Φ Ω Σ, ΟΠΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ...ΔΕΟΣ!
[ΜΕΡΟΣ ΙΑ']
Ε Σ Π Ε Ρ Ι Ν Ο Σ
ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΙ ΔΕΝ "ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΟΥΜΕ"
«Ὁ κ. Fauvel, πρόξενος τῆς Γαλλίας στὴν Ἀθήνα, ἒκανε μία
πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἀνακάλυψη, χάρη σὲ ἓνα δέντρο. Ὑπῆρχε κοντὰ στὴν πόλη τῶν
Ἀθηνῶν μία τοποθεσία ποὺ τὴν ὀνόμαζαν “Oἱ Κῆποι”. Ἐκεῖ ἦταν χτισμένος ἓνας
ναὸς τῆς Ἀφροδίτης μ`ἓνα ἂγαλμα τῆς θεᾶς. Ἡ ἐπιγραφὴ ἒλεγε: “Ἡ θεία Ἀφροδίτη, ἡ
ἀρχαιότερη θεὰ τῆς μοίρας”. Βρισκόταν ἐκεῖ ἓνα ἀκόμη ἂγαλμα τοῦ Ἀλκαμένους, ποὺ
τὸ θεωροῦσαν οἱ Ἀθηναῖοι ὡς ἓνα ἀπὸ τὰ πρῶτα ἀριστουργήματα τῆς τέχνης. »
J.L.S. BARTHOLDY: «VOYAGE EN GRECE»
Οι "Έλληνες Κένταυροι" δεν αναπαριστούμε, δεν υποδυόμεθα αλλά, καθημερινώς, β ι ώ ν ο υ μ ε την διδασκαλία των ανυπότακτων Ελλήνων
Στρατιωτών της Δύσεως, των Προγόνων μας οι οποίοι πολέμησαν για μιαν ελληνική
πατρίδα υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες, αφήνοντας πίσω τους παρακαταθήκες μάχης
και δη, μάχης σε μιαν απολύτως εχθρική καθημερινότητα! Μέσα σε μιαν καθημερινότητα στην
οποία η κάλυψη ακόμη και των πλέον βασικών αναγκών προϋποθέτει όχι μόνον την αδίστακτη
μαχητικότητα του πολεμιστή, αλλά και την περιφρόνησή του προς ό,τι σχετίζεται με τον εχθρό του! Και τούτο σημαίνει ότι δεν έχουμε χρέος, απλώς, να πολεμήσουμε με όπλα και πυρομαχικά αρπαγμένα από τον εχθρό, αλλά και να τραφούμε με το "ψωμί" του και να πιούμε το "κρασί" του "βιζιτάροντάς" τον όπου τον βρίσκουμε, πλαταίνοντας την συγκρουσιακή σχέση μαζύ του σ΄ όλη την έκταση του βίου, σ΄ όλη την έκταση του χρόνου που έχουμε και του χώρου που διεκδικούμε και στον οποίο μαχόμαστε, όπως κι οι Πρόγονοί μας πολέμησαν!
Σε μια περιοχή που ο Παυσανίας στο βιβλίο του "Αττικά" (19, 2-3) ονόμασε "Κήπους" και σε οθωμανικά έγγραφα αναφέρεται ως "Αγγελόκηποι", "Αγγελότοποι" ή και "Αγκυλόκηποι" (από τον αρχαίο δήμο Αγκύλης που ήταν κοντά), στους σημερινούς Αμπελοκήπους, δίνουμε τη δική μας μάχη κατά πως καλούμεθα από τις συνθήκες της περιρρέουσας παρακμής, ενθυμούμενοι ότι εδώ, στην αρχαιότητα, σε μια περιοχή κατάφυτη από πευκώνες, ελαιώνες κι αμπέλια, ήταν ο ναός της εν Κήποις Αφροδίτης τον οποίο βανδάλισαν οι επήλυδες εβραιοχριστιανοί του βαρβάρου Θεοδοσίου, όπως διεμέλισαν κατά την προσφιλή τακτική τους και το άγαλμα της Ουρανίας Αφροδίτης, έργο του Αλκαμένους, μαθητή του Φειδίου, για να χτίσουν, τον 11ο μ.χ.χ. αιώνα, επάνω στα ιερά σπαράγματα, το δικό τους ...αυθαίρετο των "Αγίων Πάντων των Ομολογητών" του οποίου η κόγχη σώζεται μέχρι σήμερα μαζύ με πλήρη ανασύστασή του για την οποία επιβαρύνθηκε ο δημόσιος προϋπολογισμός και με τον συνήθη βαρβαρισμό της διακοσμήσεώς του δια της ενθέσεως αρχαίων μελών αφού ο εβραιοχριστιανισμός διακρίνεται και για την έλλειψη δικής του καλαισθησίας! Έτσι, ως διακοσμήσεις αυτού του εβραιοχριστιανικού οικοδομήματος χρησιμοποιήθηκαν αρχαία μαρμάρινα και λίθινα αποτμήματα (spolia) τα οποία ανεκαλύφθησαν κατά τις αρχαιολογικές ανασκαφές που διεξήχθησαν στο σημείο από το 1922 έως το 1957 και τα βλέπουμε ξεδιάντροπα εντοιχισμένα στο οικοδόμημα αυτό, στο εσωτερικό του, στο εξωτερικό του καθώς και στο νεωτερικό κωδωνοστάσιό του.
Η πρώτη ανασκαφή στο
χώρο, διεξήχθη ήδη από το 1816, από την πρώην βασίλισσα της Αγγλίας Καρολίνα.
Βρέθηκαν δύο μαρμάρινα περιστέρια (το ιερό πτηνό της Αφροδίτης), ένας μικρός
ακρωτηριασμένος "Έρωτας" και πολλά άλλα λατρευτικά αγάλματα. Το 1964, σε εργασίες
της "Εταιρείας Υδάτων" λίγα μέτρα πιο μακριά, βρέθηκαν κι άλλα ευρήματα: 17
χάλκινα χυτά αγαλματίδια και 60 πήλινα λυχνάρια που χρονολογήθηκαν μεταξύ 2ου
και 4ου αιώνα μ.χ.χ. Όλα τα ευρήματα βρέθηκαν συσσωρευμένα και τακτοποιημένα
με προσοχή, κάτι που υποδεικνύει ένα έκτακτο γεγονός που οδήγησε τους τότε
υπεύθυνους του ιερού να προφυλάξουν τα συγκεκριμένα αντικείμενα. Πιθανότατα
πρόκειται για την επιδρομή των Ερούλων (4ος αι. μ.χ.χ.).
Σημαντικότερο, όμως, εύρημα αποτελεί ένας μονολιθικός βωμός, που σώζεται αριστερά της κεντρικής εισόδου του σημερινού οικοδομήματος, πάνω στον οποίο εναπέθεταν τα «μυστικά δώρα» προς τη θεά, κυρίως κατά την εορτή των Αρρηφορίων ή Αρρητοφορίων.
Α ρ ρ η φ ό ρ ι α ονομάζετο η αρχαία εορτή των Αθηναίων προς τιμήν της θεάς Αθηνάς Πολιάδος, την οποία αποκαλούσαν μεταξύ άλλων Έρση (δροσιά). Η Έρση ήταν επίσης στην αρχαία Αθήνα μία από τις τρεις κόρες του Κέκροπος, μαζί με την Άγλαυρο και την Πάνδροσο, και λόγω του ονόματός της αποτελούσε προσωποποίηση της δροσιάς. Η γιορτή ήταν αφιερωμένη και σε αυτές, καθώς σχετίζεται, κατά το μύθο, με την προσταγή της θεάς Αθηνάς να φυλάξουν, δίχως να ανοίξουν, το κιβώτιο στο οποίο είχε κρύψει τον Ερεχθέα, εντολή που τελικά παρέβησαν. Η γιορτή λάμβανε χώρα κατά την 22η ημέρα του μηνός Σκιροφοριώνος. Στη γιορτή λάμβαναν μέρος τέσσερα κορίτσια ηλικίας 7-11 ετών από επιφανείς οικογένειες της πόλεως και ονομάζονταν Αρρηφόροι, οι φέρουσες τα μυστικά. Φορούσαν λευκό χιτώνα και χρυσά κοσμήματα και κατοικούσαν στο Αρρηφόριο οίκημα στην Ακρόπολη από το τέλος του μηνός Πυανεψιώνος μέχρι την αρχή της εορτής. Έτρωγαν ένα ιδιαίτερο είδος άρτου, τον ανάστατον, και έπαιζαν στη σφαιρίστρα των Αρρηφόρων. Κατά την τελετουργία, δυο Αρρηφόροι μετέφεραν τα μυστικά ιερά τελετουργικά αντικείμενα της θεάς, σύμβολα γονιμότητος, σε κάνιστρα και οι άλλες δύο το ιερό πέπλο της θεάς Αθηνάς, το οποίο είχαν ήδη αρχίσει να υφαίνουν από την τελευταία ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (εορτή των Χαλκείων). Η πομπή κατέληγε στο ιερό της "εν Κήποις Αφροδίτης". Μεταβαίνοντας στον υπόγειο χώρο, άφηναν τα ιερά αντικείμενα και έπαιρναν άλλα κάνιστρα, τα οποία μετέφεραν καλυμμένα στην Ακρόπολη, όπου τα παραλάμβανε η ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος, η οποία προήρχετο από το γένος των Ετεοβουτάδων. Τα μυστικά τελετουργικά αντικείμενα δεν ήσαν γνωστά ούτε στις Αρρηφόρους ούτε στην ίδια την ιέρεια. Η εορτή τελείωνε με την αποδέσμευση των κοριτσιών από τον όρκο τους και την αντικατάστασή τους από άλλα κορίτσια. Η εορτή των Αρρηφορίων πιθανότατα συνεδέετο με τη γονιμότητα λόγω της αρχαιότερης ονομασίας της Ερσηφόρια (έρση = δροσιά). Η σπορά τελείωνε το μήνα Πυανεψιώνα και μετά ακολουθούσε η βλάστηση, οπότε στα κάνιστρα ίσως υπήρχαν σπόροι και φύλλα δέντρων και η γιορτή να ετελείτο με την προσδοκία ενός δροσερού καλοκαιριού και της βροχής του φθινοπώρου.Στην εορτή αυτή, δύο ιέρειες μέ κάνιστρα στο κεφάλι τους (κανηφόρες ιέρειες), ξεκινούσαν από τον Παρθενώνα με δώρα της Παλλάδος και τα έφερναν στο «καταβάσιον», στην υπόγεια, δηλαδή, πηγή της "εν Κήποις Αφροδίτης", ενώ έπαιρναν από εκεί άλλα δώρα και επέστρεφαν στην Ακρόπολη. Με τη συμβολική αυτή πράξη συνέδεαν τις θεότητες της αγάπης και της σοφίας, «αγιότητες» τις οποίες, κατόπιν, οι εβραιοχριστιανοί αντέγραψαν και ενεσωμάτωσαν στο δικό τους αφήγημα του οποίου το περιεχόμενο αποτελεί, εξ ολοκλήρου, απομίμηση της ελληνικής λατρείας.
Και σαν να μην έφτανε όλος αυτός ο κανιβαλισμός της αρχαίας "φυσιογνωμίας" του σημείου από τους εβραιοχριστιανούς κατιόντες του Θεοδοσίου, σαν να μην έφθανε ο εκ μέρους τους βανδαλισμός της Αισθητικής ενός αρχαίου ιερού τόπου, οι ίδιοι δεν σεβάστηκαν ούτε το δικό τους υποκατάστατο ανεγείροντας επάνω στον ένα τοίχο του μια τραγική αυθαίρετη κατασκευή σύγχρονης ...τζαμαρίας η οποία σοδομίζει ακόμη κι αυτή τη "βυζαντινοπρέπεια" του όλου κτίσματος.
Αργότερα, η αυθαίρετη τζαμαρία ...κατεδαφίσθηκε και στη θέση της χτίστηκε ένα νέο μοντέρνο ...οικοδόμημα και η Μονή Πετράκη η οποία διαχειρίζεται το "στέκι" ανέπτυξε ...τραπεζοκαθίσματα καφενείου!
Άλλα μοντέρνα χτίσματα στη βόρεια πλευρά του συγκροτήματος αποκαλύπτουν μια πλήρη ...κουζίνα για να συμπληρωθεί η εικόνα του "γυαλί καφενέ" που, σιγά-σιγά, έστησε η Μονή Πετράκη, η μεγαλύτερη γαιοκτήμων δύναμη στην Ελλάδα, η οποία διαρκώς επεκτείνεται καταλαμβάνοντας ό,τι βρεθεί μπροστά της κατά την συνήθη τακτική της καταπατήτριας εβραιοχριστιανικής εκκλησίας η οποία κατά την διάρκεια αιώνων δεν άφησε τίποτε εκτός του ελέγχου της σε μία χώρα πεινασμένων που περιμένουν την εξ ύψους παρηγορία από τους εκμεταλλευτές τους!
Παντού, ολόγυρα από το βυζαντινοπρεπές οικοδόμημα, κείνται τα περιφρονημένα μέλη του αρχαίου Ναού της "εν Κήποις Αφροδίτης", χωρίς καμία εμφανή διάθεση αρχαιολογικής αναδείξεως, αντιθέτως δε, με εμφανέστατη πρόθεση παρασιωπήσεως της αρχαιολογικής σημασίας του χώρου.
Μάλιστα, στο ειδικό έντυπο που μοιράζει η Μονή Πετράκη στους επισκέπτες του συγκεκριμένου χώρου γίνεται μια απατηλή μνεία για την ύπαρξη ναού στον συγκεκριμένο χώρο κατά την αρχαιότητα αλλά επιμελώς αποφεύγεται κάθε αναφορά στον Ναό της "εν Κήποις Αφροδίτης" αφήνοντας να εννοηθεί παραπλανητικότατα ότι πρόκειται γι αυτό που υπάρχει σήμερα. Οι φαναριώτες ρασοφόροι ποτέ δεν έπαψαν να παραπλανούν την πελατεία τους...
Με κατάπτυστη δογματικήν αναίδεια οι εβραιοχριστιανοί επήλυδες αυτής της χώρας, στο ίδιο φυλλάδιό τους παραδέχονται ότι κατεπάτησαν αρχαίο Ιερό χαρακτηρίζοντάς το ..."ειδωλολατρικό" όταν αυτοί προσκυνούν ζώνες, κουφάρια και παντούφλες.
Και τα σπαράγματα του αρχαίου Ναού της "εν Κήποις Αφροδίτης" υποδέχονται τον επισκέπτη του καταπατημένου χώρου από τους νεο-βεβήλους εβραιοχριστιανούς, προσδίδοντας ιστορικό κύρος κι Αισθητική, έστω και πλάι στα ...τραπεζοκαθίσματα της εισπρακτικής "θεολογικής" αντιλήψεως των πιστών του εβραίου γιαχβέ!
Εμείς, πάντως, οι περίοικοι του Ναού της "εν Κήποις Αφροδίτης" ανασύραμε τον Διοσκουρίδη και προμηθευθήκαμε τα απαραίτητα κεριά (αυτά που μοσχοπουλάνε οι ειδωλολάτρες εβραιοχριστιανοί γεμίζοντας τα αφορολόγητα παγκάρια τους...) για τούτη τη νυκτερινή μας εξάσκηση οράσεως κι ενστίκτου!
Κι ενώ οι νεοβάρβαροι χαραμίζουν κεριά και
καντήλια στα είδωλά τους διογκώνοντας τις στατιστικές νοσούντων και θνησκόντων,
οι δικοί μας "Ιητροί", αρωγοί της ακατάβλητης ψυχοσωματικής υγείας
μας, επαληθεύουν το ρηθέν του Ομήρου:«Ιητρός γάρ ανήρ πολλών αντάξιος άλλων
ιούς τ΄ εκτάμνειν επί τ΄ ήπια φάρμακα πάσσειν» (‘Ιλιάς’ Α: 514-5).
Σ' αυτή, λοιπόν, την εκπαιδευτικήν ημερίδα, τα κεριά που θα ανάβαμε στον αρχαίο Ναό προς Τιμή της "εν Κήποις Αφροδίτης" τα ανάψαμε στη Γραμμή Βολής προς Τιμή της εξασκήσεως της οράσεώς μας και της αναπτύξεως του ενστίκτου μας!
Η ΗΜΕΡΙΔΑ
Εμπειρία προπονητικής προετοιμασίας, η σημερινή εκπαιδευτική μας ημερίδα. Βασισμένη σε πλήθος σημειώσεων που κρατήθηκαν επί πολλές εβδομάδες, κάτι που φαίνεται "λιτό" και "απέριττο" μπορεί να κρύβει αρκετή γνώση, σκέψη και φροντίδα υλοποιήσεως. Μια σύναψη συμπερασμάτων από όλα τα προηγηθέντα μέρη της ενότητος αυτής, πολλές πληροφορίες από την Μεγάλη Παγόδα της Vincennes, κάποιες "συντεταγμένες" από την περιοδική έκθεση του Μουσείου Guimet και, ιδού, μια Γραμμή Βολής έτοιμη να γεννήσει νέα συμπεράσματα και να βελτιώσει τα ήδη υπάρχοντα!
Είμαστε, όντως, πειραματόζωα της προόδου
μας και πολύ υπερήφανοι για την ανέλιξη μας εν μέσω ...ερειπίων και ...ηλίθιων!
Με διάμετρο στόχου δέκα εκατοστομέτρων, σε απόσταση τριών μέτρων, σήμερα, η Έλλη που κράτησε για δεύτερη φορά Τόξο, τόξευσε σαράντα βέλη και δεν κατάφερε να βάλει κανένα βέλος στο στόχο, όμως, όλες μας όλες οι βολές της ήσαν τεχνικώς αρτιότατες και όλες μα όλες "ξυστά" στον στόχο, παρά το σκοτάδι και τον φωτισμό των κεριών που μάλλον σάστιζε τον Τοξότη παρά τον βοηθούσε...
Αφήνοντάς της αδιόρθωτα βασικά λάθη, την παρατηρήσαμε να τοξεύει με αμφισβητίσιμη οπτική σχέση με τον στόχο εξ αιτίας του φωτισμού, όμως, αυτό ακριβώς ήταν και το ζητούμενο στη σημερινή ημερίδα όπου η όραση υποσκελίστηκε από το ένστικτο και το αποτέλεσμα για μία εντελώς αρχάρια Τοξότρια ήταν αυτό που προανεφέρθη.
Ο εξαναγκασμός στην ασυναίσθητην ...ενσυναίσθηση καταλήγει στην ..."έκτην" αίσθηση!
Ειδικώς, όταν δεν αποβλέπεις στην κατάκτηση βαρύτιμων κυπέλλων και χρυσών μεταλλίων, ή, στην κατάληψη του βάθρου ενός πρωταθλήματος!
"Ένα κερί ειν' αρκετό να σπάσει το σκοτάδι!" όπως μελοποίησε κι ο Κωνσταντίνος Στυλιανού! Κι απόψε, ανάψαμε πέντε κεριά στην "εν Κήποις Αφροδίτη" και ήταν πολύ όμορφα...
Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ
