ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΙ

     Είναι αδικαιολόγητο να μας καταλαμβάνει πανικός επειδή δεν καταφέρνουμε να κάνουμε τέλεια αυτό που μόλις αρχίσαμε να μαθαίνουμε, όμως, είναι ...ανθρώπινο. Και κάτι τέτοιο παρατηρείται συχνά στα μαθήματα Ιππασίας όπου, οι μεν μαθητές σκέφτονται να αφιππεύσουν και να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, ενώ οι, σωστοί, Εκπαιδευτές κατανοούν πλήρως παρόμοιες αντιδράσεις μαθητών και συνεχίζουν ατάραχοι το μάθημά τους, νομοτελειακώς, καταφέρνοντας να το ολοκληρώσουν με επιτυχία.

     Πολλές παράμετροι είναι ικανές να διαταράξουν την αυτοσυγκέντρωση του μαθητή η οποία οδηγεί σε αποτυχία ορθής εκτελέσεως της εντολής του Εκπαιδευτή. Ένα χαλαρό έποχο σέλλας το οποίο δεν παρέχει την απαιτούμενη ευστάθεια ώστε ο μαθητής να εκτελέσει έναν σωστό ανακουφιστικό τροχασμό... Κάποια βλέμματα θεατών που προξενούν ψυχολογική "εμπλοκή" στον μαθητή ο οποίος αισθάνεται ψιθύρους αρνητικών σχολίων ασχέτως αν οι ψίθυροι αυτοί ανήκουν στη σφαίρα της ...φαντασίας του... Η καχυποψία μιας πιθανής αδεξιότητος χειρισμού της μάστιγος του Εκπαιδευτή που πιθανώς προκάλεσε μιαν απρόσμενη αντίδραση του Ίππου, ενώ η αιτία ήταν ένα διερχόμενο ζώο εκτός Ιππευτηρίου που έκανε τον ίππο να ανησυχήσει...

     Μπορεί όλα τα παραπάνω, δικαιολογημένα ίσως, να ταράζουν τον μαθητή,αλλά ο Εκπαιδευτής θα πρέπει να παραμένει ανεπηρέαστος στη διεξαγωγή του, πάντοτε, προσχεδιασμένου μαθήματός του αδιαφορώντας για τις όποιες αντιδράσεις του μαθητή του ακόμη και εάν ο τελευταίος προτίθεται να εγκαταλείψει την εκπαίδευσή του.

     Η επιτυχία της αναδείξεως ενός ικανού Ιππέως εκ μέρους ενός Εκπαιδευτή, δυστυχώς, περνά μέσα από την απολυτότητα της διεξαγωγής του μαθήματος διότι η Ιππική δεν είναι "απασχόληση ελευθέρων ωρών" αλλά μία πολυεπιστήμη η οποία απαιτεί την πλήρη και συνειδητή αφιέρωση Εκπαιδευτή και εκπαιδευομένου. Αυτή η πολυεπιστήμη η οποία δεν παράγει "καβαλάρηδες" αλλά Ηγέτες δεν παρέχει κανένα περιθώριο "νανουρίσματος" ή "κανακέματος" αλλά είναι υπόθεση εφαρμογής και εκτελέσεως εντολών ενός ευγενούς γνώστη του ιππικού αντικειμένου από έναν πειθαρχημένο ζηλωτή της ιππικής σπουδής. Και, ως εκ τούτου, ο Εκπαιδευτής θα πρέπει να είναι γνώστης, ευγενής αλλά και απόλυτος, μη καμπτόμενος από τις αμέτρητες και κατά κανόνα ανυπόστατες αιτιάσεις των μαθητών οι οποίοι εξ αγνοίας και φόβου αναζητούν εκτός εαυτού τους το αίτιο της αδυναμία να εκτελέσουν ...τέλεια, εκείνο το οποίο ...μόλις διδάσκονται.

     Ποιο, όμως, είναι το απαραίτητο  "μέτρο" αυτής της δεοντολογικής απολυτότητος του Εκπαιδευτή μας το περιγράφει ο Κάσσαι Λάιος στο βιβλίο του "Horseback Archery" [s.88] όπου ορίζει ότι η πειθαρχία είναι σαν το κέλυφος ενός αυγού που θα πρέπει να είναι τόσο σκληρό ώστε να προστατεύει το νεοσσό μέχρι να ενδυναμώσει και να το σπάσει πετώντας από μόνος του όπως προορίζεται, ενώ δεν θα πρέπει να είναι τόσο σκληρό ώστε να τον εγκλωβίσει μη επιτρέποντάς του να το σπάσει και να πετάξει. Η απολυτότητα, λοιπόν, του Εκπαιδευτή Ιππασίας θα πρέπει να ακολουθεί τον κανόνα του "κελύφους" του παραδείγματος του Δασκάλου μας με στόχο, ο μαθητής να καταφέρει και να "πετάξει" και να ξεπεράσει τον Εκπαιδευτή του.

     Παρά ταύτα, αυτός ο απόλυτος κυρίαρχος του Ιππευτηρίου ο οποίος λέγεται "Εκπαιδευτής", στην πραγματικότητα είναι ο απόλυτος υπηρέτης του Ίππου πάντοτε, λαμβάνων υπ΄ όψη  την ευημερία του, αλλά και των μαθητών του, πάντοτε έτοιμος να τους υπηρετήσει προκειμένου να προοδεύσουν.

     Και ο Εκπαιδευτής προσχεδιάζει κάθε μάθημα πάντοτε κατ΄ οικονομίαν των δυνατοτήτων του Ίππου του αλλά και των αναγκών προόδου όπως και των δυνατοτήτων των μαθητών του, έτοιμος να σπεύσει προς εξομάλυνση κάθε ανακύπτουσας εκπαιδευτικής ανάγκης με πρώτο γνώμονα την ασφάλεια των μαθημάτων.

     Γι αυτό και είναι δεδομένο ότι ο υπεύθυνος Εκπαιδευτής δίνει κατευθύνσεις ενώ οι φιλοπρόοδοι μαθητές, ασυζητητί, τις εκτελούν. Και, εάν δεν συμβαίνει αυτό μπορεί να έχουμε σχολή ...καλογραιών αλλά όχι Σχολή Ιππασίας. Εν εναντία περιπτώσει, ασφαλώς μιλάμε και για την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων".