ΠΑΡΙΣΙ-ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΓΟΔΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΤΗΣ VINCENNES

 ΠΑΡΙΣΙ-ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΓΟΔΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΤΗΣ VINCENNES

ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΓΟΔΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΤΗΣ VINCENNES

     Λένε ότι η σωστή διδασκαλία του διαλογισμού προϋποθέτει ...Δάσκαλο και είπαμε να ακολουθήσουμε το ...ρηθέν παρά πολλών και επαϊόντων! 

     Και παραμένοντας επί μακρόν στο Παρίσι, επιλέξαμε γι αυτή την βιωματική μάθηση την Μεγάλη Παγόδα του Δάσους της Vincennes, το έγκυρο, αυτό Βουδιστικό ευρωπαϊκό επίκεντρο ώστε να συναντήσουμε τον "Δάσκαλο" που θα μας χειραγωγούσε στην ορθή διαδικασία του διαλογισμού.

     Το Δάσος της Vincennes, αυτός ο άλλοτε κυνηγότοπος του υψηλού ενοίκου του γειτονικού Κάστρου (Château de Vincennes), περικλείει όχι μόνον μία συναρπαστική φύση με πολλά νερά και άγρια χλωρίδα αιώνων, αλλά κι έναν εσωτερισμό που αφήνει το ίχνος της διδαχής του στους διψασμένους για αυτοβελτίωση.

     Μέσα σ' αυτό το μοναδικό περιβάλλον την επαύριον θα ολοκληρώνονταν μια μακροχρόνια σπουδή που διήρκεσε πολλές ημέρες διαλογισμού, καταλήγοντας στην εμβάθυνση της αποκωδικοποιήσεως του Ζεν,  όπως το ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού με την καταληκτικήν εμπέδωση, πράγματι, να προκαλεί δάκρυα. Ανυπομονησία για το αυριανό ξημέρωμα στη Μεγάλη Παγόδα! Το Παρίσι μπορεί να γίνεται όμορφο παρά την ασκήμια που προσπαθούν οι "μεταμοντέρνοι" να του προσδώσουν...

     Οι αντιφασιστικές δημοκρατίες αποτελούν αηδιαστικούς κοπρώνες μέσα στους οποίους συναγελάζονται μόνον κόπρανα, καθήκον δε των διαφοροποιουμένων είναι ο αυτοθέλητος  διαχωρισμός των νοημόνων υπάρξεων τους από τις αποικίες των ανοήτων σκυβάλων. Αυτό και μόνον προϋποθέτει την επιβίωση των αξιών εν μέσω της παρακμής των ανάξιων και την αποτροπή του παρασυρμού των πρώτων στον νομοτελειακό αφανισμό των εσχάτων. Τούτο δε επιτάσσει και την επιλεκτική αποστροφή των νοημόνων από την οιανδήποτε διεκδίκηση εξουσιαστικότητος επί των ανοήτων, ευνόητου όντος ότι ουδεμία "σωτηρία" και υφ' οιονδήποτε πρόσχημα (δήθεν "σωτηρίας", π.χ.) των ανοήτων προσδοκάται όταν η ίδια η φύση (τους) τους έχει εκ γενετής καταδικάσει! 

     Και μέσα στο δεοντολογικό πλαίσιο  αυτού του αυτοθέλητου διαχωρισμού ήταν και η επιλογή της σημερινής "στιγμής" για περισσότερη εμβάθυνση στην ζενική παράμετρο, σε ένα ιδανικό σημείο της Ευρώπης, σε μια μοναδική "γωνία" του Παρισιού το οποίο φθίνει υπό το άλγος της εισβολής οικονομικών μεταναστών αλλά και της ηλιθιότητος των αυτοχείρων "ιθαγενών" του.

     Στη Μεγάλη Παγόδα, τούτη την φορά, μέσα σε ένα ευρύτερο τοπίο απείρου φυσικού κάλους που ευνοεί τον διαλογισμό και διευρύνει τα αντιληπτικά όρια. Στο Παρίσι, λοιπόν, στο Δάσος της Vincennes, στο επίκεντρο ενός πνευματικού Βουδιστικού Οργανισμού.

     Με ποια κριτήρια, όμως, έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου τόπου για ένα τέτοιο  διαλογιστικό αφιέρωμα? 

     Γιατί διαλέξαμε αυτό το σημείο όπου η πανίδα είναι τόσο γαλήνια κι εξοικειωμένη με τον Άνθρωπο, για τον σημερινό διαλογισμό μας?

     Αρχικώς, ποια φαίνεται να ήσαν τα κριτήρια επιλογής του τόπου ως σημείου ανιδρύσεως της Μεγάλης Παγόδας?

     Πρώτη προϋπόθεση ενός χώρου σοβαρής εργασίας, η φυσικότητα του, απηλλαγμένη από κάθε ανθρωποκεντρική αλλοίωση. Κι αυτό, οι ιδρυτές της Μεγάλης Παγόδας το έλαβαν υπ όψη!

     Δεύτερη προϋπόθεση είναι η καθαριότητα του χώρου η οποία θα πρέπει να είναι αψεγάδιαστη κι αυτό δείχνει ότι το στάθμισαν προσεκτικά και οι ανιδρύσαντες και οι διοικούντες την Μεγάλη Παγόδα.

     Τρίτη προϋπόθεση είναι η διασφάλιση της περιβαλλοντικής γαλήνης κι αν προσέξουμε την εικόνα ενός δρομέως ο οποίος τρέχει εν μέσω σμήνους πτηνών τα οποία παραμένουν απαθή και δεν ενοχλούνται από την κίνηση και τον θόρυβο του, τότε, θα καταλάβουμε πόσο ο παράγων "γαλήνη" χαρακτηρίζει αυτόν τον χώρο...  Κι απ' το σημείο αυτό, από την γαλήνη του περιβάλλοντος μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς, εξαρτάται και η επιτυχής "στρογγυλή κίνηση" μας η οποία είναι ο άξονας των ορθών χειρισμών κατά την διεκπεραίωση κάθε προσπάθειας μας, όπως επιμένουμε και κατά την εκπαίδευση νεολέκτου Ίππου στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Τετάρτη προϋπόθεση είναι η Αισθητική του περιβάλλοντος και η προστασία της χωρίς αναιδείς παρεμβάσεις δια των οποίων η ανθρώπινη κοινότητα προσχηματικώς υλοποιεί δήθεν για "αναπτυξιακούς" λόγους ενώ, στην πραγματικότητα εγκληματεί κατά της φύσεως προωθώντας ίδια, αυτής, μικρο-οικονομικά συμφέροντα.

     Κι όμως! Όσο κι αν αυτή η τετράδα των βασικών προϋποθέσεων για έναν χώρο σοβαρής εργασίας φαίνεται αυτονόητη, οι σύγχρονες κοινωνίες την καταπατούν ανοήτως και γίνεται ευκόλως αντιληπτή η απουσία σοβαρότητας από το αποτέλεσμα της προσπαθείας των πολιτών τους οι οποίοι μπορεί να αριστεύουν στην απόδοση τεχνοκρατικής αναπτύξεως, εν τούτοις, πάσχουν οικτρά στην συμμετοχή επί της ουσιώδους ζωής.

     Αντιθετως, η παγκόσμια εφιπποτοξοτική "οικογένεια" ορθώς "δεδιδαγμένη" από τον πρώτο διδάξαντα Kassai Lajos, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων", εντάχθηκε στο φυσιοκεντρικό πλαίσιο με ο,τι αυτό, πρακτικώς κι αισθητικώς συνεπάγεται, διακρινόμενη σε μια χορεία περιρρέουσας αντιφυσικότητος και ασκήμιας, ομοίως δε και η Μεγάλη Παγόδα εντάχθηκε στο ίδιο φυσιοκεντρικό πλαίσιο.

     Και, σήμερα, σ' ετούτο τον ιδανικό φυσικό χώρο, στο Δάσος της Vincennes με την βοήθεια δύο εξαιρετικών Δασκάλων το ζεν έγινε ακόμη πιο κατανοητό και η μυητική διαδικασία πιο ολοκληρωμένη, ενώ επιβεβαιώθηκε το ρηθέν ότι ο Δάσκαλος είναι απαραίτητος για την εισαγωγή σ' αυτό το πνευματικό μονοπάτι.

     Δυστυχώς, στη βαλκανική γραικία η οποία μετατρέπεται σε στάχτη από την ηλιθιότητα των κατοίκων της, όλα αυτά παραμένουν ακατανόητα και σε τούτο τον τόπο ούτε η φύση, ούτε η καθαριότητα, ούτε η γαλήνη του περιβάλλοντος και, προ παντός, ουτε η Αισθητική έχουν κάποιο νόημα...

     Όμως, στην Vincennes, όλες αυτές οι προϋποθέσεις, μαζύ με δύο εξαιρετικούς Δασκάλους, στάθηκαν αρωγοί διαλογιστικής εμβαθύνσεως στο Ζεν και μια επαλήθευση και της συντάξεως προς αυτές τις κρίσιμες παραμέτρους των επιλογών της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" στους χώρους των δράσεων της.

     Από την Μεγάλη Παγόδα της Vincennes πήραμε διαλογιστικές κατευθύνσεις πολύτιμες και μιαν άυλη σμίλη βάθυνε τις αύλακες της ...φαιάς ουσίας μας! Όμως, η εύνοια του χρονισμού συνεπλήρωσε την προσφορά αυτής της σμίλης με ένα ακόμη ανεκτίμητο δώρημα...

     Ωστόσο μάθαμε να επαναλαμβάνουμε ένα υποστηρικτικό ασκησιολόγιο και, μάλιστα υπό διαφορετικές συνθήκες και σε διαφορετικούς τόπους.

     Και επαναλάβαμε αυτό το ασκησιολόγιο στα υπέροχα φυσικά σημεία του Δάσους της Vincennes, βεβαίως και εκτός Μεγάλης Παγόδας.

     Παρίσι, δεν είναι ούτε ο Πύργος του Άιφελ, ούτε η Disneyland, ούτε τα τυρια camembert... Παρίσι είναι μια ευκαιρία διεισδύσεως σε έναν, παραπέρα, στοχασμό που κάθε ταξίδι σου προσφέρει κι εναπόκειται σε σένα το αμιγώς υλικό ταξίδι να το αναδείξεις σε πνευματικό.

    Ευγνωμοσύνη προς τους δύο Δασκάλους που απεδείχθησαν λαμπρό τεκμήριο ορθότητος του δόγματος ότι η μύηση χρειάζεται Δάσκαλο! 

     Και αυτοί και η Μεγάλη Παγόδα έχει την ευγνωμοσύνη μας για τούτη την διαλογιστικήν εμπειρία.

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΠΑΡΙΣΙ-ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ZINGARO" Μέρος 2ον ΘΕΑΤΡΟ "ΖINGARO"

 ΠΑΡΙΣΙ-ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ZINGARO"

Μέρος 2ον

 

ΘΕΑΤΡΟ "ΖINGARO"

     Μετά την "επιδρομή" μας στην Ιππικήν Ακαδημία των Βερσαλλιών όπου στεγάζεται η Σχολή Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" του μεγάλου Bartabas, τούτη την φορά σχεδιάσαμε μιαν ακόμη ...καταδρομικήν επίσκεψη στις κλειστές (αυτό τον καιρό) εγκαταστάσεις όπου δίδονται οι παραστάσεις του "Zingaro", στην αντίθετη πλευρά του Παρισιού, στο 176 της λεωφόρου Jean Jaures, στη περιοχή Aubervilliers.

     Η πολιτική της "ερμητικότητος" είναι εμφανής όπου ..."Bartabas" αλλά εμείς βρεθήκαμε για 40 ολόκληρες μέρες στο Παρίσι όχι για να χασομερήσουμε στο "Moulin Rouge" αλλά για να μελετήσουμε, ακριβώς, τα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro"  ώστε να βοηθηθουμε στην ανάπτυξη της δικής μας Σχολης Ιππικού Θεάτρου, των "Ελλήνων Κενταύρων". Δυστυχώς, οι υστερήσεις της Ελλάδος πολλές και ποικίλες και ως Έλληνες είμαστε υποχρεωμένοι να πασχίζουμε για την αναπλήρωση των ελλείψεών της χώρας μας ακόμη και με καταδρομικά εγχειρήματα τα οποία, πάντως, χαρακτηρίζονται από σεβασμό στον όποιον αρωγό μας. Για αυτό κι ενώ η φωτογραφική “συγκομιδη" μας ήταν και σε αυτή την περίπτωση μεγάλη, εν τούτοις ελάχιστες φωτογραφίες θα δημοσιοποιήσουμε.

     Όπως και η Σχολή των Βερσαλλιών, έτσι και το Θέατρο της Aubervilliers παραμένουν όχι απλώς κλειστά, αλλά ...διπλομανταλωμένα, με βαρειές περιφράξεις και συστήματα ασφαλείας.

     Και αυτή η ...παρεπόμενη "καταδρομική" επίσκεψη μας -σωστό πειρατικό ..."βιζιτάρισμα"- θα παρέμενε άγονη αν δεν είχε προηγηθεί άριστη σχεδίαση παρακάμψεως πολλών εμποδίων (μέχρι και το πάρκιγκ υπό ηλεκτρονική παρακολούθηση!) έχοντας εξασφαλισμένο δίκην Δούρειου Ίππου τον... agent provocateur στα ίδια πρόσωπα που, λίγες ημέρες πριν, μας ξενάγησαν μέσα στις εγκαταστάσεις αλλά και στα ...μυστικά της περιφρουρούμενης Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών. Η αγαθών προθέσεων ερευνητικότητα μας, υποστηριζόμενη από έναν καλών διαθέσεων υποστηρικτικόν ...ιμάντα, έφεραν τα ωφέλιμα αποτελέσματα. 

     Συν Δουρείω Ίππω και χείρα κίινει και, κάπως έτσι, η επτασφράγιστη εξωτερική σιδερόπορτα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" μας έκανε τη χάρη και ...άνοιξε!

     Των ...θυρανοιξίων επιτευχθέντων, πλέον, το δημιούργημα του Patrick Bouchain ήταν στην αδηφάγο διάθεση του φωτογραφικού φακού μας, όσο εμείς στην αφιερωματικήν ακρόαση του ομιλούντος ..."ιμάντος"!

     Σκοπός αυτής της επισκέψεως μας ήταν η έσωθεν μελέτη και κατανόηση του αρχιτεκτονικού "οράματος" του Patrick Bouchain, όχι απλώς κατασκευαστικώς, αλλά ως "λίκνου" υποδοχής μιας υψηλής τέχνης, όπως αυτής του Ιππικού Θεάτρου η οποία δεν αφορά μόνον στον Άνθρωπο αλλά και στον Ίππο στον οποίο, μάλιστα, παραχωρεί και την πρωταγωνιστική ιδιότητα ως εκ των πραγμάτων.

     Σαράντα ημέρες παραμονής στο Παρίσι δεν "ακούγονται" ...άσχημα, ειδικώς όταν πρόκειται για σαράντα ημέρες σπουδής ιππικών πραγμάτων για έναν παθιασμένο ...Κένταυρο! Μόνη εξαίρεση όταν αυτός συγκρίνει τις σαράντα ημέρες στο Παρίσι με μια ώρα στη Βουδαπέστη! Ας είναι...

     Μεγάλος Δάσκαλος ο Bartabas και άξιο μελέτης το Ιππικό Θέατρο του "Zingaro" το οποίο καθ' όλο αυτό το σαραντάμερο "ξεσκονίζουμε" σε βάθος. Αν κι αυτή η μελέτη μας δεν αποτελεί την πρώτη επαφή μας με το έργο της Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών αλλά έχει προηγηθεί μακροχρόνια παρατήρηση του, αυτή την φορά επιχειρούμε μια in situ σπουδή του όλου πλαισίου του όχι για να το μιμηθούμε στην αντίστοιχη δική μας Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", αλλά για να βελτιώσουμε δικές μας προσεγγίσεις.

     Παρά ταύτα, συνεχώς διαπιστώνουμε διαρκή σύμπτωση προσεγγίσεων, πλην μιας μεγάλης και καθοριστικής διαφοράς η οποία δεν είναι άλλη παρά ο άξονας "συνομιλίας" με τον Ίππο  που, στην περίπτωση του "Zingaro" είναι αυστηρώς ακαδημαϊκός ενώ, στην δική μας Σχολή, απολύτως φυσιοκεντρικός!

     Όπως είναι φυσικό, στην Σχολή του ο Bartabas παραμένει δέσμιος του ακαδημαϊκού ιππικού "πνεύματος" που καθιέρωσε ο Βασιλέας Ήλιος, Λουδοβίκος XIV, ενώ εμείς, στρατευμένοι με τον Δάσκαλο μας Kassai Lajos ακολουθούμε τους αρχέγονους κανόνες της Φυσικής Ιππικής η οποία είναι απαλλαγμένη από ολέθριες ανθρωποκεντρικές υποκειμενικότητος.

     Μεγάλος Δάσκαλος ο Bartabas, αλλά ως φαίνεται ο Kassai Lajos είναι πολύ μεγαλύτερος διότι διδάσκει την επίτευξη του απόλυτου αποτελέσματος επί της συνεργασίας με τον Ίππο χωρίς την χρήση βασανιστικών (για τον Ίππο) "βοηθημάτων".

     Το ταξίδι πάντα είναι ένα μεγάλο "σχολείο πνεύματος και ψυχής" με καταληκτικό παρονομαστή την βαθύτερη εννόηση του κόσμου και της ζωής, βεβαίως και της Ιππικής συμπεριλαμβανομένης.

     Τσιγγάνος ο Bartabas και γόνος Ουννων  μεταναστών ο Kassai Lagos! Κι οι δυο "νοτισμενοι" με τη πνοή του "μετακινούμενου" που δεν προσδοκά παρά μόνον να κατακτήσει εκείνου που του ανήκει! Κι όμως, η διαφορά έγκειται στην Αισθητική της ζωής, με τον Kassai Lajos να είναι κληρονόμος της αρχαιότερης ευρωπαϊκής γλώσσας (Rovasiras) και γόνος εκείνων που καθιέρωσαν το πρώτο ευρωπαϊκό Σύνταγμα (1222) ενώ ο Bartabas φορέας ο,τι συνεπάγεται η τσιγγάνικη καταγωγή του.

     Με έδρα του τις αυτοκρατορικές Βερσαλλίες ο Γάλλος τσιγγάνος ανελίσσει την καλλιτεχνική δημιουργία του σε ένα επίπεδο αντάξιο του χώρου που την στεγάζει. Αντιθέτως, ο Μαγυάρος Kassai Lajos, με το δικό του τεράστιο έργο, εξυψώνει έναν ταπεινό και άγνωστο τόπο της Ουγγαρίας σε παγκόσμιες "Βερσαλλίες". Ποιος είναι "μεγαλύτερος"? Πόσο αστείο ακούγεται αυτό το ερώτημα σε κάθε υποψιασμένο... και μόνη απάντηση: Και οι δύο μεγαλύτεροι των ...δύο!

