ΠΟΙΟΣ, λοιπόν, κρατά "κεκρυμμένη" την ιστορική πραγματικότητα στην μετα-οθωμανική Ελλάδα και γιατί; Ποιος καλλιεργεί το ψεύδος ή την ιστορικήν ανακρίβεια "ταίζοντας" έναν λαό (;) με μία ακατάσχετη παραμυθολογία φθάνοντας μέχρι σημείου να διαδίδεται ότι ο σφαγέας του Ελληνισμού Winston Churchill ..επήνεσε τους Έλληνες λέγοντας, δήθεν, ότι "πολεμούν σαν ήρωες" (κάτι που ουδέποτε είπε!) ή ότι, δήθεν, ο Ισοκράτης αγωνιούσε για την ...δημοκρατία ενώ στον "Αρεοπαγιτικό" του σημείωνε:
"οὐδέποτ’ ἐν
δημοκρατίᾳ κάκιον ἐπολιτεύθημεν"
"ουδέποτε εκυβερνήθημεν χειρότερον όσο
στη δημοκρατία"
Μα, ο μόνος που θα μπορούσε είναι αυτός που, πραγματικά, κυβερνά τούτο τον τόπο, είτε σαν εγκάθετος εξουσιαστής από τον (οθωμανό) κατακτητή, είτε μετά από από αυτόν ως απόλυτος συγκυριακός μονοκράτωρ επί αδρανών συνειδήσεων: η αλλόδοξη Εκκλησία που αφού απεκήρυξε, δια συνοδικού αφορισμού, τους εξεγερμένους επαναστάτες του 1821, μετά την επικράτηση της επαναστάσεως, την ανάγκη ...φιλοτιμία ποιουμένη, τους "εγκολπώθηκε" και κατασκεύασε επί των θυσιών τους το δικό της "αφήγημα" προς εξαγνισμό του ανόμου παρελθόντος της!
Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΟΥ 1821
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟ Ε' ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ
[Το πρωτότυπο εκτίθεται στο Μουσείο Φαλτάιτς]
Ασκώντας την "φαναριώτικη" εξουσιαστικότητά της επί του "νεότευκτου" και μηδέποτε ενηλικιωθέντος νεο-ρωμαίικου κράτους η εκκλησία φρόντισε να διατηρήσει υποτεταγμένη (όπως από την προ αλώσεως εποχή) τον λογισμό των ρωμιών και χρησιμοποιώντας την δεισιδαίμονες απειλές της ως μέσον επιβολής κράτησε την ηγεμονική κοσμική κυριαρχία της, αδιάλειπτα, μέχρι σήμερα μασκαρεύοντάς την υπό το ράσο δίκην δοράς αγαθού προβάτου!
Επικεφαλής του πλέγματος της εκκλησιαστικής εξουσίας σε λαϊκό, πλέον, επίπεδο, μια ορδή παραεκκλησιαστικών στρατευμένων που, με τις συνοδικές "ευλογίες", ανελάμβανε και αναλαμβάνει ρόλο φερεφώνου του ρασοφόρου εσμού, αλείφοντας βούτυρο στο παντεσπάνι του κλήρου αρπάζοντάς το από το στόμα των αφελών πιστών. Και, ασκώντας τον μίσθαρνο ρόλο τους αυτά τα παραεκκλησιαστικά φερέφωνα όλων των ειδών (θεολόγοι, "ιστορικοί" κλπ κλπ) εκτοπίζουν μεθοδικώς τους πραγματικώς αξίους συναδέλφους τους οι οποίοι τλιθενται στο περιθώριο μη δυνάμενοι, πλέον, να συνεισφέρουν σε επιστημονικότητα και αλήθεια.
Και κάπως έτσι δια της ευνοίας της ανελλήνιστης εκκλησίας ο παραεκκλησιαστικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος "εξετόπισε" τον πραγματικό ιστορικό και αντικληρικό Νικόλαο Σάθα με πρόσχημα ότι ο τελευταίος δεν κατείχε ...πανεπιστημιακό τίτλο, λες και κατείχε πανεπιστημιακό τίτλο ως "αρχαιολόγος" ο Ερρίκος Σλήμαν ή ο λαμπρός Στυλιανός Κουμούτσος!
