ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

 Φ Ω Σ, ΟΠΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ...ΔΕΟΣ!

[ΜΕΡΟΣ Ζ΄]

ΤΟ «ΛΕΥΚΟ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ» ΤΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ

     Ο Άνθρωπος καθίσταται ευδαίμων, όχι όταν αποκτά ό,τι νομίζει ότι έχει ανάγκη, αλλά όταν δεν έχει ανάγκες. Επειδή δε κάποιες ανάγκες είναι αξεπέραστες  (π.χ., οξυγόνο) ο περιορισμός των αναγκών στις απολύτως απαραίτητες είναι καθημερινή υποχρέωσή του προς κατάκτηση της αυτοδυναμίας του ως βασικής συνισταμένης της υπάρξεώς του.

     Προς επίτευξη αυτού του περιορισμού των περιττών αναγκών απαιτείται ρηξικέλευθη διάθεση αμφισβητήσεως ακόμη και εκείνων τα οποία θεωρούνται ως δεδομένα, όπως, π.χ., μιας των αισθήσεων, όπως η όραση. Και στην σημερινή μας Προπόνηση, θέσαμε υπό αμφισβήτηση την όραση σε μία αμιγώς στοχαστική διαδικασία όπως η Τοξοβολία.

     Αρχικώς διαμορφώσαμε μία «γέφυρα» του «αυτό» (αορίστως, «αίσθηση») με το «όχημα» (μπαλάκι) σε μία διασυνδετική διαδικασία χαλαρής διαδράσεως (παιγνίου στα χέρια όπου γίνεται επαισθητή η παρουσία «οχήματος» και κινήσεως, δηλαδή, η ύπαρξη του «μέσου»). Κατά την φάση αυτή αρχίζει, σιγά-σιγά, να λαβαίνει διαστάσεις ένα «εσωτερικό», αθέατο μέχρι στιγμής, «λευκό μπαστούνι» που δεν είναι άλλο από το ένστικτο!

     Εντελώς ασαφές, αρχικώς, αυτό το «λευκό μπαστούνι» όσο οι Συνασκούμενοι έπαιζαν με ανοικτά μάτια με το μπαλάκι, άρχισε να διαγράφεται αχνά όταν συνέχισαν να παίζουν με αυτό κλείνοντας τα μάτια. Και όταν απλώς κλείνεις τα μάτια αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να τα ανοίξεις και αυτό είναι ένα απαραίτητο προστάδιο διότι αποτρέπει κάθε  πανικό.

     Το «λευκό μπαστούνι» διαγράφεται, πλέον, εντονότερο εσωτερικώς κάθε Συνασκουμένου όταν τα μάτια ασφαλίζονται με επίδεσμο και, πλέον, γίνεται αισθητό ότι η όραση έχει χαθεί. Τώρα, αυτό το «λευκό μπαστούνι» που, μεθοδικά, εμφανίζεται άυλο αλλά υπαρκτό, γίνεται αντιληπτό ως «ένστικτο» το οποίο, ενώ υπάρχει, δεν γίνεται αντιληπτό από καμία των πέντε παραδεδεγμένων αισθήσεων. Όμως, το ένστικτο μπορεί να μην εντάσσεται στις πέντε παραδεδεγμένες αισθήσεις αλλά μπορεί να συνοψίζει και τις πέντε «μεταφραζόμενο» στην παροχή της δυνατότητος προς τον Άνθρωπο να ανταποκριθεί άριστα σε βασικές καθημερινές ανάγκες.

     Τι κάνει τον υπνοβάτη τόσο σίγουρο στις κινήσεις του, τι τον κάνει τόσο «σοφό» στους χειρισμούς του οι οποίοι εκτείνονται πολύ πέραν των ορίων της οράσεως;

     Εγκαταλείποντας την άνεση της στάσεως και ξεκινώντας μία βαδιστική διαδρομή σε φυσικό, επικλινές έδαφος, πάντοτε με τον επίδεσμο να αποκλείει την όραση, οι Συνασκούμενοι, αν και χωρίς προηγούμενη γνώση των ιδιαιτεροτήτων του εδάφους, παρά τις επιφυλάξεις προσοχής κατά την βάδιση, έδειξαν άνεση κινήσεως, αρχικώς, κατά την κατωφερή πορεία.

