ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΟΓΧΗΣ

 ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΟΓΧΗΣ

 

     Το κυριαρχικότερο ιερό σύμβολο της Ανθρωπότητος για τον δυτικό κόσμο και, μετά την ιερή Σβάστικα, είναι αναμφισβητήτως, η ιερή Λόγχη.

    Το σύμβολο της ιερής Λόγχης το ακολουθεί μία σειρά χριστιανογενών μυθευμάτων τα οποία αποτελούν αποκυήματα της παραμυθολογίας ενός δόγματος που εδράζεται εξ ολοκλήρου στο ψεύδος το οποίο απευθύνεται σε ανοήτους προς χειραγώγησή τους και πρόθεσή μας δεν είναι, ασφαλώς, η αναπαραγωγή ανιστορήτων γελοιοτήτων που θέλουν, π.χ., την κακοποιό (πλασαρισμένη, μάλιστα και ως ...«αγία») Ελένη ως, δήθεν, «ανακαλύψασα» την ιερή Λόγχη κατά τον 4^ο αιώνα στα Ιεροσόλυμα! Και δεν έχουμε καμία διάθεση να παγιδευθούμε σε περιττές αντικρούσεις αστείων αφηγημάτων περί της σχέσεως αυτού του συμβόλου με τον εβραιοχριστιανισμό και τις αμέτρητες εκκλησιαστικές αποσχίσεις του!

     Μακράν, λοιπόν, ημών κάθε ...δεισιδαιμονία και κάθε δαιμονολαγνεία διότι απέχουμε κατά πολύ από το να είμεθα εκείνοι που περιγράφονται  σε ένα παλαιότυπο το οποίο μελετούσε μετά ...μανίας ο Δανός βασιλέας των Ελλήνων Christian Vilhelm Ferdinand Adolph Georg Α’ Glücksburg, από την βιβλιοθήκη του οποίου προέρχεται.

    Το σύμβολο της ιερής Λόγχης υπογραμμίζει την αλληγορία της ισχύος των όπλων (λόγχη=> logche=> lance => ...Longinus) η οποία συνιστά και την δύναμη εκείνου που τα κατέχει!

     Η ιερή Λόγχη παραπέμπει στο διαρκές καθήκον του φέρειν όπλα για όποιον βούλεται να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον πολλαπλών απειλών και συνεχούς διακυβεύσεως της υπάρξεώς του!

     Εκ των πραγμάτων, η σοφή αλληγορία αυτού του ιερού συμβόλου, αναποσπάστως διασυνδεδεμένη με την πρόνοια της επιβιώσεώς μας, υποχρεώνει τον νουνεχή να φέρει όπλα των οποίων, όμως, θα πρέπει να κατέχει τον τρόπον χρήσεως, κυρίως, δε την ηθική δεοντολογία αυτού του τρόπου! 

     Και, εν προκειμένω η «ηθική» δεν γειτνιάζει με καμιά «θρησκευτική» ή άλλη αγκύλωση, αλλά αδειοδοτεί το αναφαίρετο δικαίωμα της «έλξεως της σκανδάλης», του προτάγματος της αιχμής προς αυτοπροστασία εξ οιασδήποτε απειλής!

     «Πόλεμος πάντων μέν πατήρ ἐστι, πάντων δέ βασιλεύς...» μας λέει ο Ηράκλειτος και  «Si vis pacem, para bellum!» ο  Publius Flavius Vegetius Renatus! Και οι δύο συν-καθοδηγούν τα «βήματά» μας, υπενθυμίζοντάς μας  όχι απλώς το «έχειν καλώς» αλλά το «υποχρεωτικώς έχειν» ως προς το ανδρώον καθήκον της γνώσεως των όπλων που επιτάσσουν οι διαχρονικές συγκυρίες επιβιώσεως του Ανθρώπου, βεβαίως δε και της ηθικής που διέπει την χρήση τους.

ΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΣΚΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΜΑΧΗΣ

 ΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ 

ΣΚΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΜΑΧΗΣ

     Αλλά, «τι» ακριβώς μπορεί να παρουσιασθεί σε μιαν εκπαιδευτικήν ημερίδα κάποιας Σχολής εφίππων πολεμικών τεχνών η οποία, μέσω της σπουδής του Πολέμου επιδιώκει την ανάδειξη αρίστων μαχητών όσο και αρίστων Ιππέων; Kαι, προς τι το πρόταγμα της θεατρικής διδασκαλίας σε μια τέτοιαν ημερίδα; Ας αρχίσουμε από το...τέλος!

