Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Γ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ .

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Γ'

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ 

     

Oι επιλογές διδασκαλίας Ανθρώπων και Ίππων στην Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν έγιναν τυχαία, αλλά βασίσθηκαν, κατ΄ αρχήν, στην μακροχρόνια επαγγελματικήν εμπειρία του Ιδρυτή της Σχολής, Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη ως κριτικού Λυρικού Θεάτρου, όταν ο ίδιος δεν ηρκείτο στην παρακολούθηση παραστάσεων, αλλά διέθετε πολύ προσωπικό χρόνο μελετώντας ολόκληρη την προετοιμασία τους και, ειδικώς, την διδασκαλία τους, πολύ πριν τις απολαύσει το κοινό. 

     Ακολούθως ο Ιδρυτής της Σχολής, ανεμείχθη ο ίδιος ως μαθητής σε διάφορες παράλληλες Σχολές, προκειμένου να γνωρίσει και να συγκρίνει συστήματα θεατρικής διδασκαλίας.

     Η επιλογή αυτών των  παραλλήλων Σχολών έγινε με κριτήρια απροκατάληπτα και με γνώμονα την προσδοκία μιας αντικειμενικής αξιολογήσεως προς διατήρηση ό,τι ωφελίμου, δυστυχώς, όμως, η θεατρική «πιάτσα» μιας, ...πανταχόθεν, παρακμιακής δημοκρατίας χαρακτηρίζεται και από ανάλογη νοοτροπία «διδασκαλίας θεάτρου» με τραγικότερην επισήμανση να εντοπίζουμε διδάσκοντες και διδασκόμενους με ιδιαίτερα χαρίσματα που τα χαραμίζουν, ακολουθώντας λάθος «κατεστημένες» Σχολές και μοδάτα ρεύματα!

     Άλλωστε, είναι γνωστό το «τι» επικρατεί σε καιρούς δημοκρατικής κοινωνικής παρακμής, όπου ο κομματισμός διαιρεί για να βασιλεύσουν οι ανάξιοι εις βάρος όλων κι αυτό έχει ήδη περιγραφεί ευστοχότατα σε ένα παλιό πρόγραμμα της παραστάσεως των αριστοφανικών «Ορνίθων» (του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, 1994-1995, σ. 12) όπου ο Α. Στάικος σημειώνει: «Και όμως η πολιτική εκμετάλλευση των έργων τέχνης, ιδιαίτερα του θεάτρου, συνεχίζεται … συνεχίζεται και με άλλες μορφές. Υπάρχει και ο κομματισμός που δεν είναι αποκλειστικά πολιτικός. Υπάρχει και ο λαϊκός κομματισμός, ο λαϊκιστικός κομματισμός, ο αισθητικός κομματισμός, ο καλλιτεχνίζων κομματισμός, αντίπαλα στρατόπεδα, οι εμπορικοί και οι ποιοτικοί, κλίκες, συζητητές, λοιπά κόμματα και λοιπά καφενεία και ουζερί. Και ο διάλογος ανάβει, πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, ανταλλαγές πυρών, πισώπλατα χτυπήματα, πυροτεχνήματα και αφροί, πολλοί αφροί μπύρας…».

     Αξιοπρόσεκτο παράδειγμα η παρακολούθηση μιας Σχολής βασισμένης σε μια μέθοδο όπου ένας χαρισματικός καθηγητής δίδασκε χαρισματικούς μαθητές με πενιχρότατο αποτέλεσμα εξ αιτίας της φύσεως της ίδιας της  μεθόδου η οποία παλινδρομεί και χάνεται μέσα σε τροποποιήσεις, απορριπτόμενη ακόμη και από τον επινοητή της, αφού προηγουμένως βυθίστηκε μέσα στο εικοτολογικό «αν» του επινοητή της ο οποίος, αναζητά τις αναλογίες μεταξύ πραγματικής αλήθειας του βίου και της ...σκηνικής αλήθειας! Τουτέστιν, μετεωριζόμενες ιστορίες των ...αγεφύρωτων πραγμάτων!

     Δυστυχώς, το, μετά ταύτα, εξαχθέν συμπέρασμα είναι ότι κάθε Σχολή έχει τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά της, ώστε, προκειμένου να υπάρξει κατάληξη περί του ιδανικού, να πρέπει να απορριφθούν και να διατηρηθούν ξεχωριστές παράμετροι από κάθε Σχολή ώστε το τελικό σύνθεμα να μπορεί να «λειτουργήσει». Και η, εν τέλει, δική μας επιλογή ήταν η «ατραπός» της μελέτης της «αμετάφραστης» πραγματικότητος εκ της οποίας μπορεί να αναδειχθούν ανελικτικά οράματα, διότι, αυτός είναι και ο σκοπός του θεάτρου.

     Έτσι, στην Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» σεβόμαστε την αλήθεια της ζωής και επιμένουμε στην απόδοσή της ως «καμβά» επάνω στον οποίο μπορεί να «κεντηθεί» κάθε μήνυμα..., αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλαστογραφούμε με «εκμοντερνιστικές» αυθαιρεσίες κατά το ...δοκούν αυτή την αλήθεια, όπως επιτάσσουν συρμώδεις αγκυλώσεις με «ιδεολογικές» προσαρτήσεις. Στην Σχολή μας κάνουμε θέατρο (θεώμαι = ορώ και όχι παραχαράσσω το ορατόν) για να παρατηρήσουμε την πραγματικότητα και όχι για να την φέρουμε στα μέτρα κομματικών, ή άλλων, παραισθήσεων ή ψευδαισθήσεων.

Συνεχίζεται...