H IΠΠΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

H IΠΠΟΣΥΝΗ 

ΤΩΝ 

ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

     Με επιδραστικό καταλύτη τον Ίππο για την διαμόρφωση μαχητικού φρονήματος απαραιτήτου για την επιβίωση κάθε πλάσματος και, πολύ περισσότερο, για την επιβίωση μιας κοινωνίας Ανθρώπων, η σχολή της Ιπποσύνης συνεισέφερε στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό τα μέγιστα, δυστυχώς όμωες οι ατυχέστατες προσμείξεις της με τα δογματικά του εκφυλιστικού εβραιοχριστιανισμού την υπέλιξαν και τελικώς, της εξεφύλλισαν και την ίδια, υποβαθμίζοντάς την σε διαβλητό παραβλάστημα του καθολικισμού! Και η Ευρώπη, αλλά κι ολόκληρος ο πολιτισμένος, τουτέστιν, αδογμάτιστος Κόσμος, χρωστά χάριτες στους Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως οι οποίοι κατόρθωσαν να αποτοξινώσουν την Ιπποσύνη από κάθε εκκλησιαστική διαμαρτία και να αναδείξουν την ρωμαλέα υπόστασή της μέσα στο αυθεντικό αξιακό της πλαίσιο.

     Οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, όπως ακριβώς τους σκιαγραφεί ο εθνικός μας Μεσαιωνολόγος Κωνσταντίνος Σάθας, πράγματι, κατάφεραν να συνεχίσουν την προϋπάρξασα ιπποτική Παράδοση, Παιδεία και Τακτική και κατά τους χρόνους της ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως διατηρώντας την αλήθεια της πολεμικής Ιπποσύνης και απαλλάσσοντάς την από τον στραγγαλιστικόν "εναγκαλισμό" της από την, εβραιοχριστιανικη, Καθολικήν Εκκλησία.

     Τα άτακτα σώματα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, παρά τις καθοριστικές δυσχέρειες επικοινωνιών και συντονισμού της εποχής εκείνης κατά την οποία εξακολουθούσαν να πρωταγωνιστούν οι ...φρυκτωρίες ως μέσον διαβιβάσεων ενώ οι έφιπποι στρατιωτικοί ταχυδρόμοι, πέραν του ότι αποτελούσαν "πολυτέλεια" υπέκειντο και στην επισφάλεια δρομολογίων περιεχόντων μυρίους όσους κινδύνους, εν τούτοις, εκείνα τα άτακτα σώματα εφίππων Ελλήνων πολεμιστών διετήρησαν τον εσώτερο χαρακτήρα της Ιπποσύνης με κυρίαρχη την συνισταμένη της Ευγενείας παρά την συχνή ανάγκη υπηρετήσεως διαφόρων ηγεμόνων και της αδηρίτου προϋποθέσεως συστρατεύσεως με λοιπούς συμπολεμιστές διαφορετικών ποιοτήτων και αντιλήψεων. Ας μη ξεχνάμε ότι οι στρατιωτικές εμπλοκές και εκείνης της εποχής δεν περιορίζονταν σε συμπλοκές μεταξύ ευγενών!

     Η καθόλου εμπόλεμη διαγωγή των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους κανόνες Ευγενείας της Ιπποσύνης όπως αυτοί θεσμοθετούνται κατά τον 13ο αιώνα. Και σε καμία "καμπή" της δράσεώς τους δεν εμφαίνονται ούτε κατά κεραία κατώτεροι των περιστάσεων διαγωγής Ευγενών σαν να είχαν "αποφοιτήσει" από την ίδια, κοινή, στρατιωτικήν ακαδημία, διαμορφώνοντας ομοιογενή τακτικήν αντίληψη, εκείνοι οι οποίοι, συχνά, δεν διέθεταν ούτε καν κατάλυμα κατά τις μακρινές κι εξοντωτικές στρατείες τους!

     Κι ενώ παρεδέχοντο την ευγενή καταγωγή ως βασικό χαρακτηριστικό του "παρεκτάματος" της Ιπποσύνης, όπως εννοούσαν το δικό τους "άνυσμα" μέσα στον χρόνο, εν τούτοις, τιμούσαν και τον Δάντη οποίος υπεστήριζε ότι το άτομο καθιστά ευγενή την καταγωγή του μετις πράξεις του. Διότι, οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, δεν προήρχοντο μόνον από "γραμμές" ευγενών Οικογενειών αλλά προσέδιδαν στν καταγωγή τους την επιβεβαίωση της Ευγενείας δια των πολεμικών ανδραγαθιών τους οι οποίες παρέμειναν απαράμιλλες και, όπως στην περίπτωση του Ηλυσίου Καλέντζη*, Στρατιώτh και Παιδαγωγού του υιού του Βασιλέως της Νεαπόλεως Φερδινάνδου Α' τον οποίον ύμνησε ο ίδιος, εκείνος, Ηγεμόνας για τον ηρωισμό του.

