρεθεί σε διαφορετικό περιβάλλον να συνεχίσει να «καθοδηγείται» από τις δοθείσες εκπαιδευτικές «συντεταγμένες».

     Μία Σχολή Ιππικού Θεάτρου μπορεί να δεχθεί ως μαθητές άτομα με ιππικήν εμπειρία ή και χωρίς αυτή και στην δική μας Σχολή γίνονται δεκτοί μαθητές και των δύο κατηγοριών, όπως και σε μία παράσταση Ιππικού Θεάτρου μετέχουν ιππεύοντες και μη. Είναι αυτονόητο, δε, ότι η «πυξίδα» του σεναρίου του θεατρικού έργου, βάσει του οποίου είναι σωστό να επιχειρείται η όποια διδασκαλία, θα βοηθήσει τον Εκπαιδευτή να εκτιμήσει την ιππικήν επάρκεια του εκπαιδευομένου να ανταποκριθεί στον προβλεπόμενο ρόλο, διότι, εν εναντία περιπτώσει θα πρέπει ο εκπαιδευόμενος να βελτιωθεί, αρχικώς, στις έφιππες απαιτήσεις του ρόλου πριν δοθεί έμφαση στην υποκριτική διδασκαλία του. Το ίδιο ισχύει και για τους εισερχομένους στην Σχολή χωρίς προηγούμενη ιππική εμπειρία και προς τους οποίους, κατά προτεραιότητα θα πρέπει να γίνει ιππική διδασκαλία πριν εισαχθούν στην υποκριτική διδασκαλία. Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει ο νεοδιδασκόμενος να αφεθεί στην απορρόφηση της ιππικής διδασκαλίας απερίσπαστος από ο,τιδήποτε άλλο και να ληφθεί δάνειο χρόνου ώστε μετά από σχετική πρόοδο στην ιππική, να ακολουθήσει και η υποκριτική διδασκαλία του.

      Κατά έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, η προϋπόθεση ασφαλείας ενός μαθήματος Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να τηρείται και εν αρχή της εκπαιδεύσεως του Ανθρώπου-ηθοποιού ο οποίος, λόγω πολλών αιτιών, μπορεί να εμφανίσει ακόμη και ακούσια ταραχή ενώπιον ενός συμπαίκτη-ζώου ανεξαρτήτως εάν αυτός είναι ακόμη και έμπειρος Ιππέας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ακούσιες επιφυλάξεις, ακόμη κι εκούσιοι φόβοι έρχονται αυτομάτως στο «προσκήνιο» και μπορεί να επεκταθούν και στον Ίππο με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, ο Εκπαιδευτής ο οποίος θα αναλάβει έργο εκπαιδεύσεως Ανθρώπου-ηθοποιού και, βεβαίως, εκεί όπου συνυπάρχει Ίππος, θα πρέπει να ελέγξει, κατ΄ αρχήν, την  α ν α π ν ο ή  του εκπαιδευομένου του και, εάν είναι καλώς ρυθμισμένη και μόνον, μπορεί να συνεχίσει, άλλως θα πρέπει να την ρυθμίσει και για την «ρύθμιση» είναι πολλοί οι τρόποι.

      Μία από τις πλέον αποτελεσματικές μεθόδους ρυθμίσεως της αναπνοής, από την εμπειρία της δικής μας διδασκαλίας, απεδείχθη η βαδιστική αλλά και η έφιππη ανάγνωση κειμένου στην οποία προσδώσαμε ιδιαίτερην έμφαση.

     Η όλη διδασκαλία επεχειρήθη τόσο «in vitro», δηλαδή, μέσα στο ελεγχόμενο περιβάλλον του Ιππευτηρίου, όσο και «in vivo», δηλαδή, σε εξωτερικό, φυσικό περιβάλλον προκειμένου να συγκριθεί το διδακτικό αποτέλεσμα επί των διδασκομένων Ανθρώπων και όχι Ίππων, για τους οποίους, άλλωστε δεν θα ήταν και ενδεδειγμένο για πολλούς λόγους.

     Ως προς την εξωτερική διδασκαλία, αρχικώς, επελέγησαν δημόσια σημεία μετρίας κινήσεως ώστε να μην λειτουργήσει αποτρεπτικώς για τον διδασκόμενο η παρουσία διερχομένων.

    Παραλλήλως, επελέγησαν σημεία με μια κάποιαν «αισθητική σεναρίου» ώστε να ενισχύσουν την έμπνευση της διδασκαλίας και να εμψυχώσουν τον διδασκόμενο.

     Υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις απεδείχθη ότι η εξωτερική, «in vivo» διδασκαλία είχε πολύ υψηλότερο διδακτικό αποτέλεσμα. Εδώ, ο διδασκόμενος όχι, απλώς, μαθαίνει ταχύτερα αλλά και, ξεπερνώντας τον πρώτο «κλονισμό», διαμορφώνει μια πειστικότερη σκηνική προσωπικότητα.

     Γενικώς, κατά την παρούσα προκαταρκτική φάση, διδάχθηκαν πολλοί μαθητές Άνθρωποι και Ίπποι με κύριο σκοπό την αποκρυστάλλωση μεθόδων διδασκαλίας στις οποίες και καταλήξαμε χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο και, βεβαίως, όπως πάντοτε, χωρίς κανένα ατύχημα! Και, πέραν των ιδιαιτεροτήτων των ανθρωπίνων συμπεριφορών, οι Ίπποι απεδείχθησαν οι καλύτεροι σκηνικοί «επαγγελματίες» ηθοποιοί, κάτι που μπορούμε να το διατυπώσουμε απεριφράστως!

Συνεχίζεται...