ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ "ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΜΑΤΑ"
Πολύ «ιδιαίτερη» η τελευταία Προπόνηση
Παραδοσιακής Τοξοβολίας της Σχολής των Αθηνών, κάτι σαν το συνταίριασμα ενός λεπτοσκαλισμένου
ιαπωνικού ivoire με ένα κινεζικό, κατακόκκινο, γλυπτό soapstone.
Κι όμως, ο Συνασκούμενος Ιωάννης, ως Αρχηγός
Βολής, κατάφερε μια χαρά αυτό το ιδιότυπο και δυσκολότατο «συνταίριασμα»
δείχνοντας ότι ο τρόπος διδασκαλίας στην Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων»
αποσαφηνίζει στους εκπαιδευομένους και τον τρόπο διαχειρίσεως της «κρίσεως».
Διότι, για τον Ιωάννη, η αιφνιδιαστική
ανάθεση της αρχηγίας Βολής ήταν πραγματική κρίση και δεν μπόρεσε να το κρύψει
όταν την δέχθηκε.
Βασικός σύμμαχος του Αρχηγού Βολής η
άριστη «χημεία» μεταξύ των Συνασκουμένων και το αγαθό ομαδικό πνεύμα που
κυριαρχεί σε όλες τις δράσεις μας ώστε, εν προκειμένω και οι «μεγάλοι» να
ωφεληθούν και ο δεκάχρονος νεαρός μας, όπως και οι προχωρημένοι και οι
λιγότερο…
Ισορροπώντας έντονες αντιθέσεις «επιπέδων»
ηλικίας κι εμπειρίας, ο Ιωάννης με την ευγένεια και την υπομονή του
συνεπικουρουμένων από την εμπειρία του, «ευθυγράμμισε» ως προς την τοξευτική
τεχνική τον νεαρό μας Μιλτιάδη και ανέπτυξε το πρόγραμμά του κατανικώντας την
χαμηλότατη θερμοκρασία του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και την μεγάλη κλίση του
επικλινέστατου εδάφους του προπονητικού πεδίου που είχε επιλεγεί για την
συγκεκριμένην ημερίδα.
Πράγματι, αυτή η επιπρόσθετη δυσκολία της
μεγάλης εδαφικής κλίσεως στο συγκεκριμένο πεδίο, όχι μόνον δεν φάνηκε να …πτοά
τον Ιωάννη, αλλά τον ενέπνευσε και στην …επαύξησή της, εκτελώντας ασκήσεις
εμπηκτικών τοξεύσεων, από επάνω προς τα κάτω!
Και, κάπως έτσι, όλοι απεδείχθησαν
…υπέροχοι, με τον καθένα με το …στυλ και τις επιδόσεις του!
Και οι «μεγάλοι» και ο δεκάχρονος
Μιλτιάδης, ο τελευταίος με αρωγό τον αγαπημένο Πατέρα του, ανταποκρίθηκαν στις
απαιτήσεις του ασκησιολογίου παρά το ότι επί ώρα «ψεκάζονταν» από ένα χιονόνερο
που τους …ράντιζε διακριτικά, διότι, εκτός από όλα τα υπόλοιπα, ήταν και ο
υέτιος Δίας ο οποίος μας …θυμήθηκε σ΄ αυτή την Προπόνηση.
Xαρακτηριστική δε, η αντοχή του αξιολάτρευτου, δεκάχρονου, Τοξότη ο οποίος, όταν στο τέλος της Προπονήσεως ρωτήθηκε εάν ένιωθε κουρασμένος, με το διάπλατο χαμόγελό του απόρησε για την ...ερώτηση!
Παρά ταύτα, στο τέλος της κανείς δεν
παραπονέθηκε για κούραση ή ο,τιδήποτε άλλο και όλοι ευχαρίστησαν τον Αρχηγό
Βολής για το ωραίο απόγευμα.
Η …αποθεραπεία, με έναν πολύ πρωτότυπο και
εξαιρετικώς ευχάριστο τρόπο έγινε στην έδρα της Ομάδος όπου δεν ήταν ο …οίνος
αλλά το μαύρο τσάι που έλυσε τις …γλώσσες της Δέσποινας και του Χρυσοβαλάντη,
των δύο αυτών στελεχών του Ιππικού Θεάτρου μας, κάνοντάς μας να ακούσουμε λαμπρά
νέα από τις προσωπικές προόδους των δύο εξαιρετικών, αυτών, Συνασκουμένων μας.
Κάτι τέτοια …απρόοπτα κι απροσχεδίαστα μας
αποζημιώνουν για την θύραθεν παρακμή, παρατηρώντας την έσωθεν ποιότητα και
προκοπή!
