ΕΚΣΤΑΣΗ, Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

ΕΚΣΤΑΣΗ,

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

«Έκσταση» (Αρχ. Δημ.):

η μετάθεση εκ της οικείας (κανονικής) θέσεως.

 

     Η έννοια «έκσταση» μεθερμηνεύεται πολλαπλώς, όμως, εν προκειμένω σημαίνει το, δι’  ατενίσεως και έξω των αισθήσεων,  δ ι α λ ο γ ί ζ ε σ θ α ι. Κατά την φιλοσοφική της σημασία, η «έκσταση» ορίζει την αποκοπήν από τον εξωτερικόν αισθητό κόσμο και, συχνά, με την πλήρη εκμηδένιση της ιδίας της προσωπικότητος («ε γ ώ») προκειμένου η ατομική συνείδηση να συνταυτισθεί με το  τ έ λ ε ι ο   άπειρον ον, το  π α ν! Και είναι εμφανές ότι, αν η «οικεία» («κανονική») θέση του ατόμου βρίσκεται εντός του κόσμου των αισθήσεων («αισθητού») η εξ αυτού μετάθεση ορίζει την «έκσταση».

     Η έκσταση συσχετίζεται στενότατα μέχρι πλήρους αποδόσεως του Ζεν, αφού εμπεριέχει: (α) Την απόσπαση του ατόμου από τον εξωτερικόν, αισθητό, κόσμο και τους αρνητικούς περισπασμούς του, (β) την υπέρβαση του καθηλωτικού «εγώ» και (γ) την τάση συνενώσεως της ατομικής συνειδήσεως με το «παν», το «σύμπαν», την υπερβατικήν Οντότητα.

     Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος εξέλαβε την έκσταση ως ανάδυση της συνειδήσεως πέραν των ορίων της ατομικότητος, δίκην μυστικής συνενώσεως με την υπερβατικήν Οντότητα, ο δε Friedrich Nietzsche ήταν αυτός ο οποίος μετέφερε στην νεώτερην εποχή την μυθική μορφή του Διονύσου ως συμβόλου εκστάσεως. Τέλος, η έκσταση ακολουθείται ως «πρακτικό μονοπάτι» επί του οποίου επιτελούνται οι θεραπευτικές διαδικασίες του Τεγκερισμού (Σαμανισμού) όπως, επίσης και πολλών, ανά τον κόσμο,  ανιμιστικών προσεγγίσεων.

     Δυστυχώς, ανέκαθεν ο άνθρωπος, αντί της επίπονης φυσικής ασκήσεως προς επίτευξη της ευεργετικής καταστάσεως της εκστάσεως, επέλεγε την «χημεία» ψυχοτρόπων ουσιών προς επίτευξή της, αλλά αυτό είναι απολύτως καταδικαστέο διότι, στην περίπτωση αυτή, το μεν εκστατικό αποτέλεσμα δεν πιστώνεται στον ίδιο τον άνθρωπο αλλά στην υποβοηθούσα «χημεία», ενώ εκ της χρήσεως των ουσιών είναι βέβαιες φθοροποιές παρενέργειες οι οποίες όχι μόνον δεν επιτρέπουν στην ατομική συνείδηση την τελεία συνένωσή της με το παν, το σύμπαν, την υπερβατικήν Οντότητα, αλλά και καταστρέφουν, οργανικώς, το σώμα του χρήστη αυτών των, συχνά εξαρτησιογόνων, ουσιών.

     Κατόπιν αυτών, στην προσπάθειά μας να διεισδύσουμε στην ζενικήν ατραπό, θα πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψη και την έκσταση ως «βακτηρία» της βαδίσεώς μας στον υπό «χαρτογράφηση» τομέα! Βεβαίως, η «βακτηρία» αυτή δεν πρόκειται για κάτι διαφορετικό, για κάτι επιπλέον εκ των όσων ήδη έχουμε αναφερθεί και αναλύσει αναφορικώς με το Ζεν και τις προσεγγίσεις του, όμως, αυτό το επιπλέον εννοιολογικό «κλειδί» μας βοηθά να κατανοήσουμε ακόμη βαθύτερα την όλην ενότητα των διόδων προσελεύσεως στον σκοπό της συνενώσεως με την υπερβατικήν Οντότητα που αποτελεί και τον ζενικό στόχο!

EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 8ο ΜΕΡΟΣ ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

  EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 8ο ΜΕΡΟΣ

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 

Προς όσους προτίθενται να παρευρεθούν στην ημερίδα της παραστατικής αναλύσεως του 8^ου Μέρους του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel, την Κυριακή 12^η Φεβρουαρίου 2023, στην έδρα της Ομάδος στις 16.00 μ.μ.:

     Επειδή κατά την συγκεκριμένη ημερίδα ο χρόνος που θα είναι αφιερωμένος στο παραστατικό ασκησιολόγιο επί της Γραμμής Βολής θα είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μην επιτρέπει και την, παράλληλη, προφορική εισήγηση, όπως συνηθίζουμε μέχρι τώρα, παραθέτουμε εδώ την εισαγωγικήν αναφορά στο περιεχόμενο της ημερίδος ώστε να το μελετήσετε κατ’ ιδίαν, πριν βρεθείτε στην Γραμμή Βολής.

Μ Ε Ρ Ο Σ  8^ο

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

ΚΑΙ

Η ΖΕΝΙΚΗ ΤΟΞΕΥΣΗ

     Επίμονος και βασανιστικός ο Eugen Herrigel, σ΄ αυτό το μέρος του συγγράματός του, μας κρατά καθηλωμένους στην ουσία της μεγάλης διδασκαλίας που δεν είναι άλλη από τις σταθερές παραμέτρους της επιμονής στην υπέρβαση του «εγώ» με διαρκή προσήλωση σε μιαν επαναλαμβανόμενη ασκητική τελετουργία η οποία απαιτεί πλήρην αυτοσυγκέντρωση, κενότητα νου και δεν γνωρίζει «χρονόμετρα». Και την επίδραση του χρόνου μας την δίνει με το καλύτερο παράδειγμα, μιλώντας μας για την αντίδραση ενός φύλλου μπαμπού που δέχεται πάνω του το χιόνι με απάθεια και αδράνεια μέχρις ότου το βάρος του χιονιού το κάνει να υποχωρεί αφήνοντας το χιόνι να γλιστρήσει από πάνω του χωρίς καμιά επενέργεια! Ναι αυτή είναι η υπέρβαση του «εγώ» κι ο απαιτούμενος χρόνος για την επίτευξή της, Η ίδια η επιπροστιθέμενη πίεση από την επαύξηση του βάρους του χιονιού θα αποτινάξει το χιόνι, η ίδια η επιπροστιθέμενη πίεση από την επαύξηση της προσπαθείας υπερβάσεως του «εγώ» θα τοξεύσει το βέλος χωρίς την επενέργεια του Τοξότη! Κάθε βιασύνη θα σκοτώσει την επιτυχία της υπερβάσεως του «εγώ» και της τοξεύσεως! Ο χρόνος, εν προκειμένω, είναι πλήρως αδιάφορος και στόχος είναι το ίδιο το «εγώ» το οποίο δεν θα πρέπει να εμφανίζεται πουθενά όταν «αυτό» (το βέλος) «τοξεύεται»! Κι αυτό μπορεί να οδηγήσει τον εξασκούμενο σε ανία, απώλεια διαθέσεως για επίτευξη επιτυχίας, όμως, εκεί όπου υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για το γνωστικό αντικείμενο, εκεί ο εξασκούμενος θα επιμείνει και θα κατακτήσει το γέρας της επιτυχίας, άλλως θα παραιτηθεί και θα αποσυρθεί επικυρώνοντας, πρωτίστως, την έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος και, δευτερευόντως, ίσως και την έλλειψη ικανοτήτων.

     Αλλά, ποιο είναι το ακριβές ζητούμενο, το «δια ταύτα» όπως ο ανυπόμονος «δυτικός» αναγνώστης θα απαιτούσε να πληροφορηθεί; Ο Eugen Herrigel προέβλεψε και γι αυτόν… 

     …Η επιδιωκόμενη ζενική τόξευση είναι αυτή κατά την οποία, όπως την παρατηρεί ο εξωτερικός θεατής, η άφεση της χορδής δεν συνεπιφέρει κραδασμό του σώματος του Τοξότη! Ταυτοχρόνως, ο ίδιος ο Τοξότης εισπνέει και εκπνέει αβιάστως με αδιατάρκατην αυτοσυγκέντρωση και σταθερούς καρδιακούς παλμούς! Έτσι, ο Τοξότης περνά στην επόμενη βολή, έτοιμος και για κάθε περαιτέρω σωστή πράξη, ή το σημαντικότερο, κάθε περαιτέρω σωστή απραξία στην καθημερινότητά του. Μιαν απραξία η οποία συνεισφέρει τα μέγιστα στην ψυχικήν αταραξία η οποία είναι και η απώτατη επιδίωξη του Ζεν!      

     Επιμένει, όμως, ο συγγραφέας και μας "αιχμαλωτίζει" διδακτικότατα στον κόμβο, τον άρρηκτο δεσμό, της αξιοπρεπείας της σχέσεώς μας με τον Δάσκαλο και την διαγραφή κάθε προθέσεως εξαπατήσεώς του με τεχνάσματα που η αδυναμία μας μπορεί να επινοήσει. "Δίκης οφθαλμός ος τα πανθ΄ ορά" είναι το "μάτι" του Δασκάλου για τον Γερμανό Φιλόσοφο και αδύνατη η αποφυγή από την σαρωτική παρατήρησή του... Πίσω από το "βλέπειν" ένα διαπεραστικό "αντιλαμβάνεσθαι" ..."ψαύει" την απειρία του μαθητή, αποκαλύπτοντας κάθε πονηριά, κάθε τέχνασμα παρακάμψεως της ουσίας της διδασκαλίας.

     Σμίλη «αναγλύφων» αναμνήσεων το παραπάνω απότμημα μας επανέφερε ολοζώντανες εικόνες ατόμων στη δική μας Σχολή που διασταυρώθηκαν στο «δρόμο» μας με την μάσκα του «μαθητή» αλλά με πραγματικό πρόσωπο επιδειξία που, απλώς, επιδιώκει να αναδειχθεί ισότιμος του επαίοντος χωρίς όμως να κοπιάσει και να αντιμετωπίσει άξια την πρόκληση της πληρώσεως της αγνοίας με ιδρώτα. Σ΄ αυτή την Σχολή που δεν έχει Δάσκαλο αφού, αυτός, διδάσκει από μακριά, υπήρξαν επισκέπτες που θέλησαν να φτάσουν τον μακρινό Δάσκαλο εξαπατώντας εαυτούς και προσπαθώντας να στήσουν σκαμνάκι για ν΄ αψηλώσουν ώστε να  ε π ι δ ε ί ξ ο υ ν  και μόνον, δεξιότητες και Αξία! Και, όπως ήταν φυσικό, κατέρρευσαν όχι προ ημών, αλλά προ εαυτών των ιδίων, μη καταφέρνοντας να υπερβούν το αυτοκαταστροφικό «εγώ»! Διότι, το «μάτι» του Δασκάλου βλέπει κι από μακριά κι ελέγχει τα πάντα κι επισημαίνει κθι απορρίπτει κάθε λαθροχειρία… Κι ενώ οι παθόντες ούτε που το κατάλαβαν, εμείς πονέσαμε για το πάθημά τους κρατώντας αυτόν τον πόνο ως δικό μας μάθημα ζωής, σαν αμοιβή μας, μιας και καμιάν άλλη αμοιβή ποτέ δεν απαιτήσαμε διακονούντες μιαν πολεμική τέχνη όπως αυτή της Έφιππης Τοξοβολίας. Άλλωστε, είναι γεγονός η, αμφίπλευρη, φυσική πρόνοια ανταμοιβής και τιμωρίας των πάντων!   

KOAN 公案

 KOAN

公案

     Το υπερβατικό Ζεν εδράζεται στον διαλογισμό και βασική προϋπόθεση του διαλογισμού είναι η εκκένωση του νου από περισπαστικές σκέψεις με την βοήθεια της «επινοήσεως» ενός διανοητικού εμποδίου το οποίο πρέπει να υπερπηδηθεί, χωρίς να προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Κι αυτό το επινόημα ονομάζεται Κoan (Ιαπων.:公案).

     Το Koan είναι ο κόκκος άμμου που διεισδύει στο όστρακο κι επάνω του συσσωρεύονται πολλοί ακόμη κόκκοι ώστε να παραχθεί το μαργαριτάρι! Είναι το άσκαφτο θεμέλιο επάνω στο οποίο θα ανεγερθεί ο άυλος τοίχος του ζενικού, άχτιστου, οικοδομήματος. Το Koan είναι ένα «φορτίο» το οποίο το μεταφέρει συνεχώς ο διαλογιζόμενος, όπου κι αν πάει, όπου κι αν βρεθεί, διατηρώντας την κενότητα του νου του και, πληρώνοντάς την με τον εναρκτήριο κόκκο που θα επιτρέψει, με την επικάθηση επιπλέον κόκκων, την ολοκλήρωση του «μαργαριταριού»!