Είναι δε χαρακτηριστική η πλαστογράφηση της ιστορικής πραγματικότητος από αυτούς του παραεκκλησιαστικούς αρτηριοσκληρυντικούς και ευνοουμένους των ρασοφόρων οι οποίοι, όπου λέρωσαν χαρτί με την πέννα τους αλλοίωσαν την αλήθεια προκειμένου να φέρουν την Ιστορία στα "μέτρα" των αλλοδόξων εντολοδοτών τους, εγκαταλείποντας στο σκοτάδι τον εύπιστο λαό.
Ένας από αυτούς και ο Μαργαρίτης Δήμιτσας ο οποίος συνέγραψε, υπό το αλλοιωτικό "φίλτρο" της εκκλησιαστικής υπαγορεύσεως, κάτι που δεν δίστασε να διαπράξει και στην περίπτωση του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη παραμορφώνοντας και παραχαράσσοντας την προσωπικότητα αλλά και την θρησκευτική πίστη του διακεκριμένου, αυτού, Έλληνος λογίου και πολεμιστή.
Παρά το ότι ο Μ. Δήμιτσας πρόσκειται στην εκκλησία, εν τούτοις δεν μπορεί να μη παραδεχθεί ότι η εκκλησία δεν εκινδύνευσε επί τουρκοκρατίας, αντιθέτως ...ενισχύθηκε, όπως ακριβώς συνέβη! Κυνισμός, διαφυγή εκ του ...έρκους οδόντων, ο ίδιος το γνωρίζει. Εμείς, μην έχοντας επ΄ αυτού καμίαν αμφιβολία, εξ αυτού ερμηνεύουμε και τα κίνητρα των εν συνεχεία.
Άλλωστε, πως να το αποφύγει το φερέφωνο όταν ο υψηλός υποβολέας, ο ίδιος ο επικεφαλής της εβραιοχριστιανικής εκκλησίας έχει ομολογήσει δημόσια τον "έρωτα" του δόγματός του με τον οθωμανό κατακτητή:
Kαι γνωστής ούσης της υποχρεωτικής, από παλαιότατης εποχής, της τ ο υ ρ κ ι κ ή ς υπηκοότητος του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο οποίος ορκίζεται πίστη στο τ ο υ ρ κ ι κ ό σύνταγμα αναγνωρίζοντας ως έθνος του το τ ο υ ρ κ ι κ ό και ως πατρίδα του την Τ ο υ ρ κ ί α την οποία και υπηρετεί;
Και πως ο προκαθήμενος αυτής της διεθνιστικής εκκλησίας εκπροσωπεί ένα δόγμα που αποτελεί παρέκταμα του σιωνισμού;
Είναι εμφανές ότι όλα τούτα διαμορφώνουν ένα "πλαίσιο" απολύτως ξένο προς τον Ελληνισμό υπέρ του οποίου αγωνίσθηκαν οι Έλληνες Στρατιώτες στη Δύση, μεταξύ των οποίων και ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης!
Ήδη, από την εποχή της καταρρεύσεως της αμαρτωλής και διεφθαρμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (την οποία ψευδώς οι νοθευτές της Ιστορίας αποκαλούν "Βυζάντιο") αλλά κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, είχε καταστεί "συνείδηση" στους, απομένοντες, 'Ελληνες η ασυμβατότητα του Ελληνισμού με τον εβραιοχριστιανισμό.
Αλησμόνητη και η προδοτική κατά του Ελληνισμού ομολογητική "ρήση" του μητραλοία πατριάρχη Γενναδίου Σχολαρίου ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του πρώτου τοποτηρητή κατόπιν εντολής του οθωμανού Πορθητή.
Και αυτή η πλήρης διάσταση μεταξύ Ελληνισμού και εβραιοχριστιανισμού διατηρείται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, αλλά αυτό αφορά στους συγχρόνους συρομένους πίσω από το αλλόδοξο δόγμα η οποίοι αναμηρυκάζουν μιαν επιπολής πίστη στον Ελληνισμό, υπηρετώντας στην πράξη τον αλλότριο γιαχβέ!