     Πολύ περισσότερην άνεση κινήσεως έδειξαν κατά την ανωφερή πορεία ασχέτως εάν μόνον ο ένας εξ αυτών αντελήφθη την διαφορά. Ο Άνθρωπος, μέσα στην αποπνικτική καθημερινότητα που έχει διαμορφώσει, δεν βρίσκει διόλου τον απαραίτητο χρόνο για να στοχασθεί επί ουσιωδών θεμάτων που τον αφορούν όπως, επί παραδείγματι, οι «συντεταγμένες» της σωματικής του ισορροπίας κατά την στάση και κίνηση, ή, τι σημαίνει η διατήρηση της ισορροπίας του σώματος όταν κατερχόμεθα ή όταν ανερχόμεθα ένα επικλινές έδαφος ή μία σκάλα…

     Εδώ, όμως, η παρατήρηση της επιδράσεως του «λευκού μπαστουνιού» όπως αποτυπώνεται και στον φωτογραφικό φακό μας δίνει κατευθύνσεις οι οποίες έχουν εφαρμογή ακόμη και στην ίππευση όπου η διατήρηση της έφιππης ισορροπίας είναι ο κρισιμότερος παράγων. Kι έχει τεράστια ατομική και κοινωνική σημασία η "ανακάλυψη" αυτού του  «λευκού μπαστουνιού» από τον καθένα μας ανεξαρτήτως της, όποιας, οπτικής μας οξύτητος η οποία, πάντως, συν τω χρόνω, παρέρχεται. Και, όσο πιο έγκαιρα "ανακαλύψουμε" αυτό το «λευκό μπαστούνι» του ενστίκτου, τόσο το καλύτερο!

     Όλο το προηγηθέν, κύριο, μέρος της σημερινής Προπονήσεως το οποίο απετέλεσε το έβδομο «κεφάλαιο» της ερευνητικής ενότητος «Φ Ω Σ, ΟΠΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ...ΔΕΟΣ!», όπως ήταν επόμενο, προκάλεσε ιδιαίτερην ένταση στους Συνασκουμένους τους οποίους θα έπρεπε να φροντίσουμε ...αποθεραπευτικώς, οπότε, ο πλέον ενδεδειγμένος αποθεραπευτικός επίλογος θα ήταν ασκήσεις που παραχωρούν την προτεραιότητα στον ενστικτώδη στοχασμό και παραμερίζουν την απευθείας όραση με την περιφερειακή, κάτι που εφαρμόσαμε.

     Εκτιμώμενα εμπηκτικά ..."πυρά", λοιπόν, με το βέλος υπό γωνία 45 μοιρών αλλά και κάποιες ενδιάμεσες δυσκολίες, όπως κλαδιά που αιχμαλώτιζαν βέλη και απέκρυπταν και τον επί γης -όχι "ειρήνη"... αλλά- στόχο!

     Εναλλαγές θέσεων και αποστάσεων προς άσκηση αλλά και ενίσχυση της διαδραστικότητός τους.

  Διόλου ευκαταφρόνητη και η συγκομιδή ευστόχων τοξεύσεων αλλά εμφανής η απουσία από την τοξευτική δράση λόγω κωλύματος της αγαπημένης μας Νίκης στην οποία ευχόμεθα περαστικά και γρήγορη επάνοδο στη Γραμμή Βολής!

     Μετά την ολοκλήρωση αυτού του αναπάντεχου (για τους προσελθόντες) «κεφαλαίου» οι Συνασκούμενοι δεν απεχώρησαν αλλά παρέμειναν στο προπονητικό σημείο για επιπλέον τοξεύσεις. Παρά ταύτα η συμβολή τόσο των σημερινών προσελθόντων όσων και όσων συνασκούνται στις Προπονήσεις και δράσεις των "Ελλήνων Κενταύρων" αποτελούν ανεκτίμητες «ψηφίδες» στο μεγάλο ερευνητικό «ψηφιδωτό» που παράγει εδώ και δέκα πέντε χρόνια η Ομάδα μας, λόγος για τον οποίο ευγνωμονούμε όλα τα Μέλη μας από της ιδρύσεώς της!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