ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΠΕΡΙ ΗΓΕΣΙΑΣ

     Κάθε φιλόδοξος άνθρωπος ο οποίος θέλει να είναι ηγέτης θα πρέπει πρώτα να μάθει να ηγείται εαυτού  σε κάθε έκφανση της ζωής του. Εάν επιθυμείτε να γίνετε οι ηγέτες άλλων ανθρώπων, πρέπει πρώτα να κατανοήσετε αυτούς των οποίων θα ηγηθείτε. Χρειάζονται χρόνια προσωπικής ανάπτυξης, μέσα από μελέτη και παρατήρηση προτού πείτε ότι πραγματικά γνωρίζετε τους ανθρώπους. Πρόκειται για μια διαδικασία μέσα από την οποία θα φθάσετε σε ένα σημείο επίγνωσης της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς. Η κατανόηση και η ενσυναίσθηση είναι από τα πιο ισχυρά προτερήματα ενός ηγέτη, δηλαδή, να είναι σε θέση να αισθανθεί ό,τι αισθάνονται οι άνθρωποι γύρω του, τις δυσκολίες και τις φιλοδοξίες τους. Κατόπιν, πρέπει να έχετε την πρόθεση και τη διάθεση να τους στηρίξετε να εκπληρώσουν τους στόχους τους και να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

     Ο πραγματικός ηγέτης δε ζητά να τον στηρίξουν, είναι εκείνος που παρέχει στήριξη. Ο πραγματικός ηγέτης δεν κρίνει τους άλλους για τα λάθη τους, μονάχα τους βοηθάει να τα διορθώσουν. Ο πραγματικός ηγέτης υπηρετεί, παρά υπηρετείται. Είναι κάποιος που έχει αναπτύξει συνείδηση της συμπεριφοράς του και τις συμπεριφοράς των άλλων. Καταπνίγει όλα τα εγωιστικά ενστικτώδη κίνητρα και αποφεύγει εγωιστικές και ναρκισσιστικές στάσεις. "Ηγέτης" είναι εκείνος που θα βουτήξει στα βαθιά νερά για να βοηθήσει τους ανθρώπους του, να καλύψει τα λάθη τους και να τους προστατεύσει από τις αναποδιές. Οι αρετές του ηγέτη λοιπόν αφορούν τον κάθε άνθρωπο και όχι μόνο έναν που αρέσκεται να δίνει εντολές.

  

     Εδώ όμως τίθεται το θέμα εάν ο ηγέτης γεννιέται ή γίνεται. Εδώ αξίζει να αναφερθούμε στο χάρισμα και στην επιστήμη της Ηγεσίας. Στο χάρισμα γιατί είναι η αρετή που αποκτάμε εκ γεννησιμιού, και στην τέχνη της Ηγεσίας διότι ως τέχνη ταυτίζεται με τις επιστήμες και ως πρώτη επιστήμη στην ιεραρχία αυτών εντάσσεται η πολιτική και αμέσως μετά από αυτήν η στρατηγική. Κατά τον Πλάτωνα οι αρετές της Ηγεσίας είναι η φρόνηση, η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη και η ανδρεία. Υποστηρίζει μάλιστα ότι οι αρετές και η επιστήμη της ηγεσίας δεν είναι διδακτέες, καθόσον δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι δάσκαλοι για να τις διδάξουν, και τονίζει πως για τον ηγέτη πρωταρχικό προσόν για τις σωστές αποφάσεις του είναι η ορθογνωμία και δευτερευόντως έρχεται η επιστήμη στην αντιμετώπιση των ποικίλων θεμάτων της ηγεσίας του.

     Για την ορθή απόφαση ενός ηγέτη ή για την ανεύρεση της αλήθειας συνιστά επιμόνως ως πρωταρχικό σκοπό τον διεξοδικό διάλογο και κατά προτίμηση την διαιρετική μέθοδο. Βεβαίως από αυτούς τους διαλόγους και προκειμένου να εξυπηρετήσουν το σκοπό τους εξυπακούεται και θεωρείται αυτονόητο ότι ο κάθε συνομιλητής, για να είναι αληθινός μέτοχος του διαλόγου, οφείλει να εγκαταλείπει τις προσωπικές του ακαμψίες και να είναι και ο ίδιος διαλεκτικός αποδεχόμενος τον ορθότερο λόγο των άλλων συνομιλητών του ή την ορθότητα του συμπεράσματος στο οποίο ο διάλογος καταλήγει. Ειδάλλως, όπως και ο ίδιος ο Πλάτων λέει: η διαφωνία στους διαλόγους είναι έργο αφρόνων ανθρώπων. Απεναντίας όμως ένας κανονικός διάλογος καλλιεργεί τη φιλία και την ενότητα μεταξύ των συνομιλητών, παρέχοντας συγχρόνως την ικανοποίηση στον καθένα για τη συμμετοχή του στην αποκάλυψη της αλήθειας, ή τη λήψη σωστών αποφάσεων, όπως προκύπτουν από αυτόν τον διάλογο.

     Συνέπεια της διαλεκτικής αρχής και τέχνης θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αυτή του μέτρου, προκειμένου οι αποφάσεις του ηγέτη να εξασφαλίζουν και να διατηρούν την αρμονία και την ενότητα σε άνισες και αντιτιθέμενες καταστάσεις μέσα σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα την οποία διοικούν, για να μη καταστραφεί ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο από αυτές τις καταστάσεις.

     Η ενότητα των πολιτών κατ’ αρχήν απορρέει από το ήθος της προσωπικότητας αυτού του ίδιου του ηγέτη και το οποίον ήθος του, κατά τον Πλάτωνα, χαρακτηρίζεται από τις θεμελιώδεις αρετές: της φρόνησης, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης και της ανδρείας. Αλλά παράλληλα με το χάρισμα των αρετών ο ηγέτης πρέπει να έχει μία πλούσια μόρφωση σε όλο το φάσμα των επιστημών και κυρίως στις ανθρωπιστικές επιστήμες ψυχολογίας και κοινωνιολογίας, ώστε να μπορεί να απευθύνεται κατά τον αρμόζοντα τρόπο στο νου και στη ψυχή των πολιτών συμφιλιώνοντας αυτούς.

     Έτσι λοιπόν σήμερα οι ηγέτες μιας ομάδος, καλούνται στα καθήκοντά τους να εφαρμόζουν την αρχήν, αφενός μεν της απόλυτης πειθαρχίας προς τους ισχύοντες νόμους και, αφετέρου, της ανάπτυξης πρωτοβουλιών εκεί που ο νόμος δεν προβλέπει για κάποιες περιπτώσεις, προκειμένου η ομάδα να λειτουργεί ομαλά, αρμονικά και προοδευτικά, χωρίς τριβές, εμπόδια και οπισθοδρομήσεις. Όσον όμως και αν είναι διακριτά τα όρια μεταξύ της πειθαρχίας και της πρωτοβουλίας, δεν παύει να εμπεριέχουν ασάφεια, ώστε ορθά θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως αντιφατικές αρχές και δικαίως η αξία ενός ηγέτη κρίνεται σε αυτές τις οριακές θέσεις, όταν ενεργεί όχι προς ίδιον όφελος, αλλά προς όφελος της ομάδος, όπως ο Πλάτων έλεγε και ως εξ αυτού η απόφαση του ηγέτη σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτεί επιστήμη και αρετές.

     Ας με συγχωρήσουν οι παρευρισκόμενοι της τελευταίας Προπονήσεως για την μη ανάπτυξη κειμένου επάνω στην ίδια εκείνη την Προπόνηση, όμως θεώρησα πως το παρόν άρθρο θα ωφελήσει πολύ περισσότερο την σκέψη και κρίση όλων μας.

Εφιπποτοξοτικά!

  

Κωνσταντίνος Δαμιανάκης.
 Αρχηγός Ομάδος,

Έχουμε πάρα πολλούς λόγους  να είμεθα υπερήφανοι 
για τον Αρχηγό της Ομάδος μας 

και ένας από αυτούς, ο κυριότερος, είναι το Ήθος του 

το οποίο διαφαίνεται από το παραπάνω κείμενό του 
και παρά τις αντιρρήσεις του
για την ένθεση της πρώτης φωτογραφίας 
-ο ίδιος προέτεινε άλλη στην οποία δεν εμφανίζει εαυτόν-
επιλέγουμε εμείς την πρώτη των φωτογραφιών αυτού του κειμένου του
ως ενδεικτική της προσωπικότητος του συντάκτη του.

 ΤΟ Δ.Σ.