Τι, όμως, να σχολιάσεις για μία μονοθεϊστική δοξασία της οποίας η δογματική "ρίζα" προέρχεται και καταλήγει στον αλλόδοξο γιαχβέ; Και, δυστυχώς το "Δευτερονόμιο" παραμένει ιερό βιβλίο της εβραιοχριστιανικής εκκλησίας!
Οι Έλληνες Στρατιώτες στην αναγεννησιακή Δύση, όμως, εμάχοντο υπέρ Ελλάδος και μόνον και ήταν φυσικό το παραεκκλησιαστικό "σκυλολόι" και εχθρούς να τους θεωρεί και να θέλει να παραχαράξει τον λαμπρό αγώνα τους, κάτι που τελικώς κατάφερε με τον εσμό των "ιστορικών" φερεφώνων του, όπως ο Παπαρρηγόπουλος, ο Δήμιτσας ή και ο Ζαμπέλιος ο οποίος δεν δίστασε να αναθεματίσει υπέρ της εβραιοχριστιανοσύνης τον ίδιο τον Ελληνισμό, τα Ελληνικά γράμματα και τον Πλάτωνα!
Αλλά, ας επιστρέψουμε στον προκείμενο παραχαράκτη Μ. Δήμιτσα ο οποίος επιχειρεί την αλλοίωση της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη "βιογραφώντας" τον σε ...δύο, μόνον, σελίδες του, παραπάνω, βιβλίου του.
Ο Μ. Δήμιτσας στο συγκεκριμένο βιβλίο του επιχειρεί να βιογραφήσει σημαντικούς Έλληνες της Αναγεννήσεως οι οποίοι διέδωσαν τις Αξίες του Ελληνισμού κατ΄ εκείνη την εποχή στην Ιταλία και Ευρώπη. Όμως, σκοπός απώτερος αυτής της συγγραφής, κάτι που εμφανίζεται σε πολλά σημεία της, είναι η παραχάραξη των παρουσιαζομένων προσωπικοτήτων ώστε να παρουσιασθούν ψιμυθιωμένες και ..."σύννομες" κατά πως θέλει η εκκλησία!
ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ
Εξαντλώντας σε δύο, μόνον, ...σελίδες την προσωπικότητα του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, ο Μ. Δήμιτσας του αφαιρεί τον ηρωικό χαρακτήρα και, ούτε λίγο ούτε πολύ τον εμφανίζει να πνίγεται ενώ μετέβαινε σε ...επίσκεψη φίλου του (!), σαν να επρόκειτο περί ενός ...απρόσεκτου ο οποίος κινούμενος άνευ σκοπού ασκόπως πλάι στο ποτάμι ...γλίστρησε και μη ξέροντας ...κολύμπι έχασε τη ζωή του! Αυτός, ο οποίος εν μέσω θυέλλης ξεκίνησε νύχτα έφιππος και φορώντας την πανοπλία του να διασχίσει ένα αγριεμένο ποτάμι για να μεταβεί να πολεμήσει και πνίγηκε όταν ο Ίππος του παραπάτησε και έπεσε μέσα στο ποτάμι με τον αναβάτη του ο οποίος παγιδεύθηκε από την βαρύτατη πανοπλία που φορούσε και εκ των συνθηκών δεν μπορούσε να αφαιρέσει ώστε να κολυμπήσει και να σωθεί!
Αλλά το παραεκκλησιαστικό φερέφωνο δεν αρκείται σ΄ αυτό! Ασεβεί στη μνήμη του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη ο οποίος δια των ιδίων των γραπτών του όπου τιμά τους αρχαίους Θεούς υποδηλώνει και την πίστη του στην πατρώα Ελληνική θρησκεία, ενώ ο Μ. Δήμιτσας τον εμφανίζει και ως ...εβραιοχριστιανό:
Ευτυχώς, για όσους η αλήθεια παραμένει Αξία βίου, η προσωπικότητα και το έργο του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη παραμένει ελληνοπρεπώς διαυγές και υπαρξιακώς πανάξιο! Τα υπέρ πατρώας Θρησκείας "scripta" του "manent" αενάως και οι Ύμνοι του στους Έλληνες Θεούς μας εμπνέουν ως αυθεντικές συνέχειες του Ελληνισμού παρά πάσαν ελπίδα των εχθρών του να τον αλλοιωσουν!
