ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΒΟΥΛΟΥΣ!

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΒΟΥΛΟΥΣ!

     H διακοπή της επαφής του Ανθρώπου με την Φύση και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητα της "μοντέρνας" δημοκρατικής-αντιφασιστικής "woke" ατζέντας! Οι παγκοσμιοποιητές τους οποίους υπηρετεί αυτή η πολυσχιδής συνωμοσία κατά της Ανθρωπότητος, φαντάζονται μια αχταρμαδοποιημένη κοινωνία αφοπλισμένη από τις φυσικές της αντιστάσεις ώστε να μπορούν να την ελέγχουν απόλυτα και να την χρησιμοποιούν ως "υποπόδιο" της δικής τους εξουσίας και ευζωίας. Έτσι, σ΄ αυτό το συνωμοτικό πλαίσιο οι λογής-λογής "wokers" προωθούν μιαν παρελκυστική, δήθεν, "ζωοφιλία" η οποία στοχεύει στην οριστική διακοπή της επαφής του Ανθρώπου με την πανίδα πριν του διακόψουν την σχέση του και με την χλωρίδα, κάτι που, ασφαλώς, θα ακολουθήσει.

     Η "woke" ατζέντα, λοιπόν, εμφανίζεται ως αυτόκλητος ...υπερασπιστής των ζώων και αδιαφορώντας για το όποιο αληθινό συμφέρον τους (το οποίο, εν πολλοίς και καταπατά!) ενοχοποιεί κάθε προσέγγιση του Ανθρώπου με τα ζώα κι έτσι επιδίδεται σε μια ανυπόστατην εκστρατεία κατά των Τσίρκο κατά των Ζωολογικών Πάρκων, κατά της Ιππασίας, κατά των Αμαξών κλπ κλπ.

     Για την "woke" ατζέντα σημασία δεν έχει εάν το ζώο (π.χ. ο Ίππος) όταν βρίσκεται σε ανθρώπινα χέρια αντιμετωπίζεται οπωσδήποτε ως κεφάλαιο κάτι που σημαίνει ότι εμπνέει σεβασμό και προκαλεί φροντίδα, ακόμη κι όταν ο Άνθρωπος δεν το αγαπά όπως το παιδί του, ο προσδόκιμος χρόνος της ζωής του, τεκμηριωμένα, είναι μεγαλύτερος από ένα αντίστοιχο πλάσμα που ζει μακράν της ανθρώπινης μέριμνας, τα προβλήματα υγείας του αντιμετωπίζονται πολύ αποτελεσματικότερα από το εάν ζούσε μακράν του Ανθρώπου, η διατροφή του είναι εξασφαλισμένη και ποιοτική  κλπ κλπ .

     Ειδικώς για την περίπτωση των παραδοσιακών αμαξών που χρησιμοποιούνται για βόλτες στις διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις θα προσέξουμε, όσοι τουλάχιστον γνωρίζουμε Ιππολογία, ότι τις κινούν "Ίπποι Εργασίας" (όπως λέγονται) και όχι "Ιππασίας", άψογης σωματοδομής ώστε να είναι ικανοί στην συγκεκριμένη εργασία, καλοφροντισμένοι και ήρεμοι, κάτι που αποδεικνύει και την καλή μεταχείριση που τους γίνεται από τον αμαξηλάτη τους ώστε να έχουν αυτοπεποίθηση η οποία εξασφαλίζει ηρεμία. Επίσης, θα δούμε ότι τα επίσωτρα είναι ελαστικά, κάνοντας την κύλιση της άμαξας ευκολότερη για τους ελάτες Ίππους που την κινούν, με τον αριθμό των ελκόντων Ίππων ανάλογο του βάρους που θα σύρουν. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, την απάτη που επιχειρούν εις βάρος μας όσοι εμφανίζονται ως αυτόκλητοι "σωτήρες ζώων" προσπαθώντας να μας αποκόψουν από κάθε φυσική δραστηριότητα, να μας καθηλώσουν στα τσιμεντόκλουβα για να μας ελέγξουν...

ΥΓ: Μας ρωτά ο φίλος κ. Ζ. Καραπαναγιώτης από που προέρχονται αυτές οι φωτογραφίες των ωραίων αμαξών και του απαντάμε ότι προέρχονται από το τελευταίο, εκ των πολλών ταξιδιών μας, στις υπέροχες Κρακοβία και Βαρσοβία (2024). 

H IΠΠΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

H IΠΠΟΣΥΝΗ 

ΤΩΝ 

ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

     Με επιδραστικό καταλύτη τον Ίππο για την διαμόρφωση μαχητικού φρονήματος απαραιτήτου για την επιβίωση κάθε πλάσματος και, πολύ περισσότερο, για την επιβίωση μιας κοινωνίας Ανθρώπων, η σχολή της Ιπποσύνης συνεισέφερε στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό τα μέγιστα, δυστυχώς όμωες οι ατυχέστατες προσμείξεις της με τα δογματικά του εκφυλιστικού εβραιοχριστιανισμού την υπέλιξαν και τελικώς, της εξεφύλλισαν και την ίδια, υποβαθμίζοντάς την σε διαβλητό παραβλάστημα του καθολικισμού! Και η Ευρώπη, αλλά κι ολόκληρος ο πολιτισμένος, τουτέστιν, αδογμάτιστος Κόσμος, χρωστά χάριτες στους Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως οι οποίοι κατόρθωσαν να αποτοξινώσουν την Ιπποσύνη από κάθε εκκλησιαστική διαμαρτία και να αναδείξουν την ρωμαλέα υπόστασή της μέσα στο αυθεντικό αξιακό της πλαίσιο.

     Οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, όπως ακριβώς τους σκιαγραφεί ο εθνικός μας Μεσαιωνολόγος Κωνσταντίνος Σάθας, πράγματι, κατάφεραν να συνεχίσουν την προϋπάρξασα ιπποτική Παράδοση, Παιδεία και Τακτική και κατά τους χρόνους της ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως διατηρώντας την αλήθεια της πολεμικής Ιπποσύνης και απαλλάσσοντάς την από τον στραγγαλιστικόν "εναγκαλισμό" της από την, εβραιοχριστιανικη, Καθολικήν Εκκλησία.

     Τα άτακτα σώματα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, παρά τις καθοριστικές δυσχέρειες επικοινωνιών και συντονισμού της εποχής εκείνης κατά την οποία εξακολουθούσαν να πρωταγωνιστούν οι ...φρυκτωρίες ως μέσον διαβιβάσεων ενώ οι έφιπποι στρατιωτικοί ταχυδρόμοι, πέραν του ότι αποτελούσαν "πολυτέλεια" υπέκειντο και στην επισφάλεια δρομολογίων περιεχόντων μυρίους όσους κινδύνους, εν τούτοις, εκείνα τα άτακτα σώματα εφίππων Ελλήνων πολεμιστών διετήρησαν τον εσώτερο χαρακτήρα της Ιπποσύνης με κυρίαρχη την συνισταμένη της Ευγενείας παρά την συχνή ανάγκη υπηρετήσεως διαφόρων ηγεμόνων και της αδηρίτου προϋποθέσεως συστρατεύσεως με λοιπούς συμπολεμιστές διαφορετικών ποιοτήτων και αντιλήψεων. Ας μη ξεχνάμε ότι οι στρατιωτικές εμπλοκές και εκείνης της εποχής δεν περιορίζονταν σε συμπλοκές μεταξύ ευγενών!

     Η καθόλου εμπόλεμη διαγωγή των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους κανόνες Ευγενείας της Ιπποσύνης όπως αυτοί θεσμοθετούνται κατά τον 13ο αιώνα. Και σε καμία "καμπή" της δράσεώς τους δεν εμφαίνονται ούτε κατά κεραία κατώτεροι των περιστάσεων διαγωγής Ευγενών σαν να είχαν "αποφοιτήσει" από την ίδια, κοινή, στρατιωτικήν ακαδημία, διαμορφώνοντας ομοιογενή τακτικήν αντίληψη, εκείνοι οι οποίοι, συχνά, δεν διέθεταν ούτε καν κατάλυμα κατά τις μακρινές κι εξοντωτικές στρατείες τους!

     Κι ενώ παρεδέχοντο την ευγενή καταγωγή ως βασικό χαρακτηριστικό του "παρεκτάματος" της Ιπποσύνης, όπως εννοούσαν το δικό τους "άνυσμα" μέσα στον χρόνο, εν τούτοις, τιμούσαν και τον Δάντη οποίος υπεστήριζε ότι το άτομο καθιστά ευγενή την καταγωγή του μετις πράξεις του. Διότι, οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, δεν προήρχοντο μόνον από "γραμμές" ευγενών Οικογενειών αλλά προσέδιδαν στν καταγωγή τους την επιβεβαίωση της Ευγενείας δια των πολεμικών ανδραγαθιών τους οι οποίες παρέμειναν απαράμιλλες και, όπως στην περίπτωση του Ηλυσίου Καλέντζη*, Στρατιώτh και Παιδαγωγού του υιού του Βασιλέως της Νεαπόλεως Φερδινάνδου Α' τον οποίον ύμνησε ο ίδιος, εκείνος, Ηγεμόνας για τον ηρωισμό του.

     Βεβαίως, η Ιπποσύνη δεν ταυτίζεται με την Ευγένεια ανεξαρτήτως εάν η Ιπποσύνη ανέδειξε Ευγενείς κι ενώ ο Ιππότης μπορεί να είναι Ευγενής, παρά ταύτα, κάθε Ευγενής δεν μπορεί να είναι και Ιππότης κι αυτό ίσχυσε και στην τάξη των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως. Και ήταν ο Arnauld de Mareuil, ένας ποιητής στην Αυλή της Carcasson ο οποίος έγραψε ότι "αυτός που κατάγεται από ευγενή Οικογένεια θα πρέπει να αποδεικνύει εκ των πράξεών του ότι είναι και καλός πολεμιστής", αυτό δε, ήταν και το πνεύμα της Ιπποσύνης εκείνης της εποχής το οποίο ενεστερνίζοντο κι οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως οι οποίοι, όμως, το εξέλισσαν ακόμη μακρύτερα θεωρώντας ότι ακόμη κι ένας μη ευγενούς καταγωγής θα μπορούσε να ακολουθήσει την δική τους "Ιπποσύνη" αρκεί να χαρεκτηρίζετο από πολεμικήν αρετή. Αλλά γι αυτό, η απαίτηση σχετικής εκπαιδεύσεως ήταν αδιαπραγμάτευτη.

     Κατά τους χρόνους της ευρωπαϊκής Ιπποσύνης η εκπαίδευση του Ιππότη ξεκινούσε παιδιόθεν και επαφίετο στα χέρια του πατέρα του με προτεραιότητα στην εκμάθηση της τέχνης της Ιππασίας. Αργότερα, όταν ο εκπαιδευόμενος έφθανε στην ηλικία των 12 και άνω, ετών, ετίθετο ως απλός Ιπποκόμος στην υπηρεσία κάποιου Ευγενούς ώστε να εμπεδώσει την σημασία της ιεραρχίας και, ταυτοχρόνως, άρχιζε από τον "ανάδοχο" Ευγενή και ήδη Ιππότη, η ηθική διαπαιδαγώγησή του καθώς και η αμιγώς στρατιωτική του εκπαίδευση οι οποίες ολοκληρώνονταν περίπου μετά από επτά χρόνια. Κατ΄ αυτή την περίοδο των επτά χρόνων ο νεαρός Ιπποκόμος θα τελειοποιούσε την Ιππασία και θα μάθαινε, παραλλήλως, την χρήση του ξίφους, την μονομαχητική, το Ιππηλάσιο (Ιππακοντισμό κ.ά.) το κυνήγι ελαφιού, αγριόχοιρου και αρκούδας κλπ.

      Βεβαίως η εκπαίδευση των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως δεν μπορούσε να ακολουθήσει το "τυπικόν" εκπαιδεύσεως των Ιπποτών διότι οι συνθήκες των δικών τους στρατιωτικών υποχρεώσεων υπεχρέωναν σε "σύντμηση" χρόνου και σύναψη ενός curriculum με έμφαση στην αποτελεσματικότητα σε περίπτωση πολεμικής συμπλοκής. Ενώ οι ίδιοι, επιλέγοντας την ένταξή τους στα σώματα αυτής της πολεμικής τάξεως ήδη ενεφορούντο υπό των Αξιών της, εν τούτοις ακολουθούσαν μιαν εκπαίδευση ταχύρρυθμη και επί πεδίου, περιεκτική όσο και ανοικτίρμονα με αντικείμενο εκμαθήσεως την, παντοιοτρόπως, καταφορά θανάτου. Και τούτο σημαίνει χαλάρωση, χωρίς βεβαίως ακύρωση,  κάποιων κανόνων σεβασμού του αντιπάλου που ίσχυσαν κατά την προηγηθείσα περίοδο της ευρωπαϊκής Ιπποσύνης. Επί παραδείγματι, η "χωσιά" η οποία υπήρξε και ο πυρήνας της τακτικής αυτών των Ελλήνων πολεμιστών μπορεί να μην συνέπλεε με το "πνεύμα" της ευρωπαϊκής Ιπποσύνης όμως εδικαιώνετο εκ του αντιστοίχου πνεύματος υπουλίας του εχθρού και υπαγόρευε την καθιέρωση ανάλογης τακτικής προς επικράτηση.

     Η άνθηση στην τάξη των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, λαμπρών λογίων όπως ο Ηλύσιος Καλέντζης, ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης κ.ά. κάνει εμφανή την ποσήλωση αυτών των πολεμιστών στους λόγους του Seneca: "Ως το οσονδήποτε γόνιμον έδαφος, ακαλλιέργητον παραμένον αδυνατεί να παραγάγει τι, ούτω και ο νους άνευ παιδείας αδυνατεί να παραγάγει καλόν καρπόν". Και τούτο εξισώνει την Ιπποσύνη των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως προς εκείνη την, χρονικώς προηγηθείσα, καθιερωμένη Ιπποσύνη του Μεσαίωνος.

__________

* βλ. Κωνσταντίνου Σάθα: "Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη" τ. 7ος.

ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ 20ό ΧΡΟΝΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

 ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ 20ό ΧΡΟΝΟ 

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ 

ΤΩΝ

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

     Xρειάστηκαν πολλά "μέσα", πολλές παρεμβάσεις και περισσότερες διαδικασίες, ώστε σε εκείνο το εκπαιδευτικό ταξίδι να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε από την Βουδαπέστη και τον Ζωολογικό Κήπο της, τον αρχαιότερο της Ευρώπης, μέσα από το κλουβί των αιλουροειδών, την μελέτη παραμέτρων της, κατά Κ. Lorenz, επιθετικότητος. 

     Κι αν αναρωτηθεί κανείς τι σχέση μπορεί να έχει μια λεοπάρδαλη με έναν Ίππο τον οποίο εμείς μελετούμε θα απαντήσουμε ότι και τα δύο ζώα έχουν τον κοινό παρονομαστή του φόβου ο οποίος μετασχηματίζεται σε επιθετικότητα. Και η διαχείριση του φόβου του Ίππου από τον Εκπαιδευτή είναι αυτό που μας αφορά, όταν, δε, διαχειριζόμαστε επιτυχώς τον φόβο ενός αιλουροειδούς τότε... 

     Και ακολουθώντας τις οδηγίες του φροντιστή του κλουβιού, μέσα σ΄ αυτό, καταλήξαμε σε συμπεράσματα που έχουν εφαρμογή και στην περίπτωση του Ίππου, αλλά και κάθε, σχεδόν, θηλαστικού.

