ΜΙΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Μετά την σημερινή
ιππικήν ημερίδα, ευφυώς, ο Αρχιεκπαιδευτής και Αρχηγός της Ομάδος μας
Κωνσταντίνος Δαμιανάκης ζήτησε από τους μαθητές του να του στείλουν «δυο λόγια»
με την βιωματικήν εμπειρία τους.
Η ιδέα του Αρχηγού μας
με έκανε να ζηλέψω διότι, τύποις, προ πολλού δεν είμαι μαθητής, όμως, επειδή
ουσία στους «Έλληνες Κενταύρους» όλοι παραμένουμε ισοβίως μαθητές, είπα να
διαγράψω την ηλικία μου των 66 χρόνων και να επιστρέψω στα «θρανία»… και, τότε,
θυμήθηκα…
…Σ’ αυτό το ίδιο
Ιππευτήριο ίππευα όταν πρωτοξεκίνησα μόνος, χωρίς κανέναν Εκπαιδευτή την Έφιππη
Τοξοβολία με τον αγαπημένο μου «Πικάσσο» τον οποίο μόνος μου άρχισα να
εκπαιδεύω για να με …εκπαιδεύσει στη μεγάλη «περιπέτεια».
.
.
Στο ίδιο περιβάλλον
όπου το 2005 πρωτοξεκίνησα, σήμερα, …δεκατρία χρόνια μετά χαιρόμουν γύρω μου
τους νέους συνεχιστές ενός ευγενούς οράματος που τότε δόμησα στις προσδοκίες
μου, υπηρετώντας την τέχνη του Ξενοφώντος, του Απόλλωνος και του Χείρωνος,
Σ’ αυτό το γνώριμό μου
Ιππευτήριο, όπως τότε, με τα χαρακτηριστικά του γαλάζια κιγκλιδώματα, τα
κλασικά κεραμίδια στο γειτονικό οικίσκο, τα ίδια κυπαρίσσια –τώρα λίγο
ψηλότερα- κι εγώ πάνω σ΄ ένα παρόμοιο με τον «Πικάσσο» τετράποδο, τον «Sepp» με ακόμη περισσότερο
κέφι και με τις αναμνήσεις να γλιστράνε ανάμεσα από τα δάκτυλα όπως κράταγαν
τις ηνίες και να σχηματίζουν ένα γάργαρο αυλάκι στην άμμο ανάμεσα στις
πατημασιές των οπλών που χάραζαν οι βηματισμοί του Ίππου μου.
Κι εγώ να μη νοιώθω
αυτά τα δεκατρία χρόνια που πέρασαν από πάνω μου χωρίς να με γεράσουν αλλά
κάνοντάς με ακόμη πιο ενεργό κι ευτυχισμένο αφού, σήμερα, «πολλώ κάρρονες»
νεαροί «Έλληνες Κένταυροι»βάδιζαν στα «χνάρια» που κάποτε «σχεδίασα» γι αυτούς,
έστω κι αν τότε δεν γνώριζα τα πρόσωπά τους…
Φαίνεται ότι η ιππική
είναι σαν το παλιό κρασί που σου αφήνει την ωραιότερην επίγευση όσο τα χρόνια
προστίθενται πάνω σου.
Φαίνεται ότι η ίδια η
ζωή είναι σαν το παλιό κρασί που όσο σε οδηγεί προς την «έξοδο» σε κάνει ολοένα
και περισσότερο όλβιο βλέποντας πανάξιους επερχομένους να βαδίζουν πάνω στην
ίδιαν ατραπό και να την χαίρονται κάθε μέρα σαν τα μωρά που πρωτοσηκώνονται στα
πόδια τους.
Θα ήθελα να
ευχαριστήσω τους «Έλληνες Κενταύρους» για το ότι κατενόησαν τις ίδιες σπουδαίες
Αξίες που με έκαναν ευτυχή επιλέγοντας κάποτε την ατραπό της Έφιππης
Τοξοβολίας, όλα τούτα τα παιδιά που καθημερινά τα απολαμβάνω να μοχθούν με τα
«δύσκολα» και να βγαίνουν νικητές, μέσα σε μιαν ομαδικήν ατμόσφαιρα
αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης, στο σταυλικό περιβάλλον…
Όλους αυτούς με τους οποίους
καταφέραμε να δομήσουμε την «Πολιτεία» του Πλάτωνος ζώντας μέσα σ΄ αυτήν εν
μέσω των συντριμμιών μιας αντιπλατωνικής-δημοκρατικής αθλιότητος θα ήθελα να
τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την επιτυχέστατη συμβολή τους στο δύσκολο αλλά και επιτυχέστατο, πείραμα ζωής.
Θα ήθελα να
ευχαριστήσω και τον Αρχηγό μας, Εφιπποτοξότη Κωνσταντίνο Δαμιανάκη ο οποίος,
σήμερα, κατ΄ οικονομία των μαθημάτων του, μου επέτρεψε να ιππεύσω τον Ίππο της
Σχολής μας απολαμβάνοντας τα μετεικάσματα του νου που μου ξανάφεραν αλλοτινές
πρωτόγνωρες συγκινήσεις.
Τέλος, μέσα από αυτό
το σημείωμα, επιχειρώ να εκφράσω ένα απέραντο «ευχαριστώ» προς τον επιβήτορα «Sepp» ο οποίος, σήμερα, με
φιλοξένησε στη ράχη του επιτρέποντάς μου να τον απολαύσω κατά τέτοιον τρόπο ώστε
αφιππεύοντας να μπορώ να συνεχίζω να τον κοιτάζω με ευγνωμοσύνη στα μάτια, χωρίς
τύψεις για την ταλαιπωρία στην οποία τον υπέβαλα.
Όμως, πάντα το καλύτερο αφήνεται για το υστερόγραφο. και αυτό δεν είναι άλλο από δύο φράσεις που μου έχει πει ο Αρχηγός μας, ο Κωνσταντίνος μας, συγκινώντας με όσο τίποτε. Η πρώτη φράση: "μπορώ να καταλάβω τη περπατησιά σου ανάμεσα στους επιβάτες μιας πολυσύχναστης αποβάθρας του μετρό". Και η δεύτερη: "Αισθάνομαι το μάτι σου να με παρακολουθεί παντού". Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο συγκινητικό. Και αυτές οι δύο φράσεις του Κωνσταντίνου μας τεκμηριώνουν ότι οι "Έλληνες Κένταυροι" δεν είναι απλώς μια άριστη Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας.
