Η ΣΤΡΙΓΓΛΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΝΑΚΙ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΑΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΛΛΑΣ
Έχοντας να κολλήσει ..."ένσημα" πάνω από ένα χρόνο, η τετράποδη ...Ιουλιέτα περίμενε υπομονητικά τον νεαρό Αρχηγό των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ως άλλο ...Ρωμαίο για μία ερωτική εξομολόγηση η οποία, όμως, εξελίχθηκε ολίγον απρόβλεπτα. Η φουριόζα Ιουλιέτα, μέσα στη ξέφρενη ...φρεσκαδούρα της, ξεμπουκάροντας από τη ...νυφική της παστάδα μας πήρε όλους παραμάζωμα κι αφού ξεχύθηκε αχαλίνωτη μέσα στο Σταύλο έπεσε φαρδιά-πλατιά καταγής, με το συραγωγέα της να μπλέκει και να σπάει στο τροχό ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Σκηνές ροκ από τις οποίες διασωθήκαμε όλοι ακέραιοι και κυρίως η τετράποδη Ιουλιέτα η οποία, έκτοτε, έδειχνε ασυμμάζευτη διάθεση για τρέλες κι ...αταξίες. Όμως, η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ", ειδικώς όταν δοκιμάζει νέο Ίππο Σχολής, έχει πάντα διαθέσιμο ένα "plan B" και πάντα, με καλή σχεδίαση κι επιμονή, καταλήγει στο ποθητό αποτέλεσμα όπως καταλήξαμε κι αυτή τη φορά.
Αν και ποτέ στα δώδεκα χρόνια της λειτουργίας της Ομάδος μας δε χρειάστηκε να επαναφέρουμε "στον ίσιο δρόμο" έναν νεόλεκτο Ίππο με τη βοήθεια διπλορυταγωγήσεως, τη φορά αυτή δεν διστάσαμε προκειμένου να "πείσουμε" την Ιουλιέτα μας ότι στη δική μας "δουλειά" δεν έχει κανένα περιθώριο να "παίρνει κεφάλι" και να καλπάζει μακριά μας αφήνοντάς μας σύξυλους με την ίδια να κουτρουβαλιάζεται κατάχαμα. Όλα κι όλα, αγάπες και λουλούδια αλλά και δουλειά-δουλειά. έτσι με πολύ κέφι και μπρίο, την παραλάβαμε με διπλούς ρυτήρες για να τη χορέψουμε ένα κατευναστικότατο, ...αργεντίνικο τάγκο, ώστε να καταλάβει με γλύκα και αγάπη ότι στη Σχολή μας είναι καλύτερα να βιώνει ρόλο πειθήνιας οδαλίσκης παρά ...ταύρου εν υαλοπωλείω. Και εδώ που τα λέμε καλύτερα τάγκο παρά ..."χάλι"-γκάλι όπως εκείνη θα ήθελε. Στην Ιππική δεν είναι όλα ρόδινα και οι δυσκολίες χρειάζονται υπομονή και, κυρίως, γνώση.
Της ατίθασης τετράποδης εξ αρχής δεν της άρεσε καθόλου η διπλορυταγώγηση και, ομολογουμένως, ζορίστηκε να εκτελέσει σωστούς και ήρεμους βηματισμούς αλλά η εφαρμογή της "στρογγυλής κινήσεως" στους χειρισμούς και η ...μπόλικη καλή διάθεση την "έπεισαν" γρήγορα να "συνθηκολογήσει" δεχόμενη, σε πρώτη φάση, την ευθυγράμμιση της κεφαλής της προς την επιθυμητή κατεύθυνση με τους, εκατέρωθεν, δύο συνοδούς της να την διορθώνουν σε κάθε χιλιοστό του βηματισμού της μέχρι να της γίνει συνείδηση ότι δε μπορεί να το ξανασκάσει με αιφνιδιαστικούς, ξέφρενες, καλπαστικές ...χαριτωμενιές.
Παμπόνηρη η κραταιά τετράποδη και με ευφυία η οποία προβλημάτισε τον Αρχηγό μας, μέχρι να πεισθεί ότι διαφυγή δεν υπήρχε, "κατάπιε" τα ...διπλοδεσμά και την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιουμένη, ακολούθησε τους συνοδούς της δίκην οσίας Μαγδαληνής ...χαμηλοβλεπούσης. Βεβαίως, κατά βάθος, μας περνούσε όλους γενεές δεκατέσσερις αλλά η διπλορυταγώγηση δεν της άφηνε κανένα περιθώριο για ...αταξίες.
Κι αφού είδε κι αποείδε, κατάλαβε χωρίς πολλές-πολλές ...κουβέντες ότι το ψωμί τρώγεται με το μέλι που της προσφέραμε κι όχι με τα "ξύδια" που είχε κατά νου και μας έπεισε να την επιβραβεύσουμε προς στιγμή, αφήνοντάς την για ένα διάλειμμα να χαλαρώσει.
Και για να λέμε την αλήθεια, δώσαμε και στον εαυτό μας την ευκαιρία να χαλαρώσουμε με το δικό μας τρόμο από το ...bullying που μας έκανε μόλις πρωτοσυναντηθήκαμε λίγη ώρα πριν...επί τη εμφανίσει.
Κι όσο εμείς κυλιόμασταν εξουθενωμένοι στην άμμο για να χαλαρώσουμε, ακριβώς το ίδιο έκανε και η τετράποδη καλλονή λίγο πιο πέρα από μας. Είπαμε, η δεσποσύνη διαθέτει ευφυία και ξέρει να αξιοποιεί τις ...στιγμές κατά τον καλύτερο τρόπο. Κι αφού κατάλαβε ότι από τούτο το "χαρέμι" οι οδαλίσκες δε το σκάνε εύκολα, ο χορός, συνεχίσθηκε αμέσως μετά.
Μετά το σύντομο διάλειμμα, η καλή μας τετράποδη ...αρσακειάδα, επιστρέφοντας στο "θρανίο" έπρεπε να βοηθηθεί ώστε να διαγράψει από τη μνήμη της κάθε "εικόνα" σκληρότητος και αυτή ήταν η στιγμή της αποενοχοποιήσεως του βασικού τιμωρητικού μέσου των ιπποειδών.
Επιστρατεύοντας όλη την ικανότητά μας σε "στρογγυλή κίνηση" (οι ..."κατάσκοποι" ας συμβουλευθούν προηγούμενη σχετική μας ανάρτηση) χρησιμοποιήσαμε, κατ' αρχήν, τον ρυτήρα για μία αρχική προσομοίωση μάστιγος, παρατηρώντας προσεκτικά τις αντιδράσεις του αγαπημένου ας ζώου το οποίο το βλέπαμε να μας αντιμετωπίζει με συνεχώς αυξανόμενη εμπιστοσύνη.
Τότε τολμήσαμε να παραλάβουμε τη μάστιγα, την οποία μόλις την είδε μόνο που δε ζήτησε πολιτικό άσυλο στη ...Τουρκία και να της εξηγήσουμε ότι το συγκεκριμένο όργανο, στα δικά μας χέρια, δεν είναι τιμωρητικό αλλά ένας δείκτης, όπως και πρέπει να είναι.
Ξαφνικά το δυνατό αλλά και ατίθασο πλάσμα που το πρωί παρ΄ ολίγον να μας είχε στείλει στα ...κεραμίδια, τώρα είχε αφεθεί εξ ολοκλήρου στις πρωτοβουλίες μας και "ρούφαγε" με απόλυτην εμπιστοσύνη το μάθημά μας.
Τέλος πάντων, μας εντυπωσίασε η γαλήνη της ακόμη κι όταν της κρεμάσαμε τη μάστιγα από το αφτί ενώ εκείνη περίμενε στωικά την επόμενη κίνησή μας που δεν ήταν άλλη από την συραγώγηση την οποία εκτέλεσαν άψογα ο Κωνσταντίνος με την Αμαλία μας ώστε η, επί ένα έτος "άπραγη", τετράποδή μας να ξαναθυμηθεί την ως Ίππου αποστολή της.
Συγχωρώντας της την, αρχικώς, ...ατονήσασα μνήμη της, την βοηθήσαμε να ξαναθυμηθεί τι εστί "συραγωγέας" και συραγώγηση", άλλως, τι εστί ...βερίκοκο αλλά, πάντως, πολύ γλυκό.
Και το ξαναθυμήθηκε ακόμη και χωρίς μάστιγα αφού στη Σχολή μας πολλά ..."εργαλεία" τα θεωρούμε περιττά σιγοψιθυρίζοντας το παλιό εκείνο ...σουξεδάκι "All you need is love..." . Τότε και μόνον, μετά από μία μακρά και επιμελή εργασία εδάφους κρίθηκε ότι ήρθε η στιγμή της εφιππεύσεως και ο Κωνσταντίνος επεχείρησε τις πρώτες του "διερευνητικές" εφάλσεις. "Θα με πετάξει στα κεραμίδια, δε θα με πετάξει..." ή μάλον, "μ΄αγαπά, δε μ' αγαπά" ... ;
Πράγματι, οι αντιδράσεις της τετράποδης ήσαν ό,τι καλύτερο και μας θύμισαν τις αντίστοιχες της Άριας.
Παντελώς ελεύθερη, πια, η νέα μας τετράποδη μαθήτρια περίμενε ακίνητη τον Κωνσταντίνο να ολοκληρώσει τις εφάλσεις του λες και ήταν άλλο πλάσμα από εκείνο το φρενιασμένο που είχαμε γνωρίσει το ίδιο πρωί.
Μετά από την επιτυχή προεργασία που προηγήθηκε ο Κωνσταντίνος δε δυσκολεύθηκε να επικαθίσει στη ράχη της τέως άτακτης η οποία, μάλιστα, έδειχνε να το απολαμβάνει σε πλήρη ηρεμία και χωρίς να την κρατά κανείς.
Ο Κωνσταντίνος μας εξετέλεσε κάποιες διατατικές ασκήσεις για το διακριτικό "τσεκάρισμα" αντιδράσεων και, πιθανόν, ενοχλήσεων της φοραδούλας μας και ακολούθησε η τελική απόλαυση της πρώτης, μετά από αρκετή εργασία εδάφους, έφιππης εργασίας όπου ο Κωνσταντίνος με, πολύ περισσότερη γνώση, άψογο κάθισμα και ακόμη καλύτερους χειρισμούς διηύθυνε τη μικρή αλλά δυνατή τετράποδη σε επιθυμητούς βηματισμούς.
Και όταν αφίππευσε ο Κωνσταντίνος ακούσαμε την ευγενική και διακριτική φωνή της Αμαλίας να μας ρωτά παραπονεμένα: "Εγώ να μην ανεβώ για λίγο;" Όχι πως δε θα την αφήναμε να δρέψει έφιππη τους καρπούς της εργασίας της που προηγήθηκε στο έδαφος αλλά αυτή η κοριτσίστικη φωνή της Αμαλίας μας είναι πάντα τόσο χαριτωμένη ώστε μέχρι και την ...προκαλούμε.
Σταθερή αξία της Ομάδος μας η Αμαλία, παιδιόθεν αλογατάρισσα η ίδια και από αλογατάρικο οικογενειακό περιβάλλον βοήθησε την ευτραφέστατη τετράποδη να ξαναθυμηθεί τα εργασιακά καθήκοντά της κι εμείς απολαύσαμε τα δύο θηλυκά σε αγαστή συνεργασία. Αυτές είναι οι ατελείωτες χαρές του Ιππευτηρίου παρά τις δυσκολίες τους...
Η πραγματική, όμως, δυσκολία μας προέκυψε το ίδιο βράδυ όταν βρεθήκαμε στο "Ίδρυμα Ωνάση" για να παρακολουθήσουμε στη Βιβλιοθήκη του δύο διαλέξεις σχετικά με την τυπογραφική μας Παράδοση και την Καλλιγραφία. Διότι μπορεί για έναν "ΕΛΛΗΝΑ ΚΕΝΤΑΥΡΟ" ο έλεγχος και η εκπαίδευση ενός δυνατού και ατίθασου Ίππου να αποτελεί διασκέδαση αλλά το να παρακολουθήσει επί τρεις ώρες δύο ομιλίες με πισωπλατισμένο το πιάνο της Μαρίας Κάλλας ήταν πραγματικός πόνος ψυχής.
Δυστυχώς, τη βιώσαμε και αυτή την οδυνηρή εμπειρία να ακούμε τον ομιλητή κ. Ιωάννη Καρλόπουλο να μας λέει ότι οι νομάδες δεν διαθέτουν γραπτό Πολιτισμό, έχοντας ένα μνημείο Πολιτισμού, αυτό το πιάνο, πισωπλατισμένο. Κρίμα που το πανέμορφο και με ευγενέστατο προσωπικό "Ίδρυμα Ωνάση" μας υπεχρέωσε σε μια τέτοια "ασέβεια" και κρίμα που ο κ. Ιωάννης Καρλόπουλος δεν έμαθε ακόμη ότι οι νομάδες των Ουραλίων άφησαν πίσω τους τον αρχαιότερο γραπτό Πολιτισμό με την γραφή Rovásirás η οποία αριθμεί ζωή 7.500 χρόνων, ενώ γραφή άφησε πίσω της και η μεγάλη Μογγολική αυτοκρατορία του 13ου αιώνος η οποία υπήρξε η επιτομή του νομαδισμού. Δεν έχουμε άδικο στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" που, σταθερότατα, προτιμάμε τον Σταύλο μας από τα ..."εγκόσμια" και τον προτιμάμε όχι απλώς για τους υπέροχους Ίππους μας αλλά ακόμη και για τα ταπεινά ...λάμα μας τα οποία μπορεί να φτύνουν αλλά προτιμούν, ευφυώς, να μη μιλάνε.
