Κ Ε Κ Ρ Υ Μ Μ Ε Ν Α...

ΑΛΛΑ,  ΑΠΟ  ΠΟΙΟΝ  ΚΑΙ  ΓΙΑΤΙ;

     Ξεκινώντας το εγχείρημά μας για το ανέβασμα της παραστάσεως που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη διαπιστώσαμε ότι αυτός, o ιδιαίτερος Έλληνας λόγιος και πολεμιστής ήταν άγνωστος στους πολλούς! Όπως, ακριβώς, παραμένει αγνοημένη η πραγματική έναρξη της επαναστάσεως και πρώτη απελευθέρωση ελληνικού εδάφους από τον οθωμανικό ζυγό την οποία επέτυχε ο προεστώς του Αλποχωρίου Καλέντζης ήδη από τον 18ο αιώνα, παρά το ότι το γεγονός είναι ιστορικώς τεκμηριωμένο με σωρεία αναφορών σε ιστορικές πηγές εγκρίτων ιστορικών επιστημόνων και κρατικών αρχείων.

     ΠΟΙΟΣ, λοιπόν, κρατά "κεκρυμμένη" την ιστορική πραγματικότητα στην μετα-οθωμανική Ελλάδα και γιατί; Ποιος καλλιεργεί το ψεύδος ή την ιστορικήν ανακρίβεια "ταίζοντας" έναν λαό (;) με μία ακατάσχετη παραμυθολογία φθάνοντας μέχρι σημείου να διαδίδεται ότι ο σφαγέας του Ελληνισμού Winston Churchill ..επήνεσε τους Έλληνες λέγοντας, δήθεν, ότι "πολεμούν σαν ήρωες" (κάτι που ουδέποτε είπε!) ή ότι, δήθεν, ο Ισοκράτης αγωνιούσε για την ...δημοκρατία ενώ στον "Αρεοπαγιτικό" του σημείωνε:

"οὐδέποτ’ ἐν δημοκρατίᾳ κάκιον ἐπολιτεύθημεν"

"ουδέποτε εκυβερνήθημεν χειρότερον όσο στη δημοκρατία"

     Μα, ο μόνος που θα μπορούσε είναι αυτός που, πραγματικά, κυβερνά τούτο τον τόπο, είτε σαν εγκάθετος εξουσιαστής από τον (οθωμανό) κατακτητή, είτε μετά από από αυτόν ως απόλυτος συγκυριακός μονοκράτωρ επί αδρανών συνειδήσεων: η αλλόδοξη Εκκλησία που αφού απεκήρυξε, δια συνοδικού αφορισμού, τους εξεγερμένους επαναστάτες του 1821, μετά την επικράτηση της επαναστάσεως, την ανάγκη ...φιλοτιμία ποιουμένη, τους "εγκολπώθηκε" και κατασκεύασε επί των θυσιών τους το δικό της "αφήγημα" προς εξαγνισμό του ανόμου παρελθόντος της! 

Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΟΥ 1821

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟ Ε' ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ

[Το πρωτότυπο εκτίθεται στο Μουσείο Φαλτάιτς]

     Ασκώντας την "φαναριώτικη" εξουσιαστικότητά της επί του "νεότευκτου" και μηδέποτε ενηλικιωθέντος νεο-ρωμαίικου κράτους  η εκκλησία φρόντισε να διατηρήσει υποτεταγμένη (όπως από την προ αλώσεως εποχή) τον λογισμό των ρωμιών και χρησιμοποιώντας την δεισιδαίμονες απειλές της ως μέσον επιβολής κράτησε την ηγεμονική κοσμική κυριαρχία της, αδιάλειπτα, μέχρι σήμερα μασκαρεύοντάς την υπό το ράσο δίκην δοράς αγαθού προβάτου!

     Επικεφαλής του πλέγματος της εκκλησιαστικής εξουσίας σε λαϊκό, πλέον, επίπεδο, μια ορδή παραεκκλησιαστικών στρατευμένων που, με τις συνοδικές "ευλογίες", ανελάμβανε και αναλαμβάνει ρόλο φερεφώνου του ρασοφόρου εσμού, αλείφοντας βούτυρο στο παντεσπάνι του κλήρου αρπάζοντάς το από το στόμα των αφελών πιστών. Και, ασκώντας τον μίσθαρνο ρόλο τους αυτά τα παραεκκλησιαστικά φερέφωνα όλων των ειδών (θεολόγοι, "ιστορικοί" κλπ κλπ) εκτοπίζουν μεθοδικώς τους πραγματικώς αξίους συναδέλφους τους οι οποίοι τλιθενται στο περιθώριο μη δυνάμενοι, πλέον, να συνεισφέρουν σε επιστημονικότητα και αλήθεια.