     Αποσκοπεί στην επίτευξη μιας πρώτης φωτίσεως (Kenshō 見性) πριν την κυρία και πλήρη φώτιση (Satori 悟) εκείνης της πρώιμης η οποία εκφράζει την ικανότητα να βλέπουμε εσωτερικώς την ιδιοσυστασία την δική μας ή κάποιου άλλου 

Linji Yixuan (臨濟義玄)

     Πρώτη, η Ιαπωνική Σχολή Rinzai (Ιαπων.:臨済宗) που αποτελεί "γραμμή" της Κινεζικής Σχολής Línjì (Κιν.: 臨濟宗) η οποία ιδρύθηκε κατά την περίοδο της Κινεζικής Δυναστείας Tang από τον Linji Yixuan (臨濟義玄), προσέφυγε στο επινόημα του Koan. Και, μια πρώτη καταγραφή Koan είναι η πρώιμη συλλογή του Hekiganroku (Κινεζ.:碧巖錄, "Γαλάζιος Βράχος") την οποία συνέταξε ο Yuanwu Keqin (Κινεζ.: 圓悟克勤, 1063-1135).

Yuanwu Keqin (圓悟克勤)

     Η πλέον φημισμένη, όμως, κινεζική συλλογή Koan είναι η "Άθυρη Θύρα" (Ιαπων.: Mumonkan, 無門関) που επιμελήθηκε ο Wumen Huikai (無門慧開, 1183-1260) και ο οποίος στην εισαγωγή της σημείωσε: «...Ήθελα να χρησιμοποιήσω τα Koan των Δασκάλων σαν μια πέτρα που κάποιος χρησιμοποιεί για να παραβιάσει μια θύρα κι όταν τα καταφέρνει, πετά μακριά την πέτρα...».

     Ποιά, όμως, είναι η μορφή ενός Koan; Πώς "σκιαγραφείται" και παίρνει υπόσταση στην σκέψη του διαλογιζομένου; Ας δούμε ένα παράδειγμα:

     «Πως ηχεί ένα ...παλαμάκι που το επιχειρούμε με το ένα, μόνο, χέρι;».

     Aυτό είναι ένα πραγματικό Koan παρμένο από την ζενική Παράδοση και εκφράζει μιαν άσκηση που τέθηκε σε έναν δωδεκάχρονο μαθητή, τον Τόγιο, από τον Δάσκαλό του τον Μοκουράι κι ο μικρός μαθητής κατέθεσε πολλές απαντήσεις τις οποίες ο Δάσκαλος απέρριπτε τη μια μετά την άλλη, ώσπου ο Τόγιο, απελπισμένος κατέληξε στον  ά η χ ο  ήχο, καταφέρνοντας να  «ακούσει» πως ηχεί το παλαμάκι με το ένα χέρι... Τότε, στην ακοή του νεαρού πήρε σάρκα και οστά η ίδια η σιωπή, το κενό απέκτησε υπόσταση και το τίποτε έγινε το παν, όπως ακριβώς και η απόλυτη κενότητα του Ζεν νοηματοδοτεί το κορεσμένο του όλου! Μέχρι τότε, πάντως, το Koan αποκλείει την περιπλάνηση του νου και θέτει τον λογισμό στο αυστηρό διαλογιστικό πλαίσιο βοηθώντας τον διαλογιζόμενο. 

     Tα Koan διαβαθμίζονται σε πέντε επίπεδα δυσκολίας και, κατά κανόνα εμφανίζονται ως περιτυλίγματα παραδοξολογίας ή και ανοησίας, αλλά η στοχαστική μελέτη τους, κυρίως στον καθιστικό διαλογισμό (Zazen Ιαπων.: 座禅) αναμοχλεύει ζωηρά την σκέψη κάνοντας τον διαλογιζόμενο να αναπτύξει έναν αντιληπτικόν αυθορμητισμό διεισδύοντας στο νόημά τους και αναδεικνύοντάς τα εξισωμένα με την ίδια την ζωή, όπως πολλοί Δάσκαλοι τα θεωρούν.

一射絶命 issha zetsumei ΕΝΑ ΒΕΛΟΣ, ΜΙΑ ΖΩΗ

 

一射絶命

[issha zetsumei ]  

ΕΝΑ ΒΕΛΟΣ, ΜΙΑ ΖΩΗ

     Όσο, σ'  ολόκληρο το σύμπαν και την χρονομέτρησή του,  η ζωή κι ο θάνατος αποτελούν ζητήματα κλάσματος του δευτερολέπτου, είναι δεδομένο ότι καθ΄ όλο τον ανθρώπινο βίο δεν θα πρέπει να υπολογίζουμε σε μία "δεύτερην ευκαιρία"!  Όσο ζούμε, τα αντανακλαστικά μας ευθυγραμμίζονται σε έναν υποχρεωτικό "μονόδρομο" που σημαίνει, αφ΄ ενός "ευστοχία" και, αφ'  ετέρου "ταχύτητα". Κι έχοντας κατά νου ότι η ζωή είναι πόλεμος αφού σ'  αυτή "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ έστι...", ασκούμεθα στις πολεμικές τέχνες οι οποίες μας κάνουν ευστοχότερους και ταχύτερους στις καθημερινές αντιδράσεις μας, αφού σ΄ αυτό κατατείνουν όλες μας όλες οι πολεμικές τέχνες και ό,τι δεν κατατείνει σ΄ αυτό δεν αποτελεί 'πολεμική τέχνη".

     Στην Τοξοβολία και σε κάθε εκδοχή της (απλή Ενστικτώδης, Έφιππη κλπ κλπ) το κάθε μοναδικό βέλος, για τον Τοξότη, αποκτά ισοτιμία  ζ ω ή ς  διότι, κάθε αστοχία του παραχωρεί το δικαίωμα της θανατώσεώς του στον αντίπαλό του! Έτσι, το βασικό ρητό της Τοξοβολίας είναι η φράση 一射絶命 {issha zetsumei], δηλαδή, "Ένα βέλος, μια ζωή"! Σ΄ αυτή την τέχνη, κάθε βέλος καθίσταται αμετάκλητο αφ΄ ης στιγμής αφεθεί από την χορδή και τούτο υπογραμμίζει την κορυφαία σημασία της "στιγμής" της αφέσεώς του, την ζωτική αξία της ίδιας, αυτής, της στιγμής της οποίας το όποιο αποτέλεσμα είναι καθοριστικό και δεν ανακαλείται. 

     Εν συνάψει, θα επιβεβαιώσουμε ότι η ζωή δεν παρέχει "δεύτερην ευκαιρία" γι'  αυτό θα πρέπει να αφιερωνόμαστε, ψυχή τε και σώματι, σε ό,τι, ανά πάσα στιγμή, επιχειρούμε σαν να ήταν η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μας, διεκδικώντας ένα άριστο αποτέλεσμα στον ταχύτερο, δυνατόν, χρόνο με απομένον, πλέον, το ερώτημα "πώς" θα το επιτύχουμε; Και, εν προκειμένω, η απάντηση είναι μία και μόνη: Εκμηδενίζοντας κάθε περισπαστική σκέψη από τον νου κι αδειάζοντάς τον  απ΄ ο,τιδήποτε, ανυψωνόμαστε σε μία κατάσταση  α π α θ ε ί α ς  που παρέχει την προτεραιότητα δράσεως στο αλάνθαστο ένστικτο, μια κατάσταση στην οποία καθιστάμεθα ασυνειδήτως συνειδητοί, ή, συνειδητώς ασύνειδοι. Παραγράφοντας την ατελείωτη "αλυσίδα" των καθημερινών, συνεχών, συνειρμών η οποία αποεστιάζει τον νου από την ουσία της περιρρέουσας πραγματικότητος, καταφέρνουμε να απαλλαγούμε από εκείνα τα οπισθέλκοντα βάρη των οποίων η εγκατάλειψη οδηγεί στο ξαλάφρωμα του ενστίκτου και στην πρόταξή του ώστε νε υπηρετήσουμε αποτελεσματικώς το ρητό "Ένα βέλος μια ζωή"! Κι αυτή η κατάσταση του νου είναι ό,τι οι Ιάπωνες αποκαλούν 無心 (mushin) δηλαδή, νους χωρίς νου. Κι αυτό εκφράζει το Ζεν, κάτι το οποίο απαιτεί σωστήν αναπνοή και στάση!

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ

     Αμέτρητες είναι οι παρανοήσεις και οι παρερμηνείες μέσα στις οποίες ταλανίζεται η ανθρώπινη κοινότητα και μία από αυτές η χρησιμότητα του ...καθρέφτη στην επιφάνεια του οποίοι οι άνθρωποι αναζητούν την ομορφιά τους και μόνον... Κι όμως! Αυτό το χρησιμότατο σκεύος απεικονίζει κάτι πολύ σημαντικότερο από την ομορφιά του παρατηρητή του, κάτι πολύ ουσιωδέστερο γι αυτόν που, κατά κανόνα, το "χαζεύει" ναρκισσιστικά και αμήχανα... Ο καθρέφτης μας αποκαλύπτει τον πλέον επικίνδυνο αντίπαλό μας του οποίου η όψη περνά απαρατήρητη, συχνά, εφ΄ όρου ζωής και που θα μας την έκανε πολύ καλύτερη εάν εγκαίρως καταλαβαίναμε το "τι" βλέπαμε... Αυτό το είδωλό μας, με όλες τις, αθέατες αλλά υπαρκτές, ατέλειες της υπάρξεώς μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πραγματικός μας αντίπαλος ο οποίος μας καλεί να τον κάνουμε συμπαίκτη μέσα από την διαδικασία του βιωματικού διαλογισμού ο οποίος οδηγεί στην φώτιση, μέσα από το Ζεν που καταλήγει στο σατόρι!

     Όχι, δεν αναφερόμαστε σε "θρησκεία", σε δογματική που άγει σε "σωτηρίες" ...ψυχών, αλλά σε μία πνευματική εκπαίδευση η οποία απελευθερώνει τον Άνθρωπο από τον "κλωβό" της υπαρξιακής του αιχμαλωσίας που λέγεται "εγώ", επιτρέποντάς του, τελικώς, να κυριαρχήσει αληθινά στο νου και στο σώμα του, απολαμβάνοντας τη ζωή και τύχην αγαθή!

     Με επικέντρωση στο ουσιαστικό όφελος για τα Μέλη της, η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" αξιοποιώντας ως "εφαλτήριο" την Τοξοβολία, εισάγει την μελέτη του βιβλίου "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" του Γερμανού Φιλοσόφου Eugen Herrigel και το αναλύει με παραστατικότητα επί της Γραμμής Βολής, ώστε να μετατρέψουμε τον κυριότερο αντίπαλό μας σε ...συμπαίκτη μας.

     Αυτή την Κυριακή, 15η Ιανουαρίου 2023 στις 11:00 π,μ,, στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" θα τολμήσουμε να δούμε το είδωλό μας στον "καθρέφτη" και να ξεκινήσουμε ένα "ταξίδι" παράλληλο με την απελευθερωτική αλληγορία του "Σπηλαίου" του Πλάτωνος το οποίο, εν προκειμένω, είναι ο ίδιος ο "κλωβός".

   Περισσότερα ΕΔΩ

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΑΙ ΜΗ ΣΠΟΥΔΑΙΟΦΑΝΕΣ

 ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΑΙ ΜΗ ΣΠΟΥΔΑΙΟΦΑΝΕΣ

     Η νοοτροπία της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων», παρά την βαθύτατη θεωρητική της εδραίωση, περιφρονεί το στείρο «ακαδημαϊκό πνεύμα» και επιδιώκει την πρακτικότητα της άμεσης εφαρμογής του οφέλους στην καθημερινή ζωή των μαθητών της.  Έτσι, στο επικείμενο εκπαιδευτικό διήμερο της Καλαμάτας θα επιδιώξουμε την εμβάθυνση στο Ζεν που εμπεριέχεται στην Τοξοβολία κατά ένα τρόπο διασκεδαστικό και διόλου «ακαδημαϊκό», χωρίς κουραστικούς μονολόγους και με πρακτικότητα επί της Γραμμής Βολής ώστε να δικαιολογείται ο υποτιτλισμός της «παραστατικότητος» της αναλύσεως του βιβλίου του Eugen Herrigel «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» το οποίο θα μας μυήσει στην ουσία της τοξευτικής απολαύσεως! Τα σημαντικά είναι σπουδαία, αλλά ποτέ σπουδαιοφανή και το Ζεν αν δεν αποτελεί μία παράμετρο καθημερινότητος συνυφασμένη στη ζωή του Ανθρώπου χωρίς τίποτε το "επιφαινόμενο", απλώς, δεν πρόκειται περί Ζεν. Και αυτό προκύπτει και από τις σελίδες του βιβλίου του εμβληματικού Γερμανού Φιλοσόφου το οποίο αναλύουμε προς καθημερινό όφελος όλων μας!

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ ΤΟ ΑΥΡΙΑΝΟ ΜΑΣ ...ΚΟΑΝ

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ 

ΤΟ ΑΥΡΙΑΝΟ ΜΑΣ ...ΚΟΑΝ 

     «Όταν στο "Ristorante Verona" δεν έρεε το κατάξανθο τοσκάνικο "Chianti Ruffino" συνοδεύοντας μία "δυνατή" sοppressata, ...απασφαλίζονταν ένα φλασκί λομβάρδικου "Disaronno" για να πλημμυρίσει ο ναός της γευσιγνωσίας με άρωμα αμυγδάλου και να τέρψει ουρανίσκους που θα απολάμβαναν εκείνα τα γευστικά καλούδια που είχαν φτάσει από τα κελάρια της Madonna dei Miracoli. Μπορεί για τους γραικυλο-χατζηρωμηούς όλα τούτα ν΄ ακούγονται ...σινικά, όμως, για τους μαθητές του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, τον Έλληνα Θράκα και τους Λατίνους ...βερονέζους, η ποιότητα του πολέμου παραμένει συνακόλουθη της ποιότητος της ζωής και το καλλίγευστο, κεχριμπαρένιο, "Disaronno" σκορπά την ίδια "μέθη" με το συναρπαστικό θέαμα των αποκεφαλισμένων αντιπάλων του γενναίου Έλληνος Στρατιώτη της Αναγεννήσεως...»

     Τα παραπάνω σημειώναμε στο Ιστολόγιο της Ομάδος μας δυόμιση χρόνια πριν και αύριο, στην, προ-εορταστική, 5^η συνεδρία της παραστατικής αναλύσεως του βιβλίου του Eugen Herrigel “Zεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» θα προσφέρουμε ηδύποτο “Amaretto Di Saronno” και, μάλιστα, υπό μορφήν …ασκήσεως! Ναι, η απόλαυση του ουρανίσκου μπορεί να υποβοηθά το πνεύμα…, το έχετε φανταστεί; Αύριο θα το …βιώσουμε! 

     Ενημερώνονται οι Συνασκούμενοι οι οποίοι προτίθενται να παρακολουθήσουν την αυριανή συνεδρία ότι ακόμη και εάν ισχύσει η πρόγνωση περί καταιγίδος η συνεδρία θα διεξαχθεί κανονικώς σε κλειστό χώρο όπου και στο παρελθόν έχουμε επιχειρήσει με επιτυχία προπονητική δραστηριότητα.

"ΕΝΑ" ΚΑΙ "ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ"!

"ΕΝΑ" ΚΑΙ "ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ"!

     Ο δυτικός κόσμος υπελίσσεται, εν μέσω πνευματικών ερειπίων, στο "σκοτάδι" που του επιβάλλεται από τον διεθνή σιωνισμό οποίος μεθοδεύει με κάθε βάρβαρο τρόπο την παγκόσμια κυριαρχία του! Ο κόσμος μας υφίσταται την διαρκή παραχάραξη της φυσικής αλήθειας χειραγωγούμενος βίαια προς  το αδιέξοδο της αλλοιώσεως της πραγματικότητος και την εξουδετέρωσή του σε ένα τέλμα όπου τα ανακλαστικά του θα μπορούν "παντί τρόπω" να ελέγχονται από εκείνους που προετοιμάζονται να τον εξουσιάσουν. Και μέσα σε αυτή την εξουσιαστική μεθόδευσή του, ο μεγάλος εχθρός της ανθρωπότητος, ο διεθνής σιωνισμός, ο οποίος απαγορεύει όχι μόνον την ιστορική κριτική σκέψη, θεσπίζοντας εκβιαστικούς νόμους σε λαούς ("Ολοκαύτωμα") αλλά, κυρίως, την ίδια την γνώση, απομειώνοντας ο,τιδήποτε μπορεί να αποτελέσει "πυρσό" που φωτίζει! Έτσι και ο ίδιος ο Eugen Herrigel, εκφράζοντας την αντίπαλη πλευρά του σκοταδιστικού σιωνισμού, δεν απέφυγε από τους παραχαράκτες της πραγματικότητος την, ανεπιτυχή βεβαίως, αμφισβήτηση του βιβλίου του "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" αφού ο ίδιος προήρχετο από τους ιστορικούς πολεμίους τους. Πάντως, με δεδομένη την ήττα των πλαστογράφων της αλήθειας, η αναγνώριση του έργου του Eugen Herrigel παραμένει διεθνώς αδιαμφισβήτητη και ως "Έλληνες Κένταυροι" έχουμε πλήρη συναίσθηση της ευθύνης αλλά και της Τιμής που πρώτοι, παγκοσμίως, επιχειρούμε μιαν παραστατική ανάλυση και επί Γραμμής Βολής, του περιεχομένου του, υποστηριζόμενοι και από τις, περί αυτού, κρίσεις κορυφαίων πνευματικών Δασκάλων οι οποίοι εκτιμούν το "Ζεν στην τέχνη της Τοξοβολίας", ως εξαιρετικό, όπως το χαρακτηρίζει και ο Jackson S. Morisawa.   

     Ο Jackson S. Morisawa σε συνεργασία με την έγκριτη Διεθνή Σχολή Ιαπωνικής Τοξοβολίας (Kyūdō, 弓道) “Chozen-Ji”, συνέγραψε το βιβλίο “The Secret of the Target”, το οποίο και εξέδωσε η Σχολή (1984) με πρόλογο του Ōmori Sōgen (大森 曹玄, 1904–1994), Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Hanazono του Τόκυο (花園大学, Hanazono Daigaku). Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας σημειώνει:

     «Υπάρχει μόνον ένα βιβλίο μεταφρασμένο στα Αγγλικά που αναφέρεται στην σχέση Τοξοβολίας (Kyudo) και Ζεν. Το βιβλίο του Eugen Herrigel “Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας” το οποίο είναι εξαιρετικό και επικεντρώνεται στην αληθινή φιλοσοφία του Kyudo. Θα πρέπει να το μελετούν όλοι όσοι φιλοδοξούν να κατανοήσουν το Kyudo. Κι αυτό αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στην βιωματικήν εμπειρία του Καθηγητή Eugen Herrigel από την εκπαίδευσή του στην Ιαπωνία.

     Αυτό το βιβλίο δεν γράφτηκε με σκοπό να διδάξει κάποιον το στυλ και την τεχνική της Ιαπωνικής Τοξοβολίας ή να διδάξει κάποιον να τοξεύει, γενικώς. Είναι ένας οδηγός για ένα “μονοπάτι” τέχνης (Dō, 道) και ως εκ τούτου, είναι ένα εκπαιδευτικό εγχειρίδιο που καθοδηγεί κάποιον προς την πνευματική ολοκλήρωση, δια μέσου κάποιων εκπαιδευτικών μεθόδων που επιτυγχάνουν  την ανέλιξη του χαρακτήρος και του αυτοελέγχου. Βεβαίως, ένα βιβλίο είναι απλώς ένα βιβλίο… Και ένα βιβλίο, όπως αυτό, αποκτά αξία όταν το περιεχόμενό του γίνεται βιωματικό απόκτημα του μελετητή του. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την επιθυμία, την επιμέλεια και την πειθαρχία κάποιου να ακολουθήσει την φιλοσοφία και την διδασκαλία του βιβλίου. Κατά την παγία αρχή του Ζεν, η πνευματική εκπαίδευση είναι μια εξατομικευμένη προσπάθεια η οποία απαιτεί αυτοπειθαρχία, καινοτομίες και προσοχή, όλα αυτά δε απαιτούν σκληρή προσωπική προσπάθεια. Επομένως, ένας εκπαιδευτής μπορεί μόνο να καθοδηγήσει, αλλά το ικανοποιητικό αποτέλεσμα  μπορεί να επιτευχθεί μόνο από την εξατομικευμένη προσπάθεια του ενδιαφερομένου»

     Από τα όσα έχουν προηγηθεί, κατά τις συνεδρίες της παραστατικής αναλύσεως του μνημειακού βιβλίου του Eugen Herrigel  τεκμαίρεται η Αξία του, κρινομένου εκ του οφέλους που είχαμε όσοι το βιώσαμε, αλλά και η ορθότητα της επιλογής της Σχολής μας να το παρουσιάσουμε στους μαθητές μας, παρατηρώντας, με χαρά τις, επί τα βελτίω, αλλαγές των προσεγγίσεών τους! 

EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 5ο ΜΕΡΟΣ ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

 EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 5ο ΜΕΡΟΣ

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 

    Προς όσους προτίθενται να παρευρεθούν στην ημερίδα της παραστατικής αναλύσεως του 5^ου Μέρους του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel, την Κυριακή 11^η Δεκεμβρίου 2022, στην έδρα της Ομάδος στις 16.00 μ.μ.:

     Επειδή κατά την συγκεκριμένη ημερίδα ο χρόνος που θα είναι αφιερωμένος στο παραστατικό ασκησιολόγιο επί της Γραμμής Βολής θα είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μην επιτρέπει και την, παράλληλη, προφορική εισήγηση, όπως συνηθίζουμε μέχρι τώρα, παραθέτουμε εδώ την εισαγωγικήν αναφορά στο περιεχόμενο της ημερίδος ώστε να το μελετήσετε κατ’ ιδίαν, πριν βρεθείτε στην Γραμμή Βολής.

Η ΓΑΛΗΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΤΕΡΙΑΣ 

 ΤΟ  ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

     Θα ξεκινήσουμε αυτή την συνεδρία με μία αποκατάσταση της διατυπώσεως «ά ν ο ι γ μ α  Τόξου» ή «ά ν ο ι γ μ α  χορδής» που ακολουθήσαμε στο προηγούμενο 4^ο Μέρος συντασσόμενοι με τα εσφαλμένα αλλά και διεθνώς «κρατούντα» και θα την διορθώσουμε ακριβολογικώς, πλέον, σε «έ λ ξ η  χορδής» κάτι που θεωρούμε ορθότερο. Το Τόξο δεν είναι «κλειστό» όταν δεν εφαρμόζεται «έ λ ξ η» στην χορδή, ούτε η χορδή «ανοίγει» όταν έ λ κ ε τ α ι! Απλώς, όταν η χορδή παραμένει ευθύγραμμη, χωρίς  έ λ ξ η το Τόξο παραμένει  α ν ε ν ε ρ γ ό,  ήτοι, χωρίς φόρτιση βλητικής ενεργείας, αλλά σε καμία περίπτωση «κλειστό», όπως εσφαλμένα διατυπώνεται, π.χ., στην Αγγλική η οποία δεν είναι και η πλέον ακριβολόγος γλώσσα. Και είναι απαραίτητο, σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως μια πολεμική τέχνη, η ακριβολόγος διατύπωση προς αποφυγή παρεξηγήσεων.  Πάντα ταύτα διότι στο 5^ο Μέρος θα ξεκινήσουμε με την επαναφορά στη μνήμη των όσων προανεφέρθησαν περί της σημαντικής συμβολής συμβολής της πνευματικής δυνάμεως στην  έ λ ξ η  της χορδής, μειώνοντας την μυική δύναμη που απαιτείται για τον ίδιο λόγο.

     Με μια πολύ χρήσιμη επισήμανση ξεκινά τούτο το 5^ο Μέρος ο Eugen Herrigel θυμίζοντάς μας πόσο ελάχιστο είναι αυτό που, από τον αρχάριο Τοξότη, μπορεί να θεωρηθεί … «σπουδαίο», δηλαδή, η επίτευξη της έλξεως της χορδής με την συμβολή της πνευματικής δυνάμεως η οποία εξοικονομεί μυική δύναμη! Και από αυτή την λεπτομέρεια, ο Γερμανός συγγραφέας εξηγεί πως κατάλαβε τον ορισμό ως «ήπια τέχνη» όσων αμυντικών  αμυντικών συστημάτων οδηγούν στην νίκη επί του αντιπάλου χωρίς σπατάλη μυικής ενεργείας παραχωρώντας στον αντίπαλο το μειονέκτημα της σπατάλης αυτή. Και τότε, ο Eugen Herrigel, θυμήθηκε τον Λάο Τσε ο οποίος θεωρεί ότι η πραγματική ζωή μοιάζει με το νερό που, χωρίς να υποχωρεί, χωρίς να αφανίζεται,  π ρ ο σ α ρ μ ό ζ ε τ α ι  στον, εκάστοτε, διατιθέμενο χώρο που του προσφέρεται. Aυτά τα …απλά «σινικά», ας τα έχουμε υπ΄ όψη όλοι εμείς οι «δυτικοί» οι οποίοι παρασυρόμεθα σε άγονες εμμονικές επιλογές, αφιστάμενοι των λύσεων που μας παρέχει η ίδια η φύση.

     Κι έχοντας αποσαφηνίσει και την φάση της έλξεως της χορδής, σ΄ αυτό το μέρος, θα περάσουμε και θα αναλύσουμε την φάση της  α φ έ σ ε ω ς  της χορδής προς  α π ε λ ε υ θ έ ρ ω σ η  του βέλους.

     Επικαλούμενοι δύο διαφορετικούς όρους (άφεση και απελευθέρωση) στην συγκεκριμένη φάση, υπογραμμίζουμε τα αλληλένδετα, μεν, αλλά δύο διαφορετικά συμβάντα, δε, που συνυπάρχουν σ΄ αυτήν. Διότι, χωρίς έλξη χορδής δεν μπορεί να απελευθερωθεί το βέλος ώστε να υλοποιηθεί η τόξευση.    

     Πριν, όμως, ο Eugen Herrigel προχωρήσει πάρα κάτω, εκτός από διδακτικός και βαθύτατα παιδαγωγικός καθώς ήταν ως πανεπιστημιακός Δάσκαλος, ανασύρει την χρησιμότητα της επαναλήψεως ως «μητέρας» της μαθήσεως, για να μας ξαναφέρει στη μνήμη το βασικό σημείο αναφοράς που καθορίζει την ζενικήν ουσία στην Τοξοβολία κατά το στάδιο της αρχαριότητος, σημειώνοντας: «Το να πλήξει κανείς τον στόχο δεν είναι κανένα κατόρθωμα, αφού ο Τοξότης στέκεται σε απόσταση το πολύ δύο μέτρων από αυτόν». Εμείς δε, θα προεκτείναμε αυτή την διατύπωση καθ΄ όλο το άνυσμα της Τοξοβολίας, όπως αυτό είναι πλέον παραδεκτό από όλους τους μύστες αυτής της ευγενούς τέχνης την οποία ο Κομφούκιος ανεγνώρισε ως την μόνη στην οποία μπορούν να ανταγωνίζονται οι ανώτεροι Άνθρωποι (Κομφουκίου: «Ανάλεκτα», κ.3,7).

     Έτσι, θα θυμηθούμε ένα σημαντικό βιβλίο που συνέγραψε ο Αμερικανός πανεπιστημιακός καθηγητής Winston L. King με τίτλο «Zen and the way of the Sword» (Oxford University Press,1993) στο οποίο όχι μόνον συμφωνεί με τον Eugen Herrigel ως προς το σημείο αυτό αλλά και επικαλείται (σ. 244) την διατύπωση ακόμη ενός σημαντικού Αμερικανού ειδήμονος, του Paul Crompton ο οποίος, στο βιβλίο του «The Complete Martial Arts» (McGraw-Hill, 1989, σ.59) υπογραμμίζει ακριβώς ότι στην Τοξοβολία η κατάκτηση του στόχου δεν είναι το πλέον σημαντικό επίτευγμα του Τοξότη, αναγνωρίζοντας ως «επιτυχία» (όρο υπό προϋποθέσεις…) την τόξευση του βέλους μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο διανοητικής καταστάσεως η οποία χαρακτηρίζεται από την πλήρη απουσία επιθυμίας επιτυχίας, με «αδειασμένο» κενό τον νου από κάθε «πρόθεση» και επικεντρωμένο μόνον στο μεγαλείο της «στιγμής». Και αυτό, εν προκειμένω, ορίζει και την «ζενικότητα».  

     Κατόπιν της, ως άνω, χρήσιμης «παρενθέσεως» ξαναβρισκόμαστε με το Τόξο ανά χείρας, το βέλος εγκαθιδρυμένο στην χορδή και έλκοντας την χορδή με τον ασιατικό τρόπο στον οποίο πρωταγωνιστεί ο αντίχειρας, όπως ο Eugen Herrigel περιγράφει. Εν προκειμένω, την έλξη της χορδής προκαλεί ο αντίχειρας ο οποίος, προστατευμένος μέσα σε ένα χειρόκτιο με κατάλληλη προστατευτική διαμόρφωση του «αντίχειρός» του, «περικυκλώνει» την χορδή κάτω από το βέλος ενώ τρία δάχτυλα, ο δείκτης, ο μέσος κι ο παράμεσος, τον συγκρατούν κλειστό στη θέση του μέχρι που θα ανοίξουν, θα τον απελευθερώσουν ώστε να ανοίξει κι αυτός για να αφεθεί η χορδή εκτοξεύοντας και το βέλος. Αλλά, ακριβώς αυτή την στιγμή της αφέσεως της χορδής οι αμέτρητες ταλαντώσεις της προκαλούν κραδασμούς κι εντάσεις που εκτρέπουν την βολή κλονίζοντας τον Τοξότη όταν αυτός είναι ανυποψίαστος… Και για να καταλάβει ο Τοξότης το «αντίδοτο» γι αυτή την εκτροπή δεν αρκεί η άψογη στάση και τεχνική κάτι που, κυρίως, ο αρχάριος επιδιώκει με την βοήθεια εκλογικευμένων διαδικασιών τις οποίες προσεγγίζει με ανάλογη πρόθεση επιτυχίας και ωφελιμιστική σκέψη! Και τούτο διότι, σε μια τέτοια περίπτωση εκλογικευμένης προσεγγίσεως καταντούμε σαν τη σαρανταποδαρούσα η οποία βάζει …τρικλοποδιά στον εαυτό της και παραμένει ακίνητη, μη μπορώντας να ρυθμίσει δια του νου την αλληλουχία κινήσεων καθενός από τα …σαράντα πόδια της μιας και στη περίπτωση της Τοξοβολίας ισχύει ανάλογη αλληλουχία πολλών επιλογών και κινήσεων. Κι όσο ο αρχάριος Τοξότης παγιδεύεται στο να σκέφτεται το τι πρέπει να πράξει για να απελευθερώσει την χορδή τόσο δεν θα καταφέρνει μιαν ιδανική τόξευση αφού αυτή θα επιτευχθεί μόνον όταν ο ίδιος λειτουργεί  χ ω ρ ί ς  να  σ κ έ φ τ ε τ α ι, μόνον όταν η τόξευση επιτελεσθεί τόσον  ε ν σ τ ι κ τ ω δ ώ ς, χωρίς εκλογικεύσεις, ώστε να αιφνιδιάσει και τον ίδιο τον Τοξότη!

     Ο σοφός Σουν Τζου, ή, όποιος τέλος πάντων συνέγραψε την «Τέχνη του Πολέμου», ένα «ευαγγέλιο» της νίκης χωρίς μάχη, που διέπεται από τις αρχές του Ταοϊσμού και χρονολογείται μεταξύ του 5ου και του 3ου π.χ.χ. αιώνος, μας λέει: «Αυτοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει τα μειονεκτήματα της χρήσεως των όπλων δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν και τα πλεονεκτήματα από την χρήση τους»! Και το Τόξο, κατά την διάρκεια της τοξεύσεως έχει το μειονέκτημα σφοδρών αντιδράσεων οι οποίες επιβαρύνουν τον Τοξότη, παρασύροντάς τον, κατά κανόνα, σε άγονα αποτελέσματα! Κι εδώ αναδεικνύεται σπουδαία η διδασκαλία του Kenzo Awa όπως μας την μεταφέρει ο Eugen Herrigel! Και η «συνταγή» είναι η αποποίηση της εκλογικεύσεως σε όλη την διαδικασία της τοξεύσεως, με την αντικατάστασή της από ένα ενστικτώδες και μη έχον χρεία ερμηνείας … «εἰκῇ καί ὡς ἔτυχε», «εἰκῇ πράττειν», χωρίς προσχεδιασμό και εκλογίκευση, με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδίπιάνει το ζαχαρωτό για να το φέρει στο στόμα του χωρίς να προσχεδιάσει τις κινήσεις των δαχτύλων του και του χεριού του, χωρίς να προεντοπίσει στη σκέψη του το ακριβές σημείο του στόματός του και το άνοιγμα των χειλιών του, την λειτουργία των σιαγόνων και της γλώσσας, ή και την διαδικασία της καταπόσεως, αυτά, δηλαδή, που ορίζουν τον εαυτό του, αυτά από τα οποία είναι αποδεσμευμένο γευόμενο «έτσι»,  α σ τ ό χ α σ τ α  το ζαχαρωτό! Και τούτο σημαίνει ότι αν δεν αποδεσμευτούμε από τον εαυτό μας, από το «εγώ» μας, η σωστή τόξευση θα παραμένει ανολοκλήρωτη!

     Βαρύτατο "φορτίο" το πεπερασμένο "εγώ", με την αναπόδραστη φθαρτότητά του και όσα επακόλουθα σέρνει πίσω του. Ένα "φορτίο" που λειτουργεί ως τυραννική οπισθέλκουσα στην πορεία της ανελίξεως του Ανθρώπου και μακάριοι όσοι καταφέρνουν να αποδεσμευτούν από αυτό το δυσβάσταχτο άχθος! Και, αν η Τοξοβολία συνιστά μέρος και δη σημαντικό, όπως εμείς το αντιλαμβανόμεθα, της ανελίξεως του ατόμου, τότε, σε αυτή την περίπτωση, το βαρύτατο "φορτίο" του "εγώ" είναι κατά προτεραιότητα απορριπτέο!

     Αυτό ακριβώς μας διδάσκει ο Δάσκαλος Kenzo Awa και αυτή την σοφή "αποστροφή"-παρακαταθήκη του:

     "Η σωστή βολή γίνεται την κατάλληλη στιγμή μόνον όταν αποδεσμευτείτε από τον εαυτό σας."

     Εμβαθύνοντας σε τούτη την λακωνική φράση ερμηνεύουμε και όσες λαθεμένες συμπεριφορές (δικές μας και ξένες...) κατέληξαν στην αποτυχία ένεκεν βιασύνης και εγωιστικής "υπερτροφίας" με την συντριβή του οράματος και την μετατροπή του σε στάχτες παρελθόντος...

     Λέξεις ελάχιστες και σοφά επιλεγμένες για να ορίσουν τον χρόνο (κατάλληλη στιγμή) και τον τρόπο (αποδέσμευση), κανόνας ο οποίος ορίζεται από τις συντεταγμένες της  κ α ρ τ ε ρ ί α ς  που αναμένει τον φέροντα την κατάλληλη στιγμή  χ ρ ό ν ο  και του  τ ρ ό π ο υ, δηλαδή, την  α π ο δ έ σ μ ε υ σ η  από το "εγώ". Πρόκειται, όμως, πραγματικώς περί δύο διαφορετικών συντεταγμένων ή, μήπως και οι δύο ταυτίζονται σε μία και, δη, στην αποδέσμευση από το "εγώ"; Διότι, αυτή η στιγμή που προϋποθέτει το “άδειασμα του νου” και την ταύτισή μας με τον στόχο, όπως είδαμε προηγουμένως, εναποθέτει στο ένστικτο την τελεσφόρηση της τοξευτικής προσπαθείας όχι στέλνοντας το βέλος προς τον στόχο αλλά φέρνοντας τον στόχο στον Τοξότη.

     Όντως, η στιγμή της αποδεσμεύσεως από το "εγώ" ορίζει και τον κατάλληλο  χ ρ ό ν ο  για μια σωστή βολή διότι αυτό το χρονικό όριο σηματοδοτεί στον Τοξότη την απελευθέρωσή του από το υπαρξιακό "φορτίο" του και την δυνατότητά του να απελευθερώσει και την χορδή του χωρίς να εκλογικεύει χειρισμούς και τεχνικές, ελεύθερος άγχους για το όποιο αποτέλεσμα, με την σιγουριά ενός υπνοβάτη ο οποίος εναποθέτει στο ένστικτό του την υλοποίηση μιας ομαλούς κινήσεως, μιας σωστής τοξεύσεως πέραν από την εναγώνια επιθυμία και εκτός συμπερασματικών λαβυρίνθων!

     Και, αυτό ακριβώς, είναι Ζεν, αν, βεβαίως, νομιμοποιείται εκ των πραγμάτων μια τέτοια διατύπωση...

     Κι εμείς θα προσθέταμε ότι η αποδέσμευση από το «εγώ» δεν είναι κάτι δύσκολο! O Βουδισμός Μαχαγιάνα στον οποίον εντάσσεται και το Ζεν, διδάσκει ότι όλοι, εξίσου, αποτελούμε τον «οικητήριο χώρο» του Βούδα η φύση του οποίου και μας χαρακτηρίζει οπότε, όλοι από κοινού, έχουμε και την ίδια πρόσβαση στη φώτιση την οποία μας αποκρύπτει η αχλύς των ψευδαισθήσεών μας, στερώντας μας αυτό που υπάρχει μπροστά μας! Δεν απομένει, λοιπόν, παρά να ανοίξουμε το πνευματικό «τρίτο μάτι» μας προς μία πραγματικότητα η οποία υπάρχει γύρω μας και μας αφορά, κατανοώντας ότι το πραγματικό αποτέλεσμα προκύπτει εκεί που δεν το φανταζόμαστε, ενώ ο χρόνος επιτεύξεώς του εγγράφεται ως υποσύνολο στο μέγα άθροισμα του χρόνου αναμονής για τον οποίον ο Άνθρωπος είναι προετοιμασμένος και εξασκημένος! Κι αν ανοίξουμε αυτό το «τρίτο μάτι» η αποδέσμευση από το «εγώ» μας είναι …οίκοθεν νοούμενη.