     Καθένας μας μεταφέρει στην υπαρξιακή του "αποσκευή" την ίδια την καταγωγή του και, ασφαλώς και ο Bartabas όλα όσα συνθέτουν την διττή του καταγωγή ως τσιγγάνου αλλά και Γάλλου. "Μέσα" του η τσιγγάνικη άμαξα, "μέσα" του κι η Γαλλία η οποία "σφραγίστηκε" από την βασιλεία η οποία και, όντως ανέδειξε Πολιτισμό, τον δικό της Πολιτισμό, τον οποίο ουδέποτε κατάφερε να "αγγίξει" η μετέπειτα δημοκρατία! Και ο Bartabas σε όλο του το έργο απ' αυτή την μεγαλοπρέπεια, ίσως και υψιπέτεια, εμπνέεται, συνεχίζοντας επί του άξονος της Αισθητικής των Λουδοβίκων , μέσα στον ανάλογο χώρο και με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

     Αντιθέτως, ο Kassai Lajos, τολμά μέσα σ' ένα απέριττο φυσικό περιβάλλον, σ' ένα απόμακρο ουγγρικό  χωριό που λέγεται Kaposmero να στήσει τον δικό του μνημειακό χώρο μιας Σχολής η οποία καταλείπει στην παγκόσμια Ιππική την δική της σημαντικότητα, εξίσου λαμπρή με εκείνη των βασιλικών αυλών της Ευρώπης με μόνο στέμμα, όχι τα αδαμαντοκόλλητα των δυναστειών αλλά της τελειότητος μιας πολεμικής τέχνης.

     Παρά ταύτα, ο Kassai Lajos καταφέρνει να διορθώσει ένα λάθος αιώνων που διαπράττει ο άνθρωπος στην Ιππική από την εποχή Shang της κινεζικής ιστορίας, όπως εκτίθεται στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης Cernuschi, στο Παρίσι κι απ' την εποχή του Ξενοφώντος, στα καθ' ημάς: Την στομίδα! Διότι ο Kassai Lajos, πολεμιστής καθώς είναι, τ ο λ μ α  να πει: "Τιμάμε τους προγόνους μας και ακολουθούμε τα έργα τους, αλλά και διορθώνουμε τα λάθη τους όπου αυτά χρειάζονται διόρθωση". Διότι έτσι και μόνον ο Πολιτισμός προάγεται.

     Αντιθέτως, ο Bartabas αυτό δεν το τολμά! Και για αυτό, ήδη, επεσήμανα ότι σκοπός της μελέτης μας της Σχολής της Ιππικής Ακαδημίας των Βερσαλλιών δεν είναι η "μίμηση" της, διότι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εκ της ιδρύσεως της, ακολουθεί δικούς της κανόνες των οποίων η ορθότητα έχει επιβεβαιωθεί συν τω χρόνω, όπως η υψηλή αξία της μη χρήσεως στομίδος την οποία, βεβαίως, τηρούμε και στην Σχολή μας του Ιππικού Θεάτρου.

     Πράξη, δια βίου, παραστάσεως η καθημερινότητα μας εν ειρήνη και εν πολέμω, ενώ, η δράση της επί σκηνής, η, επί θυμελικού ορμητηρίου για τους πολεμιστές, μια ιδιότητα κοινή και για τον τσιγγάνο Bartabas και για τον Μαγυάρος Kassai Lajos και για τους "Έλληνες Κενταύρους". Ποια, όμως, είναι η αντίληψη ενός εκάστου εκ των τριών περί, αυτού ακριβώς, του θυμελικού ορμητηρίου;

     Ο τσιγγάνος Bartabas, όταν δεν δημιουργεί στις Βερσαλλίες χρησιμοποιεί ως θυμελικό ορμητήριο του ένα ξύλινο κτήριο του οποίου ο αρχιτέκτονας θέλησε να μη θυμίζει τίποτε, η να θυμίζει τα πάντα, όπως ακριβώς και οι τσιγγάνοι που ως ανέστιοι και πλάνητες, μη διαθέτοντας παρά μόνον την ιππήλατη άμαξα τους, διεκδικούν τα πάντα, τον κόσμον ολόκληρο! Κι αυτό υποδηλώνει η έδρα του Ιππικού Θεάτρου "Zingaro" στη περιοχή Aubervilliers του Παρισιού.

     Αντιθέτως, το θυμελικό ορμητήριο του Kassai Lajos είναι πολύ συγκεκριμένο αλλά και αντισυμβατικό, εντελώς υπερβατικό, παραπέμπον στον καθημερινό "διάλογο" του με τις ψυχές των Προγόνων του των οποίων η ιαματική ευποιίας θεραπεύει αγωνίες και πάθη...

     Κοινός παρονομαστής των θυμελικών ορμητηρίων των δύο μεγάλων Δασκάλων η εις τόπον  σ τ ά σ η, ο  γαλήνιος ..."ελλιμενισμός" στον ατάραχο κι  ακύμαντο "λιμένα" της ιδιοκτησίας! Και για τους δύο, το θυμελικό ορμητήριο προσφέρει το πλεονέκτημα της τυποποίησης με ό,τι αγαθό τούτο συνεπάγεται και, πρωτ' απ' όλα" την δυνατότητα χρήσεως ίδιων Ίππων, όπερ και ιδανικό!

     Αντιθέτως, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" αφορμώμενη εκ του συλλογισμού "χωσιά => χωσιάριος => Ουσάρος" εκ της ιδρύσεως της και με ιδανικό της το μάχιμο Σώμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως εκ του οποίου και, διεθνώς, οι Ουσάροι, ουδέποτε επεδίωξε μονιμότητα έδρας, παγίωση θυμελικού ορμητηρίου, ακολουθώντας την Παράδοση των διαρκώς (μετα-)κινουμένων, πολεμιστών, Προγόνων μας!  Ομοίως, ουδέποτε επιδιώξαμε και την ιπποστελέχωση του έργου μας με συγκεκριμένους Ίππους όπως και οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως ίππευαν διαφορετικούς Ίππους.

     Και για να γίνει πιο κατανοητή η μεγάλη διαφορά μεταξύ Φυσικής και ακαδημαϊκής Ιππικής, θα αναφερθούμε στις "μακρές ηνίες".

     Οι μακρές ηνίες είναι οι προεκτάσεις των χειρών του Εκπαιδευτή ενός Ίππου κατά την διάρκεια της εκπαιδεύσεως εδάφους που αποτελεί και το θεμέλιο της όλης εκπαιδεύσεως νεολέκτου Ίππου.

     Οι μακρές ηνίες αποτελούν ιππικό κληροδότημα στην ακαδημαϊκή Ιππική από την περίοδο της ιταλικής Αναγεννήσεως, όταν στις αυλές των ηγεμόνων κυριαρχούσε η ανάγκη επιδείξεως "προηγμένων" ιππο-εκπαιδευτικών μεθόδων, προς εντυπωσιασμό ενός κοινού που, αν και με περιορισμένο άρτο, χόρταινε με ...θεάματα.

     Στην ακαδημαϊκή Ιππική οι μακρές ηνίες είναι χρήσιμες για την εκπαίδευση του Ίππου στην κατ εντολή του Εκπαιδευτή εκτέλεση ασκήσεων των οποίων η ετερότροπη διδασκαλία θα είχε κινδύνους για τον Ανθρωπο-Εκπαιδευτή. Η ενότητα αυτών των ασκήσεων περιλαμβάνει άλματα τα οποία, κινούμενος στην φύση, μπορεί, μεν, να εκτελεί ο ίδιος ο Ίππος κατά την δική του κρίση και υπό την οικονομία των ίδιων αυτού δυνάμεων, όμως, όταν αυτά τα άλματα υποχρεούται να τα εκτελέσει κατ' εντολή του Ανθρώπου και υπό τα δεδομένα που θέτει ανά πάσα στιγμή ο Εκπαιδευτής, τότε ο Ίππος αισθάνεται βιασμό του οποίου ο έλεγχος και η υπέρβαση προς εκτελεστική επίτευξη, προϋποθέτει τις μακρές ηνίες.

     Στην Φυσική Ιππική δεν χρησιμοποιούμε καν μακρές ηνίες διότι δεν βιάζουμε κατά κανένα τρόπο τον Ίππο! Και, βεβαίως, στην Φυσική Ιππική δεν υπάρχει αυτή η ενότητα των ασκήσεων με κατ' ανθρώπινη επιταγή άλματα τα οποία το μόνο που υπηρετούν είναι η υποκειμενική ανθρωποκεντρική "αντίληψη" περί χορογραφικής Αισθητικής η οποία τέρπει εκείνους που παραβλέπουν την Αισθητική της φυσιολογικής κινησιολογίας του Ίππου.

     Αντιθέτως, στην ακαδημαϊκή Ιππική οι μακρές ηνίες διατηρούν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεμελιώδη εκπαίδευση της εργασίας εδάφους κάθε νεολέκτου Ίππου.

     Και, όπως είναι αναμενόμενο, μακρές ηνίες χρησιμοποιεί η "Ιππική Ακαδημία των  Βερσαλλιών" αλλά όχι η Σχολή "Kassai", ούτε και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Η "Ιππική Ακαδημία των Βερσαλλιών" έχει κατασκευάσει τις σέλλες της ιπποσκευής της στον παραδοσιακό γαλλικό Οίκο "Hermes", έναν ακριβό και προβεβλημένο κατασκευαστή με μακροχρόνια εμπειρία και στα είδη Ιππασίας. 

     Έτσι, δεν παραλείψαμε να αφιερώσουμε μιαν επίσκεψη στο, εμπλεκόμενο, υποκατάστημα της οδού Sevres (17) στο 6ο διαμέρισμα του Παρισιού, όπου μάθαμε αρκετές κατασκευαστικές λεπτομέρειες από τους τεχνίτες του. Και, τι έκπληξη, σε αυτό το υποκατάστημα προσέξαμε και μια "γωνία"  ...βιβλιοπωλείου όπου ανακαλύψαμε σημαντικές εκδόσεις σχετικές με το Ιππικό Θέατρο "Zingaro" τις οποίες, φυσικά, αγοράσαμε προς εμπλουτισμό της Βιβλιοθήκης των "Ελλήνων Κενταύρων", μαζύ με κάποια επιπλέον για αγαπημένα πρόσωπα. Ο Οίκος "Hermes", εν αντιθέσει με κάποιους άλλους αντίστοιχους όσο και κακόγουστους, διατηρεί μιαν υψηλή ποιότητα μη απευθυνόμενος σε οψίπλουτο επιδειξιομανή πελατεία. Και αυτό το έντυπο υλικό, έρχεται να συμπληρώσει την ζωντανή εμπειρία της επαφής μας με το σημαντικό έργο και την Σχολή του  Δασκάλου Bartabas.

     Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι εκδόσεις που σχετίζονται με το Ιππικό Θέατρο "Zingaro" είναι δυσεύρετες και δεν καταφέραμε να τις βρούμε ούτε στον ίδιο τον εκδότη ("Gallimard") όταν, προ καιρού τις ζητήσαμε, θεωρούμε δε εαυτούς ευτυχείς ανακαλύπτοντας αυτό το πληροφοριακότατο υλικό στο "Hermes" και από το οποίο προλάβαμε τα ...τελευταία του αντίτυπα. Οποίος γυρίζει ...κερδίζει.

     Ο Βartabas παράγει  θ έ α μ α  και τα καταφέρνει άριστα! Προσφέρει στο "μάτι" αυτό που το τέρπει αλλά, ένα μεγάλο "αλλά", το "μάτι" δεν είναι το μόνο "μέρος" του  ό λ ο υ  και το  θ έ α τ ρ ο είναι πολύ περισσότερο από ένα ολιγαρκές "θεώμαι"!

     Το "μάτι" ως μία από τις πύλες "εισόδου συναισθημάτων" και παραγωγής στοχασμού, αν δεν λειτουργήσει ως υποστηρικτικός διακομιστής ενός ολοκληρωμένου "κυκλώματος" το οποίο θα δώσει "αποτέλεσμα", τότε θα παραμείνει εσαεί αδικαίωτο κι αυτό στο θέατρο παραμένει κυρίαρχο αξίωμα. Αλλά, ποιο ακριβώς, είναι το "κύκλωμα" και ποιο το προσδόκιμο "αποτέλεσμα";

     Το θέατρο απευθύνεται σε μια "διαδρομή" που ξεκινά από τα οργανικά αισθητήρια και κατευθύνεται δια του πνεύματος προς την ψυχή του Ανθρώπου και όταν το, δια των αισθητηρίων εισερχόμενο σκηνικό ερέθισμα διανύει πλήρως την διαδρομή του δια του πνεύματος προς την ψυχή του θεατή, τότε, αυτό το "κύκλωμα" θα "κλείσει" επιτυχώς και θα δικαιώσει τον σκοπό του θεάτρου.

     Και το "αποτέλεσμα", ποιο πρέπει να είναι το "αποτέλεσμα"; Μα τίποτε ΄'αλλο παρά η βελτίωση του ανθρώπινου ψυχισμού, η κραταίωση της ανθρώπινης αρετής, η ανάταση του Ανθρώπου.

     Στην περίπτωση του θεάτρου "Zingaro" και πάντοτε εντός των περιορισμένων ορίων των προσδοκιών που χαρακτηρίζουν τον "δυτικό" Άνθρωπο, ο Bartabas ασφαλώς κι επιτυγχάνει το βελτιωτικό αποτέλεσμα μέσα από τις σκηνικές προσεγγίσεις του. Και είναι κατανοητό το ότι στη σημερινή Ευρώπη δεν θα μπορούσε κανείς να ζητήσει τίποτε παραπάνω από το, πράγματι, υπέροχο θέατρο "Zingaro". Όμως, ο κόσμος δεν εξαντλείται στα όρια της γηραιάς ηπείρου και η περιχαράκωση των Ευρωπαίων στα όρια της ηπείρου μας, απλώς, μας στερεί τα οφέλη ενός επέκεινα κόσμου ο οποίος υπάρχει αθέατος πίσω από τον (δικό μας) κόσμο, αυτόν που βλέπουμε. Και η Ασία, όχι μόνον εξακολουθεί να υπάρχει πέρα από τον Παρθενώνα ή τις Βερσαλλίες αλλά είναι και απαραίτητη για την συμπλήρωση των ευρωπαϊκών υστερήσεών μας με εκίνο το πολύτιμο στοιχείο που αφθονεί στη μακρινή Ασία: τον Εσωτερισμό!

     Πολύ σωστά ψυχανεμίζεται ο Bartabas και εισάγει στη διδασκαλία του τον ιαπωνικό "Δρόμο του Τόξου", το Kyudo... Οσμίζεται τα μεγάλα οφέλη του και εμπιστεύεται τα Yumi στα χέρια των μαθητών του, όμως, περιορίζεται στην αναπαραγωγή μιας σκηνικής τελετουργίας χωρίς την ένταξη αυτής της διδασκαλίας στο βαθύτερο πλαίσιο του βιωματικού Εσωτερισμού που θα επετύγχανε πληρέστερο "κλείσιμο του κυκλώματος" και, έτσι, άριστο "αποτέλεσμα". Και η σκηνική τελετουργία χωρίς τον, εμφανώς, απόντα Εσωτερισμό, άγει στο περίβλεπτο "φαίνεσθαι", αφήνοντας υπό αίρεση το ουσιώδες "είναι". Εν τέλει δε, αυτός ο καθοριστικός Εσωτερισμός απουσιάζει από το, κατά τα λοιπά θαυμαστό έργο του Bartabas. Kαι στο ερώτημα εάν το "είναι" δεν εμπεριέχεται στο "φαίνεσθαι" η απάντηση είναι ασφαλώς "ναι" υπό την υλιστική προσέγγιση του ερωτήματος, όμως, υπό την ηθική η απάντηση διαχωρίζει απολύτως το "φαίνεσθαι" από το "είναι" και, περί αυτού ο λόγος εν προκειμένω.

     Μετά από πολύχρονη μελέτη του έργου του Bartabas, μετά από βαθύτατην ενημέρωση περί αυτού από μαθητές του και, βεβαίως, μετά την προσεκτικότατη μελέτη της ογκώδους επετειακής εκδόσεως των 25 χρόνων του Θεάτρου "Zingaro" (Actes Sud, 2009) νιώθουμε την σκηνή του Aubervilliers να ξεχειλίζει από θεσπέσια "εικόνα" και θελκτικότατο κινητικό "θέαμα" αλλά με πλήρην απουσία εκείνης της παραμέτρου που παραπέμπει στο ζενικό "ουδέν", στην άυλην εσωτεριστική κενότητα η οποία προσφέρει τον χώρο της προς συμπλήρωση από τον γόνιμο στοχασμό που θα ολοκληρώσει και θα καθοσιώσει το θεατρικό "αποτέλεσμα". Κι όλα τούτα τα προσέξαμε και στα οκτώ έργα του Bartabas τα οποία μελετήσαμε στην προαναφερθείσα επετειακήν έκδοση όχι μόνον ως "έντυπην" εικόνα αλλά και ως περιεχόμενο των οκτώ συμπακτών δίσκων τους οποίους συμπεριέχει αυτή η ογκώδης έκδοση.

     Μπορεί η τσιγγάνικη φύση του Bartabas να τον διαχωρίζει από το αμιγώς ευρωπαϊκό πρότυπο, όμως, δεν του δίνει και ..."διαβατήριο" εσωτεριστή Ασιάτη. Κι αυτό το "διαβατήριο" που δεν παραπέμπει σε γεωγραφική καταγωγή όσο σε νοοτροπία, είναι εκείνο που κατά την γνώμη μας θα "θέωνε" το έργο του Bartabas.

     Σίγουρα ένα τέτοιο "διαβατήριο" θα απέδιδε εντελώς διαφορετικά, π.χ., την "Battuta" αλλά εκείνο που θα προέκυπτε θα ήταν και η πραγματική "Battuta" αφού ο σαρκασμός και μόνον δεν μπορεί να συνοψίζει τον "παρονομαστή" της.

