ΤΑΙΝΙΑ "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ": ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΟΠΛΟΜΑΧΙΑΣ

 ΤΑΙΝΙΑ "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ":

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΟΠΛΟΜΑΧΙΑΣ

     Για την Σχολή Ιππικού Θεάτρου των Βερσαλλιών του Bartabas (Clément Marty) η «Καλλιτεχνική Ξιφασκία» όπως την αποκαλεί η Sophie Nauleau (και "Σκηνική Ξιφασκία", όπως θα την αποκαλούσαμε εμείς) είναι μια εκλεπτυσμένη τέχνη η οποία δίνει περισσότερην έμφαση στην αισθητικήν αποδοχή της από το φιλοθεάμον κοινό παρά στο θανατηφόρο αποτέλεσμά της:

     «Η ξιφασκία συμπυκνώνει όλες τις αξίες της Aκαδημίας: σεβασμό για τον άλλον, αίσθηση τιμής, αυτοέλεγχο, αυτοπεποίθηση. ταχύτητα, ευελιξία, χάρη, συντονισμό. Από τον έφιππο χαιρετισμό μέχρι την έφοδο, αυτή η τέχνη “παίζει” με τη μονομαχία, με φώτα, με καθρέφτες, με πνοή, με λάμψη, με κανόνες, όσο και με την αισθητική που νιώθουμε  κατά την επίθεση.»

     Όμως αυτή η αισθητική έως ...αισθησιακή «εξιδανίκευση» του χειρισμού των όπλων ασφαλώς και δεν ισχύει στην περίπτωση ενός πραγματικού σεναρίου συγκρούσεως δι' αγχεμάχων όπου το θανατηφόρο αποτέλεσμα κρίνει την επιτυχία. Εν αντιθέσει προς αυτή την εξιδανικευμένη «καλλιτεχνική ξιφΑΣΚΙΑ» η δική μας «μαχητική ξιφοΜΑΧΙΑ» υπαγορεύει κανόνες καταλυτικής επικρατήσεως επί του αντιπάλουμέσα σε ένα πλαίσιο που δεν «παίζει» αλλά σκοτώνει, όπου το ζητούμενο δεν περιορίζεται, απλώς, στην χαριτόβρυτη επαφή των λεπίδων με κατάληξη μια κομψή ζεύξη, αλλά στον τερματισμό της διαδρομής τους βαθιά μέσα στην σάρκα του αντιπάλου, εκεί όπου, πιθανώς, ένα ...κόκκαλο μπορεί να τις σταματήσει.

     Όμως, ακόμη και η Ξιφομαχία επί πεδίου είναι δραματικώς ασθενής έναντι της Έφιππης Σπαθασκίας με την οποία καταγίνονται οι ασκούμενοι στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και ο λόγος είναι εμφανής.

     Η Σπαθασκία όπως είναι, κοινώς, γνωστή, υπό τις "σταθερές συνθήκες θερμοκρασίας και πιέσεως" μιας Αίθουσας Όπλων μπορεί να ευεργετήσει τον ασκούμενο όμως, δεν μπορεί να του προσφέρει την οπλομαχητικήν ολοκλήρωση που προσφέρει η Έφιππη Σπαθασκία στην οποία η κίνηση του Ίππου πολλαπλασιάζει την σφοδρότητα του σπαθισμού και αναδεικνύει το αποτέλεσμα της καταφοράς σε πραγματική ηδονή, ενώ η διαρκής μετατόπιση του εφίππως ασκουμένου σε συνδυασμό με την ενδεχόμενη μετατόπιση του στόχου-αντιπάλου κορυφώνει την πρόκληση ευστοχίας!     

