ΠΑΡΙΣΙ-ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ZINGARO" Μέρος 2ον ΘΕΑΤΡΟ "ΖINGARO"

 ΠΑΡΙΣΙ-ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ZINGARO"

Μέρος 2ον

 

ΘΕΑΤΡΟ "ΖINGARO"

     Μετά την "επιδρομή" μας στην Ιππικήν Ακαδημία των Βερσαλλιών όπου στεγάζεται η Σχολή Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" του μεγάλου Bartabas, τούτη την φορά σχεδιάσαμε μιαν ακόμη ...καταδρομικήν επίσκεψη στις κλειστές (αυτό τον καιρό) εγκαταστάσεις όπου δίδονται οι παραστάσεις του "Zingaro", στην αντίθετη πλευρά του Παρισιού, στο 176 της λεωφόρου Jean Jaures, στη περιοχή Aubervilliers.

     Η πολιτική της "ερμητικότητος" είναι εμφανής όπου ..."Bartabas" αλλά εμείς βρεθήκαμε για 40 ολόκληρες μέρες στο Παρίσι όχι για να χασομερήσουμε στο "Moulin Rouge" αλλά για να μελετήσουμε, ακριβώς, τα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro"  ώστε να βοηθηθουμε στην ανάπτυξη της δικής μας Σχολης Ιππικού Θεάτρου, των "Ελλήνων Κενταύρων". Δυστυχώς, οι υστερήσεις της Ελλάδος πολλές και ποικίλες και ως Έλληνες είμαστε υποχρεωμένοι να πασχίζουμε για την αναπλήρωση των ελλείψεών της χώρας μας ακόμη και με καταδρομικά εγχειρήματα τα οποία, πάντως, χαρακτηρίζονται από σεβασμό στον όποιον αρωγό μας. Για αυτό κι ενώ η φωτογραφική “συγκομιδη" μας ήταν και σε αυτή την περίπτωση μεγάλη, εν τούτοις ελάχιστες φωτογραφίες θα δημοσιοποιήσουμε.

     Όπως και η Σχολή των Βερσαλλιών, έτσι και το Θέατρο της Aubervilliers παραμένουν όχι απλώς κλειστά, αλλά ...διπλομανταλωμένα, με βαρειές περιφράξεις και συστήματα ασφαλείας.

     Και αυτή η ...παρεπόμενη "καταδρομική" επίσκεψη μας -σωστό πειρατικό ..."βιζιτάρισμα"- θα παρέμενε άγονη αν δεν είχε προηγηθεί άριστη σχεδίαση παρακάμψεως πολλών εμποδίων (μέχρι και το πάρκιγκ υπό ηλεκτρονική παρακολούθηση!) έχοντας εξασφαλισμένο δίκην Δούρειου Ίππου τον... agent provocateur στα ίδια πρόσωπα που, λίγες ημέρες πριν, μας ξενάγησαν μέσα στις εγκαταστάσεις αλλά και στα ...μυστικά της περιφρουρούμενης Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών. Η αγαθών προθέσεων ερευνητικότητα μας, υποστηριζόμενη από έναν καλών διαθέσεων υποστηρικτικόν ...ιμάντα, έφεραν τα ωφέλιμα αποτελέσματα. 

     Συν Δουρείω Ίππω και χείρα κίινει και, κάπως έτσι, η επτασφράγιστη εξωτερική σιδερόπορτα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" μας έκανε τη χάρη και ...άνοιξε!

     Των ...θυρανοιξίων επιτευχθέντων, πλέον, το δημιούργημα του Patrick Bouchain ήταν στην αδηφάγο διάθεση του φωτογραφικού φακού μας, όσο εμείς στην αφιερωματικήν ακρόαση του ομιλούντος ..."ιμάντος"!

     Σκοπός αυτής της επισκέψεως μας ήταν η έσωθεν μελέτη και κατανόηση του αρχιτεκτονικού "οράματος" του Patrick Bouchain, όχι απλώς κατασκευαστικώς, αλλά ως "λίκνου" υποδοχής μιας υψηλής τέχνης, όπως αυτής του Ιππικού Θεάτρου η οποία δεν αφορά μόνον στον Άνθρωπο αλλά και στον Ίππο στον οποίο, μάλιστα, παραχωρεί και την πρωταγωνιστική ιδιότητα ως εκ των πραγμάτων.

     Σαράντα ημέρες παραμονής στο Παρίσι δεν "ακούγονται" ...άσχημα, ειδικώς όταν πρόκειται για σαράντα ημέρες σπουδής ιππικών πραγμάτων για έναν παθιασμένο ...Κένταυρο! Μόνη εξαίρεση όταν αυτός συγκρίνει τις σαράντα ημέρες στο Παρίσι με μια ώρα στη Βουδαπέστη! Ας είναι...

     Μεγάλος Δάσκαλος ο Bartabas και άξιο μελέτης το Ιππικό Θέατρο του "Zingaro" το οποίο καθ' όλο αυτό το σαραντάμερο "ξεσκονίζουμε" σε βάθος. Αν κι αυτή η μελέτη μας δεν αποτελεί την πρώτη επαφή μας με το έργο της Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών αλλά έχει προηγηθεί μακροχρόνια παρατήρηση του, αυτή την φορά επιχειρούμε μια in situ σπουδή του όλου πλαισίου του όχι για να το μιμηθούμε στην αντίστοιχη δική μας Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", αλλά για να βελτιώσουμε δικές μας προσεγγίσεις.

     Παρά ταύτα, συνεχώς διαπιστώνουμε διαρκή σύμπτωση προσεγγίσεων, πλην μιας μεγάλης και καθοριστικής διαφοράς η οποία δεν είναι άλλη παρά ο άξονας "συνομιλίας" με τον Ίππο  που, στην περίπτωση του "Zingaro" είναι αυστηρώς ακαδημαϊκός ενώ, στην δική μας Σχολή, απολύτως φυσιοκεντρικός!

     Όπως είναι φυσικό, στην Σχολή του ο Bartabas παραμένει δέσμιος του ακαδημαϊκού ιππικού "πνεύματος" που καθιέρωσε ο Βασιλέας Ήλιος, Λουδοβίκος XIV, ενώ εμείς, στρατευμένοι με τον Δάσκαλο μας Kassai Lajos ακολουθούμε τους αρχέγονους κανόνες της Φυσικής Ιππικής η οποία είναι απαλλαγμένη από ολέθριες ανθρωποκεντρικές υποκειμενικότητος.

     Μεγάλος Δάσκαλος ο Bartabas, αλλά ως φαίνεται ο Kassai Lajos είναι πολύ μεγαλύτερος διότι διδάσκει την επίτευξη του απόλυτου αποτελέσματος επί της συνεργασίας με τον Ίππο χωρίς την χρήση βασανιστικών (για τον Ίππο) "βοηθημάτων".

     Το ταξίδι πάντα είναι ένα μεγάλο "σχολείο πνεύματος και ψυχής" με καταληκτικό παρονομαστή την βαθύτερη εννόηση του κόσμου και της ζωής, βεβαίως και της Ιππικής συμπεριλαμβανομένης.

     Τσιγγάνος ο Bartabas και γόνος Ουννων  μεταναστών ο Kassai Lagos! Κι οι δυο "νοτισμενοι" με τη πνοή του "μετακινούμενου" που δεν προσδοκά παρά μόνον να κατακτήσει εκείνου που του ανήκει! Κι όμως, η διαφορά έγκειται στην Αισθητική της ζωής, με τον Kassai Lajos να είναι κληρονόμος της αρχαιότερης ευρωπαϊκής γλώσσας (Rovasiras) και γόνος εκείνων που καθιέρωσαν το πρώτο ευρωπαϊκό Σύνταγμα (1222) ενώ ο Bartabas φορέας ο,τι συνεπάγεται η τσιγγάνικη καταγωγή του.

     Με έδρα του τις αυτοκρατορικές Βερσαλλίες ο Γάλλος τσιγγάνος ανελίσσει την καλλιτεχνική δημιουργία του σε ένα επίπεδο αντάξιο του χώρου που την στεγάζει. Αντιθέτως, ο Μαγυάρος Kassai Lajos, με το δικό του τεράστιο έργο, εξυψώνει έναν ταπεινό και άγνωστο τόπο της Ουγγαρίας σε παγκόσμιες "Βερσαλλίες". Ποιος είναι "μεγαλύτερος"? Πόσο αστείο ακούγεται αυτό το ερώτημα σε κάθε υποψιασμένο... και μόνη απάντηση: Και οι δύο μεγαλύτεροι των ...δύο!

     Καθένας μας μεταφέρει στην υπαρξιακή του "αποσκευή" την ίδια την καταγωγή του και, ασφαλώς και ο Bartabas όλα όσα συνθέτουν την διττή του καταγωγή ως τσιγγάνου αλλά και Γάλλου. "Μέσα" του η τσιγγάνικη άμαξα, "μέσα" του κι η Γαλλία η οποία "σφραγίστηκε" από την βασιλεία η οποία και, όντως ανέδειξε Πολιτισμό, τον δικό της Πολιτισμό, τον οποίο ουδέποτε κατάφερε να "αγγίξει" η μετέπειτα δημοκρατία! Και ο Bartabas σε όλο του το έργο απ' αυτή την μεγαλοπρέπεια, ίσως και υψιπέτεια, εμπνέεται, συνεχίζοντας επί του άξονος της Αισθητικής των Λουδοβίκων , μέσα στον ανάλογο χώρο και με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

     Αντιθέτως, ο Kassai Lajos, τολμά μέσα σ' ένα απέριττο φυσικό περιβάλλον, σ' ένα απόμακρο ουγγρικό  χωριό που λέγεται Kaposmero να στήσει τον δικό του μνημειακό χώρο μιας Σχολής η οποία καταλείπει στην παγκόσμια Ιππική την δική της σημαντικότητα, εξίσου λαμπρή με εκείνη των βασιλικών αυλών της Ευρώπης με μόνο στέμμα, όχι τα αδαμαντοκόλλητα των δυναστειών αλλά της τελειότητος μιας πολεμικής τέχνης.

     Παρά ταύτα, ο Kassai Lajos καταφέρνει να διορθώσει ένα λάθος αιώνων που διαπράττει ο άνθρωπος στην Ιππική από την εποχή Shang της κινεζικής ιστορίας, όπως εκτίθεται στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης Cernuschi, στο Παρίσι κι απ' την εποχή του Ξενοφώντος, στα καθ' ημάς: Την στομίδα! Διότι ο Kassai Lajos, πολεμιστής καθώς είναι, τ ο λ μ α  να πει: "Τιμάμε τους προγόνους μας και ακολουθούμε τα έργα τους, αλλά και διορθώνουμε τα λάθη τους όπου αυτά χρειάζονται διόρθωση". Διότι έτσι και μόνον ο Πολιτισμός προάγεται.

     Αντιθέτως, ο Bartabas αυτό δεν το τολμά! Και για αυτό, ήδη, επεσήμανα ότι σκοπός της μελέτης μας της Σχολής της Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών δεν είναι η "μίμηση" της, διότι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εκ της ιδρύσεως της, ακολουθεί δικούς της κανόνες των οποίων η ορθότητα έχει επιβεβαιωθεί συν τω χρόνω, όπως η υψηλή αξία της μη χρήσεως στομίδος την οποία, βεβαίως, τηρούμε και στην Σχολή μας του Ιππικού Θεάτρου.

     Πράξη, δια βίου, παραστάσεως η καθημερινότητα μας εν ειρήνη και εν πολέμω, ενώ, η δράση της επί σκηνής, η, επί θυμελικού ορμητηρίου για τους πολεμιστές, μια ιδιότητα κοινή και για τον τσιγγάνο Bartabas και για τον Μαγυάρος Kassai Lajos και για τους "Έλληνες Κενταύρους". Ποια, όμως, είναι η αντίληψη ενός εκάστου εκ των τριών περί, αυτού ακριβώς, του θυμελικού ορμητηρίου;

     Ο τσιγγάνος Bartabas, όταν δεν δημιουργεί στις Βερσαλλίες χρησιμοποιεί ως θυμελικό ορμητήριο του ένα ξύλινο κτήριο του οποίου ο αρχιτέκτονας θέλησε να μη θυμίζει τίποτε, η να θυμίζει τα πάντα, όπως ακριβώς και οι τσιγγάνοι που ως ανέστιοι και πλάνητες, μη διαθέτοντας παρά μόνον την ιππήλατη άμαξα τους, διεκδικούν τα πάντα, τον κόσμον ολόκληρο! Κι αυτό υποδηλώνει η έδρα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" στη περιοχή Aubervilliers του Παρισιού.

     Αντιθέτως, το θυμελικό ορμητήριο του Kassai Lajos είναι πολύ συγκεκριμένο αλλά και αντισυμβατικό, εντελώς υπερβατικό, παραπέμπον στον καθημερινό "διάλογο" του με τις ψυχές των Προγόνων του των οποίων η ιαματική ευποιίας θεραπεύει αγωνίες και πάθη...

     Κοινός παρονομαστής των θυμελικών ορμητηρίων των δύο μεγάλων Δασκάλων η εις τόπον  σ τ ά σ η, ο  γαλήνιος ..."ελλιμενισμός" στον ατάραχο κι  ακύμαντο "λιμένα" της ιδιοκτησίας! Και για τους δύο, το θυμελικό ορμητήριο προσφέρει το πλεονέκτημα της τυποποίησης με ό,τι αγαθό τούτο συνεπάγεται και, πρωτ' απ' όλα" την δυνατότητα χρήσεως ίδιων Ίππων, όπερ και ιδανικό!

     Αντιθέτως, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" αφορμώμενη εκ του συλλογισμού "χωσιά => χωσιάριος => Ουσάρος" εκ της ιδρύσεως της και με ιδανικό της το μάχιμο Σώμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως εκ του οποίου και, διεθνώς, οι Ουσάροι, ουδέποτε επεδίωξε μονιμότητα έδρας, παγίωση θυμελικού ορμητηρίου, ακολουθώντας την Παράδοση των διαρκώς (μετα-)κινουμένων, πολεμιστών, Προγόνων μας!  Ομοίως, ουδέποτε επιδιώξαμε και την ιπποστελέχωση του έργου μας με συγκεκριμένους Ίππους όπως και οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως ίππευαν διαφορετικούς Ίππους.

     Και για να γίνει πιο κατανοητή η μεγάλη διαφορά μεταξύ Φυσικής και ακαδημαϊκής Ιππικής, θα αναφερθούμε στις "μακρές ηνίες".

     Οι μακρές ηνίες είναι οι προεκτάσεις των χειρών του Εκπαιδευτή ενός Ίππου κατά την διάρκεια της εκπαιδεύσεως εδάφους που αποτελεί και το θεμέλιο της όλης εκπαιδεύσεως νεολέκτου Ίππου.

     Οι μακρές ηνίες αποτελούν ιππικό κληροδότημα στην ακαδημαϊκή Ιππική από την περίοδο της ιταλικής Αναγεννήσεως, όταν στις αυλές των ηγεμόνων κυριαρχούσε η ανάγκη επιδείξεως "προηγμένων" ιππο-εκπαιδευτικών μεθόδων, προς εντυπωσιασμό ενός κοινού που, αν και με περιορισμένο άρτο, χόρταινε με ...θεάματα.

     Στην ακαδημαϊκή Ιππική οι μακρές ηνίες είναι χρήσιμες για την εκπαίδευση του Ίππου στην κατ εντολή του Εκπαιδευτή εκτέλεση ασκήσεων των οποίων η ετερότροπη διδασκαλία θα είχε κινδύνους για τον Ανθρωπο-Εκπαιδευτή. Η ενότητα αυτών των ασκήσεων περιλαμβάνει άλματα τα οποία, κινούμενος στην φύση, μπορεί, μεν, να εκτελεί ο ίδιος ο Ίππος κατά την δική του κρίση και υπό την οικονομία των ίδιων αυτού δυνάμεων, όμως, όταν αυτά τα άλματα υποχρεούται να τα εκτελέσει κατ' εντολή του Ανθρώπου και υπό τα δεδομένα που θέτει ανά πάσα στιγμή ο Εκπαιδευτής, τότε ο Ίππος αισθάνεται βιασμό του οποίου ο έλεγχος και η υπέρβαση προς εκτελεστική επίτευξη, προϋποθέτει τις μακρές ηνίες.

     Στην Φυσική Ιππική δεν χρησιμοποιούμε καν μακρές ηνίες διότι δεν βιάζουμε κατά κανένα τρόπο τον Ίππο! Και, βεβαίως, στην Φυσική Ιππική δεν υπάρχει αυτή η ενότητα των ασκήσεων με κατ' ανθρώπινη επιταγή άλματα τα οποία το μόνο που υπηρετούν είναι η υποκειμενική ανθρωποκεντρική "αντίληψη" περί χορογραφικής Αισθητικής η οποία τέρπει εκείνους που παραβλέπουν την Αισθητική της φυσιολογικής κινησιολογίας του Ίππου.

     Αντιθέτως, στην ακαδημαϊκή Ιππική οι μακρές ηνίες διατηρούν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεμελιώδη εκπαίδευση της εργασίας εδάφους κάθε νεολέκτου Ίππου.

     Και, όπως είναι αναμενόμενο, μακρές ηνίες χρησιμοποιεί η "Ιππική Ακαδημία των  Βερσαλλιών" αλλά όχι η Σχολή "Kassai", ούτε και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Η "Ιππική Ακαδημία των Βερσαλλιών" έχει κατασκευάσει τις σέλλες της ιπποσκευής της στον παραδοσιακό γαλλικό Οίκο "Hermes", έναν ακριβό και προβεβλημένο κατασκευαστή με μακροχρόνια εμπειρία και στα είδη Ιππασίας. 

     Έτσι, δεν παραλείψαμε να αφιερώσουμε μιαν επίσκεψη στο, εμπλεκόμενο, υποκατάστημα της οδού Sevres (17) στο 6ο διαμέρισμα του Παρισιού, όπου μάθαμε αρκετές κατασκευαστικές λεπτομέρειες από τους τεχνίτες του. Και, τι έκπληξη, σε αυτό το υποκατάστημα προσέξαμε και μια "γωνία"  ...βιβλιοπωλείου όπου ανακαλύψαμε σημαντικές εκδόσεις σχετικές με το Ιππικό Θέατρο "Zingaro" τις οποίες, φυσικά, αγοράσαμε προς εμπλουτισμό της Βιβλιοθήκης των "Ελλήνων Κενταύρων", μαζύ με κάποια επιπλέον για αγαπημένα πρόσωπα. Ο Οίκος "Hermes", εν αντιθέσει με κάποιους άλλους αντίστοιχους όσο και κακόγουστους, διατηρεί μιαν υψηλή ποιότητα μη απευθυνόμενος σε οψίπλουτο επιδειξιομανή πελατεία. Και αυτό το έντυπο υλικό, έρχεται να συμπληρώσει την ζωντανή εμπειρία της επαφής μας με το σημαντικό έργο και την Σχολή του  Δασκάλου Bartabas.

     Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι εκδόσεις που σχετίζονται με το Ιππικό Θέατρο "Zingaro" είναι δυσεύρετες και δεν καταφέραμε να τις βρούμε ούτε στον ίδιο τον εκδότη ("Gallimard") όταν, προ καιρού τις ζητήσαμε, θεωρούμε δε εαυτούς ευτυχείς ανακαλύπτοντας αυτό το πληροφοριακότατο υλικό στο "Hermes" και από το οποίο προλάβαμε τα ...τελευταία του αντίτυπα. Οποίος γυρίζει ...κερδίζει.

     Ο Βartabas παράγει  θ έ α μ α  και τα καταφέρνει άριστα! Προσφέρει στο "μάτι" αυτό που το τέρπει αλλά, ένα μεγάλο "αλλά", το "μάτι" δεν είναι το μόνο "μέρος" του  ό λ ο υ  και το  θ έ α τ ρ ο είναι πολύ περισσότερο από ένα ολιγαρκές "θεώμαι"!

     Το "μάτι" ως μία από τις πύλες "εισόδου συναισθημάτων" και παραγωγής στοχασμού, αν δεν λειτουργήσει ως υποστηρικτικός διακομιστής ενός ολοκληρωμένου "κυκλώματος" το οποίο θα δώσει "αποτέλεσμα", τότε θα παραμείνει εσαεί αδικαίωτο κι αυτό στο θέατρο παραμένει κυρίαρχο αξίωμα. Αλλά, ποιο ακριβώς, είναι το "κύκλωμα" και ποιο το προσδόκιμο "αποτέλεσμα";

     Το θέατρο απευθύνεται σε μια "διαδρομή" που ξεκινά από τα οργανικά αισθητήρια και κατευθύνεται δια του πνεύματος προς την ψυχή του Ανθρώπου και όταν το, δια των αισθητηρίων εισερχόμενο σκηνικό ερέθισμα διανύει πλήρως την διαδρομή του δια του πνεύματος προς την ψυχή του θεατή, τότε, αυτό το "κύκλωμα" θα "κλείσει" επιτυχώς και θα δικαιώσει τον σκοπό του θεάτρου.

