ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ
Το κείμενο που ακολουθεί, εκφωνήθηκε από τον Ιδρυτή της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" στο 6ο Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Φόρουμ που διεξήχθη από το Σουηδικό Ίδρυμα “Tällberg
Foundation”, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στις 5 - 8 Οκτωβρίου 2015, υπό την αιγίδα της «Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας», του
«Οργανισμού Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων», του «Ομίλου για την UNESCO-Τεχνών,
Λόγου κι Επιστημών Ελλάδος» και των
«Ενώσεων Ελλήνων, Πολιτισμού και Ανάπτυξης»
Το Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Φόρουμ, είναι μία διεθνής
πρωτοβουλία για την συνάντηση και ανταλλαγή απόψεων διανοουμένων απ’ όλο τον
κόσμο και από όλες τις βαθμίδες υγιούς στοχασμού πάνω σε προβλήματα που αφορούν
την παγκόσμια πολιτισμική, ηθική και κοινωνική εξέλιξη με σκοπό την παραγωγή
μεθόδων υπερφαλαγγίσεώς τους μέσω της φ
ι λ ο σ ο φ ι κ ή ς προσεγγίσεως και
Παιδείας.
Ακόμη και στη περίπτωση κοινών
στόχων, οι δρόμοι προς αυτούς είναι διαφορετικοί
για κάθε ον, όπως διαφορετικά είναι και τα δακτυλικά αποτυπώματά μας. Διότι, η σκέψη ενός εκάστου
διαφέρει από την σκέψη του διπλανού μας
με την ίδια διαφοροποίηση των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Όλοι παρόμοιοι, …άρα
όλοι διαφορετικοί, …άρα όλοι άνισοι, αλλά…Η κοινή πραγματικότητα είναι πάντοτε
αντίξοα ελκυστική διότι, ακριβώς, την αντιληπτική προσέγγισή της δυσχεραίνει η παρεμβολή του «άλλου». Και, αυτή
η δυσχεραντική παρεμβολή του «άλλου» ομορφαίνει με υπερκεραστικό ενδιαφέρον τη
δική μας προσπάθεια ώστε να αποφεύγεται η μονοτονία μιας επαναλαμβανόμενης
ρουτίνας.
Η Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ»
κατευθύνεται προς την κατάκτηση ενός συγκεκριμένου στόχου: της αυτοβελτιώσεως
των Μελών της με εφαλτήριο την Έφιππη Τοξοβολία. «Εφαλτήρια» θα μπορούσαν να
είναι πολλά, δική μας επιλογή η επιλογή του συγκεκριμένου. Και είναι δεδομένο
ότι σ’ αυτή την «πορεία» προϋποτίθεται η εναρμόνιση των διαφορετικοτήτων και
ανισοτήτων όχι προς τα «κάτω» αλλά προς τα «πάνω»! Μόνον έτσι μπορεί να
υπερκερασθούν οι φραγμοί των υποκειμενικοτήτων και η Ομάδα, ως ενιαία οντότητα
να οδηγηθεί και να κατακτήσει το στόχο της.
Το πρώτο βασικό ερώτημα είναι
«Γιατί Έφιππη Τοξοβολία;». Ή μάλλον, «Γιατί όχι μόνον Ιππασία ή μόνον
Τοξοβολία;». Η απάντηση ανάγεται στην ενότητα και τον δυισμό, στη «δυτική» και
«ανατολική» σκέψη και στη συνδυαστική ακεραίωση η οποία εγγυάται μια
ανεμπόδιστη αμφιθέαση του Κόσμου ως ενιαίας οντότητος και όχι ως αντιθετικά διαιρεμένης
ουσίας. Ο μονοδιάστατος ορθολογισμός της δυτικής σκέψεως απεδείχθη ακόμη και
για τους ίδιους τους «εφευρέτες» του άγονος, κρινομένου εκ του αποτελέσματος
των σημερινών δυτικών Κοινωνιών οι οποίες εμφανίζονται καθολικά ανερμάτιστες
και παραπαίουσες χωρίς προσδόκιμο μέλλον. Αντιθέτως, η συνδυαστική ενότητα της
πραγματικότητος που χαρακτηρίζει την ανατολική σκέψη εφοδίασε τις ανατολικές
Κοινωνίες με «έρμα» κι ευστάθεια ώστε, πολλές από αυτές έχοντας υποστεί
σκληρές δοκιμασίες να αναδεικνύονται πάντα μετά από αυτές ακόμη πιο ισχυρές κι
ευσταθείς. Εμείς, που αποτελούμε γέννημα και θρέμμα δυτικής Κοινωνίας,
απελευθερώνοντας εαυτούς από το όποιο φιλοσοφικό «ταμπού» επιτρέψαμε στο αδέσμευτο
ένστικτό μας να αποφασίσει αβίαστα «ανθ’ ημών», επιτρέποντάς μας να
ανακαλύψουμε τη βαθύτερη αλήθεια μας, υιοθετώντας ανεπιφύλακτα την συνδυαστική
ενότητα της πραγματικότητος. Για μας η πλήρης απουσία χρωμάτων (μαύρο) και η
πλήρης συνύπαρξη όλων των χρωμάτων (λευκό) της πραγματικότητος διαμορφώνουν τον
ορώμενο κύκλο ο οποίος συγκροτείται και ακεραιώνεται από δύο ισότιμα
μέρη, από το Γιν και το Γιαγκ, τα οποία αν και δύο διαφορετικά δεν είναι
αυτονομημένα αλλά εισχωρούν το ένα στο άλλο σχηματίζοντας μία ενότητα. Έτσι,
στον ενιαίο κύκλο της προσπαθείας μας, συνυπάρχει το εσωτερικό μονοπάτι
(Τοξοβολία) και το εξωτερικό μονοπάτι (Ιππασία), εναρμονίζονται μεταξύ τους και
μας προάγουν σε ένα διέξοδο ισορροπίας πνεύματος και σώματος που αποτελεί και
την «πύλη» προς την αυτοβελτίωσή μας.
Το δεύτερο βασικό ερώτημα είναι
«Γιατί Ομάδα και όχι μεμονωμένα άτομα;». Η απάντηση είναι σαφής : διότι για να
χειροκροτήσεις δε μπορείς να τα καταφέρεις με το ένα χέρι και για να είναι όσο
γίνεται πιο ηχηρό το χειροκρότημα χρειάζονται περισσότερα χέρια, τα χέρια και
των «άλλων» που θα χειρο-κροτούν συντονισμένα. Και, ο Κόσμος δεν είναι
μονοπρόσωπος αλλά πολυπρόσωπο άθροισμα διαφορετικοτήτων με αποτέλεσμα να
αποτελεί αδήριτο χρέος η ανάληψη μιας μεγάλης ευθύνης από τον καθένα μας :
«ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΣΩΣΩ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ!». Αυτή είναι
η αριστοκρατική πρόθεση – υπόσχεση του αρχαίου, παραδοσιακού, βουδισμού
Μαχαγιάνα ο οποίος επιδιώκει τη λύτρωση όλων των όντων που αντιλαμβάνονται τον
Κόσμο και τις πραγματικές διαστάσεις των υπάρξεών τους. «Αριστοκρατική», διότι
δεν μιλά γενικώς και αορίστως για την
σωτηρία «όλων των όντων» αλλά για την σωτηρία των όντων που διαθέτουν αντίληψη,
όπως κάθε ειλικρινής πρόθεση απαλλαγμένη από την λαϊκίστικη τυραννία της
«ευαρέσκειας και αποδοχής» από τους πολλούς. Οι πιστοί του Μαχαγιάνα δεν
αρκούνται στην εξατομικευμένη λύτρωσή τους αλλά στοχεύουν και στη λύτρωση όλων
των φωτισμένων όντων που βρίσκονται γύρω τους. Σε αντίθεση με τους πιστούς του
μικρού Βουδισμού Χιναγιάνα οι οποίοι επιδιώκουν την ατομική τους λύτρωση (μικρή
ευσπλαχνία), οι πιστοί του Μαχαγιάνα επιδιώκουν να μετατραπούν σε μποντισάτβα
(φωτισμένα όντα) για να μπορούν να λυτρώσουν κι άλλους (μεγάλη ευσπλαχνία). Και
ο βουδισμός Μαχαγιάνα, αυτή η μεγάλη και αρχαία παράδοση, κυριαρχεί στο Θιβέτ,
στη Μογγολία, στη Κίνα, στο Βιετνάμ, στη Κορέα και στην Ιαπωνία όπου το Ζεν
αποτελεί μέρος του Μαχαγιάνα.
Το τρίτο βασικό ερώτημα είναι ο
«τρόπος». Ίπποι, Τόξα, βιβλία, λόγος, άσκηση, ακινησία, τεχνολογία,
πριμιτιβισμός, διδασκαλία, σιωπή; Τίποτε από αυτά ή, μάλλον, όλα αυτά μαζύ!
Ζεν! Μια μαθητεία χωρίς μαθητές ή, μάλλον, μόνον με μαθητές, μια εκπαίδευση
χωρίς εκπαιδευτές ή, μάλλον, μόνον με εκπαιδευτές, μια άσκηση χωρίς ασκουμένους
ή, μάλλον, μόνον με ασκουμένους! Μια γνώση και ικανότητα κατευθείαν στην ουσία
φιλτραρισμένες μέσα από την παλλόμενη αρτηρία του ενστίκτου. Ο «τρόπος» λοιπόν,
είναι ο μη τρόπος, ο παλμός της αρτηρίας που απλώς, είναι ούτω πως, επειδή,
ούτω πως είναι!
Το τέταρτο και τελευταίο, βασικό
ερώτημα είναι ο «χαρακτήρας». Μια λέξη μόνον, ένα «κλειδί» για ν’ ανοίξει το
σεντούκι με το θησαυρό : ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ! Μέσα σ’ αυτή τη λέξη περικλείεται το
μυστικό κάθε ανθρώπινης νίκης. Μόνον η αυτοπειθαρχία εγγυάται προσήλωση στην
έννοια της Τιμής, της Αφοσιώσεως, του Καθήκοντος και της Μαχητικότητος που
άγουν στη ηθική δικαίωση! Κι εμείς
αγωνιζόμαστε μόνον για τη νίκη!
Η προσπάθειά μας δεν στοχεύει στο
να γίνουμε 'Βούδες' αλλά σε κάτι πολύ πιο σημαντικό, εφικτό και απαραίτητο : να
ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Ο Λιν Τσι, φημισμένος δάσκαλος του βουδισμού Χαν (
ο κλάδος του βουδισμού Mαχαγιάνα που επεκράτησε στη Κίνα κατά την περίοδο της
δυναστείας των Χαν, 206 π.χ.χ. – 221 μ.χ.χ.) συμβούλευε τους μαθητές του :
«Όταν πρέπει να ντυθείς ντύσου, όταν πρέπει να περπατήσεις, περπάτα. Μη
προσπαθείς να γίνεις Βούδας, απλά προσπάθησε να είσαι ο εαυτός σου. Ο χαζός θα
σε λοιδορήσει, ο σοφός θα σε καταλάβει!»
Δεν πρόκειται περί
υπερ-αισιοδοξίας, αφού δεν είμαστε ούτε οπτιμιστές, ούτε πεσιμιστές, αλλά
εμείς, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ»,
διαπιστώνουμε ότι οι περισσότεροι γύρω μας είναι σοφοί, κρίνοντας από την αντιληπτικότητα
όσων μας προσεγγίζουν.
A.H.K
