ΤΟ ΤΟΞΟ
ΩΣ "ΓΕΦΥΡΟΠΟΙΟΣ" ΑΝΤΙΝΟΜΙΩΝ
Ο Δίας κυριαρχεί επί του Κρόνου, κατανικώντας το σκότος που εκπροσωπούσε ο τιτάνας πατέρας του! Και μέλημά του η γέννηση (ο άνδρας γεννά και η συζυγής γυναίκα τίκτει) της συνεχείας του, δηλαδή του Απόλλωνος. Όμως, για την κυοφορία αυτής της συνεχείας δεν επιλέγει την παρούσα σύζυγό του Ήρα, αλλά την αρχαιότερη Λητώ, μία προ-ολύμπια θεότητα η οποία προσωποποιεί την ν ύ κ τ α αφού η νύκτα κυοφορεί και τίκτει το φως της η μ έ ρ α ς. Η κατανίκηση, λοιπόν, του κρονίου σ κ ό τ ο υ ς θα φέρει το απολλώνιο φ ω ς αλλά τούτο δεν σημαίνει ουδεμία παρέκκλιση από την γεφύρωση της συζυγίας των αντιθέτων η οποία χαρακτηρίζει την κοσμικήν ισορροπία όπως οι Έλληνες την εννοούμε!
Όμως, η Λητώ ενσαρκώνει τον απαράβατο κανόνα της αρμονικής συζυγίας των αντιθέτων και δεν κυοφορεί μόνον τον άρρενα φ ω τ ο β ό λ ο ν Απόλλωνα, αλλά και το συζυγές αντίθετό του την θηλυκή σ ε λ η ν ι α κ η ν Αρτέμιδα. Και όπως υποφέρει από τις ωδίνες της διπλής κυοφορίας, η επίτοκος Λητώ αναζητά τόπο για την γέννηση των παιδιών του Διός αποστερημένη από κάθε βοήθεια της θεάς των τοκετών Ειλειθυίας την οποία κρατά μακριά της η ζηλόφθων Ήρα. Ας μη ξεχνάμε ότι η λατρευτικότητα των Ελλήνων πολυθεϊστών, απηλλαγμένη των δογματικών αγκυλώσεων των μονοθεϊστικών θρησκειών, απέδιδε στους θεούς ανθρώπινες ιδιότητες ακόμη και μειονεκτήματα, ενδεικτικό της πνευματικής τόλμης τους!
Και, αναζητώντας τόπον η Λητώ, τα βήματά της την φέρνουν στην ταπεινή Δήλο η οποία, όπως σημειώνει ο αρχαιολόγος Νικόλαος Μ. Κοντολέων (Οδηγός της Δήλου, 1950) "...δεν είχε καν σταθεράν θέσιν επί της θαλάσσης, αλλά συνεχώς επλανάτο υπό των κυμάτων και της πνοής των ανέμων...".
Εδώ, στην αφρόεσσα Δήλο, η Λητώ, επιτέλους τίκτει και πρώτη την Αρτέμιδα! Ακριβώς όπως και στην φύση, η σελήνη προηγείται του ηλίου, όπως η νύκτα και το έρεβος προηγούνται της ημέρας και του φωτός, έτσι και η σεληνιακή Άρτεμις προηγείται του αδελφού της Απόλλωνος κατά την γέννηση και, μάλιστα, βοηθά την Λητώ στον ομαλό τοκετό του θεού του ηλίου!
Aς σημειωθεί ότι, ανεξαρτήτως χρονομετρικής "λογικής", ο σπουδαίος αρχαιολόγος μας Νικόλαος Μ. Κοντολέων στο προαναφερόμενο βιβλίο του (σ. 13) παρατηρεί ότι: "...ως έδειξαν αι ανασκαφαί η λατρεία της Αρτέμιδος είναι πολύ παλαιοτέρα επί της Δήλου ή η του Απόλλωνος." Ενδεικτικό σημείον της Ιστορίας; Ποιος ξέρει... Σε κάθε περίπτωση, έχει την σημασία του!
Θεσπέσιος ο συμβολισμός της νυκτερινής σελήνης η οποία "ξεγεννά" τον αυγινό ήλιο, μια εμβληματική παραβολή του αενάου κύκλου της ζωής, προσωποποιημένη από δύο θεϊκές υποστάσεις ...συζυγώς αντιθετικές, ώστε να γεφυρώνουν διαφορετικότητες, διαιωνίζοντας την ζωή!
