ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΫΛΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

 ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΫΛΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

     Oι πολεμιστές, σε όλο τον κόσμο, αποτελούν μια μεγάλη «οικογένεια» με κοινά χαρακτηριστικά και κοινές Αξίες. Κι αυτό σημαίνει ότι, ανεξαρτήτως αν, αφ΄ ενός, παρατηρούμε έναν μεγάλο Στρατό και, αφ΄ ετέρου, μια μικρή Ομάδα κάποιας πολεμικής τέχνης, ανάμεσά τους μπορούμε να εντοπίσουμε κοινούς «δεσμούς» και συγγενείς Αξίες.

Οι «Έλληνες Κένταυροι», υπηρετώντας μία κορυφαία πολεμική τέχνη, επιδιώκουμε να παραμένουμε αριστείς του είδους, λόγος για τον οποίο επιλέγουμε πάντοτε τους καλύτερους να μας διδάξουν όχι μόνον το, αμιγώς, εφιπποτοξοτικό γνωστικό αντικείμενό μας, αλλά και όλο το πλαίσιο του πολέμου μέσα στο οποίο αυτό το αντικείμενο εντάσσεται. Και αυτό το πλαίσιο του πολέμου δεν μπορεί παρά να το γνωρίζει άριστα κάποιος που υπηρετεί στον κορυφαίο Στρατό τούτης της εποχής, έναν Στρατό με μακρότατη πολεμική Παράδοση και ηρωική δράση σε πολλά σημεία του πλανήτη μας καθ΄ όλη την διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του. Και αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον δικό μας Ιωάννη που μας λείπει και σίγουρα θα ήταν μαζύ μας, αν δεν συνέχιζε να παραμένει στο στρατόπεδο όπου εκπαιδεύει Συμπολεμιστές του στα ...πολύ δύσκολα!

     Έτσι, κατανοώντας το βαρύ καθημερινό φορτίο των εκπαιδευτικών καθηκόντων του στο στρατόπεδό του, παρακαλέσαμε τον Ιωάννη να μας καθοδηγήσει ώστε να βελτιωθούμε, δείχνοντάς μας τον «δρόμο» με άξονα τις Αξίες και τα ιδανικά του Στρατού τον οποίον ο ίδιος υπηρετεί, επισημαίνοντας ο,τιδήποτε θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε ως «Έλληνες Κένταυροι» προκειμένου να ενισχύσουμε την πολεμική μας «ουσία» και να βελτιώσουμε την μαχητική μας ποιότητα.

     Επειδή εκτιμούμε βαθύτατα το Ήθος αλλά και την σκέψη του Ιωάννη, του ζητήσαμε να εμπλουτίσει τον ψυχισμό μας με ένα κείμενό του, για να το αναρτήσουμε στο Ιστολόγιο της Ομάδος μας. Και ο Ιωάννης, παρά τον φόρτο των καθηκόντων του ανταποκρίθηκε ώστε, σήμερα να το παραθέτουμε εν συνεχεία. 

    

Ποιος, όμως, είναι ο συνδετικός κρίκος που γεφυρώνει τους χαρακτήρες ενός μεγάλου τακτικού Στρατού, όπως της "Λεγεώνας των Ξένων" και της μικρής τακτικής Σχολής μιας αρχέγονης πολεμικής τέχνης, όπως των "Ελλήνων Κενταύρων"; Τίποτε λιγότερο από την υπηρέτηση της κοινής Ιδέας της "άυλης Πατρίδος" γνωστού όντος ότι η μεν "Λεγεώνα των Ξένων" αποτελεί από μόνη της "Πατρίδα" των Ανδρών της, ενώ η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" συντάσσεται με τα πρότυπά της, τους Έλληνες Στρατιώτες της αναγεννησιακής Δύσεως οι οποίοι είχαν επίγνωση της στερήσεως Πατρίδος αγωνιζόμενοι να την αναστήσουν εκ του τάφου της ρωμαϊκής κατακτήσεως.   

     H «Λεγεώνα των Ξένων» ως στρατιωτικός θεσμός, έχει μιαν ιδιαίτερη σημασία για όσους, ποικιλοτρόπως, στερούνται Πατρίδος διότι, αφ΄ εαυτού της, ακεραιώνει την ουσιαστικότερη μορφή της Πατρίδος η οποία παραμένει ιδέα υπαρκτή, όσο και ανέγγιχτη! «LEGIO PATRIA NOSTRA» είναι το ρητό της και σημαίνει «ΛΕΓΕΩΝΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ», δηλαδή, ένας ευρύτερος ορισμός της «Πατρίδος» χωρίς την αναγκαιότητα του «αντικρύσματος» (υλικού)  εδάφους, αφού, όπως ήδη σημειώσαμε πρόκειται, πρωτίστως, περί άυλης Ιδέας!

     Διερμηνεύοντας, όλα τούτα, κατά τα καθ’ ημάς, η απώλεια της Ελλάδος στη μάχη της Λευκόπετρας και η, έκτοτε, διαρκής αποστέρηση Πατρίδος στους απομένοντες ελάχιστους Έλληνες, συνιστά για όλους μας μια διαρκή υποχρέωση ανασυστάσεως της Ελλάδος όχι μόνον ως ιδεατής Πατρίδος (κάτι το οποίο ουδέποτε έπαυσε υπάρχον) αλλά και υλικής, με πάτριον έδαφος! Και προς αυτή την κατεύθυνση εκινήθησαν για πρώτη φορά μετά από αιώνες «ενταφιασμού» της Ελλάδος, οι Έλληνες Στρατιώτες της αναγεννησιακής Δύσεως οι οποίοι άφησαν πίσω τους μιαν ηρωική εποποιία πολεμικού καθήκοντος, αλλά και καθοριστικής συνεισφοράς στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό.

     Με εχθρούς τους, κυρίως, τους ανελληνίστους ανατολικο-Ρωμαίους, τους ανιστορήτως αποκαλουμένους «Βυζαντινούς» και, δευτερευόντως τους Οθωμανούς, με συμμάχους τους, λαμπρούς Ηγεμόνες της Δύσεως, εκείνοι οι Έλληνες Στρατιώτες όπως τους περιέγραψε ο αείμνηστος εθνικός Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας εμπνέουν κι εμάς, τους «Έλληνες Κενταύρους» ως πρότυπα ηρωικού βίου αξίου μιμήσεως.

     Όμως, οι Έλληνες Στρατιώτες της αναγεννησιακής Δύσεως, πρωτίστως, κατέδειξαν την σημασία της άυλης Πατρίδος, εκπροσωπώντας οι ίδιοι, ακόμη και ως άτακτο σώμα, μιαν απτήν υπόσταση ζώσας Πατρίδος, Ελληνικής Πατρίδος, ακόμη και εν καιρώ πλήρους αποσυνθέσεώς της.       

Πόσο βαρύνουσα, διαχρονική και πάντα επίκαιρη παραμένει η έννοια της «άυλης Πατρίδος» και πως υπηρετείται από όσους στερούνται Πατρίδος συναισθανόμενοι την υψηλή σημασία της; Aπό πόσο διαφορετικά «οχυρά», με πόσο διαφορετικούς «σχηματισμούς», υπό πόσο διαφορετικά «εμβλήματα» και με πόσο διαφορετικά «όπλα» μπορεί να προαχθεί αυτό το υψηλό ιδανικό της Πατρίδος η οποία, αν και άυλη, καθορίζει την αξιοπρέπεια των λαών και των αμυντικών μηχανισμών τους, τακτικών και ατάκτων; Εν συνεχεία μας απαντά ένα διακεκριμένο Μέλος των «Ελλήνων Κενταύρων»  που έχει λάβει μέρος σε 7 αιματηρές πολεμικές αποστολές, έχει τιμηθεί με 5 παράσημα Αξίας, υπηρετώντας επί 8 χρόνια στον καλύτερο Στρατό του κόσμου, και αναφέρεται στην "άυλη Πατρίδα" την οποία υπηρετούμε ποικιλοτρόπως όλοι όσοι παραμένουμε πατριώτες, αν και στερούμενοι Πατρίδος! Και η αναφορά του αυτή η οποία προέρχεται από το υστέρημα του απαιτητικού χρόνου του στο στρατόπεδο όπου υπηρετεί συνεχώς κι εκπαιδεύει πραγματικούς πολεμιστές ενός Στρατού του οποίου το ρητό γράφει “LEGIO PATRIA NOSTRA”, έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους μας διότι, ουσιαστικώς, πραγματεύεται την έννοια της άυλης Πατρίδος.  

O Συγγραφέας του άρθρου Ιωάννης επιχειρών.

     

Στην περίπτωση του δικού μας Ιωάννη, τα πέντε Αριστεία Ανδρείας τα οποία κατέκτησε μαχόμενος σε πεδία αιματηρών συγκρούσεων δεν είναι σαν εκείνα τα ..."τσιγκάκια" που ..."δωρίζουν" οι διάφορες, εγκάθετες, "Σακελλαροπούλου" στους απόλεμους ευνοουμένους τους των διαδρόμων του προεδρικού μεγάρου ή, το πολύ-πολύ, σε κομματικούς υπηκόους, τύποις, "στρατιωτικών" ...γραφείων οι οποίοι τα κρεμάνε στις στολές τους για να εντυπωσιάσουν τους σερβιτόρους της Λ.Α.Ε.Δ. όπου θα μπουκωθούν έναντι συμβολικού τιμήματος με ...μουσακάδες, διογκώνοντας τις ακόρεστες γαστέρες τους! Τα Αριστεία Ανδρείας του Ιωάννη αντιστοιχούν σε υπαρξιακές θυσίες τις οποίες δεν μπορούν ούτε καν να διανοηθούν οι ένστολοι υπαλληλίσκοι μιας, διεφθαρμένης, ανθυποβαλκάνιας δημοκρατίας.  

Το ίδιο γενναίος και ευφυής απεδείχθη και στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" όταν, σε ένα υπηρεσιακό του διάλειμμα βρέθηκε μαζύ μας για να μυηθεί στην πολεμική τέχνη μας και από την πρώτη στιγμή, σε φυσικό έδαφος και μακράν της ασφαλείας του Ιππευτηρίου, ίππευσε, διηύθυνε τον Ίππο του, τόξευσε εν κινήσει και, μάλιστα τόξευσε εν κινήσει και σε Μένδειο "κάθισμα" σαν πραγματικός Εφιπποτοξότης με την άνεση ενός έμπειρου έφιππου μαχητή και όχι πρωτοείσακτου αρχαρίου! Χαρακτήρες αυτής της περιωπής μας κάνουν ιδιαιτέρως υπερήφανους δικαιώνοντας τις προσδοκίες της Σχολής μας και, βεβαίως, δικαιώνοντας και ολόκληρη την Έφιππη Τοξοβολία υπογραμμίζοντας την υψηλή ποιότητα των προσωπικοτήτων που προσελκύει ως μία πραγματικά κορυφαία πολεμική τέχνη!     

Το Ήθος και οι πεποιθήσεις του δεν διεμορφώθησαν σε κλιματιζόμενα υπηρεσιακά γραφεία διότι σ΄ αυτά ούτε που σκέφθηκε να βρεθεί προκειμένου να ικανοποιήσει βιοποριστικές ανάγκες για τις οποίες συνδικαλίζονται ένστολοι και διαδηλώνουν για κάποιο παραπάνω επίδομα έξω από υπουργεία... Ο Συγγραφέας αυτού του άρθρου από νεαρή ηλικία επέλεξε τον πόλεμο και τράβηξε πολλές φορές την σκανδάλη για να καταφέρει ο ίδιος να επιβιώσει από επικίνδυνους εχθρούς είτε από εδάφους, είτε από θαλάσσης, είτε από αέρος, μιας και για στρατιώτες αυτού του επιπέδου ισχύουν όλα τα σενάρια μάχης σε όλα τα τερέν. Κι αυτή η τεράστια εμπειρία πολέμου την οποία απέκτησε καθιστά ακόμη σημαντικότερη την "φωνή" του για όλους εμάς που έχουμε την τύχη να τον "ακούσουμε"! Γι αυτό ας τον ...ακούσουμε προσεκτικά:  

     Τι είναι αυτό που κάνει έναν στρατό επιτυχημένο;

     Αν και αρχικά το ερώτημα φαντάζει φιλοσοφικό, έχει πολύ συγκεκριμένες πρακτικές απολήξεις.

     Μια πρώτη σκέψη ίσως θα ήταν "τα πιο εξελιγμένα όπλα", ή "η αριθμητική υπεροχή" και η ροή των πιθανών απαντήσεων στο ερώτημα μπορεί να περάσει από όλη την στρατιωτική γκάμα ειδικοτήτων, στρατιωτικών όπλων (πεζικό, πυροβολικό κλπ) και τέλος να φτάσει στην διοικητική μέριμνα και οτιδήποτε άλλο στηρίζει έναν στρατό από άποψη logistics.

     Τα εξελιγμένα οπλικά συστήματα όμως, όσο τεχνολογικά προηγμένα και αν είναι δεν μπορούν να κερδίσουν καμία απολύτως μάχη εάν δεν υπάρχουν οι στρατιώτες να τα χειριστούν. Η ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών στο Βιετνάμ απέδειξε πως η υπεροπλία δεν φέρνει την τελική νίκη.

     Οι Βιετκόνγκ ακολουθώντας πιστά και έχοντας ως "ιερό τους βιβλίο" τον "Ανταρτοπόλεμο" του Μάο έκαναν κυριολεκτικά κόλαση την ζωή των Αμερικανών μέχρι που τελικά αποσύρθηκαν ηττημένοι παρά τα τεχνολογικά θαυμάσια όπλα της εποχής τα οποία διέθεταν.

     Η αριθμητική υπεροχή επομένως;

     Οι μεγαλύτερες και πιο πολυσυζητημένες ιστορικές μάχες μας δείχνουν το αντίθετο.

     Η μάχη των Θερμοπυλών επί παραδείγματι, η πιο γνωστή ίσως μάχη στον κόσμο με τους 300 μαχητές της Σπάρτης οι οποίοι συνέτριψαν το ηθικό χιλιάδων Περσών στις Θερμοπύλες και οδήγησαν στην τελική νίκη της Ελλάδος απέναντι σε μια αχανή αυτοκρατορία.

     Το ίδιο και οι "Γαλλικές Θερμοπύλες" όμως, μια σχετικά άγνωστη μάχη στο Καμερόν του Μεξικού το 1863 όπου 62 Λεγεωνάριοι συγκρούστηκαν με 2000 πεζικάριους και ιππείς του Μεξικού, καθυστέρησαν τον Μεξικανικό στρατό για 18 ώρες (καθώς στις 18 ώρες τελείωσαν τα πυρομαχικά) και εφαρμόζοντας το <<Ad Unum>> οι 3 εναπομείναντες αλώβητοι Λεγεωνάριοι επιχείρησαν να επιτεθούν στους Μεξικανούς με εφ' όπλου λόγχη, εξαναγκάζοντας τον Μεξικανό διοικητή να δώσει την διαταγή καταπαύσεως του πυρός και την διακοπή της μάχης, αναφωνώντας "αυτοί δεν είναι άντρες μα δαίμονες μεταμορφωμένοι", επιτρέποντας στην γαλλική πλευρά να αποχωρήσει με τα όπλα της(!) αλλά και την σωρό του διοικητή τους.

     Οι 18 ώρες όμως που διήρκησε η μάχη του Καμερόν ήταν αρκετές για να μετακινηθούν τα υπόλοιπα γαλλικά στρατεύματα από τα μετόπισθεν και να επιτύχουν την τελική νίκη.

     Και η ηρωική εποποιία όμως του 1821 δεν βασίστηκε ούτε στους αριθμούς αλλά ούτε και στην τεχνολογική υπεροπλία, παρά μόνον στην "Ελληνική Ψυχή" της εποχής και στην επίτευξη της ελευθερίας εντός της ψυχής των τότε Ελλήνων πριν ακόμη ξεκινήσει η ίδια η επανάσταση.

     Οι φαινομενικά άσχετες αυτές μάχες μεταξύ τους παρά τους αιώνες που τις χωρίζουν έχουν ένα κοινό σημείο: την ψυχοσύνθεση του αποφασισμένου στρατιώτη.

     Καθώς ένας αποφασισμένος, αφοσιωμένος και απολύτως πιστός στην τελική νίκη στρατιώτης δεν κάμπτεται από κανένα τεχνολογικό μέσον και δεν έχει καμία σημασία γι' αυτόν η αριθμητική υπεροχή του εχθρού.

     Για τον στρατιώτη αυτόν δεν παίζει ρόλο εάν βρίσκεται επάνω σε ένα άλογο ή σε ένα άρμα Leopard, ούτε εάν έχει για όπλο ένα τόξο ή ένα τυφέκιο Armalite Rifle.

     Και εκεί ακριβώς θα μπορούσε να "συμπυκνωθεί" μια απάντηση στο γενικό αυτό ερώτημα: <<Η επιτυχία ενός στρατού κρίνεται μόνο από τον ίδιο τον στρατιώτη.>>

     Η έννοια όμως του στρατιώτη, όπως και όλες οι αιώνιες έννοιες έχουν σήμερα τραγικά διαστρεβλωθεί.

     Καθώς σήμερα οι πρώτες εικόνες που έρχονται στο νου του μέσου ανθρώπου στο άκουσμα της λέξεως "στρατιώτης" είναι το λιγότερο λανθασμένες. Όχι μόνον ασφαλώς στην Ελλάδα, όπου ο "στρατιώτης" έχει φτάσει να φαντάζει κάτι ανάμεσα σε δημόσιο υπάλληλο συντήρησης απαρχαιωμένων εγκαταστάσεων και μια υποχρεωτική αγγαρεία την οποία είναι υποχρεωμένος να κάνει για έναν χρόνο από τη ζωή του, αλλά σχεδόν σε όλο τον δυτικό κόσμο.

     Αρχικώς γιατί βασική προϋπόθεση για να μετατραπεί ένας πολίτης σε στρατιώτης, είναι η εθελοντική του ένταξη εντός ενός στρατού!

     Εάν κάποιος δεν επιθυμεί ο ίδιος έναν πολεμικό βίο, τότε όσα σχολεία και όσες εκπαιδεύσεις και αν περάσει, θα είναι πραγματικά χάσιμο χρόνου.

     Και αυτό συμβαίνει διότι, όπως εξαιρετικά ο Πλάτων περιέγραψε στην πολιτεία, "δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για τα ίδια καθήκοντα".

     Όσοι λοιπόν είναι από την φύση τους "φτιαγμένοι" για να είναι στρατιώτες, έχουν μια φωνή μέσα τους η οποία τους ψιθυρίζει υπενθυμίζοντάς το σε όλη τους την ζωή, με πολύ χαμηλή φωνή αλλά χωρίς σταματημό.

     Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος, γνωρίσει πως η φύση του τον καλεί στον δρόμο αυτό, τότε σχεδόν αυτόματα διακατέχει και την δεύτερη βασική αρχή της στρατιωτικής ζωής: την Πειθαρχία.

     Καθώς η Πειθαρχία αυτή θα βρίσκεται ήδη ριζωμένη μέσα στην ψυχή του, δεν θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσπάθεια για να την διδαχθεί από τους εκπαιδευτές του. Είναι μια έμφυτη ικανότητα να εκτελέσει το καθήκον χωρίς να σκέφτεται, και αυτό το τελευταίο είναι ο τρίτος βασικός πυλώνας του μαχητή/ στρατιώτη.

     Η ικανότητα να "σβήνει" το μυαλό και να μην σκέφτεται, "εάν η Α' εντολή είναι σωστή" ή "αν το Β' σχέδιο δράσης είναι λανθασμένο". Μια κατάσταση νοητικού Ζεν είναι απαραίτητη όπου μοναδικός στοχασμός είναι ο ΑΝΣΚ ο οποίος του έχει ανατεθεί, και τίποτε άλλο πέραν αυτού.

      Όσο απλό και αν ακούγεται, είναι ίσως το δυσκολότερο από όλα όσα πρέπει να διδαχθεί ένας μαχητής: "να μην σκέφτεται", όσο παράλογο και αν αρχικά ακούγεται - καθώς εάν ο κάθε στρατιώτης σκέφτεται, κρίνει και μετατρέπει κατά πως θεωρεί ο ίδιος καλύτερα το σχέδιο δράσης τότε δεν μιλάμε για στρατό ή ένα ενιαίο σύστημα μάχης, αλλά περί οχλοκρατίας, η οποία είναι νομοτελειακά καταδικασμένη να ηττηθεί.

     Τέλος, ειδικά σήμερα με το διαδίκτυο είναι απειράριθμες οι τεχνικές και στρατηγικές πληροφορίες οι οποίες μπορεί να αποκτήσει κανείς σχετικά με την μάχη, από τις τακτικές του Θεμιστοκλέους στην μάχη της Σαλαμίνας έως την "Τέχνη του Πολέμου" του Σουν Τζου αλλά μέχρι και εντελώς πρακτικά βίντεο με εκκένωση κτιρίων και μάχης στον αστικό ιστό από τις καλύτερες μονάδες των ΗΠΑ. Η τεχνογνωσία είναι σχεδόν στιγμιαία μεταδιδόμενη πλέον.

      Το κυριότερο λοιπόν είναι: να βρούμε εμείς οι ίδιοι Μέσα μας τον δρόμο αυτόν τον οποίο οδηγεί έναν φαινομενικά απλό άνθρωπο να μετατραπεί σε έναν εξαιρετικό μαχητή. Να <<Θυμηθούμε>> ποιοί είμαστε.

     Είναι δεδομένο πως οι κακουχίες σκληραίνουν την ψυχή και το σώμα, και πως οι σημερινές ανέσεις του δυτικού κόσμου είναι ένας "ψεύτικος θεός", γι' αυτό κλείνοντας θα ήταν απαραίτητο να σημειωθεί πως το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για την δημιουργία ενός πολεμιστή, ξεκινώντας από τον εσωτερικό του κόσμο, είναι η "Ασκητική" του Καζαντζάκη.

     Η διαδικασία της δημιουργίας ενός τέτοιου πολεμιστή είναι επίπονη όπως η γέννηση ενός βρέφους.

     Και εάν επιτευχθεί αυτός ο δύσκολος, μα εφικτός εσωτερικός στόχος, τότε το σώμα είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσει!

     Καθώς χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, Δυσκολότερος πόλεμος είναι ο Εσωτερικός!     

Με την σεμνότητα του πραγματικού πολεμιστή και χωρίς ίχνος της υπερφίαλης συμπεριφοράς "προϊόντος" συνοικιακού γυμναστηρίου που εκτρέφει πεζοδρομιακούς τραμπούκους, ο Ιωάννης συνοψίζει την αριστοκρατικότητα του πολεμικού Ήθους αλλά και την μαχητικότητα του γενναίου στρατιώτη που τον δίδαξε η θητεία του στην δική του "άυλη Πατρίδα", μιαν "άυλη Πατρίδα" μακράν "πολιτικών" συσχετίσεων και παρερμηνειών, προς την οποία συνηγορεί και ο μεγάλος Johann Wolfgang von Goethe o οποίος έγραφε: «Από τη στιγμή που ο Ποιητής θέλει να ασκήσει μια πολιτική επιρροή, είναι υποχρεωμένος να προσχωρήσει σ΄ ένα κόμμα. Κι' από τη στιγμή που θα το κάμει αυτό, είναι χαμένος σαν Ποιητής' είναι υποχρεωμένος ν' αποχαιρετήσει την ελευθερία του πνεύματός του, το ήρεμο αντίκρυσμα των πραγμάτων και σ'  αντάλλαγμα να χώσει ως τ' αυτιά του το σκουφί της πνευματικής στενότητας και του τυφλού μίσους... Όπως σαν άνθρωπος κι όπως σαν πολίτης, κι ο Ποιητής μπορεί να αγαπά την πατρίδα του. Μα η πατρίδα εκείνων από τις δυνάμεις τους που είναι ποιητικές, το πεδίον της ποιητικής τους δραστηριότητας, είναι το αγαθό, το ευγενές και το ωραίο, που δεν είναι δεμένα με καμιά ιδιαίτερη επαρχία ή χώρα, μα που τους κυριεύουν, κι αυτοί τους δίνουν μορφή όπου τα βρίσκουν.» Και ο Άρης Δικταίος, επιμελητής της εκδόσεως "ΓΚΑΙΤΕ" (1955) επιπροσθέτει: «Γι αυτό το λόγο κ' η επαναστατική πράξη του "Γκαιτς φον Μπέρλιχινγκεν" είχε απήχηση μόνο αισθητική κι' όχι και πολιτική ». Και η ιδέα της "άυλης Πατρίδος" είναι πρωτίστως αισθητική, σε μιαν εποχή κατά την οποία η Αισθητική αποτελεί το ηθικό ζητούμενο προς ίαση των απαίδευτων και, ως εκ τούτου, κακαίσθητων κοινωνιών της. Kυρίως, δε, ο Ιωάννης, μας επιτρέπει να πιστέψουμε ότι ο λόγιος και πολεμιστής Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, εκείνος που με το ξίφος του και την πέννα του αγωνίστηκε για την ιδέα της άυλης Πατρίδος, εξακολουθεί τον αγώνα του δια μέσου των αιώνων, στην "Λεγεώνα των Ξένων", στην Ελλάδα, στην Ευρώπη! Kαι παρά την μεσολαβούσα απόσταση αιώνων όπως και ...χιλιομέτρων, από την Αθήνα ως την "Λεγεώνα των Ξένων" με συνέπεια ο Ιωάννης να παραμένει μακράν ημών, φαίνεται ότι πάντοτε ένας Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης βρίσκεται και πολεμά μαζύ μας υπηρετώντας την διαχρονική ιδέα της άυλης Πατρίδος!

ΠΟΛΛΟΣΤΕΣ, ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ!

ΠΟΛΛΟΣΤΕΣ, ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ!

     Σταθερός αρωγός, ηθικός και υλικός, του έργου των "Ελλήνων Κενταύρων" ο κ. Γεώργιος Κοτζάμπασης μετά τα όσα σημαντικά επί χρόνια μας προσέφερε, αυτή την φορά ενεπλούτισε και πάλι την μουσειακή συλλογή μας με δύο σημαντικά αντικείμενα, μία πλακέτα διακεκριμένων υπηρεσιών προς τον Ίππο περιόδου ΙΙΙ Reich και ένα έντυπο εκδοτικού Ίππου της ίδιας εποχής, ειδικευμένου σε βιβλία Ιππικής και Ιπποτισμού.

     Ευγνώμονες ευχαριστίες προς τον ευγενέστατο Συνέλληνα απευθύνονται από όλους τους "Έλληνες Κενταύρους" και για την παρούσα, πολλοστή, φιλοφρονέστατη χειρονομία του!

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ

 ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ

Mέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του σχεδίου ελέγχου των κοινωνιών που επιχειρείται μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τους γνωστούς εκμεταλλευτές που εμφανίζονται κάτω από τον "μανδύα" του δήθεν "προοδευτικού", δίδεται μεγάλη έμφαση στην αποκοπή του ανθρώπου από τις φυσικές ρίζες του! Ενώ, πρώτος στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά και παγκοσμίως, ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν εκείνος που θέσπισε κρατική νομοθεσία προστασίας της φύσεως και των ζώων (1933) οι πολέμιοί του όχι απλώς το αποκρύπτουν, αλλά και εμφανίζονται με προσχηματικές επικλήσεις περί "δήθεν προστασίας των ζώων" επιχειρώντας να διακόψουν την σχέση του ανθρώπου με τα ζώα σε κάθε τομέα ζωής προς επίτευξη του προαναφερθέντος, δολίου, σχεδίου τους! Έτσι, εδώ και χρόνια, οι συγκεκριμένοι αποδομητές των κοινωνιών αναπτύσσουν μιαν εκστρατεία εναντίον των Τσίρκο επικαλούμενοι την "ευημερία των ζώων" και απευθυνόμενοι, κατά προτεραιότητα, σε αρνητές της φυσιολογίας της ζωής οι οποίοι και στελεχώνουν τις τάξεις τους!

     Γενικώς, το Τσίρκο, ως επιχείρηση θεάματος, όπως και τα περισσότερα πράγματα, έχει και την  ο ρ θ ή  και την  λ ά θ ο ς  εκδοχή του. Κατά την ορθή του εκδοχή, ως οικονομικός οργανισμός με κανόνες βιωσιμότητος,  στελεχώνεται από γνώστες του αντικειμένου οι οποίοι είναι εμπειροτέχνες και, βεβαίως, έχουν επίγνωση του πραγματικού "κεφαλαίου" τους που είναι το   έ μ β ι ο  περιεχόμενό του το οποίο και σέβονται! Έτσι, στο σωστό Τσίρκο, η κάθε διεύθυνση αποδίδει την πρώτιστη σημασία στην  ε υ η μ ε ρ ί α  των ζώων της την οποία και υπηρετεί, έχοντας κατά νου ότι αυτά τα ζώα συνιστούν το "κεφάλαιό" της και τα αντιμετωπίζει όπως και κάθε σωστός επιχειρηματίας που σέβεται το "κεφάλαιο" της επιχειρήσεώς του, φροντίζοντας να μ α κ ρ ο η μ ε ρ ε ύ σ ο υ ν! Και, για τους λόγους αυτούς, σε ένα σωστό Τσίρκο, η επιλογή, η διατήρηση, η εκπαίδευση και η εργασία των ζώων γίνεται υπό κανόνες που προτάσσουν την ευημερία τους, από προσωπικό σωστά εκπαιδευμένο και με γνώσεις!  Κατά την λάθος εκδοχή του Τσίρκο, οι "επιχειρηματίες" του είναι εντελώς ευκαιριακοί και τυχάρπαστοι, λειτουργούν "αρπακτικά" με στόχο το πρόσκαιρο κέρδος περιφρονώντας την ευημερία των ζώων τους τα οποία βασανίζονται στα χέρια τους, δεν δίνουν καμιά σημασία στους κανόνες ευημερίας των ζώων τους ούτε και στην εκπαίδευση του προσωπικού τους και βασίζονται στην δυνατότητα της ολιγο-έξοδης ανανεώσεως του ζωικού δυναμικού τους κάτι που σημαίνει περιφρόνηση της ζωής των ζώων που περνούν από τα χέρια τους! Πίσω από την πρώτη κατηγορία του σωστού Τσίρκο βλέπουμε επιχειρηματίες που προέρχονται από παραδοσιακές τσιρκολάνικες οικογένειες με  π α ι δ ε ί α Τσίρκο, διότι, πράγματι, σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει επιχειρηματική παιδεία, ενώ πίσω από την δεύτερη κατηγορία του λάθος Τσίρκο βλέπουμε άτομα απαίδευτα, προερχόμενα κυρίως από αστοιχείωτες περιθωριακές "ομάδες", με άγνοια ακόμη και του επιχειρηματικού τους συμφέροντος, πολλώ δε μάλλον, των αναγκών των ζώων τους.

     Αναφορικώς με τον παράγοντα της "αιχμαλωσίας" θα πρέπει να υπογραμμισθούν δύο παράμετροι: (α) η δυνατότητα φυσικής προσαρμογής και κινητικής ανέσεως των ζώων του Τσίρκο και (β) η ανταποδοτικότητα σε ποιότητα ζωής των ζώων του Τσίρκο. Όπως είναι εφικτό για κάθε σοβαρή επιχείρηση Τσίρκο, είναι πολύ εύκολο, με τα διατιθέμενα μέσα, να εξασφαλισθούν απολύτως φυσικές συνθήκες διατηρήσεως των ζώων, με άνεση χώρου και περιβαλλοντικής ιδανικότητος, πάντοτε εξαρτωμένου του μεγέθους και των απαιτήσεων του ζώου, κάτι που εναπόκειται πλέον στην ορθότητα επιλογής του από τον εκάστοτε επιχειρηματία. Και είναι αυτονόητο ότι υπό τις σωστές συνθήκες διατηρήσεως, τα ζώα στο Τσίρκο, με την προσεγμένη ποιότητα ζωής και υγείας που τους προσφέρεται έχουν κατά πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο χρόνο ζωής από εκείνα που ζουν στο ελεύθερο περιβάλλον και τα οποία κινδυνεύουν από φυσικούς εχθρούς και ασθένειες. 

     Eίναι από πολλών χρόνων γνωστό ότι τα ζώα τα οποία παραμένουν χρήσιμα στον άνθρωπο χαρακτηρίζονται από πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο χρόνο ζωής από τα άλλα που δεν είναι. Έτσι, όσα ζώα μπορούν να εργασθούν (όπως εργάζονται και οι άνθρωποι) στο Τσίρκο χαρακτηρίζονται από πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο χρόνο ζωής. Επίσης, η εργασία ενός ζώου, όπως κι ενός ανθρώπου μπορεί απρόσκοπτα να προστατεύεται από την εργασιακή νομοθεσία η οποία εναπόκειται στον άνθρωπο να την προβλέπει. Τέλος, η εκπαίδευση ενός ζώου όπως κι ενός ανθρώπου, βασίζεται σε εκπαιδευτικές μεθόδους οι οποίες αποκλείουν την άσκηση κάθε μορφής βίας και είναι υπόθεση του Εκπαιδευτή να γνωρίζει από εκπαίδευση οπότε δεν χρειάζεται την βία. Όλα τούτα αναιρούν την πονηρή ρητορική των δήθεν "νταβατζήδων" των ...ζώων, οι οποίοι με την άσκηση της εγκληματικής παρεμβάσεώς τους θίγουν τα δικαιώματα των ζώων και δη το δικαίωμα της ευζωίας τους, λόγος για τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπισθούν ως φυσικοί καταστροφείς κι εγκληματίες! 

     Κατόπιν όλων των παραπάνω, είναι απαράδεκτο σόφισμα και εκ του πονηρού το "τσουβάλιασμα" των Τσίρκο και μάλιστα προς τα ...κάτω, χαρακτηρίζοντάς τα συλλήβδην σαν "απάνθρωπα"! Aπλώς, το ζητούμενο είναι πως οι κοινωνίες θα ελέγξουν με αποτελεσματικότητα την λειτουργία των Τσίρκο που φέρνουν πιο κοντά τον άνθρωπο στη φύση με γνώμονα την ευημερία όχι μόνον της πανίδος αλλά και της χλωρίδος για την οποία δεν βγάζουν λόγο οι δήθεν "ευαίσθητοι" αποδομητές της φυσιολογίας της ζωής!   

Βραχύλογο Αφιέρωμα στον συνομιλητή μου του Facebook 

κ. Αριστείδη Αναγνώστου

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΙΝΑΚΑ

 ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΙΝΑΚΑ

Τώνη Αθανασιάδη: "ΕΛΛΑΔΑ"

     Το να εμπνέεις, ειδικώς σε μιαν εποχή ανέμπνευστη, είναι καθήκον! Όμως, το σημαντικότερο είναι και ο εμπνεόμενος να μπορεί να αξιοποιήσει την έμπνευση ώστε να ωφεληθεί από αυτήν! Και οι "Έλληνες Κένταυροι" στην 19ετή πορεία μας δείχνουμε ότι εμπνέουμε με το έργο μας αλλά και με την όλη υπόστασή μας. Σε όλα αυτά τα χρόνια παρατηρούμε πολλούς να προσπαθούν να "ξεπατικώσουν" το πλαίσιο της λειτουργίας μας, τις τακτικές μας, ακόμη και την έκφραση του δημόσιου λόγου μας και αυτό κάθε άλλο παρά μας "θυμώνει" όπως και δεν μας κολακεύει διότι, όταν το 2005 ξεκινούσαμε την πολιτιστική συνεισφορά μας χωρίς κανένα "προηγούμενο", χαράζαμε έναν ολότελα δικό μας "δρόμο" βάζοντας του την δική μας "υπογραφή" και γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ο "δρόμος" αυτός είναι τόσο ιδιότυπος ώστε, παρά τις όποιες ..."ευσεβείς" προσπάθειες τρίτων, ουδέποτε θα καταστεί δυνατόν να αντιγραφεί. Kαι αυτή την φορά η έμπνευση δεν προήλθε ούτε από τον κοσμοθεωρητικό προσανατολισμό, ούτε από την δράση των "Ελλήνων Κενταύρων", αλλά προήλθε από τα περιεχόμενα της Βιβλιοθήκης μας την οποία κοσμεί ένας πολύ γνωστός πίνακας ζωγραφικής με μεγάλη ιστορία και δημοσιότητα από την εποχή της λήξεως του τελευταίου μεγάλου πολέμου, μέχρι σήμερα. Δυστυχώς, όμως, αυτό το εξαιρετικό έργο τέχνης, δεν ενέπνευσε κάποιον που να μπορούσε να αξιοποιήσει την έμπνευση και να ωφεληθεί από αυτήν αλλά κάποιον ο οποίος αρκέσθηκε να την εμπορευθεί για να γεμίσει το πορτοφόλι του με λίγο παραπάνω χαρτζιλίκι! Έτσι, ο συγκεκριμένος euroφάγος εκδότης, περιορίσθηκε να μετατρέψει ένα έργο τέχνης σε κακοποιημένο ..."κράχτη" αφελών πελατών του εντύπου εμπορεύματός του. Και ιδού πως...

     Ατάκτου κυκλοφορίας και υπό περιορισμένες προϋποθέσεις διακινούμενο ώσπερ ..."ουσίες", η "ΑΝΑΚΤΗΣΗ"(;) δεν εμφανίζεται στα περίπτερα όπως όλα τα έντυπα, αλλά στο στέκι του εκδότη της και σε δύο - τρία άλλα σημεία "συνωμοτικής επιλεκτικότητος" όποτε και  ε ά ν  ο εκδότης αυτός αντιμετωπίσει χρεία επαυξήσεως των εισοδημάτων του. Και, τώρα που οι θερινές οικογενειακές διακοπές απαιτούν κάτι τις έξτρα... ιδού! το 10 τεύχος (με πρώτο τον Απρίλιο του 2016). Kαι το εξώφυλλο "κράχτης" με τον γνωστό πίνακα και τον πηχυαίο τίτλο "Ένας πίνακας, τρεις ιστορίες" οπότε ο νους του αναγνώστη πάει σε ένα άρθρο χωρισμένο σε τρία μέρη με επίκεντρο τον συγκεκριμένο πίνακα. Κάθε, άλλο, διότι σ΄ αυτή την έκδοση πέραν της προχειρότητος και της τσαπατσουλιάς ο αναγνώστης δεν συναντά τίποτε άλλο!

     Τυπωμένο σε ..."χασαπόχαρτο" που παραπέμπει σε επαρχιακό οινομαγειρείο της δεκαετίας του '50 και εξ ολοκλήρου μαυρόασπρο (παρά το παρελκυστικό χρωματιστό εξώφυλλο) αυτό το "ημι-λαθρόβιο" έντυπο, κατ΄ αρχήν, βοά για την απουσία διορθωτή με αποτέλεσμα πλείστα όσα σημεία του αρχής γενομένης από το εξώφυλλό του(!) να βγάζουν το μάτι του αναγνώστη. Όλα τα λεφτά στη τσέπη του εκδότη κι ο μισθός του διορθωτή που δεν δόθηκε και τα ..."Ισπανικά" του εξωφύλλου μ΄ εκείνο το "ΑΥHENTICA" έδωσαν την χαριστική βολή στον ...Cervantes! Η προχειρότητα και η τσαπατσουλιά του εντύπου, λοιπόν, γίνονται εμφανείς από αυτό το εξώφυλλο με τα αλλοιωμένα χρώματα του πίνακος που πλασάρεται ως δόλωμα! Και η παραπλάνηση του αναγνώστη δεν αρκείται σε αυτό το τσαπατσουλιασμένο εξώφυλλο αλλά συνεχίζεται μέχρι το ...οπισθόφυλλο και το περιεχόμενο τετρασέλιδο άρθρο των δήθεν "τριών ιστοριών" που αποτελεί και το επίκεντρο της δικής μας αναφοράς είναι η κορωνίδα της ανικανότητος του παρ΄ ολίγον ...εμπνεόμενου να αξιοποιήσει την έμπνευση! 

   

Το συγκεκριμένο τετρασέλιδο άρθρο το οποίο, υποτίθεται είναι και το κύριο άρθρο του εντύπου συντάσσεται με καλές, μεν, προθέσεις από τον συντάκτη του ο οποίος, όμως, αδυνατεί να αποδώσει την τεράστια προσωπικότητα του κορυφαίου Έλληνος γυναικολόγου και Εθνικοσοσιαλιστή, Κωνσταντίνου Λογοθετοπούλου στον οποίο αναφέρεται! Και αδυνατεί διότι, όπως αποδεικνύεται από το τελικό αποτέλεσμα, στερείται και γνώσεων, αλλά και πρωτοβουλίας να αναζητήσει πληροφορίες για την πληρέστερη σύνταξη του κειμένου του. Και ο πίνακας - "κράχτης" σε όλο αυτό το τετρασέλιδο που απεικονίζει την κόρη του Κωνσταντίνου Λογοθετοπούλου, την Ίριδα Λογοθετοπούλου, καταλαμβάνει μία έκταση μόλις ... κάτι λιγότερο από 13 επί 5 εκατοστομέτρων(!), επίσης τσαπατσουλιασμένη χωρίς να αναφέρεται ούτε το βιογραφικό του ζωγράφου, ούτε το υλικό του πίνακος, ούτε οι διαστάσεις του έργου, ενώ, σαν να μην έφταναν όλα τούτα, η "αισθητική" του εκδότη στην κεφαλίδα του τετρασέλιδου, έβγαλε το ιστορικό αυτό έργο από την αυθεντική του κορνίζα και το μοντάρισε μέσα σε μία ψευδή καρακιτσάτη "εκδοχή" ...μπιχλιμπιδάτης κορνίζας, ανάλογης με τα γούστα του "καταυλισμού" απ΄ όπου, πραγματικά πλέον, εμπνέεται! 

    

Γραικυλοκαταστάσεις απείρου εμπορικού ...κάλλους εκεί, τελικώς όπου η έμπνευση δεν προέρχεται από την εικαστική πνοή ενός έργου τέχνης, αλλά από προηγούμενη εκδοτική επιτυχία ...ανταγωνιστή εκδότη ο οποίος, αρκετά χρόνια πριν (1997) ξεπούλησε αρκετές επανεκδόσεις ενός επιτυχημένου τεύχους με τον ...ίδιο πίνακα(!) στο εξώφυλλο, έχοντας, όμως, εκείνος ο προηγούμενος εκδότης την υποστήριξη εμπειρότατου επιμελητή με επαγγελματική δημοσιογραφική εμπειρία και Αισθητική! Γι αυτό κι εκείνο το προηγούμενο τεύχος, είχε και εκδοτικήν Αισθητική αλλά και αξιοπρεπές περιεχόμενο!

     Σε έναν χώρο - κοτέτσι, όπου αστοιχείωτες πεινασμένες "όρνιθες" αλληλο-διαγκωνίζονται για έναν κόκκο καλαμποκιού, στον ακροδεξιό, σε έναν χώρο του οποίου η συνεχής παρακμή αναδεικνύει την "λαμογιά" ως ...πολιτική πρόφαση, οι κάθε λογής λαθρόβιοι "εθναμύντορες" και, σταθερώς, προαλειφόμενοι για βουλευτικό παραδάκι, τσαπατσουλιάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους "χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ", αναισχύντως, αρκεί να λύσουν το βιοποριστικό τους ξεπουλώντας ακόμη και τα κόκκαλα της μάννας τους.

     Διότι, θα ήταν πολύ απλό ο συντάκτης του κειμένου κ. Νίκος Παπαγεωργίου να κάνει ένα απλό τηλεφώνημα στον κάτοχο του συγκεκριμένου πίνακος και να ζητήσει την συνδρομή του ώστε να προκύψει κάτι αντάξιο του θέματος, κάτι που να σεβαστεί τον αναγνώστη και αγοραστή του εντύπου, κάτι που να αποδώσει την αλήθεια και την Αισθητική του αντικειμένου, διότι ο κ. Νίκος Παπαγεωργίου ξέρει και τον κάτοχο και την διάθεση του κατόχου να βοηθά αφιλοκερδώς όποιον του ζητά βοήθεια κάτι που απεδείχθη πολλές φορές στην περίπτωση του συγκεκριμένου πίνακος ο οποίος πλειστάκις χρησιμοποιήθηκε από ενδιαφερομένους είτε σε δημόσιες αφίσες, είτε σε φυλλάδια, είτε... είτε...είτε! 

Θα μπορούσε, ο κ. Νίκος Παπαγεωργίου, να ζητήσει από τον κάτοχο του πίνακος και συγγενή του δημιουργού του Τώνη Αθανασιάδη, τον ογκώδη φάκελο που συνοδεύει από δεκαετιών τον ιστορικό αυτόν πίνακα με ενημερωτικά αποκόμματα των δημοσιεύσεών του σε έντυπα ξένα και ημεδαπά ώστε να αντλήσει πληροφορίες για το άρθρο του, να ανασύρει το βιογραφικό του δημιουργού του, να ζητήσει ακόμη και να τον φωτογραφίσει ώστε να έχει πιστά τα χρώματά του, όμως ο κ. Νίκος Παπαγεωργίου το απέφυγε για λόγους τους οποίους ο ίδιος γνωρίζει. Και είναι ίσως οι ίδιοι λόγοι για τους οποίους ο εκδότης του στο παρελθόν επέδειξε ακραίο δείγμα μικροψυχίας προς δύο ευεργέτες του, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ...χαριτωμένο ζήτημα μελλοντικής αναλύσεως! 

     Και δεν είναι μόνον η συγκεκριμένη περίπτωση που μαρτυρά ότι ακόμη και η πιο δραστική έμπνευση δεν μπορεί να εμπνεύσει φύσει ανέμπνευστους. Το ίδιο παρατηρούμε με όλη την συνεπαγόμενη φαιδρότητα και σε πρώην μαθητές μας οι οποίοι, νομίζοντας ότι τα έμαθαν όλα, απέρχονται και αποπειρώνται να μιμηθούν τα όσα βίωσαν στην Σχολή μας καταλήγοντας σε ...τσίρκο! Βλέπουμε ακόμη και πρώην Εφιπποτοξότες να αφήνουν κοτσιδάκι, να φορούν κιμονό και, την επόμενη ημέρα, να δηλώνουν ...Σενσέι της ...Ικεμπάνα, καλώντας πελατειακό κοινό να αναλάβει τον βιοπορισμό τους, παραβλέποντας το τι θα απαντήσουν εάν κάποιος τους θέσει το απλό ερώτημα "Πότε και που εκπαιδεύτηκες στην ...Ικεμπάνα;"...

     Καιροί παρακμής και μακάριοι οι επιμένοντες στην ανιδιοτελή παραγωγή πολιτιστικού έργου με γνώση, συνέπεια και σοβαρότητα! Και σε αυτό επιμένουμε ως "Έλληνες Κένταυροι" απολαμβάνοντας την αδυναμία αντιγραφής μας από τρίτους, αλλά λυπούμενοι για το ότι οι χρεωκοπημένοι αντιγραφείς δεν είναι σε θέση ούτε καν να εμπνευστούν ωφέλιμα από έναν πίνακα όπως αυτός που φιλοτεχνήθηκε από τον αείμνηστο Τώνη Αθανασιάδη με θέμα την Ίριδα Λογοθετοπούλου! Από πλευράς μας, παντελώς ανιδιοτελώς, στεκόμαστε πάντοτε πλάι και σε όσους θα ήθελαν να "τρυγήσουν" κάτι από εμάς, έτοιμοι να τους προσφέρουμε ό,τι μας ζητήσουν πλην του ευτελισμού του έργου μας! Κρίμα γι αυτούς που δεν τα καταφέρνουν, ούτε να αξιοποιήσουν υπέρ αυτών τον "τρύγο", ούτε και την προσφορά εμπνεύσεως από εκείνον που την θεωρεί ως καθήκον! Και πόσο κρίμα που η "ΑΝΑΚΤΗΣΗ" γίνεται, τελικώς, Α Γ Α Ν Α Κ Τ Η Σ Η για τους αποδέκτες της...!

ΥΓ:

Αν και δεν συνηθίζουμε να δημοσιοποιούμε σχόλια που λαβαίνουμε επί των αναρτήσεών μας και προτιμούμε να απαντούμε προσωπικώς προς τον κάθε ένα αποστολέα, εν προκειμένω, δεχόμενοι ορυμαγδό σχολίων θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε αυτούσια, ενδεικτικάσ εξ αυτών αφού, λίγες ώρες μετά την ανάρτηση η επισκεψιμότητά της, ενώ έχει υπερβεί την επισκεψιμότητα μέσου μηνός του Ιστολογίου μας, συνοδεύεται και από καταιγισμό αποστολής σχολίων! Έτσι, ας μας επιτραπεί η συνέχεια:

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

 ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

     Oι πολεμιστές, σε όλο τον κόσμο, αποτελούν μια μεγάλη «οικογένεια» με κοινά χαρακτηριστικά και κοινές Αξίες. Κι αυτό σημαίνει ότι, ανεξαρτήτως αν, αφ΄ ενός, παρατηρούμε έναν μεγάλο στρατό και, αφ΄ ετέρου, μια μικρή Ομάδα κάποιας πολεμικής τέχνης, ανάμεσά τους μπορούμε να εντοπίσουμε κοινούς «δεσμούς» και συγγενείς Αξίες.

     Οι «Έλληνες Κένταυροι», υπηρετώντας μία πολεμική τέχνη, επιδιώκουμε να παραμένουμε αριστείς του είδους, λόγος για τον οποίο επιλέγουμε πάντοτε τους καλύτερους να μας διδάξουν όχι μόνον το, αμιγώς, εφιπποτοξοτικό γνωστικό αντικείμενό μας, αλλά και όλο το πλαίσιο του πολέμου μέσα στο οποίο αυτό το αντικείμενο εντάσσεται. Και αυτό το πλαίσιο του πολέμου δεν μπορεί παρά να το γνωρίζει άριστα κάποιος που υπηρετεί στον κορυφαίο στρατό τούτης της εποχής, έναν στρατό με μακρότατη πολεμική Παράδοση και ηρωική δράση σε πολλά σημεία του πλανήτη μας καθ΄ όλη την διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του. Και αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον δικό μας Ιωάννη που μας λείπει και σίγουρα θα ήταν μαζύ μας, αν δεν συνέχιζε να παραμένει στο στρατόπεδο όπου εκπαιδεύει Συμπολεμιστές του στα ...πολύ δύσκολα!

     Έτσι, κατανοώντας το βαρύ καθημερινό φορτίο των εκπαιδευτικών καθηκόντων του στο στρατόπεδό του, θα θέλαμε να παρακαλέσουμε τον Ιωάννη να μας καθοδηγήσει ώστε να βελτιωθούμε, δείχνοντάς μας τον «δρόμο» με άξονα τις Αξίες και τα ιδανικά του στρατού τον οποίον ο ίδιος υπηρετεί, επισημαίνοντας ο,τιδήποτε θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε ως «Έλληνες Κένταυροι» προκειμένου να ενισχύσουμε την πολεμική μας «ουσία» και να βελτιώσουμε την μαχητική μας ποιότητα.

     Επειδή εκτιμούμε βαθύτατα το Ήθος αλλά και την σκέψη του Ιωάννη μας, του είμαστε ευγνώμονες που θα εμπλουτίσει τον ψυχισμό μας με ένα κείμενό του το οποίο σύντομα θα αναρτηθεί στο Ιστολόγιο της Ομάδος μας. Ας σημειωθεί ότι η παρούσα «σύνθεση» των «Ελλήνων Κενταύρων» έχει ήδη πολλούς αναμένοντες αναγνώστες που «διψούν» για κατευθύνσεις...

     Ευγνώμονες, οι «Έλληνες Κένταυροι»

ΟΙ ΙΠΠΕΙΣ ΤΟΥ CHANTILLY

 ΟΙ ΙΠΠΕΙΣ ΤΟΥ CHANTILLY

     Ανεξαρτήτως προς την όποια κριτική θα μπορούσε να ασκηθεί στους Γάλλους και στην Ακαδημαϊκή Ιππική που αναπτύχθηκε εις βάρος της ευημερίας του Ίππου στις αναγεννησιακές αυλές της Ευρώπης, η ευρύτητα πνεύματος η οποία πάντοτε θα πρέπει να μας χαρακτηρίζει επιτάσσει την αναγνώριση του σεβασμού προς την Παράδοση. Και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", ανεξαρτήτως των δικών της επιλογών, διαθέτει την οίκοθεν νοούμενη ευρύτητα της αναγνωρίσεως κάθε αξίου εκτιμήσεως, προσώπου ή πράγματος, εν οις και η γαλλική ιππική Παράδοση η οποία, ανεξαρτήτως των λαθών και μειονεκτημάτων της δεν παύει να αποτελεί ψηφίδα της ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς.

     Το δικαίωμα εκφοράς γνώμης προϋποθέτει την κατοχή γνώσεως και είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" ενώ ήδη είχε ανακαλύψει την υπεροχή της Φυσικής Ιππικής δεν εδίστασε να σπουδάσει και την Ακαδημαϊκήν Ιππική, εσώκλειστος, στην Σχολή του Αυτοκρατορικού Ιπποφορβείου της Lipica ώστε να μπορεί να συγκρίνει και να έχει γνώμη. Και αυτή η γνώμη του η οποία, κατ΄ ανάγκην μεταφέρεται και στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" συντάσσεται με τον σεβασμό στην Παράδοση ανεξαρτήτως εθνικών και φυλετικών καταγωγών διότι, ακόμη κι ένα ψήγμα Παραδόσεως παραπέμπει σε ένα "εικαστικό" αποτέλεσμα Πολιτισμού. Γι αυτό και η δική μας Σχολή, ιστάμενη υπεράνω προκαταλήψεων οι οποίες δεν έχουν θέση σε μια σφαιρική κοσμοθέαση, είναι σε θέση να προσφέρει την αρτιότερην εκπαίδευση στους μαθητές της, ούσα σε θέση συγκρίσεων και βέλτιστων επιλογών διδασκαλιών. Και η περίπτωση του Chantilly την οποία, προ πολλών χρόνων, μελετήσαμε, μας παρέχει τα δικά της διδάγματα τα οποία λαμβάνουμε υπ΄ όψη.

     Ζωτικός "σπόνδυλος" της γαλλικής ιππικής Παραδόσεως, το Chantilly, μας "μεταφέρει" δια μέσου των αιώνων το ιππικό πνεύμα μιας χώρας με υψηλή συνεισφορά Πολιτισμού προς την γηραιά (και, δυστυχώς, "γηρασμένη"...) ήπειρο, εν αντιθέσει με την ολοκληρωτικώς, πλέον, εξαχρειωθείσα "Ελλάδα" της οποίας τα ιππικά "πράγματα" παραπέμπουν σε γυφτοκαταυλισμό υποβαλκάνιας χωματερής!

     Εδώ, η ίδια η Παιδεία ενός λαού υποβαστάζει σθεναρά τα ιππικά επιτεύγματα αιώνων και τα μεταλαμπαδεύει στους επερχομένους και όχι μόνον Γάλλους. 

     Και με υποστύλωμα τον ζωτικότερο σπόνδυλο μιας κραταιάς κοινωνίας, τον ίδιο τον Στρατό της στον οποίο είναι εμπεπιστευμένη η γαλλική Ιππική, παιδαγωγεί και εκπαιδεύει την νεότητα που επιλέγει να αποστασιοποιείται από τις, μοδάτες, παρδαλές σημαίες και τις ολέθριες σύριγγες!

     Εδώ, στα στιβαρά χέρια του Συνταγματάρχη Jean-Michel Faure, διοικητή της Στρατιωτικής Ακαδημίας "Cadre Noir" στην οποία ανήκει και η Ιππική Ακαδημία του Chantilly, διδάσκεται η γαλλική Ακαδημαϊκή Ιππική με την συστηματικότητα ενός σοβαρού κράτους και όχι του κράτους των "αρλεκίνων" της γραικίας οι οποίοι κατήντησαν την ελλαδική "Ιππασία" κομματικό προθάλαμο μιας χρεωκοπημένης αντιφασιστικής δημοκρατίας!

     Κυρίως, εδώ διδάσκεται η πειθαρχία σε Αξίες και στην τάξη που επιβάλλεται για την ευημερία μιας κοινωνίας, λέξεις άγνωστες στην φαιδρή "Ελληνική Ομοσπονδία Ιππασίας" στην οποία οι κομματικές ίντριγκες είναι το μόνο ...ιππικό αντικείμενο που ...διδάσκεται και αναπαράγεται!  

     Και εν αντιθέσει με τα εν ...γραικία ισχύοντα, η οργανωτικότητα της "Εθνικής Σχολής Ιππασίας" της Γαλλίας ακεραιώνει την επιτυχία του εγχειρήματος της εθνικής Ιππικής, είτε στην Saumur, είτε στο Chantilly, είτε στις Βερσαλλίες αφού, οι φωτισμένοι Μονάρχες, εν αντιθέσει με τους απαίδευτους ψοφοδεείς μαζοκράτες, αφήνουν πάντα πίσω τους ακλόνητα θεμέλια Πολιτισμού.

     Στο Chantilly, όμως, πέραν της Ιππικής, έχει την δική του θέση και το Ιππικό Θέατρο ως ακόμη μία μορφή υψηλής τέχνης!      

     Σ΄ αυτό το ιστορικό Ιππικό Κέντρο το Ιππικό Θέατρο έχει την δική του κυρίαρχη θέση και καλλιεργεί ως θέαμα, πλέον, το γαλλικό κοινό το οποίο, δι αυτού, ανανεώνει την εθνική Αισθητική του.

Βεβαίως και ως "Έλληνες Κένταυροι" επιμένουμε στις δικές μας Αξίες και πρότυπα, όπως επίσης και στην εναντίωση με τακτικές εκπαιδευτικής σκληρότητος οι οποίες στιγματίζουν την Ακαδημαϊκήν Ιππική, ταπεινώνοντας και, εν πολλοίς, πληγώνοντας τον Ίππο με στομίδες, μαστίγια, σπιρούνια, δίστυλα κλπ κλπ! Παρά ταύτα ποτέ δεν θα παύσουμε να συνιστούμε την ακόμη βαθύτερη σπουδή των όσων απορρίπτουμε εις διαρκή επικύρωση της ορθότητος των απόψεών μας, λόγος για τον οποίο συνιστούμε την προσεκτική παρακολούθηση του βίντεο του τίτλου! Διότι, οι διάκονοι της Ιππικής, είτε ως Ιππείς του Chantilly, είτε ως Ιππείς της Lipica, είτε ως "Έλληνες Κένταυροι" υποκείμεθα στην διαρκή υποχρέωση της μελέτης του ιππικού αντικειμένου ανεξαρτήτως εθνικών καταβολών, αδιαφόρως επιγραφικού "περιβλήματος", ως εντεταλμένοι της υπηρετήσεως του Ίππου και της ευημερίας του.