Η ΛΑΘΟΣ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ
Ο γνώστης της Ιππικής και δη της Ιππασίας, έχει πάντα κατά νου ότι η σωστή κίνηση του Ίππου χαρακτηρίζεται από ρ υ θ μ ό, είτε αυτή η κίνηση είναι σε βάδην, είτε σε τροχάδην, είτε σε καλπασμό (βραχύ ή εκτενή). Κάθε βηματισμός, για να παρέχει ευστάθεια στον Ίππο θα πρέπει να είναι ομαλώς χρονισμένος και, ανεξαρτήτως ταχύτητος, θα πρέπει να ακολουθεί την αρμονία του "tempo" του. Όλοι οι βηματισμοί του Ίππου θα πρέπει να διακρίνονται από την αρμονία και την σταθερότητα ρυθμού, χωρίς απότομες εξάρσεις ή υφέσεις, χωρίς διακυμάνσεις που επιφέρουν διαταραχή της ισορροπίας του ζώου. Και ποτέ δεν ξεχνάμε ότι η Ιππασία είναι "μουσική" με όλους τους κανόνες αρμονίας του αποτελέσματός της.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι εκπαιδεύοντας έναν Ίππο ώστε να επιχειρεί σωστά όλους τους βηματισμούς του (συραγώγηση) θα πρέπει να σεβόμαστε το πλαίσιο και τους κανόνες κάθε βηματισμού ξεκινώντας από το βάδην, ακολούθως στο τροχάδην και καταλήγοντας στον καλπασμό. Αυτή είναι η υποχρεωτική κλιμάκωση στην συραγώγηση η οποία επιτάσσει την επιμονή στην ορθή εκτέλεση καθενός ενός εκάστου των βηματισμών και προς τις δύο κατευθύνσεις, αποκλείοντας την υπερπήδηση κάποιου βηματισμού ή την διαταραχή του ρυθμού τους.
Το περιεχόμενο μιας σωστής συραγωγήσεως η οποία δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τον συνολικό χρόνο των 20 λεπτών είναι: Βάδην εργασίας, τροχασμός, καλπασμός, τροχασμός, βάδην εργασίας και προς τις δύο κατευθύνσεις. Πριν και μετά, οι διαδικασίες της προθερμάνσεως και αποθερμάνσεως είθισται να εκτελούνται σε βάδην, εκτός κυκλοτερούς υπό συνθήκες χαλαρής ρυταγωγήσεως.
Δυστυχώς, παρατηρούμε, σχεδόν κατά κανόνα, το φαινόμενο κάποιων Εκπαιδευτών να επιχειρούν συραγωγήσεις με τον Ίππο σε υπερένταση αρχίζοντας από τροχασμό ή και καλπασμό, χωρίς προηγουμένως να τον έχουν συραγωγήσει σε βάδην, είτε διότι αποφεύγουν να επιμείνουν στον πρώτο βηματισμό λόγω ολιγωρίας, είτε διότι θεωρούν ότι οι ταχύτεροι βηματισμοί είναι σημαντικότεροι, διαπράττοντας μέγα λάθος!
Η ομαλή και ωφέλιμη εξάσκηση κάθε εξασκουμένου απαιτεί βαθμιαία και όχι απότομη κόπωση κάτι που είναι και επικίνδυνο για την υγεία του εξασκουμένου. Έτσι και η εξάσκηση του Ίππου στην βάδιση (συραγώγηση) απαιτεί την βαθμιαία έκθεσή του σε φυσική κόπωση, υπαγορεύοντάς μας να ξεκινούμε πάντοτε από το βάδην και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Επειδή ο Ίππος εξερχόμενος της φάτνης του, συχνά, επιδεικνύει ζωηρότητα κι ενθουσιασμό, η άμεση μεταγωγή του από την φάτνη στο κυκλοτερές όπου γίνεται η συραγώγηση τον παρασύρει σε άμεσο τροχασμό ή και καλπασμό, κάτι που θα πρέπει, όμως, να του "θεραπεύσουμε" ώστε η συραγώγηση, υποχρεωτικώς, να ξεκινά από βάδην. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο, βγάζοντας τον Ίππο από την φάτνη του, να τον ρυταγωγούμε επί κατευθύνσεως άσχετης προς το κυκλοτερές και αφού τον χαλαρώσουμε, κατόπιν να τον εισάγουμε στον χώρο συραγωγήσεως όπου θα ξεκινήσουμε την συραγώγηση σε βάδην. Και, όταν αυτό καταστεί "συνείδηση" για τον Ίππο τότε μπορούμε να τον εισάγουμε απευθείας από την φάτνη στο κυκλοτερές χωρίς πρόβλημα.
Άλλοτε, πάλι, εισάγουμε τον Ίππο στο κυκλοτερές ρυταγωγώντας τον και μετά από κάποιο μήκος ρυταγωγήσεως εκτείνουμε βαθμιαία τον συραγωγέα ενώ ο Ίππος συνεχίζει σε βάδην και ξεκινούμε την βάδην συραγώγηση μην επιτρέποντας στον Ίππο να αντιληφθεί την έναρξη της συραγωγικής διαδικασίας.
Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι νομίζουν ότι συραγώγηση είναι ο τροχασμός και ο καλπασμός, δηλαδή, οι ταχείς βηματισμοί, αγνοώντας την σημαντικότητα του βάδην που είναι και η βάση κινήσεως του Ίππου. Οι συγκεκριμένοι θεωρούν ότι με τον τροχασμό και τον καλπασμό θα κριθεί η ποιότητα του συραγωγικού έργου τους αλλά δεν ξέρουν ότι αυτό κρίνεται πολύ περισσότερο με την επίδειξη ενός αρμονικού βάδην σε βάθος ολοκληρώσεως ενός ιδανικού κύκλου. Βεβαίως, για τους συγκεκριμένους δεν τίθεται ζήτημα διότι δεν πρόκειται περί Εκπαιδευτών!
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον Ίππο να αναπτύξει πρωτοβουλία αποφυγής του βάδην και να περιφρονήσει τα παραγγέλματα του Εκπαιδευτή ο οποίος θα πρέπει να επιμένει στην ακριβή εκτέλεσή τους από τον εξασκούμενο Ίππο.