     Βεβαίως, η Ιπποσύνη δεν ταυτίζεται με την Ευγένεια ανεξαρτήτως εάν η Ιπποσύνη ανέδειξε Ευγενείς κι ενώ ο Ιππότης μπορεί να είναι Ευγενής, παρά ταύτα, κάθε Ευγενής δεν μπορεί να είναι και Ιππότης κι αυτό ίσχυσε και στην τάξη των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως. Και ήταν ο Arnauld de Mareuil, ένας ποιητής στην Αυλή της Carcasson ο οποίος έγραψε ότι "αυτός που κατάγεται από ευγενή Οικογένεια θα πρέπει να αποδεικνύει εκ των πράξεών του ότι είναι και καλός πολεμιστής", αυτό δε, ήταν και το πνεύμα της Ιπποσύνης εκείνης της εποχής το οποίο ενεστερνίζοντο κι οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως οι οποίοι, όμως, το εξέλισσαν ακόμη μακρύτερα θεωρώντας ότι ακόμη κι ένας μη ευγενούς καταγωγής θα μπορούσε να ακολουθήσει την δική τους "Ιπποσύνη" αρκεί να χαρεκτηρίζετο από πολεμικήν αρετή. Αλλά γι αυτό, η απαίτηση σχετικής εκπαιδεύσεως ήταν αδιαπραγμάτευτη.

     Κατά τους χρόνους της ευρωπαϊκής Ιπποσύνης η εκπαίδευση του Ιππότη ξεκινούσε παιδιόθεν και επαφίετο στα χέρια του πατέρα του με προτεραιότητα στην εκμάθηση της τέχνης της Ιππασίας. Αργότερα, όταν ο εκπαιδευόμενος έφθανε στην ηλικία των 12 και άνω, ετών, ετίθετο ως απλός Ιπποκόμος στην υπηρεσία κάποιου Ευγενούς ώστε να εμπεδώσει την σημασία της ιεραρχίας και, ταυτοχρόνως, άρχιζε από τον "ανάδοχο" Ευγενή και ήδη Ιππότη, η ηθική διαπαιδαγώγησή του καθώς και η αμιγώς στρατιωτική του εκπαίδευση οι οποίες ολοκληρώνονταν περίπου μετά από επτά χρόνια. Κατ΄ αυτή την περίοδο των επτά χρόνων ο νεαρός Ιπποκόμος θα τελειοποιούσε την Ιππασία και θα μάθαινε, παραλλήλως, την χρήση του ξίφους, την μονομαχητική, το Ιππηλάσιο (Ιππακοντισμό κ.ά.) το κυνήγι ελαφιού, αγριόχοιρου και αρκούδας κλπ.

      Βεβαίως η εκπαίδευση των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως δεν μπορούσε να ακολουθήσει το "τυπικόν" εκπαιδεύσεως των Ιπποτών διότι οι συνθήκες των δικών τους στρατιωτικών υποχρεώσεων υπεχρέωναν σε "σύντμηση" χρόνου και σύναψη ενός curriculum με έμφαση στην αποτελεσματικότητα σε περίπτωση πολεμικής συμπλοκής. Ενώ οι ίδιοι, επιλέγοντας την ένταξή τους στα σώματα αυτής της πολεμικής τάξεως ήδη ενεφορούντο υπό των Αξιών της, εν τούτοις ακολουθούσαν μιαν εκπαίδευση ταχύρρυθμη και επί πεδίου, περιεκτική όσο και ανοικτίρμονα με αντικείμενο εκμαθήσεως την, παντοιοτρόπως, καταφορά θανάτου. Και τούτο σημαίνει χαλάρωση, χωρίς βεβαίως ακύρωση,  κάποιων κανόνων σεβασμού του αντιπάλου που ίσχυσαν κατά την προηγηθείσα περίοδο της ευρωπαϊκής Ιπποσύνης. Επί παραδείγματι, η "χωσιά" η οποία υπήρξε και ο πυρήνας της τακτικής αυτών των Ελλήνων πολεμιστών μπορεί να μην συνέπλεε με το "πνεύμα" της ευρωπαϊκής Ιπποσύνης όμως εδικαιώνετο εκ του αντιστοίχου πνεύματος υπουλίας του εχθρού και υπαγόρευε την καθιέρωση ανάλογης τακτικής προς επικράτηση.

     Η άνθηση στην τάξη των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, λαμπρών λογίων όπως ο Ηλύσιος Καλέντζης, ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης κ.ά. κάνει εμφανή την ποσήλωση αυτών των πολεμιστών στους λόγους του Seneca: "Ως το οσονδήποτε γόνιμον έδαφος, ακαλλιέργητον παραμένον αδυνατεί να παραγάγει τι, ούτω και ο νους άνευ παιδείας αδυνατεί να παραγάγει καλόν καρπόν". Και τούτο εξισώνει την Ιπποσύνη των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως προς εκείνη την, χρονικώς προηγηθείσα, καθιερωμένη Ιπποσύνη του Μεσαίωνος.

__________

* βλ. Κωνσταντίνου Σάθα: "Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη" τ. 7ος.