     Έτσι, η τεχνική πλευρά του Θεάτρου "Zingaro" παραμένει αξιοθαύμαστη ¨ η σεναριακή επιλογή, η εκπαίδευση των Ίππων, η διδασκαλία των ηθοποιών-Ίππων, τα σκηνογραφικά "ευρήματα", οι χορογραφίες, οι φωτισμοί, οι μουσικές,  ό λ α  άψογα κατά τον δυτικό, πάντοτε, τρόπο κρίσεως. Ο ...παρονομαστής, όμως, παραμένει ασυμπλήρωτος, ελλειπής, ανολοκλήρωτος χωρίς εκείνο το  ε σ ω τ ε ρ ι σ τ ι κ ό  "απαραίτητο" που ευνοεί τον τελικό στοχασμό του θεατή! Κι αυτό το έλλειμμα είναι τόσο εμφανές και καθοριστικό όσο και στην περίπτωση της φράσεως του Αμερικανού Στρατηγού George S. Patton ο οποίος ομολόγησε: "Πολεμήσαμε λάθος εχθρό!", παραδεχόμενος την εσφαλμένην αντίθεση της Δύσεως προς τον Φασισμό, κάτι που εκ των υστέρων και εκ της ίδιας της τραγικής "εικόνας" των μεταπολεμικών δυτικών κοινωνιών επιβεβαιώνει του λόγου του George S. Patton το αληθές! Αν ο στοχασμός των προπολεμικών αντιφασιστών ηγητόρων της Δύσεως ήταν ακεραιωμένος, ασφαλώς, η εικόνα των μεταπολεμικών κοινωνιών τους δεν θα ήταν οικτρή όπως είναι σήμερα! Το ίδιο απαραίτητη είναι και η ακεραίωση του στοχασμού και στον θεατή ενός θεάτρου και στο "Zingaro" αυτή η ακεραίωση παραμένει ανεπίτευκτη!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ" 14 - 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2023

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ

ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

14 - 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2023

Αντί Προλόγου

     Η «φιγουράτη», δήθεν, «Ιππασία» που «πουλάνε» πανάκριβα οι Όμιλοι της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιππασίας σε διάφορους «επώνυμους βασιλείς τούβλων» οι οποίοι επιδιώκουν την αυτο-προβολή τους μέσω μιας ενασχολήσεως για «λίγους», θεωρούν ότι η Ιππασία δεν είναι παρά ένα … «χόμπυ», κάτι σαν συλλογή γραμματοσήμων ή σαν το …μπριτζ, χωρίς να συναισθάνονται ότι η Ιππασία είναι η κορυφαία δραστηριότητα που εναρμονίζει δύο εντελώς διαφορετικά πλάσματα στην δημιουργία κοινού έργου υπέρ του Πολιτισμού, ανελίσσοντας τον ίδιο τον ψυχισμό τους! 

     Αντιθέτως, στους «Έλληνες Κενταύρους» έχουμε πλήρη επίγνωση της σοβαρότητος της Ιππασίας και της υψηλής συμβολής της στην ψυχική αγωγή των πλασμάτων που εμπλέκονται με αυτήν, προσπαθούμε δε με τα ελάχιστα μέσα τα οποία προέρχονται εκ του υστερήματός μας να την υπηρετούμε κατά τον συνεπέστερο τρόπο, όπως έγινε και κατά την διάρκεια του Εκπαιδευτικού Διημέρου στην Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας» στις 14 – 15 Ιανουαρίου 2023.

     Το μεγάλο εκπαιδευτικό προβάδισμα της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων» έγκειται στη πολυπρισματική ιππική εκπαίδευση του Ιδρυτή της, Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη ο οποίος, διεπόμενος από την πάγια γεωπολιτική κοσμοθέαση της Ελλάδος ως πολιτιστικής διασταυρώσεως της Ευρασίας, επεδίωξε να κάνει «κτήμα» του τόσο την ευρωπαϊκή «ακαδημαϊκή» Ιππική, όσο και την ασιατική Φυσική Ιππική, ερμηνεύοντας τις διαφορές τους, όντας σε θέση να υιοθετήσει τα εκατέρωθεν πλεονεκτήματά τους!

     Αυτές οι δύο αντιτιθέμενες ιππικές προσεγγίσεις, η ευρωπαϊκή «ακαδημαϊκή» και η ασιατική Φυσική Ιππική (ή, «ίππευση της στέππας») αν και πλήρως ετερόκλητες έχουν, αμφότερες, πολλά να διδάξουν σε όποιον τις μελετήσει "από μέσα", χωρίς προκαταλήψεις και στείρους δογματισμούς και η αντιδημοκρατική (αντιρατσιστική) κοσμοθέαση του Ιδρυτού των «Ελλήνων Κενταύρων», απηλλαγμένη από παρόμοια ... «defaux» τον εξοικείωσε τόσο με την Haute École της Σχολής του Αυτοκρατορικού Εκτροφείου της Lipica όπου εκπαιδεύθηκε, όσο και με την Φυσική Ιππική στην Σχολή του Οργανισμού «Kassai» στον οποίο εμβάθυνε στην Έφιππη Τοξοβολία, αλλά και στην ίδια την καρδιά της Ασίας, στην Μογγολία όπου, επίσης, διδάχθηκε πολλά.

     Έτσι, με ένα ιππικό εκπαιδευτικό πνεύμα ελεύθερο «παρωπίδων», η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» αναδεικνύει Ιππείς ικανούς να ανταποκριθούν εξίσου στις υψηλές απαιτήσεις της δυτικής Haute École, όπως και στις «καταντικρύ»  αντιτιθέμενες της Φυσικής Ιππικής («ίππευση της στέππας») όπως ακριβώς ήσαν ικανοί και οι αναγεννησιακοί Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, την εποποιία των οποίων τιμά και ακολουθεί η σημερινή Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων»! Και όλα αυτά τα υλοποιήσαμε στο ακέραιο, κατά την διάρκεια του Εκπαιδευτικού Διημέρου στην Καλαμάτα.

     Και όπως ήδη είχαμε διευκρινίσει, η παρουσία του Ιδρυτή της Ομάδος των «Ελλήνων Κενταύρων» στο Εκπαιδευτικό Διήμερο μπορεί να έχει τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα αναφορικώς με την άσκηση του Ιππευτηρίου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει «διδασκαλικό» χαρακτήρα ως προς το σκέλος της εισαγωγής στην ανάλυση του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel, κατά το οποίο θα μεταφέρει, απλώς, βιωματικές εμπειρίες οι οποίες ωφέλησαν ήδη εαυτόν και Συνασκουμένους και, όχι ως «Δάσκαλος», αλλ΄ ως υποδοχέας εμπειρικής ωφελείας. Η παρούσα διευκρίνιση είναι ζωτική προς αποφυγή παρερμηνειών διότι η περίσσεια «Διδασκάλων» και, ειδικώς, στις πολεμικές τέχνες, παράγει περισσότερο γέλιο, παρά έργο!

     Έτσι, εκτός της κυρίας, καθημερινής, εκπαιδεύσεως, φροντίζουμε να διοργανώνουμε και ειδικές θεματικές «παρενθέσεις» οι οποίες ...εκτινάσσουν τις δεξιότητες των μαθητών μας και πολλαπλασιάζουν τον βαθμό της αντιληπτικότητός τους επί του γνωστικού αντικειμένου της Έφιππης Τοξοβολίας και των παραμέτρων της, κάτι που επιχειρήσαμε και κατ΄ αυτό το διήμερο στην Καλαμάτα το οποίο είχε δύο άξονες: Την διδασκαλία της Μαχητικής Υπερπηδήσεως Εμποδίων και την εισαγωγή στα έξι πρώτα (από τα δώδεκα) του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Γερμανού Φιλοσόφου Eugen Herrigel το οποίο αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της διδασκαλίας της Ενστικτώδους/Παραδοσιακής Τοξοβολίας, κάτι που η Σχολή μας διεκδικεί ως μια παγκόσμια πρωτιά, αφού, καμιά άλλη Σχολή δεν έχει επιχειρήσει, ποτέ, κάτι ανάλογο. 

Οργάνωση Διδασκαλίας: Το Πρόγραμμα

     Με την πάγια διεξοδικότητα της λειτουργίας των «Ελλήνων Κενταύρων», εγκαίρως και με προηγούμενη δημόσια ανάρτηση, προς διευκόλυνση των ενδιαφερομένων είχε δημοσιοποιηθεί το αναλυτικόν Πρόγραμμα του Εκπαιδευτικού Διημέρου ως εξής:

      «Σάββατο, 14^η Ιανουαρίου 2023, ώρα 11:00 π.μ.:

     Έναρξη εργασιών Ιππευτηρίου με διδασκαλία έφιππης ασκήσεως και μέχρις όλοι να την εκτελέσουν, ανεξαρτήτως ώρας (πάντως προ της δύσεως του ηλίου).

      Κυριακή, 15^η Ιανουαρίου 2023:

     Ώρα 09:00 π.μ.: Επανάληψη έφιππης ασκήσεως.

    Ώρα 11:00 π.μ.: Εισαγωγή στο «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel για την παρακολούθηση της οποίας θα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να φέρουν το Τόξο τους και τρία ατομικά βέλη. Επιπλέον, συνιστάται η έγκαιρη μελέτη των, εν συνεχεία, αναρτήσεων: 

Βιογραφία του Suzuki Daisetsu Teitarō:

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/10/suzuki-daisetsu-teitaro.html

Βιογραφία του Eugen Herrigel:

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/10/eugen-herrigel.html

και,

1^ο Μέρος

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/10/eugen-herrigel-1.html ,

2^ο Μέρος

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/10/eugen-herrigel-2.html .

3^ο Μέρος

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/11/eugen-herrigel-3_14.html ,

4^ο Μέρος

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/11/eugen-herrigel-4_28.html ,

5^ο Μέρος

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2022/12/eugen-herrigel-5_13.html

6^ο Μέρος

https://horsebackarcherygr.blogspot.com/2023/01/eugen-herrigel-6_9.html

     Η έγκαιρη και προσεκτική μελέτη του περιεχομένου των παραπάνω συνιστωμένων αναρτήσεων θα βοηθήσει σημαντικά όσους παρευρεθούν, όχι μόνον να διεισδύσουν καλύτερα στο πνεύμα του υπό ανάλυση βιβλίου, αλλά και να εξοικονομηθεί ζωτικός χρόνος πρός περιορισμό περιττής κοπώσεως.»

     Με τον τρόπο αυτό και χρησιμοποιώντας γόνιμα το διαδίκτυο όταν άλλοι το χρησιμοποιούν αυτοκαταστρεπτικά, σεβόμενοι τους Συνασκουμένους οι οποίοι βρίσκονται μακράν της αθηναϊκής ...ζούγκλας, καταφέρνουμε να πραγματοποιούμε ακόμη και τις πλέον περίπλοκες εκπαιδεύσεις, όπως αυτή που σχετίζεται με το «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» και της οποίας η παραστατική ανάλυση προϋποθέτει τόσο θεωρητική ανάπτυξη όσο και πρακτικήν εφαρμογή επί της Γραμμής Βολής. Διότι, η Σχολή μας δεν αρκείται στα «επιφαινόμενα» αλλά διεκδικεί την κατάκτηση της πλήρους ουσίας της Έφιππης Τοξοβολίας και όλων των «συν αυτήι».

     Τα  ευχάριστα απρόοπτα

     Κατ΄ αυτό το Εκπαιδευτικό Διήμερο, οι «Έλληνες Κένταυροι Καλαμάτας» υπεδέχθησαν δύο ακόμη νέα Μέλη, την νεαρή Τζάναβα και την Έφη οι οποίες, κατά το εισαγωγικό μάθημά τους επέδειξαν ικανοποιητικότατα αποτελέσματα και άριστη σχέση με τον Ίππο! Επίσης, η τοπική Σχολή δέχθηκε με ευγνωμοσύνη ως δώρο μία χρησιμότατη σελλίσκη Γυμνιππευτικής την οποία προσέφερε ευγενώς ο αγαπημένος μας Συνασκούμενος Μελέτης Μοίρας  ο οποίος, αν και έχει προχωρήσει θεαματικώς χωρίς να χρειάζεται ο ίδιος τις χειρολαβές της σελλίσκης, στέκεται αλληλέγγυος με τους αρχαρίους Συνασκουμένους του τις ανάγκες των οποίων πάντοτε σέβεται!

     Έτσι, ο Μελέτης μας επέδειξε στον σχολικό Ίππο την νέα του σελλίσκη και κατόπιν την εφήρμοσε στη ράχη του εξοικειώνοντάς τον, όπως πρέπει, με την νέα του επίσαξη!

      Υπό το βλέμμα του προσεκτικότατου Αρχηγού της τοπικής Σχολής, Εκπαιδευτή Αθανασίου Ψωρομύτη, ο Ίππος απεδέχθη με ασφάλεια την σελλίσκη και αυτή ακριβώς η ασφάλεια είναι το  διαρκές «ζητούμενο» των   «Ελλήνων Κενταύρων», πριν από ο,τιδήποτε άλλο!

Η Άσκηση

     Μιλώντας για «Μαχητική Υπερπήδηση Εμποδίων» εννοούμε Υπερπήδηση Εμποδίων με ανενστόμιστο και ανεπίσακτον Ίππο, χωρίς την χρήση ηνιών, ακριβώς όπως απαιτεί μία υπερπήδηση εμποδίου εν ώρα μάχης αφού, η Έφιππη Τοξοβολία είναι πολεμική τέχνη κατά την οποία τα χέρια δεσμεύονται με τον χειρισμό όπλου (Τοξου), η ενστόμιση του Ίππου θεωρείται απαγορευμένη ως εκ των κανόνων Φυσικής Ιππικής που ακολουθεί η Σχολή μας, ενώ, η επίσαξη δεν είναι κάτι που υποχρεωτικώς μπορεί να εξασφαλίζεται εν ώρα μάχης! Κι ενώ η Υπερπήδηση Εμποδίων στην κοινή Ιππασία είναι κάτι απλό, στην Έφιππη Τοξοβολία εξελίσσεται σε κάτι πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό το οποίο καταλήγει, ακόμη και στην περίπτωση της διδασκαλίας προς αρχάριο μαθητή, σε κάτι όπως η εικόνα που ακολουθεί.

     Συχνά έχουμε επιμείνει ότι η Έφιππη Τοξοβολία αρχίζει από εκεί που τελειώνει η κοινή Ιππασία και αυτό είναι εμφανές στη διδασκαλία των «Ελλήνων Κενταύρων», όπως δείχνει η 15χρονη Θεοδώρα μας η οποία, εντελώς αρχάρια και με μονοψήφιο αριθμό μαθημάτων στην Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας» και με άψογη στάση και τεχνική, κατά το παρόν εκπαιδευτικό διήμερο, πέρασε «ιππάριο» («καβαλέτο», ήτοι, χαμηλό εμπόδιο) ενώ, ταυτοχρόνως τόξευσε και, μάλιστα, με ευστοχία!

     Το ίδιο αρχάρια και η Μητέρα της Θεοδώρας, η Λήδρα και με την ίδια άψογη στάση και τεχνική εκτελεί την διέλευσή της!

     Η διδασκαλία αυτής της ασκήσεως ξεκινά στην Σχολή μας από το πρώτο, κιόλας, μάθημα του νεοείσακτου μαθητή με ασκήσεις εμπεδώσεως αισθήσεως ισορροπίας, όπως έγινε κι αυτή την φορά με την νεαρή Τζάναβα που μόλις σήμερα υποδεχθήκαμε, όπως και την επίσης νεοείσακτην Έφη.

     Μάλιστα, η Έφη, στο πρώτο μάθημά της, κατάφερε να διευθύνει τόσο καλά τον Ίππο της ώστε, με εμφανή την άριστη ψυχική διάθεση, τον πέρασε και μέσα από ένα πολύ στενό πέρασμα μεταξύ ενός κορμού και της πλάτης μιας καρέκλας χωρίς κανένα πρόβλημα, άψογη, χωρίς καν να χαλάσει το «κάθισμά» της! 

     Όλα αυτά, βεβαίως, προϋποθέτουν προσεκτική διδασκαλία η οποία μπορεί να επιτευχθεί εκεί όπου δεν κερδοσκοπεί ο διδάσκων και όπου η τεχνογνωσία είναι πολύ υψηλή ώστε να αποκλείεται η περίπτωση των αμέτρητων «δυσαρέστων» που κρύβει κάθε συνεργασία με τον Ίππο και στους   «Έλληνες Κενταύρους» φροντίζουμε αυτήν την  «προσεκτική διδασκαλία» νε την προσφέρουμε από την πρώτη στιγμή με την σωστή εφίππευση, όπως την βλέπουμε στην περίπτωση του αγαπητού μας Γεράσιμου ο οποίος, με ελάχιστα μαθήματα δείχνει μιαν αξιοπρόσεκτην άνεση με τον Ίππο! 

     Η άσκηση επαναδιδάχθηκε σε όλους ακριβώς όπως έπρεπε προκειμένου η τοπική Σχολή να την επαναλαμβάνει μέχρι την πλήρη επίτευξή της από όλους! 

      Και, όπως πάντα η ημερίδα απέπνεε ομαδικό πνεύμα, χαρά και πρόοδο χωρίς κανένα δυσάρεστο, ούτε καν μία πτώση, κάτι που συνιστά κανόνα των «Ελλήνων Κενταύρων» καθ΄ όλη την διάρκεια των 17 χρόνων της συνεχούς λειτουργίας τους! 

     Παρά, δε, τον μεγάλο αριθμό μαθημάτων, ο Ίππος επέστρεψε στην φάτνη του χωρίς, καν, να έχει ιδρώσει με τηρώντας τους κανόνες της Διαλειμματικής Εξασκήσεως Ίππου (Διαλ. Εξα.) πλήρως αποθεραπευμένος και ακόμη καλύτερος ως σχολικός Ίππος για τα επόμενα μαθήματά του. Χάρη στον αείμνηστο Δάσκαλό μας Θεόδωρο Γ. Αντίκα, η ευημερία του Ίππου εξασφαλίζεται και μετά τον βιολογικό θάνατο του μεγάλου Ιππογνώστη και Ιππιατρού που παραμένει ζωντανός ανάμεσά μας δια του έργου του, εκείνου ο οποίος αφιέρωσε την υπέροχη ζωή του στον πολύτιμο τετράποδο συνεργάτη του Ανθρώπου!

  

Παρένθετη εκπαίδευση του σχολικού Ίππου

      Ο Ίππος είναι ένα, απολύτως, φυσικό πλάσμα το οποίο λειτουργεί κατά φύση μόνον μέσα στην ...Φύση και όχι σε τεχνητά περιβάλλοντα τα οποία, με ανθρωποκεντρική «αντίληψη» διαμορφώνονται για να υποχρεώσουν ένα φυσικό πλάσμα να υποχειριασθεί! Και Ιππασία δεν είναι παρά η εναρμόνιση της σχέσεως Ίππου και Ανθρώπου ώστε ο πρώτος να μην θεωρεί ως αίτιο της καθ’  οιονδήποτε τρόπο κακοποιήσεώς του από τον δεύτερο. 

     Ως εκ τούτου ο Εκπαιδευτής Ίππων ακολουθεί μια σειρά διασυνδετικών διαδικασιών του Ίππου με τον Άνθρωπο, ώστε ο Ίππος να μην συνδυάζει τον αναβάτη του με την οιανδήποτε ταλαιπωρία ή και κακοποίηση. Αυτές οι διασυνδετικές διαδικασίες οι οποίες αποτελούν ένα βασικό μάθημα εκπαιδεύσεως νεολέκτου Ίππου, υποχρεωτικώς, λαμβάνουν χώρα μόνον σε φυσικό περιβάλλον και όχι στο τεχνητό περιβάλλον ενός Ιππευτηρίου, με τον Ίππο ιππευόμενο να αφήνεται να βοσκήσει και να εργασθεί εναλλάξ με τέτοιον τρόπο ώστε να συνδυάζει την απόλαυση της βοσκής ως δώρημα της εργασίας. 

     Αυτό επιχειρήσαμε και στο τελευταίο Εκπαιδευτικό Διήμερο της Καλαμάτας με τον σχολικό Ίππο και με αναβάτη τον Χρύσανθο στον, ειδικώς, προσφερόμενο χώρο της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας» του οποίου η φυσικότητα είναι απαράμιλλη. Αυτό το ειδικό μάθημα διήρκεσε μόλις είκοσι λεπτά, αλλά ήταν ανεκτίμητο για την ψυχολογία του σχολικού Ίππου. 

Ο Χρύσανθος δεξιώνεται την Ομάδα

     Για το βράδυ της πρώτης ημέρας, ο Συνασκούμενος Χρύσανθος μας επεφύλασσε μιαν ευγενική έκπληξη προσκαλώντας μας να μας δεξιωθεί στην παραδοσιακή επιχείρησή του η οποία αποτελεί και το σήμα κατατεθέν της μεσσηνιακής τερψιγευσίας, στην Ταβέρνα «Κρήνη».

     Η συγκεκριμένη Ταβέρνα κλείνει φέτος τα εκατό χρόνια της συνεχούς λειτουργίας της και η όλη εμφάνισή της αποπνέει την υποδειγματική ελληνική σεμνότητα και αριστοκρατικότητα εν μέσω μιας, πανδήμως, ευτελισμένης εστιάσεως την οποία ανέχονται αδιαμαρτυρήτως οι, απανταχού, σύγχρονοι γραικύλοι.

      Σ΄ αυτή την «εστία» γευσιγνωσιακής μυσταγωγίας, το ομαδικό πνεύμα των «Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας» βρήκε την ωραιότερη διαφυγή από τον κάματο του ημερήσιου Ιππευτηρίου με θεσπέσια «πιάτα»-έργα τέχνης, γευστικής και εικαστικής, τα οποία απολαύσαμε «ομού, μαζύ και ...αγκαλιά» με τα εκλεκτά βαρελίσια κρασιά και λοιπά ...παρελκόμενα! 

     Ευγνώμονες προς τον Χρύσανθο Δρίτσα για την υπέροχη βραδυά αξίζει να σημειώσουμε μια μικρή λεπτομέρεια: Φανατικός γευσιγνώστης ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», θέλησε να βαθμολογήσει τον Συνασκούμενο Χρύσανθο όχι μόνον ως Εφιπποτοξότη, αλλά και ως επαγγελματία της εστιάσεως παραγγέλνοντας ως δείπνο ένα πιάτο άγρια χόρτα, φαγητό λίαν απαιτητικό ως προς την επιλογή, την καθαριότητα και το τελικό αποτέλεσμα, έχοντας κι ο ίδιος γνώση των μυστικών της επαγγελματικής εστιάσεως από ανάλογην επιχείρηση που ίδρυσε και διηύθυνε νεαρός. Όταν ήρθε το πιάτο του, με τα χόρτα ένα προς ένα φροντισμένα, «χαϊδεμένα» όπως λέμε στην υψηλή μαγειρική, διακριτικότατα ελαιωμένα και με άριστη γεύση ένιωσε ακόμη πιο υπερήφανος διαπιστώνοντας ότι σ΄ αυτή την Ομάδα, όντως, έχουμε χαρακτήρες με υψηλήν Αισθητική βίου και αριστείαν έργου!

Η σεμιναριακή παραστατική ανάλυση: 

«Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας»

     Στο μοναδικό, φυσικό, περιβάλλον μιας παραδοσιακής ταβέρνας που αριθμεί ζωή συνεχούς λειτουργίας ενός ολόκληρου αιώνος και που αποτελεί «τοπόσημο» της Καλαμάτας, την πασίγνωστη «Κρήνη», οι «Έλληνες Κένταυροι Καλαμάτας» έγιναν κοινωνοί του περιεχομένου των έξι πρώτων μερών (από τα δώδεκα) του «ευαγγελίου» της Τοξοβολίας «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Γερμανού Φιλοσόφου  Eugen Herrigel.

     Ο περιβάλλων χώρος, με την φυσικότητα να κυριαρχεί, βοήθησε όσο τίποτε στην διαμόρφωση θετικής «ψυχολογίας» των παρισταμένων ώστε να αφεθούν χαλαροί και να κατανοήσουν αμέσως όχι, βεβαίως, την πλήρη ανάλυση του σοβαρότατου αντικειμένου, αλλά να «υποψιασθούν» αρκετά το θεματικό ζητούμενο που ήταν η παραδοχή μιας πραγματικότητος η οποία αποκρύπτει αυτό που πρέπει να βλέπουμε ώστε να καταφέρουμε να «αποδράσουμε» από τον «κλωβό» του «εγώ» μας, απελεύθεροι του «σπηλαίου».

     Η παρουσίαση έγινε, σύμφωνα με το πάγιο πνεύμα του Ιδρυτή της Ομάδος, υπό μορφήν διαλόγου και όχι μονολόγου, όπως συνηθίζεται από αγορητές αναλόγων περιπτώσεων. Η μεταφορά των διδαγμάτων του Eugen Herrigel δεν συγχωρεί διόλου την εμφιλοχώρηση «ατομικών δακτυλικών αποτυπωμάτων», αλλά την διαδραστική σχέση κατανοήσεως ουσιωδών παραμέτρων εσωτερικής καθάρσεως οι οποίες γίνονται αντιληπτές μόνον επί «στρογγυλής τραπέζης» και, εν προκειμένω, ικανοί να κυκλώνουμε τετράγωνα, καταφέραμε να ...τετραγωνίσουμε και τον κύκλο, διατηρώντας την ισοτιμία μας παρά τις διαφορετικότητές μας όπως ακριβώς και στην φύση όπου τα πάντα είναι άνισα, αλλά, εξίσου σεβαστά!

     H ιδιαίτερη «βαρύτητα» του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel και η συνεπαγόμενη ευθύνη της αναλύσεώς του και παρουσιάσεώς του στο Ελληνικό αλλά και διεθνές Κοινό, όπως επιχειρείται για πρώτη φορά, παγκοσμίως, από την Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων», είχε φορτίσει επί πολύ καιρό τον Ιδρυτή της με ένα έντονο συναίσθημα ενδεχομένου αδυναμίας ή και αποτυχίας σταθμιζομένων των υψηλών απαιτήσεων για μία επιτυχή δημόσια παρουσίαση! 

     Και ω! του θαύματος, η εξαιρετική προετοιμασία των προ-απαιτουμένων από τον Αρχηγό της τοπικής Σχολής, Εκπαιδευτή Αθανάσιο Ψωρομύτη και τον βοηθό του Συνασκούμενο Χρύσανθο Δρίτσα, καθώς και η συμβολή του Συνασκουμένου Μελέτη Μοίρα, με συνισταμένη την ποιότητα των παρισταμένων και έναν τυχαίο καταλυτικό παράγοντα, απέδωσαν το καλύτερο αποτέλεσμα μετά την τετράωρη, βήμα προς βήμα, παραστατικήν ανάλυση των πρώτων έξι μερών (από τα δώδεκα, συνολικώς) αυτού του εμβληματικού συγγράμματος! 

      Εν αρχή, ο εισηγητής επεσήμανε στους παρευρισκομένους την μεγάλη σημασία της σωστής αναπνοής και του διαλογισμού στην καθημερινότητα του Εφιπποτοξότη, αλλά και κάθε εμπλεκομένου με πολεμικές τέχνες, συνιστώντας προς όλους να μελετήσουν τα δύο σχετικά εγχειρίδια της Ομάδος των «Ελλήνων Κενταύρων» τα οποία είναι διαθέσιμα σε ηλεκτρονική μορφή.

     Με την συμβολή της προηγηθείσης μελέτης των προταθεισών αναρτήσεων από τους παρισταμένους, αλλά και των σημειώσεών του, στην αυλή της  «Κρήνης» η παρουσίαση ξεκίνησε με τα εννέα «κλειδιά» του Ζεν και, βεβαίως, με την νοηματικήν απροσδιοριστία του όρου, ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων» υπεγράμμισε την ανάγκη να αναζητήσουμε το αθέατο πίσω από το επιφαινόμενο, να εναρμονίσουμε το συνειδητό με το ασυνείδητο και να υπερβούμε το «πλέγμα» της απλής τεχνικής η οποία κατατυραννά τους Τοξότες, αποδεσμεύοντας το ένστικτό μας ώστε αυτό να τοξεύσει και όχι η τόξευση να προκύπτει ως αποτέλεσμα της λειτουργίας κάποιου πεδίου Broca του εγκεφάλου μας. Και σ΄ αυτό μας βοήθησε μια παμπάλαια φιάλη Αχαϊκής Τεντούρας προερχόμενη από μία βασιλική κάβα την οποία βιζιτάραμε ...«πειρατικώς» σε ανύποπτο χρόνο προ ...χρόνων! Οι «Έλληνες Κένταυροι», άλλωστε, όπως και οι Πρόγονοί μας Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, αξίζουμε πολλά περισσότερα των κληρονομικώς εστεμμένων διότι εμείς τα «στέμματα» τα κατακτούμε δια του ξίφους μας ακόμη και ...βιζιτάροντας!

     Ο Αρχηγός της τοπικής Σχολής, ως Οικοδεσπότης αποσφράγισε την ...εξηντάχρονη Τεντούρα  και σέρβιρε την ομήγυρη! Όλοι γεύθηκαν την εξαιρετικώς παλαιωμένη Τεντούρα απολαμβάνοντας την μεθυστική επίγευση του υδηπότου στους ουρανίσκους τους, οπότε, ο εισηγούμενος το θέμα απηύθυνε προς όλους το ερώτημα αν έθεσαν σε ιδιαίτερη λειτουργία την σκέψη τους και εάν πρόσεξαν να δώσουν δια του εγκεφάλου ειδικές οδηγίες λειτουργίας στο ...χέρι τους ώστε να γευθούν, τελικώς την Τεντούρα...