     Και το "αποτέλεσμα", ποιο πρέπει να είναι το "αποτέλεσμα"; Μα τίποτε ΄'αλλο παρά η βελτίωση του ανθρώπινου ψυχισμού, η κραταίωση της ανθρώπινης αρετής, η ανάταση του Ανθρώπου.

     Στην περίπτωση του θεάτρου "Zingaro" και πάντοτε εντός των περιορισμένων ορίων των προσδοκιών που χαρακτηρίζουν τον "δυτικό" Άνθρωπο, ο Bartabas ασφαλώς κι επιτυγχάνει το βελτιωτικό αποτέλεσμα μέσα από τις σκηνικές προσεγγίσεις του. Και είναι κατανοητό το ότι στη σημερινή Ευρώπη δεν θα μπορούσε κανείς να ζητήσει τίποτε παραπάνω από το, πράγματι, υπέροχο θέατρο "Zingaro". Όμως, ο κόσμος δεν εξαντλείται στα όρια της γηραιάς ηπείρου και η περιχαράκωση των Ευρωπαίων στα όρια της ηπείρου μας, απλώς, μας στερεί τα οφέλη ενός επέκεινα κόσμου ο οποίος υπάρχει αθέατος πίσω από τον (δικό μας) κόσμο, αυτόν που βλέπουμε. Και η Ασία, όχι μόνον εξακολουθεί να υπάρχει πέρα από τον Παρθενώνα ή τις Βερσαλλίες αλλά είναι και απαραίτητη για την συμπλήρωση των ευρωπαϊκών υστερήσεών μας με εκίνο το πολύτιμο στοιχείο που αφθονεί στη μακρινή Ασία: τον Εσωτερισμό!

     Πολύ σωστά ψυχανεμίζεται ο Bartabas και εισάγει στη διδασκαλία του τον ιαπωνικό "Δρόμο του Τόξου", το Kyudo... Οσμίζεται τα μεγάλα οφέλη του και εμπιστεύεται τα Yumi στα χέρια των μαθητών του, όμως, περιορίζεται στην αναπαραγωγή μιας σκηνικής τελετουργίας χωρίς την ένταξη αυτής της διδασκαλίας στο βαθύτερο πλαίσιο του βιωματικού Εσωτερισμού που θα επετύγχανε πληρέστερο "κλείσιμο του κυκλώματος" και, έτσι, άριστο "αποτέλεσμα". Και η σκηνική τελετουργία χωρίς τον, εμφανώς, απόντα Εσωτερισμό, άγει στο περίβλεπτο "φαίνεσθαι", αφήνοντας υπό αίρεση το ουσιώδες "είναι". Εν τέλει δε, αυτός ο καθοριστικός Εσωτερισμός απουσιάζει από το, κατά τα λοιπά θαυμαστό έργο του Bartabas. Kαι στο ερώτημα εάν το "είναι" δεν εμπεριέχεται στο "φαίνεσθαι" η απάντηση είναι ασφαλώς "ναι" υπό την υλιστική προσέγγιση του ερωτήματος, όμως, υπό την ηθική η απάντηση διαχωρίζει απολύτως το "φαίνεσθαι" από το "είναι" και, περί αυτού ο λόγος εν προκειμένω.

     Μετά από πολύχρονη μελέτη του έργου του Bartabas, μετά από βαθύτατην ενημέρωση περί αυτού από μαθητές του και, βεβαίως, μετά την προσεκτικότατη μελέτη της ογκώδους επετειακής εκδόσεως των 25 χρόνων του Θεάτρου "Zingaro" (Actes Sud, 2009) νιώθουμε την σκηνή του Aubervilliers να ξεχειλίζει από θεσπέσια "εικόνα" και θελκτικότατο κινητικό "θέαμα" αλλά με πλήρην απουσία εκείνης της παραμέτρου που παραπέμπει στο ζενικό "ουδέν", στην άυλην εσωτεριστική κενότητα η οποία προσφέρει τον χώρο της προς συμπλήρωση από τον γόνιμο στοχασμό που θα ολοκληρώσει και θα καθοσιώσει το θεατρικό "αποτέλεσμα". Κι όλα τούτα τα προσέξαμε και στα οκτώ έργα του Bartabas τα οποία μελετήσαμε στην προαναφερθείσα επετειακήν έκδοση όχι μόνον ως "έντυπην" εικόνα αλλά και ως περιεχόμενο των οκτώ συμπακτών δίσκων τους οποίους συμπεριέχει αυτή η ογκώδης έκδοση.

     Μπορεί η τσιγγάνικη φύση του Bartabas να τον διαχωρίζει από το αμιγώς ευρωπαϊκό πρότυπο, όμως, δεν του δίνει και ..."διαβατήριο" εσωτεριστή Ασιάτη. Κι αυτό το "διαβατήριο" που δεν παραπέμπει σε γεωγραφική καταγωγή όσο σε νοοτροπία, είναι εκείνο που κατά την γνώμη μας θα "θέωνε" το έργο του Bartabas.

     Σίγουρα ένα τέτοιο "διαβατήριο" θα απέδιδε εντελώς διαφορετικά, π.χ., την "Battuta" αλλά εκείνο που θα προέκυπτε θα ήταν και η πραγματική "Battuta" αφού ο σαρκασμός και μόνον δεν μπορεί να συνοψίζει τον "παρονομαστή" της.

     Έτσι, η τεχνική πλευρά του Θεάτρου "Zingaro" παραμένει αξιοθαύμαστη ¨ η σεναριακή επιλογή, η εκπαίδευση των Ίππων, η διδασκαλία των ηθοποιών-Ίππων, τα σκηνογραφικά "ευρήματα", οι χορογραφίες, οι φωτισμοί, οι μουσικές,  ό λ α  άψογα κατά τον δυτικό, πάντοτε, τρόπο κρίσεως. Ο ...παρονομαστής, όμως, παραμένει ασυμπλήρωτος, ελλειπής, ανολοκλήρωτος χωρίς εκείνο το  ε σ ω τ ε ρ ι σ τ ι κ ό  "απαραίτητο" που ευνοεί τον τελικό στοχασμό του θεατή! Κι αυτό το έλλειμμα είναι τόσο εμφανές και καθοριστικό όσο και στην περίπτωση της φράσεως του Αμερικανού Στρατηγού George S. Patton ο οποίος ομολόγησε: "Πολεμήσαμε λάθος εχθρό!", παραδεχόμενος την εσφαλμένην αντίθεση της Δύσεως προς τον Φασισμό, κάτι που εκ των υστέρων και εκ της ίδιας της τραγικής "εικόνας" των μεταπολεμικών δυτικών κοινωνιών επιβεβαιώνει του λόγου του George S. Patton το αληθές! Αν ο στοχασμός των προπολεμικών αντιφασιστών ηγητόρων της Δύσεως ήταν ακεραιωμένος, ασφαλώς, η εικόνα των μεταπολεμικών κοινωνιών τους δεν θα ήταν οικτρή όπως είναι σήμερα! Το ίδιο απαραίτητη είναι και η ακεραίωση του στοχασμού και στον θεατή ενός θεάτρου και στο "Zingaro" αυτή η ακεραίωση παραμένει ανεπίτευκτη!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΠΑΡΙΣΙ-ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ZINGARO", Μέρος 1ον, ΣΤΗΝ ΙΠΠΙΚΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ

 ΠΑΡΙΣΙ-ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ZINGARO"

Μέρος 1ον

ΣΤΗΝ ΙΠΠΙΚΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ

ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ 

     "Βαρύνουσα είδηση" είναι εκείνη η οποία δεν προέρχεται από "κατεστημένους αρμοδίους" οι οποίοι, έχοντας "καταπιεί κασέτα" σου φωτίζουν "επιλεκτικώς" το "μονοπάτι" προς το οποίο θέλουν να σε κατευθύνουν ...μονοδρομημένα! Βαρύνουσα είδηση είναι εκείνη που προέρχεται από τον αυτόπτη και αυτήκοο πρωταγωνιστή του εν θέματι αντικειμένου ο οποίος δεν έχει λόγο αποκρύψεως ή ψιμμυθιώσεως της αλήθειας. Και οι συνομιλητές μας επελέγησαν επί τη βάσει αυτών των κριτηρίων, όχι από την διεύθυνση της "Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών" αλλά από τους μαθητές της, τους μαθητές του Δασκάλου Bartabas, παρά τις δυσκολίες της επαφής τις οποίς ρύθμισε στην εντέλεια ο Ούγγρος φίλος Ν τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά!

     Ακόμη και το ανετότατο δωμάτιο του παρισινιού "Holiday In, Voco" δεν σε "κρατά" όταν το επόμενο πρωί αγωνιάς να γνωρίσεις από  κοντά όχι κάποιους νέους φίλους αλλά τα "intra muris" μιας εμβληματικής Ιππικής Ακαδημίας που λειτουργεί σε έναν από τους ιστορικότερους τόπους της Ευρώπης. Η αναμονή και μόνον της επικείμενης εμπειρίας πυροδότησε την, μόνιμη έτσι κι αλλιώς, περιφρόνησή μου για τον ύπνο που ο Πατέρας μου με έμαθε να θεωρώ συνώνυμο του ...θανάτου! Κι έτσι, προτίμησα να μην ξαπλώσω καν στο ...τριδιάστατο κρεβατι μου αλλά να περιμένω ανυπόμονα το πρώτο φως της ημέρας για να βρεθώ να κουτρουβαλιάζομαι στα σκαλιά του μετρό "Porte de Clichy" κατευθυνόμενος προς τον ενδιάμεσο χαοτικό σταθμό του "Montparnasse" απ΄ όπου θα έπαιρνα τον σιδηρόδρομο για τη "Chantiers" όπου θα με περίμενε το λεωφορείο για να καταλήξω στο σημείο του ραντεβού...

     Κι ευτυχώς που ακολούθησα τον πάγιο ταξιδιωτικό κανόνα μου να κινούμαι πολύ ενωρίτερα από τα προγραμματισμένα διότι κι εδώ απεδείχθη χρονοβόρα δοκιμασία η κίνηση μέσα στον σταθμό "Montparnasse" ανάμεσα σε χιλιάδες ταξιδιωτών στο "κατάμαυρο" Παρίσι, γύρω από αμέτρητες αφετηρίες σιδηροτροχιών διαφόρων προορισμών... Και κάτω από αυτές τις αγχώδεις, αλλά προσπελάσιμες για βιωματικούς περιηγητές, συνθήκες κατάφερα την προκαθορισμένη, από πολλές ημέρες πριν, ώρα στ σωστό σημείο συναντήσεως όπου με περίμεναν τα χαμογελαστά κι ευγενέστατα πρόσωπα των καλλιτεχνών "αλογατάρηδων" με τα οποία φρόντισε να με συνδέσει ο φίλος Ούγγρος Ν.

     Αμέσως μετά τις πρώτες συστάσεις, το πρώτο πράγμα στο οποίο μου επέστησαν μετ΄ ...επιτάσεως την προσοχή μου ήταν η μυστικότητα αυτής της συναντήσεως! Μου εξήγησαν ότι η Σχολή τους ήταν πολύ αυστηρή στο σημείο της διατηρήσεως του απορρήτου σε ό,τι λάβαινε χώρα μέσα σ΄ αυτήν και, φυσικά, στους μαθητές της ποτέ δεν τους επιτρέπονταν να αναφέρονται σε δημόσια μέσα για τα όσα έβλεπαν και βίωναν μέσα σ'  αυτή. Εν προκειμένω, θα μπορούσα να μιλήσω για ..."τρόμο", κρίνοντας από την όλη στάση τους... Το δεύτερο πράγμα που μου ζήτησαν ήταν να φορέσω ...ανάποδα την μπλούζα της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων"! Απόρησα και ρώτησα τον λόγο για να μου απαντήσουν ότι πολλοί συνάδελφοί τους εδώ και μας ξέρουν και μας παρακολουθούν στο διαδίκτυο κι αν κάποιο μάτι μας έβλεπε... Σεβάσθηκα την επιθυμία τους κι ευτυχώς που στο μικρό μου σακίδιο μεταφέρω πάντοτε μιαν εφεδρική μπλούζα λόγω των υψηλών θερμοκρασιών της εποχής... Όμως, στην κατά μόνας φωτογράφηση στις εσωτερικές εγκαταστάσεις, ξαναφόρεσα την περιβολή της Ομάδος μας... Κι ενώ παρέμενα απορημένος, ακούστηκαν:

     "Συχνά γκουγκλάρουμε για θέματα που μας αφορούν, για θέματα Ιππικής, Ιππικού Θεάτρου κλπ κι έτσι έχουμε βρει κι εσάς και προσπαθούμε να να διαβάζουμε τα κείμενά σας αλλά, δυστυχώς, ο μεταφραστής της Google δεν βοηθάει αλλά βγάζουμε κάποιο νόημα και δε σας κρύβουμε ότι μας έχετε εξιτάρει. Στη δική μας Σχολή όλα γίνονται με ακαδημαϊκό πνεύμα αλλά και μεγάλη μυστικοπάθεια σε αντίθεση με σας που παρουσιάζετε τα μαθήματά σας και που οι τεχνικές σας είναι τόσο πρωτότυπες και τολμηρές. Και μιλάμε και για όσα γράφετε και για το Ιππικό Θέατρο. Η δική μας Σχολή κρατά τα πάντα μυστικά κι όσες φορές μιλά σε δημοσιογράφους το κάνει με 'τσιγκουνιά' και στενό κοντρόλ μη τύχει και ξεφύγει κάτι που δεν πρέπει προς τα έξω. Βλέπουμε, αντίθετα, ότι εσείς περιγράφετε ότι κάνετε και βάζετε πάντα φωτογραφία. Αλλά δε βλέπουμε και αντίστοιχα βίντεο..." Διέκοψα:

     "Eπειδή αρχειοθετούμε το κάθε τι από το οπτικοακουαστικό των δράσεών μας, αποφεύγουμε τα βίντεο που έχουν μεγάλον όγκο και προτιμούμε την φωτογραφία διότι μέχρι στιγμής το υλικό των πολλών χρόνων της λειτουργίας μας θα απαιτούσε τεράστιο αποθηκευτικό χώρα..."

     "Α, μάλιστα, λοιπόν, δεν σας κρύβουμε ότι αυτά που κάνετε εσείς, ή μάλλον πολλά από αυτά θα θέλαμε να τα δοκιμάσουμε κι εμείς αλλά ούτε που θα το τολμούσαμε να το πούμε. Εδώ όλα γίνονται τυποποιημένα και γρήγορα χωρίς σκέψη για αλλαγές και καινοτομίες σε όσα θεωρούνται 'ακαδημαϊκός κανόνας' και ούτε συζήτηση για δημοσιοποίηση των μαθημάτων μας όπως κάνετε εσείς. Δε μπορούμε, όμως, να μη παραδεχθούμε ότι αν βλέπαμε μετά από κάθε δραστηριότητά μας ένα κείμενο του Δασκάλου με αναλυτικές παρατηρήσεις θα ήταν πολύ χρήσιμο για μας. Θα ήταν κάτι σαν τους καθρέφτες του Ιππευτηρίου που σε βοηθούν να βλέπεις τον εαυτό σου ενώ ιππεύεις και να διορθώνεις λάθη. Κι εσείς γι αυτό δεν το κάνετε; Εν πάση περιπτώσει, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά, πολύ διαφορετικά. Γι αυτό κι εμείς δεν θέλουμε να εμφανιστούμε σε κάποιο δημοσίευμά σας γιατί μας το απαγορεύουν και δεν θέλουμε να αποκαλύψετε ούτε το φύλο μας γιατί εδώ όλα είναι αυστηρά. Κι όταν λέμε 'αυστηρά' εννοούμε όπως στο στρατό σε ώρα πολέμου. Διότι όλη η ζωή μας εδώ είναι πειθαρχία, αυτοσυγκέντρωση και σιωπή όπως στον πόλεμο και κανείς δεν παραπονείται γι΄ αυτό αφού όλοι ξέρουμε πως χωρίς αυτά ούτε Ιππικό Θέατρο ούτε Ιππασία δεν μπορεί να πετύχει. Άλλωστε, όλη η ζωή μας γυρίζει γύρω από την Σχολή και τους Εκπαιδευτές, τους Ίππους μας κλπ κι αυτό περιορίζει ακόμη και την κοινωνική ζωή μας. Κι εδώ βρίσκουμε κάθε βοήθημα για να μπορούμε να χαιρόμαστε την αυτοσυγκέντρωση και την ακρίβεια κάνοντας από Kyudo μέχρι Έφιππη Σπαθασκία εκτός από όλα τα άλλα που σχετίζονται με την ακαδημαϊκή Ιππασία που είναι και η βάση του δικού μας Ιππικού Θεάτρου. Βεβαίως δεν σας κρύβουμε ότι κι αυτό που βλέπουμε στις δικές σας φωτογραφίες μας εντυπωσιάζει με την απλότητα και την φυσικότητα του δικού σας συστήματος που είναι εντελώς διαφορετικό απ' το δικό μας κι ας μην έχουμε δει ολοκληρωμένη σας παράσταση. Μακάρι να μπορούσαμε να διδαχθούμε και την Έφιππη Τοξοβολία... Εδώ, πραγματικά μας προσφέρεται μια μεγάλη γκάμα γνώσεων και δεξιοτήτων γι αυτό και χρωστάμε πολλά στον Δάσκαλο ενώ οι εγκαταστάσεις που βλέπετε αντανακλούν την Παράδοση της μεγάλης Γαλλικής Βασιλικής Αυλής, αλλά ο νους μας 'ταξιδεύει' και σε πιο μακρινούς δρόμους..."

     Και πάλι διέκοψα:

     "Μιλώντας για 'Παράδοση' και δη, της Γαλλικής Βασιλικής Αυλής, με βάζετε στον πειρασμό να θίξω ένα θέμα που μαγνήτισε την προσοχή μου λίγο πριν, παρατηρώντας το άγαλμα του εφίππου Βασιλέως Ηλίου, Louis XIV, που ανίδρυσε ο Louis Philippe το 1837, στην είσοδο των ανακτόρων. Προσέχοντάς το έμεινα έκπληκτος από τον τεράστιο διακοσμητικό ...φιόγκο στην ουρά του επιβλητικού επιβήτορος και αναρωτήθηκα προς 'τι' η ύπαρξη του ...φιόγκου αυτού ο οποίος, τελικώς, εκθηλύνει τον αρσενικό επιβήτορα σε ...πλουμιστή φοράδα και ο νους μου πήγε στις σύγχρονες σεξιστικές μαζικές εκδηλώσεις που έχουν ως 'περιτύλιγμά' τους την πολύχρωμη 'συσκευασία' του ...ουράνιου τόξου. 

     Απαθανατίζοντας, μάλιστα και σχετικές 'εικόνες' επισκεπτών των Βερσαλλιών, δεν σας κρύβω ότι ...μπερδεύτηκα! Θα μπορούσατε, λοιπόν, να με βοηθήσετε να καταλάβω τι εννοείτε ως 'Παράδοση';"

     Aκούστηκαν διακριτικά αλλά και χαριτωμένα γελάκια και η απάντηση ήλθε ως εξής:

     "Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν η συμπεριφορά του γαλλικού ανδρικού πληθυσμού περνούσε μέσα από πολλά περίεργα 'φίλτρα' ίσως διαφορετικά απ΄ ό,τι ισχύει για τους νότιους μεσογειακούς λαούς. Εδώ, ας πούμε, ποτέ δεν ήσαν παρεξηγήσιμες για τους άνδρες οι περρούκες, οι δαντέλες, τα αρώματα, το λικνιστικό βάδισμα με τις αέρινες κινήσεις που, οπουδήποτε αλλού δικαιολογούνται μόνον σε γυναίκες. Έτσι και ο φιόγκος που είδατε στην ουρά του Ίππου του αγάλματος είναι ένα συγχωρητέο διακοσμητικό αξεσουάρ για έναν βασιλικό επιβήτορα. Κι αυτό όντως είναι 'Παράδοση' για την γαλλική Ιππική."

