«ΣΑΝ ΠΟΙΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ...

...ΩΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΙ ΜΑΚΡΙΑΘΕ Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ...»

     O Aρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων" Κωνσταντίνος Δαμιανάκης, χωρίς ποτέ να έχει "συναντήσει" μια φράση από ένα παλιό κείμενο του Ιδρυτή της Ομάδος, κατάφερε να την "οπτικοποιήσει" υπό την μορφή της συγγραφής ενός σεναρίου το οποίο υλοποίησε κινηματογραφικά ο Γιάννης Καπρούλιας, επαγγελματίας κινηματογραφιστής και επικεφαλής της "Medusa Visuals".

     Όπως και η αρχική, διαφεύγουσα, φράση, έτσι και το σενάριο του Κωνσταντίνου Δαμιανάκη αναφέρεται στη περιπλάνηση του κάθε ανθρώπου που χάνεται στον μακρύ και δύσβατο δρόμο της πνευματικής αλλά και υλικής αναζητήσεως, αγγίζοντας ακόμη και το βαθύτατο ζήτημα της προσφυγιάς με όλη την πολυπρισματικότητά του.

     Με άξονα αναφοράς τους μεταναστευτικούς λαούς της στέπας, αλλά και διευρύνοντας την μεταναστευτικότητα πέραν συνόρων αλλά και πέραν ηθικών ή υλικών "αναζητήσεων" όσων αποφασίζουν να περιπλανηθούν στο χρόνο και στον χώρο, ο σεναριογράφος καταφεύγει στη συμβολική αφαιρετικότητα για να καταδείξει τον ανήσυχο άνθρωπο που, αντιμέτωπος με την πολύμορφη αντιξοότητα, φτάνει τελικώς, στον προορισμό του που δεν είναι άλλος από την "γιούρτα" του, το σύμβολο της εστίας των λαών της στέπας.

     Ευρηματικότατος ο σεναριογράφος, αν και με πρωτόλειο έργο, ο Κωνσταντίνος Δαμιανάκης περιγράφει επιγραμματικά τις πτυχές που συρράπτουν την "περιπλάνηση", μυδραλλιοβολώντας τον θεατή με γρήγορες σκηνές-πυροβολισμούς που τον καθηλώνουν. 

     Και ο θρίαμβος του ανθρώπινου κουράγιου αποδόθηκε εντυπωσιακά από τον Γιάννη Καπρούλια στον επίλογο αυτού του σύντομου, μεν, βαθύτατου δε υπαινιγμού της λυτρωτικής περιπλανήσεως.

     Τα ανθρώπινα χέρια, αλληλέγγυα, συρρέουν για να στηρίξουν τον ιστό μιας σημαίας Αξιών που σκέπει όσους τολμούν να ανταλλάξουν τα δεσμά της αδρανείας τους με την ιαματική διάσχιση των οριζόντων του βίου, όπως αυτοί εκτείνονται αχανώς μπροστά σε όλες τις συνειδήσεις, ασχέτως αν λίγες από αυτές μπορούν να δουν, να εκτιμήσουν και να χαρούν, ρισκάροντας τη σιγουριά της "μετρημένης" και "σίγουρης" χαμοζωής.

     Η σκηνή finale του Γιάννη Καπρούλια είναι ο συμβολικότερος επίλογος αυτού που θα ήθελε να "σκιτσάρει' ο σεναριογράφος και μόνον γι αυτή την σκηνή ο χειριστής της κάμερας πιστώνεται ως συνδημιουργός.  

     Τα γυρίσματα έγιναν σε ξέφωτα του χιονισμένου Υμηττού κάτω από πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και με τη συμμετοχή Μελών της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" καθώς και Ίππων αλλά και υλικού-σκηνικών και κοστουμιών της ίδιας Ομάδος.

     Για τις ανάγκες των γυρισμάτων στήθηκε μία αυθεντική γιούρτα της στέπας που αποτελεί ιδιοκτησία των "Ελλήνων Κενταύρων", χειροποίητα κατασκευασμένη στην Ουγγαρία για την πρώτη επίδειξη Έφιππης Τοξοβολίας που είχε πραγματοποιήσει η Ομάδα στην 75η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης προσκεκλημένη της Ουγγρικής Πρεσβείας Αθηνών [2011].

     Το στήσιμο της γιούρτας ανέλαβαν και ολοκλήρωσαν σε εντυπωσιακό χρόνο μικρότερο και από εκείνον που χρειάστηκε το 2011 ο Ούγγρος κατασκευαστής της για να την στήσει στον χώρο της Διεθνούς Εκθέσεως, Μέλη των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Και το τελικό αποτέλεσμα, για όποιον γνωρίζει,θυμίζει σκηνικό στη περιοχή Khövsgöl της βόρειας Μογγολίας.

     H σκηνοθετική και σκηνογραφική κατεύθυνση του Αρχηγού των "Ελλήνων Κενταύρων" ήταν να μην υπάρξει επικέντρωση σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή και εποχή αλλά να αφεθεί ρευστή κάθε σχετική παράμετρος δοθέντος ότι η "περιπλάνηση" αποτελεί δικαίωμα, ή μάλλον, καθήκον κάθε ανθρώπινου ή άλλου πλάσματος.

     Βεβαίως, τα σκηνικά και κοστούμια δίνουν έμφαση σε μία συνενωμένη και πέραν συνόρων Ευρασία, με μία, επίσης, αυθεντική ούνικη σέλλα που συμβολίζει την εποχή των μεταναστεύσεων των ουραλοαλταϊκών πληθυσμών, μέρος των παραδόσεων των οποίων ακολουθεί και η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Η συγκεκριμένη σέλλα είναι μία κατασκευή του ουγγρικού Οργανισμού "Kassai" στον οποίο έχει μέρος των ριζών της η Ομάδα μας.

     Στα γυρίσματα περιλαμβάνονται και συναρπαστικές σκηνές Έφιππης Τοξοβολίας που αποτελεί "σήμα κατατεθέν" των λαών της στέπας και τις οποίες αποδίδει on camera ο εξαιρετικός Εφιπποτοξότης και Αρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων" Κωνσταντίνος  Δαμιανάκης.

     Πραγματικά, η έφιππη παρουσία και δράση του Αρχηγού των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν έχει τίποτε να "ζηλέψει" από έναν Ούνο της εποχής των μεταναστεύσεων.

     Σε έναν παράλληλο συμβολισμό δυτικών παραδόσεων, ο Υπαρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων" Εφιπποτοξότης Μάριος Ευθυμιάδης, έδωσε, επίσης, συναρπαστικές σκηνές έφιππης δράσεως με τις ιδιαίτερες ιππικές ικανότητες που τον διακρίνουν.

     Ιδιαίτερη η συμβολή του Εκπαιδευτή Σπαθασκίας της Ομάδος Σπυρίδωνος Νικόλη - Πρωτεσίλαου ο οποίος, αν και ασθενής με εποχιακή ίωση, όχι μόνον υπήρξε παρών στα γυρίσματα αλλά και μετέφερε όλα τα απαραίτητα υλικά καθώς και την γιούρτα, συμμετέχοντας και σε όλες τις σκηνές της περιπλανήσεως .

     Εντυπωσιακή και η έφιππη συμμετοχή του Εκπαιδευτή υπό επίβλεψη Γεωργίου Μυλωνόπουλου σε πολλές σκηνές δίνοντας μιαν άλλην εκδοχή, πέραν της γεωγραφικής Ασίας σε μιαν υπερκείμενη γεωγραφικών μηκών και πλατών, φανταστική,ήπειρο, ιππεύοντας χωρίς σέλλα, κατά τις ανατολικές ιππικές παραδόσεις.

     Η Χρυσούλα Ηλιάδη με το βρέφος της υπήρξαν πραγματικά αξιοθαύμαστοι πρωταγωνιστές, παραμένοντας έφιπποι συνεχώς καθ΄ όλη την διάρκεια των γυρισμάτων και άξιος θαυμασμού ο μικρός γιος της ο οποίος ούτε για μια στιγμή δε δυσανασχέτησε για την πολύωρη ...ίππευσή του στην ακούραστη αγκαλιά της μάνας του.

     Το ίδιο εντυπωσιακή και η Μαριλένα Δερβιτσιώτη σε ό,τι της ζητήθηκε,συμβάλλοντας στην δυτική εκδοχή με την "εικόνα" της.

     Και τα δύο κορίτσια μας, με τις ιππικές ικανότητές τους προσέθεσαν την καλύτερη "πινελιά" στο σενάριο αφήνοντας ό,τι ωραιότερο στην κάμερα από την παρουσία τους.

     Τέλος, από το γύρισμα δεν θα μπορούσαν να λείπουν και σκηνές Παραδοσιακής Τοξοβολίας που συντόνισε ο Εκπαιδευτής Τοξοβολίας της Ομάδος μας Νικόλαος Καραίσκος - Ακάδημος.

     Οι Συνασκούμενοι απέδωσαν τοξευτικές "ομοβροντίες" ενώ ο Γιάννης Καπρούλιας "αιχμαλώτιζε" σκηνές στη κάρτα μνήμης της κάμεράς του.

     Στα γυρίσματα χρησιμοποιήθηκαν και διάφορα τεχνικά μέσα ώστε να αποδοθούν παραστατικά και με δραματικότητα συνιστώσες όπως η πτήση βελών κλπ. Ο Γιάννης Καπρούλιας το φρόντισε με τον εξοπλισμό του και ο Αρχηγός της Ομάδος μας με την τεχνική του όταν με την go pro, καλπάζοντας και τοξεύοντας, κατάφερε να παρακολουθήσει τις τροχιές βελών που ο θεατής θα χαρεί "ζωντανές" στις σκηνές μάχης.

     Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" διαθέτει, πια, την δυνατότητα της παραγωγής ποιοτικού θεάματος και με την ζωτική συνεργασία του Γιάννη Καπρούλια χαράζει νέους ορίζοντες.

     Έτσι, στο τέλος των γυρισμάτων, η ικανοποίηση και η ζεστή διάθεση όλων ήσαν φωλιασμένες στις ψυχές όλων κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό του έργου που  καθένας είχε αναλάβει.

     Αυτή η "περιπλάνηση" μας βοήθησε όλους να ανακαλύψουμε ξανά [διότι έχει προηγηθεί κι άλλη ευκαιρία...] έναν άριστο συνεργάτη στο πρόσωπο του Γιάννη Καπρούλια της "Medusa Visuals".

     Επίσης, μας βοήθησε να ανακαλύψουμε την γοητεία των ευρασιατικών παραδόσεων που αποτελούν και συνιστώσες της ομαδικής μας καθημερινότητος.

     Καταφέραμε να κατανοήσουμε περισσότερο το τι σημαίνει "γιούρτα" για κάθε πρόσφυγα-προσφεύγοντα, είτε σε ηθικά, είτε σε υλικά οφέλη. Και τα δύο ανθρώπινα...

     Ανακαλύψαμε τη αποτρόπαιη εικόνα της εξουθενώσεως που εξαγνίζει κάθε δρομάρη της ζωής έτσι όπως διασχίζει τα πέρατα των οριζόντων σαν τους Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως, σαν τους γενοκτονημένους φυγάδες Ποντίους, σαν τους Μικρασιάτες πρόσφυγες που δε "συνωστήσθηκαν" σε κάποιαν αποβάθρα αλλά ξεριζώθηκαν βίαια από τις εστίες τους, σαν τους σύγχρονους μετανάστες που αποζητάνε μια "γιούρτα" διωγμένοι από τα δεινά μιας καταστροφής οπουδήποτε κι οποτεδήποτε...

     Τέλος, ανακαλύψαμε τον σεβασμό για κάθε ανικανοποίητο και αεικίνητο άνθρωπο που δεν τον βολεύει η πολυθρόνα του και δεν συμβιβάζεται με φθαρτά δεδομένα, αναζητώντας την δική του "Ιθάκη", "εστία", "γιούρτα" ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομάζεται όχι η τελική κατάληξη αλλά ένα ακόμη ενδιάμεσο ορμητήριο στην αέναη κίνηση. Kάπου "ακούσαμε" και τη φωνή του Paolo Conte να τραγουδάει την δική του "Τζένοβα" και το τι θα μπορούσε να σημαίνει για μας...

     Αφού, αυτό ακριβώς είναι και η ζωή, ένας σταθμός ανασυντάξεως των ανθρώπινων ονείρων στο ασταμάτητο κυνήγι του θηράματος που λέγεται "άπειρον"... ή και στάχτες που πυρώνουν πριν ξαναγεννήσουν από τ΄ αποκαίδια τους την ίδια την εξέλιξη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Το εγχείρημα αποτελεί μία συμπαραγωγή 

των "Ελλήνων Κενταύρων" με την Κοιν.Σ.Επ. "Ευρασιατικό Μονοπάτι"

και "υπόσχεση" του σεναριογράφου Κ. Δαμιανάκη είναι η μεταφορά του

σε αυτοτελή, εικονογραφημένη έντυπη έκδοση.

Πλήρες φωτογραφικό Λεύκωμα:

AΠΟ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ 

ΤΩΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ

     Το Παράρτημα των "Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος" διατηρεί σταθερά την "μοναστική" ιδιοτυπία μιας ασκήσεως σε μια μαγευτική Φύση.

