ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ
ΕΝΑΛΙΑΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ
Και να, που η διαρκής πειραματική αναζήτηση την οποία εφαρμόζει ανελλιπώς η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" τεκμηριώνει την δυνατότητα της επεκτάσεως της εφαρμογής της Έφιππης Τοξοβολίας και στο ...υγρό στοιχείο! Μια εφαρμογή η οποία, ξεκινώντας από την εκπαιδευτικήν έρευνα μιας πολεμικής τέχνης άγει και σε αρχαιολογικά συμπεράσματα για προγενέστερες εφαρμογές σε παλαιότερες εποχές, όταν το "πυρ και η κίνηση" των εφίππων τοξοτών δεν ήταν παρά έκφραση πολέμου ακόμη και σε χώρες χωρίς θάλασσα, όπως, π.χ., η Μογγολία και η Ουγγαρία, στις οποίες εκτός των ποταμών-κοιτίδων υγρού στοιχείου υπάρχουν και μεγάλες λίμνες-πεδία αναμετρήσεων με υδάτινο χαρακτήρα (Hövsgöl και Balaton, αντιστοίχως).
Έτσι, στην
τρίτη, μόλις, επαφή μας με το υγρό στοιχείο και το "παζλ" της Eνάλιας Έφιππης Τοξοβολίας δείχνει να συντίθεται συναρπαστικά, με όλους μας να παρατηρούμε προσεκτικότατα όλες τις παραμέτρους ασκήσεως αυτής της αρχέγονης πολεμικής τέχνης ακόμη και μέσα στο καταγάλανο θαλάσσιο περιβάλλον.
Ο σεβασμός μας προς την επιταγή της αποφυγής οχλήσεως λουομένων, μας υπεχρέωσε στην είσοδο στο νερό ενωρίς το πρωί, σε μία καλοκαιρινή περίοδο όπου η γαλήνια επιφάνεια της θάλασσας δημιουργούσε ιδανικές συνθήκες ηρεμίας του Ίππου ο οποίος δεν είχε παρά ελάχιστην εμπειρία επαφής με το νερό, διατηρώντας ακόμη σοβαρές επιφυλάξεις, αν και επαρκώς συνεργάσιμος. Και αυτές οι επιφυλάξεις απεδείχθησαν να στρέφονται όχι, τόσον, κατ' αυτού καθαυτού του υδάτινου στοιχείου όσο κατά του δυσάρεστου αιφνιδιασμού του από την αόρατη ημιβραχώδη επιφάνεια του βυθού η οποία προξενούσε στον Ίππο διαρκή ισορροπιστικήν αστάθεια, κάτι που αντισταθμίστηκε επιτυχέστατα από τους χειρισμούς του αναβάτη του καθ΄ όλη την διάρκεια της ενάλιας παραμονής. Ας δούμε, όμως, τις επιμέρους παρατηρήσεις μας από το "κεφάλαιο" της Ενάλιας Έφιππης Τοξοβολίας, όπως το μελετήσαμε 'in situ'.
1. Οφέλη υγείας και αντενδείξεις.
Η ιατρική χρήση του θαλασσινού νερού για τον Άνθρωπο χρονολογείται από τον 4ο αιώνα π.χ.χ., όταν ο Ιπποκράτης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη λέξη “θαλασσοθεραπεία”. Αυτή η λέξη προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «θάλασσα» και «θεραπεία». Γνωστός επίσης και ως ο πατέρας της σύγχρονης ιατρικής, ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε θαλασσινό νερό για θεραπευτικούς σκοπούς. Το θαλασσινό νερό περιέχει 84 ζωτικά στοιχεία που μπορούν να βρεθούν και στο ανθρώπινο σώμα. Αυτά τα στοιχεία περιλαμβάνουν βιταμίνες, ανόργανα άλατα, ιχνοστοιχεία και αμινοξέα. Το νερό της θάλασσας είναι επίσης πλούσιο σε ζωντανούς μικροοργανισμούς που παράγουν ευεργετικά αντιβιοτικά, αντιμικροβιακές και αντιβακτηριακές ουσίες. Οι Άνθρωποι έχουν τη φυσική ικανότητα να αφομοιώνουν όλα αυτά τα στοιχεία, γιατί η σύσταση του σώματός μας, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι πολύ παρόμοια με εκείνη του θαλασσινού νερού. Στην πραγματικότητα, το θαλασσινό νερό περιέχει σχεδόν την ίδια συγκέντρωση σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία με το ανθρώπινο πλάσμα αίματος. Ένα από τα πιο σημαντικά οφέλη του θαλασσινού νερού για την υγεία του Ανθρώπου έγκειται στην ικανότητά του να θεραπεύσει το κατεστραμμένο και ερεθισμένο δέρμα. Το θαλασσινό νερό μπορεί να μειώσει τη φλεγμονή και να θεραπεύσει πολλές παθήσεις του δέρματος, όπως η ατοπική δερματίτιδα, οι ευρυαγγείες, η ψωρίαση και το έκζεμα. Έχει αντισηπτικές ιδιότητες και είναι πολύ χρήσιμο για την επούλωση μικρών πληγών, κοψιμάτων, εξανθημάτων και εκδορών: το αλάτι και το χλωριούχο κάλιο φαίνεται να είναι υπεύθυνα σε σημαντικό βαθμό για αυτά τα ευεργετικά, επιδιορθωτικά αποτελέσματα. Το θαλασσινό νερό βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος, λόγω της υψηλής συγκέντρωσης του ορυκτών. Στην πραγματικότητα, η θαλασσοθεραπεία αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος με την αναπλήρωση βασικών μετάλλων στο σώμα μας, τα οποία έχουν εξαντληθεί λόγω των διαφορετικών εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων. Έχει επίσης τη δυνατότητα να ανακουφίζει από τα συμπτώματα της γρίπης ή του κρυώματος, καθώς και να θεραπεύσει τη βρογχίτιδα και την ιγμορίτιδα. Η εισπνοή χλωριούχου νατρίου ή θαλασσινού νερού, βοηθά στη χαλάρωση της βλέννας και στη θεραπεία πνευμονικών προβλημάτων. Όλα τούτα ισχύουν εν πολλοίς και στο θηλαστικό Ίππο. Όμως, τι ισχύει στη περίπτωση καταπόσεως θαλασσινού νερού; Δυστυχώς, τα οφέλη της εξωτερικής «χρήσεως» του θαλασσινού νερού δεν συνεπάγονται και αντίστοιχα όταν αυτό καταπίνεται διότι μία μελέτη ομάδος ερευνητών του Ηνωμένου Βασιλείου, έδειξε πως όσοι καταπίνουν θαλασσινό νερό έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα μεταφοράς βακτηρίων ανθεκτικών στα αντιβιοτικά. Και βεβαίως αυτό ισχύει και για τον Ίππο, οπότε, αποθαρρύνετέ τον να καταπίνει θαλασσινό νερό ενώ βρίσκεται σε θαλάσσιο περιβάλλον. Τέλος, η ενστικτώδης πόση θαλάσσιου νερού προκειμένου να ξεδιψάσει, αρχικώς, προξενεί στον Ίππο έναν δυσάρεστο αιφνιδιασμό διαφοράς γεύσεως από το "γνωστό" (πόσιμο) νερό που έχει συνηθίσει ωθώντας τον να σκεφθεί ότι κάτι το διαφορετικό τον περιβάλλει, αλλά αυτό βαθμιαίως "θεραπεύεται" όσο παρατείνεται η παραμονή του και η επαφή του με το θαλάσσιο στοιχείο.
2. Αρχή και πρόοδος ενδοθαλάσσιας εκπαιδεύσεως.
Προέχει οπωσδήποτε η εξοικείωση του Ίππου με την εικόνα της θαλάσσης και του υγρού στοιχείου της διότι δεν είναι όλοι οι Ίπποι σε θέση να αποδεχθούν αμέσως αυτό το νέο "τερέν". Για μια πρώτην επαφή απαιτείται γαλήνια επιφάνεια και αμμώδες "χειμέριο κύμα" με βαθμιαία προσέγγιση και σε περίπτωση αρνήσεως, ήπια εισαγωγή στο νερό με την "όπισθεν". Όταν ο Ίππος βρεθεί με τα πόδια μέσα στο νερό έως το ύψος των κυνηπόδων θα πρέπει να αφεθεί χαλαρός να νιώσει την αίσθηση του νερού πριν ή διαταχθεί να κινηθεί αλλά η διάρκεια αυτής της αφέσεως δεν θα πρέπει να αγγίξει το όριο της ανίας που θα τον ωθήσει σε νευρικές κινήσεις μετατοπίσεως (κυρίως εξόδου από το νερό) οι οποίες φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ακολούθως θα πρέπει να βαδίσει (και όχι να τροχάσει ή να καλπάσει!) παραλλήλως προς το χειμέριο κύμα.
3. Οι δύο παράγοντες πλευστότητος (αγγλ. floating).
Εισερχόμενος στο νερό ο Ίππος θα πρέπει (α) να εκτεθεί ακίνητος στην άνωση (αγγλ. buoyance, buoyancy) η οποία επηρεάζει τα στατικά δεδομένα της Ενάλιας Έφιππης Τοξοβολίας και να κατανοήσει τις επιδράσεις της και, ακολούθως, να εκτεθεί, κινούμενος, στην άντωση (αγγλ. lift) η οποία επηρεάζει τα κινητικά δεδομένα της Ενάλιας Έφιππης Τοξοβολίας. έτσι, ο Ίππος θα βιώσει σφαιρικώς την αίσθηση της στάσεως και κινήσεώς του μέσα στην θάλασσα, αποφεύγοντας ξαφνιάσματα που θα μπορούσαν να θέσουν σε επισφάλεια την ενάλια συμπεριφορά του.
4. Επίσαξη.
Προς αποφυγή φθοράς ακριβής επισάξεως, ως ενδεδειγμένη κρίνεται η απουσία επισάξεως και με μόνη την χαλίνωση (πάντοτε άνευ στομίδος) με πλαστικό χαλινό ο οποίος να μην επηρεάζεται από το θαλασσινό νερό. Βεβαίως, η απουσία επισάξεως συνεάγεται για τον έφιππο επαύξηση της ολισθηρότητος του "καθίσματός" του όμως, αυτό είναι κάτι το οποίο ελαχιστοποιεί η εκπαίδευση και η προσαρμογή. Τό ίδιο ισχύει και για την συνεπαγόμενη ολισθηρότητα των ηνιών, όπου αυτές χρειάζονται, οι οποίες καλόν θα είναι να έχουν κατασκευασθεί από πλαστικό υλικό, ανεπηρέαστο από το θαλασσινό νερό.
5. Εξοπλισμός.
Πέραν του Τόξου το οποίο σε κάθε περίπτωση αποτελεί επιλογή του χρήστη του, τα βέλη θα πρέπει να πληρούν όρους πλευστότητος (αγγλ. flotation) ώστε να μπορούν εύκολα να περισυλλεγούν εκ νέου ώστε να επαναχρησιμοποιηθούν.
Τα βέλη τα οποία επιλέξαμε εμείς, αν και αποτελούν σχεδίασή μας για άλλη τοξευτική δραστηριότητα, ήτοι για Σπαθιστικές Αποκρούσεις, απεδείχθησαν πολύ αποτελεσματικά στην Ενάλια Έφιππη Τοξοβολία και για αρχική εφαρμογή στην ανάπτυξη τεχνικής διότι το βεληνεκές τους είναι μειωμένο λόγω διαμορφώσεως "αιχμής".
6. Επιλογή επιφανείας βυθού κλπ.
Ειδικώς για τους πρωτοείσακτους Ίππους στην Ενάλια Έφιππη Τοξοβολία θα πρέπει να επιλέγεται βυθός με αμμώδη, κατά το δυνατόν, επιφάνεια, χωρίς πέτρες ή άλλα εμπόδια (σκουπίδια, ρόδες, ογκώδη υλικά) τα οποία, πέραν της σοβαρής επικινδυνότητος για την ακεραιότητα του Ίππου που κρύβουν, θα τρομάξουν αιφνιδιάζοντάς τον κάθε φορά που τα πόδια του Ίππου θα πατούν σε αυτά.
Και όταν ο Ίππος τρομάζει από τέτοιους αιφνιδιασμούς, κάθε άλλο παρά θα αποδέχεται το θαλάσσιο πεδίο και την Ενάλια Έφιππη Τοξοβολία. Επίσης, η υποβρύχια σωματική οντότητα του Ίππου υπόκειται στους κινδύνους προσβολής και μολύνσεως όπως και κάθε κολυμβητής, αλλά αυτό, καθ΄ όσον αφορά στις δυνατότητες που επιτρέπουν οι περιστάσεις, εναπόκειται στην προσοχή και πρόληψη εκ μέρους του Ιππέως.
7. Ας έχουμε, τέλος, υπ΄ όψη...
Η πλευστότητα του σώματος του Ίππου τον κάνει να αισθάνεται ελαφρύτερος και να αποτολμά εντονότερους βηματισμούς μέσα στο νερό, όμως, αυτό έχει ως συνέπεια να κουράζεται ταχύτερα λόγω της επιδράσεως του νερού στην παρεμπόδιση της κινητικότητός του κάτι που απαιτεί εντονότερη καταβολή προσπαθείας για την υπέρβασή της.
Επειδή μεταξύ του σώματος του Ίππου και των ποδών του Ιππέως παρεμβάλλεται ποσότητα νερού η οποία, αναλόγως και της κινήσεως, μπορεί να αναπτύσσει και ταχύτητα ροής, είναι φυσικό να αλλάζουν οι συντελεστές αντιλήψεως από πλευράς του Ίππου των εντολών των ποδών του Ιππέως ως βοηθημάτων κινήσεως.
Κατά την εκτέλεση παρθίας τοξεύσεως η αιωρητική πλευστότητα του Ίππου και η μη έδρασή του επί σταθερής επιφανείας τον παρασύρει σε υπερβάλλουσα περιστροφή η οποία δυσχεραίνει τον ακριβή και γρήγορο προσδιορισμό της στροφής του κορμού του Ιππέως προς επιτυχή ευθυγράμμισή του με τον στόχο.
Καλόν είναι, μετά την έξοδο στην ξηρά, να επιθεωρούνται τα άκρα των ποδών του Ίππου προς εντοπισμό τυχόν βλαβών από αγκάθια αχινών (στα πλάγια, κυρίως) δοθέντος ότι μπορεί να άγγιξαν αχινούς που μπορεί να βρέθηκαν στερεωμένοι στα πλευρά υποβρύχιων βράχων κλπ.
Είναι πάντα καλοδεχούμενο το κύλισμα για τους περισσότερους Ίππους, οπότε, μετά την έξοδο στην παραλία ενδείκνυται να αφήνουμε τον Ίππο να κυλισθεί στην άμμο και, βεβαίως, δεν χρειάζεται να βιαστούμε να ξεπλύνουμε το θαλασσινό νερό από το σώμα του και να τον βουρτσίσουμε, κάτι που μπορούμε να κάνουμε μετά από λίγες ώρες.
Στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" συνηθίζουμε να μαθαίνουμε αφήνοντας το ένστικτο να εννοεί ακόμη και τα πιο σύνθετα πράγματα χωρίς δασκαλίστικες παρεμβάσεις και ακαδημαϊκές προσεγγίσεις. Η Φύση διδάσκει και η Φυσική εάν δεν "ψηλαφιστεί" δια του ενστίκτου ποτέ δεν βιώνεται.
.JPG)
