Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων"
ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΙΑΣ
ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΒΙΛΑΣ "MARGUERITE"
Mελετώντας* το αρχείο και τις σκηνοθετικές σημειώσεις του αείμνηστου Δημήτρη Ροντήρη, διαπιστώσαμε ότι η θεατρική διδασκαλία δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε μία παιδεία βάθους, διεξοδικότητος και συστηματικότητος.
Και η γερμανική θεατρική παιδεία, εκείνη που ξεκινά από την ανθρωπογνωσία και είναι διάχυτη στα μελετήματα του αείμνηστου σκηνοθέτη, σε συνδυασμό με την ελληνική ιδιοσυστασία του, απέδωσαν τις ολοκληρωμένες σκηνικές δημιουργίες του ως έργο ολοκληρωτικής και όχι, απλώς, "ολοκληρωμένης" προσεγγίσεως.
Εν αντιθέσει προς τα παραπάνω, η μετα-μοντέρνα Α-παιδεία και στο τομέα του θεάτρου ταλανίζει τον θεατή των σημερινών παραστάσεων με σκηνικά κακότεχνα "επιχρισματα" τα οποία επιχειρούν να εξωραίσουν την έλλειψη ταλάντου και γνώσεως με ρηχούς εντυπωσιασμούς!
Διότι "δει δε σπουδής και γνώσεως" του ιδίου του ανθρώπου, "δει δε αυτοπαρατηρήσεως και ετεροπαρατηρήσεως" η υποκριτική και άνευ τούτων ουδέν! Ούτε οι "αβάντες" κομματικών φορέων, ούτε τα ευκαιριακά "πλασαρίσματα" αναδεικνύουν τον καλλιτέχνη όσο ο προσωπικός του μόχθος για την, όσον ένεστι, βαθύτερη κατανόηση της ίδιας της ζωής.
Ευτυχώς, στην δική μας περίπτωση,η προσέγγιση της διδασκαλίας στη Σχολή του Ιππικού Θεάτρου είναι αυτή η οποία δείχνει το σωστό και όχι το "ευκαιριακό" μονοπάτι, γεμίζοντάς ας με ελπίδες ότι στο τέλος του η αφετηρία θα ικανοποιήσει τις απαιτητικές μας προσδοκίες και θα δικαιώσει τους κόπους μας. Χαρακτηριστικά τα όσα μας υπογράμμισε ο σκηνοθέτης μας Γιάννης Δρίτσας, σήμερα, κατά την διάρκεια της τακτικής διδασκαλίας του στους μαθητές μας, εγκαινιάζοντας τον νέο μας χώρο στο φιλόξενο καλλιτεχνικό Σαλόνι της Βίλας "Marguerite":
Αυτό το βράδυ μιας ακόμη θεατρικής διδασκαλίας του Γιάννη Δρίτσα, τον "είδαμε", όχι τόσο να διδάσκει ως σκηνοθέτης, όσο να σμιλεύει ως γλύπτης, "με σφυρί και με καλέμι", ένα ακατέργαστο "μάρμαρο" αναδεικνύοντας όγκους οι οποίοι αν και, ακόμη, δεν παραπέμπουν σε κάτι συγκεκριμένο εν τούτοις δείχνουν ότι θα καταλήξουν σε σχηματοποίηση.
Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο Γιάννης Δρίτσας δεν είναι μόνον ηθοποιός, χορευτής και σκηνοθέτης, αλλά είναι και απόφοιτος του τμήματος Γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, απολύτως εξοικειωμένος με το "σφυρί και το καλέμι" ως εργαλεία που μορφοποιούν τα ..."ακατέργαστα".
Κι όπως, μέσα στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" παράγεται ένα κοινό ψυχωφελές έργο τούτη την εποχή της επιδημικής διπολικής διαταραχής όπου ο όχλος αυτοκαταστρέφεται, η Σχολή της του Ιππικού Θεάτρου κι απόψε χειραγώγησε τους μαθητές της στην εξαγωγή ψυχωφελών συμπερασμάτων.
Απόψε διεισδύσαμε ακόμη πιο βαθιά στο άδυτο της ανθρώπινης υπάρξεως και ψηλαφίσαμε τα "τοιχώματά" της. Διδαχθήκαμε, προβληματιστήκαμε, θεωρήσαμε και αναθεωρήσαμε, κυρίως, ..."είδαμε!", "αναβλέψαμε!" μέσα σ΄ αυτό το σκοτεινό "σπήλαιο" κι ετοιμαστήκαμε να διασχίσουμε όλο του το άνυσμα μέχρι την ολόφωτη έξοδό του όπως ο Πλάτων μας νεύει!
Κι όλοι μαζύ, διδάσκοντες και διδασκόμενοι με, εντελώς, απροσδιόριστο το μεταξύ μας όριο, καταφέραμε να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι ένα διαρκές σχολείο του οποίου το διδακτέο περιεχόμενο εξαρτάται από την επιλογή του μαθητή εάν θα είναι ωφέλιμο ή μη, διαπιστώνοντας ότι, πράγματι, στην περίπτωση των "Ελλήνων Κενταύρων" η επιλογή μας υπήρξε η καλύτερη...
Μάλιστα, με όλα τούτα τα "θεωρητικά" να συμβαδίζουν σε πρόοδο με τα "πρακτικά" των μαθητών μας οι οποίοι δείχνουν ολοένα και πιο μέσα στο πνεύμα της Έφιππης Τοξοβολίας βελτιώνοντας τις επιδόσεις τους σ΄ αυτήν.
Διότι, είναι δεδομένη η αλληλεπίδραση της θεατρικής διδασκαλίας στην εμβάθυνση του χαρακτήρος του πολεμιστή ώστε αυτή η εμβάθυνση να κεφαλαιοποιηθεί με την "επιστροφή" μιας βέλτιστης τεχνικής αναφορικώς με την πρακτική απόδοση του διδασκόμενου μαθητή ως πραγματικού, πλέον, πολεμιστή και δη εφίππου. Όσο περισσότερο εμβαθύνεις θεατρικώς στον ρόλο σου τόσο καλύτερα τον διεκπεραιώνεις στην πραγματικότητα της ζωής κι αυτή ήταν η αφετηρία εμπνεύσεως για την ίδρυση αυτής της Σχολής!
_____________
* Στην οικία του μεγάλου Δασκάλου κατόπιν ευγενούς προσκλήσεως της κόρης του, ερίτιμης κ. Κ. Μητροπούλου, πολύ προ της δωρεάς του αρχείου στον Δήμο Πειραιώς, όπου βρίσκεται σήμερα.
