ΕΚΣΤΑΣΗ, Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

ΕΚΣΤΑΣΗ,

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

«Έκσταση» (Αρχ. Δημ.):

η μετάθεση εκ της οικείας (κανονικής) θέσεως.

 

     Η έννοια «έκσταση» μεθερμηνεύεται πολλαπλώς, όμως, εν προκειμένω σημαίνει το, δι’  ατενίσεως και έξω των αισθήσεων,  δ ι α λ ο γ ί ζ ε σ θ α ι. Κατά την φιλοσοφική της σημασία, η «έκσταση» ορίζει την αποκοπήν από τον εξωτερικόν αισθητό κόσμο και, συχνά, με την πλήρη εκμηδένιση της ιδίας της προσωπικότητος («ε γ ώ») προκειμένου η ατομική συνείδηση να συνταυτισθεί με το  τ έ λ ε ι ο   άπειρον ον, το  π α ν! Και είναι εμφανές ότι, αν η «οικεία» («κανονική») θέση του ατόμου βρίσκεται εντός του κόσμου των αισθήσεων («αισθητού») η εξ αυτού μετάθεση ορίζει την «έκσταση».

     Η έκσταση συσχετίζεται στενότατα μέχρι πλήρους αποδόσεως του Ζεν, αφού εμπεριέχει: (α) Την απόσπαση του ατόμου από τον εξωτερικόν, αισθητό, κόσμο και τους αρνητικούς περισπασμούς του, (β) την υπέρβαση του καθηλωτικού «εγώ» και (γ) την τάση συνενώσεως της ατομικής συνειδήσεως με το «παν», το «σύμπαν», την υπερβατικήν Οντότητα.

     Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος εξέλαβε την έκσταση ως ανάδυση της συνειδήσεως πέραν των ορίων της ατομικότητος, δίκην μυστικής συνενώσεως με την υπερβατικήν Οντότητα, ο δε Friedrich Nietzsche ήταν αυτός ο οποίος μετέφερε στην νεώτερην εποχή την μυθική μορφή του Διονύσου ως συμβόλου εκστάσεως. Τέλος, η έκσταση ακολουθείται ως «πρακτικό μονοπάτι» επί του οποίου επιτελούνται οι θεραπευτικές διαδικασίες του Τεγκερισμού (Σαμανισμού) όπως, επίσης και πολλών, ανά τον κόσμο,  ανιμιστικών προσεγγίσεων.

     Δυστυχώς, ανέκαθεν ο άνθρωπος, αντί της επίπονης φυσικής ασκήσεως προς επίτευξη της ευεργετικής καταστάσεως της εκστάσεως, επέλεγε την «χημεία» ψυχοτρόπων ουσιών προς επίτευξή της, αλλά αυτό είναι απολύτως καταδικαστέο διότι, στην περίπτωση αυτή, το μεν εκστατικό αποτέλεσμα δεν πιστώνεται στον ίδιο τον άνθρωπο αλλά στην υποβοηθούσα «χημεία», ενώ εκ της χρήσεως των ουσιών είναι βέβαιες φθοροποιές παρενέργειες οι οποίες όχι μόνον δεν επιτρέπουν στην ατομική συνείδηση την τελεία συνένωσή της με το παν, το σύμπαν, την υπερβατικήν Οντότητα, αλλά και καταστρέφουν, οργανικώς, το σώμα του χρήστη αυτών των, συχνά εξαρτησιογόνων, ουσιών.

     Κατόπιν αυτών, στην προσπάθειά μας να διεισδύσουμε στην ζενικήν ατραπό, θα πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψη και την έκσταση ως «βακτηρία» της βαδίσεώς μας στον υπό «χαρτογράφηση» τομέα! Βεβαίως, η «βακτηρία» αυτή δεν πρόκειται για κάτι διαφορετικό, για κάτι επιπλέον εκ των όσων ήδη έχουμε αναφερθεί και αναλύσει αναφορικώς με το Ζεν και τις προσεγγίσεις του, όμως, αυτό το επιπλέον εννοιολογικό «κλειδί» μας βοηθά να κατανοήσουμε ακόμη βαθύτερα την όλην ενότητα των διόδων προσελεύσεως στον σκοπό της συνενώσεως με την υπερβατικήν Οντότητα που αποτελεί και τον ζενικό στόχο!