Postojnska jama: ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ POSTOJNA ΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ

 Postojnska jama:

ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ POSTOJNA

ΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ

     

Για την μεγάλη σημασία των σπηλαίων στην Οχυρωτική αλλά και στην "χωσιά" (=ενέδρα) έχουμε μιλήσει συχνά κι έχουμε αναπτύξει, επάνω σε αυτά, αρκετά προγενέστερα εκπαιδευτικά σενάρια προς τους μαθητές μας. Τούτο και σε συνδυασμό με την σπηλαιολογικήν εμπειρία του Ιδρυτή της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" ο οποίος διδάχθηκε το σπηλαιολογικό αντικείμενο στην "Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία", σημαίνει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας για τα σπήλαια και την συμβολή τους στην ιστορία των αγώνων των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, σε μία προσπάθεια αποκωδικοποιήσεως των τακτικών τους και υιοθετήσεώς τους στην δική μας εκπαίδευση.

     Πριν, όμως, υπεισέλθουμε στο κυρίως θέμα μας, θα πρέπει να αναφερθούμε στον όρο "Kαρστ" (Karst) που αποτελεί σλαυικόν όρο από την περιοχή της Δαλματίας Κάρστ (Karst) λέξη σλαβική από την περιοχή της Δαλματίας και αφορά, κυρίως, σημεία στα οποία επικρατούν συνθήκες διαλύσεως των ασβεστολιθικών πετρωμάτων, με αποτέλεσμα την διαμόρφωση χαρακτηριστικών επίγειων και υπόγειων γεωμορφών. Έτσι, ένα σπήλαιο αποτελεί καρστική γεωδιαμόρφωση και στην περιοχή της Δαλματίας εντοπίζουμε μιαν εκτεταμένη καρστική επιδραστικότητα στην τελική διαμόρφωση της γεωμορφής της όλης περιοχής.

Το σπήλαιο Postojna απέχει από την πρωτεύουσα Ljubljana περίπου 50 χιλιόμετρα (νοτιοδυτικώς) και βρίσκεται κοντά στην πόλη της Postojna η οποία είναι γνωστή από το 1226. Η χρήση του σπηλαίου όπως προκύπτει από εγχαράξεις στο εσωτερικό του δείχνει να είναι από το 1213, δηλαδή, προγενέστερη από την συγκρότηση ως πόλεως της Postojna και αυτό αποτελεί σημείο συμπερασμάτων και για την εποχή που αφορά στην μελέτη των δρομολογίων των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως. Είναι το δεύτερο σε μέγεθος (μετά το Migovec) σπήλαιο, με μήκος 24,34 χιλιόμετρα(!) από τα οποία μόνον τα 5,3 χιλιόμετρα είναι διαθέσιμα στο κοινό και από αυτά τα 5,3 χιλιόμετρα τα 3,5 αποτελούν μήκος διαδρομής τρένου με το οποίο οι επισκέπτες εισέρχονται και εξέρχονται και το 1,5 περίπου χιλιόμετρο αποτελεί την βαδιστική ξενάγηση στο εσωτερικό του με τοπικό ξεναγό που διαρκεί 1,5 ώρα. Η σταθερή εσωτερική θερμοκρασία του είναι 10 βαθμοί Κελσίου.

Το σπήλαιο διαμορφώθηκε από την διάδραση του ποταμού Pivka με τα περιβάλλοντα ασβεστολιθικά πετρώματα επί εκατομμύρια ετών και θα πρέπει να τονισθεί ότι αυτός ο ποταμός είναι και ο "αρχιτέκτονας" του σπηλαίου ο οποίος συνεχίζει να το συντηρεί γεωλογικώς και οικολογικώς. Ο ποταμός αυτός ανήκει στο Διναρικό Καρστ, έχει ένα συνολικό μήκος 27 χιλιομέτρων εκ των οποίων κάποια είναι επιφανειακά και κάποια υπόγεια (τα 5 χιλιόμετρά του εκτείνονται εντός του σπηλαίου) πηγάζει δε, κοντά στην Postojna. Μετά την πορεία του μέσα στο σπήλαιο, ο Pivka συνεχίζει υπογείως μέχρι να συναντήσει τον ποταμό Rac στο σύστημα Planina και εκεί οι δύο συνενωμένοι ποταμοί διαμορφώνουν τον ποταμό Unica, έναν από τους πλέον γνωστούς υπόγειους ποταμούς της Σλοβενίας.

Το σπήλαιο Postojna το περιέγραψε πρώτος κατά τον 17ο αιώνα ο Johann Weikhard Freiherr von Valvasor, ή, Johann Weichard Freiherr von Valvasor, ή απλώς Valvasor, ο οποίος ήταν φυσικός, ιστορικός και πρωτοπόρος μελετητής του καρστικού φαινομένου από την Καρνιόλα, τη σημερινή Σλοβενία, και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας στο Λονδίνο. Το 1818 o Σλοβένος σπηλαιολόγος και "πατέρας" της Σλοβενικής Σπηλαιολογίας Luka Čeč ανακαλύπτει ένα αχαρτογράφητο μέρος του σπηλαίου, αλλά και πολλά άλλα που το αναδεικνύουν ως φυσικό μνημείο όπου και από το 1819 γίνεται επισκέψιμο με πρώτον τον Αρχιδούκα και μετέπειτα Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φερδινάνδο Α', έκτοτε δε το έχουν επισκεφθεί 40.000.000 επισκέπτες. Το 1872, τοποθετήθηκε σιδηροτροχιά μαζί με το πρώτο τρένο το οποίοι ήταν χειροκίνητο ενώ, αργότερα, στις αρχές του 20ού αιώνα εισήχθη μια ατμομηχανή και μετά το 1945 καθιερώθηκε η ηλεκτροκίνηση του εσωτερικού τουριστικού τρένου. Το 1884 και πριν ακόμη η πρωτεύουσα της χώρας αποκτήσει ηλεκτροφωτισμό, τοποθετήθηκε μέσα στο σπήλαιο φωτισμός. Από την δεκαετία του 1920 και μέσα στις 4 φυσικές αίθουσές του διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες κλπ, με συμμετοχή χιλιάδων θεατών.

Δυστυχώς, το σπήλαιο υπέστη σοβαρή καταστροφή κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τους ντόπιους κομμουνιστές παρτιζάνους της Vojko Brigade που ήσαν υπό την εξουσία του Γιουγκοσλαυικού Κομμουνιστικού κόμματος. Συγκεκριμένα, όπως και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη του Αυστροουγγρικού στρατού, έτσι και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί της 71ης Μεραρχίας Πεζικού, που πολέμησαν ηρωικά σε πολλά μέτωπα, κατέλαβαν την Σλοβενία και σεβόμενοι την πόλη της Ljubljana, προτίμησαν να αποθηκεύσουν στο σπήλαιο Postojna στρατιωτικά εφόδια, συμπεριλαμβανομένων και βαρελιών καυσίμων, αλλά οι κομμουνιστές παρτιζάνοι, στις 23 Απριλίου 1944, με την υποστήριξη της 31ης κόκκινης Μεραρχίας, παρέκαμψαν την μικρή Γερμανική φρουρά του σπηλαίου και, αδιαφορώντας για τις τεράστιες οικολογικές συνέπειες, έβαλαν φωτιά σ' αυτό το φυσικό μνημείο με αποτέλεσμα αυτό να καίγεται επί μία εβδομάδα, ενώ οι Γερμανοί έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να σώσουν ολόκληρη την εγκατάσταση την οποία, τελικώς και έσωσαν σε πείσμα των κομμουνιστών σαμποτέρ οι οποίοι δεν πέτυχαν και τίποτε σημαντικό με αυτή την εγκληματική πράξη τους! Και οι Γερμανοί συνέχισαν να παραμένουν στη χώρα και στο σπήλαιο μέχρι την αποχώρησή τους, την Άνοιξη του επόμενου έτους! Για το περιστατικό αυτό οι Γερμανοί δεν εφάρμοσαν τον Νόμο των Αντιποίνων όπως θα είχαν κάθε δικαίωμα! Μέχρι σήμερα το σπήλαιο Postojna δείχνει τις "πληγές" που του προξένησαν οι κομμουνιστές καταστροφείς του.

Όπως είναι αναμενόμενο, η απουσία φυσικού φωτισμού στο εσωτερικό του δεν επιτρέπει την ανάπτυξη χλωρίδος, ενώ μια υποτυπώδης χλωρίδα από βρύα, άλγη και μικρούς λειχήνες εντοπίζουμε στις εισόδους και σε ζώνες που διεισδύει λίγο φως. Επιπλέον, λόγω του τεχνητού φωτισμού παρατηρούμε το φαινόμενο της "lampenflora", δηλαδή, μιας ήσσονος χλωρίδος (φύκια, βρύα, λειχήνες) η οποία, πάντως, αποτελεί πρόβλημα. Η μόνη "ζωή" μέσα στο σπήλαιο εκπροσωπείται από μία σπάνια σαλαμάνδρα, τον Proteus Anguinus, ένα αμφίβιο που ζει αποκλειστικώς στην περιοχή των Διναρικών Άλπεων, ενώ παρατηρούνται και διάφορα είδη ασπονδύλων ευπροσαρμόστων στο σκοτάδι.

Έχοντας, συχνά αναφερθεί στην σημασία του φυσικού περιβάλλοντος ως πλαισίου δράσεως των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως και έχοντας, συχνά, προσαρμόσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Σχολής μας στους κανόνες που διαμορφώνει αυτό το πλαίσιο, μη διστάζοντας, ακόμη και να δοκιμάσουμε ρηξικέλευθες "ατραπούς" προς αυτή την κατεύθυνση, "ατραπούς" που απέφυγαν ακόμη και πολύ μεγάλες Σχολές ομοτέχνων μας, η ευκαιρία της επαφής μας με το σπήλαιο Postojna και η επιτόπια μελέτη των συνθηκών του, επιβεβαιώνει την μεγάλη σημασία, γενικώς, των καρστικών γεωδιαμορφώσεων στη διεξαγωγή ανορθοδόξου Πολέμου, συνεπώς, ως εκ τούτου δε, στην αναγκαιότητα εντάξεως του καρστικού περιβάλλοντος στην εκπαίδευση που παρέχει μια Σχολή πολεμικών τεχνών στους μαθητές της.

Τα δαλματικά "δρομολόγια" των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως διασταυρώνονται με το ευρύτερο καρστικό περιβάλλον και, όχι μόνον δεν αποκλείουν την εκμετάλλευση των σπηλαίων της περιοχής ως "σταθμών" διελεύσεως, αλλά και πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες αξιοποιήσεως των πλεονεκτημάτων τους ως επιχειρησιακών σημείων αποκρύψεως και εφόδου, ενώ από πολλές πηγές συνάγεται ότι, γενικώς, τα σπήλαια στην Ανεγεννησιακήν Ευρώπη αν και δεν χρησιμοποιήθηκαν ως μεγάλες στρατιωτικές βάσεις, υπήρξαν ορμητήρια των Condottieri και κρυσφύγετα διωκομένων αμάχων και όπως η φύση τους τα συνδέει με την "ενέδρα", τον "άτακτο Πόλεμο" και την "κρυφή επιβίωση" τα αναδεικνύει ιδανικά για την κίνηση και τις επιχειρήσεις των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως.

Θα πρέπει δε να σκεφθούμε ότι σπήλαια με μαρτυρίες στρατιωτικής χρήσεως έχουμε στην κεντρική Ευρώπη (Αυστρία, Τσεχία, Σλοβενία), σε ορεινές περιοχές όπως στα Απέννινα Όρη, στα Πυρηναία και στις Δειναρικές Άλπεις και αλλού. Ειδικότερα, στην Ιταλία του 15ου αιώνος, υπάρχουν αναφορές από την περιοχή της Τοσκάνης και της Ούμπρια που μιλούν για σπήλαια που χρησιμοποιήθηκαν ως ορμητήρια μισθοφόρων Στρατιωτών αλλά και ληστών, ενώ στους Ιταλικούς Πολέμους (1494-1559) και κατά τις συγκρούσεις Γαλλίας-Ισπανίας-Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι τοπικοί πληθυσμοί κατέφευγαν στα σπήλαια για να σωθούν, όπως έχουμε παρόμοιες μαρτυρίες και για τις περιοχές της Καμπανίας και Νεαπόλεως. Ομοίως και στην Ιβηρική χερσόνησο του 15ου αιώνος και κατά την τελική φάση της Reconquista oι Μαυριτανοί επιλέγουν σπήλαια στη Γρανάδα και στη Σιέρα Νεβάδα όχι μόνον ως αποθήκες οπλισμού αλλά και ως καταλύματα στρατιωτικών αποσπασμάτων, όπως και κατά τον 16ο αιώνα μετά την εκδίωξη-εξέγερση των Moriscos τα σπήλαια της Γρανάδα και της Αλπουχάρα έγιναν ορμητήρια ανταρτών που αντιστέκονταν στην ισπανικήν εξουσία. Τέλος δε, είναι γνωστή η ευρύτατη χρήση των σπηλαίων ως στρατιωτικών ορμητηρίων, κατά τον 15ο - 16ο αιώνα σε όλα τα Βαλκάνια.

Ειδικότερα, το καρστικό περιβάλλον του σπηλαίου Postojna με την φυσική εξωτερική του απόκρυψη, το πολυδαίδαλο και υπό πλήρες σκότος εσωτερικό του, την σταθερή εσωτερική στεγανότητα, ηχομόνωση και θερμοκρασία, την απουσία ενοχλητικής πανίδος και την ύπαρξη υδάτινων πόρων, συνιστά "επιτομή" κοινών χαρακτηριστικών για τα απανταχού σπήλαια και συνιστά την ένταξη του καρστικού περιβάλλοντος στην εκπαίδευσή μας.

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

PLITVIčKA JEZERA: Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

PLITVIčKA JEZERA:

Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

ΣΤΗΝ

ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

     Oι παραδοσιακές τέχνες και δραστηριότητες κατά την αναβίωσή τους στην σύγχρονη εποχή αντιμετωπίζουν ένα σοβαρότατο εμπόδιο που δεν είναι άλλο από την γενική αλλοίωση των περιβαλλουσών συνθηκών, μια αλλοίωση που παρεμποδίζει την επίτευξη της πραγματικής  "φυσιογνωμίας" του ακριβούς "λίκνου" μέσα στο οποίο, κάποτε, αναπτύσσονταν αυτές οι παραδοσιακές τέχνες και δραστηριότητες.

     Επί παραδείγματι, είναι γνωστό ότι στην μάχη του Ελλησπόντου, ο Ευμένης με το Ιππικό του και μόνον, νίκησε τη στρατιά του Κρατερού χωρίς την συμμετοχή του Πεζικού, όμως, σε ποιο  φ υ σ ι κ ό   π ε ρ ι β ά λ λ ο ν  διεξήχθη η αναμέτρηση αυτή, σε ποιο φυσικό περιβάλλον πολέμησαν οι Ιππείς του Ευμένη, σε ποιο φυσικό περιβάλλον εκπαιδεύθηκαν να ιππεύουν και να μάχονται οι Ιππείς του Ευμένη ώστε να καταλήξουν στο νικηφόρο αποτέλεσμα; Kαι, κατ΄ επέκταση, σε ποιο φυσικό περιβάλλον  σ ή μ ε ρ α  θα πρέπει να εκπαιδεύεται ένας πολεμιστής Ιππέας ώστε να προσεγγίσει τις δεξιότητες ενός ομοτέχνου του εκείνης της εποχής, όταν είναι γνωστή η σημερινή εξαλλαγή της φυσιογνωμίας του πλανήτη με την οικοπεδοποίηση της επιφανείας του από κοινωνίες οι οποίες υποτάσσονται σε αδήριτες ανάγκες μαζικής στεγάσεως και, ούτως ειπείν, "ευημερίας", εφημέρων, υλικών κριτηρίων; 

     Η κατανόηση, λοιπόν, της "φυσιογνωμίας" της φυσικής μορφολογίας του περιβάλλοντος είναι βασική παράμετρος για την αναστατική αναπαράσταση των συνθηκών που θα πρέπει να αναπαραχθούν για να ενθέσουν, μέσα σε αυτές, την σύγχρονη εκπαίδευση ενός αναβιωτή που θα επιχειρήσει να ξαναζωντανέψει τις δεξιότητες των προκατόχων του. Κι αυτή η κατανόηση αποτελεί μία από τις προσφορές μιας στοχευμένης εξορμήσεως σε έναν σύγχρονο προορισμό ο οποίος συνοψίζει την αλήθεια εκείνων των παλιών περιβαλλοντικών συνθηκών που εξακολουθούν να υπάρχουν στην εποχή μας. Έτσι και για μας, η τελευταία εξόρμησή μας στην Κροατία μας βοήθησε να καταλάβουμε το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινήθηκαν και πολέμησαν οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως διερχόμενοι είτε από τις παράκτιες διαδρομές τους των Δαλματικών ακτών, είτε από τις πλέον "ηπειρωτικές" πορείες τους των οποίων τα φυσικά περιβάλλοντα δεν είχαν καμία σχέση με την σημερινή τους εικόνα των διανοιγμένων αυτοκινητοδρόμων, των μεγάλων πεδίων των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, της αστυφιλικής πολεοδομίας κλπ.

Πώς, λοιπόν, θα ήταν το φυσικό δαλματικό περιβάλλον εκείνη την εποχή που παρέμενε ανέγγιχτο από τα καταστροφικά χέρια των "εργολάβων" της μετα-βιομηχανικής, περιβαλλοντικής, υπελίξεως; Προς τούτο, το βλέμμα μας, "εμβαδομέτρησε" έναν εμβληματικό, απομένοντα, δρυμό της Κροατίας, τον Plitvička Jezera, ένα γεωλογικό και υδρογεωλογικό καρστικό φαινόμενο που τοποθετείται στα όρια δύο διαφορετικών κομητειών της χώρας, κατά το 91% της εκτάσεώς του στην κομητεία Lika-Senj και κατά το υπόλοιπο 9% στην κομητεία Karlovac και το οποίο χαρακτηρίζει και την ευρύτερη καρστική Κροατία, συνολικής εκτάσεως 29.685 εκταρίων εκ των οποίων τα εντυπωσιακά δάση είναι εκτάσεως 13.320 εκταρίων και οι λίμνες 200 εκταρίων, ενώ το μέσο ύψος του δρυμού ανέρχεται στα 600 μέτρα, επίκεντρο επισκεπτών από το 1861. Πιστεύεται ότι το όνομα του πάρκου προέρχεται από τον ποταμό Plitvice, ο οποίος ρέει στις λίμνες Plitvice στο χαμηλότερο και τελευταίο τμήμα της λίμνης. Ένα κοντινό χωριό φέρει το ίδιο όνομα.

     Περιέχει 16 φυσικές λίμνες οι οποίες διεμορφώθησαν κατά το πέρασμα χιλιάδων ετών και βρίσκονται σε ανισοϋψή επίπεδα, συνδεόμενες με καταρράκτες. Στην δεκαετία του 2010 εμφανίζονται ακόμη δύο λίμνες ως αποτέλεσμα ανθρώπινης δραστηριότητος και υποδεέστερου φυσικού κάλλους και χαμηλότερης καθαρότητος του υδάτινου περιεχομένου τους, αλλά αυτές οι σχετικοί οδηγοί αποφεύγουν να τις αναφέρουν. Σε αυτές τις λίμνες βρίσκεται και η πηγή του ποταμού Korana. Αυτές οι λίμνες βρίσκονται ανάμεσα στα βουνά Mala Kapela στα δυτικά και Plješivica στα ανατολικά, καταμεσής του Δειναρικού ορεινού όγκου. 

     Σ'  αυτό τον δρυμό έχουν καταμετρηθεί  1146 είδη χλωρίδος με δένδρα που ξεπερνούν το ύψος των 50 μέτρων και διάμετρο κορμού μεγαλύτερη των 140 εκτμ, ενώ εντοπίζεται και μία πολύ μεγάλη ποικιλία πανίδος που περιλαμβάνει έντομα, πτηνά, ψάρια, αμφίβια, ερπετά, θηλαστικά κ.ά,, από σαλαμάνδρες, αγριόγατες, λύγκες, λύκους, οχιές κερασφόρες, αλεπούδες, ελάφια, αγριόχοιρους, μέχρι και πολλές καφέ  αρκούδες!    