     "Δηλαδή, εσείς θα στολίζατε με ένα τέτοιο διακοσμητικό στοιχείο τον επιβήτορά σας;" ρώτησα και, αφού αλληλοκοιτάχτηκαν και ξαναγέλασαν χαριτωμένα, μου είπαν:

     "Ναι, αν θα κρίνονταν απαραίτητο για κάποια παράσταση. Μεταξύ μας, όμως, θα θέλαμε να ιππεύουμε φυσικά και απλά σαν τους ανθρώπους της στέππας εκεί που ο Ίππος αποδίδει όλη την χάρη του μέσα στη φύση για την οποία είναι πλασμένος."

     Πήρα και πάλι τον λόγο, εκμεταλλευόμενος την στιγμή:

     "Οι παραστάσεις του Ιππικού Θεάτρου 'Zingaro' έχουν ως κύρια 'γραμμή' τους το πλαίσιο της ακαδημαϊκής Ιππικής. Παρά ταύτα, αποπνέουν μια νομαδικότητα. Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν, κάποιες φορές, αισθάνεστε ...τσιρκολάνοι, άνθρωποι του Τσίρκο, περιοδεύοντες 'πεχλιβάνηδες', σχοινοβάτες, ισορροπιστές;"   

     Γέλια κι αλληλοκοιτάγματα. Κι η απάντηση:

     "Στη Γαλλία το Τσίρκο όχι μόνον δεν είναι κάτι υποδεέστερο αλλά ο κόσμος το εκτιμά ως Παράδοση κι όσοι εργάζονται σ΄ αυτό χαίρουν εκτιμήσεως. Να φαντασθείτε ότι στη χώρα μας λειτουργεί Εθνική Σχολή Τεχνών του Τσίρκο όπως και άλλες μικρότερες στις οποίες εκπαιδεύονται οι μέλλοντες καλλιτέχνες των διαφόρων σκηνών Τσίρκο. Εμείς, πράγματι, στη Σχολή μας διαμορφώνουμε μια ψυχολογία τσιρκολάνων όσο κι αν η τελική 'εικόνα' των παραστάσεών μας παραπέμπει σε κλασική σκηνική δράση. Στο βάθος, ναι, λατρεύουμε το Τσίρκο και θα σας πάμε, τώρα, σε ένα 'αθέατο' σημείο των εγκαταστάσεών μας που το αγαπάμε για να το δείξουμε κι αν θέλετε να σας βγάλουμε μια φωτογραφία. Το σημείο αυτό μας φέρνει στο νου καταυλισμό Τσίρκο κι η θέση που βρίσκεται δεν είναι προσιτή για τον πολύ κόσμο. Πάμε!"

     Κι εκεί βγήκε η φωτογραφία του τίτλου... αφού, βεβαίως, ξαναφόρεσα για λίγο την μπλούζα της Ομάδος.

     "Η συμμετοχή μας στη συγκεκριμένη Σχολή μας κάνει να νιώθουμε υπερηφάνεια αλλά όχι έπαρση. Σκεφθείτε ότι εδώ επικρατεί ένας τρόπος που, ακόμη κι όταν σε επιβραβεύουν για κάτι που κατάφερες με κόπο και αίμα το κάνουν με ένα τρόπο που σου αφήνει μια 'γεύση' ότι σε ...επιτιμούν, κάτι που δεν σε αφήνει να νιώσεις μια έξαρση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε έπαρση. Ίσως κάτι ξέρουν...Αυτός ο παράδοξος τρόπος, να τον πούμε παιδαγωγικό (?) σε κάνει πάντα να ψάχνεις αν πίσω από κάθε 'μπράβο' κρύβεται ένα λάθος σου που θα μπορούσε να σε κάνει να πας καλύτερα. Με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο μας κρατάνε 'κοντό το σκοινί' ωθώντας μας σε συνεχή αυτοκριτική σε όλα, στο πως ιππεύουμε, στο πως στεκόμαστε στη σκηνή, στα πάντα. Σαν να λέμε 'ψάχνουμε το είδωλό μας' σε αθέατους καθρέφτες για να διορθώσουμε τα λάθη μας ή για να αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο τις δυνατότητές μας. Τελικώς, μπορούμε να μιλήσουμε για έναν ψυχαναγκασμό, αλλά αυτό ισχύει και για όλους τους καλλιτέχνες στους οποίους προέχει η τελειότητα της δουλειάς τους"

     Εν συνεχεία, μου ζητήθηκε να κλείσω το καταγραφικό ήχου διότι οι πληροφορίες που θα μου δίνονταν ήσαν πολύ "εσωτερικές". Και αυτές οι πληροφορίες ήσαν σχετικές με το πλαίσιο εκπαιδεύσεως, την πρακτική της διδασκαλίας και της όλης ιππικής και θεατρικής εκπαιδεύσεως. Ανεκτίμητη, πράγματι, ενημέρωση για την σπουδαία Τέχνη του Ιππικού Θεάτρου. Ευτυχώς στο σακίδιο υπήρχε χαρτί και στυλό... 

     Δεν χρειάζεται να τονισθεί ότι και στην Ιππικήν Ακαδημία των Βερσαλλιών βασικό μάθημα είναι η αναπνοή και διδάσκεται μέσα στο πλαίσιο του τραγουδιού.

     Κάτι ανάλογο εφαρμόζουμε και στη Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" όπου την αναπνοή την εντάσσουμε στο πλαίσιο της διδασκαλίας του ορθοφωνημένου λόγου και δη της απαγγελίας σε έφιππη κινητική κατάσταση ενώ, κατόπιν, όλα τούτα τα ενσωματώνουμε στο τραγούδι που αναδεικνύει και την "μουσικότητα" της Ιππασίας η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά κίνηση σε ρυθμό μετρονόμου, δηλαδή, κινητική αρμονία που εγγυάται την ισορροπία ιππεύσεως.

     Όμως, βάθρα αυτής της τελικής ισορροπίας στην Ιππικήν Ακαδημία των Βερσαλλιών αποτελούν και παράπλευρες διδασκαλίες, όπως η έφιππη "καλλιτεχνική" (artistique) ξιφασκία, ο χορός και η Ιαπωνική Τοξοβολία (Kyudo) έφιππη και πεζή.

     Αναφορικώς προς την έφιππη ξιφασκία θα πρέπει να σημειωθεί ότι για δικούς τους λόγους οι Γάλλοι προτιμούν να την αποκαλούν "καλλιτεχνική" τονίζοντας περισσότερο την ...χάρη των κινήσεων (ζεύξεων κλπ) παρά την μαχητικότητά της (Έφιππη Σπαθασκία) ή έστω την σκηνικότητα του χαρακτήρος της (σκηνική ξιφασκία) κι αυτό συγχωρείται στους Γάλλους με δεδομένη την εθνική τους ψυχολογία. Όχι, οι Γάλλοι δεν είναι Ούννοι και δεν μπορούν και να είναι αρκούμενοι να τους ...ζηλεύουν!