    

Η μελέτη και διείσδυση στην ψυχολογία του πολεμιστή, ασφαλώς και διευκολύνει τον εκπaιδευόμενο κάποιας πολεμικής τέχνης να την «κατακτήσει» ουσιαστικότερα και ευκολότερα δοθέντος ότι μια τέτοια τέχνη δεν συνιστά απλώς «δεξιότητα» αλλά «τρόπο ζωής» (και θανάτου!). Αυτή, τουλάχιστον είναι η άποψη του Ιδρυτή της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων» ο οποίος επιμένει ότι η «ποίηση ήθους» συνιστά βασική παιδεία ψυχής. Και, η συγκεκριμένη διδασκαλία, ασφαλώς, δεν αφορά μόνον στο ανθρώπινο δυναμικό της ημερίδος αλλά και στον ίδιο τον σχολικό Ίππο, κυρίως σε αυτόν,  ο οποίος αποτελεί και τον θεμέλιο λίθο επί του οποίου θα δομηθεί η όλη ημερίδας. Συνεπώς, κατά την παρούσα ημερίδα το πεδίο της συνασκήσεως αντιπροσώπευσε μια «θεατρική σκηνή» επί της οποίας, με πλάγιο λόγο και δια της αποφυγής κουραστικών ακαδημαϊσμών, εισήχθησαν, Άνθρωποι και Ίππος, στην ατραπό της μελέτης του Ήθους και της τακτικής του (εφίππου) Πολέμου.

     Κανείς από τους πέντε συνασκηθέντες δεν αντελήφθη ότι η σχεδίαση τούτης της ημερίδος δεν είχε σχέση με ένα απλό εκπαιδευτικό πρόγραμμα αλλά με μία «αθέατη» ...παράσταση η οποία περιέκλειε όλες τις παραμέτρους ενός σκηνικού δρωμένου με ... «μοιρασμένους» ρόλους και ένα σενάριο ομαδικής δράσεως, πάντως, εξατομικευόμενο σε προ-στοχευθέντα οφέλη για τον κάθε συντελεστή.

     H ευγένεια και η αλληλεγγύη, όσο κι αν δεν διδάσκονται, εν τούτοις, καλλιεργούνται και αποτελούν την βάση ενός ομαδικού έργου και αυτές πάντοτε πλεονάζουν στην Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων». Δύο «ομιλούντα» δείγματα στις παραπάνω φωτογραφίες, τόσο ασυνήθιστες σε μια παρακμιακή κοινωνία όπως αυτή στην οποία ζούμε...

     Αρχικώς, ο Εκπαιδευτής  Μηνάς θα έπρεπε να ανανεώσει την σχέση του με την ιππικήν εκπαίδευση των μαθητών μας, προάγοντας την επαφή του με τον Ίππο και τις ατομικές του δεξιότητές.

     Έτσι, αναθέτοντάς του τον ρόλο του σκηνικού «πρωταγωνιστή» και παρά την σεμνότητά του η οποία τον παροτρύνει να ... «περνά απαρατήρητος», του παραδώσαμε τον σχολικόν Ίππο, τον οπλίσαμε με Δόρυ και του υποδείξαμε να ηγηθεί της «αγέλης» όλων μας προκειμένου να μας οδηγήσει από τον Σταύλο στο πεδίο των ασκήσεων.

     Καθ’  όλην αυτή την δεκαπεντάλεπτη διαδρομή του δώσαμε την ευκαιρία να «αναγνωρίσει» έναν Ίππο τον οποίο ίππευε για πρώτη φορά και να εισαχθεί στην ένοπλη ψυχολογία για ό,τι θα ακολουθούσε.

     Εν συνεχεία, μετά την άφιξή μας στο προβλεπόμενο σημείο, ο Μηνάς, με ανορθωμένο το μακρύ ξίφος του, υπεχρεώθη σε περιστροφές επί της ράχεως του Ίππου του όχι μόνον για την ενίσχυση του ισορροπιστικού «καθίσματός» του αλλά και για την βαθύτερη διάγνωση της καταλληλότητος του σχολικού Ίππου ως πλάσματος δεκτικού ασυνήθιστων καταστάσεων. 

     Η ενδυνάμωση της εκπαιδευτικής ψυχολογίας του Μηνά ήταν απαραίτητη για την εκ μέρους του υποστήριξη του περαιτέρω προγράμματος. Και να...

     Παλαιό Μέλος (2008) των «Ελλήνων Κενταύρων» ο Ταξίαρχος ε.α. κ. Δημήτριος Χατζηλιάδης, διακεκριμένος καθηγητής της «Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων», Σπηλαιολόγος και πρώην Αντιπρόεδρος του «Συνδέσμου Θεραπευτικής Ιππασίας Ελλάδος» είχε σειρά να μυηθεί στην Φυσικήν Ιππική και στην Έφιππη Τοξοβολία.

     Αν κι έμπειρος Ιππέας ο κ. Ταξίαρχος, όπως μας είπε, ήταν η πρώτη φορά που ίππευε γυμνιππευτικώς διότι, δυστυχώς, ούτε στον Στρατό ούτε πουθενά αλλού του είχε δοθεί η δυνατότητα να ιππεύσει ανεπίσακτον και ανενστόμιστον Ίππο (άνευ σέλλας και στομίδος) και κατ’  απολύτως φυσικόν τρόπο, κάτι που μόλις επιχειρούσε και, βεβαίως, με το πολύ καλό «κάθισμά» του έδειξε να απολαμβάνει!

     Διδάσκοντάς μας, πλέον, ο κ. Ταξίαρχος Ήθος στρατιωτικό και πειθαρχία, ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του Μάνου μας (ο οποίος προετοιμάζεται για την διαπίστευσή του αλλά και για τον ρόλο του ως μέλλοντος Εκπαιδευτή), ώστε να προθερμανθεί σωστά πριν επιχειρήσει την πρώτη «έξοδό» του στην Έφιππη Τοξοβολία! Διότι, ο συγκεκριμένος εκπαιδευόμενος ήταν για μας μια ευκαιρία διδαχής της ουσίας μιας πολεμικής τέχνης, όπως αυτές οι δύο αρετές τις οποίες άνευ λόγου και δια πράξεως και μόνον, μας δίδαξε, λόγος για τον οποίον και τον ευγνωμονούμε! 

     Σε ελάχιστο χρόνο, υπό την συνεχή καθοδήγηση του Μάνου κυρίως δε, με την δική του αυτοπειθαρχία και δεξιότητα ο αγαπητότατος κ. Δημήτριος Χατζηλιάδης επεχείρησε την πρώτη του έφιππη και εν κινήσει τόξευση με εξαιρετική, ως αρχάριος, τεχνική!

     Το ίδιο άψογες και όλες οι ακολουθήσασες  «έξοδοι» Έφιππης Τοξοβολίας του κ. Ταξιάρχου απέδειξαν ότι η εμπέδωση του στρατιωτικού Ήθους προάγει τον μαχητή όχι απλώς στο πεδίο μιας πολεμικής τέχνης αλλά και σε αυτό της ίδιας της ζωής.

     Η παρουσία του Ταξίαρχου κ. Δημήτρη Χατζηλιάδη σήμερα στην ημερίδα μας, κατέγραψε ακόμη ένα ρεκόρ ηλικίας στη Σχολή μας και απέδειξε ότι η δύναμη της θελήσεως δεν περιορίζεται από τις αριθμητικές «ηλικίες» που καταγράφονται στα αστυνομικά δελτία ταυτότητος αλλά εμφανίζεται «απτή» στην καθημερινότητα με τις επιδόσεις του ατόμου!

      Η αυτοπειθαρχία, όμως, όπως και καμία αρετή, δεν αποτελεί ...ανδρικό προνόμιο και αυτή την φορά «συμπαραστάθηκε», όπως πάντοτε και στην Ταξιαρχία ώστε να ανακτήσει την σχέση της με την Φυσικήν Ιππική, μετά από μία αιφνιδιαστική απουσία λόγω προσωπικών υποχρεώσεων.

     Έμπειρη Αμαζόνα η Ταξιαρχία δέχθηκε με ευχαρίστηση την μεταφορά της ασκήσεώς της σε φυσικό, εκτός Ιππευτηρίου, πεδίο και ανταποκρίθηκε επιτυχέστατα σε ό,τι της ζητήθηκε να εκτελέσει.  

     Υπό το συνεχές ενδιαφέρον του Μάνου αλλά και του Μηνά, πάντοτε ...αλληλέγγυων στους Συνασκουμένους τους, η Ταξιαρχία ξαναβρήκε αμέσως τον καλόν εαυτό της με την Φυσικήν Ιππική και το φυσικό «κάθισμα», αλλά και αφέθηκε και στην ευφυέστατη διδασκαλία του Μηνά του οποίου ο ευρηματικότατος νους ανακαλύπτει πάντοτε ...ρηξικέλευθα μονοπάτια διδασκαλίας.

     Έτσι, από εδάφους ο Μηνάς ανέλαβε την έφιππη Ταξιαρχία σε μία διαδραστική διδασκαλία τεχνικής τοξεύσεων. 

     Προσεκτικός και διεξοδικός, ο Εκπαιδευτής Μηνάς, παρέμενε σε κάθε διορθωτική λεπτομέρεια που χρειάζονταν η Ταξιαρχία πριν συνεχίσουν.

     Και, πράγματι, κάθε επανάληψη και καλύτερη και σε λίγο η Ταξιαρχία «απαγκιστρώθηκε» από τον Εκπαιδευτή της για να μας ξαναθυμίσει και πάλι τον καλόν εαυτό της που ξέρουμε.  

     Το σταθερώς εγκάρδιο κλίμα της Ομάδος των «Ελλήνων Κενταύρων» δεν αφήνει κανέναν να ξεχνά τα όσα μαθαίνει κοντά μας και η Ταξιαρχία μας, σύντομα, στάθηκε στο ...ύψος της με άριστη τεχνική στις έφιππες τοξεύσεις της! 

     Σήμερα, η Εύα μας ήρθε να διδαχθεί και μας ...δίδαξε κι αυτή όπως, προηγουμένως και ο Ταξίαρχος κ. Δημήτριος Χατζηλιάδης! Με την διαφορά, ότι η Εύα μας δίδαξε κάτι διαφορετικό: Ότι, οι «αποχρώσεις» μιας πολεμικής τέχνης, συχνά, είναι τόσο δυσδιάκριτες ώστε να δημιουργούν σύγχυση, ιδίως στον αρχάριο, περί του σημαντικού και ασημάντου, προκαλώντας μάλιστα και αδικαιολόγητες απογοητεύσεις.

     Η Εύα, η οποία ήδη και σε ελάχιστα μαθήματα  κατάφερε να καλπάζει και να τοξεύει εντός Ιππευτηρίου σήμερα εκλήθη να «μεταφέρει» τις δεξιότητές της από το Ιππευτήριο στο ανοικτό, φυσικό, έδαφος και, βεβαίως τα κατάφερε!

     Και όχι απλώς τα κατάφερε αλλά και όπως πρόσεξε το παρατηρητικό μάτι του Εκπαιδευτή και ο αδιάψευστος φακός της κάμερας, για πρώτη φορά ανέπτυξε μια πρωτοβουλία οπλίσεως του Τόξου της σε καλπασμό, κάτι σημαντικότατο για την πρόοδο του Εφιπποτοξότη.

     Κι ενώ όλα αυτά τα κατάφερε η Εύα μας κι ενώ αφίππευσε με την ιδανικότερην αφίππευση κρατώντας ψηλά τις ηνίες (εκμάθηση ασφαλούς εγκαταλείψεως του Ίππου) σε κάποια στιγμή την είδαμε να δακρύζει διότι ένιωσε ότι δεν μπορούσε να αυτοσυγκεντρωθεί σε μια ...διευθυντική φάση του προγράμματός της! Είναι οι ... «αποχρώσεις» που προαναφέραμε!

     Και οι Εκπαιδευτές ...εκπαιδεύονται και δεν εκπαιδεύουν μόνον! Κι ο Μηνάς είχε σειρά να φρεσκάρει δεξιότητες, αρχίζοντας την κυρία γνωριμία του με τον σχολικό Ίππο εκτελώντας εισαγωγικούς ισοτονικούς καλπασμούς. 

     Ο εξαιρετικός μας Εκπαιδευτής συνέχισε με καλπαστικές τοξευτικές «εξόδους» δείχνοντας τον απέραντο σεβασμό του στην ευημερία του ζώου χωρίς να το αγχώνει και χωρίς να του προκαλεί περιττή κόπωση.   

     Με τελειότητα βοηθημάτων (μόνον κορμός και πόδια, εν προκειμένω) επί φυσικής καλπαστικής διαδρομής, ο Μηνάς ανέπτυξε την φιλοτιμία του σχολικού Ίππου ώστε αυτός να εξέρχεται σε αρμονικότατους καλπασμούς με τον Μηνά να τοξεύει απερίσπαστος! Τέχνη Εκπαιδευτή και μόνον! 

     Τέλος και πριν αρχίσει το κυρίως μέρος αυτής της ημερίδος, δηλαδή η διδασκαλία της έφιππης μάχης και της χρήσεως των όπλων, ο Μηνάς εξοικείωσε τον Ίππο και στην καλπαστική διαδρομή μάχης με τον καλύτερο τρόπο τον οποίο κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός! 

     Βεβαίως, στο αγαπημένο μας τετράποδο το οποίο εκγυμνάζουμε πάντοτε υπό τους κανόνες της διαλειμματικής εξασκήσεως (ΔΙΑΛ.ΕΞΑ.) που μας δίδαξε ο αείμνηστος Δάσκαλός μας Θεόδωρος Γ. Αντίκας (DVM, PhD) προσφέραμε μια παύση εργασίας ώστε να ανανήψει πριν συνεχίσουμε και ολοκληρώσουμε αυτή την ημερίδα.

     Όπως παρατηρεί ο αναγνώστης, αφήσαμε για τον επίλογο αυτής της ημέρας τον καλότατο Μάνο ο οποίος έχει ένα μεγάλο ...μειονέκτημα, τον ασυγκράτητο δυναμισμό του ο οποίος εξιτάρει τον Ίππο ο οποίος, μαζύ του, μετατρέπεται σε ...πολεμική μηχανή κατάλληλη μόνον για ...Μογγόλους κατακτητές! Κι αυτό φθάνει μέχρι σημείου να δυσκολεύει ακόμη και τον ίδιο τον Μάνο, όπως και συνέβη στο τέλος της σημερινής ημερίδος.

     Το αντικείμενο αυτής της διδασκαλίας έφιππης σκηνικής μάχης ήταν η εμπλοκή των δύο βασικών όπλων αιχμής, του Δόρατος και του Δορυπελέκυος (Αλεβάρδας) με πεζό Αλεβαρδιέρο τον Μηνά και Ίππαιχμο Δορατοφόρο τον Μάνο.

     Αν και ο Μηνάς στο παρελθόν ασκήθηκε με αυθεντικό βαρύ Δορυπέλεκυ στην περισυλλογή κρίκων, αυτή την φορά είχε την ευκαιρία να προχωρήσει στην περισυλλογή ...«εφίππου αντιπάλου» δια της αξιοποιήσεως της σχεδιάσεως του Δορυπελέκεως, αρχικώς, μαθαίνοντας την σωστή χρήση των μοχλικών τομών του.

     Με ζεύξεις όπλων, πρώτα σε στάση και κατόπιν σε κίνηση του Ίππου τον οποίο διηύθυνε επιτυχέστατα ο Δορατοφόρος Μάνος, ο επί γης Αλεβαρδιέρος Μηνάς επεδίωξε να εμπλέξει το, από του Ίππου, προβαλλόμενο Δόρυ, σύροντάς το δια του Δορυπελέκυος προς το μέρος του και μαζύ με αυτό και τον φέροντα, επιτιθέμενο και ανθιστάμενο, Μάνο.

     H άσκηση επανελήφθη αρκετές φορές και εξελίσσεται σε μιαν εντυπωσιακή «σκηνογραφία» προς όφελος της βελτιώσεως ακόμη περισσότερο του ευσταθούς «καθίσματος» του εφίππου πολεμιστή αλλά και, εν γένει, του Ιππέως με σημερινό αποδέκτη τον Μάνο ο  οποίος δείχνει να γεννήθηκε για τα πολύ ...δύσκολα, αν και αρκέσθηκε στην ειρηνική ...δικηγορία! 

     Σε κάποιους δεν άρεσε καθόλου η λήξη αυτής της ημερίδος και συνέχισαν την μάχη τους και στο δρόμο της επιστροφής προς τον Σταύλο ενώ οι επιβάτες των διερχομένων οχημάτων από την δημοσιά παρατηρούσαν έκπληκτοι ένα τσούρμο αλλόκοτων καβαλάρηδων και πεζών να διασχίζει τα χωράφια ανταλλάσσοντας ...δορατισμούς και διασκεδάζοντας σαν «καρέ» από προηγούμενους αιώνες...

     Πολύφερνη σε οφέλη για όλους τούτη η ημερίδα διδασκαλίας έφιππης σκηνικής μάχης κατά την οποία όλοι διδάξαμε και όλοι διδαχθήκαμε από όλους σε μιαν ασφαλέστατη και χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο, όπως πάντα, διάδραση με επίκεντρο τον Ίππο και τον Πόλεμο. Με πολύ ενθουσιασμό,, κέφι και άριστη ομαδική «χημεία», κουρασμένοι αλλά και ευδαίμονες, ανανεώσαμε την κοινή υπόσχεσή μας για την σύντομη συνέχιση της συνασκήσεώς μας!    

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