     Και κάπως έτσι δια της ευνοίας της ανελλήνιστης εκκλησίας ο παραεκκλησιαστικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος "εξετόπισε" τον πραγματικό ιστορικό και αντικληρικό Νικόλαο Σάθα με πρόσχημα ότι ο τελευταίος δεν κατείχε ...πανεπιστημιακό τίτλο, λες και κατείχε πανεπιστημιακό τίτλο ως "αρχαιολόγος" ο Ερρίκος Σλήμαν ή ο λαμπρός Στυλιανός Κουμούτσος! 

     Είναι δε χαρακτηριστική η πλαστογράφηση της ιστορικής πραγματικότητος από αυτούς του παραεκκλησιαστικούς αρτηριοσκληρυντικούς και ευνοουμένους των ρασοφόρων οι οποίοι, όπου λέρωσαν χαρτί με την πέννα τους αλλοίωσαν την αλήθεια προκειμένου να φέρουν την Ιστορία στα "μέτρα" των αλλοδόξων εντολοδοτών τους, εγκαταλείποντας στο σκοτάδι τον εύπιστο λαό.

     Ένας από αυτούς και ο Μαργαρίτης Δήμιτσας ο οποίος συνέγραψε, υπό το αλλοιωτικό "φίλτρο" της εκκλησιαστικής υπαγορεύσεως, κάτι που δεν δίστασε να διαπράξει και στην περίπτωση του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη παραμορφώνοντας και παραχαράσσοντας την προσωπικότητα αλλά και την θρησκευτική πίστη του διακεκριμένου, αυτού, Έλληνος λογίου και πολεμιστή.     

     Παρά το ότι ο Μ. Δήμιτσας πρόσκειται στην εκκλησία, εν τούτοις δεν μπορεί να μη παραδεχθεί ότι η εκκλησία δεν εκινδύνευσε επί τουρκοκρατίας, αντιθέτως ...ενισχύθηκε, όπως ακριβώς συνέβη! Κυνισμός, διαφυγή εκ του ...έρκους οδόντων, ο ίδιος το γνωρίζει. Εμείς, μην έχοντας επ΄ αυτού καμίαν αμφιβολία, εξ αυτού ερμηνεύουμε και τα κίνητρα των εν συνεχεία.  

     Άλλωστε, πως να το αποφύγει το φερέφωνο όταν ο υψηλός υποβολέας, ο ίδιος ο επικεφαλής της εβραιοχριστιανικής εκκλησίας έχει ομολογήσει δημόσια τον "έρωτα" του δόγματός του με τον οθωμανό κατακτητή:

                        

     Kαι γνωστής ούσης της υποχρεωτικής, από παλαιότατης εποχής, της  τ ο υ ρ κ ι κ ή ς  υπηκοότητος του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο οποίος ορκίζεται πίστη στο  τ ο υ ρ κ ι κ ό σύνταγμα αναγνωρίζοντας ως έθνος του το  τ ο υ ρ κ ι κ ό  και ως πατρίδα του την  Τ ο υ ρ κ ί α  την οποία και υπηρετεί;

     Και πως ο προκαθήμενος αυτής της διεθνιστικής εκκλησίας εκπροσωπεί ένα δόγμα που αποτελεί παρέκταμα του σιωνισμού;

     Είναι εμφανές ότι όλα τούτα διαμορφώνουν ένα "πλαίσιο" απολύτως ξένο προς τον Ελληνισμό υπέρ του οποίου αγωνίσθηκαν οι Έλληνες Στρατιώτες στη Δύση, μεταξύ των οποίων και ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης!

     Ήδη, από την εποχή της καταρρεύσεως της αμαρτωλής και διεφθαρμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (την οποία ψευδώς οι νοθευτές της Ιστορίας αποκαλούν "Βυζάντιο") αλλά κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, είχε καταστεί "συνείδηση" στους, απομένοντες, 'Ελληνες η ασυμβατότητα του Ελληνισμού με τον εβραιοχριστιανισμό.

     Αλησμόνητη και η προδοτική κατά του Ελληνισμού ομολογητική "ρήση" του μητραλοία πατριάρχη Γενναδίου Σχολαρίου ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του πρώτου τοποτηρητή κατόπιν εντολής του οθωμανού Πορθητή.