     Και η τελευταία προπονητική ημερίδα του Παραρτήματος αυτού, στο ίδιο ενεργειακό φυσικό περιβάλλον απέδωσε μια 'περίκλειστη" αίσθηση αυτοσυγκεντρώσεως για τους συμμετασχόντες αλλά και για όλους εμάς που παρακολουθούμε τις εργασίες του.

     Ο επικεφαλής του Παραρτήματος, Εφιπποτοξότης Γεώργιος Σταυριανόπουλος-Ιφικράτης, επενδύει με αξιοσύνη την προσωπική του καλλιέργεια στην υποβοήθηση της αναπτύξεως των δεξιοτήτων των μαθητών του και το αποτέλεσμα είναι ορατό. Και, παρά την κενότητα μιας, δήθεν "εορταστικής" περιόδου προοριζόμενης να διασκεδάσει τις ψευδαισθήσεις ενός καταναλωτικού όχλου, το Παράρτημα των "Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος" δείχνει ότι εν μέσω μιας παρακμής μπορεί να διακονούνται υψηλές Αξίες.

     Κάτι ανάλογο εντοπίζουμε και στην λειτουργία του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" όπου, επίσης, αντί των κουραμπιδεομελομακάρονων φαίνονται άλλες ...Αξίες να τιμώνται.

     Κι εδώ, στην Κέρκυρα, μια ζενική ατμόσφαιρα στην "Αυλή" της Ομάδος μας φαίνεται να επισκιάζει τα ξενόφερτα καταναλωτικά "έθιμα" των ημερών, αντικαθιστώντας τα με Παραδοσιακή Τοξοβολία και ιαματική οργανική οξυγόνωση.

     Μπορεί η γεμιστή με κουκουνάρι γαλοπούλα να μην έχει θέση σε μια πολιτισμική παραδοσιακή τέχνη όπως στη Τοξοβολία, όμως, οι "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας" έδειξαν και πάλι ότι είναι επάξιοι συνεχιστές του Πολιτισμού των Επτανήσων, ενασχολούμενοι με την σωματική και, κυρίως, πνευματική βελτίωσή τους δια της ατραπού της καλλιεργείας του ενστίκτου τους.

    Με το ευρηματικό ασκησιολόγιο τους, οι "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας" κι αυτή την εβδομάδα πλησίασαν ακόμη περισσότερο την ουσία της ενστικτώδους Τοξοβολίας αφήνοντας "άλλους" ...βαρυστομαχιασμένους στο "γιορταστικό" τραπέζι που προμηθεύει πελάτες στα κατεπείγοντα των εφημερευόντων νοσοκομείων.

     Ο Χριστόφορος Κασφίκης και η Ειρήνη Ψαίλα, οι δύο επικεφαλής του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" και πάλι αναδεικνύονται σκαπανείς του Πολιτισμού, μαζύ με όλους τους -απανταχού- "Έλληνες Κενταύρους".

ΔΥΟ ΟΘΩΜΑΝΙΚΕΣ ΚΑΝΔΗΛΕΣ

     Κατανοητή η απορία του φίλου της Ομάδος μας και επισκέπτη του Ιστολογίου μας κ. Λ.Φ. ο οποίος, επισκεπτόμενος την σελίδα της Βιβλιοθήκης και των μουσειακών συλλογών μας, απόρησε για δύο Οθωμανικές κανδήλες, στέλνοντάς μας σχετικό μήνυμα. Πως θα μπορούσαν να είναι ανεκτά δύο τέτοια αντικείμενα στη συλλογή μιας Ομάδος, κατά τεκμήριο, Ελληνικής και πατριωτικής;  

     Οι, εν λόγω, δύο ορειχάλκινες Οθωμανικές κανδήλες του 19ου αιώνος προέρχονται από εμβληματικό τέμενος της Κωνσταντινουπόλεως και προσεφέρθησαν ως δώρο -με ειδική άδεια εξαγωγής του Τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού- προς τον Ιδρυτή της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" από διακεκριμένους Τούρκους με τους οποίους, πριν πολλά χρόνια, συναντήθηκε και συνομίλησε επί θεμάτων κοινού πολιτισμικού ενδιαφέροντος.

     Η μία από τις δύο κανδήλες λειτουργεί κανονικά ηλεκτροδοτημένη και ανεστραμμένη [με την Ημισέληνο προς τα κάτω] ενώ η άλλη, ανενεργή, είναι τοποθετημένη με την Ημισέληνο προς τα άνω, σπουδαία δώρα σπουδαίων Ανθρώπων μετά από μια σπουδαία συνάντηση η οποία ανέδειξε και πάλι την μεγάλη αλήθεια: Τα όσα πολλά διασυνδέουν λαούς μπορεί να ακυρώνουν τα όσα ελάχιστα, δυνατόν, να τους χωρίζουν. Και η πρόοδος της Ανθρωπότητος κρίνεται ζωτικώς εκ της κατανοήσεως αυτής της παραμέτρου.   

ΕΥΦΥΗΣ Ο ...ΜΕΣΣΗΝΙΟΣ

    Ακολουθώντας το δοκιμασμένο μονοπάτι της ταυτόχρονης συνδυαστικής εκπαιδεύσεως, ο επικεφαλής του Παρατήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" ενέπλεξε, ευφυέστατα, τη μικρή κορούλα του στην κοινωνικοποίηση της νέας, τετράποδης, "ανακαλύψεώς" του την οποία προορίζει ως μελλοντικό εκπαιδευτικό Ίππο του Παραρτήματός του.

     Έτσι, ο Αθανάσιος Ψωρομύτης, την φορά αυτή, αντί να ασχοληθεί ο ίδιος με την διασύνδεση του νεολέκτου Ίππου με τον Άμθρωπο, εμπιστεύθηκε την λεπτότατην, αυτή, αποστολή σε ένα βρέφος το οποίο μπορεί να διεκπεραιώσει κατά τον καλύτερο τρόπο τον ρόλο αυτό δεδομένης της αφοβίας του αλλά και του σεβασμού τον οποίο τρέφουν οι Ίπποι προς τα παιδιά.

     Η ευφυία του επικεφαλής των "Ελλήνων Κενταύρων   Καλαμάτας" δεν μας εκπλήσσει διότι, Άνθρωπος της φύσεως, όπως είναι, αν και μη διαπεπιστευμένος, είναι σε θέση να "οσφραίνεται" το σωστό "δρόμο" και να πορεύεται πάνω σ΄ αυτόν κατευθυνόμενος προς τον σωστό προορισμό τον οποίο, είμαστε σίγουροι, θα κατακτήσει.. Και η τελευταία επιλογή του έδειξε απολύτως ...επιτυχής.

ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ, ΜΟΛΙΣ, ΜΑΘΗΜΑ...

     Στο δεύτερό του, μόλις, μάθημα, ο σημερινός εκπαιδευόμενος αποδεικνύει και πάλι ότι με το σωστό σύστημα μπορεί ο καθένας να ιππεύσει με ασφάλεια, άνεση και, οπωσδήποτε, πρόοδο, όταν βρίσκεται σε χέρια σωστών Εκπαιδευτών οι οποίοι θεωρούν την Ιππική αντικείμενο σεβασμού, όπως είναι και όχι σαν εμπορεύσιμο προϊόν, όπως καθιερώθηκε από πλείστους όσους... Και τα αποτελέσματα αυτής της εκπαιδεύσεως είναι και πάλι εμφανή στο οπτικοακουστικό υλικό του μαθήματος.

     Αρχίζοντας από την Ιπποκομία της προετοιμασίας του Ίππου του, ο μαθητής καθαρίζει τα πέλματα με την αγκύλη υπό την άγρυπνη καθοδήγηση και επίβλεψη του Εκπαιδευτή του. Δεν είναι η "εργασία" αλλά η "επαφή" με τον τετράποδο Δάσκαλο που βοηθά τον μαθητή να κατανοήσει ασφαλέστερα και βαθύτερα την διδασκαλία.

     Πολύ σοφά, ο Εκπαιδευτής και Αρχηγός της Ομάδος μας Κωνσταντίνος, σε αυτό το μάθημα εισάγει τον μαθητή του στην σειραγώγηση, μια διαδικασία η οποία θα φέρει πιο κοντά μαθητή και Ίππο και θα βοηθήσει τον πρώτο να παρατηρήσει από το έδαφος τους βηματισμούς του Δασκάλου του που θα "αισθανθεί" στον στίβο.

     Έτσι, όταν εφιππεύσει ο μαθητής, θα έχει στην οπτική μνήμη του τον Ίππο κινούμενο με αποτέλεσμα η ενσυναίσθηση των καταστάσεων της ισορροπίας του να είναι καλύτερη και ο ίδιος ασφαλέστερος. Στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" επιμένουμε στην ασφάλεια των Ίππων και των μαθητών μας, ασχέτως τιμήματος των εργατωρών των αφιλοκερδώς προσφερομένων Εκπαιδευτών μας.

     Στα πάντοτε ατομικά και ποτέ "ομαδικά" μαθήματά μας, ο Εκπαιδευτής παρακολουθεί τον μαθητή του όπως και ο Κωνσταντίνος τον Ιωάννη στο συγκεκριμένο μάθημα, έτοιμος να παρέμβει για να διορθώσει. Στα μαθήματά μας δεν επιτρέπουμε σε κανένα δευτερόλεπτο να χαθεί διότι κάθε απώλεια οδηγεί σε απώλεια ενδιαφέροντος προς το ιππικό αντικείμενο, κάτι ασύμφορο για όλους.

     Χωρίς να είναι ούτε σε ηλικία, ούτε σε σωματική διάπλαση ιδανική, ο Ιωάννης όχι μόνον διηύθυνε με ακρίβεια τον ανεπίσακτο Ίππο του καθισμένος, χωρίς σέλλα, και χωρίς -βεβαίως- αναβολείς, στη ράχη του, αλλά και πέρασε απρόσκοπτα βαλβίδες επιτρέποντας στον Ίππο του πολλές διελεύσεις χωρίς ούτε μία φορά να σκοντάψει ή να δυσκολευτεί. Και όχι μόνον... 

     Εκπληκτικός ο Ιωάννης και στις άνετες διελεύσεις εν μέσω στενών διόδων που όριζαν διπλοί ορθστάτες, μια άσκηση διευθυντικού αλλά και ψυχολογικού χαρακτήρος που προετοιμάζει Ιππείς ακριβείας.. Ένα μάθημα, μόλις το δεύτερο, του ικανότατου μαθητή μας αλλά και του ικανότατου Κωνσταντίνου ο οποίος, μαζύ με τον Υπαρχηγό-Εκπαιδευτή Μάριο Ευθυμιάδη αποτελούν, πλεόν, υποδειγματικά στελέχη μιας ιππικής Σχολής.

     Και αυτό το, οφθαλμοφανώς, επιτυχέστατο μάθημα πιστώνεται με άριστα στον Ίππο-Δάσκαλο, στον εξαιρετικό μαθητή και στον Εκπαιδευτή Κωνσταντίνο, τελειώνοντας από εκεί όπου άρχισε, στη φάτνη, με Ιπποκομία. Ο μαθητής αποχαιρετά με αγάπη και φροντίδα τον τετράποδο Δάσκαλό του υπό την συνεχή επίβλεψη του Εκπαιδευτή του αφού η ευημερία του Ίππου προέχει στη Σχολή μας και εναποθέτει τον Ίππο στη φάτνη του με ευγνώμονες ευχαριστίες για όσα με την κόπωσή του μας προσέφερε και σήμερα.

ΔΥΟ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΠΑΘΕΣ 

ΕΠΟΧΗΣ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α'

     Περισσότερο από είκοσι χρόνια αυτές οι δύο Σπάθες παρέμεναν σε ένα υπέρθυρο της, σημερινής, έδρας της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" ανέγγιχτες, μαζύ με διάφορα άλλα ιστορικά αντικείμενα που σήμερα ανήκουν στην μουσειακή συλλογή της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας, ώσπου χρειάστηκε να αποκαθηλωθούν για να χρησιμοποιηθούν σε μία προγραμματισμένη βιντεοσκόπηση.

     Πρόκειται για δύο Σπάθες εποχής Βασιλέως Γεωργίου Α'του Πυροβολικού, όπως μαρτυρούν οι βασιλικοί θυρεοί αλλά και τα διασταυρωμένα πυροβόλα που φέρουν στις λαβές αλλά και στις λεπίδες τους.

     Με διαφοροποιήσεις στους υποφυλακτήρες αλλά και στις εγχαράξεις των δαμασκηνών λεπίδων τους, εκφράζουν την ίδια ιστορική εποχή του Δανού Μονάρχη και του ιδίου όπλου του Πυροβολικού και οι δύο.

     Οι λεπίδες φέρουν εκτενείς εγχάρακτες ανθοδιακοσμήσεις πολύ λεπτής τέχνης.

     Πέραν αυτών των διακοσμήσεων επί των λεπίδων υπάρχει και εγχάρακτος βασιλικός θυρεός.

     Επιπλέον, επί της "πτέρνας" της λεπίδος, αφ' ενός διαβάζουμε τον Γερμανό κατασκευαστή  της πόλεως Solingen, αφ΄ ετέρου την επιγραφή "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΑΘΗΝΑΙ". Τέλος, επί των λεπίδων, διαβάζουμε, εγχάρακτο, το επίγραμμα "ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ".

     Ευχαριστούμε τον Συνασκούμενο Σπυρίδωνα Νικόλη-Πρωτεσίλαο, Εκπαιδευτή Σπαθασκίας της Ομάδος μας, ο οποίος μας υπενθύμισε τις δύο αυτές ιστορικές Σπάθες της μουσειακής συλλογής μας και φρόντισε για την φωτογράφισή τους.

AΠΟΕΝΟΧΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ 

ΜΕ ...ΑΛΕΒΑΡΔΑ

     Περνώντας στην "πλευρά" του Ίππου ας προσπαθήσουμε να δούμε μέσα από την δική του θέαση μια ...αλεβάρδα εν μέσω των υπολοίπων οπτικών ερεθισμάτων που, ολόγυρα, τον περιβάλλουν. Σίγουρα, από την αντίληψη του Ίππου η αλεβάρδα ουδέποτε θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως αυτό που είναι, δηλαδή, ένα αγχέμαχο όπλο, αλλά ως ένα "κάτι" παρόμοιο με ό,τι του προκαλεί το οπτικό ερέθισμα ενός  πασσάλου, μιας κολώνας ηλεκτρικού δικτύου, ενός κορμού δένδρου, ή και μιας βακτηρίας... 

     Για τον Ίππο η αλεβάρδα, σε πολύ γενικές γραμμές, δεν αποτελεί τίποτε το ιδιαίτερο, όπως δεν αποτελεί και ένα δένδρο,  ε κ τ ό ς  εάν συνδέεται άμεσα με τον Άνθρωπο. Βεβαίως, μερικοί Ίπποι θεωρούν αφόρητη ακόμη την παρουσία ενός δένδρου, όμως πίσω από αυτή την αποστροφή θα πρέπει να αναζητηθεί στη συνδυαστική μνήμη τους μια οδυνηρή εμπειρία συνδεδεμένη ή όχι με τον Άνθρωπο. Στη περίπτωσή μας, η προοπτική ενός κινηματογραφικού γυρίσματος με την συμμετοχή Ίππων ιππευομένων από Ιππέα που φέρει αλεβάρδα μας υποχρέωσαν να ερευνήσουμε την συμβατότητα των Ίππων μας με αυτό το μεγάλο αγχέμαχο όπλο, διαπιστώνοντας ότι ο μεν ένας από τους, υπό εμπλοκή σεναρίου, Ίππος δεν είχε καμία ανησυχία από αυτό το "παράξενο" αντικείμενο, ενώ ο άλλος...

     Ο άλλος, λοιπόν, Ίππος έδειξε αμέσως την αποστροφή του προς την αλεβάρδα και, μάλιστα πολύ έντονα, παρά το ότι η σχέση του με τον φέροντα την αλεβάρδα κρίνεται αρμονικότατη. Η παρουσία του αγχεμάχου του ήταν τόσο δυσάρεστη ώστε δεν δέχονταν ούτε καν το ελεύθερο χέρι του Ανθρώπου που κρατούσε, με το άλλο, την αλεβάρδα, ασχέτως αν το συγκεκριμένο χέρι του είχε προσφέρει πάμπολλες φορές τροφή την οποία αποδέχθηκε ανεπιφύλακτα. Τώρα, η έντονη αποστροφή του προς το νέο "στοιχείο" είχε ενοχοποιήσει καταλυτικά στην αντίληψή του και τον φέροντα, ο οποίος ξεκίνησε την διαδικασία της αποενοχοποιήσεως πολύ ανεπαίσθητα και με μελετημένη "στρογγυλή κίνηση". Το ζητούμενο θα ήταν να υποβοηθήσει -χωρίς την άσκηση πιέσεως η οποία θα ήταν καταστρεπτική- τον Ίππο να μυρίσει το αντικείμενο του φόβου του "ταυτοποιώντας" το, σε ένα πρώτο στάδιο, ως ακίνδυνο.

     Έτσι, ο φέρων, κρατήθηκε σε μία "στρατηγική" απόσταση από τον Ίππο ώστε να μπορεί να τον επηρεάζει χωρίς, όμως, να προκαλεί την αρνητική αντίδρασή του προς την αλεβάρδα και πάντοτε με την τήρηση μιας αποστάσεως ώστε ο Ίππος, τελικώς, να μπορέσει να σταθεί κοντά στην αλεβάρδα για να την μυρίσει, κατόπιν χειρισμών που θα ακολουθούσαν.

     "Διαχώρισε" το οπτικό ερέθισμα του Ίππου σε τρεις "ζώνες", στην απολύτως ακίνητη και αποστασιοποιημένη αλεβάρδα, στο σώμα του και στο ελεύθερο χέρι του το οποίο άφησε διακριτικά και χωρίς να προκαλεί με περιττές κινήσεις και νεύματα. 

     Διατήρησε τον φυσιολογικό ρυθμό των αναπνοών του, απέφυγε επιμελώς να κοιτάξει στα μάτια τον Ίππο και χωρίς να κινεί τον βραχίονά του κίνησε αργά και ελεγχόμενα μόνον τα δάχτυλα του ελεύθερου χεριού του, προκαλώντας την συνδυαστική μνήμη του Ίππου να θυμηθεί ότι αυτή ήταν η εικόνα "εκείνες" τις στιγμές που από αυτό το χέρι έπαιρνε γευστικότατο καρπό... 

     Βεβαίως, τώρα, καρπός δεν υπήρχε αλλά το ερέθισμα είχε την ...παβλωφική αξία του. Ο Ίππος άρχισε να επικεντρώνεται στο ελεύθερο χέρι το οποίο του προξενούσε την βαρύνουσα συνδυαστική έλξη. 

     Σε βάθος ενός χρόνου διαφορετικού για κάθε Ίππο και με τον χειριστή διατηρώντας απολύτως την αρχική στάση του, αποφεύγοντας επιμελώς να ασκήσει την οποιανδήποτε πίεση, κάτι που θα ήταν καταστρεπτικό, περίμενε υπομονητικά από το ίδιο το ζώο να "εκμηδενίσει" την απόστασή του από το αντικείμενο του φόβου του. Και η "στιγμή" έφτασε με τον Ίππο να παραμερίζει την καχυποψία του αφήνοντας την εμπιστοσύνη του προς τον φέροντα Άνθρωπο να βαρύνει στην απόφασή του να πλησιάσει, τελικώς, την αλεβάρδα και να την μυρίσει, διαισθανόμενος, κάπως, την ακινδυνότητά της για την ύπαρξή του.  

     Όχι, ας μη φανταστεί κανείς ότι εδώ "τελειώσαμε" και τώρα ο Ίππος, συμφιλιωμένος με την αλεβάρδα θα την χρησιμοποιεί ως ...οδοντογλυφίδα του μετά από κάθε γεύμα. Τώρα, μόλις αρχίσαμε, διότι από αυτό το σημείο της εισαγωγικής ταυτοποιήσεως θα ξεκινήσει η διαδικασία της ολικής αποδοχής του αντικειμένου από τον Ίππο. Και μιλώντας για "ολική αποδοχή" εννοούμε την χρηστική κατάσταση της αλεβάρδας η οποία μεταβάλλεται συνεχώς με την κίνηση της χρήσεώς της προκαλώντας διαφορετικές αντιδράσεις στον Ίππο. Η εκπαίδευση του Ίππου προϋποθέτει έξυπνη σχεδίαση αναλόγως του ταμπεραμέντου του ζώου, μεγάλη υπομονή και απέραντη στη ...νιοστή αγάπη προς το εκπαιδευόμενο πλάσμα, όπως ακριβώς και προς τον Άνθρωπο.

     Κάπως έτσι θα έχουμε έναν υπέροχο συνεργάτη άφοβο, ώστε να μπορούμε πλάι του να εκτοξεύουμε ακόντιο χωρίς τον κίνδυνο να τρομάξει, ή να τον ιππεύουμε απολαμβάνοντας την σημαία μας να κυματίζει στο χέρι μας.

     Κάπως έτσι, θα απολαύσουμε τον Ίππο μας να αποδέχεται ακόμη και ασκήσεις ...Baranta με ένα περιστρεφόμενο κοντάρι σχεδόν στο ρύγχος του...

     Κάπως έτσι θα τον χαρούμε να περνά και μέσα από καπνούς  ή και φωτιές, όπως κάποτε χαρήκαμε έναν Ίππο που έφτασε κοντά μας ως ...αγρίμι και μεταβλήθηκε με υπομονή και αγάπη σε υποδειγματικό Ίππο Σχολής.