H MEΓΑΛΗ ΜΑΘΗΣΗ
Ένα, μάλλον, επικριτικό όσο και πολύ ουσιατικό τηλεφώνημα από εξαιρετικό φίλο των "Ελλήνων Κενταύρων" μας επανέφερε στην μνήμη την χρησιμότητα του ελέγχου πράξεων και παραλείψεων που επηρεάζουν την αποτίμηση του έργου μας. Με αφορμή, λοιπόν, την συμπεριφορά δύο πρώην στελεχών της Ομάδος μας, ο συνομιλητής μας αναρωτήθηκε "τι" είναι εκείνο που αποτυγχάνει σε μία, δεδομένα, σωστή διδασκαλία να διαμορφώσει "χαρακτήρες"; Και, κινούμενος επί δύο αξόνων-παραδειγμάτων ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς, ο καλός μας φίλος επικαλέσθηκε, αφ΄ ενός, την περίπτωση πρώην στελέχους μας το οποίο ασέβησε ενώπιον Ίππου και Σχολής και, αφ΄ ετέρου, την περίπτωση επίσης πρώην στελέχους μας το οποίο εμφανίζεται σε μέσον κοινωνικής δικτυώσεως ...αυτοθαυμαζόμενο ως ..."Δάσκαλος" πολεμικής τέχνης με την οποία οψίμως "αυτοσυνδέθηκε" χωρίς να τεκμηριώνει σχέση! Και με φωνή οργίλα ο συνομιλητής μας, έθεσε το ερώτημά του: "Πώς είναι δυνατόν ο Δάσκαλος να δηλώνει επίμονα ότι δεν είναι Δάσκαλος αλλά αρχάριος μαθητής κι ο μαθητής να δηλώνει με αναίδεια ότι είναι Δάσκαλος;"
Επιμένοντας στην πλατωνική αρχή της αληθείας και λόγω του ότι ο συνομιλητής μας, μας κατέλαβε εξ απήνης, απληροφόρητους για την δεύτερη περίπτωση την οποία από χρόνων δεν παρακολουθούμε ζητήσαμε πίστωση χρόνου και τις σχετικές παραπομπές - συνδέσμους και, τελικώς, ...screenshots, ώστε να μορφώσουμε γνώμη, κατόπιν δε αυτών, μπορούμε πλέον να τοποθετηθούμε.
Και οι δύο περιπτώσεις (και όχι μόνον...) έχουν ως κοινό παρονομαστή την υπερβάλλουσα νεανικήν ανωριμότητα (η οποία κάποτε όλους μας επεβάρυνε...) αλλ' επιπλέον και έναν εμφανέστατο ναρκισσισμό ο οποίος, ευτυχώς, συνιστά εξατομικευμένο μειονέκτημα. Ειδικώς δε στην δεύτερη περίπτωση, ο νοσηρός ναρκισσισμός υπήρξε αντικείμενο εξ αρχής διαγνωσθέν στην Σχολή μας και τεθέν υπό "θεραπευτική διαχείριση", δυστυχώς, όμως, για τον φορέα του, το μειονέκτημά του αυτό είναι τόσο συνυφασμένο με την προσωπικότητά του μέχρι σημείου να τον κατατρύχει ισοβίως και επ΄ αυτού ουδεμία "διδασκαλία" μπορεί να επιφέρει ιάσιμο αποτέλεσμα. Και ο ρόλος μιας διδασκαλίας, το χρέος μιας Σχολής, είναι η ποιοτική διδαχή και όχι η μεμψιμοιρία της όποιας πιθανής επιτυχίας ή αποτυχίας της! Ο πολεμιστής μάχεται, αδιάφορος για την όποιαν "απάντηση" στο όποιο "ερώτημα" περί επιτυχίας ή όχι του πολέμου που διεξάγει. Κι αυτό επιχειρούμε και στους "Έλληνες Κενταύρους"!
Όμως, όλα τούτα δεν αναιρούν την δική μας πρωτίστην υποχρέωση προς εαυτούς, να επιμένουμε στην ι δ ί α ν ημών τελείωση, ανεξαρτήτως συμπεριφορών τρίτων οι οποίες, συμπεριφορές τους, αφορούν σε αυτούς και μόνον! Kαι προς επίτευξη αυτής της τελειώσεως, προτεραιότητα έχει η μεγάλη και α τ ε λ ε ύ τ η τ η μ ά θ η σ η, μια διηνεκής διαδικασία της οποίας το πέρας ορίζει και την παύση της γνώσεως, κάτι ασύμφορο για την επιβεβλημένη διαρκή ανέλιξη του όντος. Και, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, εμείς αποποιούμεθα τον βαρύτατο τίτλο του "Δασκάλου" επιλέγοντες αυτόν του αρχαρίου μαθητή, αδιάφοροι εάν, αντιθέτως, κάποιοι άλλοι θέλγονται με την παραδοχή της παύσεως της ανελίξεώς τους, κάτι στο οποίο, άλλωστε, ούτε μπορούμε, ούτε και μας επιτρέπεται να παρέμβουμε. Γι αυτό και εμείς τηρούμε την διδασκαλία περί μεγάλης μαθήσεως του Κομφουκίου:
