ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

小野田 寛郎

    Συχνά ακούμε τον Δάσκαλό μας Kassai Lajos να καλεί τους μαθητές του NA ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ, μιαν άσκηση, μια προσπάθεια! Ο Hiroo Onoda υπήρξε η ενσάρκωση αυτής της τόσο σημαντικής εντολής η οποία διακρίνει τον πραγματικό πολεμιστή από τον κοινό θνητό! Γι αυτό και ο Hiroo Onoda παραμένει και μετά τον θάνατό του, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

     H Eλληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας τιμά την επιμονή στον αντικειμενικό σκοπό θεωρώντας ότι η Τιμή του Πολεμιστή ονομάζεται Πίστη! Εξασκώντας την Έφιππη Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη θεωρούμε ότι το πρώτιστο προσόν ενός Εφιπποτοξότη είναι η επιμονή στη μαχητική προσπάθεια και δε θα μπορούσαμε παρά να θεωρούμε τον Hiroo Onoda ως έναν από τα πρότυπά μας!

     Για τον Ήρωα αυτό και για την Πίστη του στις Αξίες εκείνες που τον έστειλαν στη πρώτη γραμμή του πολέμου, ήδη έχουν γραφεί πάρα πολλά επαινετικά ώστε να θεωρούμε ότι κάθε αναφορά στο πρόσωπό του και στο μαχητικό παράδειγμά του αποτελεί πλεονασμό! 

     Σήμερα, μετά τον βιολογικό θάνατό του, απλώς θα του αφιερώσουμε ένα κείμενο για το αγαπημένο του Κιότο, παρμένο από ένα μικρό βιβλίο που εκδόθηκε το 1927 με τίτλο "Le Japon Mystique" ( Η Μυστική Ιαπωνία) που έφθασε στα χέρια μας, ακριβώς, την ημέρα της μεταστάσεως του Hiroo Onoda σταλμένο ως δώρο από τους Ιάπωνες Δασκάλους μας... οι οποίοι, πέραν της συστηματικής αρωγής τους στην εφιπποτοξοτική εκπαίδευσή μας, φροντίζουν να μας εισαγάγουν και στον Πολιτισμό της σπουδαίας Χώρας τους!

     Την μετάφραση του κειμένου από τα Γαλλικά μας την προσφέρει ένας λαμπρός νεαρός Συνέλληνας και φίλος της Ομάδος μας ο οποίος διαμένει στο Παρίσι και προοιωνίζεται ως ένας από τους καλύτερους Ιστορικούς της αυριανής Ευρώπης, ο Βασίλειος Φράγκος, τον οποίο ευγνωμονούμε γι΄ αυτό το οποίο ακολουθεί:

KIOTO

Ο Αυτοκράτωρ Kwammu επιστρέφει απ' τον πόλεμο. Νίκησε τις φυλές του βορά, τους μαλλιαρούς και γενειοφόρους άνδρες, λάτρεις της άρκτου. Τους υπέταξε στους νόμους της χώρας του Yamato. Και τώρα όλο το νησί έχει γίνει αυτοκρατορία του, και η ειρήνη θα βασιλεύσει παντοτινά σ' αυτό.

Φθάνει σε μια ευχάριστη κοιλάδα, ποτισμένη από έναν φαρδύ ποταμό με διάφανα και ξάστερα νερά. Οι δασωμένες πλαγιές των βουνών σκεπάζονται απαλά από σκούρα σμαραγδένια έλατα και πορφυρόχρυσες οξιές, κι ο φθινοπωρινός ήλιος γλιστρά τις ακόμη ζεστές αχτίδες του πάνω στη δροσιά των φύλλων. Ο Αυτοκράτωρ αισθάνεται ένα τερπνό ρίγος, μια ηδονική αναστάτωση στην ψυχή του. Διατάζει τους φορείς του να σταματήσουν , κι ολόκληρη η πομπή του παραμένει ακίνητη.

Κατεβαίνει απ' το ολομέταξο παλαγκίνο του.

''Εδώ είναι, μονολογεί, εδώ είναι που θα γίνει η νέα μου πρωτεύουσα κι εδώ θα εγείρω ένα ναό στην Ειρήνη, ώστε όλος ο κόσμος να είναι ευτυχισμένος''.

Ένας χρόνος πέρασε. Οι επιδέξιοι εργάτες δούλεψαν σαν δραστήριοι και υπομονετικοί μέρμηγκες. Υψώθηκε ένα ανάκτορο όπως και ένας ναός εντός του τοίχους. Ολόγυρα είναι μια πολυάνθρωπη πόλη.

Ένας εξαίσιος κήπος ονειρεύεται ολόγυρα από μια λιμνούλα τρυπώνοντας τα μονοπάτια του κατά μήκος των χορταριασμένων όχθεων ή σκαρφαλώνοντάς τα στα βουναλάκια απ' όπου ξεδιπλώνεται μια γραφική θέα.

Ο δοξασμένος Kwammu έβγαινε στο μπαλκόνι του φτιαγμένου από ξύλο κέδρου ανακτόρου του, πολύ απλό αλλά κομψά διαρθρωμένο με την αχυρένια στέγη του και τους δυό σταυρωτούς δοκούς πάνω απ' το αέτωμα σαν δυό κουπιά σε ανάπαυση.

Και ο Αυτοκράτωρ αισθανόταν μια τέλεια χαρά, γιατί η Αυτοκρατορία ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.

Και η πόλη που έχτισε ήταν το Κιότο, η υπέροχη, η πολύτιμη, η ιερή, καθισμένη στις όχθες του παραπόταμου Κάμο σαν μια κυρία της αυλής μεσ'το μακρύ ματαξωτό της φόρεμα που απαγγέλλει στίχους και αποθέτει προσφορές στα πνεύματα των θεϊκών προγόνων.

Αιώνες κύλησαν, και κάθε χρονιά το φθινόπωρο, στο Κιότο, μια μεγάλη πανηγυρική λιτανεία περνάει έφιππη απ' τους δρόμους και φθάνει προς την παλιά κατοικία του Αυτοκράτορα, ιδρυτή της πόλης, στον ναό του Hei-an, της Ειρήνης.

Τα πλήθη του λαού του Nihon και οι ταξιδιώτες που επισκέπτονται τη χώρα συρρέουν, ξαναμμένοι και περίεργοι, για να δουν να περνά η πομπώδης ακολουθία με φορεσιές του παλιού καιρού.

Να ‘τοι πρώτοι απ' όλους οι χρυσαφένιοι daimyos και οι σιδερόφραχτοι ιππότες, πάνω σ' αρματωμένα με φάλαρα άλογα, με τις λόγχες και τα σπαθιά τους στο χέρι, λαμπροί, και υπέροχοι, και τρομεροί.

Τους ακολουθούν πιο απλοί αλλά όχι λιγότερο τρομεροί στρατιώτες. Έπειτα έρχονται έφιπποι οι κινέζοι, απεσταλμένοι πρέσβεις της Ουράνιας Αυτοκρατορίας, με τις κυανές φορεσιές και τα μυτερά κουμπωτά καπελάκια τους (εδώ μια άνω τελεία) και να ‘τοι και οι μαντσού με τις στολισμένες από φτερά παγωνιού σκούφιες τους, και οι μογγόλοι μεσ' τα δερμάτινα και τριχωτά καφτάνια τους. Περνούν.

Έπειτα βαδίζουν οι βαστάζοι, δυο-δυο, ο ένας μπρος, ο άλλος πίσω, δεμένοι μεταξύ τους, μ' ένα μακρύ μπαμπού πάνω στους ώμους τους στη μέση του οποίου κρέμεται ένα κουτί, σεντούκι από χρωματιστή λάκα, που περιέχει πράγματα για το ταξίδι, δώρα, θησαυρούς. Περνούν.

Κατόπιν φθάνουν οι τοξότες, ντυμένοι στ'άσπρα, με τα μακριά και φαρδιά μανίκια, κι άκαμπτοι σαν κρεμάμενα έλυτρα, με τις φαρέτρες τους γεμάτες μακριά βέλη. Περνούν.

Μετά απ' αυτούς έρχονται οι ιερείς, μέσα σε κίτρινες φορεσιές, μέσα σε κυανές φορεσιές.

Μια συναρπαστική μουσική κάνει τις καρδιές να πάλουν. Ήχοι χρυσοί, υπαινικτικοί, γλιστρούν όπως ο άνεμος μεσ' τα κλαδιά, σε απαλές συγχορδίες, τρεμάμενοι, κάνοντας να τρέμει από συγκίνηση η άξαφνα συλλογιζόμενη ψυχή. Ω, μα τι αστέρινο μεγαλείο μέσα σ' αυτές τις τόσο ζωντανές, τόσο διαπεραστικές, τόσο ζεστές πνοές. Υψώνονται σε δέσμες φωτός μέσα απ' αυτά τα μικρά οργανάκια που κάθε ιερέας φέρει στο στόμα του, και των οποίων οι δυο σωλήνες σαν δυο κλαδιά ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Και τώρα όλη αυτή η ακολουθία μοιάζει σαν ένα αρμόνιο του οποίου οι νότες παντρεύονται σε μια τεράστια αρμονία σ' έναν ρυθμό που απλώνεται...

Ένα τεράστιο και στρογγυλό τύμπανο που φέρουν δυο άντρες, πάνω στο οποίο είναι ζωγραφισμένα τα σύμβολα του ηχητικού χώρου όπου γεννιέται η κίνηση των κόσμων, ηχεί με μια σεβάσμια και βαθιά βοή, κατά μακρά διαστήματα, και σημειώνει το βαρύ βαθύφωνο   της σοπράνο των shoo.

Τρεις ιερείς έφιπποι το ακολουθούν, ο πρώτος στα κόκκινα, ο δεύτερος στα μπλε, ο τρίτος στα πράσινα, φέροντας ένα πράσινο κλαδί, στολισμένο με ιερά κορδελάκια από λευκό χαρτί.

Το λευκό άλογο που κανείς δε ιππεύει οδηγείται πίσω τους από το χαλινάρι. Είναι καλυμμένο από ένα λευκό σκέπασμα με ένα χρυσαφένιο χρυσάνθεμο- αυτοκρατορικό έμβλημα,- στο πλευρό. Είναι ο αγγελιοφόρος των αήττητων προγόνων. Προπορεύεται των πιο ιερών κειμηλίων της χώρας, -του αήττητου Ξίφους, του Καθρέπτη και του Κοσμήματος, -τα οποία μεταφέρονται κάτω από έναν ουρανό από χρυσαφί ύφασμα στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένας αστραφτερός Φοίνικας.

Τοξότες, στρατιώτες και στο τέλος υπηρέτες κλείνουν αυτή τη μακριά πομπή.

Πλησιάζει στο Ναό του Hei-an, ανεβαίνει τα σκαλιά, και οι μεγάλες μπρούτζινες πόρτες τη δέχονται εντός του τείχους, -προαύλιο του δώματος του Kwammu. Οι ιερείς και τα κειμήλια μπαίνουν μέσα σ' αυτό, και οι βαστάζοι εναποθέτουν εκεί τα φορτώματά τους. Έπειτα τα μπρούτζινα θυρόφυλλα ξανακλείνουν μ' ένα μουσικό κύλισμα πάνω στους μεντεσέδες τους. Το πλήθος μένει έξω.

Τότε οι ιερείς, ρυθμίζοντας τις κινήσεις τους, περνούν ο ένας στον άλλο τους ξύλινους δίσκους κατάμεστους με ιερό ρύζι, και παρουσιάζουν τις προσφορές στον θεό Kwammu, τον αυτοκρατορικό πρόγονο, τον ιδρυτή του Κιότο, και τις τοποθετούν στα στρωμένα τραπέζια του θεϊκού συμποσίου. Και κάθε κίνηση που κάνουν είναι συμβολική, ρυθμική, μετρημένη, εκφράζοντας τη λατρεία και την ευλάβεια.

Νεαρές κοπέλες με πορφυρές φορεσιές εκτελούν μπρος στους βωμούς έναν αργό και σοβαρό χορό. Κατόπιν η γιορτή τελειώνει, και όλοι λίγο-λίγο αποσύρονται. Το τύμπανο σωπαίνει. Το πλήθος που είναι μαζεμένο στην πόρτα εκτός των τειχών σκορπίζεται.

Ο ήλιος έχει πέσει, το κυανό σούρουπο κατεβαίνει πάνω στο γη, και η σκιά γεννιέται. Το φεγγάρι έχει σηκωθεί. Τα πάντα κοιμούνται κοντά στον ναό, και η λιτανεία μοιάζει όνειρο χαμένο του παρελθόντος...

Όμως όταν ο ύπνος πλανάται πάνω απ' την ήρεμη πόλη, την ώρα που είναι αφιερωμένη στο Βόδι, την πιο βαθιά, την πιο κοιμούμενη απ' τις ώρες της νύχτας, όταν μόνο τ' ολόγιομο φεγγάρι βασιλεύει στον ουρανό και η αγριόπαπια κοιμάται με το κεφάλι κάτω απ' το φτερό  της, να που μια λιτανεία φάντασμα γλιστράει πάνω σε μια φεγγαραχτίδα, και σταματά μπροστά στον Ναό της Ειρήνης.

Οι μπρούτζινες πόρτες ανοίγουν διάπλατα και χωρίς θόρυβο... Ειν' ο Αυτοκράτωρ Kwammu, καθισμένος κάτω απ' τον αστραφτερό ουρανό, που φέρνουν μέσα στο τοίχος. Αυτός ο ίδιος. Κατεβαίνει απ' το παλακίνο του, κι ολόκληρη η ακολουθία των daimyos, των σαμουράι, των ιερέων και των αυλικών, μπαίνουν μαζί στην παλιά βασιλική του κατοικία.

Ούτ' ένας θόρυβος, ούτ' ένας αναστεναγμός... Σιωπηλά περνούν απ' τις αλέες του κήπου,  απ' την κάμαρα της γέφυρας που τέμνει τη λιμνούλα, πάνω απ' το κατάλαμπρο υπό το φως του φεγγαριού νερό. Η διάφανη λιτανεία μοιάζει με άχνα μιας ιριδίζουσας ομίχλης...

Ο Αυτοκράτωρ, σιωπηλά, μπαίνει στην παλιά του κατοικία. Βλέπει τα τραπέζια της γιορτής στρωμένα και στολισμένα, τα δωρήματα του πιστού του λαού που περιμένουν να τα γευτεί. Και η ψυχή του τρέφεται απ' την ευσεβή σκέψη που απορρέει απ' τις προσφορές σαν ευωδιά. Και λόγια, γλυκά σαν τον αναστεναγμό ενός ανάλαφρου αέρα, σαν μια πνοή ευλογίας, πάλλουν μέσα στη μαγεμένη σιωπή αυτής της αχτινοβολούσας νύχτας, αυτής της ασημοφωτισμένης νύχτας...

''Ω Λαέ αγαπημένε, Λαέ των μακάριων Νησιών μου. Είσαι μέγας διότι έχεις τη θύμηση της καρδιάς, διότι αγαπάς τους Προγόνους σου και τους Θεούς σου, κι απ' όλο σου το παρελθόν, απ' τις πλούσιες εμπειρίες σου, θρέφεις τη ρίζα της πλούσιας ζωής σου και προετοιμάζεις τη δόξα του επερχόμενου ανθού σου. Να είσαι ευλογημένος μεσ' το Ναό της Ειρήνης, ω Λαέ μου, κι αν σε απειλήσει ο κίνδυνος ευλογημένο να 'ναι το γενναίο ξίφος που θα σε υπερασπιστεί, κι ευλογημένος να είσαι κι εσύ μεσ' τη νικήτρια ειρήνη!''

Bασίλειος Φράγκος

     Θα αποχαιρετίσουμε, προς το παρόν, τον Hiroo Onoda τον οποίο, εν "καιρώ" θα ξανανταμώσουμε, εγείροντας μια πρόποση με το παραδοσιακό στρατιωτικό φλιτζάνι των Ιαπώνων, μέσα στο οποίο θα καθρεφτιστεί ολοζώντανη η μορφή του όπως και τότε, μέσα στις ρυτίδες του διάφανου σάκε, όταν ξεκινούσε για τον πόλεμο, έναν πόλεμο που αποτελεί συνέχεια της όποιας ειρήνης η οποία αποτελεί την συνέχεια του ...πολέμου με άλλα μέσα, ακόμα και με Τόξα πάνω σε άτια που καλπάζουν.