     Όλοι απήντησαν αρνητικώς και είπαν ότι η όλη διαδικασία της απολαύσεως του ποτού έγινε κατά τρόπον αυτόματον και μηχανικόν χωρίς καμία παρέμβαση της λογικής! Όπως, δηλαδή, θα πρέπει να γίνεται και η Τοξοβολία κατά την ζενική της προσέγγιση, όπως διευκρίνισε ο παρουσιάζων Ιδρυτής και ...ό.έ.δ. Και ...γαίαν έχοι ελαφράν(!) ο ευγενής όσον και ...ακούσιος  «χορηγός» της εκλεκτής και λίαν ...παιδαγωγικής Τεντούρας διότι αν περιμέναμε απ΄ τους παρακατιόντες μεταπολιτευτικούς ανιπτόποδες που καταπίνουν υπερατλαντικώς «κερασμένα» σκωτσέζικα «ξύδια» με επίγευση ...βρωμούσας, χορεύοντας λάγνα χασαποσέρβικα στα σκυλάδικα όπου, ποικιλοτρόπως, διαπλέκονται, ...σωθήκαμε!... Η αποφοριά του δημοκρατικού καταυλισμού είναι, σε όλα τα επίπεδα και από αιώνων «πέραν ορίου επισκευής».

     Ακολούθησε η επίταση στην ταύτιση του Τοξότη με τον στόχο και στην διαγραφή κάθε μεταξύ τους αποστάσεως, όπως ακριβώς μας διδάσκει ο Eugen Herrigel. Διότι η Τοξοβολία δεν μπορεί να έχει άλλο στόχο από τον ατελή «εαυτόν»  του ίδιου του Τοξότη!

     Επόμενο «κλειδί» η απελευθέρωση από τα δεσμά του «εγώ», ή, το μεγάλο άλμα εκτός του «σπηλαίου». Η απεμπόληση της ...ευπαθείας μιας, έτσι κι αλλιώς, τρωτότητος την οποία σέρνει εκ γενετής δίκην αμνιακού σάκου κάθε Άνθρωπος.

      Και, τότε, έρχεται το satori, η φώτιση και ο νους, αλλά  κι ολόκληρη η ύπαρξη φωτίζονται όπως τυφλώνεται από τον ήλιο το έμβρυο που απαλλάσσεται από τον αμνιακό σάκο που σπάει κι αφήνει τις ηλιαχτίδες να το λούσουν.

     Κατόπιν, το φως γίνεται καθημερινός σύντροφος και μας παρακολουθεί σε όλες τις δράσεις μας, στην ειρήνη, στον πόλεμο, στο σπίτι, στο Ιππευτήριο και στη Γραμμή Βολής και τότε οι τοξεύσεις μας αποκτούν ιερότητα αφού απέκτησαν ...φυσικότητα πέραν τεχνικής, γενόμενες τέχνη χωρίς τέχνη.

     Κι αυτή η συνεχής παρακολούθηση της δράσεώς μας από το φως το ιλαρόν, γίνεται πλέον συνείδηση καθημερινότητος και φέγγος στο μονοπάτι του βίου μας.

     Έτσι, διαμορφώνεται και το πλαίσιο της υπαρξιακής απολυτρώσεώς μας δια της πνευματικής μας αναπτύξεως που είναι και το ζητούμενο!

     Κατά την διάρκεια της τετράωρης εισηγήσεως πολλά σημαντικά ειπώθηκαν από όλους και είμαστε ιδιαιτέρως ευγνώμονες στην αγαπημένη μας Οικογένεια που έρχεται από την Τρίπολη για να ασκηθεί μαζύ μας, όπως και στον φίλτατο Δημήτρη που ήρθε από την Πάτρα τιμώντας την εκδήλωσή μας με την παρουσία του. Το ίδιο ευγνώμονες και προς τον φίλτατο Αίαντα ο οποίος διετύπωσε την σχέση του «ζειν» με το «Ζεν» διότι, πράγματι, το Ζεν είναι η ζωή και άνευ τούτου... Βεβαίως ευγνώμονες και προς τον Μελέτη μας ο οποίος μας είπε ότι δεν συνεκράτησε τα εννέα ζενικά «κλειδιά», κάτι απολύτως φυσικό και λόγος για τον οποίο σύντομα θα δημοσιευθεί όλη η μελέτη ώστε όλοι να μπορούν να γίνουν κοινωνοί του περιεχομένου της αναλύσεως του μνημειακού συγγράμματος του Eugen Herrigel  «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας». 

     Ευγνώμονες και προς την νεαρή μας Θεοδώρα για τις ωραίες φωτογραφίες που τράβηξε και μας προσέφερε δείχνοντας άξια συνεχιστής του έργου του Πατέρα της ο οποίος είναι επαγγελματίας εικαστικός! Εύγε! 

Διαλογισμός επί της κορυφής και ...εν κινήσει

     Κάθε φορά κατεβαίνοντας στην Καλαμάτα κρατώ μικρό δισάκι με δεδομένη την λαμπρή φιλοξενία μου στον υπέροχο χώρο του Μελέτη μας τον οποίο ευχαριστώ όπως και την εξαιρετική Σύζυγό του για τις μοναδικές συνθήκες διαμονής μου. Πάντοτε όμως, όταν φεύγω, παίρνω μαζύ μου τόσες πολλές αποσκευές υπό μορφήν εμπειριών κι εντυπώσεων ώστε πριν πάρω τον δρόμο της επιστροφής μου είναι απαραίτητο να τις ταξινομήσω στη μνήμη μου και να μην είναι εκρηκτικώς διάχυτες μέσα σε μία κρανιακή κάψα άτακτη σαν χάβρα ιουδαίων. Για τον λόγο αυτό καταφεύγω στο μόνιμο "γιατρικό" της διανοητικής ακαταστασίας που δεν είναι τίποτε άλλο από τον διαλογισμό και, όπως εγώ τον συνηθίζω, πάντοτε εν κινήσει.

     Έτσι και σε τούτη την αναχώρηση, καθώς ήμουν κοντά στον σταθμό των λεωφορείων από τον οποίο θα αναχωρούσα, το μάτι μου έπεσε σε έναν παρακείμενο λόφο κατάφυτο στην κορυφή του αλλά χωρίς εμφανή είσοδο και δρόμο που να οδηγεί προς αυτή. 

     Αυτός ο λόφος φαίνονταν ιδανικός για το διαλογιστικό βάδην μου και χρειάστηκε ώρα για να ανακαλύψω στο πλάι του την σχεδόν αθέατη είσοδό του από την οποία ξεκινούσε ένα κρυφό μονοπάτι που οδηγούσε στη κορυφή του.

     Μετά από λίγες βηματισιές βρέθηκα στην κορυφή του απ΄ την οποία θαύμασα το αντικρινό Κάστρο της Καλαμάτας καθώς το έλουζαν τα απόνερα του δύοντος ήλιου...

     Και γύρω μου μια μαγεία φυσικών οντοτήτων που συνέθεταν την απέριττη, τοπική, χλωρίδα και ανάδιδαν μυστηριακούς ...ήχους που μόνον μια ακοή ζενικής ευαισθησίας μπορούσε να ακούσει...

     Μέσα στο παλιό λιόδασος με τους υπέργηρους κορμούς, κατάφερα να ευχαριστήσω τον Eugen Herrigel και τους Συνασκουμένους μου που μου χάρισαν ακόμη μια μέρα κοντά στο φως και τη γνώση. Και παρατηρώντας το απάτητο του χώρου που φάνηκε να μην δέχεται και πολλούς επισκέπτες ευχαρίστησα και την δημοκρατία η οποία εξευτελίζει τους ηλιθίους ώστε να στέκουν μακράν από κάθε φυσική ομορφιά και αλήθεια! Μάλιστα, έτσι όπως ήταν και ...αβάπτιστος, μη βρίσκοντας πουθενά ένα όνομα γι αυτόν τον λόφο, ενώ κανείς εντόπιος δεν ήξερε την ονομασία του, σκέφθηκα να τον βαπτίσω εγώ "Λόφο του Αντίκαστρου" έτσι όπως έστεκε απέναντι από το Κάστρο της Μεσσηνιακής πρωτεύουσας.

     Η σχέση ευφυών προς ηλιθίους στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες είναι ευθέως ανάλογη της σχέσεως χρυσού προς σίδηρο, στην φύση! Έτσι, είναι φυσικό επακόλουθο για τις κοινωνίες αυτές να κείνται εν μέσω ερειπίων, με τους πολίτες τους να παραπαίουν, ενώ «τα σκουπίδια βγαίνουν τσάρκα στα στενά» ως …υποδείγματα χαρακτήρων! Παρά ταύτα, μακράν του μαζικού κανόνος, οι ευφυείς εξακολουθούν να υπάρχουν, να δημιουργούν και να αυτό-βελτιώνονται με τρόπους «ιδίων αυτών επινοήσεως» οι οποίοι υποστυλώνουν την ανέλιξη του ανθρώπινου Πολιτισμού! Κι ανάμεσα σ΄ αυτούς τους …πεισματάρηδες είναι και η «οικογένεια» των «Ελλήνων Κενταύρων» που δεν εννοεί να εκχωρήσει την ανθρώπινη υπόσταση των Μελών της στις ορέξεις του μαζικού Μολώχ που, ακόρεστος, σαρώνει ηλιθίους μαζανθρώπους. Άλλωστε, αυτό το σάρωμα είναι μέρος της ομορφιάς της εξελίξεως, αρκεί να αποφεύγουμε την εξοντωτική δίνη του και την θανατηφόρα στροφορμή του, όσοι σεβόμεθα εαυτούς, ενθυμούμενοι ότι, ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς!    

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