ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ 

ΤΗΣ ΝΕΥΡΟΜΥΪΚΗΣ ΣΤΝΑΡΜΟΓΗΣ

     H προπονητική αντίληψη στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» είναι αποτέλεσμα βαθύτατης μελέτης και ίδιου πειραματισμού, λαμβανομένων υπ΄ όψη πολλών παραμέτρων, κυρίως, απτομένων της φυσιολογίας του Ανθρώπου. Και οι τελικές προπονητικές προσεγγίσεις μας παραμένουν εκτός συμβατικών «ατραπών» διότι αυτή καθαυτή η Έφιππη Τοξοβολία, ως κορυφαία πολεμική τέχνη, υπέρκειται των υπολοίπων.

     Η διδακτέα ύλη στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» συντίθεται από μέρους αντικείμενα τα οποία κατατείνουν στην διαμόρφωση ισορροπημένων πολεμιστών και τούτο σημαίνει την προαγωγή όλου του φάσματος των ιδιοτήτων που «σφραγίζουν» τον μαχητή. Κι ανάμεσα σ’  αυτά τα αντικείμενα και η Σπαθασκία για την οποία, ο γνωστός Σπαθιστής, ερευνητής και συγγραφέας Nick Evangelista [“The art and science of fencing”, 1996] είχε γράψει ότι όταν ξεκίνησε να εκπαιδεύεται στην Ιππασία τον βοήθησε σημαντικά η …Οπλομαχία.

     Η σημερινή Προπόνηση του Αρχηγού των «Ελλήνων Κενταύρων» διεξήχθη από τον Προπονητή του επί τη βάσει μιας αναλύσεως που αναπτύσσουν οι Οπλομάχοι Προπονητές Χ. Τσολάκης και A. Szabo στο βιβλίο τους «Ξιφασκία» [Αθήνα, 1996] επιλαμβανόμενοι της γενικής προσεγγίσεως του αθλήματος των αγχεμάχων και, επιλέγοντας τον υποτιτλισμό «Νευρομυϊκή Συναρμογή», αναλύουν τις προαπαιτούμενες ικανότητες ενός Οπλομάχου, ήτοι: [α] την Ισορροπία, [β] την μυϊκή Χαλαρότητα-Ευλυγισία, [γ] την Νευρομυϊκή Συνεργασία και [δ] την Επιδεξιότητα.

     Αλλά, τι παραπάνω από ισορροπία, χαλαρότητα-ευλυγισία, νευρομυϊκή συνεργασία και επιδεξιότητα χρειάζεται και ένας Ιππέας ώστε να διεκπεραιώσει ορθά τις έφιππες αποστολές του;

     Σήμερα ο Προπονητής του Αρχηγού των «Ελλήνων Κενταύρων» του είχε «σχεδιάσει» μία ειδική προπονητική διαδικασία με περιεχόμενο τέτοιο ώστε να αναπτυχθούν ταυτοχρόνως οι προαναφερθείσες, τέσσερις, ικανότητές του ως Ιππέως, ενώ, παραλλήλως, θα βελτίωνε και την τεχνική του στον ανακουφιστικό τροχασμό.

     Αυτή η διδασκαλία, πράγματι, θα ακούγονταν πολύ περίεργη στα αφτιά ενός κλασικού Δασκάλου «δυτικής Ιππασίας» όπου ο Ανακουφιστικός Τροχασμός διδάσκεται κατά τον πλέον ακαδημεικό τρόπο, όπως άλλωστε ήδη τον διδάξαμε και στην δική μας Σχολή. Όμως, προπονώντας τον Αρχηγό μιας Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας, οι προπονητικές τακτικές διαφοροποιούνται διότι οι απαιτήσεις αυξάνονται και το αποτέλεσμα είναι αυτό… Αναλυτικότερα:

     ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ: Η ισορροπία στην Οπλομαχητική επιτυγχάνεται με την ορθή κατανομή του βάρους του σώματος στα δύο πόδια του Οπλομάχου. Αυτό το "μεταφέραμε" στην "έδρα" ["κάθισμα"] του Ιππέως.

     ΜΥΪΚΗ ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ-ΕΥΛΥΓΙΣΙΑ: Οι κινήσεις του Οπλομάχου πρέπει να χαρακτηρίζονται από μία χαλαρή κατάσταση των αντιστοίχων μυϊκών ομάδων με την αποφυγή κάθε σφιξίματος, διότι έτσι επιτυγχάνεται η ακρίβεια, ο ρυθμός, η ταχύτητα και η αυξημένη συναρμοστική ικανότητα, προκειμένου το κτύπημά του να είναι αποτελεσματικό. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και στην Ιππασία, όπου είναι απαιτητέα η πλήρης χαλαρότητα των συμπραττουσών μυϊκών ομάδων με την αποφυγή κάθε σφιξίματος ώστε να επιτευχθεί η ακρίβεια, ο ρυθμός, η ταχύτητα και η αυξημένη συναρμοστική ικανότητα της ιππεύσεως. Κι εδώ, ακριβώς, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι στην Ιππική τα σώματα των Ιππέων [όπως και τα σώματα των Οπλομάχων] δεν θα πρέπει να "σημαδεύονται" από υπερτονισμένες σε όγκο μυϊκές ομάδες οι οποίες συνεπιφέρουν σφίξιμο και δυσκαμψία και να θυμόμαστε ότι ο Νick Evangelista στο προαναφερθέν βιβλίο του [βλ. παραπάνω, σ. 166] τονίζει ότι στην Οπλομαχητική η δύναμη δεν έχει καμία θέση, ενώ μεταφέρει και την ρήση του δικού του Δασκάλου Ralph Faulkner σύμφωνα με τον οποίο "Η καλύτερη άσκηση για την Οπλομαχητική είναι η ίδια η Οπλομαχητική". Το ίδια ακριβώς ισχύει και με την Ιππασία όπου οι Ιππείς θα πρέπει να επιμένουν στην χαλαρότητα και ευλυγισία τω ν σωμάτων τους αποφεύγοντας ασκήσεις [κυρίως, "Γυμναστηρίου" και, δη, βαρών] που διογκώνουν και σκληραίνουν μυϊκές ομάδες. 

     ΝΕΥΡΟΜΥΪΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ: Όπως και στην Οπλομαχηρτική όπου οι Οπλομάχοι θα πρέπει να συνδυάζουν αποτελεσματικά τις κινήσεις των άνω και κάτω άκρων τους με ρυθμό και πλαστικότητα, έτσι και οι Ιππείς θα πρέπει με τον ίδιο ρυθμό και πλαστικότητα να συνδυάζουν αποτελεσματικά τις κινήσεις των άνω άκρων τους [ηνίες ή Τόξο και βέλος] και των κάτω άκρων τους [εντολές κινήσεως του Ίππου]  προς διεκπεραίωση των έφιππων αποστολών τους, αναλόγως του εκάστοτε περιεχομένου τους. 

     ΕΠΙΔΕΞΙΟΤΗΤΑ: Στην Οπλομαχητική, η  σ ω μ α τ ι κ ή  αλλά και η  π ν ε υ μ α τ ι κ ή  επιδεξιότητα του Οπλομάχου προορίζονται να επιλύουν κάθε, αναφυόμενη, σύνθετη κατάσταση, όπως ακριβώς και οι αντίστοιχες ενός Ιππέως, προοριζόμενες να επιλύουν κάθε, αναφυόμενη, σύνθετη κατάσταση έφιππης αποστολής, με ή χωρίς χρήση όπλων. Αναφορικώς, δε, με την πνευματικήν επιδεξιότητα θα πρέπει να τονισθεί ότι η υστέρησή της σε ένα άτομο [Ιππέα ή Οπλομάχο] το καθιστά περιορισμένης αποτελεσματικότητος, αποπέμποντάς το αυτομάτως από το υψηλό επίπεδο μιας Πολεμικής Τέχνης ή του Αθλητισμού, ακυρώνοντας κάθε ευσεβή πρόθεση προσφοράς προπονητικής συνδρομής.

 

     Σήμερα, όλα τα παραπάνω αξιολογήθηκε να τα διαθέτει ο προπονούμενος Αρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων" και, μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο από την έναρξη του ατομικού του, προπονητικού προγράμματος το οποίο, μάλιστα, ξεκίνησε με έναν δυσάρεστο -για τον ίδιο και τον Ίππο του- αιφνιδιασμό: Την, άνευ προηγουμένης εξοικειώσεως, εκσφενδόνιση ενός ιπταμένου δίσκου-στόχου στο πρόσωπο του Ίππου τον οποίο ίππευε ο προπονούμενος και μόλις εισήλθαν στον προπονητικό χώρο. Σημειωτέον ο δίσκος είναι ελαστικός [δεν προκαλεί πόνο] και η ρίψη ήταν αιφνιδιαστική αλλά όχι με τόση δύναμη ώστε να προκαλέσει, έστω και τον παραμικρό πόνο στον Ίππο, ο οποίος, πανικοβλήθηκε μεν και προέβη σε μία φοβική επιτόπια ημικράτηση και όκλαση των οπισθίων με όλη την συνεπαγόμενη διαταραχή της ισορροπίας του προπονουμένου χωρίς, όμως, ο προπονούμενος να πέσει ο οποίος, αντιθέτως πρόλαβε να συγκρατήσει και τον δίσκο-στόχο που εκτοξεύθηκε κατά του Ίππου του. 

     Αυτό ο Προπονητής το έκανε για να βαθμολογήσει τις αντιδράσεις Ίππου και Ιππέως, γνώσεις των χαρακτήρων αλλά και δεξιοτήτων και των δύο, κάτι που επιβεβαίωσε παρατηρών ότι, μετά ταύτα ο Ίππος ουδεμία επιφύλαξη είχε για τους ιπταμένους δίσκους-στόχους που εκσφενδονίστηκαν δίπλα του, ενώ ο προπονούμενος εξήλθε της αιφνιδιαστικής αυτής δοκιμασίας με μεγαλύτερην ιππευτική και ισορροπιστικήν αυτοπεποίθηση. Στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" τα πάντα εν γνώσει, προσοχή και ...σοφία ποιούμεν. Όλα τούτα σχετίζονται με την εμβάθυνση του Προπονητή στην προσωπικότητα του προπονουμένου και την εξ αυτής προκύπτουσα αξιολόγηση η οποία, για τον συγκεκριμένο προπονούμενο είναι υψηλότατη, όπως για άλλη μία φορά απεδείχθη ακόμη και δια του φωτογραφικού φακού. 

    Η Προπόνηση ξεκίνησε με την εξάσκηση σε ένα συμβατικό, μεθ'  ηνιών, Ανακουφιστικό Τροχασμό του προπονουμένου και με, αρχικώς, κοντές και, κατόπιν, μακρές τις αρτάνες των αναβολέων, ώστε ο Ιππέας να αντιληφθεί καλύτερα τον ρόλο της ρυθμίσεώς τους στην αποτροπή του λάθους της υπερβολικής υπερυψώσεως της έδρας του ρυθμίζοντας καλύτερα αυτή την βασική παράμετρο του εν λόγω βηματισμού. 

     Ακολούθησε η άσκηση στον Ανακουφιστικό Τροχασμό με τις ηνίες στη μία χείρα ενώ, η άλλη εν εκτάσει χείρα, έφερε το Τόξο. Έτσι ο προπονούμενος εισήχθη βαθμιαίως και ομαλώς στον πυρήνα του σημερινού προπονητικού προγράμματός του που ήταν η εξάσκησή του σε Ανακουφιστικό Τροχασμό με ταυτόχρονη Έφιππη Τοξοβολία διατηρώντας ρυθμό κίνηση και επιδιωκτέα ευστοχία επί εκτοξευόμενου εναερίου δίσκου-στόχου.

     Εν συνεχεία ο προπονούμενος ανέλαβε και βέλη ιππεύων άνευ ηνιών οπλίζοντας και αφοπλίζοντας το Τόξο του, εν ρυθμώ Ανακουφιστικού Τροχασμού. Αυτό ήταν και το προ-τελευταίο στάδιο πριν την ολοκλήρωση του προπονητικού του προγράμματος το οποίο περιείχε τοξεύσεις σε Ανακουφιστικό Τροχασμό κατά ιπταμένων δίσκων-στόχων.

     Τελικώς, οι τοξεύσεις σε Ανακουφιστικό Τροχασμό κατά ιπταμένων δίσκων-στόχων από πλευράς προπονουμένου ήσαν όχι απλώς ικανοποιητικές από πλευράς "καθίσματος", ρυθμού κι ευστοχίας, αλλά τον χαρήκαμε και βέλη του να καταρρίπτουν δίσκους-στόχους.
   

     Δυστυχώς, αυτή η προηγμένη, συνδυαστική, διδασκαλία του Ανακουφιστικού Τροχασμού δεν είναι δυνατή παρά μόνον από έναν Προπονητή ο οποίος έχει εμπειρία όχι μόνον της Ιππικής αλλά και της Οπλομαχίας, προοριζόμενη για έναν προπονούμενο ο οποίος συνδυάζει τα ψυχοσωματικά προαπαιτούμενα ενός Ιππέως-Εφιπποτοξότη και Οπλομάχου. Γι αυτό και παρούσα ανάρτηση δεν προσφέρεται για απόπειρα "αντιγραφής και επικολλήσεως" από οιονδήποτε σε οιονδήποτε δεν έχει ταυτόχρονη ενσυναίσθηση των δεξιοτήτων Έφιππης Τοξοβολίας [Υψηλής Ιππικής] και Οπλομαχίας. Και επ΄ αυτού θα ήθελα να επισύρω την προσοχή κάθε ενδιαφερομένου.

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης