ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΫΛΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

 ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΫΛΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

     Oι πολεμιστές, σε όλο τον κόσμο, αποτελούν μια μεγάλη «οικογένεια» με κοινά χαρακτηριστικά και κοινές Αξίες. Κι αυτό σημαίνει ότι, ανεξαρτήτως αν, αφ΄ ενός, παρατηρούμε έναν μεγάλο Στρατό και, αφ΄ ετέρου, μια μικρή Ομάδα κάποιας πολεμικής τέχνης, ανάμεσά τους μπορούμε να εντοπίσουμε κοινούς «δεσμούς» και συγγενείς Αξίες.

Οι «Έλληνες Κένταυροι», υπηρετώντας μία κορυφαία πολεμική τέχνη, επιδιώκουμε να παραμένουμε αριστείς του είδους, λόγος για τον οποίο επιλέγουμε πάντοτε τους καλύτερους να μας διδάξουν όχι μόνον το, αμιγώς, εφιπποτοξοτικό γνωστικό αντικείμενό μας, αλλά και όλο το πλαίσιο του πολέμου μέσα στο οποίο αυτό το αντικείμενο εντάσσεται. Και αυτό το πλαίσιο του πολέμου δεν μπορεί παρά να το γνωρίζει άριστα κάποιος που υπηρετεί στον κορυφαίο Στρατό τούτης της εποχής, έναν Στρατό με μακρότατη πολεμική Παράδοση και ηρωική δράση σε πολλά σημεία του πλανήτη μας καθ΄ όλη την διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του. Και αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον δικό μας Ιωάννη που μας λείπει και σίγουρα θα ήταν μαζύ μας, αν δεν συνέχιζε να παραμένει στο στρατόπεδο όπου εκπαιδεύει Συμπολεμιστές του στα ...πολύ δύσκολα!

     Έτσι, κατανοώντας το βαρύ καθημερινό φορτίο των εκπαιδευτικών καθηκόντων του στο στρατόπεδό του, παρακαλέσαμε τον Ιωάννη να μας καθοδηγήσει ώστε να βελτιωθούμε, δείχνοντάς μας τον «δρόμο» με άξονα τις Αξίες και τα ιδανικά του Στρατού τον οποίον ο ίδιος υπηρετεί, επισημαίνοντας ο,τιδήποτε θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε ως «Έλληνες Κένταυροι» προκειμένου να ενισχύσουμε την πολεμική μας «ουσία» και να βελτιώσουμε την μαχητική μας ποιότητα.

     Επειδή εκτιμούμε βαθύτατα το Ήθος αλλά και την σκέψη του Ιωάννη, του ζητήσαμε να εμπλουτίσει τον ψυχισμό μας με ένα κείμενό του, για να το αναρτήσουμε στο Ιστολόγιο της Ομάδος μας. Και ο Ιωάννης, παρά τον φόρτο των καθηκόντων του ανταποκρίθηκε ώστε, σήμερα να το παραθέτουμε εν συνεχεία. 

    

Ποιος, όμως, είναι ο συνδετικός κρίκος που γεφυρώνει τους χαρακτήρες ενός μεγάλου τακτικού Στρατού, όπως της "Λεγεώνας των Ξένων" και της μικρής τακτικής Σχολής μιας αρχέγονης πολεμικής τέχνης, όπως των "Ελλήνων Κενταύρων"; Τίποτε λιγότερο από την υπηρέτηση της κοινής Ιδέας της "άυλης Πατρίδος" γνωστού όντος ότι η μεν "Λεγεώνα των Ξένων" αποτελεί από μόνη της "Πατρίδα" των Ανδρών της, ενώ η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" συντάσσεται με τα πρότυπά της, τους Έλληνες Στρατιώτες της αναγεννησιακής Δύσεως οι οποίοι είχαν επίγνωση της στερήσεως Πατρίδος αγωνιζόμενοι να την αναστήσουν εκ του τάφου της ρωμαϊκής κατακτήσεως.   

     H «Λεγεώνα των Ξένων» ως στρατιωτικός θεσμός, έχει μιαν ιδιαίτερη σημασία για όσους, ποικιλοτρόπως, στερούνται Πατρίδος διότι, αφ΄ εαυτού της, ακεραιώνει την ουσιαστικότερη μορφή της Πατρίδος η οποία παραμένει ιδέα υπαρκτή, όσο και ανέγγιχτη! «LEGIO PATRIA NOSTRA» είναι το ρητό της και σημαίνει «ΛΕΓΕΩΝΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ», δηλαδή, ένας ευρύτερος ορισμός της «Πατρίδος» χωρίς την αναγκαιότητα του «αντικρύσματος» (υλικού)  εδάφους, αφού, όπως ήδη σημειώσαμε πρόκειται, πρωτίστως, περί άυλης Ιδέας!

     Διερμηνεύοντας, όλα τούτα, κατά τα καθ’ ημάς, η απώλεια της Ελλάδος στη μάχη της Λευκόπετρας και η, έκτοτε, διαρκής αποστέρηση Πατρίδος στους απομένοντες ελάχιστους Έλληνες, συνιστά για όλους μας μια διαρκή υποχρέωση ανασυστάσεως της Ελλάδος όχι μόνον ως ιδεατής Πατρίδος (κάτι το οποίο ουδέποτε έπαυσε υπάρχον) αλλά και υλικής, με πάτριον έδαφος! Και προς αυτή την κατεύθυνση εκινήθησαν για πρώτη φορά μετά από αιώνες «ενταφιασμού» της Ελλάδος, οι Έλληνες Στρατιώτες της αναγεννησιακής Δύσεως οι οποίοι άφησαν πίσω τους μιαν ηρωική εποποιία πολεμικού καθήκοντος, αλλά και καθοριστικής συνεισφοράς στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό.

     Με εχθρούς τους, κυρίως, τους ανελληνίστους ανατολικο-Ρωμαίους, τους ανιστορήτως αποκαλουμένους «Βυζαντινούς» και, δευτερευόντως τους Οθωμανούς, με συμμάχους τους, λαμπρούς Ηγεμόνες της Δύσεως, εκείνοι οι Έλληνες Στρατιώτες όπως τους περιέγραψε ο αείμνηστος εθνικός Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας εμπνέουν κι εμάς, τους «Έλληνες Κενταύρους» ως πρότυπα ηρωικού βίου αξίου μιμήσεως.

     Όμως, οι Έλληνες Στρατιώτες της αναγεννησιακής Δύσεως, πρωτίστως, κατέδειξαν την σημασία της άυλης Πατρίδος, εκπροσωπώντας οι ίδιοι, ακόμη και ως άτακτο σώμα, μιαν απτήν υπόσταση ζώσας Πατρίδος, Ελληνικής Πατρίδος, ακόμη και εν καιρώ πλήρους αποσυνθέσεώς της.       

Πόσο βαρύνουσα, διαχρονική και πάντα επίκαιρη παραμένει η έννοια της «άυλης Πατρίδος» και πως υπηρετείται από όσους στερούνται Πατρίδος συναισθανόμενοι την υψηλή σημασία της; Aπό πόσο διαφορετικά «οχυρά», με πόσο διαφορετικούς «σχηματισμούς», υπό πόσο διαφορετικά «εμβλήματα» και με πόσο διαφορετικά «όπλα» μπορεί να προαχθεί αυτό το υψηλό ιδανικό της Πατρίδος η οποία, αν και άυλη, καθορίζει την αξιοπρέπεια των λαών και των αμυντικών μηχανισμών τους, τακτικών και ατάκτων; Εν συνεχεία μας απαντά ένα διακεκριμένο Μέλος των «Ελλήνων Κενταύρων»  που έχει λάβει μέρος σε 7 αιματηρές πολεμικές αποστολές, έχει τιμηθεί με 5 παράσημα Αξίας, υπηρετώντας επί 8 χρόνια στον καλύτερο Στρατό του κόσμου, και αναφέρεται στην "άυλη Πατρίδα" την οποία υπηρετούμε ποικιλοτρόπως όλοι όσοι παραμένουμε πατριώτες, αν και στερούμενοι Πατρίδος! Και η αναφορά του αυτή η οποία προέρχεται από το υστέρημα του απαιτητικού χρόνου του στο στρατόπεδο όπου υπηρετεί συνεχώς κι εκπαιδεύει πραγματικούς πολεμιστές ενός Στρατού του οποίου το ρητό γράφει “LEGIO PATRIA NOSTRA”, έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους μας διότι, ουσιαστικώς, πραγματεύεται την έννοια της άυλης Πατρίδος.  

O Συγγραφέας του άρθρου Ιωάννης επιχειρών.

     

Στην περίπτωση του δικού μας Ιωάννη, τα πέντε Αριστεία Ανδρείας τα οποία κατέκτησε μαχόμενος σε πεδία αιματηρών συγκρούσεων δεν είναι σαν εκείνα τα ..."τσιγκάκια" που ..."δωρίζουν" οι διάφορες, εγκάθετες, "Σακελλαροπούλου" στους απόλεμους ευνοουμένους τους των διαδρόμων του προεδρικού μεγάρου ή, το πολύ-πολύ, σε κομματικούς υπηκόους, τύποις, "στρατιωτικών" ...γραφείων οι οποίοι τα κρεμάνε στις στολές τους για να εντυπωσιάσουν τους σερβιτόρους της Λ.Α.Ε.Δ. όπου θα μπουκωθούν έναντι συμβολικού τιμήματος με ...μουσακάδες, διογκώνοντας τις ακόρεστες γαστέρες τους! Τα Αριστεία Ανδρείας του Ιωάννη αντιστοιχούν σε υπαρξιακές θυσίες τις οποίες δεν μπορούν ούτε καν να διανοηθούν οι ένστολοι υπαλληλίσκοι μιας, διεφθαρμένης, ανθυποβαλκάνιας δημοκρατίας.  

Το ίδιο γενναίος και ευφυής απεδείχθη και στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" όταν, σε ένα υπηρεσιακό του διάλειμμα βρέθηκε μαζύ μας για να μυηθεί στην πολεμική τέχνη μας και από την πρώτη στιγμή, σε φυσικό έδαφος και μακράν της ασφαλείας του Ιππευτηρίου, ίππευσε, διηύθυνε τον Ίππο του, τόξευσε εν κινήσει και, μάλιστα τόξευσε εν κινήσει και σε Μένδειο "κάθισμα" σαν πραγματικός Εφιπποτοξότης με την άνεση ενός έμπειρου έφιππου μαχητή και όχι πρωτοείσακτου αρχαρίου! Χαρακτήρες αυτής της περιωπής μας κάνουν ιδιαιτέρως υπερήφανους δικαιώνοντας τις προσδοκίες της Σχολής μας και, βεβαίως, δικαιώνοντας και ολόκληρη την Έφιππη Τοξοβολία υπογραμμίζοντας την υψηλή ποιότητα των προσωπικοτήτων που προσελκύει ως μία πραγματικά κορυφαία πολεμική τέχνη!     

Το Ήθος και οι πεποιθήσεις του δεν διεμορφώθησαν σε κλιματιζόμενα υπηρεσιακά γραφεία διότι σ΄ αυτά ούτε που σκέφθηκε να βρεθεί προκειμένου να ικανοποιήσει βιοποριστικές ανάγκες για τις οποίες συνδικαλίζονται ένστολοι και διαδηλώνουν για κάποιο παραπάνω επίδομα έξω από υπουργεία... Ο Συγγραφέας αυτού του άρθρου από νεαρή ηλικία επέλεξε τον πόλεμο και τράβηξε πολλές φορές την σκανδάλη για να καταφέρει ο ίδιος να επιβιώσει από επικίνδυνους εχθρούς είτε από εδάφους, είτε από θαλάσσης, είτε από αέρος, μιας και για στρατιώτες αυτού του επιπέδου ισχύουν όλα τα σενάρια μάχης σε όλα τα τερέν. Κι αυτή η τεράστια εμπειρία πολέμου την οποία απέκτησε καθιστά ακόμη σημαντικότερη την "φωνή" του για όλους εμάς που έχουμε την τύχη να τον "ακούσουμε"! Γι αυτό ας τον ...ακούσουμε προσεκτικά:  

     Τι είναι αυτό που κάνει έναν στρατό επιτυχημένο;

     Αν και αρχικά το ερώτημα φαντάζει φιλοσοφικό, έχει πολύ συγκεκριμένες πρακτικές απολήξεις.

     Μια πρώτη σκέψη ίσως θα ήταν "τα πιο εξελιγμένα όπλα", ή "η αριθμητική υπεροχή" και η ροή των πιθανών απαντήσεων στο ερώτημα μπορεί να περάσει από όλη την στρατιωτική γκάμα ειδικοτήτων, στρατιωτικών όπλων (πεζικό, πυροβολικό κλπ) και τέλος να φτάσει στην διοικητική μέριμνα και οτιδήποτε άλλο στηρίζει έναν στρατό από άποψη logistics.

     Τα εξελιγμένα οπλικά συστήματα όμως, όσο τεχνολογικά προηγμένα και αν είναι δεν μπορούν να κερδίσουν καμία απολύτως μάχη εάν δεν υπάρχουν οι στρατιώτες να τα χειριστούν. Η ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών στο Βιετνάμ απέδειξε πως η υπεροπλία δεν φέρνει την τελική νίκη.

     Οι Βιετκόνγκ ακολουθώντας πιστά και έχοντας ως "ιερό τους βιβλίο" τον "Ανταρτοπόλεμο" του Μάο έκαναν κυριολεκτικά κόλαση την ζωή των Αμερικανών μέχρι που τελικά αποσύρθηκαν ηττημένοι παρά τα τεχνολογικά θαυμάσια όπλα της εποχής τα οποία διέθεταν.

     Η αριθμητική υπεροχή επομένως;

     Οι μεγαλύτερες και πιο πολυσυζητημένες ιστορικές μάχες μας δείχνουν το αντίθετο.

     Η μάχη των Θερμοπυλών επί παραδείγματι, η πιο γνωστή ίσως μάχη στον κόσμο με τους 300 μαχητές της Σπάρτης οι οποίοι συνέτριψαν το ηθικό χιλιάδων Περσών στις Θερμοπύλες και οδήγησαν στην τελική νίκη της Ελλάδος απέναντι σε μια αχανή αυτοκρατορία.

     Το ίδιο και οι "Γαλλικές Θερμοπύλες" όμως, μια σχετικά άγνωστη μάχη στο Καμερόν του Μεξικού το 1863 όπου 62 Λεγεωνάριοι συγκρούστηκαν με 2000 πεζικάριους και ιππείς του Μεξικού, καθυστέρησαν τον Μεξικανικό στρατό για 18 ώρες (καθώς στις 18 ώρες τελείωσαν τα πυρομαχικά) και εφαρμόζοντας το <<Ad Unum>> οι 3 εναπομείναντες αλώβητοι Λεγεωνάριοι επιχείρησαν να επιτεθούν στους Μεξικανούς με εφ' όπλου λόγχη, εξαναγκάζοντας τον Μεξικανό διοικητή να δώσει την διαταγή καταπαύσεως του πυρός και την διακοπή της μάχης, αναφωνώντας "αυτοί δεν είναι άντρες μα δαίμονες μεταμορφωμένοι", επιτρέποντας στην γαλλική πλευρά να αποχωρήσει με τα όπλα της(!) αλλά και την σωρό του διοικητή τους.

     Οι 18 ώρες όμως που διήρκησε η μάχη του Καμερόν ήταν αρκετές για να μετακινηθούν τα υπόλοιπα γαλλικά στρατεύματα από τα μετόπισθεν και να επιτύχουν την τελική νίκη.

     Και η ηρωική εποποιία όμως του 1821 δεν βασίστηκε ούτε στους αριθμούς αλλά ούτε και στην τεχνολογική υπεροπλία, παρά μόνον στην "Ελληνική Ψυχή" της εποχής και στην επίτευξη της ελευθερίας εντός της ψυχής των τότε Ελλήνων πριν ακόμη ξεκινήσει η ίδια η επανάσταση.

     Οι φαινομενικά άσχετες αυτές μάχες μεταξύ τους παρά τους αιώνες που τις χωρίζουν έχουν ένα κοινό σημείο: την ψυχοσύνθεση του αποφασισμένου στρατιώτη.

     Καθώς ένας αποφασισμένος, αφοσιωμένος και απολύτως πιστός στην τελική νίκη στρατιώτης δεν κάμπτεται από κανένα τεχνολογικό μέσον και δεν έχει καμία σημασία γι' αυτόν η αριθμητική υπεροχή του εχθρού.

     Για τον στρατιώτη αυτόν δεν παίζει ρόλο εάν βρίσκεται επάνω σε ένα άλογο ή σε ένα άρμα Leopard, ούτε εάν έχει για όπλο ένα τόξο ή ένα τυφέκιο Armalite Rifle.

     Και εκεί ακριβώς θα μπορούσε να "συμπυκνωθεί" μια απάντηση στο γενικό αυτό ερώτημα: <<Η επιτυχία ενός στρατού κρίνεται μόνο από τον ίδιο τον στρατιώτη.>>

     Η έννοια όμως του στρατιώτη, όπως και όλες οι αιώνιες έννοιες έχουν σήμερα τραγικά διαστρεβλωθεί.

     Καθώς σήμερα οι πρώτες εικόνες που έρχονται στο νου του μέσου ανθρώπου στο άκουσμα της λέξεως "στρατιώτης" είναι το λιγότερο λανθασμένες. Όχι μόνον ασφαλώς στην Ελλάδα, όπου ο "στρατιώτης" έχει φτάσει να φαντάζει κάτι ανάμεσα σε δημόσιο υπάλληλο συντήρησης απαρχαιωμένων εγκαταστάσεων και μια υποχρεωτική αγγαρεία την οποία είναι υποχρεωμένος να κάνει για έναν χρόνο από τη ζωή του, αλλά σχεδόν σε όλο τον δυτικό κόσμο.

     Αρχικώς γιατί βασική προϋπόθεση για να μετατραπεί ένας πολίτης σε στρατιώτης, είναι η εθελοντική του ένταξη εντός ενός στρατού!

     Εάν κάποιος δεν επιθυμεί ο ίδιος έναν πολεμικό βίο, τότε όσα σχολεία και όσες εκπαιδεύσεις και αν περάσει, θα είναι πραγματικά χάσιμο χρόνου.

     Και αυτό συμβαίνει διότι, όπως εξαιρετικά ο Πλάτων περιέγραψε στην πολιτεία, "δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για τα ίδια καθήκοντα".

     Όσοι λοιπόν είναι από την φύση τους "φτιαγμένοι" για να είναι στρατιώτες, έχουν μια φωνή μέσα τους η οποία τους ψιθυρίζει υπενθυμίζοντάς το σε όλη τους την ζωή, με πολύ χαμηλή φωνή αλλά χωρίς σταματημό.

     Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος, γνωρίσει πως η φύση του τον καλεί στον δρόμο αυτό, τότε σχεδόν αυτόματα διακατέχει και την δεύτερη βασική αρχή της στρατιωτικής ζωής: την Πειθαρχία.

     Καθώς η Πειθαρχία αυτή θα βρίσκεται ήδη ριζωμένη μέσα στην ψυχή του, δεν θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσπάθεια για να την διδαχθεί από τους εκπαιδευτές του. Είναι μια έμφυτη ικανότητα να εκτελέσει το καθήκον χωρίς να σκέφτεται, και αυτό το τελευταίο είναι ο τρίτος βασικός πυλώνας του μαχητή/ στρατιώτη.

     Η ικανότητα να "σβήνει" το μυαλό και να μην σκέφτεται, "εάν η Α' εντολή είναι σωστή" ή "αν το Β' σχέδιο δράσης είναι λανθασμένο". Μια κατάσταση νοητικού Ζεν είναι απαραίτητη όπου μοναδικός στοχασμός είναι ο ΑΝΣΚ ο οποίος του έχει ανατεθεί, και τίποτε άλλο πέραν αυτού.

      Όσο απλό και αν ακούγεται, είναι ίσως το δυσκολότερο από όλα όσα πρέπει να διδαχθεί ένας μαχητής: "να μην σκέφτεται", όσο παράλογο και αν αρχικά ακούγεται - καθώς εάν ο κάθε στρατιώτης σκέφτεται, κρίνει και μετατρέπει κατά πως θεωρεί ο ίδιος καλύτερα το σχέδιο δράσης τότε δεν μιλάμε για στρατό ή ένα ενιαίο σύστημα μάχης, αλλά περί οχλοκρατίας, η οποία είναι νομοτελειακά καταδικασμένη να ηττηθεί.

     Τέλος, ειδικά σήμερα με το διαδίκτυο είναι απειράριθμες οι τεχνικές και στρατηγικές πληροφορίες οι οποίες μπορεί να αποκτήσει κανείς σχετικά με την μάχη, από τις τακτικές του Θεμιστοκλέους στην μάχη της Σαλαμίνας έως την "Τέχνη του Πολέμου" του Σουν Τζου αλλά μέχρι και εντελώς πρακτικά βίντεο με εκκένωση κτιρίων και μάχης στον αστικό ιστό από τις καλύτερες μονάδες των ΗΠΑ. Η τεχνογνωσία είναι σχεδόν στιγμιαία μεταδιδόμενη πλέον.

      Το κυριότερο λοιπόν είναι: να βρούμε εμείς οι ίδιοι Μέσα μας τον δρόμο αυτόν τον οποίο οδηγεί έναν φαινομενικά απλό άνθρωπο να μετατραπεί σε έναν εξαιρετικό μαχητή. Να <<Θυμηθούμε>> ποιοί είμαστε.

     Είναι δεδομένο πως οι κακουχίες σκληραίνουν την ψυχή και το σώμα, και πως οι σημερινές ανέσεις του δυτικού κόσμου είναι ένας "ψεύτικος θεός", γι' αυτό κλείνοντας θα ήταν απαραίτητο να σημειωθεί πως το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για την δημιουργία ενός πολεμιστή, ξεκινώντας από τον εσωτερικό του κόσμο, είναι η "Ασκητική" του Καζαντζάκη.

     Η διαδικασία της δημιουργίας ενός τέτοιου πολεμιστή είναι επίπονη όπως η γέννηση ενός βρέφους.

     Και εάν επιτευχθεί αυτός ο δύσκολος, μα εφικτός εσωτερικός στόχος, τότε το σώμα είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσει!

     Καθώς χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, Δυσκολότερος πόλεμος είναι ο Εσωτερικός!     

Με την σεμνότητα του πραγματικού πολεμιστή και χωρίς ίχνος της υπερφίαλης συμπεριφοράς "προϊόντος" συνοικιακού γυμναστηρίου που εκτρέφει πεζοδρομιακούς τραμπούκους, ο Ιωάννης συνοψίζει την αριστοκρατικότητα του πολεμικού Ήθους αλλά και την μαχητικότητα του γενναίου στρατιώτη που τον δίδαξε η θητεία του στην δική του "άυλη Πατρίδα", μιαν "άυλη Πατρίδα" μακράν "πολιτικών" συσχετίσεων και παρερμηνειών, προς την οποία συνηγορεί και ο μεγάλος Johann Wolfgang von Goethe o οποίος έγραφε: «Από τη στιγμή που ο Ποιητής θέλει να ασκήσει μια πολιτική επιρροή, είναι υποχρεωμένος να προσχωρήσει σ΄ ένα κόμμα. Κι' από τη στιγμή που θα το κάμει αυτό, είναι χαμένος σαν Ποιητής' είναι υποχρεωμένος ν' αποχαιρετήσει την ελευθερία του πνεύματός του, το ήρεμο αντίκρυσμα των πραγμάτων και σ'  αντάλλαγμα να χώσει ως τ' αυτιά του το σκουφί της πνευματικής στενότητας και του τυφλού μίσους... Όπως σαν άνθρωπος κι όπως σαν πολίτης, κι ο Ποιητής μπορεί να αγαπά την πατρίδα του. Μα η πατρίδα εκείνων από τις δυνάμεις τους που είναι ποιητικές, το πεδίον της ποιητικής τους δραστηριότητας, είναι το αγαθό, το ευγενές και το ωραίο, που δεν είναι δεμένα με καμιά ιδιαίτερη επαρχία ή χώρα, μα που τους κυριεύουν, κι αυτοί τους δίνουν μορφή όπου τα βρίσκουν.» Και ο Άρης Δικταίος, επιμελητής της εκδόσεως "ΓΚΑΙΤΕ" (1955) επιπροσθέτει: «Γι αυτό το λόγο κ' η επαναστατική πράξη του "Γκαιτς φον Μπέρλιχινγκεν" είχε απήχηση μόνο αισθητική κι' όχι και πολιτική ». Και η ιδέα της "άυλης Πατρίδος" είναι πρωτίστως αισθητική, σε μιαν εποχή κατά την οποία η Αισθητική αποτελεί το ηθικό ζητούμενο προς ίαση των απαίδευτων και, ως εκ τούτου, κακαίσθητων κοινωνιών της. Kυρίως, δε, ο Ιωάννης, μας επιτρέπει να πιστέψουμε ότι ο λόγιος και πολεμιστής Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, εκείνος που με το ξίφος του και την πέννα του αγωνίστηκε για την ιδέα της άυλης Πατρίδος, εξακολουθεί τον αγώνα του δια μέσου των αιώνων, στην "Λεγεώνα των Ξένων", στην Ελλάδα, στην Ευρώπη! Kαι παρά την μεσολαβούσα απόσταση αιώνων όπως και ...χιλιομέτρων, από την Αθήνα ως την "Λεγεώνα των Ξένων" με συνέπεια ο Ιωάννης να παραμένει μακράν ημών, φαίνεται ότι πάντοτε ένας Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης βρίσκεται και πολεμά μαζύ μας υπηρετώντας την διαχρονική ιδέα της άυλης Πατρίδος!