     Πράγματι, στο τμήμα των αιλουροειδών αυτού του εμβληματικού Ζωολογικού Κήπου η επαφή μας μαζύ τους μας δίδαξε τόσα πολλά κι ενδιαφέροντα, πρωτίστως όμως, πως να διαχειριζόμαστε τον δικό μας φόβο ώστε η δική μας διέγερση να μην προκαλεί επιθετικές συμπεριφορές άλλων ζώων οδηγώντας μας στην τέλεια "στρογγυλή κίνηση" που είναι η "πύλη εισόδου" στην Φυσικήν Ιππική. 

     Ένα απέραντο "σχολείο" η Ουγγαρία, "σχολείο" πολλών επιστημών και τεχνών, "σχολείο" Αισθητικής για όποιον έχει την τύχη να την ζήσει και να την μελετήσει όπως εμείς που την βιώνουμε από το 1992 θεωρώντας την ανεξάντλητη.

     Βεβαίως, η Βουδαπέστη έχει τα ωραιότερα ...καφέ της Ευρώπης, εντυπωσιακά κέντρα ...διασκεδάσεως, δηλαδή, ό,τι θέλει ο ...τουρίστας, όμως, διαθέτει κι εξαιρετικά εκπαιδευτικά σημεία τα οποία, για εμάς, είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό για την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας κι αυτά τα σημεία επιλέγουμε πάντοτε όταν βρισκόμαστε σ΄ αυτή την μεγαλειώδη πόλη για να επενδύσουμε τον χρόνο μας.   

     Και αυτά τα εκπαιδευτικά σημεία της Βουδαπέστης είναι πολλά και ...αιφνιδιαστικά, για όποιον ενδιαφέρεται να διεισδύσει στον Πολιτισμό των Ούννων και, για να πούμε την αλήθεια, πάντοτε για εμάς, από το 1992 κι εντεύθεν, ήταν χαρά μας η ανάμειξη με τον ντόπιο πληθυσμό αυτής της χώρας, παρακολουθώντας τα βιώματά του. Αυτό κάναμε και σε τούτο το εκπαιδευτικό ταξίδι. 

     Η συνέχεια μέσα σε ένα τρένο από Βουδαπέστη προς Βέρνη και η απόλαυση του χειμωνιάτικου τοπίου, προσεγγίζοντας σε έναν προορισμό γεμάτο ...πληροφόρηση! 

     Η Ελβετία έχει πολλά να προσφέρει σε κάποιον που μελετά τον πόλεμο και τις παραμέτρους του. Κι εδώ τα Μουσεία πολλά κι οι ιδιωτικές συλλογές περισσότερες για να αντλήσεις όποια πληροφορία σε ενδιαφέρει κατά τον εγκυρότερο τρόπο, ειδικώς εάν σε συνοδεύει κι ένας υπέροχος φίλος, μόνιμος κάτοικος αυτής της χώρας. Και ολόκληρο το καντόνιο Solothurn είναι ένας θησαυρός!

     Στο "Museum Altes Zeughaus" η "στάση" μας ήταν μακρά, διότι οι συλλογές του είναι ατελείωτες και κάθε έκθεμα σε υποχρεώνει σε προσεκτική παρατήρηση και μελέτη. Εδώ είναι η "χαρά του μελετητή της Ιστορίας" με αμέτρητα παραδείγματα που χρειάζονται ώρες οπτικής απολαύσεως για να τα "ψηλαφίσεις" και να τα καταλάβεις.

     Εδώ, τα εκθέματα παρουσιάζονται σε απίστευτες ποσότητες και ποιότητα αδιαμφισβήτητη, ώστε η αντίληψη του αντικειμένου από τον μελετητή να είναι πλήρης.

     Και, η ίδια πληθωρικότητα εκθεμάτων ισχύει για όλα τα αντικείμενα διαφόρων περιόδων που εκτίθενται εδώ.

     

Εδώ κατατοπιστήκαμε πλήρως για τον δορυπέλεκυ την γνωστότερη ως "αλεβάρδα" την οποία κατόπιν εισαγάγαμε στην εκπαίδευση της Σχολής μας. Τα δείγματα αλεβάρδας τα οποία εκτίθενται σε αυτό το Μουσείο, με τις ποικίλες σχεδιάσεις της κεφαλής τους μας απεκάλυψαν και τον τρόπο χρήσεως κάθε εκδοχής! Μας άφησαν να σκεφθούμε τον "μηχανισμό" κάθε σημείου και, παρά το ότι η αλεβάρδα δεν προορίζεται για έφιππη χρήση, εμείς να της δώσουμε και μια τέτοια χρηστική "προέκταση"! 

`

     Χωρίς να χρειάζεται να μιλήσουμε για το αμιγώς ιππικό κεφάλαιο πληροφοριών αυτού του Μουσείου, θα πρέπει να σημειώσουμε τον πλούτο των σχετικών διοραμάτων του τα οποία εξαντλούσαν πολλούς τομείς Ιππικής με παραστατικήν ακρίβεια.

     Άλλωστε, η Ελβετία διατηρεί μέχρι σήμερα το Ιππικό της, κυρίως, ως ορεινή χώρα της οποίας η άμυνα πάντοτε θα χρειάζεται τον Ίππο που "πάει παντού" ανεξαρτήτως της προόδου της τεχνολογίας του πολέμου.

     Βεβαίως, εδώ και τα πυροβόλα έχουν την τιμητική τους αρχής γενομένης από τα παλαιότερα και ιστορικότερα, πάντοτε παρουσιαζόμενα κατά κοινή τακτική, σε ποσότητα.

     Και τα πυροβόλα όπλα εκτίθενται εδώ σε αφθονία είτε στη βαρεία μορφή τους, είτε στην ελαφρά. 

     Διεξοδική είναι και η παρουσίαση μέχρι και των βοηθητικών οχημάτων εκστρατείας, αλλά και πολλών ακόμη εκθεμάτων διαφόρων τομέων διεξαγωγής πολέμου για τον οποίον οι Ελβετοί τρέφουν ιδιαίτερην ...εκτίμηση!

     Ανεξάντλητα, επίσης και τα σύγχρονα όπλα των τελευταίων ευρωπαϊκών πολέμων σ΄ αυτό το Μουσείο-"σχολείο" Ιστορίας εκτεθειμένα με σεβασμό στους μουσειολογικούς κανόνες ώστε ο μελετητής να τα νιώθει "ολοζώντανα" στην παρατήρησή τους.

     Τέλος, μιλώντας για μουσειολογικούς κανόνες, θα πρέπει να αναφερθούμε στην ιδανική παρουσίαση διοραμάτων τα οποία θα μπορούσαν να είναι ...φωτογραφίες εποχής! Η Αισθητική των Ελβετών στην παρουσίαση αναλόγων εκθεμάτων είναι "μοναδική". 

     Το ταξίδι πάντα εκπαιδευτικό, για εμάς τους αρχαρίους μαθητές που θέλουμε να μαθαίνουμε ισοβίως... Κι αυτό το ταξίδι μας έδωσε "εφόδια" ώστε να διαχειριζόμαστε επιτυχώς τον φόβο του Ίππου, να αποσαφηνίσουμε ιστορικώς και χρηστικώς τον δορυπέλεκυ ώστε να τον εντάξουμε στην διδασκαλία του Ιππηλασίου  της Σχολής μας, αλλά και πολλά-πολλά άλλα που μάθαμε σ΄ εκείνο την πολυήμερη περιπλάνησή μας στην Ελβετία διότι, όπως αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας, "...προτεραιότητα έχει η μεγάλη και  α τ ε λ ε ύ τ η τ η   μ ά θ η σ η..." και όχι ο ...αυτοθαυμασμός μας ως δήθεν "Δασκάλων"! Αισίως, δε, εισερχόμεθα στο 20ό έτος συνεχούς λειτουργίας της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" κοντά στο ζώο και κοντά στο όπλο που μας αφορά ως αρχάριοι μαθητές και μόνον!    

H MEΓΑΛΗ ΜΑΘΗΣΗ

 H MEΓΑΛΗ ΜΑΘΗΣΗ

     Ένα, μάλλον, επικριτικό όσο και πολύ ουσιατικό τηλεφώνημα από εξαιρετικό φίλο των "Ελλήνων Κενταύρων" μας επανέφερε στην μνήμη την χρησιμότητα του ελέγχου πράξεων και παραλείψεων που επηρεάζουν την αποτίμηση του έργου μας. Με αφορμή, λοιπόν, την συμπεριφορά δύο πρώην στελεχών της Ομάδος μας, ο συνομιλητής μας αναρωτήθηκε "τι" είναι εκείνο που αποτυγχάνει σε μία, δεδομένα, σωστή διδασκαλία να διαμορφώσει "χαρακτήρες"; Και, κινούμενος επί δύο αξόνων-παραδειγμάτων ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς, ο καλός μας φίλος επικαλέσθηκε, αφ΄ ενός, την περίπτωση πρώην στελέχους μας το οποίο ασέβησε ενώπιον Ίππου και Σχολής και, αφ΄ ετέρου, την περίπτωση επίσης πρώην στελέχους μας το οποίο εμφανίζεται σε μέσον κοινωνικής δικτυώσεως ...αυτοθαυμαζόμενο ως ..."Δάσκαλος" πολεμικής τέχνης με την οποία οψίμως "αυτοσυνδέθηκε" χωρίς να τεκμηριώνει σχέση! Και με φωνή οργίλα ο συνομιλητής μας, έθεσε το ερώτημά του: "Πώς είναι δυνατόν ο Δάσκαλος να δηλώνει επίμονα ότι δεν είναι Δάσκαλος αλλά αρχάριος μαθητής κι ο μαθητής να δηλώνει με αναίδεια ότι είναι Δάσκαλος;" 

     Επιμένοντας στην πλατωνική αρχή της αληθείας και λόγω του ότι ο συνομιλητής μας, μας κατέλαβε εξ απήνης, απληροφόρητους για την δεύτερη περίπτωση την οποία από χρόνων δεν παρακολουθούμε ζητήσαμε πίστωση χρόνου και τις σχετικές παραπομπές - συνδέσμους και, τελικώς, ...screenshots, ώστε να μορφώσουμε γνώμη, κατόπιν δε αυτών, μπορούμε πλέον να τοποθετηθούμε.

     Και οι δύο περιπτώσεις (και όχι μόνον...) έχουν ως κοινό παρονομαστή την υπερβάλλουσα νεανικήν ανωριμότητα (η οποία κάποτε όλους μας επεβάρυνε...) αλλ' επιπλέον και έναν εμφανέστατο ναρκισσισμό ο οποίος, ευτυχώς, συνιστά εξατομικευμένο μειονέκτημα. Ειδικώς δε στην δεύτερη περίπτωση, ο νοσηρός ναρκισσισμός υπήρξε αντικείμενο εξ αρχής διαγνωσθέν στην Σχολή μας και τεθέν υπό "θεραπευτική διαχείριση", δυστυχώς, όμως, για τον φορέα του, το μειονέκτημά του αυτό είναι τόσο συνυφασμένο με την προσωπικότητά του μέχρι σημείου να τον κατατρύχει ισοβίως και επ΄ αυτού ουδεμία "διδασκαλία" μπορεί να επιφέρει ιάσιμο αποτέλεσμα. Και ο ρόλος μιας διδασκαλίας, το χρέος μιας Σχολής, είναι η ποιοτική διδαχή και όχι η μεμψιμοιρία της όποιας πιθανής επιτυχίας ή αποτυχίας της! Ο πολεμιστής μάχεται, αδιάφορος για την όποιαν "απάντηση" στο όποιο "ερώτημα" περί επιτυχίας ή όχι του πολέμου που διεξάγει. Κι αυτό επιχειρούμε και στους "Έλληνες Κενταύρους"!

     Όμως, όλα τούτα δεν αναιρούν την δική μας πρωτίστην υποχρέωση προς εαυτούς, να επιμένουμε στην   ι δ ί α ν  ημών τελείωση, ανεξαρτήτως συμπεριφορών τρίτων οι οποίες, συμπεριφορές τους, αφορούν σε αυτούς και μόνον! Kαι προς επίτευξη αυτής της τελειώσεως, προτεραιότητα έχει η μεγάλη και  α τ ε λ ε ύ τ η τ η   μ ά θ η σ η, μια διηνεκής διαδικασία της οποίας το πέρας ορίζει και την παύση της γνώσεως, κάτι ασύμφορο για την επιβεβλημένη διαρκή ανέλιξη του όντος. Και, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, εμείς αποποιούμεθα τον βαρύτατο τίτλο του "Δασκάλου" επιλέγοντες αυτόν του αρχαρίου μαθητή, αδιάφοροι εάν, αντιθέτως, κάποιοι άλλοι θέλγονται με την παραδοχή της παύσεως της ανελίξεώς τους, κάτι στο οποίο, άλλωστε, ούτε μπορούμε, ούτε και μας επιτρέπεται να παρέμβουμε. Γι αυτό και εμείς τηρούμε την διδασκαλία περί μεγάλης μαθήσεως του Κομφουκίου:

ΣΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗ ΖΟΥΛΑ ΕΧΕΙ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ Η ...ΣΟΥΛΑ ΟΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΚΙ Η ΒΑΒΟΥΡΑ ΑΔΕΤΑΙ ΑΠ΄ ΤΗ ΒΑΖΟΥΡΑ!

 ΣΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗ ΖΟΥΛΑ

ΕΧΕΙ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ Η ...ΣΟΥΛΑ

ΟΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΚΙ Η ΒΑΒΟΥΡΑ

ΑΔΕΤΑΙ ΑΠ΄ ΤΗ ΒΑΖΟΥΡΑ!

     Η φωτογραφία είναι σαφέστατη, ένας Ίππος εν κινήσει, π ε ρ π α τ ά ελεύθερος με τον αναβάτη του και φέρει προστατευτικά περισφύρια ("γκέτες") ώστε κατά τον καλπασμό να μη χτυπούν τα πόδια του μεταξύ τους. Επίσης, ο Ίππος είναι  α ν ε π ί σ α κ τ ο ς  και ελεύθερος  σ τ ο μ ί δ ο ς,  κάτι πολύ σπάνιο στην Ιππασία, που δείχνει πόσο πολύ ο Ίππος αυτός προστατεύεται από τον Άνθρωπο που τον ιππεύει και, βεβαίως, όταν ο Ίππος δεν φέρει στομίδα δεν υποφέρει και από κανέναν πόνο στο στόμα του όπως φαντάζεται η κάθε Σούλα η οποία ούτε ξέρει τι βλέπει, ούτε έχει μυαλό να σκεφτεί και απλώς αναμασά ανοησίες! Και όμως, η ...Σούλα, λαϊκή αΗδός, έχει και παραισθήσεις και διατυπώνει γνώμη παρά την ασχετοσύνη της, εκλαμβάνοντας τα περισφύρια ως ...δεσμά(!) που εμποδίζουν τον Ίππο να κινηθεί παρά το ότι ο Ίππος  κ ι ν ε ί τ α ι, παραβλέποντας ότι ο Ίππος δεν φέρει στομίδα ώστε να πονά το στόμα του από την χρήση της, αγνοώντας Ιππασία, Ιππογνωσία και, γενικώς, Ιππική, ξεδιπλώνοντας όλο το φάσμα της  α ν ο η σ ί α ς  της, μιλώντας υστερικά για ..."απανθρωπιά", για "κτηνωδία", "αισχρότητα" και "δεσίματα ποδιών", "παρανοϊκούς βασανιστές", "δυστυχισμένα πλάσματα" και ..."δικαστήρια"!

    Ονομάζεται Βαζούρα "Σούλα", προφανώς δεν έχει πλησιάσει Ίππο ούτε για να τον χαϊδέψει, όμως, στη δημοκρατική ζούλα έχει γνώμη και η ...Σούλα την οποία, κατά δήλωσή της, την παρέσυρε το ρέμα! 

     Στη Σούλα απαντήσαμε και θεωρήσαμε περιττό ο,τιδήποτε επιπλέον για τα όσα συκοφαντικά και ανόητα ξεστόμισε, νομίζοντας ότι βρίσκεται σε κάποια εμποροπανήγυρη από εκείνες που βγάζει το μεροκάματό της παρέα με τους ομοίους της αΗδούς! Όμως, είναι σημαντικό να ανατάμουμε το πρόσωπο, την Σούλα, η οποία δηλώνει "καλλιτέχνις", "τραγουδίστρια", "συνθέτις" και "στιχουργός" μηδεμία σχέση έχουσα με τον Ίππο, προς εξαγωγή κοινωνιολογικών συμπερασμάτων που αφορούν στην τάλαινα εποχή μας! Και επ΄ αυτού θα επικαλεσθούμε την αρωγή του προσωπικού της λογαριασμού του Facebook που, άλλωστε, αποτελεί και το "δακτυλικό αποτύπωμα" της εποχής μας!

     Ένα άτομο, λοιπόν, που δεν μπορεί να εννοήσει ότι ένας Ίππος που κινείται δεν μπορεί να έχει ...δεμένα πόδια, δεν μπορεί παρά να είναι δ η μ ο κ ρ ά τ η ς. Και η Σούλα από τα Γρεβενά είναι μία δεδηλωμένη και αναμφισβήτητη οπαδός της δημοκρατίας και, δη, της  α μ έ σ ο υ!

      Οπαδός της δημοκρατίας, λοιπόν, η Σούλα από τα Γρεβενά και όχι μόνον! Είναι και ...κασσελίστρια, θαυμάστρια του Στέφανου Κασσελάκη και όσων ο αμερικανόφερτος επαμφοτερίζων Στέφανος κομίζει από την άλλη όχθη του Ατλαντικού! Και η Σούλα, όλα τούτα τα "θαγμάζει" διότι στα Γρεβενά, αλλά και στα υπόλοιπα Βαλκάνια, τα δολλάρια, οι βίλες, οι πισίνες και τα ξεκάλτσωτα loafers είναι πολιτιΖΖΖΖμός! Και η Σούλα μας, απαιτεί όχι μόνον δημοκρατία αλλά και ...ά μ ε σ η  δημοκρατία (Κασσελάκης), υποκύπτοντας στην ...γοητεία της όψιμης λεξιπλασίας που θέλει  ά μ ε σ η  την  τ υ ρ α ν ν ί α,  όπως ο Πλάτων την όρισε!

     Όμως, η Σούλα δεν περιορίζεται στον θαγμασμό μόνον του Στέφανου, αλλά επεκτείνει τα εσώτερα συναισθήματά της σε ολόκληρη την έκταση του ...ζεύγους, διεκδικώντας, ποιος ξέρει τι και αναρτώντας το σε κοινή θέα!

     Άλλωστε, η Σούλα είναι εμφανές ότι ψάχνει να βρει την ...χαρά χωρίς να προσδιορίζει "πού ακριβώς", αφήνοντας την φαντασία μας να κατευθυνθεί ακόμη και σε ..."πολυσυλλεκτικότητες", τόσο συνήθεις για τους καιρούς που ζούμε! 

     Και, όπως κάθε σωστός δημοκράτης, η Σούλα είναι και αντιφασίστρια νομίζοντας ότι ο Ezra Pound κι ο Luigi Pirandello αποτελούν απαξιωτικές ύβρεις! Και χαρακτηρίζει ως ...Φασίστα οποιονδήποτε εκπίπτει της ...ευαρεσκείας της με την επικατάρατη φασιστική νοοτροπία να ...ξεπερνά το δυσθεώρητο μεγαλείο της νοημοσύνης της. Αμ' πώς;...

     Δυστυχώς, η Σούλα δεν αναφέρει στο βιογραφικό του λογαριασμού της τις ...σπουδές της, τα Ωδεία στα οποία φοίτησε, τα διπλώματα αντιστίξεως και φούγκας που κατέχει... Θα είναι τόσα πολλά που δεν θα τα θυμάται, όμως, απεριφράστως δηλώνει "τραγουδίστρια", "συνθέτις" και "στιχουργός" εξάπτοντας την φαντασία μας στο να ερευνήσει την σχέση της με την Μουσική, τις εμφανίσεις της στην Σκάλα του Μιλάνου, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Ηρώδειο (έστω, όπως το κατήντησαν...) αλλά ...πουθενά η Σούλα! Αντιθέτως, η Σούλα εντοπίζεται στα Τρίκαλα (όχι στα δυο στενά όπου ξέκαναν τον ...Σακαφλιά!) και σε πάλκα αναλόγου περιωπής και καλλιτεχνικής κορυφώσεως... με τσιφτετέλια και άλλες οσμανλίδικες ζεμπεκιές, ανεξαρτήτως αμερικανολαγνικών ιδιαιτεροτήτων! 

      "Γαρύφαλλο στ΄ αφτί", λοιπόν, ή μάλλον ...μαργαρίτα, ενώ η Σούλα αποφαίνεται επί παντός ...επιστητού, της Ιππασίας συμπεριλαμβανομένης κι ας μην έχει πλησιάσει ούτε καν περίφραξη Σταύλου! Για το ρωμιό, όταν κατέχει το τσιφτετέλι είναι δεδομένο και το δικαίωμα να έχει γνώμη και επί της ...Πυρηνικής Φυσικής!

     Και κάπως έτσι, καταλήγουμε στην βαθμολόγηση του ...IQ της Σούλας, της δημοκράτισσας, της αντιφασίστριας κλπ κλπ..., εκείνης που χωρίς να γνωρίζει τι εστί "Ίππος" έχει ...άποψη περί του ...Ίππου, εκείνης που χωρίς να έχει γνώση, έχει ...γνώμη, εκείνης που επιβεβαιώνει πλήρως την φράση του Πλάτωνος στο η' βιβλίο της "Πολιτείας": 

ΟΥΚ ΕΞ ΑΛΛΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΥΡΑΝΝΙΣ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ 

Ή ΕΚ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ! 

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

      Aν είναι για κάτι γνωστός ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" αυτό δεν είναι άλλο παρά η μέχρι ...γεροντοκορισμού τελειομανία του στο κάθε τι με το οποίο καταπιάνεται καθώς και η ανελέητη κριτική του σε ό,τι θεωρεί ως κακαισθησία κι όμως, σήμερα, προετοιμάζοντας μία σκηνή της ταινίας μας "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ" ως βοηθός του κωλυομένου μας Σκηνοθέτη Γιώργου Κλήμη έμεινε κατενθουσιασμένος από την ανάγνωση και την πρώτη πρόβα της συγκεκριμένης σκηνής η οποία ανέβασε την "αυλαία" αυτής της τολμηρής μας πρωτοβουλίας.

     Συγκεκριμένα, σήμερα, αναγνώσαμε το περιεχόμενο και επιτελέσαμε την πρώτη πρόβα της σκηνής κατά την οποία ο νεαρός Ταρχανιώτης μυείται από τον Δάσκαλό του στο σπαθί και εισάγεται στις τάξεις των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως. "Ταρχανιώτης" στην σκηνή αυτή ο Αλκιβιάδης Βαρδίκος και "Δάσκαλός" του ο Διονύσης Βαρδίκος και όλα αυτά επί παρουσία και του Τάκη Βογόπουλου ο οποίος υποστηρίζει την πρόοδο της ταινίας με την σοβαρή κινηματογραφική του εμπειρία.

     Aξίζει να σημειωθεί ότι ο Διονύσης Βαρδίκος είναι ο επικεφαλής του Εκπαιδευτικού Αρχαιοπρεπούς Οπλιτικού Αγήματος "Λεωνίδας", ως συνέχεια του προηγουμένου "Σπαρτιατικές Μόρες", το οποίον μελετά και διαιωνίζει τα αρχαία ελληνικά και, δη, σπαρτιατικά ιδεώδη και παραδόσεις μέσα στο πλαίσιο της πειραματικής Αρχαιολογίας και με το οποίο αδελφό Άγημα οι "Έλληνες Κένταυροι" έχουμε την Τιμή και την χαρά να συνεργαζόμαστε ποικιλοτρόπως από πολλών ετών.

     Η συνεργασία Αλκιβιάδη και Διονύση από την πρώτη στιγμή ήταν γονιμότατη και κατέληξε σε αυτό που προσδοκά το σενάριο κατά τον πλέον πειστικό τρόπο, μάλιστα και επί παρουσία ...θεατή που, εκ των υστέρων, απέδωσε εύσημα! 

Και σε ό,τι αφορά στην "σκηνική παρουσία" κι ευχέρεια διεκπεραιώσεως του ρόλου του, ο έμπειρος Διονύσης Βαρδίκος δεν μας εξέπληξε αφού η επιτυχία του ήταν δεδομένη, όμως, ο γιος του Αλκιβιάδης μας εξέπληξε όντως, όχι μόνον με την "αναγεννησιακή" κατατομή και τους τρόπους του αλλά και με την μάλλον βιωματική κατανόηση του ρόλου του τον οποίον απέδωσε άριστα με τον εκφερόμενο λόγο, τα εξ αυτού συναισθήματα που διαμορφώνουν "ηχόχρωμα" και κίνηση. Πραγματικά, εύστοχη επιλογή αυτού του σκηνικού "διδύμου" για όλους μας.

     Βεβαίως, το υλικό της οπλοθήκης και αυτής της ταινίας αποτελεί ευγενή χορηγία του Μέλους των "Ελλήνων Κενταύρων" Πολυδεύκη τον οποίον και ευχαριστούμε για την επί χρόνια ανιδιοτελή του υποστήριξη της Σχολής μας.

      Αυτή η προσπάθεια μιας πρώτης προετοιμασίας στη διδασκαλία των ρόλων επ΄ ουδενί υποκαθιστά το έργο του Σκηνοθέτη μας Γιώργου Κλήμη, απλώς και κατά τρόπον "φροντιστηριακό" προετοιμάζει τους ηθοποιούς μας ώστε ο Σκηνοθέτης ο οποίος πιέζεται από σοβαρά υπηρεσιακά καθήκοντα να νιώθει λιγότερο βεβαρυμμένος εργατωρών και να επιχειρήσει τις τελικές διορθώσεις που θα κριθούν απαραίτητες.