ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

Μηνά Α. Τσομπανιάν

Εκπαιδευτή υπό επίβλεψη.

Ο ΙΠΠΟΣ, Η ΣΠΑΘΗ 

ΚΑΙ 

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΕΝΟΣ ΙΔΑΛΓΟΥ

Ο Εφιπποτοξότης και Εκπαιδευτής υπό επίβλεψη 

Μηνάς Α. Τσομπανιάν

Ένα, μεστό νοημάτων, "αφιέρωμα" του Εκπαιδευτή υπό επίβλεψη, Εφιπποτοξότη Μηνά Α. Τσομπανιάν προς τους Συνασκουμένους του άξιο να μελετηθεί προς εξαγωγή συμπερασμάτων, ωφελίμων ειδικώς κατά τις κρίσιμες "στιγμές" που διερχόμεθα. Μία ζωτική αποσαφήνιση του νοήματος της εκπαιδεύσεως όλων μας στις Πολεμικές Τέχνες και της πρακτικής σημασίας αυτών των Τεχνών στην καθημερινότητα των πολλαπλών κρίσεων. Με ωριμότητα αυτοπαρατηρήσεως, ο αγαπημένος μας Εφιπποτοξότης ανατέμνει προσωπικά του βιώματα και αναδεικνύει τα εξαγόμενα από αυτά αποτιμώντας τα οφέλη της εμπειρίας του από την Πολεμική Τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας και των Εφίππων Πολεμικών Τεχνών με τις οποίες ασχολείται από χρόνων. Τον ευχαριστούμε για την εναργή καταγραφή των σκέψεών του και την κατάθεσή τους ως έναυσμα προβληματισμού όλων μας!

Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων"

    Οι περισσότεροι πολεμιστές, διανοούμενοι όπως και φιλόσοφοι, ασπάζονται το ρητό ότι: "η επικείμενη κρεμάλα οξύνει το πνεύμα του ανθρώπου" εννοώντας ότι όταν ένα πρόβλημα γιγαντωθεί, τότε οι αισθήσεις μας λειτουργούν στο "nec plus ultra" τους, ώστε να το αντιμετωπίσουμε με σύνεση και ψυχραιμία, φέρνοντας εις πέρας την δοκιμασία που έτυχε στο διάβα μας.

     Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση του νεαρού μας Ιδαλγού που οι "κρεμάλες" οι οποίες ισχυρίζεται ότι βλέπει, δεν είναι παρά δημιουργήματα της φαντασίας του με αποτέλεσμα να σπαταλάει τεράστια ποσοστά ενέργειας προσπαθώντας να νικήσει έναν μη υπαρκτό εχθρό;

     Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Σε μια κοινωνία η οποία βυθίζεται χωρίς επιστροφή στην πνευματική κενότητα και ψυχική "αγένεια" το να προσπαθεί κάποιος να κρατήσει ψηλά το λάβαρο των αξιών, είναι μια πράξη δυσβάσταχτη διότι επιλέγοντας τον δρόμο του "μοντέρνου πολεμιστή" προσπαθώντας να ταιριάξει ιπποτικές αξίες περασμένων αιώνων προσαρμοσμένες στον τωρινό αιώνα, και να ευημερήσει, το  μόνο αποτέλεσμα που θα φέρει, είναι να προκαλέσει στον περίγυρο του ερωτήματα, και στον εαυτό του πόνο. Σκοπός της ζωής όμως δεν είναι απαραίτητα η αναζήτηση της ευτυχίας, αλλά η εφαρμογή ενός ηθικού κώδικα πράττοντας το σωστό ,έχοντας την συνείδηση καθαρή, και με την σειρά του έχει ως αποτέλεσμα την ευτυχία.

     Υπάρχουν όμως και σήμερα υγιείς τρόποι στην "εν μέσω ερειπίων και πτωμάτων" εποχή όπως και ατραποί που βρίσκουν γόνιμο έδαφος τέτοιες προσωπικότητες για να ανθίσουν και να αναδειχτούν. Η ιππασία όπως και η σπαθασκία είναι κάποιοι από αυτούς. Πρώτον, διότι και οι δύο δραστηριότητες σφυρηλατούν δυναμικούς και ηγετικούς χαρακτήρες και κατά δεύτερον στις καθημερινές αντιμετωπίσεις των προβλημάτων λειτουργούν ως εφαλτήρια λογικής και όχι παρορμητικότητας για να "αποκρουστεί" η εκάστοτε απειλή η και πρόβλημα.

Ιππασία: 

το εκκρεμές μεταξύ λογικού και παραλόγου

    Ο νεαρός μας Ιδαλγός συνεχίζει να ιππεύει. Ισχυρίζεται ότι η ιππική σε βάθος χρόνου δεν του προσέφερε το σθένος που χρειάστηκε σε μια κρίσιμη στιγμή. Εν μέρει έχει δίκιο. Πήρε όμως ένα σημαντικό μάθημα: ότι ιππεύοντας μέρα με την μέρα, βδομάδα με την βδομάδα γινόταν καλύτερος Ιππέας, αλλά όχι στην ζωή και την καθημερινότητα. Έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον. Έμαθε όμως ότι προσπαθώντας να έχει "ευγενικά χέρια" όσο εξασκείται, για την αποφυγή πρόκλησης πόνου στον Ίππο του, έμαθε να είναι ευγενής με τους γύρω του, τις καρδιές και τα συναισθήματα τους. Έμαθε να είναι συνεργάσιμος στην εκάστοτε εργασία που του ανέθεταν. Σφυρηλατώντας τον χαρακτήρα του με τον καιρό μέσω της επιστήμης της ιππικής, και την φροντίδα του ίππου του η ίδια η κίνηση της ζωής, φιλτράρει από ποιους ανθρώπους θα περιστοιχίζεται ο Ιδαλγός μας.

Σπαθασκία 

και η σωστή απόφαση μέσα στο χάος της κίνησης

     Οι πολεμικές τέχνες δεν μας διδάσκουν μόνο να πολεμάμε, ουσιαστικά η εξάσκηση που κάνουμε σε περίοδο ειρήνης, θέτει τα θεμέλια για να πράξουμε το σωστό σε μια περίοδο κρίσης.

    Ίσως ο ρυθμός εξέλιξης του νεαρού Ιδαλγού στην ιππασία να γίνεται με ρυθμούς χελώνας, ίσως να παραμένει ένας συχνά βραδύς ξιφομάχος, όπως και σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή να "ταλαντεύεται" μεταξύ αποφάσεών.  Το σημαντικότερο μάθημα όμως που έμαθε μέσα από την ατραπό του ξίφους και της ιππικής, ήταν το εξής: ότι ο Άνθρωπος για να ευημερήσει, εξελιχθεί και να σφυρηλατηθεί δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από ένα ξίφος αξιών για να υπερασπίζεται τον εαυτό του, τον πνευματικό του Ίππο σε ηρεμία και την μελαγχολία του σε ανυπαρξία.