ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ...

...ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ ΣΤΑ ΔΕΝΔΡΑ!

     Τι κι αν, γύρω μας, τα απαστράπτοντα αετώματα του Λυσάνδρου Καυταντζόγλου καταυγάζουν την λευκότητα του πεντελικού μαρμάρου υπό τον καταγάλανο αττικόν ουρανό; ...

     Τι κι αν πλάι μας ο Δισκοβόλος του Κωνσταντίνου Δημητριάδη ετοιμάζεται να εκσφενδονίσει τον δίσκο του επί των ανίερων κεφαλών των αποδομητών αυτής της χώρας;...

     Eμείς, αναχωρητές μιας αυτοθέλητης υπερορίας (sic, με όμικρον) μακράν ανυπτοπόδων γραικύλων, προτιμήσαμε την επιστροφή στα ...δένδρα, όπου η αναψυχή της νωπής χλωροφύλλης προσμένει κάθε τολμηρό να του προσφέρει στιγμές αναζωογονητικής οξυγονώσεως!

     Σε ένα προπονητικό χώρο έως και ...μαγικό, τον οποίο επέλεξε η Αρχηγός της Ομάδος μας Εφιπποτοξότρια Χρυσούλα Ηλιάδη και τον οργάνωσε άρτια και τάχιστα ο Υπαρχηγός μας Πρωτεσίλαος - Σπυρίδων Νικόλης και τούτη η τακτική εβδομαδιαία Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας θα μας μείνει αξέχαστη.

     Σε ένα απομεμονωμένο κατάφυτο "αεροδρόμιο" με απέραντους χλοοτάπητες και μακράν ...Πολιτισμού, η πολυπρόσωπη Γραμμή Βολής έμοιαζε με μία διακριτική μικρή και ασήμαντη "πινελιά" στον νατουραλιστικό καταπράσινο πίνακα.

     Και, βεβαίως, ο Αρχηγός Βολής, ο Πρωτεσίλαος, με το καινουργιοφερμένο από την άπω Ανατολή ολοκέντητο πανωφόρι του, επίκεντρο αυτού του πίνακος με όλο το "ειδικό βάρος" μιας υψηλής Αισθητικής όπως ενθαρρύνουμε τα Μέλη της Ομάδος μας να υιοθετούν στη καθημερινότητά τους και, βεβαίως, στις δράσεις τους ως "Έλληνες Κένταυροι".

     Μέσα σε οκτώ λεπτά, πολύ πριν αφιχθούν οι υπόλοιποι Συνασκούμενοι της ημερίδος, ο Υπαρχηγός μας είχε στήσει το πεοστατευτικό δίχτυ, προβλέποντας την χρησιμότητά του στις μακρινές βολές αυτού του προγράμματος.

     Αρκετά βαρύ το δίχτυ, απαιτεί για να στηθεί αρκετό κόπο αλλά και τεχνική ευφυία, στοιχεία τα οποία διαθέτει εν υπερεπαρκεία ο Πρωτεσίλαός μας. Και βεβαίως τον βοήθησε και ο νεαρός Ορφεύς βάζοντας "πλάτη" για την ανύψωση του διχτυού. 

     Έτσι, το δίχτυ μαζύ με τον στόχο ήσαν στη θέση τους όταν άρχισαν να καταφθάνουν οι υπόλοιποι Συνασκούμενοι! 

     Εκτός των Μελών μας, σήμερα είχαμε την χαρά να υποδεχθούμε και τρεις νεοείσακτους οι οποίοι μυήθηκαν στην χρήση του Τόξου από την Αρχηγό μας.

     Τους νεοείσακτους τους χαρήκαμε να "ανοίγουν" με αξιοθαύμαστη ικανότητα την χορδή και ξαναθυμηθήκαμε την μεγάλη αλήθεια: η Τοξοβολία είναι εγγεγραμμένη στη μνήμη  της Ανθρωπότητος και αρκεί  μια 'σπίθα" για να την φέρει στην επιφάνεια της καθημερινής πρακτικής..

     Και, βέβαια, ουδεμία διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών στη Τοξοβολία και στην ...Ομάδα μας! Όλοι ισότιμοι στο εφιπποτοξοτικό αντικείμενο!

     Οι τρεις νεοείσακτοι όχι μόνον κατάφεραν να χειρισθούν ικανοποιητικώς το Τόξο αλλά και δεν δυσκολεύθηκαν καθόλου, στο τέλος της ημερίδος να τοξεύσουν στη Γραμμή Βολής εναρμονιζόμενοι με τους υπόλοιπους Συνασκουμένους, όπως συνηθίζουμε. 

     Όπως πάντα, "μασκώτ" της ημερίδος ο Μηνάς μας ο οποίος κατέφθασε εποχούμενος για να ξανατιμήσει την αρχέγονη τοξευτική ...τελετουργία με την φωτογενή ύπαρξή του!

     Πολλές οι ασκήσεις, πολλά τα βέλη, πολλές οι παραλλαγές του σημερινού ασκησιολογίου που εφήρμοσε ο Πρωτεσιλαος.

     Βολές κάθε είδους με αφθονία τοξεύσεων μιας κι ο χώρος προκαλούσε με την φιλόξενη ατμόσφαιρά του.

     Ευθείες, πλάγιες, πάρθιες τοξεύσεις, όλες με την απαιτούμενη "ποιότητα" αποτελέσματος.

     Τοξεύσεις επί κοντινών βεληνεκών αλλά και επί μακρών χωρίς να μας απασχολεί το ..."ρολόι", με έναν Πρωτεσίλαο διατεθειμένο ακόμη και να ...ξενυχτήσει σ΄ αυτό το απομεμονωμένο και ήρεμο, κατάφυτο κι επίπεδο, κτήμα των υπέρ-δέκα στρεμμάτων.

     Βολές ακόμη και με κλειστά μάτια προς ανάπτυξη του ενστίκτου και την καλύτερη "εγκόλπωση" του στόχου.

     Κι όλα τούτα ενώ, συγχρόνως, οι νεοείσακτοι, υπό την διδασκαλία της Αρχηγού μας εμάχοντο κατά του ...χρόνου, ώστε να καταφέρουν στο τέλος να συν-τοξεύσουν με την κυρίως Γραμμή Βολής, όπως και τα κατάφεραν!

     Το θριαμβευτικό "φινάλε" της ημερίδος μας βρήκε όλους να μη θέλουμε να φύγουμε... Η χαλάρωση όλων μας πλήρης κι αυτό έδειξε ότι η επιστροφή στα ...δένδρα έχει τη χάρη της! 

ΠΑΘΟΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

     Επάνω στη κορύφωση του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου (1941), στην Αθήνα, ένα βιβλίο του Stefan Zweig  περίμενε στο πιεστήριο τη σειρά του να βρει την ελληνόγλωσση έντυπη "υπόστασή" του. Θέμα του η νιτσεϊκή σκέψη, αυτό το ελεύθερο δώρημα του 19ου αιώνος στην Ανθρωπότητα!

     Κάπου στη μέση των ογδόντα σελίδων του, ένα κεφάλαιο με τον τίτλο "ΠΑΘΟΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ" ...φρενάρει τον αναγνώστη με τον προτρεπτικό υποτιτλισμό "Μια μόνη εντολή υπάρχει για σένα: νάσαι αγνός"! Και στη συνέχεια ένα καθοριστικό συμπέρασμα ζωής που μας τονίζει ότι το βίωμα είναι ανώτερο μιας ...συγγραφής.

     Το παραπάνω συμπέρασμα που μας το δίνει τόσο πιστά, μεταφέροντας το πνεύμα και το γράμμα του συγγραφέως ο Κ. Μεραναίος, αποδίδει κατά τον καλύτερο τρόπο και την φιλοσοφία της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" η οποία δεν επιδιώκει, απλώς, την ανάδειξη σκηνικών χαρακτήρων αλλά πραγματικών εφίππων πολεμιστών οι οποίοι, εκ του πεδίου μάχης, εξαίρονται πνευματικώς ώστε να αποδώσουν την ιδιοσυστασία τους επί σκηνής.

     Και τούτο διότι ο εμπνευστής αυτής της Σχολής θεώρησε ότι η βιωματική ενσυναίσθηση των υποκριτικών συνιστωσών ενός σκηνικού χαρακτήρος βοηθούν τον επί, ρεαλιστικής καθημερινότητος, ..."δράστη" να λειτουργήσει συνειδητότερα και αποτελεσματικότερα!

     Δύο οι συνιστώσες, λοιπόν, της δικής μας θεατρικής Σχολής: το βίωμα και η σκηνική απόδοσή του, με κυρίαρχο το πρώτο και την δεύτερη να ακεραιώνει το πρώτο. 

     Έτσι, η θεατρική "παρεμβολή" όχι μόνον δεν αφίσταται της κυρίας αποστολής της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" η οποία είναι η προαγωγή της Έφιππης Τοξοβολίας και των εφίππων πολεμικών τεχνών, αλλά και την συμπληρώνει.

     Αυτό το ρηξικέλευθο "σκεπτικό" το οποίο ήδη απέδωσε, τάχιστα, εφίππους Τοξότες υψηλού επιπέδου σε ελάχιστα μαθήματα μας ενθαρρύνει να εντείνουμε την όλη προσπάθειά μας τόσο προς την κατεύθυνση της υπηρετήσεως της Έφιππης Τοξοβολίας όσο και της θεατρικής Τέχνης.

     Ήδη, τα μαθήματα θεάτρου τα οποία ευγενώς μας προσφέρει ο καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννης Δρίτσας έχουν "δρομολογήσει" την θεατρική Παιδεία των μαθητών μας οι οποίοι, βαθμιαίως, εισάγονται στο πνεύμα της ερμηνείας όχι ενός απλού ρόλου αλλά του δικού τους ρόλου ως Εφιπποτοξοτών επί της καλπαστικής διαδρομής, με το "βίωμα" της μάχιμης δράσεως να υποστηρίζει την ερμηνεία της σκηνικής δράσεως και με την σκηνική δράση να ολοκληρώνει την ακεραίωση της μάχιμης!

     Για την επομένη Τετάρτη, λοιπόν, ημερίδα κατά την οποία οι μαθητές της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου  των "Ελλήνων Κενταύρων" εκπαιδεύονται έφιπποι, θα απολαύσουν μιαν, ειδικώς "σχεδιασμένη" προπονητική διδασκαλία βασισμένη στην "διάκριση" και "αφομοίωση" ...λεπτοφυών παραμέτρων εφιπποτοξοτικής και όχι μόνον, δράσεως, αφού, εδώ και καιρό, ένας μεγάλος αλληγορικός "καθρέπτης" έχει στηθεί στο Ιππευτήριο, αθέατος μεν, δραστικότατος δε για ό,τι επακολουθήσει!

     Διότι, παραμένοντας αγνοί, όπως μας προέτρεψε ο, παραπάνω, υποτιτλισμός, δεν μπορεί παρά να σκεπτόμεθα διαρκώς και να οραματιζόμαστε την πρόοδο των μαθητών μας πέραν κάθε συμβατικότητος, με ολοένα και πιο μακρόθωρο πλάνο ενισχύσεως των ικανοτήτων τους.

     Και δεν έχουμε σκοπό να κρύψουμε το παραμικρό... Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί και να μας "αντιγράψει" (τουλάχιστον, επιτυχώς) αφού το πειραματικό εργαστήριο της Ομάδος μας έχει προχωρήσει επί 13 χρόνια σε εκπαιδευτικά μονοπάτια "αχαρτογράφητα" ακόμη και στους πλέον προηγμένους ομοειδείς διεθνείς Οργανισμούς! Και τούτο δεν υποδηλώνει κανέναν κομπασμό και καμία "διαφημιστική" πρόθεση, προς τι άλλωστε για μία Ομάδα που "σχεδιάσθηκε" για μονοψήφιο αριθμό Μελών, φτάνοντας σε σημείο να διαθέτει ...τριψήφιο! Αυτό, απλώς, υποδηλώνει το "πάθος ειλικρινείας" που μας χαρακτηρίζει, όπως τιτλοφόρησε και το σχετικό κεφάλαιό του ο Stefan Zweig.

ΟΙ ΑΛΥΤΡΩΤΟΙ ..."ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΕΣ"

     Σε ένα θρησκειολογικό πόνημά του ο καθηγητής Νικόλαος Ι. Λούβαρις, ο πρωτεργάτης της ιδρύσεως έδρας της Φιλοσοφίας της Θρησκείας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατέληξε συμπερασματικώς ότι «…είνε εις θέσιν  να απολυτρώσει μόνον ο λυτρωθείς άνθρωπος» !

Νικόλαος Ι. Λούβαρις

Ο θεολόγος ...αποκρυφιστής και φιλόσοφος!

     Ο θεολόγος καθηγητής δεν γράφει με κεφαλαίο «α» τον λυτρωθέντα «άνθρωπο», κάτι που θα παρέπεμπε σε κάποιο ανώτερο όν, αλλά επιμένει στο πεζό «α», προφανέστατα, αναφερόμενος στον κοινό …θνητό άνθρωπο, αυτόν της πεζής καθημερινότητος ο οποίος, πάραυτα, κατάφερε να επιτύχει την εαυτού λύτρωση.

     Η σχετική αναφορά του Νικολάου Ι. Λούβαρι βρίσκεται στην τελευταία σελίδα του πονήματός του «Η Θρησκεία του Βάγνερ» στο οποίο διεξοδικώς «ψηλαφεί» την σχέση του μεγάλου μουσουργού με το θείο και την θρησκεία (έκδ. Ζηκάκη, Αθήναι, 1928).

     Η απερίφραστη παραδοχή του θεολόγου καθηγητή περί της προς τα έξω λυτρωτικής ...αρμοδιότητος του, προηγουμένως και έσωθεν λυτρωθέντος ανθρώπου, σκιαγραφεί έναν «δείκτη» ο οποίος μας κατευθύνει προς την προτεραιότητα της ημέτερης ...απολυτρώσεως πριν ή ενδυθούμε την «τήβεννο»  του «απολυτρωτή» των άλλων. Και όσοι, ελάχιστοι, πραγματικοί Έλληνες, αυτό το αυτονόητο το εννοούμε. Δυστυχώς, όμως, τούτο αδυνατούν να εννοήσουν οι πλείστοι πέριξ ημών, κοινωνικοί επήλυδες οι οποίοι ανακύπτουν πληθωρικώς, διαγκωνιζόμενοι και παραλογιζόμενοι, αυτοπλασαριζόμενοι ως ...εθνικοί "απολυτρωτές", ωστόσο, μη δυνηθέντες να απολυτρώσουν προηγουμένως εαυτούς, φέροντες αλυτρωτικά συμπλέγματα τα οποία στιγματίζουν την παρουσία τους.

     Φληναφηματούντες περί μιαν παραμορφωμένη "Ελλάδα" κι έναν εκτρωματικό, της διαστροφικής μυθοπλασίας τους, "Ελληνισμό", οι νεο-αλύτρωτοι περιττεύοντες εν περιττώμασι, περιβεβλημένοι δίκην εσάρπας την σημαία της εταιρείας των ανατολικών Ινδιών, όπως την νομίζουν, αθιγγανοποιούν την Ελλάδα και αφελληνίζουν τον Ελληνισμό τον οποίον πλήττουν χειρότερα από κάθε εχθρό, ίνα ...άλλους σώσουν μη κατορθώσαντες να σώσουν εαυτούς!

     Καταλυτικοί οι καταποντιστικοί "διατοιχισμοί" τους οποίους υφίσταται το ακυβέρνητο εθνικό "σκάφος" μεσούσης μιας καταιγιστικής συγκυρίας και οι απώλειες θα καταμετρηθούν εάν και εφ΄ όσον ιλασθούν το παραπαίον "σκάφος" οι εξωτερικοί εχθροί του διότι, δυστυχώς, οι εσωτερικοί απεδείχθησαν ανοικτίρμονες...!

     Άγρυπνοι καραβοκυραίοι στον πλου της μεγάλης κρίσεως και οι "Έλληνες Κένταυροι" με ανά χείρας ένα τιμώμενο σύμβολο που νοηματοδοτεί Αξίες και όχι εταιρικά ανατολικο-ινδικά συμφέροντα, επιμένουμε στην ολοκλήρωση της δικής μας απολυτρώσεως χωρίς καμία διάθεση αναλώσεως στην απολύτρωση των μη λυτρουμένων, φύσει, ...αλυτρώτων. 

     Έλληνες και με πλήρη γνώση και επίγνωση της Ελληνικότητός μας, με τους ήχους από την συναυλία του μεγάλου μας Χατζηδάκι στο Καστελόριζο να μας πλημμυρίζουν,  στη δική μας Ομάδα η υπέροχη Πατρίδα μας και οι Αξίες της περισώζονται ακόμη και εν μέσω ανεξέλεγκτου, βαλκανικότατου, "τυφώνος"!

     Και επιμένοντας στην περιωπή των προσδοκιών μας, ετοιμαζόμαστε να εισέλθουμε στον 14ο χρόνο της λειτουργίας της Ομάδος μας, διάκονοι της ημέτερης απολυτρώσεως και αδιαφορούντες για την απολύτρωση των αναξίων, φύσει αλυτρώτων! Αυτούς, ας τους περιθάλψει η, πανταχού παρούσα και ήδη εμφαινόμενη, ...ιλαστήρια Νέμεση!

  Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων"

ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΙΑΣ 

ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΒΙΛΑΣ "MARGUERITE"

     Mελετώντας* το αρχείο και τις σκηνοθετικές σημειώσεις του αείμνηστου Δημήτρη Ροντήρη, διαπιστώσαμε ότι η θεατρική διδασκαλία δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε μία παιδεία βάθους, διεξοδικότητος και συστηματικότητος.

     Και η γερμανική θεατρική παιδεία, εκείνη που ξεκινά από την ανθρωπογνωσία και είναι διάχυτη στα μελετήματα του αείμνηστου σκηνοθέτη, σε συνδυασμό με την ελληνική ιδιοσυστασία του, απέδωσαν τις ολοκληρωμένες σκηνικές δημιουργίες του ως έργο ολοκληρωτικής και όχι, απλώς, "ολοκληρωμένης" προσεγγίσεως.

     Εν αντιθέσει προς τα παραπάνω, η μετα-μοντέρνα Α-παιδεία και στο τομέα του θεάτρου ταλανίζει τον θεατή των σημερινών παραστάσεων με σκηνικά κακότεχνα "επιχρισματα" τα οποία επιχειρούν να εξωραίσουν την έλλειψη ταλάντου και γνώσεως με ρηχούς εντυπωσιασμούς!

     Διότι "δει δε σπουδής και γνώσεως" του ιδίου του ανθρώπου, "δει δε αυτοπαρατηρήσεως και ετεροπαρατηρήσεως" η υποκριτική και άνευ τούτων ουδέν! Ούτε οι "αβάντες" κομματικών φορέων, ούτε τα ευκαιριακά "πλασαρίσματα" αναδεικνύουν τον καλλιτέχνη όσο ο προσωπικός του μόχθος για την, όσον ένεστι, βαθύτερη κατανόηση της ίδιας της ζωής. 

     Ευτυχώς, στην δική μας περίπτωση,η προσέγγιση της διδασκαλίας στη Σχολή του Ιππικού Θεάτρου είναι αυτή η οποία δείχνει το σωστό και όχι το "ευκαιριακό" μονοπάτι, γεμίζοντάς ας με ελπίδες ότι στο τέλος του η αφετηρία θα ικανοποιήσει τις απαιτητικές μας προσδοκίες και θα δικαιώσει τους κόπους μας. Χαρακτηριστικά τα όσα μας υπογράμμισε ο σκηνοθέτης μας Γιάννης Δρίτσας, σήμερα, κατά την διάρκεια της τακτικής διδασκαλίας του στους μαθητές μας, εγκαινιάζοντας τον νέο μας χώρο στο φιλόξενο καλλιτεχνικό Σαλόνι της Βίλας "Marguerite":

     Αυτό το βράδυ μιας ακόμη θεατρικής διδασκαλίας του Γιάννη Δρίτσα, τον "είδαμε", όχι τόσο να διδάσκει ως σκηνοθέτης, όσο να σμιλεύει ως γλύπτης, "με σφυρί και με καλέμι", ένα ακατέργαστο "μάρμαρο" αναδεικνύοντας όγκους οι οποίοι αν και, ακόμη, δεν παραπέμπουν σε κάτι συγκεκριμένο εν τούτοις δείχνουν ότι θα καταλήξουν σε σχηματοποίηση.

     Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο Γιάννης Δρίτσας δεν είναι μόνον ηθοποιός, χορευτής και σκηνοθέτης, αλλά είναι και απόφοιτος του τμήματος Γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, απολύτως εξοικειωμένος με το "σφυρί και το καλέμι" ως εργαλεία που μορφοποιούν τα ..."ακατέργαστα".

     Κι όπως, μέσα στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" παράγεται ένα κοινό ψυχωφελές έργο τούτη την εποχή της επιδημικής διπολικής διαταραχής όπου ο όχλος αυτοκαταστρέφεται, η Σχολή της του Ιππικού Θεάτρου κι απόψε χειραγώγησε τους μαθητές της στην εξαγωγή ψυχωφελών συμπερασμάτων.

     Απόψε διεισδύσαμε ακόμη πιο βαθιά στο άδυτο της ανθρώπινης υπάρξεως και ψηλαφίσαμε τα "τοιχώματά" της. Διδαχθήκαμε, προβληματιστήκαμε, θεωρήσαμε και αναθεωρήσαμε, κυρίως, ..."είδαμε!", "αναβλέψαμε!" μέσα σ΄ αυτό το σκοτεινό "σπήλαιο" κι ετοιμαστήκαμε να διασχίσουμε όλο του το άνυσμα μέχρι την ολόφωτη έξοδό του όπως ο Πλάτων μας νεύει!

     Κι όλοι μαζύ, διδάσκοντες και διδασκόμενοι με, εντελώς, απροσδιόριστο το μεταξύ μας όριο, καταφέραμε να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι ένα διαρκές σχολείο του οποίου το διδακτέο περιεχόμενο εξαρτάται από την επιλογή του μαθητή εάν θα είναι ωφέλιμο ή μη, διαπιστώνοντας ότι, πράγματι, στην περίπτωση των "Ελλήνων Κενταύρων" η επιλογή μας υπήρξε η καλύτερη...

      Διότι, σε μια τέτοιαν εποχή, δεν είναι κάτι ευκαταφρόνητο να βελτιώνεις ψυχή, πνεύμα και σώμα σε ένα περιβάλλον αλληλοσεβασμού, "αρυτίδιαστο" από κάθε είδους ιδιοτέλεια και μικρότητα! 

     Άλλωστε, ο ίδιος ο ηρωικός Έλληνας Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης του οποίου η αναβίωση του χαρακτήρος αποτελεί την πρώτη, προσδοκία της θεατρικής διδασκαλίας της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", δεν μας αφήνει περιθώρια για τίποτε λιγότερο!

     Και 'μεις, δρομάρηδες αγώνος και γνώσεως, στα δικά του μονοπάτια, έφιπποι και άμιπποι, χέρι-χέρι με τον Γιάννη Δρίτσα και όσους σπουδαίους και ανιδιοτελείς Δασκάλους μας να διασχίζουμε ατραπούς σπουδαίων εμπειριών. 

     Μάλιστα, με όλα τούτα τα "θεωρητικά" να συμβαδίζουν σε πρόοδο με τα "πρακτικά" των μαθητών μας οι οποίοι δείχνουν ολοένα και πιο μέσα στο πνεύμα της Έφιππης Τοξοβολίας βελτιώνοντας τις επιδόσεις τους σ΄ αυτήν.

     Διότι, είναι δεδομένη η αλληλεπίδραση της θεατρικής διδασκαλίας στην εμβάθυνση του χαρακτήρος του πολεμιστή ώστε αυτή η εμβάθυνση να κεφαλαιοποιηθεί με την "επιστροφή" μιας βέλτιστης τεχνικής αναφορικώς με την πρακτική απόδοση του διδασκόμενου μαθητή ως πραγματικού, πλέον, πολεμιστή και δη εφίππου. Όσο περισσότερο εμβαθύνεις θεατρικώς στον ρόλο σου τόσο καλύτερα τον διεκπεραιώνεις στην πραγματικότητα της ζωής κι αυτή ήταν η αφετηρία εμπνεύσεως για την ίδρυση αυτής της Σχολής!

     Και, υπό την πλήρη, πάντοτε, περιφρόνηση του απαίδευτου και κομματοκρατούμενου εσωτερικού συστημικού κατεστημένου, ανυπόληπτων υπουργείων, θλιβερών "φορέων" (ψυχοπνευματικού ...ΗIV) κλπ, με τους "Έλληνες Κενταύρους" μέλη, επιλεκτικώς, της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Έφιππης Τοξοβολίας και μόνον!

_____________

*  Στην οικία του μεγάλου Δασκάλου κατόπιν ευγενούς προσκλήσεως της κόρης του, ερίτιμης κ. Κ. Μητροπούλου, πολύ προ της δωρεάς του αρχείου στον Δήμο Πειραιώς, όπου  βρίσκεται σήμερα.   

Η ΑΜΑΖΟΝΑ "ΧΤΙΖΕΙ" ... ΑΜΑΖΟΝΑ

     Πολύ μεθοδικά η Χρυσούλα "χτίζει" την Αμαζόνα στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας! Μια προσπάθεια πολύ υπεύθυνη, πολύ επίπονη και, κυρίως, πολύ αλτρουιστική αφού, ό,τι γίνεται στην Ομάδα μας προσφέρεται αφιλοκερδώς από τα Στελέχη της προς όλους και, βεβαίως, στον Ελληνικό Πολιτισμό!

     Σήμερα, στο δεύτερο μάθημά της, η Κωνσταντίνα διηύθυνε τον επιβήτορά μας με τις οδηγίες της Εκπαιδεύτριάς της και Αρχηγού των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Με την Χρυσούλα να "ζαχαρώνει" τον Ίππο  και να ψάχνει ευκαιρία για λίγη ...εφίππευση, το μάθημα των δύο κοριτσιών μας είχε μια ξεχωριστή χάρη απολαμβάνοντας και τις δύο να προοδεύουν, η μία ως μέλλουσα Εκπαιδεύτρια και η άλλη ως μέλλουσα Αμαζόνα, με επίκεντρο ένα αγαθό, παντοδύναμο, τετράποδο!

     "Κοφτερό" μυαλό, γενναιότητα ψυχής, αγαθή προαίρεση, τα χαρακτηριστικά της Κωνσταντίνας την οδήγησαν στο τέλος ενός μαθήματος ακριβώς εκεί που στόχευε η Εκπαιδεύτριά της, δηλαδή, ακόμη πιο "κοντά" στον Ίππο και στη σωστή σχέση μαζύ του.

     Το σταυλικό περιβάλλον διαμορφώνει χαρακτήρες, θεραπεύει αδυναμίες και ενισχύει δεξιότητες και όχι, κατ΄ ανάγκην, μόνον ιππικές. Μακάρι αυτό να τον είχαν ανακαλύψει και όσοι ξοδεύουν τις υπάρξεις τους στη μίζερη καθημερινότητα που ενισχύει την κακία της "αργίας", κάτι λίαν σύνηθες τούτη την εποχή...