Και ιδού η αρτιγέννητη Άρτεμις επί της Δήλου, με το Τόξο και τα βέλη ανά χείρας, όπως ακριβώς και ο, επίσης αρτιγέννητος, αδελφός της Απόλλων! Οποίος συμβολισμός η διέλευση δύο αρτιγεννήτων θεοτήτων δια της πύλης της ζωής με το αρχέγονο εκηβόλο όπλο στα χέρια, με το Τόξο ως κοινός "παρονομαστής" τροφοθηρίας προς διαιώνιση της ζωής αλλά και επιβολής του θανάτου, είτε επί θηρευομένων πλασμάτων, είτε προς διαφύλαξη της ζωής του χρήστη του, σε έναν ατέρμονα κύκλο που διαρκεί επί αιώνες και θα διαρκεί εις το διηνεκές! Τα προσωνύμιά της «Νικηφόρος» και «Εύκλεια» παραπέμπουν στον πολεμικό χαρακτήρα της και στην πολεμική χρήση του Τόξου της, ενώ, είναι γνωστό ότι στην Ερέτρια παρήλαυναν προς Τιμή της τρεις χιλιάδες ξιφήρεις Οπλίτες, πλαισιωμένοι από εξακόσιους Ιππείς και δέκα έξι άρματα.
Παρά ταύτα θα πρέπει να επισημάνουμε ότι oι περί ηρωικής αντιλήψεως της ζωής, πεποιθήσεις των Ελλήνων, ουδέποτε ανεγνώρισαν την χρήση του Τόξου, την Τοξοβολία, ως αρμόζουσα σε γενναίους μαχητές, λόγος για τον οποίον η Τοξοβολία δεν έγινε αποδεκτή στους Ολυμπιακούς Αγώνες και η Τοξοβολία η οποία εμφανίζεται ως ανθρώπινη δραστηριότητα από την ύστερη παλαιολιθική εποχή εισάγεται ως "game" στους σύγχρονους και καταχρηστικώς αποκαλουμένους σαν "Ολυμπιακούς Αγώνες" μόλις το 1920 στα "games" του Παρισιού! Και, εν προκειμένω, θα διευκρινίσουμε ότι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" επιμένοντας στην ιστορικήν αλήθεια και στην ακριβολογία των "πραγμάτων", δεν αναγνωρίζει ως "Ολυμπιακούς Αγώνες" τις σύγχρονες, εμπορικοποιημένες, αθλητικές διοργανώσεις που φέρουν ψευδώς την ονομασία "Ολυμπιακά Παίγνια" ("Olympic Games") και που δεν έχουν καμία σχέση με το αυθεντικό Ολυμπιακό πνεύμα της εκεχειρίας, όπως είχαν οι αυθεντικοί Ολυμπιακοί Αγώνες μέχρι της απαγορεύσεώς τους από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Θεοδόσιο (776 π.χ.χ. - 393 μ.χ.χ.).
,%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85.jpg)
Εκ του "αρτίου" (πλήρους) το "αρτεμές" (ακέραιο) και εκ του "αρτεμούς" η ...Άρτεμις, η προσωποποιούσα την α κ ε ρ α ι ό τ η τ α του χαρακτήρος κατά το Ελληνικόν ιδεατόν, μιαν ακεραιότητα συντιθέμενη από την μαχητικότητα, την ευγένεια, την ομορφιά και την απόρριψη κάθε ρυπαρής ηδονής επιμένουσα στην παρθενία της και την αγνότητά της πολύ πριν ο εβραιοχριστιανισμός τα αντιγράψει.
Περί της Αρτέμιδος εντοπίζουμε πολλές αναφορές σε αρχαία και εντεύθεν κείμενα και συγκεκριμένα: Στην "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια" του Ομήρου (9ος - 10ος αι. π.χ.χ.), στους Ομηρικούς Ύμνους ( 7ος - 6ος αι. π.χ.χ.), στην λυρική ποίηση του Αλκαίου (6ος αι. π.χ.χ.), στις τραγωδίες του Αισχύλου και στις κωμωδίες του Αριστοφάνους (6ος - 4ος αι. π.χ.χ.), στις Ιστορίες του Ηροδότου και στις Ωδές του Πινδάρου (5ος αι. π.χ.χ.), στον Κρατύλο του Πλάτωνος (4ος αι. π.χ.χ.), στους Ύμνους του Καλλιμάχου (3ος αι. π.χ.χ.), στους Ορφικούς Ύμνους (3ος - 2ος αι. π.χ.χ.), στην Μυθογραφία του Απολλοδώρου (2ος αι. π.χ.χ.), στον Κικέρωνα (1ος αι. π.χ.χ.), αλλά και σε μεταγενέστερους συγγραφείς όπως στην Αινειάδα του Βιργιλίου, στην Φαίδρα του Σενέκα, στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, στην Θηβαίδα του Στατίου, στους Μύθους του Υγίνου, στην Γεωγραφία του Στράβωνος (όλοι κατά τον 1ο αι, μ.χ.χ.) στον Παυσανία τον γεωγράφο (2ος αι. μ.χ.χ.), στα Διονυσιακά του Νόννου (5ος αι. μ.χ.χ.) και, τέλος, στο Ελληνικό Βυζαντινό Λεξικό του Σουίδα (10ος αι. μ.χ.χ.).
Kαι η θεά Άρτεμις ως ένα ουράνιο τόξο ή μία γέφυρα Πολιτισμών, εντοπίζεται στην Αίγυπτο ως Βούβαστις, στην Έφεσο ως Εφεσία, στην Θράκη ως Βένδις, στην Κρήτη ως Βριτόμαρτις ή Δίκτυννα, στην Ταυρίδα (Κριμαία) ως Άρτεμις, στην Ρώμη ως Diana ή Luna (σελήνη, σκοτεινή), στους Ετρούσκους ως Αρτούμες. Στην Αθήνα, η παρουσία της θεάς Αρτέμιδος είναι εμφανής στον Ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος που βρίσκεται στη συνοικία Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, κτισμένος το 448 π.χ.χ. σε ρυθμό Ιωνικό και του οποίου σήμερα σώζονται μόνον τα θεμέλια, τον αναφέρουν ο Πλάτων και ο Παυσανίας ενώ, τον 17o αιώνα βεβηλώθηκε και αυτός από τους εβραιοχριστιανούς μετατρεπόμενος σε ναό τους υπό την ονομασία «Παναγία στη Πέτρα». Στην Αττική παρατηρούμε τον Ναό της Αρτέμιδος της Βραυρωνίας στο ρεύμα του Ερασίνου ποταμού της Βραυρώνος, κτισμένος τον 5ο αι. π.χ.χ. σε ρυθμό Δωρικό, ενώ σήμερα σώζονται τα θεμέλια του Ναού καθώς και κίονες της δωρικής στοάς του Ιερού, χωρίς και αυτός να αποφύγει την βεβήλωση των εβραιοχριστιανών.
Η Άρτεμις ήταν τόσο επίμονη στην διατήρηση της αγνότητός της ώστε, όταν αντελήφθη ότι ο γιος του Αρισταίου και της Αυτονόης τον οποίον ανέθρεψε ο σοφός Κένταυρος Χείρων, Ακταίων, απολάμβανε την γυμνότητά της ενώ εκείνη, κολυμπούσε αμέριμνη σε μία λίμνη, δεν δίστασε να τον μεταμορφώσει σε ...ελάφι κι ευθύς αμέσως να ερεθίσει τα ίδια τα σκυλιά του ώστε, εν τέλει, να τον κατασπαράξουν!
Και αυτή η Άρτεμις, πάντοτε με το Τόξο ανά χείρας, ετοιμοπόλεμη και αυτάρκης ως προς την επιβίωση δια της εξευρέσεως θηρευτικής τροφής, ετοιμοπόλεμη και ολβία, αναγορεύει το εκηβόλο όπλο της ως διαχρονικό σύμβολο ζωής και θανάτου, ως εμβληματικό "γεφυροποιό" των αντιθέσεων του κόσμου, εμπνέοντας τον Εφέσιο Ηράκλειτο να αναφωνήσει:
ΤΩ ΟΥΝ ΤΟΞΩ ΟΝΟΜΑ ΒΙΟΣ, ΕΡΓΟΝ ΔΕ ΘΑΝΑΤΟΣ!.
[Περί Φύσεως, fragm. B 48]
Ούτω πως κι εμείς οι μετα - χειρώνιοι "Έλληνες Κένταυροι", αναλαμβάνοντες τα Τόξα μας, συναισθανόμεθα την σημασία τους ως μηνυτόρων πανσυμπαντικής προσταγής την οποία αρθρώνει ο συριγμός της τοξεύσεως κάθε βέλους παραπέμποντάς μας στο καθήκον της σοφής κατανοήσεως των αντινομιών του κόσμου και της αρμονικής "γεφυρώσεώς" τους.
Τιμώντας δε την, περί Τόξου, ρήση του αριστοκρατικού και οχλολοίδορου Ηρακλείτου, την υιοθετήσαμε κατά τρόπον "ανεξίτηλον" επί του εμβλήματος της Σχολής μας, εκ της ιδρύσεώς της.
