H MEΓΑΛΗ ΜΑΘΗΣΗ

 H MEΓΑΛΗ ΜΑΘΗΣΗ

     Ένα, μάλλον, επικριτικό όσο και πολύ ουσιατικό τηλεφώνημα από εξαιρετικό φίλο των "Ελλήνων Κενταύρων" μας επανέφερε στην μνήμη την χρησιμότητα του ελέγχου πράξεων και παραλείψεων που επηρεάζουν την αποτίμηση του έργου μας. Με αφορμή, λοιπόν, την συμπεριφορά δύο πρώην στελεχών της Ομάδος μας, ο συνομιλητής μας αναρωτήθηκε "τι" είναι εκείνο που αποτυγχάνει σε μία, δεδομένα, σωστή διδασκαλία να διαμορφώσει "χαρακτήρες"; Και, κινούμενος επί δύο αξόνων-παραδειγμάτων ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς, ο καλός μας φίλος επικαλέσθηκε, αφ΄ ενός, την περίπτωση πρώην στελέχους μας το οποίο ασέβησε ενώπιον Ίππου και Σχολής και, αφ΄ ετέρου, την περίπτωση επίσης πρώην στελέχους μας το οποίο εμφανίζεται σε μέσον κοινωνικής δικτυώσεως ...αυτοθαυμαζόμενο ως ..."Δάσκαλος" πολεμικής τέχνης με την οποία οψίμως "αυτοσυνδέθηκε" χωρίς να τεκμηριώνει σχέση! Και με φωνή οργίλα ο συνομιλητής μας, έθεσε το ερώτημά του: "Πώς είναι δυνατόν ο Δάσκαλος να δηλώνει επίμονα ότι δεν είναι Δάσκαλος αλλά αρχάριος μαθητής κι ο μαθητής να δηλώνει με αναίδεια ότι είναι Δάσκαλος;" 

     Επιμένοντας στην πλατωνική αρχή της αληθείας και λόγω του ότι ο συνομιλητής μας, μας κατέλαβε εξ απήνης, απληροφόρητους για την δεύτερη περίπτωση την οποία από χρόνων δεν παρακολουθούμε ζητήσαμε πίστωση χρόνου και τις σχετικές παραπομπές - συνδέσμους και, τελικώς, ...screenshots, ώστε να μορφώσουμε γνώμη, κατόπιν δε αυτών, μπορούμε πλέον να τοποθετηθούμε.

     Και οι δύο περιπτώσεις (και όχι μόνον...) έχουν ως κοινό παρονομαστή την υπερβάλλουσα νεανικήν ανωριμότητα (η οποία κάποτε όλους μας επεβάρυνε...) αλλ' επιπλέον και έναν εμφανέστατο ναρκισσισμό ο οποίος, ευτυχώς, συνιστά εξατομικευμένο μειονέκτημα. Ειδικώς δε στην δεύτερη περίπτωση, ο νοσηρός ναρκισσισμός υπήρξε αντικείμενο εξ αρχής διαγνωσθέν στην Σχολή μας και τεθέν υπό "θεραπευτική διαχείριση", δυστυχώς, όμως, για τον φορέα του, το μειονέκτημά του αυτό είναι τόσο συνυφασμένο με την προσωπικότητά του μέχρι σημείου να τον κατατρύχει ισοβίως και επ΄ αυτού ουδεμία "διδασκαλία" μπορεί να επιφέρει ιάσιμο αποτέλεσμα. Και ο ρόλος μιας διδασκαλίας, το χρέος μιας Σχολής, είναι η ποιοτική διδαχή και όχι η μεμψιμοιρία της όποιας πιθανής επιτυχίας ή αποτυχίας της! Ο πολεμιστής μάχεται, αδιάφορος για την όποιαν "απάντηση" στο όποιο "ερώτημα" περί επιτυχίας ή όχι του πολέμου που διεξάγει. Κι αυτό επιχειρούμε και στους "Έλληνες Κενταύρους"!

     Όμως, όλα τούτα δεν αναιρούν την δική μας πρωτίστην υποχρέωση προς εαυτούς, να επιμένουμε στην   ι δ ί α ν  ημών τελείωση, ανεξαρτήτως συμπεριφορών τρίτων οι οποίες, συμπεριφορές τους, αφορούν σε αυτούς και μόνον! Kαι προς επίτευξη αυτής της τελειώσεως, προτεραιότητα έχει η μεγάλη και  α τ ε λ ε ύ τ η τ η   μ ά θ η σ η, μια διηνεκής διαδικασία της οποίας το πέρας ορίζει και την παύση της γνώσεως, κάτι ασύμφορο για την επιβεβλημένη διαρκή ανέλιξη του όντος. Και, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, εμείς αποποιούμεθα τον βαρύτατο τίτλο του "Δασκάλου" επιλέγοντες αυτόν του αρχαρίου μαθητή, αδιάφοροι εάν, αντιθέτως, κάποιοι άλλοι θέλγονται με την παραδοχή της παύσεως της ανελίξεώς τους, κάτι στο οποίο, άλλωστε, ούτε μπορούμε, ούτε και μας επιτρέπεται να παρέμβουμε. Γι αυτό και εμείς τηρούμε την διδασκαλία περί μεγάλης μαθήσεως του Κομφουκίου:

ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ - ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ - ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

     "Γλυκά" κιτρινισμένα τα φύλλα του, εμφανισιακώς ασήμαντου, αυτού βιβλίου του Winston L/ King που εκδόθηκε το 1993 στις Η.Π.Α. και τιτλοφορείται "ZEN και ο δρόμος του σπαθιού".

     Ένα χαρτόδετο βιβλίο σχήματος "τσέπης", τυπωμένο σε φτηνό δημοσιογραφικό χαρτί το οποίο, όμως, προσεγγίζει και αναλύει διεξοδικότατα το Ιαπωνικό σπαθί και ως αντικείμενο και ως χρήση, ξεκινώντας από την μεταλλουργική κατεργασία του και πάντοτε μέσα στο πλαίσιο της ζενικής υποστάσεώς του. 

     Ο συγγραφέας του βιβλίου εκπλήσσει με την διεξοδικότητά του όχι μόνον σε ό,τι αφορά στο ίδιο το σπαθί αλλά και στις παραμέτρους που το "αγγίζουν", όπως, επί παραδείγματι, στην ένδυση του Σαμουράι, φέροντος. Όμως, όπως θα δούμε εν συνεχεία, η έκπληξή μας από την διεξοδικότητα του συγγραφέως θα ενταθεί ξεφυλλίζοντας το βιβλίο αυτό εξάγοντας και το τελικό "δίδαγμα".  

     Επιστρέφοντας στην ανάπτυξη του κυρίως θέματος, του σπαθιού, ο Winston L. King ανατέμνει κάθε συνθέτον μέρος του και περιγράφει λεπτομερώς κάθε κατασκευαστική "πτυχή" του στον αναγνώστη του.

     Επίσης, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να παραθέσει και αναφορές στις "φόρμες" που διέπουν την χρήση του Ιαπωνικού σπαθιού και όχι μόνον...

     ...Υπεισέρχεται ακόμη και στα "ενδότερα" της αυτοκτονίας "σεπούκου", αλλά και του "χαρακίρι", στa οποίa "πρωταγωνιστεί" το Ιαπωνικό σπαθί, καλύπτοντας και αυτή την "σκοτεινή" πλευρά του κυρίως θέματος στο οποίο, όμως, δεν αρκείται...

     Ο συγγραφέας, πολύ ορθά, δεν θεωρεί το Ιαπωνικό σπαθί ανεξάρτητο από το ζενικό περιβάλλον του, δεν το βλέπει αποκομμένο από το πλαίσιο που το περιβάλλει και το εγκολπώνεται, γι αυτό και αφιερώνει πολλές από τις 267 σελίδες αυτού του βιβλίου σε μία ευρύτητα παραμέτρων που πλαισιώνουν το Ιαπωνικό σπαθί. Έτσι, δεν παραλείπει να αναφερθεί και να περιγράψει κι ένα Ιαπωνικό ...κάστρο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται και η "φιλοσοφία"  δημιουργίας αλλά και χρήσεως του κυρίως θέματος αυτού του βιβλίου. Πόσο διεξοδικός, λοιπόν, ο συγγραφέας ο οποίος, όμως, ξεπερνά κάθε προσδοκία, αφού... 

     ...αφού δεν διστάζει να μας μεταφέρει και στη "φιλοσοφία" των εφορμήσεων των Kamikaze στη μάχη του Ειρηνικού αναπτύσσοντας την εξέλιξη του πολεμικού πνεύματος των σπαθηφόρων Samurai στον 20ό αιώνα. Τι πληρότητα συγγραφικής θεάσεως για ένα τέτοιο θέμα... Πόσα "πράγματα" , επιπλέον του κυρίως θέματος, "σαρώνει" το βλέμμα του συγγραφέως για να σκιαγραφήσει το αντικείμενο του τίτλου του και πόσα "πράγματα" μας διδάσκει να κατέχουμε προκειμένου να διακονούμε σωστά το αντικείμενο που μας ενδιαφέρει...

     Στην Έφιππη Τοξοβολία, αυτή την αρχέγονη πολεμική "τέχνη των τεχνών" τα "πράγματα" γίνονται ακόμη πιο απαιτητικά από όσα στην περίπτωση του Ιαπωνικού σπαθιού. Διότι, ενώ το Ιαπωνικό σπαθί αφορά σε έναν λαό, η Έφιππη Τοξοβολία αφορά σε πολύ περισσότερους, με διαφορετικά έθη και ήθη, με διαφορετικές αντιλήψεις περί πολεμικής αρετής, με διαφορετική μαχητικότητα, κυρίως δε, με διαφορετική προέλευση και Ιστορία. Σαν πόσα "πράγματα", λοιπόν, θα πρέπει να κατέχει ο Εφιπποτοξότης για να υπηρετήσει σωστά την τέχνη του...