     Πάντως, ακόμη κι η "καλλιτεχνική" ξιφασκία προκαλεί την έκπτωση τιου εφίππου ξιφομάχου από το ευσταθές κάθισμα κι έτσι το υποχρεώνει σε συνεχή εξάσκηση προς αναζήτηση ευσταθέστερο καθίσματος υφ' οιανδήποτε κατάσταση.  

     Αρωγός τηςεξασκήσεως που προσφέρει η έφιππη "καλλιτεχνική" ξιφασκία είναι και το μάθηματου χορού το οποίο επιπροσθέτει ισορροπιστικήν ενσυναίσθηση στους Ιππείς.

     Τέλος, η Ιαπωνική Τοξοβολία (Kyudo) είτε έφιππη είτε πεζή αποτελεί τον καμβά επιτεύξεως νηφαλιότητος και αυτοσυγκεντρώσεως!

     Αντιστοίχως, σε μιαν αμιγώς πολεμική Σχολή όπως αυτή των "Ελλήνων Κενταύρων" η απλή ξιφομαχία αντικαθίσταται από την μαχητικήν Έφιππη Σπαθασκία η οποία συντελεί στην αρμονία (καλλιτεχνικότητα) των κινήσεων του σπαθιστή όμως, αυτή δεν περιορίζεται στην αναπαραγωγή σκηνικής εικόνας αλλά διεκδικεί θανατηφόρο τελεσφόρηση, κάτι που την καθιστά απείρως σκληρότερη και δυσκολότερη από την (όποια) ξιφομαχία.

     Δυστυχώς, στην μέχρι τώρα δική μας διδασκαλία δεν συμπεριλαμβάνουμε τον χορό και αυτό είναι κάτι που μας απασχολεί. Όντως, η όρχηση είναι ένα ανεκτίμητο "σχολείο" κινητικής ισορροπίας και η πρόκληση είναι επιτακτική και επείγουσα για εμάς.

     Τέλος, στη δική μας περίπτωση, η Έφιππη Τοξοβολία, συνυφασμένη με το εφιπποτοξοτικό αντικείμενό μας, ήδη υπάρχει στην διδασκαλία μας στη θέση του Kyudo.

     Πολλά και σπουδαία ακούστηκαν για τον Δάσκαλο Bartabas, το εκπαιδευτικό προσωπικό και τις μεθόδους της Ακαδημίας, για το εσωτερικό κλίμα και τις προσεγγίσεις που επιλέγονται, όλα, καταγεγραμμένα προς βελτίωση της δικής μας προσπαθείας σ΄ έναν απαιτητικότατο καλλιτεχνικό τομέα. Αυτό το ταξίδι στη Γαλλία άξιζε και μόνον γι αυτές τις πολύτιμες σημειώσεις.

     Ακόμη ένα μάθημα για μας, ακόμη μια εκπαιδευτική ιππική εμπειρία που θα μεταφερθεί σε μιαν Ελλάδα που μαστίζεται από έλλειψη Παιδείας, έλλειψη Ιππικής Τεχνογνωσίας και εξευτελισμό της Τέχνης γενικώς...  Τελικώς, αυτή την Πατρίδα δεν μπορείς να την βοηθήσεις αν δεν ξενητευθείς κι αν δεν "ματώσεις"...

Σημ.: Τα εμφανιζόμενα στις φωτογραφίες πρόσωπα δεν έχουν σχέση με τα πρόσωπα που συναντήσαμε και με τα οποία μιλήσαμε.

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

Συνεχίζεται

ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ΤΑ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ

 ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

ΤΑ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ

Κι αφού ανανήψαμε από τους γέλωτες που μας επεφύλαξε το τελευταίο κοινοβουλευτικό "Σατυρικόν" του πάνδημου κοινοβουλευτικού παλκοσένικου, είναι ώρα να περάσουμε στα σοβαρά! Ωστόσο, ας σηκωθούμε απ΄ τα πατώματα όπου μας εκσφενδόνισαν οι νευρικοί γέλωτες εκ της υποργουποιήσεως ως Υπουργού ...Οικογενείας μιας 47χρονης ...άγαμης και ...άτεκνης κι ας παραμείνουμε σε επιφυλακή ευωχίας από τα μελλούμενα μιας εκπορνευόμενης δημοκρατίας στην οποία πρωταγωνιστεί η μεγαλύτερη περιφρόνηση προς τον εκλογικό θεσμό από καταβολής νεωτέρου ελλαδικού κράτους, ένας μειοψηφικός πρωθυπουργός που εμφανίζεται ως ..."θριαμβευτής" και μια σέχτα Σπαρτιατών από την ...Λαμία! Όπως είπαμε, έχουμε και σοβαρά θέματα όπως το σκηνογραφικό ειδικό βάρος της παραστάσεως του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη.

     Πόσες διαφορετικές παραμέτρους δεν θα συναντήσουμε μέσα στον πυρήνα αυτού του "ειδικού βάρους" ή, μάλλον, πόσες θα πρέπει να υπάρχουν...

      Η απόδοση του κυρίως πνεύματος και των πραγματικών συνθηκών του έργου, η απόδοση των "αποχρώσεων" της εποχής, η σκηνική υπογράμμιση της εικαστικής αλήθειας μιας παρελθούσας πραγματικότητος...

     Και μόλις καταλήξαμε σε μια γλαφυρή λεπτομέρεια της θρησκευτικότητος του όχλου ο οποίος εμφανίζεται στην πρώτη σκηνή του έργου έμφορτος πίστεως προς την εισαγόμενη ξένη "θρησκεία" απεμπολώντας την δική του και σείοντας ...εξαπτέρυγα προς επίταση της ζέσεώς του προς τον νέο θεό... Και, μη γελάσετε, βλέποντας τα εξαπτέρυγα που σχεδιάσαμε για την παράστασή μας διότι απηχούν τον πραγματικό συμβολισμό της νέας θρησκείας, της θεολογικής της βαρύτητος, της Αισθητικής της, των δογματικών αληθειών της...!

     Ναι αυτά τα εξαπτέρυγα θα σείει ο όχλος στην πρώτη σκηνή της παραστάσεώς μας στη θέση των ...ριπιδίων τα οποία υπήρξαν οι προκάτοχοί τους και τα έφεραν διάκονοι, σύμφωνα με τις "Αποστολικές Διαταγές", βεβαίως κι αυτά κοπιαρισμένα από τις παλιότερες ρωμαϊκές συναθροίσεις αφού, η νέα θρησκεία δεν είχε τίποτε δικό της κι όλα τα άρπαξε από όλες τις προηγηθείσες!

     Έχουμε να σας πούμε κι άλλα, όμως, ας κρατήσουμε και κάτι για έκπληξη... Άλλωστε, έχουμε τόσα να μάθουμε στις Βερσαλλίες κι όχι για τα καθίκια που χρησιμοποιούσε ο Λουδοβίκος ΙΔ' αλλά για πολύ σημαντικότερα μετα-λουδοβίκεια ζητήματα, όπως η Ακαδημία Ιππικής Τέχνης που στεγάζεται στο περικαλλές αρχιτεκτόνημα...με την Σχολή Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" που εγκολπώνεται...