ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΕΦΙΠΠΗΣ ΜΑΧΗΣ

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΕΦΙΠΠΗΣ ΜΑΧΗΣ

Γενικά

  ΕΦΙΠΠΗ ΜΑΧΗ νοείται η αναμέτρηση δύο, τουλάχιστον, αντιμαχομένων εφίππων  στρατιωτικών σωμάτων. H ύπαρξη της έφιππης μάχης τεκμηριώνεται από την εποχή των αρχαίων Ασσυρίων (750 π.χ.χ.) και συνεχίζεται στους ανατολικούς ιππικούς πολιτισμούς των Σκυθών, Σαρματών, Μαγυάρων και Αβάρων. Η κλασική λογοτεχνία πιστώνει με κατορθώματα έφιππης μάχης τους Έλληνες, τους Πέρσες, τους Ρωμαίους και Ευρωπαϊκούς στρατούς του Μεσαίωνος, κυρίως, φέροντες βαρύ οπλισμό. Η εξέλιξη των εφίππων πολεμικών σχηματισμών με την εισαγωγή πυροβόλων εκηβόλων δεν επηρέασε τον ρόλο τους με αποτέλεσμα αυτοί οι σχηματισμοί τακτικών στρατών να συνεχίσουν τις έφιππες αναμετρήσεις τους κατά την εποχή των Ναπολεοντείων Πολέμων, του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ, και κατά την αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1939) παρετηρήθη το φαινόμενο εφίππων Πολωνών Λογχοφόρων να επιτίθενται σε Γερμανικά άρματα μάχης δυτικώς του Grudziądz, στην ανατολική όχθη του ποταμού Vistula. Σημειωτέον ότι στις Η.Π.Α. ακόμη και στο τέλος του Απριλίου 1941, έφιππες μονάδες του Αμερικανικού στρατού εκπαιδεύονταν στις ερήμους του Δυτικού Τέξας, προετοιμαζόμενες για την αντιμετώπιση πιθανής εισβολής από το Μεξικό.

     Η αναβάθμιση του κλασικού πεζού στρατιώτη σε έφιππο πολεμιστή είχε μια βαθιά επίδραση στην τεχνολογία του πολέμου, και εν τέλει και στις κοινωνίες που υποχρεώθηκαν να αναπτυχθούν ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν αυτούς τους πολεμιστές. Και, βεβαίως, όλη αυτή η αναβάθμιση, η ανέλιξη του αμίππου στρατιώτη σε έφιππο πολεμιστή άντλησε διδάγματα, στη μεν Ευρώπη από τον Ιπποτικό Κώδικα, ενώ στην Ανατολή από το Bushido, τον "Δρόμο του Πολεμιστή". Πέραν αυτών και με τοπικήν ιδιοτυπία, έφιπποι πολεμιστές αναπτύσσονται και σε περιοχές όπως η Ρωσία, η Μογγολία, οι μεγάλες πεδιάδες της Αμερικής και, ασφαλώς στις γαίες των αυτοχθόνων Ινδιάνων. 

     Ειδικώς για την έφιππη μάχη έχουν συγγραφεί και κατά διάφορες χρονικές περιόδους, πολλές μελέτες από διαφόρους συγγραφείς οι οποίοι περιγράφουν τρόπους εκπαιδεύσεως για τον πολεμιστήριο Ίππο και τον έφιππο μαχητή και κάθε μία από αυτές τις μελέτες αντικατοπτρίζει την γνώση της εποχής τόσο για τα "ιππικά πράγματα" όσο και τις αντιλήψεις περί του μάχεσθαι, βεβαίως δε και για τα ισχύοντα περί όπλων και θωρακίσεων.  

     Το αρχαιότερο, ίσως, σύγγραμμα περί της τέχνης της έφιππης μάχης, αν και όχι ειδικώς περί αυτής αλλά με αναφορές σε αυτήν, ήταν το βιβλίο "Περί Ιππικής" του Έλληνος Ξενοφώντος (γύρω στο 350 π.χ.χ.) με πολλές από τις κατευθύνσεις του να ισχύουν ακόμη και σήμερα στην Ιππική.

Το πρώτο εκ των νεωτέρων συγγραμμάτων το οποίο αναφέρεται στην έφιππη μάχη   είναι αυτό του Φιλοσόφου-Βασιλέως της Πορτογαλίας Duarte I (Εδουάρδου A',1391-1438) υπό τον τίτλο "Livro da enssynanca de bem cavalgar toda sela" (1434) το οποίο, ναι μεν αναφέρεται γενικώς, στην καλή ίππευση, όμως περιέχει και συνιστώσες έφιππης μάχης και Ιππαιχμίας (σύγκρουση με χρήση δόρατος). Και εξ αυτού του συγγράμματος αντιλαμβανόμεθα πλήρως την σχέση της καλής ιππεύσεως με τις έφιππες πολεμικές τέχνες και την σημασία της εξασκήσεως σε αυτές προς ανάδειξη αρίστων Ιππέων.

     Από τον 17ο αι. άρχισαν να τυπώνονται στην Ευρώπη κάποια σχετικά εγχειρίδια προερχόμενα, κυρίως, από τοπικές Σχολές ακαδημαϊκής Ιππασίας, μεταξύ των οποίων και το "Κατευθύνσεις περί των Aρχών του Ιππικού" (1616) του Jacobi, "Η Τέχνη του Ιππεύειν" (1624) του Pluvinel και το σύγγραμμα "Στρατιωτικές Οδηγίες για το Ιππικό" (1632) του J. Cruso. Προς το τέλος του 17ου αι. και τις αρχές του 18ου αι. τυπώθηκαν αρκετές μελέτες εκτροφής Ίππων καθώς και εγχειρίδια Ιππικής Δεξιοτεχνίας η οποία, ασφαλώς, είναι και η βάση της όλης Ιππικής και, βεβαίως, των εφίππων πολεμικών τεχνών. Τότε κυκλοφόρησαν συγγράμματα όπως "Η Σπάθη της Ουγγαρίας και των Υψιπέδων" (1789) του Messr. H. Angelo, "Nέο Σύστημα πλατειάς Σπάθης και μικρού Ξίφους" (1843) του Thomas Stephens. Tέλος,κατά τις αρχές του 20ού αι., ο Αμερικανός αξιωματικός και μετέπειτα Στρατηγός George S. Patton εκδίδει, το 1914, ένα εμβληματικό εγχειρίδιο Έφιππης Σπαθασκίας υπό τον τίτλο "Ασκησιολόγιο Σπάθης" (Saber Exercise) του οποίου η αξία αναγνωρίζεται και σήμερα ενώ ο ίδιος επέμεινε μέχρι τον αδόκητο θάνατό του στην διατήρηση του Ιππικού ως όπλου αιφνιδιασμού.

     Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατάλοιπο των εφίππων μαχητικών σχηματισμών του παρελθόντος αποτελούν οι σύγχρονες Έφιππες Αστυνομίες στην εκπαίδευση των οποίων συμπεριλαμβάνονται τακτικές μάχες αστικού περιβάλλοντος. 

"Η ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΣΤΕΓΑΣΜΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ"

Maarten van Rossum 

c 1478 - June 7, 1555 

     Aπό τους αγριότερους πολεμιστές της εποχής του Στρατάρχης του Δουκάτου του Guelders στην υπηρεσία του Charles, o Μaarten van Rossum κήρυττε ότι καμία μάχη δεν μπορούσε να θεωρηθεί νικηφόρα εάν στο τέλος της δεν ...λαμπάδιαζε ο εχθρός και το βιός του! Αγαπημένο όπλο του το Δόρυ και σ'  αυτό και στην έφιππη χρήση του η σημερινή μας ημερίδα! Όσο για την τελική πυρπόληση του εχθρού; Ουδεμία αμφιβολία για την ορθότητα των αντιλήψεων του Maarten van Rossum αρκεί ο εχθρός να είναι ο ...ατελής εαυτός μας!

     ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΔΟΡΑΤΟΜΑΧΙΑΣ & ΙΠΠΑΙΧΜΙΑΣ. Η, καταχρηστικώς, γενική έφιππη χρήση του Δόρατος, ή, του Κοντού κατά την Ιππαιχμία, περικλείει για τη μεν πρώτη (Δορατομαχία) δύο ειδών πλήγματα, την  κ α τ α φ ο ρ ά  κατά την οποία το Δόρυ δεν "εγκαταλείπει" την χειριζόμενη χείρα μέχρι την στιγμή της διεισδύσεως στον έφιππον ή άμιππο στόχο και την ε ξ α κ ό ν τ ι σ η κατά την οποία το Δόρυ εγκαταλείπει την χειριζόμενη χείρα και δια δικής του ροπής κατευθύνεται προς τον στόχο, ενώ για την δεύτερη (Ιππαιχμία) ο Κοντός παραμένει σταθερώς στην χειριζόμενη χείρα μέχρι να πλήξει τον, επίσης, έφιππον αντίπαλο. 

     Τόσο στην κοινή Δορατομαχία, όσο και στην Ιππαιχμία, η αποτελεσματικότητα του πλήγματος (βάθος διεισδύσεως στον στόχο) εξαρτάται τόσο από την δύναμη (καταφοράς ή εξακοντίσεως) της χειριζόμενης χειρός όσο και από την ταχύτητα κινήσεως του Ίππου προς τον στόχο η οποία συνεισφέρει σημαντικώς ιδιαιτέρως όταν η κίνηση αυτή κατευθύνεται προς τον στόχο. Για τον λόγον αυτό, ο Ίππαιχμος (όπως αποκαλείται στην ορθήν ορολογία ο εφίππως μαχόμενος) επιλέγει να πλήξει τον στόχο του όταν αυτός βρίσκεται μπροστά του υπό γωνία 30 μοιρών εκατέρωθεν της ευθείας του αυχένος του Ίππου και με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα καλπασμού. Όσο ο στόχος "μετατοπίζεται" πλευρικώς και προς τα πίσω του καλπασμού του, ο Ίππαιχμος και δυσκολεύεται στοχαστικώς και η αποτελεσματικότητα του πλήγματος που, ενδεχομένως, θα καταφέρει υφίσταται συρρίκνωση μέχρι σημείου να κινδυνεύει να αφοπλισθεί χάνοντας το όπλο του.

     Αντιθέτως με την Έφιππη Τοξοβολία όπου δεν κρατούνται ηνίες, στην διδασκαλία της Έφιππης Μάχης υπογραμμίζεται το κράτημα των ηνιών στο ένα χέρι (αφού το άλλο χειρίζεται το όπλο) κατά τέτοιον τρόπο ώστε το ηνιοφόρο χέρι να τηρείται πάντοτε χαμηλά και κοντά στη βάση του αυχένος του Ίππου προκειμένου να παρέχεται στον Ιππέα η δυνατότητα αποτελεσματικού ελέγχου και ακινητοποιήσεως του Ίππου. Τίποτε πιο αναποτελεσματικό για την ακινητοποίηση του Ίππου όταν κατά την δεδομένη στιγμή που αυτή απαιτείται, η ηνιοφόρος χείρα να βρίσκεται ψηλά και κοντά στο στήθος του αναβάτη.  

     Στην περίπτωση κινουμένου στόχου, π.χ. εφίππου αντιπάλου, ο Ίππαιχμος, εκτός των παραπάνω, θα πρέπει να σταθμίσει και την κίνηση του αντιπάλου του (διεύθυνση και ταχύτητα) ώστε να ρυθμίσει την στοχαστική παράμετρο.

Οι δυσκολίες και το πλαίσιο αυτής της ημερίδος

     Για μία Σχολή όπως αυτή των "Ελλήνων Κενταύρων" η οποία, εκ πεποιθήσεως δεν διαθέτει δικό της σχολικόν ΄Ίππο, δική της εγκατάσταση, δεν δέχεται την χρήση της απάνθρωπης στομίδος στον Ίππο ενώ οι μαθητές της ως αρχάριοι ιππεύουν ξένους ανεπίσακτους (χωρίς σέλλα και, βεβαίως, χωρίς αναβολείς) Ίππους αφαιρώντας τους και την στομίδα, οι δυσκολίες μιας τέτοιας ημερίδος είναι πολλές και σοβαρότατες!

     ΙΠΠΟΣ. Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εκ της ιδρύσεώς της χρησιμοποιεί ξένους και ανεκπαίδευτους για τις απαιτήσεις μας, σχολικούς Ίππους, τους οποίους εκπαιδεύουμε με δικό μας κόστος και επένδυση πολλών εργατωρών επ΄ ωφελεία και του Ίππου και του Ιππαγωγού που μας τον παρέχει ο οποίος, βεβαίως εισπράττει και το τίμημα κάθε ώρας απασχολήσεως του Ίππου του. Και αυτή ήταν μία ακόμη ανιδιοτελής προσέγγιση της λειτουργίας των "Ελλήνων Κενταύρων" που, ως Σχολή πολεμικών τεχνών, η θ ι κ ώ ς, θα πρέπει να παραμένει μ α κ ρ ά ν κάθε σ υ ν α λ λ α γ ή ς και κ ε ρ δ ο σ κ ο π ί α ς! Τούτο, όμως, σημαίνει ότι σε κάθε περίπτωση ιππευομένου Ίππου θα πρέπει ο Εκπαιδευτής της Σχολής να επιμελείται ανιδιοτελώς της πλήρους και λεπτομερούς εκπαιδεύσεως του εκάστοτε χρησιμοποιούμενου Ίππου (σχεδόν 100 στα 19 χρόνια της λειτουργίας μας) προκειμένου όχι μόνον το έργο μας να είναι απρόσκοπτο αλλά, κυρίως, ασφαλές για τους μαθητές μας, κάτι που επιτυγχάνουμε με σκληρήν εργασία ώστε μετά  από τόσα χρόνια να διατηρούμε μηδενικό τον δείκτη ατυχημάτων σε μια τόσον επικίνδυνη δραστηριότητα. Κι ενώ ο Δάσκαλός μας Kassai Lajos στο βιβλίο του θεωρεί ότι δεν είναι όλοι οι Ίπποι κατάλληλοι για Έφιππη Τοξοβολία εννοώντας βεβαίως στον "πρωταθλητισμό" της, εμείς διαπιστώνουμε ότι όλοι οι Ίπποι που πέρασαν από τα "χέρια" μας, ανταποκρίθηκαν επαρκέστατα στην πολεμική τέχνη μας έστω και αν πολλοί από αυτούς δεν θα μπορούσαν να ενταχθούν στο πρωταθλητικό της πλαίσιο. 

     Έτσι, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι όλοι οι Ίπποι μπορούν να εκπαιδευθούν με την υπομονή και την αφοσίωση του γνώστη Εκπαιδευτή ο οποίος μπορεί να "συμφιλιώσει" τον Ίππο ακόμη και με τους μεγαλύτερους φόβους του και να αναλάβει ακόμη και τα πιο ασύμβατα με τον χαρακτήρα του εργασιακά καθήκοντα.

 

     Στη συγκεκριμένη περίπτωση όπου πρωτο-εμφανίζεται  στην οπτικήν αντίληψη του Ίππου ένα Δόρυ το οποίο με το σχήμα, το μέγεθος και τις αντανακλάσεις των μεταλλικών μερών του (αιχμής και σαυρωτήρος) προκαλεί τον φυσικό φόβο αυτού του ζώου φυγής, είναι απαραίτητη η εκπαιδευτική εξοικείωσή του με το αντικείμενο του φόβου του, δηλαδή, με το Δόρυ όμως, κάτι τέτοιο και για λόγους εργονομίας θα πρέπει να γίνει με έξυπνο συνδυασμό εκπαιδεύσεως και μαθήματος ο οποίος συνιστά εκτενή τεχνογνωσία την οποία, πια, μετά από 19ετή λειτουργία της Σχολής μας κατέχει ο Εκπαιδευτής. 

     Και, μια τέτοια ειδική ημερίδα αποτελεί σοβαρότατην αξιολόγηση επαρκείας  για τον Εκπαιδευτή και βαρύτατο φορτίο έργου για τον ίδιο, εάν βεβαίως δεν θέλει να "χρεωθεί" με το, όπως το θεωρούμε στους "Έλληνες Κενταύρους", έγκλημα καθοσιώσεως ενός ατυχήματος!

     ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Για τους λόγους που τεκμηριώνουν την τοποθέτησή μας και ήδη έχουμε δημοσιοποιήσει, η Έφιππη Τοξοβολία και οι Έφιππες Πολεμικές Τέχνες δεν είναι "αθλήματα" (games) αλλά συνιστώσες Πολέμου ο οποίος δεν διεξάγεται επί τη βάσει "σεναρίων γραφείου" αλλά "εἰκῇ και ως έτυχε", οποτεδήποτε, ο π ο υ δ ή π ο τ ε  και οπωσδήποτε! 

     Και για τον λόγο αυτό η εκπαίδευση των μαθητών μας διεξάγεται επί παντοδαπού, φυσικού εδάφους και κατ΄ αντιδιαστολήν όλων των άλλων ομοτέχνων Σχολών του κόσμου, χωρίς "προδιαγεγραμμένες διαδρομές" με σκάμματα ή περιφράξεις, ακριβώς, όπως επικρατεί κατά την διεξαγωγή μιας πραγματικής μάχης! Όμως, μια τέτοια προσέγγιση επιπροσθέτει χρόνο και κόπο επιπλέον διδασκαλίας διευθύνσεως του Ίππου στον Εκπαιδευτή αλλά και στον εκπαιδευόμενο, κάτι που ευχαρίστως αναλαμβάνουμε στην Σχολή μας επ' ωφελεία των μαθητών μας, μια ωφέλεια η οποία είναι πάντοτε "γνώμων" των προσπαθειών μας.

     ΣΤΟΜΙΔΑ. Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εκ της ιδρύσεώς της ομνύει στην ευημερία του Ίππου και αυτόν τον όρκο τον τηρεί απαρεγκλίτως! 

     Έτσι, απορρίπτουμε το διαχρονικό έγκλημα του Ανθρώπου κατά της ευημερίας του Ίππου που συνιστά η χρήση της β α σ α ν ι σ τ ι κ ή ς  στομίδος η οποία προξενεί αφόρητο πόνο στο στόμα του ευγενούς ζώου, ακόμη και στα "καλύτερα χέρια" αναβάτη! 

     Τούτο, όμως, σημαίνει ότι από όλους τους ξένους Ίππους που αναλαμβάνουμε και όλοι ιππεύονται με στομίδα, εμείς την αφαιρούμε με επαυξημένες δυσκολίες ελέγχου και διευθύνσεώς τους, αλλά, ο όρκος παραμένει όρκος!

     ΣΕΛΛΑ / ΑΝΑΒΟΛΕΙΣ. O Άνθρωπος ήξερε να ιππεύει πολύ προ της καθιερώσεως της σέλλας και των παρελκομένων της αναβολέων κατά τρόπον απολύτως γυμνιππευτικόν ή με την χρήση απλού εφιππίου, δηλαδή, απλής δοράς ή υφάσματος. Η εφεύρεση της σέλλας με τους παρελκομένους της αναβολείς, υπήρξε επινόημα όχι προς διευκόλυνση της Ιππασίας αναψυχής και αθλήσεως, όπως καθιερώθηκε πολύ αργότερα όταν η Ιππασία έγινε ενασχόληση διασκεδάσεως και αθλήσεως, αλλά προς καλύτερη στήριξη των εφίππων π ο λ ε μ ι σ τ ώ ν ώστε να χειρίζονται αποτελεσματικότερα τα ό π λ α τους. 

     Συνεπώς, η ένοπλη ίππευση (όπως στην παρούσα ημερίδα) άνευ σέλλας και αναβολέων αθροίζει επιπλέον βαθμούς δυσκολίας στον εκπαιδευόμενο, όμως, αυτό γίνεται επ΄ ωφελεία της βελτιώσεως του "καθίσματός" του και των δεξιοτήτων του προς αποτελεσματικότερο χειρισμό των όπλων του.

     Όλα αυτά ίσχυσαν και κατά την παρούσα εκπαιδευτικήν ημερίδα κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά Δόρυ από τον εκπαιδευόμενο, ένα όπλο το οποίο απαιτεί περισσότερο από όλα τα άλλα την στήριξη του εφίππου στους αναβολείς λόγω των ροπών που αναπτύσσει αυτό το όπλο κατά τους χειρισμούς του.

     EΓΚΕΝΤΡΙΔΕΣ. Ουδεμία περί αυτών συζήτηση στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" διότι θεωρούνται  ρ η τ ώ ς απαγορευμένες! Η βαναυσότητα της χρήσεώς τους, ακόμη και στην πιο ήπια μορφή τους, συνιστά βασανισμό του Ίππου και μόνον προκαλώντας του ψυχικό βιασμό υποχρεώνοντάς τον σε εκβιαστικήν επιτάχυνση της κινήσεώς του!

     Και, όπως προείπαμε, η ευημερία του Ίππου αποτελεί το θεμέλιο της λειτουργίας της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων". 

     Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ. Το περιεχόμενο αυτής της ημερίδος, απολύτως ειδικό, δεν είναι κάτι το οποίο διδάσκεται σε όλους τους εκπαιδευομένους μας διότι απευθύνεται σε συγκεκριμένες ιδιοσυστασίες, βεβαίως, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Και η οργανωτική προσέγγιση ήταν η ακόλουθη: 

     Aν και η ημερίδα εμπεριέχει το γενικό πλαίσιο της διδασκαλίας Έφιππης Μάχης, προτιμήσαμε να την τιτλοφορήσουμε στην σχετικήν, εσωτερικήν, αναγγελία μας προς τα Μέλη μας ως "ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΙΠΠΑΙΧΜΙΑΣ" λόγω της αποκλειστικής χρήσεως κατά την διάρκειά της του Δόρατος (αν και μη ιππαιχμικού) και της μεταφοράς στον εκπαιδευόμενο, του "κρατήματος" του Δόρατος όπως αυτό ισχύει για κατά την διάρκεια Ιππαιχμιών.

 

Εκείνα που διδάσκει η παρούσα ημερίδα είναι: (α) Την ενίσχυση της αυτοπεποιθήσεως και της ηρεμίας εργασίας του Ίππου, (β) Το ευσταθέστερο "κάθισμα" και ασφαλέστερην ισορροπία του Ιππέως, (γ) Τους αποτελεσματικότερους χειρισμούς ακριβούς διευθύνσεως του Ίππου από τον Ιππέα, δηλαδή, Ιππική Δεξιοτεχνία, (δ) Την ανάπτυξη της στοχαστικής αντιλήψεως του έφιππου πολεμιστή, κάτι πολύ χρήσιμο για τον Εφιπποτοξότη, (ε) Την έφιππη χρήση του Δόρατος ως όπλου, για τον Ιππέα και, (ς) Την διαμόρφωση ψυχολογίας πολεμιστή στον Ιππέα, κάτι σημαντικότατο για τον Εφιπποτοξότη.   

     ΤΟ ΔΟΡΥ. Αναλυτικώς, περί Δόρατος και Ακοντίου ο ενδιαφερόμενος μπορεί να συμβουλευθεί προηγούμενη ανάρτησή μας. Το Δόρυ που χρησιμοποιήθηκε κατά την παρούσα ημερίδα έχει συνολικό μήκος 2.20 μ., μήκος αιχμής 40 εκτμ., μήκος σαυρωτήρος 26 εκτμ. και διάμετρο κορμού 3 εκτμ., σημειωτέον δε ότι η αιχμή και ο σαυρωτήρας αποτελούν ευγενή δωρεά προς την Σχολή μας του Συνασκουμένου μας Βασιλείου Κροκίδη-Πολυδεύκη προς τον οποίον είμεθα ευγνώμονες!

     Βεβαίως, το συγκεκριμένο Δόρυ δεν αποτελεί πιστή ανακατασκευή των Δοράτων (Κοντών) των Ιππαιχμιών τα οποία όχι μόνον δεν έφεραν σαυρωτήρα αλλά είχαν και διαφορετική λαβή και διαμόρφωση, αλλά σχεδιάσθηκε και κατασκευάστηκε με γνώμονα την ευχρηστία του σε έφιππη μάχη και όχι σε "Giostra", δηλαδή, βραχύτερο του Κοντού των Ιππαιχμιών, την διατήρηση του βάρους του Κοντού Ιππαιχμιών προκειμένου να γυμνάζει τον ασκούμενο με τον υπολογισμό του βάρους της αιχμής και του σαυρωτήρος του και, βεβαίως, το καλό "ζύγισμά" του στο χέρι ενός αρχαρίου εκπαιδευομένου στις έφιππες πολεμικές τέχνες.

Κοντοί Ιππαιχμιών

     Οίκοθεν νοείται δε ότι, το συγκεκριμένο, δεν διαθέτει την διαμόρφωση λαβής στον κορμό του, όπως διαθέτουν οι Κοντοί των Ιππαιχμιών.  

Η Ημερίδα

     

     Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΣ ΩΣ ΙΠΠΑΙΧΜΟΣ. Άκρως μαχητικής ιδιοσυστασίας ο σημερινός εκπαιδευόμενος, καλπάζει και τοξεύει με άνεση διαθέτοντας υψηλότατο βαθμόν αντιλήψεως και αυτοπειθαρχίας, άνευ των οποίων δεν θα εισήγετο στην συγκεκριμένην εκπαίδευση για λόγους ασφαλείας του Ίππου αλλά και δικής του.

     Όσοι παρακολουθούν τις δράσεις και τα μαθήματα των "Ελλήνων Κενταύρων" όπως λεπτομερώς δημοσιοποιούνται στο παρόν Ιστολόγιο θα έχουν προσέξει ότι ο σημερινός Συνασκούμενος Μάνος έχει μιαν πρώτην εμπειρία και, μάλιστα, επιτυχή, Έφιππης Σπαθασκίας. 

     Σήμερα, επάνω σ΄ εκείνη την εμπειρία του, "χτίσαμε" ένα σκαλί παραπάνω "καθίζοντάς" τον ακόμη ευσταθέστερα στη ράχη του Ίππου του με την βοήθεια ενός Δόρατος ιδιοκατασκευής της Σχολής μας, όπως, προηγουμένως, περιγράφεται.

    Και αυτή την φορά, στο παρόν, εισαγωγικό μας, μάθημα, ο Μάνος, αρχήθεν, έμαθε να κρατά "ζυγισμένα" το Δόρυ και ασκήθηκε στους πρώτους στοχαστικούς χειρισμούς του. 

     ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Η εισαγωγή νέου όπλου προϋποθέτει και την ανάλογην ε ξ ο ι κ ε ί ω σ η του Ίππου προς την νέαν εμπειρία όπερ και εγένετο κατά την έναρξη της ημερίδος.

     Πολλές οι σημειώσεις που θα έπρεπε σήμερα να μεταφερθούν με προσοχή ώστε να μη παραλειφθεί καμία και ο ...κουραστικός Εκπαιδευτής φρόντισε να ακολουθήσει τα "γεγραμμένα" στο ..."σκονάκι", ώστε ο εκπαιδευόμενος Ϊππαιχμος να "υποψιασθεί" για τα όσα θα ακολουθούσαν!

     Στον σχολικό Ίππο μας επεδείχθη το νέον όπλο και αφέθηκε να το "ανακαλύψει", να το "εξερευνήσει" και να το αποδεχθεί με ελεύθερη βούληση και κατανόηση.

     Επίσης, στον Ίππο ε π ε δ ε ί χ θ η και ο στόχος ώστε να αποφύγουμε τον οιονδήποτε δυσάρεστον αιφνιδιασμό του εξ αυτού.

     Και, οι στόχοι σήμερα ήσαν δύο, ο μεγάλος για την αρχή (κόκκινο ρούχο) και ο μικρότερος για την συνέχεια των βελτιώσεων των στοχαστικών καταφορών.

     Ακολούθως επεδείχθη στον ασκούμενο Ίππαιχμο το σωστό κ ρ ά τ η μ α των ηνιών και του όπλου του, όπως και ο ασφαλής χ ε ι ρ ι σ μ ό ς του, με γνώμονα την προστασία εξ ατυχήματος του Ίππου του κατά τις στοχαστικές εναλλαγές και προσεγγίσεις.

     Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στις μ ε τ α τ ο π ί σ ε ι ς του όπλου υπεράνω της κεφαλής και του αυχένος του Ίππου με την προσεκτική, έγκαιρη, διάγνωση των προθέσεων πιθανής ανυψώσεως της κεφαλής του εκτιθέμενος σε πλήγμα από το όπλο. 

     Ακολούθησε η εκπαίδευση στην ένοπλη δ ι ε ύ θ υ ν σ η του Ίππου και κατά τους τρεις βηματισμούς.

     Κατόπιν ο εκπαιδευόμενος έγινε κοινωνός του "π ε δ ί ο υ  ε μ π λ ο κ ή ς", δηλαδή, του εύρους των 30 μοιρών εκατέρωθεν της ευθείας του αυχένος του Ίππου  και η σημασία της ταχύτητος προσεγγίσεως του Ίππου προς τον στόχο για την αποτελεσματική στοχαστική  κ α τ α φ ο ρ ά  η οποία ήταν και το ουσιώδες αντικείμενο αυτής της ημερίδος, ενώ η στοχαστική ε ξ α κ ό ν τ ι σ η  θα διδαχθεί σε προσεχή ημερίδα. 

      Τέλος, επεχειρήθησαν στοχαστικές καταφορές σε βάδην, τροχασμό και καλπασμό επί του προβλεφθέντος στόχου.

     Αυτή η ημερίδα ήταν, πραγματικά, μία πολεμική "σπονδή" στην μαχητικήν αρμονία κατά την οποία το επιδιωκτέο είναι η διαρκής νηφαλιότητα του πολεμιστή και η αδιάπτωτη επικέντρωσή του στον στόχο και αυτό το κατάφερε εξ αρχής μέχρι τέλους ο Μάνος λόγω της μαχητικής ιδιοσυγκρασίας του!

     Με σταθερούς καλπασμούς, πολύ καλή διεύθυνση του Ίππου του, καλούς χειρισμούς -έστω για πρώτη φορά- του όπλου του (κατά πολύ μακρύτερου και βαρύτερου του συνήθους) αλλά και σταθερό το βλέμμα του επί του στόχου, πέτυχε εύστοχες και δυναμικές καταφορές χωρίς απαραίτητες διορθώσεις και επαναλήψεις, με αποτέλεσμα όλο το πρόγραμμα να κυλήσει με επιτυχία και ακρίβεια. 

     Όμως, αυτό το πρόγραμμα είναι ιδιατέρως κοπιαστικό και παρά το ότι διανύουμε Φεβρουάριο, η καταβολή προσπαθείας ήταν τέτοια ώστε ο Ίππαιχμος, κάθιδρος πλέον, αναγκάσθηκε να συνεχίσει ημίγυμνος το ασκησιολόγιό του.

     Εφαρμόζοντας την διαλειμματικήν εκγύμναση Ίππου την οποία μας δίδαξε ο αείμνηστος Δάσκαλός μας Θεόδωρος Αντίκας, επιφυλάξαμε και δύο διαλειμματικές παύσεις εργασίας και στον Ίππο μας ώστε να τον διατηρούμε συνεχώς "στεγνό" και σε πλήρην ευεξία!  

     Και ο Ίππος, ανταπέδωσε με την "γλώσσα" του την ευγνωμοσύνη της ουμανιστικής αντιμετωπίσεώς του αποδίδοντας το δικό του "ευχαριστώ" προς τον Μάνο!

     Κατά την λήξη του ασκησιολογίου ο εκπαιδευόμενος εξετέλεσε την "άσκηση του στροφείου" περιστρέφοντας το όπλο του υπεράνω του, εν κινήσει, Ίππου με τα δύο του χέρια, μια πολύ καλή αποθεραπευτική και επανατακτική αγωγή μετά από ένα ιππαιχμικό πρόγραμμα.  

Kι εδώ ολοκληρώθηκε ένα πολύ σημαντικό μάθημα για την υλοποίηση του οποίου προηγήθηκε πολυήμερη μελέτη ειδικών πηγών, "ανάσυρση" από την μνήμη και από το παρόν Ιστολόγιο της προηγούμενης εμπειρίας ανάλογης διδασκαλίας και τήρηση σημειώσεων που μετεφέρθησαν στο πεδίο της ασκήσεως ώστε να μην παραλειφθεί το παραμικρό. Μετά την, επί του πεδίου, ολοκλήρωση του μαθήματος, οι 308 φωτογραφίες που κατεγράφησαν, μελετήθηκαν πολύ προσεκτικά μία προς μία και κρατήθηκαν νέες σημειώσεις προς βελτίωση του επομένου μαθήματος διδασκαλίας Έφιππης Μάχης το οποίο, για τον σημερινό εκπαιδευόμενο Ίππαιχμο θα περιλαμβάνει στοχαστικές εξακοντίσεις. Κι αν κάποιος αναρωτηθεί "Πότε, επιτέλους θα ξεκουραστεί ο Εκπαιδευτής;" η απάντηση είναι απλή: Στη δική μας Σχολή η ξεκούραση του Εκπαιδευτή είναι η επιτυχία του μαθήματος και η απόλαυσή του είναι η ...επαν-επιτυχία του επομένου το οποίο είναι ...αύριο! Και τούτη την φορά, με τον εξαιρετικό σχολικό Ίππο και τον εξίσου εξαιρετικό Ίππαιχμο Μάνο, ο Εκπαιδευτής νιώθει, αληθώς, ευδαίμων!  

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΠΡΕΛΑ

 ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΠΡΕΛΑ

     Όταν έχεις διδαχθεί το ηρωικό πνεύμα από τους Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, από τους Ούννους του Αττίλα και από τους Μογγόλους του Τσίγκις Κχάαν, κάθε παρόμοια διδασκαλία από ...Γάλλους φαίνεται σαν σκηνή από το σενάριο "Μαίρυ Πόπινς εναντίον χρυσαλλίδων της Βουλόνης"! 

     Παρά ταύτα κι επειδή, προκειμένου να καλύψουμε την δίψα μας για Παιδεία και μάθηση,  δεν περιφρονούμε τίποτε και από κανέναν, κρατήσαμε τη ...Βουλόνη και το Παρίσι όπου, κατά την εκεί πρόσφατη παραμονή μας,  διδαχθήκαμε το "τι" δεν αποτελεί "ηρωισμό" και το "τι" δεν συνιστά "επικό πνεύμα" εκτιμώντας την Μαίρη Πόπινς και την ...ομπρέλα της ως ...πολεμιστήριο όπλο, κατά πολύ αξιομαχότερο εκείνων που κρατούσαν οι δημοκρατικοί Γάλλοι "υπερασπιστές" της Γραμμής Maginot όταν παρεδίδοντο ...συν γυναιξί και τέκνοις στις νικήτριες Ναζιστικές δυνάμεις, διερωτώμενοι "Pourquoi?". 

     Nαι, η ομπρέλα μπορεί να είναι ένα φοβερό όπλο εναντίον των  φ ο β ι ώ ν  που ταλανίζουν τον Ίππο! Ένα αντικείμενο  φ ό β ο υ  για το αθώο τετράποδο φυγής που λέγεται "Ίππος"! Και, σήμερα οπλιστήκαμε με μία ...ομπρέλα ώστε να επαυξήσουμε το ηρωικό πνεύμα του ...σχολικού Ίππου μας. Να τον "ξεφοβίσουμε" όχι μόνον από τον φόβο της ομπρέλας, αλλά και από πολλούς ακόμη φόβους που "συνοψίζονται" επάνω σε αυτό το φοβικό αντικείμενο! 

     Ιδανική ημέρα για το τόλμημα, ηλιόλουστη και χωρίς ανέμους ή άλλα καιρικά φαινόμενα των οποίων η ύπαρξη δεν θα επέτρεπε την αυτοσυγκέντρωση του Ίππου, κάτι πολύ βασικό όταν επιχειρείται ένα "ευαίσθητο" εκπαιδευτικό εγχείρημα σ΄ αυτό το πολύ ντελικάτο, από πλευράς ...ευαισθησιών, πλάσμα! 

     Μετά τα διδάγματα του Ρώσου Νευρολόγου Ivan Petrovich Pavlov, η συνδυαστική μνήμη είναι ο σταθερός άξονας προσεγγίσεως κατά την εκπαίδευση των ζώων και εν προκειμένω δεν θα μπορούσε να ισχύσει κάτι άλλο. Και ο Εκπαιδευτής, με αυτοπεποίθηση και χωρίς καμιά ένδειξη αγωνίας για την αποτελεσματικότητα των χειρισμών του που θα ακύρωνε την εγκυρότητά του απέναντι στον εκπαιδευόμενον Ίππο "φόρτωσε" στις πτυχώσεις της διπλωμένης ομπρέλας του ...καρπό που τόσο αγαπά αυτό το τετράποδο και ...αδιάφορος, παριστάνοντας τον ...τυχαίως περαστικό από τον προσδετήρα, χωρίς να προτάσσει την ομπρέλα προς τον Ίππο άφησε τον Ίππο να μυρίσει τον κρυμμένο καρπό και να ενδιαφερθεί για την ...απόλαυσή του.

     Ο Ίππος, πράγματι ανεκάλυψε την θελκτικήν οσμή του καρπού που έβγαινε μέσα από τις πτυχώσεις της ομπρέλας κι εκεί ξέχασε την ...ομπρέλα μιας και η όσφρησή του αμέσως διήγειρε άλλες ...προτεραιότητες, αρχίζοντας να ψάχνει μέσα στις πτυχώσεις για να γευθεί τον καρπό! Για τον Ίππο, εκείνη την στιγμή η ομπρέλα έπαυσε να ...υπάρχει και η επιθυμία του να τσιμπολογήσει τον καρπό εξαφάνισε κάθε άλλο συναίσθημα, φόβου κλπ, ενώ η πρόνοια να διεξάγεται ταυτοχρόνως με την εκπαιδευτική διαδικασία και η καθιερωμένη περιποίησή του συνέτεινε στον γενικότερο καθησυχασμό του δημιουργώντας το σύνηθες πλαίσιο της καθημερινότητός του μέσα στο οποίο η ομπρέλα αφομοιώνονταν... 

     Χωρίς καμιά βιασύνη ο Ίππος αφέθηκε να απολαύσει τον καρπό μέσα από τις πτυχώσεις της ομπρέλας και ο Εκπαιδευτής συνέχισε να παραμένει στη θέση του ώστε ο Ίππος να "ξεψαχνίσει" πλήρως την ομπρέλα ...εξοικειούμενος με το αντικείμενο, την όψη, το σχήμα και τις "μυρωδιές" του και τότε άρχισε σιγά-σιγά, με "στρογγυλή κίνηση" να ανοίγει λίγο την ομπρέλα και να την ξανακλείνει αποφεύγοντας θορύβους. 

      Μετά από μερικές επαναλήψεις των μερικών ανοιγμάτων και κλεισιμάτων της ομπρέλας, επιχειρήσαμε πολύ σιγάτο πλήρες άνοιγμά της πολύ κοντά στο κεφάλι του Ίππου. Η μυρωδιά του καρπού υπερτερούσε του "αντικειμένου ομπρέλα" κι απέκλειε τις φοβικές της "αντανακλάσεις" στον Ίππο ο οποίος παρέμενε ήρεμος και ερευνητικός για, τυχόν, ύπαρξη καρπού ακόμη στο αντικείμενο των ...φοβιών του.

     Εδώ πήραμε πονηρά το ...γλειφιτζούρι από το στόμα του πιτσιρίκου και ξανακλείσαμε την ομπρέλα αφήνοντας τον Ίππο στα κρύα του λουτρού, τουτέστιν, με την αγωνία ότι του αποκλείουμε την δυνατότητα να ανακαλύψει πιθανά υπόλοιπα καρπού, κάνοντάς του την ομπρέλα ακόμη πιο ...επιθυμητή. Και τότε αρχίσαμε ένα παιγνίδι ξανανοίγοντας σιγά-σιγά την ομπρέλα δίνοντάς του την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να την ξαναψάξει...

     Ναι, ο παμπόνηρος Άνθρωπος και πάλι ξεγελά το αθώο ζώο και πάλι εκμεταλλεύεται την ανάγκη του τετραπόδου για μια μπουκιά, όμως, αυτή τη φορά για καλό σκοπό, για να το κάνει πιο άφοβο και για να απολαμβάνει τη ζωή του με λιγότερο ή και καθόλου άγχος. Κι απ΄ το σημείο αυτό, ξεκινά και ο επίλογος του προοιμίου αυτής της εξοικειώσεως η οποία διεξάγεται, ακόμη, στον προσδετήρα: H πλήρης αποδοχή της ομπρέλας πριν αυτή αποτελέσει και αντικείμενο συνυφασμένο με την εργασία του.

     Τώρα ο Εκπαιδευτής έχει ανοίξει με ήπιους χειρισμούς την ομπρέλα και την έχει τοποθετήσει πλαγίως και προς το κεφάλι του, αντιθέτως από τον Ίππο ώστε να του επιτρέπει να την βλέπει πλήρως ανοικτή και, παραλλήλως, να προκαλεί το ενδιαφέρον του γι αυτή (για τον καρπό...) αφήνοντάς του την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να περιέχει ακόμη την γευστική ...προσδοκία! 

     Τώρα ο Εκπαιδευτής προσεγγίζει διακριτικά τον Ίππο φέρνοντας και την ομπρέλα πλησιέστερα προς το κεφάλι του ζώου.

     Σε λίγο το κεφάλι του Εκπαιδευτή και το ρύγχος του ζώου βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα κι εδώ οι μυρωδιές του καρπού γίνονται εντονότερες στον Ίππο ενώ το επιστέγασμα της ομπρέλας τον πείθει ότι η ομπρέλα όχι μόνον δεν εγκυμονεί κίνδυνο αλλά διασυνδέεται και με την απόλαυση του καρπού. 

     Ευθύς αμέσως κι ενώ ο Ίππος παραμένει στον προσδετήρα, αρχίζουν πλάι του οι διελεύσεις της ομπρέλας με τον ίδιο να νιώθει την επιθυμία να την ερευνήσει και πάλι μήπως και..., όμως, η ομπρέλα απομακρύνεται και γίνεται ακόμη περισσότερο το αντικείμενο όχι του φόβου του αλλά του ...πόθου του!

     Εδώ ολοκληρώθηκε όλη η εξοικειωτική προδικασία στον προσδετήρα, δηλαδή, εκτός κυρίας εργασίας και δίδονται οι οδηγίες για την μετακίνηση του Ίππου προς το Ιππευτήριο όπου και θα επιχειρηθεί η ολοκλήρωση της εξοικειώσεως του Ίππου με την ομπρέλα εν ώρα εργασίας. Η ρυταγώγηση που θα ακολουθήσει είναι πολύ κρίσιμη διότι θα πρέπει να αποτελέσει μια "γέφυρα" συνεχείας ενώ έχει κινδύνους να εξελιχθεί σε διάκενο αποκοπής από όσα έχουν μέχρι τώρα επιτευχθεί γι  αυτό θα πρέπει όλα όσα ακολουθήσουν να γίνουν σωστά και προσεκτικά. 

     Μπροστά πηγαίνει το ...δόλωμα, η ομπρέλα ανοικτή, πλάι στον Ίππο η "αγέλη" του, οι Συνασκούμενοι που τον πλαισιώνουν ώστε να διατηρείται το καθημερινό, σύνηθες, πλαίσιο ανθρώπινου "περιβάλλοντος" που του παρέχει σιγουριά! Kαι, μετά από λίγα μέτρα, να! 'μαστε εν ...πομπή στο Ιππευτήριο.

     Για την σημερινή ημερίδα εξοικειώσεως του Ίππου με την ομπρέλα, σχεδιάσθηκε ένα πρόγραμμα που να αφομοιώνει τα ατομικά μαθήματα των τριών παρουσών και παρόντος Συνασκουμένων μέσα στο πλαίσιο της εξοικειωτικής διαδικασίας και αυτό όχι μόνον προς ευθυγράμμιση με το πνεύμα της εξοικονομήσεως χρόνου αλλά, κυρίως, με την διαμόρφωση πραγματικών συνθηκών εργασίας για τον εκπαιδευόμενο Ίππο ώστε να αποδεχθεί την ομπρέλα ως στοιχείο της εργασίας του με δεδομένο ότι η εργασία του στη δική μας Σχολή, λόγω του διαλειμματικού χαρακτήρος της και της εν γένει ηπιότητός της που δεν του προξενεί αποτέλεσμα κοπώσεως, του είναι ευχάριστη.

     Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο σχεδιάστηκαν και τα σημερινά ατομικά μαθήματα, δοθέντος ότι στην Σχολή μας τα μαθήματα είναι πάντοτε ατομικά και ποτέ ομαδικά, λαμβανομένου υπ΄ όψη ότι η μεν αρχάρια Εύα προετοιμάζεται για καλπαστικές τοξευτικές εξόδους, η ήδη προχωρημένη στην ακαδημαϊκήν Ιππασία Ταξιαρχία για καλύτερο "κάθισμα" και διευθυντική ικανότητα στην Γυμνιππευτική, ενώ ο Μάνος για την βελτίωση του καλπασμού του. Και, βεβαίως, για όλους και τον καθένα ξεχωριστά το "μέσον" ήταν η κλειστή και ανοικτή ομπρέλα και οι βαλβίδες σε βάδην, τροχασμό και για τον Μάνο, που τον αφήσαμε τελευταίο για να μην "ξεσηκώσει" τον Ίππο,  ο καλπασμός.

     Η Εύα η οποία προηγήθηκε, ξεκίνησε με την ομπρέλα επί βαλβίδων με άριστο, όπως πάντοτε, "κάθισμα" και αρκετό ...κέφι, κάτι που της "βγαίνει" κατά κανόνα στα μαθήματα όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει!

     Σήμερα, ενστικτωδώς -κι αυτό μας άρεσε πολύ!- ανεκάλυπτε συνεχώς τρόπους εργονομικότερης χρήσεως των ηνιών για την αποτελεσματικότερη διεύθυνση του Ίππου με την επιβάρυνση του υπερυψωμένου κρατήματος της ομπρέλας και αυτό την βοήθησε σήμερα ώστε να βελτιώσει ακόμη περισσότερο το ήδη ...βελτιωμένο και ασφαλές "κάθισμά" της.

     Και διεκπεραίωσε "αέρας" το ασκησιολόγιό της βοηθώντας και τον Ίππο να αποδεχθεί την ομπρέλα ως "στοιχείο εργασίας"!

     Αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα η Εύα εξήλθε ακουσίως δύο φορές σε βραχείς καλπασμούς εξ αιτίας της καλής διαθέσεως που φρόντισε να διαμορφώσει στον Ίππο της, αντιδρώντας και τις δύο φορές με την ίδια ψυχραιμία ώστε μόνη της και με ...χαμόγελο, χωρίς εμφανή πανικό, να ελέγξει τον Ίππο και να τον επαναφέρει στο εργασιακό πνεύμα.

     Έχουμε την αίσθηση ότι η Εύα, ακόμη και μετά την διαπίστευσή της, θα εξακολουθήσει να προτιμά την γυμνιππευτικήν ίππευση αποφεύγοντας την σέλλα αν κρίνουμε από την ήδη προσαρμογή της στην γυμνιππευτική "γεωμετρία", όπως άλλωστε τεκμηριώνει και η άνεση κινήσεως του Ίππου της.  

     Πολύ καλή και στην αφίππευσή της, η Εύα, κρατώντας ψηλά τις ηνίες της κατά την αποκόλλησή της εκ του Ίππου.

     Βεβαίως, ως αρχάρια, έχει και το δικαίωμα του ...λάθους, όπως φαίνεται στο παραπάνω στιγμιότυπο όπου κατά την στιγμή της προσγειώσεώς της δεν απελευθερώνει αμέσως τις ηνίες ώστε να μην ενοχληθεί ο Ίππος ο οποίος, εν προκειμένω ενοχλείται αλλά, ευτυχώς, λόγω απουσίας στομίδος δεν υφίσταται ενδοστοματικό πόνο. Όμως, η Εύα έχει μπροστά της πολύ χρόνο  εξασκήσεως προς αποφυγή αυτού του λάθους και θα τα καταφέρει!

     Με την εξαιρετική σχέση της με τον Ίππο, αλλά και με το πολύ καλό "κάθισμά" της, η Ταξιαρχία εισάγεται ομαλά και σταθερά στην Γυμνιππευτική η οποία, μάλιστα, θα ενισχύσει και την απόδοσή της στην ακαδημαϊκή Ιππασία με την οποία από χρόνων ασχολείται.

     Αν και δεν είναι διόλου εύκολη η "μετάπτωση" από την ακαδημαϊκή Ιππασία στην Γυμνιππευτική, η αυτοπειθαρχία αλλά και η πνευματική ωριμότητα της Ταξιαρχίας την βοήθησε ώστε να προσαρμοσθεί στο ειδικό, αυτό, ασκησιολόγιο, συμβάλλοντας στην εξοικείωση του Ίππου με την ομπρέλα αλλά και βελτιώνοντας την δική της σχέση με την Γυμνιππευτική.

     Μπορεί η αντιθετική σύγκρουση των δύο διαφορετικών Ιππασιών με τις οποίες καταγίνεται να της δημιούργησε δυσκολίες, το πείσμα της, όμως, την βοήθησε ώστε να ξεπεράσει ένα μεγάλο μέρος αυτών των δυσκολιών και να εμπεδώσει διαφορές και τρόπους "γεφυρώσεως" ώστε ο Εκπαιδευτής να εκμεταλλευθεί την σταθερότητα χειρισμών της Ταξιαρχίας και να "παρασύρει" τον Ίππο σε μιαν ακόμη στενότερη εξοικείωση με την ομπρέλα.

      Ο συγκεκριμένος Εκπαιδευτής δεν αφήνει να πάει χαμένη καμιάν ευκαιρία εκπαιδεύσεως των παρόντων στα μαθήματά του κι εδώ, ασφαλώς, ακολουθήθηκε ο κανόνας της αξιοποιήσεως της "στιγμής"! 

     Και, σήμερα, η Ταξιαρχία έδωσε πολλές ευκαιρίες στον Ίππο να αποδεχθεί την ομπρέλα και όλες, εν ώρα εργασίας, αξιοποιήθηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο!

    Ακολούθησε η εφίππευση, όπως πάντοτε δι εφάλσεως, του Μάνου ο οποίος, αυτοσυγκεντρωμένος, ξεκίνησε αμέσως την εκτέλεση του ασκησιολογίου του.

     "Μια φορά Καταδρομέας, πάντα Καταδρομέας" και ο Μάνος, με το πρωσικό στυλ του ...εισέβαλε στις βαλβίδες με ακρίβεια χειρισμών και σωστή χρήση βοηθημάτων. 

     Ακολούθησαν οι αμφίδρομες τροχαστικές διελεύσεις βαλβίδων άνευ ηνιών του Μάνου τον οποίον, ο Ίππος, δείχνει να παρακολουθεί ιδιαιτέρως λόγω του δυναμισμού του αναβάτη του.

     Και όπως προείπαμε, τον Μάνο τον αφήνουμε πάντα στο τέλος των μαθημάτων διότι το δυναμικό ταμπεραμέντο του εξιτάρει τον Ίππο (ο οποίος κι αυτός αρέσκεται στα ...παιγνίδια) και αυτό δεν ευνοεί τους, ηπιοτέρων ιδιοσυστασιών, μαθητές που θα πρέπει να ακολουθήσουν με έναν "κεφάτο" σχολικόν Ίππο.

     Οι διελεύσεις υπεράνω βαλβίδων με ομπρέλα του Μάνου έγιναν αρχικώς σε τροχασμό στα όρια του καλπασμού.

     Σχεδόν αμέσως, κατά τις διελεύσεις του υπεράνω βαλβίδων ο Μάνος με την ομπρέλα βρέθηκε και σε ακούσιο καλπασμό, πάντως, με αποτελεσματικόν έλεγχο και διεύθυνση του Ίππου του. 

     Πριν ολοκληρώσει το  σημερινό ασκησιολόγιό του ο Μάνος προετοιμάσθηκε, όπως συνήθως, επιμελώς, καλπάζοντας άνευ χρήσεως ηνιών, φυσικά, με τον Ίππο του πανευτυχή διότι ως ανανεστόμιστος και, μάλιστα, χωρίς καμία στήριξη στις ηνίες του αναβάτη του ένιωθε ...ελεύθερος και ωραίος!

     Για το "φινάλε" του ασκησιολογίου του Μάνου επιλέξαμε περιορισμένους καλπασμούς με κράτημα ομπρέλας, προνοώντας να μην εγγραφεί στην συνδυαστική μνήμη του Ίππου η σχέση ομπρέλας και κοπώσεως έργου. Και, γι αυτό τον λόγο, αφού εξηγήθηκε στον εκπαιδευόμενο το όριο των διαδρομών του, του δόθηκε σχετική οδηγία ώστε οι εντολές του να είναι ήπιες και όχι ..."πρωσικές" και, αρχικώς, ο Μάνος τήρησε τις εντολές του Εκπαιδευτή, δίνοντάς μας εικόνες όπως τις θέλαμε.

     Σε λίγο, όμως, το πάντρεμα των δυναμικών χαρακτήρων του Μάνου και του Ίππου ανέβασαν τους ...τόνους και είδαμε εικόνες εντόνων καλπασμών με μία υπερυψωμένην ομπρέλα να ...κροταλίζει από τον αέρα της κινήσεως και τα δυο "παιδιά χαρά γεμάτα" (Μάνο και Ίππο) να γράφουν χιλιόμετρα...

      Εξαιρετικός, πράγματι, επίλογος και για την εξοικείωση του Ίππου με την ομπρέλα την οποία πλέον, μετά από αυτό, θα την θεωρεί αναπόσπαστο μέρος του ...αναβάτη του!

     Και η όλη διαδικασία έδειξε τα αποτελέσματά της όταν στο τέλος του προγράμματος του Μάνου και προ της αφιππεύσεώς του ο Ίππος παρέμεινε απαθέστατος όταν λίγα μέτρα πίσω του, μέσα στο Ιππευτήριο ένας ...γερανός φόρτωνε ένα ...κοντέινερ! Ιδού, πως η ζωή ενός Ίππου γίνεται ποιοτικότερη χωρίς φοβίες όταν υφίσταται σωστήν εκπαίδευση! 

     Κατά την σημερινή  ημερίδα εκπαιδευτήκαμε και οι ...πέντε! Ο Ίππος απέβαλε σημαντικούς φόβους κάνοντας τη ζωή του ακόμη ωραιότερη, ο Εκπαιδευτής επαλήθευσε την αποτελεσματικότητα των προσεγγίσεών του και βελτίωσε τις τεχνικές του, η Εύα βρέθηκε ακόμη πιο κοντά στις επικείμενες καλπαστικές τοξευτικές εξόδους της, η Ταξιαρχία αντελήφθη ακόμη καλύτερα κάποιες σημαντικές διαφορές μεταξύ ακαδημαϊκής Ιππασίας και Γυμνιππευτικής ώστε να διατηρήσει την ικανότητά της στην πρώτη χωρίς να ακυρώσει τα όσα ήδη έμαθε και να τα αναπτύξει ικανή να προχωρήσει και στην Γυμνιππευτική με άνεση, ενώ ο Μάνος πράγματι βελτίωσε την καλπαστικήν αίσθησή του εκτελώντας ακόμη αρμονικότερους καλπασμούς. Μια ημέρα δημιουργική όπως πρέπει σε μια Σχολή που σέβεται εαυτόν και, κυρίως, την Ιππική και τις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες!

     Θερμές ευχαριστίες στην Εύα και στην Ταξιαρχία μας που μερίμνησαν για την λήψη  πολλών "ευγλώττων" φωτογραφιών της ημερίδος!  

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