Mέσα σε τούτο το φυσικό περιβάλλον μείναμε πολλές ώρες μελετώντας το, πεζοπορώντας με τον χάρτη, τον πολυσέλιδο οδηγό και την φωτογραφική μηχανή στο χέρι, διαπλέοντας με ηλεκτροκίνητο σκάφος την μεγάλη λίμνη Kozjak. Κυρίως, με ερευνητικό βλέμμα που, σε κάθε βήμα, μας θύμιζε τις τεχνικές δυσκολίες υπό τις οποίες, ένας πολεμιστής αλλοτινών καιρών, θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του, είτε ως πεζός είτε ως έφιππος, σ΄ έναν τέτοιο χώρο, ιδίως την νύχτα! Πώς θα μπορούσε να κινηθεί επάνω σε επικίνδυνες, ολισθηρές ή και παραπλανητικές, επιφάνειες που θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν και μέσα στο νερό μιας λίμνης, ακόμη και με ημερήσιο φως, λόγω των οπτικών αλλοιώσεων ενός ιδιαίτερου φωτισμού τον οποίο "φιλτράρει" και παραμορφώνει η ίδια η βλάστηση. 

     

Κατόπιν, επί πολλές ώρες αναπολήσαμε το φυσικό, αδυσώπητο, περιβάλλον μέσα στο οποίο βρεθήκαμε μελετώντας το "in vitro" στο Μελετητήριό μας από τις εκατοντάδες των φωτογραφιών που αποκομίσαμε και ...γελάσαμε όταν φέραμε κατά νου την γελοιότητα του ..."Dressage" που τόσο πομπωδώς επικαλείται η δυτική "Ιππική" ως ...κατόρθωμα, σκεπτόμενοι τις δυσκολίες μιας "πιρουέτας" ενός εφίππου πολεμιστή σ΄ αυτό το περιβάλλον συγκριτικώς με μιαν αντίστοιχη "πιρουέτα" σε κάποιο "καλοχτενισμένο" Ιππευτήριο. Ε, λοιπόν, αυτή είναι η δική μας Ιππική, μια πολεμική τέχνη της οποίας η ειδοποιός διαφορά από την "αθλητική-τουριστικήν Ιππική" έγκειται ακριβώς εδώ, στην υπέρβαση κάθε αντιξοότητος προς επίτευξη της όποιας ιππικής αποστολής όπως απαιτεί η τέχνη του Πολέμου! Εδώ, όπου το έδαφος λόγω της βλαστήσεως, συχνά, δεν σου επιτρέπει ούτε να κινηθείς, ούτε καν να ξιφουλκήσεις!

     Εδώ, όπου το έδαφος είναι τόσο απατηλό ώστε δεν είσαι σίγουρος ότι θα συνεχίσεις να στέκεσαι επί γης ή θα σε καταπιούν τα νερά μιας λίμνης!

      Σε σημεία που δεν σου επιτρέπουν ούτε καν να ελιχθείς ως πεζός για να συνεχίσεις να κινείσαι, αναλογίζεσαι το πόσο δύσκολο είναι για έναν έφιππο να εκτελέσει ελιγμούς μάχης ή, πολύ περισσότερο, να επιτύχει καλπασμό, όταν αυτός κριθεί απαραίτητος.

     Και οι δυσκολίες είναι τόσο αθέατες κι απρόοπτες όσο και οι προεξέχουσες ρίζες ενός δένδρου επάνω στις οποίες μπορεί να εμπλακούν οι οπλές του Ίππου, χωρίς να υποψιάζεσαι την ύπαρξή τους ακόμη και με ημερήσιο φως το οποίο, πολλές ώρες, περιορίζεται από την βλάστηση.

     Περιβάλλον, στο οποίο ποτέ δεν ξέρεις εάν ο εχθρός είναι μόνον κάποιος άλλος Άνθρωπος, ή και κάποια ...αρκούδα που ξαφνικά θα "παρεμβληθεί" στο πολεμικό σενάριό σου για να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά σου και την ψυχραιμία του Ίππου σου του οποίου κάθε πανικός μπορεί να καταλήξει και σε ένα τσάκισμα στο διπλανό ρυάκι.   

     Εκπαιδευόμενοι, ταξιδεύοντας και μελετώντας, στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" αποκτήσαμε μια τεχνογνωσία η οποία μας επιτρέπει να προσαρμόζουμε το εκπαιδευτικό μας πλαίσιο σε συνθήκες προσομοιώσεως Πολέμου, γενόμενοι υπερήφανοι για το επίπεδο εκπαιδεύσεως των μαθητών μας οι οποίοι, όλοι και χωρίς κανένα απολύτως "δυσάρεστο" κατάφεραν να αποκτήσουν δεξιότητες πραγματικών πολεμιστών και σε ελάχιστα, κατά κανόνα μαθήματα!

     "Μεταφέροντας" τις δυσκολίες του πραγματικού φυσικού περιβάλλοντος στο γαλήνιο πεδίο του Ιππευτηρίου με την βοήθεια "τεχνασμάτων" αναλογικής μιμήσεως δυσκολιών, αναδείξαμε υποδειγματικούς Ιππείς, πάντοτε σεβόμενοι τον Ίππο!

     Και, επεκτείνοντας αυτές τις μιμήσεις δυσκολίας και στην εκπαίδευση των Ίππων μας, ανεδείξαμε 102 σχολικούς Ίππους σε άριστους Δασκάλους, πολεμικής πλέον, Ιππασίας, ατρόμητους ενώπιον κάθε αιφνιδιασμού!  

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" επιδιώκει την διαμόρφωση των καλύτερων, δυνατόν, συνθηκών εκπαιδεύσεως των μαθητών της και όσα προανεφέρθησαν αποτελούν έναν σοβαρό "κόμβο" προσοχής και μελέτης ώστε οι δικοί μας Ιππείς, Εφιπποτοξότες κλπ να προσομοιάζουν στους παλαιούς πολεμιστές ομολόγους τους. Και δεν επιτρέπουμε να μας περνά απαρατήρητη καμία παράμετρος αληθούς αναβιώσεως της πολεμικής τέχνης μας διότι οι επιπτώσεις μιας τέτοιας παραλείψεως θα παραμένει εμφανής στην ποιότητα του εκπαιδευτικού αποτελέσματός μας, κάτι που επ΄  ουδενί συγχωρούμε. Και το ταξίδι μας στη Κροατική Plitvička Jezera ήταν ακόμη ένα "λιθαράκι" προς την σωστή κατεύθυνση της βαθύτερης εκτιμήσεως της σημασίας του φυσικού περιβάλλοντος στην ιππικήν εκπαίδευση της Σχολής μας ώστε, να την συνυπολογίσουμε ακόμη προσεκτικότερα στην σχεδίαση των μελλοντικών προγραμμάτων μας.

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

O MYΘΟΣ , ΕΠΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

O MYΘΟΣ

ΕΠΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

     Κάποτε ακούσαμε έναν μαθητή της Σχολής μας να λέει: "Αρκεί να μην χαθεί ο μύθος!" Ο μαθητής αυτός δεν ήταν ούτε εγγράμματος, ούτε ιδιαιτέρως επιδέξιος, αλλά αγαπούσε πολύ τις γάτες και η επίγνωση των αδυναμιών του τον έκανε να βασίζεται στο ένστικτό του και να το αναπτύσσει όπως ακριβώς το αναπτύσσουν και οι γάτες, με αποτέλεσμα να είχε υποψιασθεί αρκετά για την σημασία και την αξία της "Πύλης εισόδου" σε μία πολεμική τέχνη που δεν είναι άλλη από τον μύθο, αυτό που θα πρέπει κάθε Σχολή πολεμικών τεχνών να αναγνωρίζει ως εκείνο το οποίο, αν και ανύπαρκτο, θα πρέπει να πραγματώσει! Και ο μαθητής μας Σπύρος έχασε τον "μύθο" (καλώς ή κακώς, εκείνος θα απαντήσει...) οι υπόλοιποι, όμως, τον "ζούμε" ολοζώντανο μπροστά μας, καθώς τον αναβιώνουμε στην καθημερινότητα των δράσεών μας, μια από τις οποίες και το τελευταίο "Οδοιπορικό" στο Δαλματικό πέρασμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως που λίγες μέρες πριν  επιχειρήσαμε διατρέχοντας έξι χώρες και πολλές εποχές πίσω...

     Οκτώ μερόνυχτα μας ακολουθούσε άγρυπνη η μεγάλη σκιά του τυχερού μας δράκου, ξεναγώντας μας στα χνάρια εκείνων που άφησαν πίσω τους μιαν εποποιία που κατέγραψε και παρουσίασε ο αείμνηστος Μεσαιωνολόγος Κωνσταντίνος Σάθας στο έργο του "Έλληνες Στρατιώται εν τη Δύσει".

     Κι όταν αυτή η "σκιά" μας περπάτησε στο ...πράσινο λημέρι της, στη Λιουμπλιάνα μας έφτασε μέχρι τα άδυτα του σπηλαίου της (Postojna) αλλά απέφυγε να μας ξεναγήσει στο παρακείμενο κάστρο της Predjama, υποσχόμενη να μας το δείξει στην επόμενη εξόρμησή μας.    

     Ο δικός μας μύθος, λοιπόν, περιέχει ...δράκο κι ας αφεθούμε στην επική περιπέτεια του βασιλείου της φαντασίας για να μη χάσουμε ούτε τον μύθο, ούτε τον δράκο, ούτε και την καβαφικήν Αλεξάνδρεια! Κι ας τα αναζητήσουμε εδώ, στον 38ο παράλληλο, αλλά και σε όλο το πλανητικό σύστημα, ακυρώνοντας τους περιορισμούς των συνόρων και διευρύνοντας την κοσμοθέασή μας αφού, αυτή, θα είναι το εφόδιό μας για την συνέχιση του ατομικού μας αστρικού κύκλου! 

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

 ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

     Ο Συνασκούμενος Κωνσταντίνος Εμμανουηλίδης, τον οποίον και ευχαριστούμε, μελετώντας πολύ περισσότερους κι ενδιαφέροντες τομείς Τοξοβολίας, ενετόπισε μιαν έγκυρην, ιστορική, πηγή πληροφοριών αναφορικώς με το Ιαπωνικό Kyudo και, ευγενώς, μας ενημερώνει για την συμπερίληψή της στην ενότητα των χρήσιμων pdf που διαθέτουμε προς μελέτη.  

     H συγκεκριμένη έκδοση (1937) η οποία  αποτελεί αναστατικό χειρόγραφο του ρέκτη συγγραφέα William Acker εντάσσεται στην "χρυσή εποχή" της βαθύτερης μελέτης του Ιαπωνικού Kyudo από δυτικούς ερευνητές οι οποίοι είχαν "ανακαλύψει" τούτη την υψηλή τέχνη των Ιαπώνων την οποία ανέδειξε ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός με προεξάρχοντα τον Eugen Herrigel ("Ζεν και Τοξοβολία").

     Μπορεί το είδος της δικής μας Τοξοβολίας (ενστικτώδους) ως επικεντρωμένο στο φονικό αποτέλεσμα να διαφέρει κατά πολύ έναντι του Ιαπωνικού Kyudo το οποίο "αφοσιώνεται" στην τελετουργικότητα μιας τυποποιημένης πρακτικής, εν τούτοις, στις σημειώσεις του William Acker ανακαλύπτουμε ενδιαφέρουσες τεχνικές προσεγγίσεις οι οποίες βρίσκουν εφαρμογή και στην δική μας Τοξοβολία.

     Διεξοδικός ο William Acker και με παραστατικές, όπου χρειάζεται, σχεδιάσεις, "σκιαγραφεί" την Ιαπωνική Τοξοβολία αναδεικνύοντας ακόμη και με λεπτομέρειες επί ...λεπτομερειών τα όσα θεμελιώδη την καθορίζουν.  

     Η Ιαπωνική Τοξοβολία, το διαλογιστικό Kyudo, αποτελεί πνευματική παράμετρο παγκόσμιας κληρονομιάς και, όπως και πολλές άλλες "Τοξοβολίες" θα πρέπει να αποτελούν ξεχωριστά όσο κι εξίσου σημαντικά "κεφάλαια" μελέτης για όλους όσους ασχολούμεθα με τον "Βίο", το Τόξο και την προσέγγισή του, διόλου δε τυχαίο το ότι η Σχολή μας μελέτησε και την Κορεατική Τοξοβολία, εξίσου σημαντική και διδακτική, δεδομένου ότι η Τοξοβολία ενώνει λαούς και Παραδόσεις!  

     Αυτό το εξαιρετικό κείμενο μπορείτε να το μελετήσετε ΕΔΩ.

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΣΣΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΣΣΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

Ενώ διανύουμε τις τελευταίες ώρες και αυτού του θέρους, με την ανοηταίνουσα Ανθρωπότητα να κλυδωνίζεται στο χείλος του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου στο οποίο την σύρουν και πάλι οι ίδιοι μεγάλοι ένοχοι του προηγουμένου πολέμου που γενοκτονούν ατιμωρητί περιδεείς κοινωνίες οι οποίες παρακολουθούν άπραγες τον αφανισμό τους, οι "Έλληνες Κένταυροι" επιστρέφουμε εκεί απ΄ όπου ποτέ δεν ...φύγαμε, στην δράση της Σχολής μας. Και ο Περικλής Τελιορίδης μας περιμένει στην είσοδο με το νέο έργο τέχνης του ανά χείρας, για να μας μυήσει στην χρήση του πρώτου Ασσυριακού Τόξου που κατάφερε να ανακατασκευάσει επί τη βάσει των πληροφοριών, αρχαίων αναγλύφων παραστάσεων!

     Έχοντας καταφέρει να "ξεκλειδώσει" την "πύλη εισόδου" της Τοξοποιίας κι έχοντας, ήδη, πιστωθεί με την επιτυχή κατασκευή δοκιμασμένων αρχαίων Ελληνικών Τόξων τα οποία απέδειξαν αξιοπιστία και ευστοχία τόσο από εδάφους όσο και από την ράχη του Ίππου, αυτή την φορά, ο φίλτατος Περικλής μας αποτολμά την αναβίωση ενός Ασσυριακού Τόξου το οποίο, ο ίδιος, μας το παρουσιάζει ως εξής:

"Πλήρως λειτουργικό χειροποίητο αντίγραφο του τόξου που απεικονίζεται σε αρχαία ασσυριακά ανάγλυφα, κυρίως σε απεικονίσεις του αυτοκράτορα Ασσουρμπανιπάλ, ηγεμόνα της νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας (669–631 π.Χ.). Αυτό το κομμάτι είναι ένας φόρος τιμής σε ένα χαμένο σχέδιο, αναδημιουργημένο σχολαστικά για τους λάτρεις των αρχαίων όπλων.

H σύνδεση της χορδής είναι πιθανώς παρόμοια με τις σκυθικές παραδόσεις.

Κατασκευασμένο από ξύλο χαρουπιάς, προσεκτικά φινιρισμένο για να εξασφαλίσει ανθεκτικότητα και αντοχή. Ενισχυμένο με τρία στρώματα τένοντα και γνήσιο δέρμα φιδιού, προσφέροντας ανθεκτικότητα και κομψή εμφάνιση.

Οι άκρες του τόξου είναι σκαλισμένες από ξύλο πικρού πορτοκαλιού, προσθέτοντας μια εκλεπτυσμένη πινελιά στην αρχαία σιλουέτα του. Λαβή κατασκευασμένη από ξύλο Medicago arborea και ένθετα οστών - διακοσμημένη με χειροποίητο δέρμα και ένα υψηλής ποιότητας κεχριμπαρένιο κόσμημα.

Πρόκειται για μια προσπάθεια αναβίωσης αυτού του ξεχασμένου σχεδίου τόξου, βασισμένη αποκλειστικά σε αρχαιολογική τεκμηρίωση. Σε αντίθεση με τις σύγχρονες ερμηνείες, αυτό το αντίγραφο προσπαθεί να αποτυπώσει την ουσία της αρχικής μορφής."

Με την αξιοπρόσεκτη, βουστροφηδόν, εγκαθίδρυση της χορδής στα αυλακοφόρα, κυκλικά, άκρα των δύο "κεράτων", κάτι εντελώς ασυνήθιστο στην γενική Τοξοποιία και το γενικό του φινίρισμα που σου θυμίζει πανάκριβους σύγχρονους κατασκευαστές, αυτό το Τόξο με το "ειδικό βάρος" της μέσης διατομής του που, αμέσως, σε παραπέμπει σε πολεμικό όπλο, αντανακλά μιαν "αλήθειαν εποχής" και, με τη θωριά του και μόνον προκαλεί να το δοκιμάσεις! Κι εμείς το δοκιμάσαμε και, πράγματι, απολαύσαμε ένα δημιούργημα το οποίο, αμέσως μόλις το κρατήσεις στα χέρια σου νιώθεις ότι, ήδη, ταξίδεψες πολλούς αιώνες πίσω!

H α φ ή, λοιπόν και μ ό ν ο ν αυτού του Τόξου σου ξαναφέρνει στο νου αρχαία ανάγλυφα, τα ίδια που ενέπνευσαν και τον αναβιωτή Περικλή Τελιορίδη και σε "ενθέτει" σε αυτά ως μέρος των παραστάσεών τους.

Η βολή του, ακραιφνώς μαχητική, χωρίς τίποτε το "ελαφρύτερο", το αθλητικό, ή, το "ψυχαγωγικό", σου θυμίζει εξ αρχής ότι ανοίγεις την χορδή για να φέρεις ουσιώδες αποτέλεσμα κι όχι για να περάσεις την ώρα σου ή, έστω, να βάλεις ακόμη ένα βέλος στον στόχο διεκδικώντας κάποια διάκριση σε βάθρο.

Κι αυτό δεν το νιώσαμε μόνον οι ίδιοι, βιωματικώς, δοκιμάζοντας αυτό το εντυπωσιακό Τόξο, αλλά το προσέξαμε και στον Περικλή μας όταν αυτός τόξευε!

Aξίζει να τονιστεί ότι η αξιοπιστία αυτού του δημιουργήματος φάνηκε από την σταθερότητα των βολών του, βοηθώντας μας ακόμη και να επανεκτιμήσουμε ορθά τα πτητικά χαρακτηριστικά των ιδιοκατασκεύαστων βελών που χρησιμοποιήσαμε, μάλιστα δε, σε μία "ενότητα" ολιγάριθμων τοξεύσεων. Η ίδια η ενστικτώδης επιφύλαξη που προξενεί στον Τοξότη το ενδεχόμενο εκφυγής της χορδής από την αύλακα εγκαθιδρύσεώς της και στα δύο κέρατα, αφ΄ εαυτής της, βοηθά στην επικέντρωση της χειριστικής προσοχής του σε ομοιογενή ακρίβεια κινήσεων και τον "ευθυγραμμίζει" ώστε να επαναλαμβάνει την αυτή τόξευση (τυποποίηση τοξεύσεως) χωρίς εκτροπές υπερ-εμπιστοσύνης και αυτό είναι ένα μεγάλο ευεργέτημα αυτού του Τόξου προς τον χειριστή του ο οποίος το αναλαμβάνει για πρώτη φορά αφού, μετά από κάποια χρήση, θα το εμπιστευθεί πλήρως.

Στο "εργαστήριο" της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" η ροή μιας εργώδους καθημερινότητος οδηγεί σε συναρπαστικές εμπειρίες και στην απόλαυση μιας ομορφιάς πραγματικού Πολιτισμού που μπορεί να δημιουργηθεί με ελάχιστα μέσα, αλλά με αρκετή ποιότητα πνεύματος, σε μια παρηκμασμένη κοινωνία που παράγει ασκήμια. Κι ο Περικλής Τελιορίδης, όπως κι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ξέρουν την ...συνταγή, μια συνταγή που μπορεί να αναβιώσει ακόμη και το αρχαίο Ασσυριακό τόξο, εδώ, στις φθίνουσες ..."παρυφές" μιας Ευρώπης υπό διάλυση! Μιας Ευρώπης η οποία, σήμερα, θρηνεί εκείνη την επέτειο της ενάρξεως της αιματοχυσίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος τείνει να επαναληφθεί υπό την μορφή του επικείμενου Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όπως επιδιώκουν οι ί δ ι ο ι ένοχοι του προηγουμένου οι οποίοι, ως ηττημένοι "νικητές", φαίνεται ότι δεν κόρεσαν τις πολεμοκάπηλες φιλοδοξίες τους!

Απομένει να ξαναπάρει "ζωή" μια ακόμη αρχαία παράσταση, ένα ανάγλυφο με ιδιαίτερη σημασία για το Ασσυριακό Τόξο και την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και, υποσχόμεθα να την υλοποιήσουμε. Απομένει να δούμε και να δοκιμάσουμε το τελευταίο δημιούργημα του Περικλέους και ...εφίππως κι αυτό είναι κάτι που το προγραμματίζουμε!

Καλώς ήλθαμε στην ΙΗ' Προπονητική Περίοδο!

Kαλή επιστροφή στα ...μαθητικά θρανία!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