Σήμερα, ο Εφιπποτοξότης-Eκπαιδευτής Μηνάς Τσομπανιάν, προετοιμάζοντας την διδασκαλία μιας σκηνής της ταινίας "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" στους Συνασκουμένους Σάκη και Αλκιβιάδη Βαρδίκο, με εφόδιό του την εμπειρία του από την Έφιππη Σπαθασκία όσο και την Σπαθασκία Αίθουσας Όπλων, επεχείρησε μία σύζευξη των δύο διαφορετικών Σπαθασκιών σε ένα αποτέλεσμα το οποίο συνοψίζει κοινές παραμέτρους με παρονομαστή την αληθοφάνεια της Σκηνικής, πλέον, Σπαθασκίας, η οποία αποτελεί ξεχωριστό είδος Σπαθασκίας περί του οποίου ήδη έχουμε κάνει λόγο. 

Oι Μαίστορες του Ιταλικού seicento

     Για την προετοιμασία μιας τέτοιας σκηνής, δικό μας "υπόμνημα" υπήρξε η διαμόρφωση ακριβούς, κατά το δυνατόν, "εικόνος" της εποχής και των μαχητικών ειωθότων της. Ήταν απαραίτητη η γνώση του πνεύματος της χρήσεως των αγχεμάχων κατ΄ εκείνη την, φλωρεντινή, προ- και Αναγεννησιακή περίοδο, όταν κυριαρχούσαν οι οπλομαχητικές διδασκαλίες των Μαϊστόρων του Ιταλικού seicento.  

     Kαι δεν ήταν απαραίτητη μόνον η γνώση του γενικού τεχνικού πνεύματος της Οπλομαχητικής εκείνων των χρόνων αλλά, επίσης και του νομικού πλαισίου όπως και της εν γένει ετικέτας της Οπλομαχίας. Γι αυτό κρίναμε απαραίτητη και την επισταμένη μελέτη ενός βασικού συγγράμματος που μας έδωσε τις σοβαρότερες των απαντήσεων: Το "De duello, vel De re militari in singulari certamine" του Ιταλού νομικού Paride del Pozzo το οποίον πρωτο-εκδόθηκε το 1471. 

     Ο συγγραφέας του γνωστός και ως Paridis de Puteo, γεννημένος το 1410 στο Pimonte του Αμαλφιτανικού Δουκάτου και αποθανών στην Νεάπολη το 1493 μας μεταφέρει ακριβώς στην εποχή του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, "κοινωνώντας" μας επακριβώς με την εποχική αυθεντικότητα η οποία είναι και η επιδίωξή μας.

Paride del Pozzo: "Del Duello, vel De re militari in singulari certamine"

Kεφ. 4ο "Περί των όπλων".

     Aποτελούμενο από 11 βιβλία, αυτό το σύγγραμμα του Paride del Pozzo, εστιάζοντας κυρίως στην Μονομαχητική της εποχής, μας δίνει σημαντικές πληροφορίες γενικώς για το, τότε, πνεύμα της Οπλομαχητικής με κεφάλαια που ξεκινούν από την επιλογή της τοποθεσίας της συγκρούσεως και, ασφαλώς, δεν παραλείπουν την περιγραφή του πλήρους πλαισίου της επιλογής των όπλων και της χρήσεώς τους. 

     Σήμερα, λοιπόν, ο Μηνάς "εξετάσθηκε" σε έναν ρόλο μακράν της κάμερας, κατά τον οποίο κρίθηκε ικανός να διδάξει την διδασκαλία ενός εισαγωγικού μαθήματος Οπλομαχίας στους δύο σκηνικούς ηθοποιούς μας (Σάκη και Αλκιβιάδη Βαρδίκο) οι οποίοι, αντιστοίχως, θα υποδυθούν τον Δάσκαλο της Οπλομαχίας και τον μαθητή (νεαρός Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης) σε σκηνή της ταινίας που προετοιμάζουμε. Κι έτσι, είμαστε έτοιμοι για την διδασκαλία μιας σκηνής που θα προσφέρει στον θεατή όχι μόνον σημαντική πτυχή σεναρίου αλλά κι ένα ευχάριστο "απρόοπτο".