     Και αυτή η πλήρης διάσταση μεταξύ Ελληνισμού και εβραιοχριστιανισμού διατηρείται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, αλλά αυτό αφορά στους συγχρόνους συρομένους πίσω από το αλλόδοξο δόγμα η οποίοι αναμηρυκάζουν μιαν επιπολής πίστη στον Ελληνισμό, υπηρετώντας στην πράξη τον αλλότριο γιαχβέ!

     Τι, όμως, να σχολιάσεις για μία μονοθεϊστική δοξασία της οποίας η δογματική "ρίζα" προέρχεται και καταλήγει στον αλλόδοξο γιαχβέ; Και, δυστυχώς το "Δευτερονόμιο" παραμένει ιερό βιβλίο της εβραιοχριστιανικής εκκλησίας!

     Οι Έλληνες Στρατιώτες στην αναγεννησιακή Δύση, όμως, εμάχοντο υπέρ Ελλάδος και μόνον και ήταν φυσικό το παραεκκλησιαστικό "σκυλολόι" και εχθρούς να τους θεωρεί και να θέλει να παραχαράξει τον λαμπρό αγώνα τους, κάτι που τελικώς κατάφερε με τον εσμό των "ιστορικών" φερεφώνων του, όπως ο Παπαρρηγόπουλος, ο Δήμιτσας ή και ο  Ζαμπέλιος ο οποίος δεν δίστασε να αναθεματίσει υπέρ της εβραιοχριστιανοσύνης τον ίδιο τον Ελληνισμό, τα Ελληνικά γράμματα και τον Πλάτωνα!

     Αλλά, ας επιστρέψουμε στον προκείμενο παραχαράκτη Μ. Δήμιτσα ο οποίος επιχειρεί την αλλοίωση της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη "βιογραφώντας" τον σε ...δύο, μόνον, σελίδες του, παραπάνω, βιβλίου του.

      Ο Μ. Δήμιτσας στο συγκεκριμένο βιβλίο του επιχειρεί να βιογραφήσει σημαντικούς Έλληνες της Αναγεννήσεως οι οποίοι διέδωσαν τις Αξίες του Ελληνισμού κατ΄ εκείνη την εποχή στην Ιταλία και Ευρώπη. Όμως, σκοπός απώτερος αυτής της συγγραφής, κάτι που εμφανίζεται σε πολλά σημεία της, είναι η παραχάραξη των παρουσιαζομένων προσωπικοτήτων ώστε να παρουσιασθούν ψιμυθιωμένες και ..."σύννομες" κατά πως θέλει η εκκλησία!

ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ

     Εξαντλώντας σε δύο, μόνον, ...σελίδες την προσωπικότητα του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, ο Μ. Δήμιτσας του αφαιρεί τον ηρωικό χαρακτήρα και, ούτε λίγο ούτε πολύ τον εμφανίζει να πνίγεται ενώ μετέβαινε σε ...επίσκεψη  φίλου του (!), σαν να επρόκειτο περί ενός ...απρόσεκτου ο οποίος κινούμενος άνευ σκοπού ασκόπως πλάι στο ποτάμι ...γλίστρησε και μη ξέροντας ...κολύμπι έχασε τη ζωή του! Αυτός, ο οποίος εν μέσω θυέλλης ξεκίνησε νύχτα έφιππος και φορώντας την πανοπλία του να διασχίσει ένα αγριεμένο ποτάμι για να μεταβεί να πολεμήσει και πνίγηκε όταν ο Ίππος του παραπάτησε και έπεσε μέσα στο ποτάμι με τον αναβάτη του ο οποίος παγιδεύθηκε από την βαρύτατη πανοπλία που φορούσε και εκ των συνθηκών δεν μπορούσε να αφαιρέσει ώστε να κολυμπήσει και να σωθεί!

     Αλλά το παραεκκλησιαστικό φερέφωνο δεν αρκείται σ΄ αυτό! Ασεβεί στη μνήμη του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη ο οποίος δια των ιδίων των γραπτών του όπου τιμά τους αρχαίους Θεούς υποδηλώνει και την πίστη του στην πατρώα Ελληνική θρησκεία, ενώ ο Μ. Δήμιτσας τον εμφανίζει και ως ...εβραιοχριστιανό:

     Ευτυχώς, για όσους η αλήθεια παραμένει Αξία βίου, η προσωπικότητα και το έργο του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη παραμένει ελληνοπρεπώς διαυγές και υπαρξιακώς πανάξιο! Τα υπέρ πατρώας Θρησκείας "scripta" του "manent" αενάως και οι Ύμνοι του στους Έλληνες Θεούς μας εμπνέουν ως αυθεντικές συνέχειες του Ελληνισμού παρά πάσαν ελπίδα των εχθρών του να τον αλλοιωσουν!

ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ
Ο Έλληνας πολεμιστής - ποιητής της Αναγεννήσεως

     Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" τιμώντας την εποποιία των Ελλήνων Στρατιωτών αλλά και πνευματικών ταγών της Αναγεννήσεως, ετοιμάζεται να αποτίσει φόρο Τιμής στον πολεμιστή και ποιητή Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη με μία εκδήλωση  η οποία θα περιλαμβάνει αναφορά στη ζωή και το έργο του και με "άξονα" τον μεγαλειώδη χαρακτήρα ενός Έλληνος που δεν γνώρισε Πατρίδα.

     Η εκδήλωση δομείται επάνω σε μία αφήγηση διανθισμένη με σκηνικά δρώμενα, όλα εκτελεσμένα από Μέλη των "Ελλήνων Κενταύρων"  σε κείμενα του Iδρυτή της Ομάδος Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη.

     Ο συγγραφέας του κειμένου σημειώνει:

Αυγούστου Πικαρέλλη: Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης

     Σκληρή η μοίρα των λαών που απεμπολούν τα ιερά και όσιά τους, σκληρή κι η μοίρα των Ελλήνων που άφησαν ορθάνοιχτο «φεγγίτη» για να τρυπώσει το ύπουλο, αλλόδοξο, αρπαχτικό που, πάνω απ΄ τον λόφο του Αρείου Πάγου κατάφερε να παρασύρει εκείνους που είχαν προαποφασίσει να …παρασυρθούν, επιλέγοντας τον αφανισμό τους.

     Ωστόσο, το σαράκι ενός εμφύλιου που κράτησε επί αιώνες είχε ήδη καταφέρει την υποταγή των Ελλήνων στους Ρωμαίους με αποτέλεσμα ο αλλόφυλος αγύρτης να μην αντιμετωπίσει καμιάν ισχυρήν αντίσταση στη διαβρωτική διείσδυσή του στην Ελλάδα, αλώνοντας την αθηναϊκή «καρδιά» της.

     Έκτοτε ο Ήλιος των Ελλήνων σβήνεικαι μια ατέλειωτη ερεβώδης νύχτα απλώνεται πάνω στην ελλάδα. Οι κάτασπροι φωτεινοί χιτώνες γαριάζουν απ΄τα κατάμαυρα ράσα κι οι ψυχές χάνουν την άλλοτε πλατωνική κι άλλοτε επικούρεια αλκή τους, υποκύπτοντας στο μονοθεϊστικό σκότος.

     Στα χρόνια της σοφίας και των σοφών κανένας θεός δεν ήταν «άγνωστος». Όλοι ήσαν γνωστοί με τα΄ όνομά τους και με το παράστημά τους, μ΄ όλα εκείνα τα «στολίδια» αλλά και τα ελαττώματα που ορίζουν τον, υπαρκτό, άνω θρώσκοντα αφού ο σοφός δεν δογματίζεται θεοκρατικά αλλά πορεύεται φυσιοκεντρικά.

     Σαν, όμως, κάμφθηκαν οι αντιστάσεις της αυτοσυντήρησης αυτού του λαού που επέτρεψε στον εαυτό του μιαν άπατη υπέλιξη καταντώντας έρμαιο ξενόφερτων σκυβάλων, το τίμημα της ενδοτικότητας ήταν αναμενόμενο: το ταπεινωτικό πισωγύρισμα από το φως στα ανήλιαγα έγκατα του σπηλαίου όπου, από τότε που βουβάθηκαν τα μακεδονικά όπλα και μέχρι σήμερα, εγκαταβιώνει αλυσοδεμένος στην ειμαρμένη δεσμών έκπτωσης κι ανοησίας.

     Σ’  αυτή την ατέλειωτη κατάμαυρη νύχτα της μονοθεϊστικής αλλόδοξης μισαλλοδοξίας της οποίας η αγριότητα συνοψίζεται στη φράση «ες έδαφος φέρειν», μονάχα μια ολιγάριθμη κάστα Ελλήνων πολεμιστών κατάφερε για λίγο να αναβλέψει και να ξαναντικρύσει κατάματα το λευκόχρυσο φως του ελληνικού Ήλιου: οι Έλληνες δρομάρηδες Στρατιώτες, οι ένεδροι υπέρ βωμών και εστιών, οι Estradioti!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης